Μια καρδιά γεμάτη αγάπη και πίστη: Οι επιστολές του Προφήτη στην οικογένειά του

Προς την Έμμα Σμιθ, στις 13 Οκτωβρίου 1832, από την πόλη της Νέας Υόρκης, Νέα Υόρκη: «Σήμερα περπατούσα στο πιο θαυμάσιο μέρος της πόλης της Νέας Υόρκης. Τα κτήρια είναι πραγματικά σπουδαία και εξαίρετα και εκπλήσσουν κάθε περαστικό. …Αφού είδα όλα όσα επιθυμούσα να δω, επέστρεψα στο δωμάτιό μου να συλλογιστώ και να ηρεμήσει ο νους μου. Και να, σκέψεις για το σπίτι μου, για την Έμμα και την Τζούλια, ορμούν και κατακλύζουν το νου μου σαν πλημμύρα και για ένα λεπτό ευχήθηκα να ήμουν μαζί τους. Ο κόρφος μου κατακλύζεται από όλα τα συναισθήματα και την τρυφερότητα του γονέα και συζύγου και αν ήμουν μαζί σας, θα σας έλεγα πολλά…

»Αισθάνομαι πως θα ήθελα να σου πω κάτι για να σε παρηγορήσω στην ιδιαίτερη δοκιμασία και στην παρούσα θλίψη σου [η Έμμα ήταν έγκυος εκείνη την εποχή]. Ελπίζω ότι ο Θεός θα σου δώσει δύναμη ώστε να μην καταβληθείς. Προσεύχομαι στον Θεό να μαλακώσει τις καρδιές εκείνων που είναι γύρω σου, ώστε να δείξουν καλοσύνη και να απομακρύνουν το βάρος από τους ώμους σου όσο είναι δυνατόν και να μη σε λυπήσουν. Έχω έγνοια για σένα, διότι ξέρω την κατάστασή σου, ενώ οι άλλοι όχι, όμως θα πρέπει να παρηγορήσεις τον εαυτό σου, γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι ο φίλος σου στους ουρανούς και έχεις έναν ειλικρινή ζωντανό φίλο επάνω στη γη, το σύζυγό σου»³.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 12 Νοεμβρίου1838, από το Ρίτσμοντ του Μισσούρι, όπου κρατείτο στη φυλακή: «Έλαβα το γράμμα σου, το οποίο διάβασα ξανά και ξανά. Ήταν κάτι πολύτιμο για εμένα. Ω Θεέ, δώσε ώστε να έχω το προνόμιο να δω ξανά την αγαπημένη οικογένειά μου, απολαμβάνοντας τις χαρές της ελευθερίας και της κοινωνικής ζωής. Να τους σφίξω στην αγκαλιά μου και να φιλήσω τα αγαπημένα μάγουλα, θα γέμιζε την καρδιά μου με ανείπωτη ευγνωμοσύνη. Πες στα παιδιά ότι είμαι ζωντανός και ευελπιστώ ότι σύντομα θα έρθω να τα δω. Παρηγόρησε όσο μπορείς την καρδιά τους και προσπάθησε να παρηγορηθείς κι εσύ όσο μπορείς…

»Υστερόγραφο: Γράφε μου όσο συχνότερα μπορείς και αν είναι δυνατόν, έλα να με δεις και φέρε και τα παιδιά, αν είναι δυνατόν. Να ενεργείς σύμφωνα με τα αισθήματά σου και χρησιμοποιώντας όσο καλύτερα μπορείς την κρίση σου και προσπάθησε να παρηγορείσαι, αν γίνεται, και έχω την πεποίθηση ότι όλα θα καταλήξουν στο καλύτερο για εμάς»⁴.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 4 Απριλίου 1839, από τη φυλακή στο Λίμπερτυ του Μισσούρι: «Αγαπητή μου Έμμα, σε σκέφτομαι καθώς και τα παιδιά συνεχώς. …Θέλω να δω το μικρό Φρέντερικ, τον Τζόζεφ, την Τζούλια και τον Αλεξάντερ, την Τζοάνα [ένα ορφανό που ζούσε με τους Σμιθ] και το γερο-Μέιτζορ [το σκύλο της οικογένειας]. Και όσο για εσένα, αν θέλεις να ξέρεις πόσο πολύ θέλω να σε δω, εξέτασε τα αισθήματά σου, πόσο πολύ θέλεις να με δεις και κρίνε από μόνη σου. Ευχαρίστως θα ερχόμουν με τα πόδια από εδώ σε εσένα, ξυπόλυτος και ημίγυμνος για να σε δω και θα το θεωρούσα μεγάλη ευχαρίστηση και ποτέ δεν θα το λογάριαζα σαν κάτι το επίπονο. …Φέρω με καρτερία κάθε καταπίεση· το ίδιο κι εκείνοι που είναι μαζί μου. Ούτε ένας μας δεν έχει χάσει το κουράγιο του»⁵.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 20 Ιανουαρίου 1840, από το Τσέστερ Κάουντυ της Πενσυλβάνια: «Ανυπομονώ πολύ να σας δω όλους, για άλλη μια φορά σε αυτόν τον κόσμο. Μου φαίνεται τόσος πολύς ο καιρός που έχω στερηθεί τη συντροφιά σας, όμως με τη βοήθεια του Κυρίου δεν θα αργήσω να σας δω. …Με πλημμυρίζει μια διαρκής ανησυχία που θα με διακατέχει μέχρι να έρθω σπίτι. Προσεύχομαι στον Θεό να σας έχει όλους καλά μέχρι να έρθω σπίτι. Αγαπητή μου Έμμα, η καρδιά μου είναι απόλυτα κοντά σε εσένα και τα παιδιά μας. Θέλω να με θυμάστε. Πες σε όλα τα παιδιά ότι τα αγαπώ και θα έρθω σπίτι το συντομότερο δυνατόν. Δικός σου στα δεσμά της αγάπης, ο σύζυγός σου»⁶.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 12 Νοεμβρίου 1838, από το Ρίτσμοντ του Μισσούρι, όπου κρατείτο φυλακισμένος: «Πες στο μικρό Τζόζεφ ότι πρέπει να είναι καλό παιδί. Ο πατέρας του τον αγαπά με απαράμιλλη αγάπη. Είναι ο μεγαλύτερος και δεν πρέπει να πληγώνει τα μικρότερα αδέλφια του, αλλά να τα παρηγορεί. Πες στο μικρό Φρέντερικ ότι ο πατέρας του τον αγαπά με όλη την καρδιά του. Είναι ένα αξιαγάπητο αγόρι. Η Τζούλια είναι ένα αξιαγάπητο κοριτσάκι. Κι εκείνη την αγαπώ. Είναι ένα πολλά υποσχόμενο παιδί. Να της πεις ότι ο πατέρας θέλει να την θυμάται και να είναι καλό κορίτσι. Πες σε όλα τα άλλα ότι τα σκέφτομαι και προσεύχομαι για όλα τους. …Ο μικρός Αλεξάντερ είναι διαρκώς στη σκέψη μου. Ω αγαπημένη μου Έμμα, θέλω να θυμάσαι ότι είμαι πάντοτε ένας ειλικρινής και αφοσιωμένος φίλος για εσένα και τα παιδιά. Η καρδιά μου είναι απόλυτα κοντά σου, παντοτινά. Ω είθε ο Θεός να σας ευλογεί όλους, αμήν. Είμαι ο σύζυγός σου και βρίσκομαι σε δεσμά και θλίψεις»⁷.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 4 Απριλίου 1839, από τη φυλακή Λίμπερτυ του Μισσούρι: «Θέλω να μην αφήσεις αυτά τα παιδιά να με ξεχάσουν. Πες τους ότι ο πατέρας τα αγαπά με απαράμιλλη αγάπη και κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να διαφύγει από τον όχλο και να έρθει κοντά τους. Δίδαξε [τα παιδιά] όλα όσα μπορείς, ώστε να αποκτήσουν σωστό χαρακτήρα. Να είσαι τρυφερή και καλοσυνάτη μαζί τους. Μη θυμώνεις εύκολα μαζί τους, αλλά να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες τους. Να τους πεις ότι ο πατέρας λέει πως πρέπει να είναι καλά παιδιά και να υπακούν τη μητέρα τους. Αγαπητή μου Έμμα, είναι μεγάλη η ευθύνη που πέφτει επάνω σου να στέκεις απέναντί τους με εντιμότητα και νηφαλιότητα και να τα διδάσκεις σωστά πράγματα που θα διαμορφώσουν το νεαρό και τρυφερό χαρακτήρα τους, ώστε να ξεκινήσουν στο σωστό δρόμο και να μη μολυνθούν όταν είναι νεαρά, από ασεβή παραδείγματα»⁸.

Στην Έμμα Σμιθ στις 9 Νοεμβρίου 1839, από το Σπρίνγκφιλντ του Ιλλινόις: «Θα με πλημμυρίζει μια διαρκής ανησυχία για εσένα και τα παιδιά, μέχρι να λάβω ειδήσεις σου και κυρίως ειδήσεις για το μικρό Φρέντερικ. Ήταν τόσο οδυνηρό να τον αφήσω άρρωστο. Ελπίζω ότι θα προσέχεις αυτά τα τρυφερά βλαστάρια, με τρόπο ο οποίος αρμόζει σε μια μητέρα και αγία και θα προσπαθείς να καλλιεργήσεις το νου τους και [να τους διδάσκεις] ανάγνωση και ηπιότητα. Μην αφήσεις να εκτεθούν στο κρύο και αρρωστήσουν και προσπαθήστε να ξεκουράζεστε όσο μπορείτε. Θα είναι μακρύς και μοναχικός ο καιρός στη διάρκεια της απουσίας μου από κοντά σας. …Κάνε υπομονή μέχρι να έρθω και πράττε το καλύτερο που μπορείς. Δεν μπορώ να γράψω όλα όσα θέλω, όμως, πίστεψέ με, τα αισθήματά μου είναι τα καλύτερα για όλους σας»⁹.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 6 Ιουνίου 1832, από την Γκρίνβιλ της Ιντιάνα: «Επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά ένα αλσύλλιο που βρίσκεται πίσω από την πόλη, όπου μπορώ να απομονωθώ από τα μάτια κάθε θνητού και να δώσω διέξοδο σε όλα τα συναισθήματα της καρδιάς μου με περισυλλογή και προσευχή. Έφερα στο νου όλες τις στιγμές του παρελθόντος της ζωής μου και απόμεινα να πενθώ και να χύνω δάκρυα θλίψης για την αφροσύνη μου να επιτρέψω στον ενάντιο της ψυχής μου να έχει τόσο πολλή δύναμη επάνω μου, όπως συνέβη στο παρελθόν. Όμως ο Θεός είναι ευσπλαχνικός και έχει συγχωρήσει τις αμαρτίες μου και αγαλλιάζω διότι απέστειλε τον Παράκλητο σε όλους όσοι πιστεύουν και ταπεινώνουν τον εαυτό τους ενώπιον του…

»Θα προσπαθήσω να αρκεστώ στη μοίρα μου, γνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι ο φίλος μου. Σ’ αυτόν θα βρω παρηγοριά. Έχω αφήσει τη ζωή μου στα χέρια του. Είμαι προετοιμασμένος να πάω όταν με καλέσει. Επιθυμώ να είμαι με τον Χριστό. Δε θεωρώ πολύτιμη τη ζωή μου [παρά μόνον] για να κάνω το θέλημά του»¹⁰.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 4 Ιουνίου 1834, από τις όχθες του ποταμού Μισισιπή, στο δυτικό Ιλλινόις. Ο Προφήτης Τζόζεφ ταξίδευε με το στρατόπεδο της Σιών: «Κάθε τόσο οι σκέψεις μας στέκουν με απερίγραπτη αγωνία στις συζύγους και τα παιδιά μας –τους εξ αίματος συγγενείς μας, που έχουμε μέσα στην καρδιά μας– κι ακόμα τους αδελφούς και φίλους μας. …Πες στον πατέρα Σμιθ και σε όλη την οικογένεια και στον αδελφό Όλιβερ [Κάουντερυ], να έχουν θάρρος και να προσβλέπουν στην ημέρα όπου οι δοκιμασίες και οι θλίψεις αυτής της ζωής θα φθάσουν στο τέλος τους και θα απολαμβάνουμε όλοι τους καρπούς του μόχθου μας, αν παραμείνουμε πιστοί μέχρι τέλους και είθε αυτή να είναι –προσεύχομαι– η ευτυχισμένη τύχη όλων μας»¹¹.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 4 Νοεμβρίου 1838, από το Ιντιπέντενς του Μισσούρι, όπου κρατείτο φυλακισμένος: «Ακριβή και πολυαγαπημένη σύντροφε της καρδιάς μου στη θλίψη και τη δοκιμασία, θέλω να σε πληροφορήσω ότι είμαι καλά και πως το ηθικό όλων μας είναι καλό σε σχέση με τη μοίρα μας. …Νιώθω μεγάλη ανησυχία για σένα και τα αξιαγάπητα παιδιά μου. Η καρδιά μου πενθεί και αιμορραγεί για τους αδελφούς και τις αδελφές και για τη σφαγή του λαού του Θεού. …Τι πρόκειται να κάνει για εμάς ο Θεός, δε γνωρίζω, όμως ελπίζω για το καλύτερο πάντοτε, σε κάθε περίσταση. Μολονότι βαδίζω προς το θάνατο, έχω πεποίθηση στον Θεό. Τι έκτροπα μπορεί να διαπραχθούν από τον όχλο δε γνωρίζω, όμως αναμένω ότι θα υπάρχει ελάχιστος, αν μη διόλου περιορισμός. Ω είθε ο Θεός να δείξει ευσπλαχνία σε εμάς. …Ο Θεός διαφύλαξε μερικούς από εμάς μέχρι τώρα. Ίσως να εκτείνει την ευσπλαχνία του έως ένα βαθμό ακόμα…

»Δεν έχω επακριβή πληροφόρηση στην κατάσταση στην οποία βρίσκομαι και μπορώ μόνο να προσεύχομαι για απελευθέρωση μέχρι να δοθεί και να δέχομαι τα πάντα όπως έρχονται, με υπομονή και καρτερία. Ελπίζω ότι θα είσαι γεμάτη πίστη και ειλικρινής – άξια κάθε εμπιστοσύνης. Δεν μπορώ να γράψω πολλά στην κατάσταση που βρίσκομαι. Να χειρίζεσαι κάθε ζήτημα ανάλογα με τις απαιτήσεις των περιστάσεων και τις ανάγκες. Είθε ο Θεός να σου δίνει σοφία, σύνεση και νηφαλιότητα, για τα οποία έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι θα τα έχεις.

»Αυτά τα μικρά παιδιά είναι διαρκώς στο επίκεντρο των συλλογισμών μου. Πες τους ότι ο πατέρας είναι ακόμα ζωντανός. Να δώσει ο Θεός ώστε να μπορέσει να τα ξαναδεί. Ω Έμμα… μην εγκαταλείψεις ούτε εμένα ούτε την αλήθεια, αλλά να με θυμάσαι. Αν δε σε ξανασυναντήσω σε αυτή τη ζωή, είθε να δώσει ο Θεός ώστε να συναντηθούμε στους ουρανούς. Δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου· η καρδιά μου ξεχειλίζει. Έχε γεια, ω καλή μου και στοργική Έμμα. Είμαι δικός σου παντοτινά, ο σύζυγος και ο αληθινός φίλος σου»¹².

Στην Έμμα Σμιθ, στις 21 Μαρτίου 1839, από τη φυλακή Λίμπερτυ του Μισσούρι: «Αγαπητή μου Έμμα, γνωρίζω πολύ καλά το μόχθο σου και σε συμπονώ. Αν ο Θεός μου χαρίσει τη ζωή για μια ακόμα φορά ώστε να έχω το προνόμιο να σε φροντίσω, θα καθησυχάσω τις έγνοιες σου και θα προσπαθήσω πολύ να παρηγορήσω την καρδιά σου. Θέλω να φροντίζεις όσο καλύτερα μπορείς την οικογένεια. Πιστεύω ότι θα κάνεις ό,τι είναι δυνατόν. Λυπήθηκα μαθαίνοντας ότι ο Φρέντερικ ήταν άρρωστος, όμως πιστεύω πως είναι πάλι καλά και πως όλοι είστε καλά. Θέλω να προσπαθήσεις να βρεις χρόνο και να μου γράψεις ένα μεγάλο γράμμα, να μου πεις όλα όσα μπορείς, ακόμα κι αν ο γερο-Μέιτζορ ζει και τι λένε τα μικρά που έρχονται και σε σφιχταγκαλιάζουν. …Πες τους ότι βρίσκομαι στη φυλακή, ώστε να σωθεί η ζωή τους…

»Ο Θεός κυβερνά τα πάντα κατά το θέλημά του. Η εμπιστοσύνη μου είναι σε αυτόν. Η σωτηρία της ψυχής μου είναι μεγάλης σπουδαιότητας για εμένα, δεδομένου ότι ξέρω με βεβαιότητα για τα αιώνια πράγματα. Δεν έχει σημασία για μένα αν οι ουρανοί αργοπορήσουν. Πρέπει να οδηγήσω με ασφάλεια το σκάφος μου, πράγμα που προτίθεμαι να κάνω. Θέλω να κάνεις το ίδιο κι εσύ. Δικός σου παντοτινά»¹³.

Στην Έμμα Σμιθ, στις 16 Αυγούστου 1842, κοντά στη Ναβού του Ιλλινόις. Ο Προφήτης Τζόζεφ κρυβόταν από τους εχθρούς του: «Παίρνω το θάρρος να σου εκφράσω τα ειλικρινή ευχαριστήριά μου για τις δύο σημαντικές και παρηγορητικές επισκέψεις που μου έκανες κατά τη διάρκεια της εξορίας μου εδώ, θα έλεγα. Τα λόγια δεν μπορούν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη της καρδιάς μου για την ολόθερμη και από καρδιάς φιλία που έδειξες απέναντί μου σε όλα αυτά. Ο χρόνος, από τότε που έφυγες, πέρασε με ευχαρίστηση μέχρι τώρα. Ο δε νους μου, έχει απόλυτα συμφιλιωθεί με τη μοίρα μου – ας γίνει ό,τι είναι να συμβεί…

»Πες στα παιδιά ότι ο πατέρας τους είναι καλά προς το παρόν και ότι παραμένει προσευχόμενος ένθερμα στον Παντοδύναμο Θεό για την ασφάλεια τη δική του και για εσένα και για εκείνα. Πες στη μητέρα Σμιθ ότι θα είναι καλά με το γιο της, είτε στη ζωή είτε στο θάνατο· γιατί έτσι λέει ο Κύριος ο Θεός. Να της πεις ότι την θυμάμαι συνέχεια, καθώς και τη Λούση [την αδελφή του Τζόζεφ] και όλους τους υπόλοιπους. Όλοι θα πρέπει να έχουν καλή διάθεση. …Δικός σου, κλείνοντας βιαστικά το γράμμα, ο στοργικός σύζυγος σου μέχρι το θάνατο, σε όλη την αιωνιότητα και ακόμα περισσότερο»¹⁴.