Ιεραποστολική υπηρέτηση: Μια άγια κλήση, ένα ένδοξο έργο

«Ύστερα από όλα όσα έχουν ειπωθεί, το μεγαλύτερο και σημαντικότερο καθήκον είναι να κηρύττουμε το Ευαγγέλιο»⁷.

Τον Δεκέμβριο του 1840, ο Τζόζεφ Σμιθ έγραψε σε μέλη της Απαρτίας των Δώδεκα και άλλους ηγέτες της ιεροσύνης, οι οποίοι υπηρετούσαν ιεραποστολές στη Μεγάλη Βρετανία: «Να είστε βέβαιοι, αγαπημένοι αδελφοί, πως δεν είμαι ένας αδιάφορος παρατηρητής των πραγμάτων που συμβαίνουν στο πρόσωπο ολόκληρης της γης· και ανάμεσα σε εκείνα τα κινήματα τα οποία βρίσκονται εν εξελίξει, κανένα δεν είναι μεγαλύτερης σπουδαιότητας από το ένδοξο έργο στο οποίο εντρυφείτε τώρα. Επομένως, αισθάνομαι κάποια ανησυχία για λογαριασμό σας, ότι μπορεί από την αρετή σας, την πίστη, την επιμέλεια και τη χριστιανική αγάπη, να εμπιστεύεστε τη φροντίδα του εαυτού σας ο ένας στον άλλο, στην Εκκλησία του Χριστού και στον Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς· από τη χάρη των οποίων έχετε κληθεί σε μία τόσο άγια κλήση· και είστε εις θέσιν να επιτελέσετε τα σπουδαία και υπεύθυνα καθήκοντα τα οποία έχουν εναποτεθεί σε εσάς. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι από την πληροφόρηση που έχω λάβει, αισθάνομαι ικανοποιημένος διότι δεν υπήρξατε αδιάφοροι στο καθήκον σας· αλλά ότι η επιμέλεια και η πίστη σας υπήρξαν τέτοιες, όπως θα έπρεπε, ώστε να διασφαλίσουν σε εσάς τα χαμόγελα εκείνου του Θεού του οποίου είστε υπηρέτες και επίσης την καλή πρόθεση των Αγίων σε όλο τον κόσμο.

»Η εξάπλωση του Ευαγγελίου σε ολόκληρη την Αγγλία είναι οπωσδήποτε ευχάριστη. Η προσήλωση δε σε αυτό, δεν μπορεί παρά να παρέχει συναισθήματα όχι συνηθισμένα στην καρδιά εκείνων οι οποίοι μόχθησαν και υπέμειναν κακουχίες για αυτό [το ευαγγέλιο] και οι οποίοι υπήρξαν οι ακλόνητοι υποστηρικτές και ένθερμοι συνήγοροι κατά τα πρώτα χρόνια, ενώ τους περιέβαλλαν περιστάσεις ιδιαίτερα δυσμενείς και απειλείτο η καταστροφή του από παντού – σαν ευγε- νές ιστιοφόρο [πλοίο], το οποίο αντιμετώπισε γενναία την καταιγίδα χωρίς να τρωθεί, ανοίγει τα πανιά του στο αεράκι και μεγαλόπρεπα ανοίγει δρόμο μέσα από τα υποτασσόμενα κύματα, περισσότερο συνειδητοποιημένο από ποτέ για τη δύναμη της ξυλοδεσιάς του και την εμπειρία και ικανότητα του καπετάνιου, κυβερνήτη και πληρώματος…

»Η αγάπη είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Θεότητας και θα πρέπει να εκδηλωθεί από εκείνους οι οποίοι φιλοδοξούν να είναι γιοι του Θεού. Ένας άνδρας γεμάτος με την αγάπη του Θεού, δεν αρκείται στο να ευλογεί μόνο την οικογένειά του, αλλά εκτείνεται σε όλο τον κόσμο, ανυπομονώντας να ευλογήσει όλους τους ανθρώπους. Αυτό ήταν το συναίσθημά σας και σας έκανε να παραμερίσετε τις ευχαριστήσεις του σπιτικού, ώστε να μπορέσετε να γίνετε ευλογία για τους άλλους, οι οποίοι είναι υποψήφιοι αθανασίας, όμως ξένοι προς την αλήθεια. Και επειδή πράξατε κατά τον τρόπο αυτό, προσεύχομαι ώστε οι πλέον καλύτερες ευλογίες να σταθούν επάνω σας»⁸.

«Ω σεις πρεσβύτεροι του Ισραήλ, ακούστε τη φωνή μου· και όταν σταλείτε στον κόσμο για να κηρύξετε, πείτε εκείνα τα οποία σταλθήκατε να πείτε. Κηρύξτε και φωνάξτε δυνατά: ‘Μετανοείτε, επειδή πλησίασε η βασιλεία των ουρανών. Μετανοείτε και πιστέψτε το ευαγγέλιο’. Διακηρύξτε τις πρώτες αρχές και μη μιλήσετε για τα μυστήρια, μήπως και κατανικηθείτε. …Κηρύξτε εκείνα που σας έχει πει ο Κύριος να κηρύξετε – μετάνοια και βάπτισμα για την άφεση των αμαρτιών»⁹.

«Μίλησα και εξήγησα σχετικά με το ανώφελο να κηρύττετε στον κόσμο για μεγάλες κρίσεις, αλλά μάλλον κηρύττετε το απλό Ευαγγέλιο»¹⁰.

«Οι πρεσβύτεροι [θα πρέπει] να πάνε μπροστά… με κάθε πραότητα, με νηφαλιότητα και να κηρύξουν τον Ιησού Χριστό και τη σταύρωσή Του. Να μην διαφωνούν με άλλους ως προς την πίστη τους ή τα συστήματα της θρησκείας, αλλά να ακολουθούν μια σταθερή πορεία. Αυτό σας το έδωσα εν είδει εντολής· και όλοι όσοι δεν την τηρήσουν, θα επιφέρουν καταδίωξη επάνω στο κεφάλι τους, ενώ εκείνοι που θα την τηρήσουν, θα είναι πάντοτε γεμάτοι με το Άγιο Πνεύμα. Αυτό το πρόφερα ως προφητεία»¹¹.

«Εάν υπάρχουν πόρτες ανοιχτές για τους πρεσβύτερους να κηρύξουν τις πρώτες αρχές του ευαγγελίου, ας μη μείνουν σιωπηλοί. Μη χλευάζετε τις αιρέσεις· ούτε να μιλάτε εναντίον των δογμάτων τους. Όμως να κηρύττετε τον Χριστό και τη σταύρωσή του, την αγάπη στον Θεό και την αγάπη στον άνθρωπο… ως εκ τούτου, να μπορέσουμε να αφαιρέσουμε την προκατάληψη του κόσμου. Να είστε πράοι και ταπεινοί στην καρδιά και ο Κύριος Θεός των πατέρων μας θα είναι μαζί σας παντοτινά»¹².

«Σημειώστε αυτό το Κλειδί, και να είστε συνετοί για χάρη του Χριστού και για χάρη της ψυχής σας. Δεν έχετε σταλεί για να διδαχθείτε, αλλά να διδάξετε. Ας είναι κάθε λόγος σας περιεκτικός σε χάρη. Να επαγρυπνείτε· να είστε νηφάλιοι. Είναι μία εποχή προειδοποίησης και όχι πολλών λόγων. Να ενεργείτε έντιμα ενώπιον Θεού και ανθρώπων. …Να είστε έντιμοι, ανοιχτοί και ειλικρινείς σε όλες τις [συναλλαγές σας] με τους ανθρώπους. [Βλέπε Δ&Δ 43:15; 63:58.]»¹³.

Προτού αναχωρήσει για μία ιεραποστολή το 1835, ο Τζωρτζ Σμιθ, επισκέφθηκε τον Προφήτη Τζόζεφ Σμιθ, ο οποίος ήταν ξάδελφος του. Ο Τζωρτζ Σμιθ κατέγραψε: «Κάλεσα για να δω τον εξάδελφο Τζόζεφ. Μου έδωσε ένα Βιβλίο του Μόρμον, μου έσφιξε το χέρι και είπε: ‘Να κηρύττεις σύντομους λόγους, να κάνεις σύντομες προσευχές και να δίνεις τα κη-ρύγματά σου με καρδιά γεμάτη προσευχή’»¹⁴.

«Όλοι θα πρέπει να κηρύξουν το Ευαγγέλιο με τη δύναμη και την επίδραση του Αγίου Πνεύματος· και κανένας άνδρας δεν μπορεί να κηρύξει το ευαγγέλιο χωρίς το Άγιο Πνεύμα»¹⁵.

«Όπως είπε ο Παύλος, ότι έπρεπε να γίνει τα πάντα σε όλους, για να μπορέσει να σώσει μερικούς [βλέπε Προς Κορινθίους Α′ 9:22], έτσι πρέπει οι πρεσβύτεροι των τελευταίων ημερών να πράξουν· και όντες σταλμένοι να κηρύξουν το Ευαγγέλιο και να προειδοποιήσουν τον κόσμο για τις επερχόμενες κρίσεις, είμαστε βέβαιοι πως όταν διδάσκουν κατά την καθοδήγηση του Πνεύματος, σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του Ιησού Χριστού, θα κηρύττουν την αλήθεια και θα ευημερούν χωρίς παράπονα. Επομένως, δεν έχουμε νέα εντολή να δώσουμε, παρά να νουθετήσουμε τους πρεσβύτερους και τα μέλη να ζουν με κάθε λόγο ο οποίος εκφέρεται από το στόμα του Θεού [βλέπε Κατά Ματθαίον 4:4], μην και αποτύχουν να λάβουν τη δόξα η οποία κρατείται για τους πιστούς»¹⁶.

Ο Προφήτης μίλησε σε μία συνέλευση, η οποία έλαβε χώρα τον Οκτώβριο του 1839: «Ο Πρόεδρος [Τζόζεφ Σμιθ] προχώρησε δίνοντας οδηγίες στους πρεσβύτερους σχετικά με την κήρυξη του Ευαγγελίου και τόνισε σε αυτούς την ανάγκη να έχουν το Πνεύμα, ώστε να μπορούν να κηρύττουν με το Άγιο Πνεύμα το οποίο έχει σταλεί από τους ουρανούς. Να είναι προσεκτικοί όταν μιλούν για αυτά τα θέματα τα οποία δεν επισημαίνονται στο λόγο του Θεού, πράγμα το οποίο θα οδηγούσε σε εικασίες και διαμάχη»¹⁷.

Στις 14 Μαΐου 1840, ο Τζόζεφ Σμιθ έγραφε από τη Ναβού στους Πρεσβύτερους Όρσον Χάυντ και Τζων Πέιτζ οι οποίοι έφευγαν για μία ιεραποστολή στους Αγίους Τόπους: «Μην αποθαρρύνεστε λόγω της σπουδαιότητας του έργου. Μόνο να είστε ταπεινοί και πιστοί και μετά μπορείτε να πείτε: ‘Ποιος είσαι εσύ, το μεγάλο βουνό, μπροστά στον Ζοροβάβελ;’ [Βλέπε Ζαχαρίας 4:7.] Εκείνος ο οποίος διασκόρπισε τον Ισραήλ, έχει υποσχεθεί να τους συναθροίσει· γι’ αυτό στο βαθμό κατά τον οποίο θα είστε χρήσιμοι ως όργανον σε τούτο το σπουδαίο έργο, Εκείνος θα σας προικίζει με δύναμη, σοφία, ισχύ και διάνοια, και κάθε προτέρημα απαραίτητο· ενώ ο νους σας θα εκτείνεται όλο και περισσότερο, έως ότου μπορέσετε να συμπεριλάβετε τη γη και τους ουρανούς, να εκταθείτε στην αιωνιότητα και να θεωρήσετε τα ισχυρά έργα του Ιεχωβά σε όλη την ποικιλότητα και δόξα τους»¹⁸.

Το φθινόπωρο του 1832, ο Τζόζεφ Σμιθ ταξίδεψε με τον επίσκοπο Νιούελ Ουίτνυ από το Κίρτλαντ του Οχάιο προς τις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες. Στις 13 Οκτωβρίου, ο Προφήτης έγραψε στην Έμμα Σμιθ από την πόλη της Νέας Υόρκης: «Όταν συλλογίζομαι αυτή τη μεγάλη πόλη σαν τη Νινευή, όπου δεν διακρίνουν το δεξί από το αριστερό χέρι τους, ναι, περισσότερες από διακόσιες χιλιάδες ψυχές, τα σπλάχνα μου είναι γεμάτα συμπόνια για αυτούς και είμαι αποφασισμένος να υψώσω τη φωνή μου σε τούτη την πόλη και να αφήσω τα αποτελέσματα στον Θεό, ο οποίος κρατά τα πάντα στα χέρια του και δεν θα αφήσει να πέσει κάτω απαρατήρητη ούτε μία τρίχα από τα μαλλιά μας…

»Είχα κάποιες συνομιλίες με μερικούς, οι οποίες ικανοποίησαν και με έναν ευειδή νεαρό κύριο από το Τζέρσεϊ, η όψη του οποίου ήταν πολύ σοβαρή. Ήρθε και κάθισε πλάι μου και άρχισε να συζητά μαζί μου για τη χολέρα και έμαθα ότι είχε προσβληθεί και φθάσει πολύ κοντά στο θάνατο. Είπε ότι ο Κύριος του είχε χαρίσει τη ζωή για κάποιο σοφό λόγο. Επωφελήθηκα της περιστάσεως και άνοιξα μακρά συζήτηση μαζί του. Προφανώς δέχθηκε τη διδασκαλία μου με μεγάλη ευχαρίστηση και του έγινα πολύ συμπαθής. Μιλούσαμε έως αργά το βράδυ και συμφωνήσαμε να αποτελειώσουμε τη συζήτηση την επομένη. Όμως κάποιες υποθέσεις που έπρεπε να επιληφθώ, με απασχόλησαν μέχρι την ώρα που το πλοίο θα έφευγε και έπρεπε να αναχωρήσω. Ήρθε και με αποχαιρέτισε και χωρίσαμε με μεγάλη απροθυμία»¹⁹.

Η σύζυγος του Νιούελ Ουίτνυ, Ελίζαμπεθ Ανν, θυμόταν το ταξίδι του συζύγου της το 1832 στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες με τον Τζόζεφ Σμιθ: «Ο σύζυγος μου ταξίδεψε με τον Τζόζεφ τον Προφήτη σε πολλές από τις πόλεις στα Ανατολικά, δίνοντας τη μαρτυρία τους και συγκεντρώνοντας πόρους για την οικοδόμηση ενός Ναού στο Κίρτλαντ και επίσης για την αγορά εκτάσεων στο Μισσούρι. …Είπε στο σύζυγο μου: ‘Αν μας απορρίψουν, θα έχουν τη μαρτυρία μας, διότι θα την γράψουμε και θα την αφήσουμε επάνω στα σκαλιά της πόρτας και στα περβάζια’»²⁰.

Το 1834, ο Τζόζεφ Σμιθ κήρυξε σε ένα σχολικό οίκημα, στο Πόντιακ του Μίσιγκαν. Ο Έντουαρντ Στίβενσον ήταν παρών και θυμόταν την εμπειρία: «Σε εκείνες τις εγκαταστάσεις του σχολείου ήταν όπου δύο Μορμόνοι Πρεσβύτεροι παρουσίασαν το αποκατεστημένο Ευαγγέλιο, κατά το έτος 1833· και το 1834, ο Τζόζεφ Σμιθ ο Προφήτης κήρυξε με τόση δύναμη, που δεν είχαμε ποτέ ξανά δει μπροστά μας σε τούτον το δέκατο ένατο αιώνα. …Μπορώ να θυμηθώ πολύ καλά πολλά από τα λόγια του Προφήτη όταν ήταν μικρό αγόρι, καθώς προφέρθηκαν με απλότητα, όμως με μία δύναμη ακαταμάχητη για όλους τους παρόντες…

»Με υψωμένα χέρια, είπε: Είμαι μάρτυρας ότι υπάρχει ένας Θεός, διότι Τον είδα στο φως της ημέρας, ενώ προσευχόμουν σε ένα γαλήνιο δάσος, την άνοιξη του 1820’. Στη συνέχεια έδωσε μαρτυρία ότι ο Θεός, ο Αιώνιος Πατέρας, δείχνοντας ένα ξεχωριστό άτομο, όμοιο με Εκείνον, είπε: Αυτός είναι ο Υιός μου ο Αγαπητός. Αυτόν να ακούςΓ Ω, πόσο τα λόγια αυτά μου έφεραν ρίγη συγκίνησης σε σώμα και νου, και με γέμισαν χαρά ανείπωτη, να δω κάποιον ο οποίος, σαν τον απόστολο Παύλο της παλαιάς εποχής, μπορούσε με θάρρος να δώσει μαρτυρία ότι υπήρξε στην παρουσία του Ιησού Χριστού!…

»…Ακολούθησαν διαδοχικές συγκεντρώσεις όπου μαζί με τον Προφήτη, πράγμα πολύ ενδιαφέρον, ήταν οι τρεις μάρτυρες του Βιβλίου του Μόρμον. Κατά την επίσκεψή του στον κλάδο αυτό, ο Προφήτης κατέθεσε μαρτυρία ότι του δόθηκε εντολή να οργανώσει μία Εκκλησία κατά το πρότυπο της Εκκλησίας την οποία οργάνωσε ο Ιησούς, με Δώδεκα Αποστόλους, Εβδομήκοντα, Πρεσβύτερους, δωρεές και ευλογίες, με σημεία που ακολούθησαν, όπως βρέθηκαν καταγεγραμμένα στο δέκατο έκτο κεφάλαιο του Μάρκου. …’Ως υπηρέτης του Θεού’, είπε ο Τζόζεφ, ‘σας υπόσχομαι, στο βαθμό στον οποίο θα μετανοήσετε και θα βαπτιστείτε για την άφεση των αμαρτιών σας, θα λάβετε το Άγιο Πνεύμα’»²¹.

Ενώ τον είχαν πάρει διά της βίας από το Φαρ Ουέστ του Μισσούρι, τον Νοέμβριο του 1838, και ήταν φυλακισμένος στο Ρίτσμοντ του Μισσούρι, ο Προφήτης δίδαξε ξανά το ευαγγέλιο: «Μας επισκέφθηκαν κάποιες κυρίες και κύριοι. Μία από τις γυναίκες πλησίασε και με πολλή σοβαρότητα ρώτησε την ομάδα των στρατιωτών ποιος από τους φυλακισμένους ήταν ο Κύριος τον οποίο λάτρευαν οι ‘Μορμόνοι’. Ένας από τους φρουρούς έδειξε εμένα με ένα πλατύ χαμόγελο και είπε: ‘Αυτός είναι’. Μετά η γυναίκα στράφηκε σε εμένα και ρώτησε αν πρέσβευα ότι ήμουν ο Κύριος και Σωτήρας. Αποκρίθηκα ότι πρέσβευα ότι δεν είμαι παρά ένας άνθρωπος και ένας διάκονος της σωτηρίας, απεσταλμένος από τον Ιησού Χριστό, για να κηρύξω το Ευαγγέλιο.

»Τόσο πολύ εξέπληξε αυτή η απάντηση τη γυναίκα, ώστε άρχισε να ρωτά για τη διδαχή μας και κήρυξα μία ομιλία τόσο σε αυτήν, όσο και στις γυναίκες που ήταν μαζί της, όπως και στους απορημένους στρατιώτες, οι οποίοι άκουγαν με κατανυκτική σχεδόν προσοχή, καθώς έθετα τη διδαχή της πίστης στον Ιησού Χριστό και τη μετάνοια και το βάπτισμα για άφεση των αμαρτιών, με την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος, όπως καταγράφηκε στο δεύτερο κεφάλαιο στις Πράξεις των Αποστόλων [βλέπε Πράξεις 2:38-39].

»Η γυναίκα έμεινε ικανοποιημένη και δόξασε τον Θεό μπροστά στους στρατιώτες και έφυγε, προσευχόμενη ότι ο Θεός θα μας προστάτευε και θα μας ελευθέρωνε»²².

Ο Νταν Τζόουνς θυμόταν ότι το απόγευμα πριν από το μαρτυρικό θάνατο του Προφήτη στη φυλακή Κάρθατζ συνέβησαν τα ακόλουθα: «Ο Τζόζεφ έδωσε ισχυρή μαρτυρία στους φρουρούς για την ουράνια αυθεντικότητα του Βιβλίου του Μόρμον, την αποκατάσταση του Ευαγγελίου, τους αγγέλους που παραστέκουν και ότι η βασιλεία του Θεού είχε ξανά εδραιωθεί στη γη προς χάριν εκείνων για τους οποίους ήταν φυλακισμένος στη φυλακή αυτή και όχι επειδή είχε παραβιάσει οποιονδήποτε νόμο Θεού ή ανθρώπου»²³.