Գլուխ 49
Մորմոնը և նրա ուսմունքները
Հիսուս Քրիստոսի՝ Նեփիացիներին այցելելուց շատ տարիներ անց, մարդկանց մի փոքր խումբ հեռացավ Եկեղեցուց և կոչեց իրեն Լամանացիներ։
Ի վերջո, բոլոր մարդիկ դարձան ամբարիշտ՝ և՛ Նեփիացիները, և՛ Լամանացիները:
Սուրբ հիշատակարանները Ամմարոն անունով մի արդարակյաց մարդու մոտ էին։ Սուրբ Հոգին ասաց նրան, որ թաքցնի դրանք ապահով տեղում։
Ամմարոնը 10 տարեկան Մորմոնին ասաց, թե որտեղ են պահված հիշատակարանները։ Ամմարոնը գիտեր, որ կարող էր վստահել Մորմոնին։
24 տարեկան հասակում Մորմոնը պետք է հաներ Նեփիի թիթեղները և դրանց վրա գրեր իր ժողովրդի մասին։
Երբ Մորմոնը 11 տարեկան էր, Նեփիացիների և Լամանացիների միջև պատերազմ սկսվեց։ Նեփիացիները հաղթեցին, և կրկին խաղաղություն հաստատվեց։
Բայց Նեփիացիներն այնքան մեղսավոր էին, որ Տերը հեռացրեց նրանց միջից երեք աշակերտներին, ինչի հետևանքով հրաշքներն ու բժշկումները դադարեցին։ Սուրբ Հոգին այլևս չէր առաջնորդում մարդկանց։
Երբ Մորմոնը 15 տարեկան էր, Հիսուս Քրիստոսն այցելեց նրան։ Մորմոնը ավելի շատ սովորեց Փրկիչի և նրա բարության մասին։
Մորմոնը ցանկանում էր քարոզել մարդկանց, սակայն Հիսուսը թույլ չտվեց, քանի որ մարդիկ չափազանց ամբարիշտ էին։ Նրանց սրտերը Աստծո դեմ էին ուղղված։
Շուտով նորից պատերազմ սկսվեց։ Մորմոնը խոշոր ու ամրակազմ տղամարդ էր, և Նեփիացիներն ընտրեցին նրան իրենց բանակի առաջնորդ։
Նեփիացիները տարիներ շարունակ կռվեցին Լամանացիների դեմ։ Մորմոնն աշխատում էր քաջալերել իր ժողովրդին կռվել իրենց ընտանիքների և տների համար։
Նեփիացիները դարձան այնքան ամբարիշտ, որ Տերը չէր ցանկանում օգնել նրանց։
Մորմոնը Նեփիացիներին ասաց, որ նրանք կփրկվեն միայն այն դեպքում, եթե ապաշխարեն և մկրտվեն։ Սակայն մարդիկ հրաժարվեցին։
Նրանք պարծենում էին իրենց ուժով, ասելով, որ կսպանեն բոլոր Լամանացիներին։ Նեփիացիների ամբարշտության պատճառով Մորմոնը հրաժարվեց այլևս ղեկավարել նրանց։
Լամանացիները սկսեցին հաղթել Նեփիացիներին բոլոր ճակատամարտերում։ Մորմոնը կրկին որոշեց գլխավորել Նեփիացիների բանակը։
Նա գիտեր, որ ամբարիշտ Նեփիացիները չէին հաղթելու պատերազմում։ Նրանք չէին ապաշխարում կամ աղոթում այդքան անհրաժեշտ օգնության համար։
Մորմոնը վերցրեց բոլոր հիշատակարանները այն բլրից, որտեղ Ամմարոնը թաքցրել էր դրանք, և գրեց, դիմելով այն մարդկանց, ովքեր մի օր կկարդան այդ գրառումները։
Նա ցանկանում էր, որ բոլորը, այդ թվում և հրեաները, իմանային Հիսուս Քրիստոսի մասին, ապաշխարեին և մկրտվեին, ապրեին ավետարանով և օրհնվեին։
Հոգին ոգեշնչեց Մորմոնին, որ իր թիթեղներին միացնի Նեփիի փոքր թիթեղները, որոնք պարունակում են Քրիստոսի գալուստի մասին մարգարեությունները։
Մորմոնն առաջնորդեց Նեփիացիներին Կումորա երկիր, որտեղ նրանք պատրաստվեցին կրկին կռվել Լամանացիների դեմ։
Մորմոնը ծերանում էր։ Նա գիտեր, որ սա նրա վերջին ճակատամարտն է։ Նա չէր ուզում, որ Լամանացիները գտնեին սուրբ հիշատակարանը և ոչնչացնեին այն։
Նա տվեց Մորմոնի թիթեղները իր որդի Մորոնիին, իսկ մնացած թիթեղները թաքցրեց Կումորա բլրի վրա։
Լամանացիները գրոհեցին և սպանեցին բոլոր Նեփիացիներին, բացի 24 հոգուց։ Մորմոնը վիրավորվել էր։
Մորմոնը վշտացած էր, որ այդքան շատ Նեփիացիներ սպանվեցին, բայց նա գիտեր, որ նրանք սպանվեցին, որովհետև մերժեցին Հիսուսին։
Մորմոնը փորձեց ուսուցանել Նեփիացիներին ճշմարտությունը։ Նա ասաց նրանց, թե որքան կարևոր է հավատ ունենալ առ Հիսուս Քրիստոսը։
Նա փորձեց ուսուցանել նրանց հույս ունենալ Հիսուս Քրիստոսի Քավության միջոցով, և գթություն, որը Քրիստոսի մաքուր սերն է։
Մորմոնը նամակներ գրեց իր որդի Մորոնիին, ով նույնպես ուսուցանում էր ավետարանը Նեփիացիներին։
Մորոնին գրեց Նեփիացիների սոսկալի ամբարշտության մասին։ Մորմոնն ասաց Մորոնիին, որ միշտ պահի իր հավատը Հիսուս Քրիստոսի հանդեպ։
Լամանացիները սպանեցին Մորմոնին և բոլոր Նեփիացիներին, բացի Մորոնիից, որն ավարտեց հիշատակարանը։