τα πνευματικά χαρίσματα της ίασης, των γλωσσών, της προφητείας και της διάκρισης των πνευμάτων

«Ποιο είναι το σημείο της ίασης του αρρώστου; Η χειροθεσία είναι το σημείο ή ο τρόπος που σημειώνεται από τον Ιάκωβο και η συνήθεια των αρχαίων Αγίων, όπως διατάχθηκε από τον Κύριο και δεν μπορούμε να λάβουμε την ευλογία με κανέναν άλλο τρόπο, εκτός από αυτόν που έχει σημειωθεί από τον Κύριο [βλέπε Ιακώβου 5:14–15]»³.

Τον Ιούλιο του 1839, όταν οι Άγιοι είχαν πρόσφατα μετακομίσει στο Κομέρς του Ιλλινόις και τους μάστιζαν οι αρρώστιες, ο Τζόζεφ Σμιθ κατέγραψε: «Πολλές ασθένειες έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται ανάμεσα στους αδελφούς, καθώς και ανάμεσα στους κατοίκους της περιοχής, ώστε αυτήν την εβδομαδα και την επόμενη, τις δαπανήσαμε επισκεπτόμενοι τους αρρώστους και χορηγώντας ευλογία σε αυτούς. Μερικοί είχαν αρκετή πίστη και θεραπεύθηκαν· άλλοι όχι…

»Κυριακή 28. Έλαβε χώρα η συγκέντρωση ως συνήθως. …Μίλησα και νουθέτησα τα μέλη της Εκκλησίας, τον καθέναν ξεχωριστα, να βαλουν σε τάξη το σπιτικό τους, να καθαρίσουν το εσωτερικό του πιάτου και να συγκεντρωθούν την επόμενη εβδομάδα κατά την Ημέρα του Κυρίου, ώστε να μεταλαβουν, ώστε με την υπακοή μας στις διατάξεις να είμαστε εις θέσιν να υπερισχύσουμε μαζί με τον Θεό απέναντι στον καταστροφέα και ώστε οι ασθενείς να ιαθούν. Ολόκληρη αυτή η εβδομαδα πέρασε ανάμεσα στους αρρώστους, οι οποίοι σε γενικές γραμμές ανακτούσαν δυναμεις και ανένηπταν»⁴.

«Πολλοί από τους εναρετους θα καταστούν λεία στις αρρώστιες, στο λοιμό, κ.λπ., ένεκα αδυναμιών της σαρκας και παρ’ όλα αυτα θα σωθούν στο βασίλειο του Θεού. Επομένως, είναι ανίερο να πούμε ότι αυτός κι αυτός έχει υποπέσει σε παραβαση, διότι έγιναν βορά στην ασθένεια ή στο θάνατο, διότι καθε σαρκα υπόκειται στο θάνατο· και ο Σωτήρας έχει πει: ‘Mην κρίνετε για να μη κριθείτε’. [Βλέπε Κατά Ματθαίον 7:1.]»⁵

Ο Προφήτης μίλησε σε μία συνέλευση πρεσβυτέρων το 1834: «Στη συνέχεια ο Τζόζεφ Σμιθ έδωσε μια εξήγηση για το χαρισμα των γλωσσών, ότι ήταν ειδικα θεσπισμένο για να κηρύσσεται το ευαγγέλιο στα αλλα έθνη και σε άλλες γλώσσες, όμως δεν είχε δοθεί για τη διακυβέρνηση της Εκκλησίας»⁶.

«Όσο για το χαρισμα των γλωσσών, αυτά που μπορούμε να πούμε είναι ότι σε τούτο τον τόπο το έχουμε λάβει όπως και οι αρχαίοι: επομένως, σας εκφραζουμε την επιθυμία μας να είστε προσεκτικοί, μην και εξαπατηθείτε σε αυτό το ζήτημα. …Αναμφίβολα ο Σατανας θα σας ενοχλήσει σχετικα με το χαρισμα των γλωσσών, εκτός και αν είστε προσεκτικοί· θα πρέπει να αγρυπνείτε ως προς αυτόν και να προσεύχεστε πολύ. Είθε ο Κύριος να σας δώσει σοφία στα πάντα»⁷.

«Διάβασα το 13^ο κεφάλαίο από το Προς Κορινθίους Α’ [σε μία συγκέντρωση που έγινε στις 26 Δεκεμβρίου 1841], κι ακόμα ένα μέρος από το 14^ο κεφαλαίο, καί παρατήρησα ότι το χαρισμα των γλωσσών ήταν απαραίτητο στην Εκκλησία… το χάρισμα των γλωσσών με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία, είναι προς όφελος των υπηρετών του Θεού, ώστε να κηρύξουν στους απίστους, όπως κατά την ημέρα της Πεντηκοστής»⁸.

«Το χάρισμα των γλωσσών δόθηκε προς το σκοπό της κήρυξης του ευαγγελίου αναμεσα σε εκείνους η γλώσσα των οποίων δεν είναι κατανοητή. Όπως κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, κ.λπ., και δεν είναι απαραίτητο να δίδασκονται ειδικα οι γλώσσες στην Εκκλησία, διότι καθε άνθρωπος ο οποίος έχει το Άγιο Πνεύμα, μπορεί να μιλά για τα του Θεού στη δική του γλώσσα καθώς και να μιλά σε μια άλλη. Διότι η πίστη δεν έρχεται με σημεία, αλλά ακούγοντας το λόγο του Θεού»⁹.

«Μην είστε τόσο περίεργοι σχετικά με το χάρισμα των γλωσσών, μη μιλάτε σε γλώσσες παρα μόνο παρουσία διερμηνέα. Το απώτατο σχέδίο για τις γλώσσες είναι να μιλάμε σε ξένους και αν κάποία άτομα επιθυμούν διακαώς να επιδείξουν την ευφυΐα τους, ας μιλούν για αυτά στη δική τους γλώσσα. Τα χαρίσματα του Θεού είναι όλα χρήσίμα, το καθένα για το σκοπό του, όμως όταν χρησιμοποιούνται για πράγματα για τα οποία δεν είναι πρόθεση του Θεού, αποτελούν ζημία, παγίδα και κατάρα αντί για ευλογία»¹⁰.

«Είχαμε, επίσης, αδελφούς και αδελφές, οι οποίοι είχαν ένα ψευδές χαρισμα γλωσσών. Μιλούσαν μουρμουρίζοντας, με αφύσίκη φωνή και το σώμα τους ήταν στρεβλωμένο… Αντίθετα, δεν υπάρχεί τίποτα αφύσικο στο Πνεύμα του Θεού»¹¹.

«Να μη μιλάτε σε γλώσσες, αν δεν το κατανοείτε ή χωρίς διερμηνεία. Ο διαβολος μπορεί να μιλα σε γλώσσες· ο ενάντίος θα έρθει με το έργο του’ μπορεί να βάλει σε πειρασμό κάθε άνθρωπο· μπορεί να μιλήσει στα Αγγλικά ή στα Ολλανδικά. Ας μη μιλά κανείς σε γλώσσες, εκτός αν διερμηνεύει, εκτός με τη συγκατάθεση μόνον εκείνου ο οποίος έχει τοποθετηθεί να προεδρεύει· τότε μπορεί να διακρίνει ή να διερμηνεύει ή καποιος άλλος μπορεί»¹².

«Εάν έχετε κάποιο ζήτημα να αποκαλύψετε, ας γίνει στη δική σας γλώσσα. Μην εντρυφείτε πολύ στην ασκηση του χαρίσματος των γλωσσών, ειδαλλιώς ο διάβολος θα επωφεληθεί από τους αθώους και τους απερίσκεπτους. Μπορείτε να μιλατε σε γλώσσες για δική σας ευκολία, όμως θέτω αυτό ως κανόνα, ότι αν κατι έχει διδαχθεί με το χάρισμα των γλωσσών, δεν λαμβάνεταί ως δίδαχή»¹³.

«Κανένάς άνδρας δεν είναι διάκονος του Ιησού Χριστού, αν δεν είναι Προφήτης. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι διακονος του Ιησού Χριστού, αν δεν έχει τη μαρτυρία του Ιησού. Και αυτό είναι το πνεύμα της προφητείας [βλέπε Αποκάλυψη 19:10]»¹⁴.

«Ο Ιωάννης ο Αποκαλυπτής λέει ότι η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας [βλέπε Αποκάλυψη 19:10]. Λοιπόν, αν κάποιος άνδρας έχει τη μαρτυρία του Ιησού, δεν έχει το πνεύμα της προφητείας; Και εαν έχει το πνεύμα της προφητείας, ερωτώ, δεν είναί προφήτης; Και εαν είναί προφήτης, δεν θα λαβει αποκαλυψη; Και κάθε άνδρας που δεν λαμβανεί αποκαλυψη γία τον εαυτό του, θα πρέπει να καταδίκαστεί, διότι η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας. Διότι ο Χρίστος λέει, ρωτήστε και θα λάβετε. Και αν συμβεί να λάβουμε οτίδήποτε, ερωτώ, δεν θα είναί αυτό αποκάλυψη; Και εάν κάποίος άνδρας δεν έχεί τη μαρτυρία του Ιησού ή το πνεύμα του Θεού, δεν είναι δικός του, δηλαδή του Χριστού; Και εάν δεν είναι δίκός του, θα πρέπει να καταδικαστεί»¹⁵.

Ένας επισκέπτης στη Ναβού κατέγραψε ότι ο Τζόζεφ Σμιθ δίδαξε τα ακόλουθα κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας: «Ο Προφήτης Τζόζεφ [είπε ότι] …για να είναι καποιος διακονος του Ιησού, πρέπει να δώσει μαρτυρία για τον Ιησού· και για να δώσει μαρτυρία γία τον Ιησού, καποίος πρέπεί να έχει το πνεύμα της προφητείας, διότι, σύμφωνα με τον Ιωαννη, η μαρτυρία για τον Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας.

»Αν ένας άνδρας ισχυρίζεται ότι είναι διάκονος του Ιησού και δεν έχει το πνεύμα της προφητείας, πρέπει να είναι ψευδής μαρτυρας, διότι δεν δίαθέτει το χαρίσμα εκείνο το οποίο τον κανεί αξίο γία εκείνο το αξίωμα. Και η δίαφορα αναμεσα [στον Τζόζεφ Σμίθ] καί στον κλήρο αυτής της γενιάς είναι ότι εκείνος δίεκδίκεί ότι κατέχει εκείνο το πνεύμα της προφητείας, το οποίο τον καθίστά άξίο να καταθέτεί μαρτυρία για τον Ιησού και το ευαγγέλίο της σωτηρίας. Και ο κλήρος αρνείταί εκείνο το πνεύμα, δηλαδή το πνεύμα της προφητείας, το οποίο από μόνο του μπορούσε να τους καταστήσει αληθινούς μάρτυρες ή ομολογητές του Κυρίου Ιησού και ωστόσο να διεκδικούν να είναι αληθινοί διάκονοι της σωτηρίας»¹⁶.

«Η πίστη έρχεταί ακούγοντας το λόγο του Θεού μέσω της μαρτυρίας των υπηρετών του Θεού. Αυτή η μαρτυρία συνοδεύεται παντοτε από το Πνεύμα της προφητείας και της αποκάλυψης»¹⁷.

Κατά τις πρώτες ημέρες της αποκατεστημένης ΕκκΛησίας, τα μέλη της Εκκλησίας, καθώς και μέλη από άλλες θρησκευτικές ομάδες, ενεργούσαν μερικές φορές υπό την επιρροή πονηρών ή ψευδών πνευμάτων, πιστεύοντας ότι ήταν υπό την επιρροή του Αγίου Πνεύματος. Ο Προφητης Τζόζεφ Σμιθ δίδαξε: «Πρόσφατα συμβαντα τα οποία συνέβησαν αναμεσα μας, καθίστούν επίβεβλημένο το καθήκον για μένα να πω κατι σχετίκα με τα πνεύματα από τα οποία παρακινήθηκαν οι ανθρωποι.

»Είναι προφανές από τα κείμενα των Αποστόλων [στην Καίνή Δίαθήκη], ότι υπήρχαν πολλά ψευδή πνεύματα κατά τίς ημέρες τους και βρίσκ[ονταν] κίόλας μέσα στον κόσμο’ και πως απαίτείτο δίανοία την οποία μόνον ο Θεός μπορούσε να μεταδώσεί ώστε να δίακρίνουν τα ψευδή πνεύματα καί να γνωρίζουν ποία πνεύματα ήταν από τον Θεό [βλέπε Ιωαννη Α’ 4:1–4]. Ο κόσμος, γενικα, είναί καταφανώς αδαής αναφορίκα με αυτό το πραγμα, και πώς θα ήταν δίαφορετίκα – έτσί, κι εκείνα που είναι μέσα στον Θεό δεν τα γνωρίζεί κανένας, παρά μονάχα το Πνεύμα του Θεού’. [Βλέπε Προς Κορίνθίους Α’ 2:11.]

»…Πάντοτε, σε κάθε εποχή, φαίνεται ότι υπήρχε έλλειψη διανοίας αναφορικά με το ζήτημα αυτό. Πνεύματα κάθε είδους έχουν φανερωθεί σε κάθε εποχή και ανάμεσα σε όλους σχεδόν τους ανθρώπους. …Όλοι οι άνθρωποι πίστεύουν στο δικό τους είδος πνευμάτων, όλοι πιστεύουν ότι τα πνεύματα τους έχουν υπερφυσική δύναμη και όλοι δίατείνονται ότι τα πνεύματα τους είναί από τον Θεό. Ποίος θα λύσει το μυστήρίο; ‘Δοκ1μαζετε τα πνεύματα’, λέει ο Ιωάννης [Ιωάννη Α’ 4:1], όμως ποίος θα το κανει; Ο λόγιος, ο εύγλωττος, ο φιλόσοφος, ο σοφός, ο κληρίκός – όλοι είναι αδαείς. …Ποιος μπορεί να σύρεί στο φως της ημέρας και να αναπτύξεί τα κρυμμένα μυστήρία των ψευδών πνευματων, τα οποία τόσο συχνα εμφανίζονταί αναμεσα στους Αγίους των Τελευταίων Ημερών; Απαντούμε ότι κανένας ανθρωπος δεν μπορεί να το κανει χωρίς την Ιεροσύνη και χωρίς να έχεί γνώση των νόμων υπό τους οποίους κυβερνώνταί τα πνεύματα. Εφόσον έτσί, κί εκείνα που είναί μέσα στον Θεό δεν τα γνωρίζεί κανένας, παρα μοναχα το Πνεύμα του Θεού’, έτσί και κανένας ανθρωπος δεν γνωρίζεί το πνεύμα του διαβόλου, και τη δύναμη και την επίρροή του, παρα μόνον διαθέτοντας διανοια η οποία είναι παραπανω από την ανθρώπινη και έχοντας αποκαλύψεί μέσω της Ιεροσύνης τις μυστηρίώδεις λείτουργίες των πανουργίών του…

»Ένας άνθρωπος πρέπεί να διαθέτει το χαρισμα της διακρισης των πνευματων προτού σύρει στο φως της ημέρας αυτή τη διαβολική επιρροή και την αποκαλύψει στον κόσμο, με όλα τα καταστροφικα της ψυχής, διαβολικα και φρίκτα χρώματα. Διότι δεν υπαρχει μεγαλύτερη ζημία για τα τέκνα των ανθρώπων από το να είναι υπό την επιρροή ενός ψευδούς πνεύματος, νομίζοντας ότι έχουν το Πνεύμα του Θεού. Χιλιαδες έχουν αισθανθεί την επίδραση της τρομακτίκής δύναμής του και των καταστροφίκών συνεπειών του…

»Όπως σημείώσαμε προηγουμένως, η μεγαλη δυσκολία έγκειται στην αγνοία της φύσης των πνευματων, στους νόμους υπό τους οποίους κυβερνώνται και στα σημεία υπό τα οποία μπορεί να τα αναγνωρίσουμε. Αν απαιτείται το Πνεύμα του Θεού για να γνωρίζουμε τα του Θεού και αν το πνεύμα του δίαβόλου μπορεί να ξεσκεπαστεί μόνο μέσω του τρόπου αυτού, τότε είναι φυσίκή συνέπεία ότι αν καποίο ατομο ή ατομα δεν έχουν επίκοίνωνία ή αποκαλυψη από τον Θεό, ο οποίος τους αποκαλύπτεί τη λείτουργία του πνεύματος, θα πρέπεί να παραμείνουν αιωνίως αδαή ως προς αυτές τις αρχές. Δίότί δίατείνομαί ότι αν καποίος ανθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσεί αυτα τα πραγματα παρα μόνο με το Πνεύμα του Θεού, δέκα χιλιαδες ανθρωποί δεν μπορούν. Είναι, επίσης, πέρα από τη σοφία του λογίου, πέρα από τη γλώσσα του ευγλώττου, από τη δύναμη του ισχυρού. Και πρέπει τελίκά να φθασουμε σε αυτό το συμπέρασμα, οτίδήποτε και αν πιστεύουμε για την αποκαλυψη, ότι χωρίς αυτήν δεν μπορούμε ούτε να γνωρίζουμε ούτε να καταλαβουμε οτίδήποτε από τα του Θεού ή του δίαβόλου. Και όσο απρόθυμος κί αν είναι ο κόσμος να παραδεχθεί αυτή την αρχή, είναι προφανές από τα αναρίθμητα και ποίκιλα δόγματα και απόψεις σχετίκά με το ζήτημα αυτό, ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα από την αρχή αυτή, καί είναί εξίσου ξεκαθαρο ότί χωρίς ουρανία επίκοίνωνία, θα παραμείνουν μέσα στην αγνοια…

»Ένας ανθρωπος πρέπεί να δίαθέτεί το χαρίσμα της δίακρίσης των πνευματων, όπως προαναφέρθηκε, ώστε να καταλαβεί τα πραγματα αυτα, καί πώς θα λαβεί αυτό το χαρίσμα, αν δεν υπαρχουν τα χαρίσματα του Πνεύματος; Καί πώς μπορούμε να λαβουμε αυτα τα χαρίσματα, χωρίς αποκαλυψη; Aφού ανέβηκε σε ύψος. έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους. …Κι αυτός έδωσε αλλους μεν αποστόλους, αλλους δε προφήτες, αλλους δε ευαγγελίστές, αλλους δε ποίμένες και δασκαλους’ [βλέπε προς Εφεσίους 4:8, 11]. Και πώς επίλέχθηκαν οί Απόστολοί, οι Προφήτες, οι Ιερείς, οι Δάσκαλοι και οι Ευαγγελίστές; Με προφητεία (αποκάλυψης) και με χείροθεσία: με μία ουρανία επίκοίνωνία καί μία ουρανία θεσπίσμένη δίαταξη – μέσω της Ιεροσύνης, η οποία οργανώθηκε σύμφωνα με την ταξη του Θεού, με ουρανίο δίορίσμό. Στους αρχαίους καίρούς οί Απόστολοί κρατούσαν τα κλείδία αυτής της Ιεροσύνης – των μυστηρίων της βασίλείας του Θεού και, επομένως, ήσαν σε θέση να ξεκλείδώνουν και να λύνουν όλα εκείνα που ανήκουν στη δίακυβέρνηση της Εκκλησίας, την ευημερία της κοίνωνίας, το μελλοντίκό προορίσμό των ανθρώπων καί την ελεύθερη βούληση, τη δύναμη καί επίρροή των πνευματων. Δίότί μπορούσαν να τα ελέγχουν κατα βούληση, να τα δίατασσουν να αποχωρούν στο όνομα του Ιησού καί να εντοπίζουν τίς κακόβουλες καί μυστηρίώδείς λείτουργίες τους, όταν προσπαθούσαν να εξαπατήσουν την Εκκλησία, λαμβανοντας ψεύτίκη θρησκευτίκή εμφανίση καί να μαχονταί εναντίον των συμφερόντων της Εκκλησίας καί της εξαπλωσης της αλήθείας.

»…Ο Σωτήρας μας, οι Απόστολοι, ακόμα και τα μέλη της Εκκλησίας έχουν προικιστεί με αυτό το χαρίσμα, διότι, λέεί ο Παύλος: ‘[δίνεται] σε αλλον δε γένη γλωσσών, σε αλλον δε ερμηνεία γλωσσών. σε αλλον δε ενέργείες θαυματων, σε αλλον δε προφητεία, σε αλλον δε δίακρίσείς πνευμάτων’. [Βλέπε Προς Κορίνθίους Α’ 12:10.] Όλα αυτά άρχίσαν από το ίδίο Πνεύμα του Θεού καί ήταν χαρίσματα του Θεού. …Κανένας ανθρωπος ή ομαδα ανθρώπων χωρίς τίς κανονίκα δίορίσμένες εξουσίες, την Ιεροσύνη καί τη διάκρίση των πνευματων, δεν μπορεί να ξεχωρίσεί τα αληθή από τα ψευδή πνεύματα»¹⁸.

«Πνεύματα που ψεύδονταί, έρχονταί στη γη. Θα υπαρξουν μεγαλες εκδηλώσείς πνευματων, τόσο ψευδών, όσο καί αληθών. …Καθε πνεύμα ή όραμα ή τραγούδι, δεν είναί από τον Θεό. …Το χαρίσμα της διακρισης των πνευματων θα δοθεί στον προεδρεύοντα πρεσβύτερο. Προσευχηθείτε γία αυτόν, ώστε να μπορεί να έχεί αυτό το χαρίσμα»¹⁹.