Η Επιστολή Ουέντουωρθ

«Γεννήθηκα στην πόλη Σάρον της επαρχίας Ουίνδσωρ, στο Βερμόντ, την 23^η Δεκεμβρίου 1805 μ.Χ. Όταν [ήμουν] δέκα ετών, οι γονείς μου μετακόμισαν στην Παλμύρα της Νέας Υόρκης, όπου κατοικήσαμε τέσσερα περίπου χρόνια, και από εκεί μετακομίσαμε στην πόλη του Μάντσεστερ. Ο πατέρας μου ήταν αγρότης και μου δίδαξε την τέχνη της γεωργίας. Όταν ήμουν περίπου δεκατεσσάρων ετών, άρχισα να συλλογίζομαι τη σπουδαιότητα της προετοιμασίας για μία μελλοντική κατάσταση, και ερευνώντας [σχετικά] με το σχέδιο σωτηρίας, είδα ότι υπήρχε μεγάλη διαμάχη ως προς τις θρησκευτικές απόψεις. Εάν πήγαινα προς τη μία θρησκευτική ομάδα, με παρέπεμπαν στο ένα σχέδιο, και αν πήγαινα σε άλλη θρησκευτική ομάδα, στο άλλο, ενώ η κάθε μία υπεδείκνυε το δικό της πιστεύω ως πρότυπο τελειότητας. Θεωρώντας ότι δεν μπορούσαν όλοι να έχουν δίκιο και πως ο Θεός δεν μπορούσε να προκαλεί τόση σύγχυση, αποφάσισα να ερευνήσω βαθύτερα το θέμα, πιστεύοντας πως αν ο Θεός είχε μία Εκκλησία, δεν θα διαιρείτο σε φατρίες, και πως εάν Εκείνος δίδασκε τη μία θρησκευτική ομάδα να λατρεύει κατά τον ένα τρόπο και να της χορηγεί διατάξεις, δεν μπορούσε να διδάσκει σε μία άλλη αρχές οι οποίες ήσαν εκ διαμέτρου αντίθετες.

»Πιστεύοντας στο λόγο του Θεού, είχα πεποίθηση στη διακήρυξη του Ιακώβου: ‘Αν κανείς από εσάς υστερεί σε σοφία, ας ζητήσει από το Θεό, που δίνει στους πάντες άπλετα και χωρίς να προσβάλει, και θα του δοθεί’. [Ιακώβου 1:5.] Αποσύρθηκα σε μια μυστική τοποθεσία στο δάσος και άρχισα να επικαλούμαι τον Κύριο. Ενώ ήμουν απασχολημένος να ικετεύω ένθερμα, ο νους μου πάρθηκε μακριά από τα αντικείμενα που με περιτριγύριζαν, και τυλίχθηκα σε ένα ουράνιο όραμα, και είδα δύο ένδοξα άτομα, τα οποία έμοιαζαν απαράλλαχτα το ένα στο άλλο στα χαρακτηριστικά και την εμφάνιση, περιτριγυρισμένα από ένα λαμπρό φως, το οποίο επεσκίαζε τον ήλιο κατά τη μεσημεριανή ώρα. Μου είπαν ότι όλες οι θρησκευτικές ομάδες πίστευαν σε λανθασμένες διδαχές, και πως καμία από αυτές δεν αναγνωριζόταν από τον Θεό ως η Εκκλησία και το βασίλειό Του: και με πρόσταξαν συγκεκριμένα ‘να [μην] προσχωρήσω σε καμιά απ’ αυτές’, λαμβάνοντας συγχρόνως μια υπόσχεση ότι η πληρότητα του Ευαγγελίου θα γινόταν γνωστή σε εμένα κάποια μελλοντική στιγμή.

«Το απόγευμα της 21^ης Σεπτεμβρίου του 1823 μ.Χ., ενώ προσευχόμουν στον Θεό, και προσπαθούσα να ασκήσω πίστη στις πολύτιμες υποσχέσεις της Γραφής, έξαφνα ένα φως όμοιο με εκείνο της ημέρας, μόνο περισσότερο καθαρό και λαμπρότερο σε όψη και φωτεινότητα, εισέβαλε στο δωμάτιο. Πράγματι, η πρώτη εντύπωση ήταν σαν να είχε γεμίσει το σπίτι με καταστροφική φωτιά. Η εμφάνισή του συντάραξε ολόκληρο το σώμα μου. Την άλλη στιγμή, ένα άτομο στεκόταν εμπρός μου, περιτριγυρισμένο με μία δόξα ακόμα μεγαλύτερη από αυτήν που ήμουν ήδη περιτριγυρισμένος. Ο αγγελιαφόρος αυτός δήλωσε ότι ήταν ένας άγγελος του Θεού, σταλμένος για να φέρει τα χαρμόσυνα νέα ότι η διαθήκη την οποία είχε κάνει ο Θεός με τον αρχαίο Ισραήλ, σύντομα θα εκπληρωνόταν, ότι το προπαρασκευαστικό έργο για τη δευτέρα παρουσία του Μεσσία θα ξεκινούσε σύντομα, ότι πλησίαζε ο καιρός για να κηρυχτεί με δύναμη το Ευαγγέλιο σε όλη την πληρότητά του, σε όλα τα έθνη, ότι ένας λαός θα προετοιμαζόταν για τη Χιλιετή βασιλεία. Πληροφορήθηκα ότι είχα επιλεγεί να γίνω όργανο στα χέρια του Θεού, ώστε να εκπληρωθούν κάποιοι από τους σκοπούς Του ετούτη την ένδοξη θεϊκή νομή.

»Πληροφορήθηκα, επίσης, σχετικά με τους γηγενείς κατοίκους αυτής της χώρας και μου έδειξε ποιοι ήταν και από πού έρχονταν. Μία σύντομη περιγραφή της προέλευσης, της προόδου, του πολιτισμού, των νόμων, των κυβερνήσεών τους, της χρηστότητας και της ανομίας τους, και για το ότι οι ευλογίες του Θεού αποσύρθηκαν τελικά από αυτούς ως λαό, έγιναν γνωστά σε εμένα. Μου ειπώθηκε, επίσης, πού είχαν θάψει κάποιες πλάκες, επάνω στις οποίες ήταν χαραγμένη μία σύντμηση των χρονικών των αρχαίων Προφητών, οι οποίοι είχαν ζήσει σε αυτήν την ήπειρο. Ο άγγελος εμφανίστηκε σε εμένα τρεις φορές την ίδια νύχτα και αποκάλυψε τα ίδια πράγματα. Αφού δέχθηκα πολλές επισκέψεις από τους αγγέλους του Θεού, που αποκάλυψαν το μεγαλείο και τη δόξα των γεγονότων τα οποία θα συνέβαιναν κατά τις τελευταίες ημέρες, το πρωινό της 22^ας Σεπτεμβρίου, του έτους 1827 μ.Χ., ο άγγελος του Κυρίου παρέδωσε τα χρονικά στα χέρια μου.

»Τα χρονικά αυτά ήταν χαραγμένα σε πλάκες οι οποίες είχαν την όψη χρυσού. Η κάθε πλάκα είχε δεκαπέντε εκατοστά πλάτος και είκοσι μήκος, και δεν είχε τόσο πάχος όπως ο κοινός τσίγκος. Ήταν γεμάτες με εγχαράξεις σε αιγυπτιακά γράμματα, και δεμένες μαζί σε έναν τόμο, όπως τα φύλλα ενός βιβλίου, με τρεις κρίκους σε ολόκληρο τον τόμο. Ο τόμος είχε περίπου δεκαπέντε εκατοστά πάχος, και ένα μέρος του ήταν σφραγισμένο. Τα γράμματα στο ασφράγιστο μέρος ήταν μικρά και όμορφα χαραγμένα. Ολόκληρο το βιβλίο έδειχνε πολλά σημάδια παλαιότητας στην κατασκευή του, και μεγάλη δεξιότητα στην τέχνη της εγχάραξης. Μαζί με τα χρονικά βρέθηκε ένα περίτεχνα φτιαγμένο όργανο, το οποίο οι αρχαίοι ονόμαζαν Όυρίμ και Θουμμίμ’, το οποίο αποτελείτο από δύο διαφανείς πέτρες τοποθετημένες στο άκρο ενός τόξου δεμένου σε ένα θώρακα. Μέσω του Ουρίμ και Θουμμίμ μετέφρασα το χρονικό, με τη δωρεά και δύναμη του Θεού.

»…Αυτό το βιβλίο… μας λέει ότι ο Σωτήρας μας εμφανίστηκε σε αυτήν την ήπειρο μετά την ανάστασή Του. Ότι εμφύτευσε το ευαγγέλιο εδώ σε όλη την πληρότητά του, τον πλούτο, τη δύναμη και την ευλογία του. Ότι είχαν Αποστόλους, Προφήτες, Ιερείς, Διδασκάλους και Ευαγγελιστές, την ίδια τάξη, την ίδια ιεροσύνη, τις ίδιες διατάξεις, δωρεές, δυνάμεις και ευλογίες, όπως τις απολάμβαναν στο ανατολικό ημισφαίριο. Ότι οι άνθρωποι αποκόπηκαν ως συνέπεια των παραβάσεών τους. Ότι ο τελευταίος των προφητών τους που έζησε ανάμεσά τους, προστάχθηκε να γράψει μία σύντμηση των προφητειών τους, της ιστορίας τους, κ.λπ., και να την κρύψει μέσα στη γη, και ότι θα εμφανιζόταν και θα ενωνόταν με τη Βίβλο προς εκπλήρωση των σκοπών του Θεού κατά τις τελευταίες ημέρες. Για μια πιο λεπτομερή αφήγηση, παραπέμπω στο Βιβλίο του Μόρμον, το οποίο μπορείτε να αγοράσετε στη Ναβού ή από οποιονδήποτε ταξιδεύοντα πρεσβύτερό μας.

»Μόλις έγιναν γνωστά τα νέα αυτής της ανακάλυψης, ψευδείς αναφορές, παρερμηνεία και συκοφαντίες άρχισαν να διασπείρονται παντού, σαν διασκορπισμένες με τα φτερά του ανέμου, προς κάθε κατεύθυνση. Το σπίτι ήταν συχνά περικυκλωμένο από όχλους και άτομα που κατεργάζονταν το κακό. Αρκετές φορές με πυροβόλησαν και γλίτωσα μόλις και μετά βίας, και χρησιμοποίησαν κάθε στρατήγημα ώστε να αποσπάσουν τις πλάκες από εμένα. Όμως η δύναμη και η ευλογία του Θεού με συντρόφευε, και αρκετοί άρχισαν να πιστεύουν στη μαρτυρία μου».

«Στις 6 Απριλίου 1830, οργανώθηκε για πρώτη φορά η ‘Εκκλησία του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών’ στην πόλη Φαγιέτ, της επαρχίας Σενέκα, της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Κάποιοι λιγοστοί κλήθηκαν και χειροτονήθηκαν από το Πνεύμα της αποκάλυψης και της προφητείας, και άρχισαν να κηρύττουν καθώς το Πνεύμα τους έδινε την ικανότητα να μιλούν, και μολονότι αδύναμοι, ενδυναμώνονταν από τη δύναμη του Θεού, και πολλοί ήρθαν σε μετάνοια, βυθίστηκαν στο νερό και πλημμύρισαν με το Άγιο Πνεύμα με τη χειροθεσία. Είδαν οράματα και προφήτευσαν, δαιμόνια εκδιώχθηκαν, και οι άρρωστοι ιάθηκαν με τη χειροθεσία. Από εκείνη την εποχή το έργο προχώρησε με ασυνήθιστη ταχύτητα, και σύντομα δημιουργήθηκαν εκκλησίες στις πολιτείες της Νέας Υόρκης, της Πενσυλβάνια, του Οχάιο, της Ιντιάνα, του Ιλλινόις και του Μισσούρι. Στην τελευταία αυτή πολιτεία, σχηματίστηκε ένας μεγάλος αποικισμός στην επαρχία Τζάκσον: πολλά άτομα προσχώρησαν στην Εκκλησία και αυξανόμασταν γρήγορα. Προβήκαμε σε σημαντικές αγορές γης, τα αγροκτήματά μας παρήγαγαν άφθονα, και απολαμβάναμε ειρήνη και ευτυχία στο σπιτικό και την οικογένειά μας και σε όλη τη γειτονιά μας. Όμως, επειδή δεν μπορούσαμε να συναναστραφούμε τους γείτονές μας (πολλοί από τους οποίους ήταν της χειρότερης υποστάθμης, και είχαν διαφύγει από το πρόσωπο της πολιτισμένης κοινωνίας στα σύνορα της χώρας για να γλιτώσουν από το χέρι της δικαιοσύνης), στις μεσονύχτιες κραιπάλες τους, στην παραβίαση από μέρους τους της Ημέρας του Κυρίου, στους αγώνες με τα άλογα και στη χαρτοπαιξία· άρχισαν πρώτα να χλευάζουν, κατόπιν να καταδιώκουν και τελικά ένας οργανωμένος όχλος συγκεντρώθηκε και έκαψε τα σπίτια μας, άλειψε με πίσσα και πούπουλα και μαστίγωσε πολλούς από τους αδελφούς μας και, τελικά, κατά παραβίαση του νόμου, της δικαιοσύνης και της ανθρωπιάς, τους έδιωξαν από τις κατοικίες τους. Κι εκείνοι, ανέστιοι και άστεγοι, αναγκάστηκαν να περιδιαβαίνουν στα παγερά και μελαγχολικά λιβάδια, μέχρι που τα παιδιά άφησαν τα ίχνη από το αίμα τους επάνω στο λιβάδι. Αυτό συνέβη κατά το μήνα του Νοέμβρη και δεν είχαν άλλο σκέπασμα παρά το θόλο του ουρανού, ετούτη την ανηλεή εποχή του χρόνου. Η κατάσταση αυτή αγνοήθηκε από την κυβέρνηση και μολονότι είχαμε πράξεις εγγυήσεως για τη γη μας, και δεν είχαμε παραβιάσει κανένα νόμο, δεν μπορούσαμε να πάρουμε αποζημίωση.

»Υπήρχαν πολλοί άρρωστοι, οι οποίοι με τέτοιο απάνθρωπο τρόπο οδηγήθηκαν έξω από τα σπίτια τους και έπρεπε να υπομείνουν όλη αυτήν την κακομεταχείριση και να αναζητούν σπίτια εκεί που δεν μπορούσαν να τα βρουν. Το αποτέλεσμα ήταν πως ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς, στερημένοι από τις ανέσεις της ζωής και την απαραίτητη φροντίδα, πέθαναν. Πολλά παιδιά έμειναν ορφανά, γυναίκες [έμειναν] χήρες, και άνδρες, χήροι. Τα αγροκτήματά μας πέρασαν στην κατοχή του όχλου, μας πήραν πολλές χιλιάδες αγελάδες, πρόβατα, άλογα και χοίρους, και τα αγαθά του σπιτικού μας, τα προϊόντα του καταστήματος μας, το τυπογραφείο και τα στοιχεία της στοιχειοθεσίας, μας τα έσπασαν, τα πήραν ή τα κατέστρεψαν με άλλο τρόπο.

»Πολλοί από τους αδελφούς μας μετακόμισαν στην επαρχία Κλέη, όπου εξακολούθησαν να ζουν έως το 1836, τρία χρόνια. Δεν υπήρξαν πράξεις βίας, αλλά απειλές για άσκηση βίας. Όμως το καλοκαίρι του 1836, οι απειλές αυτές άρχισαν να λαμβάνουν σοβαρότερη μορφή, από φοβέρες, δημόσιες συγκεντρώσεις γίνονταν, προτάσεις ψηφίζονταν, επαπειλούνταν εκδίκηση και καταστροφές, και τα πράγματα ξανά προσέλαβαν μια τρομακτική τροπή. Η επαρχία Τζάκσον ήταν επαρκές προηγούμενο και καθώς οι αρχές στην επαρχία εκείνη δεν αναμειγνύονταν, εκείνοι [οι αρχές της επαρχίας Κλέη] κόμπαζαν ότι δε θα αναμειχθούν σε αυτό. Πράγμα που είδαμε να συμβαίνει, όταν κάναμε έκκληση στις αρχές, και μετά από πολλές καταστροφές και απώλεια ιδιοκτησίας, οδηγηθήκαμε ξανά μακριά από τα σπίτια μας.

»Στη συνέχεια εγκατασταθήκαμε στις επαρχίες Κάλντγουελ και Ντέιβις, όπου φτιάξαμε μεγάλους και εκτεταμένους οικισμούς, πιστεύοντας ότι ελευθερωθήκαμε από τη δύναμη της καταπίεσης, εγκαθιστάμενοι σε νέες επαρχίες, με πολύ λίγους κατοίκους εκεί. Όμως εδώ δεν μας επετράπη να ζήσουμε εν ειρήνη, αλλά το 1838 δεχθήκαμε ξανά επίθεση από όχλους, εκδόθηκε από τον κυβερνήτη Μπογκς μία διαταγή εξόντωσης και υπό την επιδοκιμασία του νόμου, οργανωμένοι ληστές που βρίσκονταν σε όλη τη χώρα, μας έκλεψαν τα βόδια μας, τα πρόβατα, τους χοίρους, κ.λπ., πολλοί από τους ανθρώπους μας δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, βεβηλώθηκε η αγνότητα των γυναικών μας και εξαναγκαστήκαμε να υπογράψουμε την παράδοση των ιδιοκτησιών μας υπό την απειλή του ξίφους. Και αφού υπομείναμε κάθε κακομεταχείριση που θα μπορούσε να συσσωρευθεί επάνω μας από μία απάνθρωπη, ασεβή ομάδα πλιατσικολόγων, δώδεκα έως δεκαπέντε χιλιάδες ψυχές, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, οδηγήθηκαν μακριά από τις εστίες τους και από εδάφη για τα οποία είχαν πράξεις εγγυήσεως, ανέστιοι, χωρίς φίλους, άστεγοι (στην καρδιά του χειμώνα), να περιπλανώνται σαν εξόριστοι επάνω στη γη ή να αναζητούν άσυλο σε ένα φιλικότερο περιβάλλον ή ανάμεσα σε λιγότερο βάρβαρους ανθρώπους. Πολλοί αρρώστησαν και πέθαναν εξαιτίας του κρύου και των κακουχιών που έπρεπε να υπομείνουν. Πολλές γυναίκες έμειναν χήρες και παιδιά [απέμειναν] ορφανά και άπορα. Θα μου έπαιρνε περισσότερο χρόνο από όσος μου επιτρέπεται εδώ, ώστε να περιγράψω την αδικία, το κακό, τις δολοφονίες, την αιματοχυσία, την κλεψιά, τη δυστυχία και το θρήνο που προκλήθηκαν από τις βάρβαρες, απάνθρωπες και παράνομες διαδικασίες της πολιτείας του Μισσούρι.

»Κάτω από τις συνθήκες που ανέφερα προηγουμένως σε γενικές γραμμές, φθάσαμε στην πολιτεία του Ιλλινόις το 1839, όπου βρήκαμε φιλόξενους ανθρώπους και μια φιλική πατρίδα: ένα λαό που ήταν πρόθυμος να κυβερνηθεί από τις αρχές του νόμου και της ανθρωπιάς. Ξεκινήσαμε να χτίζουμε μια πόλη που ονομάστηκε ‘Ναβού’, στην επαρχία Χάνκοκ. Αριθμούμε έξι έως οκτώ χιλιάδες άτομα εδώ, εκτός από τους πολλούς που βρίσκονται τριγύρω στην επαρχία και σχεδόν σε κάθε επαρχία της πολιτείας. Μας έχει παραχωρηθεί ένας καταστατικός χάρτης της πόλης και ένας καταστατικός χάρτης για μια λεγεώνα, τα στρατεύματα της οποίας αριθμούν τώρα 1.500 άτομα. Έχουμε, επίσης, μία σύμβαση για ένα πανεπιστήμιο, για μία γεωργική εταιρεία με εργοστάσιο παραγωγής, έχουμε τους δικούς μας νόμους και διαχειριστές, και μας έχουν δοθεί όλα τα προνόμια που απολαμβάνουν οι άλλοι ελεύθεροι και φωτισμένοι πολίτες.

»Η καταδίωξη δεν σταμάτησε την πρόοδο της αλήθειας, μόνο έριξε λάδι στη φωτιά – εξαπλώθηκε με αυξανόμενη ταχύτητα. Υπερήφανοι για το σκοπό τον οποίο είχαν ασπαστεί, και με πλήρη συνείδηση για την αθωότητά μας και για την αλήθεια της θρησκείας τους, μέσα στις συκοφαντίες και τις επικρίσεις, οι Πρεσβύτεροι αυτής της Εκκλησίας έφυγαν και εμφύτευσαν το Ευαγγέλιο σε όλες σχεδόν τις πολιτείες της Ένωσης [των Ηνωμένων Πολιτειών]. Εισχώρησε στις πόλεις μας, εξαπλώθηκε στα χωριά μας και έκανε ώστε χιλιάδες από τους ευφυείς, ευγενείς και πατριώτες πολίτες μας να υπακούσουν στις ουράνιες εντολές του και να κυβερνηθούν από τις ιερές αλήθειες του. Εξαπλώθηκε, επίσης, στην Αγγλία, την Ιρλανδία, τη Σκωτία και την Ουαλία, όπου κατά το έτος 1840 εστάλησαν μερικοί ιεραπόστολοί μας, και περισσότεροι από πέντε χιλιάδες προσχώρησαν στο Λάβαρο της Αλήθειας. Υπάρχουν πολλοί τώρα που προσχωρούν σε κάθε χώρα.

»Οι ιεραπόστολοί μας πηγαίνουν σε διαφορετικά έθνη και στη Γερμανία, την Παλαιστίνη, τη Νέα Ολλανδία [Αυστραλία], τις Ανατολικές Ινδίες και σε άλλους τόπους ανυψώθηκε το Λάβαρο της Αλήθειας. Κανένα ανίερο χέρι δεν μπορεί να σταματήσει την πρόοδο του έργου. Μπορεί οι καταδιώξεις να μαίνονται, οι όχλοι να συνενώνονται, μπορεί οι στρατιές να συγκεντρώνονται, η συκοφαντία να διασύρει, όμως η αλήθεια του Θεού θα προχωρήσει με τόλμη, με ευγένεια και ανεξάρτητα, έως ότου διεισδύσει σε κάθε ήπειρο, επισκεφθεί κάθε κλίμα, σαρώσει κάθε χώρα και αντηχήσει σε κάθε αφτί, μέχρις ότου πραγματοποιηθούν οι σκοποί του Θεού και ο Μέγας Ιεχωβά πει ότι το έργο έχει πραγματοποιηθεί».

«Πιστεύουμε στο Θεό, τον Αιώνιο Πατέρα, και στον Υιό Του, τον Ιησού Χριστό, και στο Άγιο Πνεύμα.

»Πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι θα τιμωρηθούν για τις δικές τους αμαρτίες, και όχι για το παράπτωμα του Αδάμ.

»Πιστεύουμε ότι μέσω της Εξιλέωσης του Χριστού μπορεί να σωθεί όλη η ανθρωπότητα, με την υπακοή στους νόμους και τις διατάξεις του Ευαγγελίου.

»Πιστεύουμε ότι η πρώτη αρχή και οι διατάξεις του Ευαγγελίου είναι: (1) Πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό· (2), Μετάνοια· (3), Βάφτισμα με κατάδυση για την άφεση αμαρτιών (4), Χειροθεσία για τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος.

»Πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος πρέπει να κληθεί από το Θεό, με προφητεία, και με τη χειροθεσία εκείνων που έχουν εξουσία, για να κηρύττει το Ευαγγέλιο και να τελεί τις διατάξεις του.

»Πιστεύουμε στην ίδια οργάνωση η οποία υφίστατο στην Πρωταρχική Εκκλησία, δηλαδή, αποστόλους, προφήτες, ποιμένες, διδασκάλους, ευαγγελιστές, κ.λπ.

»Πιστεύουμε στο χάρισμα των γλωσσών, της προφητείας, της αποκάλυψης, των οραμάτων, της θεράπευσης, της ερμηνείας γλωσσών, κ.λπ.

»Πιστεύουμε ότι η Βίβλος είναι ο λόγος του Θεού εφόσον είναι σωστά μεταφρασμένη. Επίσης πιστεύουμε ότι το Βιβλίο του Μόρμον είναι ο λόγος του Θεού.

»Πιστεύουμε όλα όσα ο Θεός έχει αποκαλύψει, όλα όσα τώρα αποκαλύπτει, και πιστεύουμε ότι θα αποκαλύψει ακόμη και άλλα πολλά μεγάλα και σημαντικά πράγματα που αφορούν στη Βασιλεία του Θεού.

»Πιστεύουμε στην κυριολεκτική συνάθροιση του Ισραήλ και στην αποκατάσταση των Δέκα Φυλών, ότι η Σιών (η Νέα Ιερουσαλήμ) θα χτιστεί επάνω σε αυτήν [την Αμερικανική] ήπειρο, ότι ο Χριστός θα βασιλεύσει αυτοπροσώπως επάνω στη γη, και ότι η γη θα ανανεωθεί και θα λάβει την παραδεισιακή της δόξα.

»Αξιούμε το προνόμιο να λατρεύουμε τον Παντοδύναμο Θεό σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της δικής μας συνείδησης, και αναγνωρίζουμε το ίδιο προνόμιο σε όλους τους ανθρώπους, ας λατρεύουν όπως, όπου και ό,τι μπορούν.

»Πιστεύουμε στο να υποτασσόμαστε σε βασιλιάδες, προέδρους, κυβερνήτες και ηγεμόνες, στο να υπακούμε, να σεβόμαστε και να υποστηρίζουμε το νόμο.

»Πιστεύουμε στο να είμαστε τίμιοι, ειλικρινείς, αγνοί, φιλάνθρωποι, ενάρετοι, και στο να κάνουμε καλό σε όλους τους ανθρώπους. Πράγματι, μπορούμε να πούμε ότι ακολουθούμε την παρότρυνση του Παύλου – Τα πάντα πιστεύουμε, τα πάντα ελπίζουμε, έχουμε υπομείνει πολλά, και ελπίζουμε να μπορέσουμε να υπομείνουμε τα πάντα. Αν κάτι είναι ενάρετο, ωραίο, είτε καλής φήμης είτε αξιέπαινο, τα αναζητούμε όλα αυτά. [Βλέπε Άρθρα της Πίστης 1:1–13.]

»Με εκτίμηση, κ.λπ.,

»ΤΖΟΖΕΦ ΣΜΙΘ»⁴.