Να γίνουμε σωτήρες στο όρος Σιών

«Όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν είχαν μια ευκαιρία να ακούσουν το Ευαγγέλιο και να τους έχει δοθεί από έναν εμπνευσμένο άνδρα κατά τη σάρκα, θα πρέπει να έχουν την ευκαιρία να το ακούσουν στη μέλλουσα ζωή, πριν από την τελική κρίση για αυτούς»⁵.

«Είναι το ίδιο πιστευτό ότι ο Θεός θα σώσει τους νεκρούς, όσο και το ότι θα εγείρει τους νεκρούς.

»Ποτέ το πνεύμα δεν είναι τόσο μεγάλης ηλικίας, ώστε να μην μπορεί να προσεγγίσει τον Θεό. Όλοι μπορούν να προσεγγίσουν την συγχωρητική ευσπλαχνία, όσοι δεν έχουν διαπράξει την ασυγχώρητη αμαρτία, η οποία δεν επιδέχεται συγχώρησης, ούτε σε αυτόν τον κόσμο ούτε στον μελλοντικό κόσμο. Υπάρχει τρόπος να ελευθερωθούν τα πνεύματα των νεκρών. Αυτό γίνεται με τη δύναμη και την εξουσία της Ιεροσύνης – δένοντας και λύνοντας επάνω στη γη. Η διδαχή αυτή φαίνεται ένδοξη, στο βαθμό που επιδεικνύει το μεγαλείο της θείας συμπόνιας και φιλανθρωπίας, κατά το σκοπό του σχεδίου της σωτηρίας των ανθρώπων.

»Αυτή η ένδοξη αλήθεια αποβλέπει επιμελώς στο να διευρύνει την κατανόηση και να στηρίξει την ψυχή σε βάσανα, δυσκολίες και απογοητεύσεις. Για να το καταλάβουμε, ας πάρουμε την περίπτωση δύο ανδρών που είναι αδέλφια, εξίσου ευφυείς, μορφωμένοι, ενάρετοι και στοργικοί, που προχωρούν με χρηστότητα και ήσυχη συνείδηση, στο βαθμό που μπορούν να διακρίνουν το σωστό και αρμόζον από το λασπώδες ρεύμα της παράδοσης ή από την κηλιδωμένη με μελάνι σελίδα του βιβλίου της γνώσης του εγκόσμιου νου.

»Ο ένας τους πεθαίνει και τον θάβουν, και δεν έχει ποτέ ακούσει το Ευαγγέλιο της συμφιλίωσης. Στον άλλο στέλνεται το μήνυμα της σωτηρίας, το ακούει και το αποδέχεται, και γίνεται κληρονόμος της αίώνιας ζωής. Θα συμμετάσχει ο ένας στη δόξα καιδα κατο άλλος θα παραδοθεί σε απέλπιδα καταδίκη; Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής; Οι διάφορες θρησκευτικές ομάδες απαντούν ‘δεν υπάρχει’…

»Η διδαχή αυτή παρουσιάζει με ευκρίνεια τη σοφία και την ευσπλαχνία του Θεού στην προετοιμασία μιας διάταξης γία τη σωτηρία των νεκρών, οι οποίοι βαπτίζονται δι’ αντιπροσώπου, τα ονόματά τους καταγράφονται στους ουρανούς και κρίνονται ανάλογα με τα έργα που διεπράχθησαν κατά τη σάρκα. Η διδαχή αυτή ήταν το συχνά επαναλαμβανόμενο κεντρικό μήνυμα των γραφών. Οι Άγιοι εκείνοι, οι οποίοι παραμελούν αυτή τη διάταξη για λογαριασμό των αποθανόντων συγγενών τους, θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο να χάσουν τη δική τους σωτηρία»⁶.

Τον Δεκέμβριο του 1840, ο Τζόζεφ Σμιθ έγραψε σε μέλη της Απαρτίας των Αώδεκα και άλλους ηγέτες της ιεροσύνης, οι οποίοι υπηρετούσαν σε ιεραποστολές στη Μεγάλη Βρετανία: «Θεωρώ ότι η διδαχή του ‘βαπτίσματος για τους νεκρούς’ έχει φθάσει στα αφτιά σας πριν από αυτή την επιστολή και ίσως να δημιούργησαν κάποια ερωτήματα μέσα σας, σχετικά με τη διδαχή αυτή. Δεν μπορώ στην επιστολή αυτή να σας δώσω όλες τις πληροφορίες που πιθανόν επιθυμείτε επί του θέματος αυτού. Όμως… θα έλεγα ότι οπωσδήποτε υπήρχε αυτή η πρακτική στις αρχαίες εκκλησίες. Και ο Άγιος Παύλος προσπαθεί να αποδεξίει τη διδαχή της ανάστασης από αυτή τη διδαχή και λέει: Έπειδή, τι θα κάνουν αυτοί που βαπτίζονται υπέρ των νεκρών; Αν πραγματικά οι νεκροί δεν ανασταίνονται, γιατί και βαπτίζονται υπέρ των νεκρών;’ [Προς Κορινθίους Α’ 15:29.]

»Αρχικά ανέφερα τη διδαχή δημοσίως, κατά το κήρυγμά μου στη νεκρώσιμη ακολουθία για τον αδελφό Σίμουρ Μπράνσον. Και από τότε και μετά έδωσα γενικές οδηγίες στην Εκκλησία επί του θέματος. Οι Άγιοι έχουν το προνόμιο να βαπτίζονται για εκείνους από τους συγγενείς τους που έχουν πεθάνει. …Χωρίς να επεκταθώ στο θέμα, θα καταλάβετε αναμφίβολα τη συνάφεια και τη λογική που το διέπει. Και αντιπροσωπεύει το Ευαγγέλιο του Χριστού σε μια πιο διευρυμένη πιθανόν κλίμακα, από όσο έχουν φανταστεί ορισμένοι»⁷.

«Εάν μπορούμε, με την εξουσία της Ιεροσύνης του Υιού του Θεού, να βαπτίσουμε έναν άνθρωπο στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, για την άφεση των αμαρτιών, αποτελεί εξίσου προνόμιό μας να ενεργούμε ως αντιπρόσωπος και να βαπτιζόμαστε για την άφεση των αμαρτιών για λογαριασμό των αποθανόντων συγγενών μας, οι οποίοι δεν άκουσαν το Ευαγγέλιο ή την πληρότητα αυτού»⁸.

«Η Βίβλος λέει: ‘Να, εγώ θα σας στείλω τον Ηλία τον προφήτη, πριν έρθει η ημέρα του Κυρίου, η μεγάλη και τρομερή; αυτός θα επαναφέρει την καρδιά των πατέρων προς τα παιδιά, και την καρδιά των παιδιών προς τους πατέρες τους, μήποτε έρθω και πατάξω τη γη με ανάθεμα’. [Μαλαχίας 4:5–6.]

»Τώρα η λέξη επαναφέρει θα έπρεπε εδώ να μεταφραστεί δέσει, ή σφραγίσει. Όμως, ποιος ο σκοπός αυτής της σημαντικής αποστολής; Ή πώς θα εκπληρωθεί; Θα παραδοθούν τα κλειδιά, το πνεύμα του Ηλιού του Θεσβίτου θα έρθει, το Ευαγγέλιο θα εγκαθιδρυθεί, οι Άγιοι του Θεού θα συναθροιστούν, η Σιών θα οικοδομηθεί, και οι Άγιοι θα έρθουν ως σωτήρες στο Όρος Σιών [βλέπε Οβδιού 1:21].

»Όμως, πώς θα γίνουν σωτήρες στο Όρος Σιών; Χτίζοντας τους ναούς τους, κατασκευάζοντας τις κολυμβήθρες βαπτίσεως, και προχωρώντας και λαμβάνοντας όλες τις διατάξεις, τις βαπτίσεις, τις επικυρώσεις, τις νίψεις και χρίσεις, τις χειροτονήσεις και τις δυνάμεις επισφράγισης επί της κεφαλής τους, για λογαριασμό όλων των προγόνων τους που έχουν πεθάνει και λυτρώνοντάς τους, ώστε να μπορέσουν να εμφανισθούν κατά την πρώτη ανάσταση και να υπερυψωθούν σε θρόνους δόξας μαζί τους. Και εδώ είναι η αλυσίδα που δένει τις καρδιές των πατέρων προς τα παιδιά, και των παιδιών προς τους πατέρες, πράγμα που εκπληρώνει την αποστολή του Ηλιού του Θεσβίτου…

»Οι Άγιοι δεν έχουν πολύ καιρό για να σώσουν και να λυτρώσουν τους νεκρούς τους, και να συγκεντρώσουν τους ζώντες συγγενείς τους, ώστε να σωθούν κι αυτοί, προτού η γη παταχθεί και η καθορισμένη καταστροφή πέσει επάνω στον κόσμο.

»Θα συμβούλευα όλους τους Αγίους να προχωρήσουν με όλες τις δυνάμεις τους και να συγκεντρώσουν όλους τους ζώντες συγγενείς τους [στο ναό], ώστε να μπορέσουν να επίσφραγιστούν και να σωθούν, ώστε να μπορέσουν να προετοιμαστούν για την ημέρα όπου ο καταστροφέας άγγελος έρχεται εμπρός· και αν όλοι στην Εκκλησία εργαστούν με όλες τις δυνάμεις τους για να σώσουν τους νεκρούς τους, να επισφραγίσουν τους προγόνους τους και να συγκεντρώσουν τους ζώντες φίλους τους, και αν δεν σπαταλήσουν καθόλου από το χρόνο τους για τα του κόσμου, θα προλάβουν να ολοκληρώσουν το έργο προτού έρθει η νύχτα, οπότε κανένας δεν μπορεί να εργάζεται»⁹.

«Υπάρχει το βάπτισμα, κ.λπ., για εκείνους που είναι ζωντανοί, να κάνουν χρήση του, και βάπτισμα για τους νεκρούς οι οποίοι πεθαίνουν χωρίς τη γνώση του Ευαγγελίου. …Όχι μόνο είναι απαραίτητο να βαπτίζεστε για τους νεκρούς σας, αλλά θα πρέπει να λάβετε όλες τις διατάξεις για αυτούς, το ίδιο όπως κάνατε για να σώσετε τον εαυτό σας…

»…Θα πρέπει να υπάρχει ένας τόπος, όπου όλα τα έθνη θα έρχονταί από καιρού εις καιρόν για να λάβουν την προικοδότησή τους· και ο Κύριος έχει πει ότι αυτός θα είναι ο τόπος για τις βαπτίσείς για τους νεκρούς. Κάθε άνθρωπος ο οποίος έχει βαπτιστεί και ανήκει στο βασίλειο, έχει το δικαίωμα να βαπτιστεί για εκείνους που έχουν φύγει; και όταν οι φίλοι τους εδώ, οι οποίοι ενεργούν ως αντιπρόσωποί τους, υπακούσουν στο νόμο του Ευαγγελίου, ο Κύριος έχει διαχειριστές εκεί, ώστε να τους ελευθερώσει. Ένας άνθρωπος μπορεί να ενεργεί ως αντιπρόσωπος για τους δικούς του συγγενείς· οι διατάξεις του Ευαγγελίου, οι οποίες τέθηκαν πριν από τη θεμελίωση του κόσμου, έχουν κατ’ αυτόν τον τρόπο εκπληρωθεί από αυτούς, και μπορούμε να βαπτιζόμαστε για εκείνους προς τους οποίους αισθανόμαστε μεγάλη φιλία»¹⁰.

«Όλοι εκείνοι που πεθαίνουν στην πίστη, πηγαίνουν στη φυλακή των πνευμάτων για να κηρύξουν στους νεκρούς κατά το σώμα, όμως είναι ζωντανοί κατά το πνεύμα; και εκείνα τα πνεύματα κηρύττουν στα πνεύματα [που βρίσκονται στη φυλακή], ώστε να μπορέσουν να ζουν σύμφωνα με τον Θεό κατά το πνεύμα, και οι άνθρωποι διακονούν για αυτούς κατά τη σάρκα… και γίνονται ευτυχείς με αυτόν τον τρόπο [βλέπε Πέτρου Α’ 4:6]. Γι’ αυτό, εκείνοι που βαπτίζονται για τους νεκρούς τους είναι οι σωτήρες στο Όρος Σιών, και πρέπει να λάβουν τις νίψεις και χρίσεις τους για τους νεκρούς τους, το ίδιο όπως για τον εαυτό τους»¹¹.

«Θα ανοίξω τα μάτια σας σχετικά με τους νεκρούς. Όλα τα πράγματα, τα οποία ο Θεός μέσα στην απέραντη σοφία του έχει θεωρήσει αρμόζοντα και κατάλληλα να αποκαλύψει σε εμάς, ενώ ζούμε στη θνητότητα, όσον αφορά στο θνητό σώμα μας, αποκαλύπτονται σε εμάς θεωρητικά και ανεξάρτητα από τη σχέση [του πνεύματός μας] με τούτο το θνητό σκήνωμα, όμως αποκαλύπτονται στο πνεύμα μας ακριβώς σαν να μην είχαμε καθόλου σώμα· και οι αποκαλύψεις εκείνες, οι οποίες θα σώσουν το πνεύμα μας, θα σώσουν και το σώμα μας. Ο Θεός τα αποκαλύπτει σε εμάς, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει αιώνια αποσύνθεση του σώματος ή σκηνώματος. Εκ τούτου υπάρχει η ευθύνη, η τρομακτική ευθύνη, η οποία εναπόκειται σε εμάς ως προς τους νεκρούς μας· διότι όλα τα πνεύματα που δεν υπάκουσαν στο Ευαγγέλιο κατά τη σάρκα, θα πρέπει είτε να υπακούσουν κατά το πνεύμα ή να καταδικαστούν. Σκέψη που προκαλεί δέος! Σκέψη φοβερή! Δεν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε –καμία προε– τοιμασία– καμία σωτηρία για τους πατέρες και φίλους μας που έχουν πεθάνει χωρίς την ευκαιρία να υπακούν στα θεσπίσματα του Υιού του Ανθρώπου;…

»Τι υποσχέσεις έχουν δοθεί αναφορικά με το ζήτημα της σωτηρίας των νεκρών; Και τι είδους άνθρωποί είναι εκείνοι που μπορούν να σωθούν, μολονότι το σώμα τους αποσυντίθεται και σήπεται στον τάφο; Όταν οι εντολές Του μας διδάσκουν, είναι με ορίζοντα την αιωνιότητα· διότι ο Θεός μάς ατενίζει σαν να ήμασταν στην αιωνιότητα. Ο Θεός κατοικεί στην αιωνιότητα και δεν βλέπει τα πράγματα όπως εμείς.

»Η μεγαλύτερη ευθύνη σε τούτο τον κόσμο, την οποία έχει θέσει επάνω μας ο Θεός είναι να ερευνούμε για τους νεκρούς μας. Ο απόστολος λέει: ‘Για να μη πάρουν την τελειότητα χωρίς εμάς’ [βλέπε Προς Εβραίους 11:40]. Διότι είναι απαραίτητο ώστε η δύναμη επισφράγίσης να είναι στα χέρια μας, ώστε να επισφραγίζουμε τα παιδίά μας και τους νεκρούς μας για τη θεϊκή νομή της πληρότητας των καιρών – μια θεϊκή νομή που θα εκπληρώνει τις υποσχέσεις που δόθηκαν από τον Ιησού Χρίστο πριν από τη θεμελίωση του κόσμου για τη σωτηρία του ανθρώπου.

»…Είναι απαραίτητο ώστε εκείνοι που έχουν ζήσει πριν από εμάς και εκείνοι που θα έρθουν μετά από εμάς, να έχουν σωτηρία μαζί με εμάς· και έτσι ο Θεός το έχει κάνει υποχρεωτικό για τον άνθρωπο. Γι’ αυτό ο Θεός είπε: ‘Να, εγώ θα σας στείλω τον Ηλία τον προφήτη, πριν έρθει η ημέρα του Κυρίου, η μεγάλη και τρομερή· αυτός θα επαναφέρεί την καρδιά των πατέρων προς τα παιδιά, και την καρδιά των παιδιών προς τους πατέρες τους, μήποτε έρθω και πατάξω τη γη με ανάθεμα’. [Μαλαχίας 4:5–6.]»¹²

Ο Προφήτης Τζόζεφ Σμιθ έγραψε τα ακόλουθα σε μία επιστολή προς τους Αγίους, η οποία αργότερα καταγράφηκε στο Διδαχή και Διαθήκες 128:15–18, 22, 24: «Και τώρα, πολυαγαπημένοι αδελφοί και αδελφές, επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω ότι αυτά είναι θεσμοί σχετικά με τους νεκρούς και τους ζώντες που δεν μπορούν να παραβλεφτούν με ελαφρότητα, ενώ αφορούν τη σωτηρία μας. Γιατί η σωτηρία τους είναι απαραίτητη και σημαντική για τη δική μας σωτηρία, όπως λέει ο Παύλος σχετικά με τους πατέρες – ότι εκείνοι χωρίς εμάς δεν μπορούν να γίνουν τέλειοι – ούτε μπορούμε εμείς χωρίς τους νεκρούς μας να γίνουμε τέλειοι.

»Και τώρα, σχετικά με το βάφτισμα για τους νεκρούς, θα σας πω μια άλλη περικοπή του Παύλου, Προς Κορινθίους Α’ 15:29: Αλλιώς τι θα κάνουν εκείνοι που βαφτίζονται για τους νεκρούς, εάν οι νεκροί δεν ανασταίνονταί καθόλου; Γιατί Λοιπόν βαπτίζονται για τους νεκρούς;

»Και πάλι, σχετικά με αυτήν την περικοπή, θα σας δώσω μια περικοπή από έναν από τους προφήτες, ο οποίος είχε το μάτι του προσηλωμένο στην αποκατάσταση της ιεροσύνης, στις δόξες που πρόκειται να αποκαλυφτούν κατά τις τελευταίες ημέρες, και κατά έναν ειδικό τρόπο σε αυτό, το πιο ένδοξο από όλα τα θέματα που ανήκουν στο αιώνιο ευαγγέλιο, δηλαδή, το βάφτισμα για τους νεκρούς. Γιατί ο Μαλαχίας λέει, τελευταίο κεφάλαιο, στίχοι 5^ος και 6^ος: Ιδέστε, εγώ θα σας στείλω τον Ηλία τον προφήτη, πριν να έλθει η ημέρα τον Κυρίου, η μεγάλη και τρομερή. Και αυτός θα στρέψει την καρδιά των πατέρων προς τα τέκνα, και την καρδιά των τέκνων προς τους πατέρες τους, μην τυχόν και έλθω και πατάξω τη γη με κατάρα.

»Θα μπορούσα να δώσω μια απλούστερη μετάφραση για αυτό, όμως είναι αρκετά απλό έτσι όπως είναι για να εκπληρώσει το σκοπό μου. Είναι αρκετό να ξέρει κανείς, σε αυτήν την περίπτωση, ότι η γη θα παταχθεί με κατάρα αν δεν υπάρξει κάποιος συνδετικός κρίκος ενός είδους ή άλλου ανάμεσα στους πατέρες και τα τέκνα, στο ένα θέμα ή στο άλλο – και ιδέστε τι είναι αυτό το θέμα; Είναι το βάπτισμα για τους νεκρούς. Γιατί εμείς χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να γίνουμε τέλειοι, ούτε μπορούν εκείνοι χωρίς εμάς να γίνουν τέλειοι.

»…Ας αγαλλιάσει η καρδιά σας και ας έχετε υπέρμετρη χαρά. Η γη ας ξεσπάσει σε ψαλμωδίες. Οι νεκροί ας διαλαλήσουν ύμνους αιώνιας δοξολογίας προς το Βασιλιά Εμμανουήλ, ο οποίος έχει ορίσει, από πριν να υπάρξει ο κόσμος, αυτό που θα μας καθιστούσε ικανούς να τους λυτρώσουμε από τη φυλακή τους. Γιατί οι φυλακισμένοι θα ελευθερωθούν.

»…Ας προσφέρουμε, λοιπόν, ως εκκλησία και λαός, και ως Άγιοι των Τελευταίων Ημερών, προς τον Κύριο, προσφορά με χρηστότητα. Και ας παρουσιάσουμε στον άγιο ναό του, όταν θα περατωθεί, ένα βιβλίο που να περιέχει τις καταγραφές των νεκρών μας, το οποίο να είναι άξιο κάθε αποδοχής» ¹³.