ពីអ្នកដទៃក្លាយទៅជាមិត្ត
ទង្វើនៃការបម្រើដ៏សាមញ្ញមួយមកពីអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យចំណាស់ម្នាក់បានផ្ទុកនូវចំណាប់អារម្មណ៍មួយជារៀងរហូត ។
មានជនចំឡែកម្នាក់នៅលើដើមឈើ ? តើជនចំឡែកកំពុងធ្វើអ្វីនៅលើដើមឈើ ? ចុះតើឧបករណ៍អ្វីដែលគាត់ប្រើដើម្បីកាត់មែកឈើបានយ៉ាងរហ័សនោះ?
សំណួរទាំងនេះបានកើតឡើងនៅក្នុងគំនិតនៃប្រជាជន យូហ្គាដា មួយក្រុមដែលឈរមើល ( ជនចំឡែក ) ម្នាក់ ប្រើរណាអារតម្រឹមឈើប្រើថ្មីពិលកាត់តម្រឹមមែកឈើងាប់ពីដើមឈើមួយដែលមានម្លប់ដ៏ត្រឈឹងត្រឈៃធំ ។ ឧបករណ៍នោះ គឺមានភាពអស្ចារ្យណាស់សម្រាប់ប្រជាជននៅទីនោះ ។ ភាគច្រើនពួកគេពុំធ្លាប់ឃើញអ្វីបែបនេះពីមុនមកឡើយ ។
ប៉ុន្តែ ជនចំឡែក ម្នាក់នោះរឹតតែធ្វើឲ្យពួកគេភាពភ្ញាក់ផ្អើលថែមទៀត ។ អែលឌើរ រ៉ូឡិន ហ៊ែរីស ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយវ័យចំណាស់ម្នាក់មកពីរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា. បានកាត់តម្រឹមមែកឈើមួយហើយមួយទៀត ដោយកាត់មែកងាប់ចេញពីដើមឈើមួយដ៏ខ្ពស់ ។ មនុស្សដែលនៅខាងក្រោមបានភ្ញាក់ផ្អើលដែលជនបរទេសម្នាក់បានធ្វើកិច្ចការបែបនេះ ដែលជាកិច្ចការមួយរបស់ពួកគេផ្ទាល់នោះ ។
នៅទីបំផុត ទង្វើនៃការបម្រើដ៏សាមញ្ញរបស់អែលឌើរហារីស បានគូសចំណាំនូវការចាប់ផ្ដើមនៃមិត្តភាពមួយជាមួយនឹងមនុស្សម្នាក់ដែលមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងសាសនាចក្រ ឬ សមាជិកនៃសាសនាចក្រនោះឡើយ ។
ការចាប់ផ្ដើមស្គាល់ ហ្គត់ហ្វ្រី
អែលឌើរ រ៉ូឡិន ហារីស និង ស៊ិស្ទើរ ចានេត ហារីស កំពុងបម្រើបេសកកម្មរយៈពេល 23 ខែ នៅក្នុងបេសកកម្ម កំប៉ាឡាអ៊ូហ្គង់ដា ។ ស៊ិស្ទើរ ហារីស ជាគិលានុបដ្ឋាយិកាចុះឈ្មោះម្នាក់ ត្រូវបានហៅជាអ្នកប្រឹក្សាផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រដល់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ អែលឌើរ ហារីស ជាអ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកសំណង់ចូលនិវត្តន៍ម្នាក់ដែលអាចជួសជុលស្ទើរតែអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងចក្រវាល បានថែទាំអគារសាសនាចក្រ និងរថយន្តរបស់បេសកកម្ម ។
មិនយូរប៉ុន្មានបន្ទាប់ពីមកដល់ប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដា អែលឌើរ និង ស៊ិស្ទើរ ហារីស បានជួយសមាជិកសាសនាចក្រនៅទីនោះម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ារី ដើម្បីជួយបោសសម្អាតផ្ទះពួកគាត់ ។
ម៉ារី បានជ្រមុជទឹកកាលពីបីឆ្នាំមុន ។ ស៊ិស្ទើរហារីស បាននិយាយថា « យើងកាន់តែស្រឡាញ់នាងខ្លាំងឡើងៗ » ។ « នាងបានជួយបង្រៀនយើងពីរបៀបរបបនៃប្រទេស អ៊ូហ្គង់ដា » ។
កាលពួកគាត់ស្គាល់ ម៉ារី កាន់តែច្រើន នោះមិត្តភាពរបស់ពួកគេកាន់តែមានភាពជ្រាលជ្រៅ ។ មួយរំពេចនោះ ពួកគាត់បានរៀនពីស្វាមីរបស់នាង ឈ្មោះ ហ្គត់ហ្វ្រី ជាបុរសល្អម្នាក់តែមិនចង់ពាក់ព័ន្ធនឹងសមាជិកសាសនាចក្រ ជាពិសេសពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ ស៊ិស្ទើរ ហ៊ែរីស បានពន្យល់ថា « គាត់មិនអនុញ្ញាតឲ្យពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាចូលផ្ទះរបស់គាត់ឡើយ » ។ ប៉ុន្តែ ម៉ារី នៅតែចង់ឲ្យ ហ្គត់ហ្វ្រី ជួបនឹងពួកគេ ។
នាងបានអញ្ជើញគ្រួសារហារីស មកលេងផ្ទះនាងក្នុងរយៈពេលខ្លីមួយ ។ ស៊ិស្ទើរ ហារីបានពន្យល់ថា « យើងគ្មានការរំពឹងទុកណាមួយនោះឡើយ » ។ « យើងបានប្រាប់ ហ្គត់ហ្វ្រី ថា ឥឡូវនេះ ម៉ារី ជាមិត្តសម្លាញ់របស់យើង ហើយយើងចង់ស្គាល់ពីគ្រួសាររបស់នាង » ។ ហ្គត់ហ្វ្រី បាននិយាយនឹងពួកគាត់ ប៉ុន្តែគ្មានគំនិតចង់រាប់អានពួកគាត់ជាមិត្តនោះឡើយ ។
ការណ៍នោះបានផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុងនៅថ្ងៃដែលអែលឌើរ ហារីស បានបង្ហាញខ្លួនជាមួយនឹងឧបករណ៍ដ៏អស្ចារ្យ ជណ្ដើរ ហើយសុំធ្វើការបម្រើមួយ ។
ពេលដែលមានការផ្លាស់ប្ដូរ
ផ្ទះរបស់ ហ្គត់ហ្វ្រី និង ម៉ារី គឺហ៊ុមព័ទ្ធទៅដោយដើមឈើខ្ពស់ៗមានសុទ្ធតែមែកងាប់ និងមែកចាស់យ៉ាងច្រើនបានគ្របលើដំបូលផ្ទះរបស់ពួកគេ ។
អែលឌើរ ហារីស បានចាប់ផ្ដើមធ្វើការភ្លាម ។ គាត់បានចំណាយពេលបួនម៉ោងនៅចុងដើមឈើនោះ ដើម្បីកាត់មែកឈើដែលមានអង្គត់ផ្ចិតរហូតដល់ទៅ 25 ស.ម. ។ ការងារនេះគួរតែមានគេធ្វើជាយូរមកហើយ ។ អែលឌើរ ហារីស បាននិយាយថា « យ៉ាងហោចណាស់ ខ្ញុំឡើងដល់កម្ពស់ 6 ម. ពីដី » ។ នៅពេលមានមនុស្សដើរក្បែរ ពួកគេមិនចង់ជឿនឹងភ្នែករបស់ពួកគេឡើយ ។
រីឯ ហ្គត់ហ្វ្រី វិញបាននៅឈរស្រឡាំងកាំង ។ ស៊ិស្ទើរ ហារីស និយាយថា « គាត់បានអរគុណយើងយ៉ាងខ្លាំង » ។ សូម្បីតែសកម្មភាពដ៏សាមញ្ញដូចជាការកាត់តម្រឹមដើមឈើអាចនាំមកនូវគ្រោះថ្នាក់ដ៏ធំ ។ ស៊ិស្ទើរ ហារីស បានពន្យល់ថា « ពួកគេគ្មានប្រាក់សម្រាប់ថ្លៃពេទ្យនោះទេ » ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ធ្លាក់ពីលើដើមឈើមក ហើយបាក់ដៃ ឬជើង ពួកគេប្រហែលជាត្រូវព្យាបាលដោយខ្លួនឯង ។
កំណាត់ឈើមួយពំនូកធំនៅលើដី បានស្ថាបនាជាគ្រឹះសម្រាប់មិត្តភាពដ៏រីករាយមួយ ។ អែលឌើរ ហារីស បាននិយាយថា « ចាប់ពីពេលនោះមក ហ្គត់ហ្វ្រី បានចេញមករាក់ទាក់នឹងយើង » ។ ហ្គត់ហ្វ្រី និង ម៉ារី ក៏បានចាប់ផ្ដើមស្វាគមន៍សមាជិកសាសនាចក្រដទៃទៀតចូលមកក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេផងដែរ ។
ការឆ្លងកាត់ទន្លេ នីល
អែលឌើរ និង ស៊ិស្ទើរ ហារីស បានមានភាពជិតស្និទ្ធនឹង ហ្គត់ហ្វ្រី និង ម៉ារី កាលពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅ ។ នៅទីបំផុត មិត្តភាពនេះបានប្រែក្លាយជាកម្លាំង និងការគាំទ្រមួយសម្រាប់គ្រួសារហារីស នៅពេលគ្រោះថ្នាក់មួយដែលមិនបានរំពឹងទុកបានកើតឡើង ចំពោះពួកគាត់ នៅពាក់កណ្ដាលនៃបេសកកម្មរបស់ពួកគាត់ ។ ពួកគាត់បានទទួលដំណឹងថា កូនប្រុសពួកគាត់ឈ្មោះ ប្រាដ បានស្លាប់ដោយសារគ្រោះថ្នាក់រថយន្ត ។
នៅពេល ហ្គត់ហ្វ្រី និង ម៉ារី បានដឹងពីរឿងនេះភ្លាម ពួកគេបានស្លៀកសំលៀកបំពាក់ល្អបំផុតរបស់ពួកគេ ហើយធ្វើដំណើរមួយប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់ ដើម្បីបាននៅក្បែរមិត្តជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ។
នៅប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដា មានមនុស្សពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលមានរថយន្ត ។ ពួកគេត្រូវដើរ ឬក៏ជិះរថយន្តតាក់ស៊ី ។ តាក់ស៊ីជាទូទៅគឺ បូដា បូដា ជាម៉ូតូមួយដែលជារឿយៗមានគេឃើញដឹកមនុស្សដល់ទៅប្រាំមួយនាក់ក្នុងពេលតែមួយ ។
ស៊ិស្ទើរ ហ៊ែរីស ពន្យល់ថា « ការជិះបូដា បូដា នៅពេលយប់គឺគ្រោះថ្នាក់ណាស់ » ។ « ពួកគេឆ្លងទន្លេ នីល ដោយ បូដា បូដា នៅពេលយប់ » ។
បន្ទាប់ពីធ្វើដំណើរលើផ្លូវដ៏គ្រោះថ្នាក់នៅពេលយប់ដោយចំណាយប្រាក់ផ្ទាល់ខ្លួនមក ហ្គត់ហ្វ្រី និងម៉ារីបានទៅដល់ដើម្បី « ទួញយំជាមួយនឹងអ្នកណាដែលទួញយំ » ហើយ « កម្សាន្តទុក្ខដល់អស់អ្នកណាដែលកំពុងត្រូវការកម្សាន្តទុក្ខ » ( ម៉ូសាយ 18:9 ) ។ នៅយប់នោះ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតប្រាកដបានទទួលត្រលប់មកវិញ ។ ម៉ារី និង ហ្គត់ហ្វ្រី គឺជាអ្នកដែលផ្ដល់ការបម្រើ ។ ស៊ិស្ទើរ ហារីស និយាយថា « វាជារឿងដ៏អស្ចារ្យណាស់ » ។ ម៉ារី បានណែនាំថា ពួកគេទាំងអស់គួរលុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋានទាំងអស់គ្នា ។ ហ្គត់ហ្វ្រី បានចូលរួមដោយគ្មានភាពស្ទាក់ស្ទើរ ។
អែលឌើរ និង ស៊ីស្ទើរ ហារីស បានត្រឡប់ទៅរដ្ឋ កាលីហ្វ័រញ៉ា ស.រ.អា. វិញដើម្បីចូលបុណ្យសព្វរបស់ប្រាដ ។ ក្រោយមក ពួកគាត់បានត្រឡប់មកប្រទេសអ៊ូហ្គង់ដាវិញដើម្បីបញ្ចប់បេសកកម្មរបស់ពួកគាត់ ។ ឥឡូវនេះ នៅពេលពួកគាត់រស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ក្ដី ក៏ រ៉ូឡិន និង ជែនេត នៅតែទាក់ទងនឹង ម៉ារី និង ហ្គត់ហ្វ្រី ដែរ ។
ការបម្រើជាកូនសោមួយដែលអាចបើកទ្វារដែលរារាំងដល់យើង ។ ដូចជាប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន បង្រៀនថា « នៅពេលការបម្រើដោយចិត្តសប្បុរសបំបាត់ចោលនូវភាពកំណាញ់ នោះព្រះចេស្ដានៃព្រះនឹងនាំឲ្យគោលបំណងរបស់ទ្រង់បានកើតឡើង » (« Willing and Worthy to Serve » Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ 2012 ទំព័រ 68 ) ។
រចនារូបភាពដោយ ក្រេហ្គ ញ៉ូវបូល