De weg die wij het leven noemen

Broeders, het doet mij genoegen om vanavond bij u te zijn. Ook ik wil me vooral richten tot de jongemannen van de Aäronische priesterschap. Ik heb jullie lief en geef heel veel om jullie.

In de nieuwe uitgave van Voor de kracht van de jeugd zegt het Eerste Presidium het volgende tegen jullie: ‘Geliefde jongemannen (…), wij hebben veel vertrouwen in jullie. Jullie behoren tot de beste geesten, geboren in een tijd dat de verplichtingen en de mogelijkheden, maar ook de verleidingen, het grootst zijn. Jullie staan aan het begin van jullie reis door dit sterfelijk leven. Onze hemelse Vader wil dat jullie een vreugdevol leven leiden en in zijn tegenwoordigheid terugkeren. De beslissingen die jullie nu nemen, zullen grotendeels de koers in je leven en in de eeuwigheid bepalen.’ (Voor de kracht van de jeugd [brochure], blz. 2.)

Ik hoop dat jullie vanavond iets kunnen leren van wat ik bijna zeventig jaar lang aan ervaring heb opgedaan tijdens mijn reis over de weg die we het leven noemen. Je ouders of grootouders hebben je misschien al gezegd: ‘Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd voorbij lijkt te gaan.’ Het lijkt wel of je het ene moment twaalf bent, met nog een heel leven voor je, en het volgende moment bijna zeventig, met een dikke buik voor je!

Het is moeilijk te geloven dat het al bijna dertien jaar geleden is dat ik in de algemene priesterschapsbijeenkomst heb gesproken. Toen vertelde ik de broeders over een fietstocht die ik met mijn zoons had gemaakt, en daaruit concludeerde ik hoe belangrijk het is om ons goed voor te bereiden op de reis door het leven.

Vandaag wil ik jullie vertellen over andere reizen die ik heb gemaakt, en wat ik ervan heb geleerd.

Onlangs werd in de familiekring besloten dat het wel eens leuk kon zijn om van Bozeman, in Montana, naar Jackson Hole, in Wyoming, te fietsen. We zouden drie dagen over die reis van 362 kilometer doen en zouden drie keer de continentale waterscheiding overschrijden. We verheugden ons op het overtrekken van de bergpassen, want dat zou bij goed weer een heerlijke ervaring zijn waardoor we meer waardering zouden krijgen voor Gods scheppingen.

Na zorgvuldige planning en voorbereiding gingen twee van mijn zoons, mijn enige dochter en ik de eerste dag op pad naar onze eerste overnachtingsplaats — Big Sky, in Montana. Het was een prachtige morgen en we verwachtten een heerlijke trip. Maar tijdens de tocht pakten donkere wolken zich samen, die regen brachten en uiteindelijk natte sneeuw en hagel. We kregen de volle laag en voelden ons koud, nat en ellendig. Toen we aan het eind van onze eerste reisdag onze overnachtingsplaats bereikten, moest ik eraan denken dat het leven soms net zo is als die dag. Gelukkig hadden we ons voorbereid op alle soorten weer. Hadden we dat níet gedaan, dan was het moeilijk geweest om die eerste dag te voltooien. In ieder stadium van onze levensreis moeten we er vol hoop en optimisme op uit trekken, waarbij we er niettemin rekening mee moeten houden dat we ergens te maken krijgen met tegenwerking of tegenspoed.

De gewoonten die je je in je jeugd eigen maakt, zouden je weleens de rest van je leven kunnen achtervolgen. Als je nu de juiste keuzen doet, dan kom je op het pad waardoor je later de koudste en naarste momenten kunt doorstaan.

Als je er bijvoorbeeld aan gewend bent geraakt om ongepaste taal te gebruiken, dan is het moeilijk om ermee op te houden. Het is beter om nu een andere weg te kiezen, een die leidt tot reine gedachten, taal en gedrag, zodat je de Heilige Geest bij je kunt hebben. Denk je eens in hoe moeilijk je het op zending zult hebben als je voortdurend geplaagd wordt door slechte gedachten terwijl je eigenlijk de Heilige Geest als je voortdurende metgezel nodig hebt. Als ongepast taalgebruik een probleem voor je is, dan is het nú de tijd om dat te veranderen.

Op de tweede dag van onze reis gingen we naar het westelijk deel van Yellowstone. Alles ging zoals het moest — we konden freewheelen, waardoor onze benen lekker konden uitrusten op weg naar onze tweede bestemming. Toen besefte ik dat we, als we niet uitkijken wanneer alles precies goed lijkt te gaan in het leven, in de verleiding kunnen raken om onze hemelse Vader te vergeten en onszelf de eer te geven van wat er allemaal goed gaat. Bega die vergissing niet.

De profeet Joseph Smith heeft gezegd: ‘Geluk is het doel van ons bestaan, en is tevens onze bestemming als we het pad volgen dat daarheen leidt; en dit pad is deugdzaamheid, rechtschapenheid, getrouwheid, heiligheid en gehoorzaamheid aan al Gods geboden.’ (Teachings of the Prophet Joseph Smith, verzameld door Joseph Fielding Smith [1976], blz. 255–256.)

Het Boek van Mormon staat vol verhalen over mensen die door de Heer gezegend werden en zich vervolgens gingen beroemen op hun eigen prestaties. Uiteindelijk verlieten ze in hun hoogmoed het juiste pad en verloren alles toen ze van de waarheid afdwaalden. Zorg ervoor dat je niet zo wordt als de Nephieten van weleer; denk altijd aan de ware bron van je zegeningen.

Op onze derde reisdag leerde ik dat, al gaat ons leven weleens bergop, onze houding bepaalt hoe we het ervan afbrengen. Op die dag overschreden we de continentale waterscheiding drie keer, waarbij we van een hoogte van 1463 meter naar 2530 meter klommen. Op een fiets een steile bergpas beklimmen vereist de juiste mentaliteit om de top te bereiken. En zo is het ook met het leven. Als we zinvolle doelen stellen en ons daarop blijven concentreren, dan leren we zelfdiscipline en bereiken we veel. Ja, er waren tijden dat ik die steile berghellingen nauwelijks aan kon, maar ik gaf niet op omdat ik een vast doel voor ogen hield.

Jongemannen van de Aäronische priesterschap, ik spoor jullie aan om doelen te stellen, zoals het seminarie afmaken, een eervolle zending vervullen, een vervolgopleiding voltooien, en zorgen dat je een tempelhuwelijk waardig bent. Op jullie leeftijd lijken dat misschien grote doelen, maar als je nu begint te klimmen, ben je zoveel beter voorbereid op het bereiken ervan.

Twee jaar geleden waren ouderling Richard G. Scott van het Quorum der Twaalf en ik in de gelegenheid om per kano de Quetico-wildernis van Ontario (Canada) in te trekken, waarbij we onze kano en bepakking van meer naar meer droegen. Toen we halverwege een van de grotere meren waren, sloeg het weer om, en het eens zo kalme meer werd wild en gevaarlijk, en gebruikte onze kano als speelbal.

We moesten een beslissing nemen. Proberen onze bestemming te bereiken of koers zetten naar het dichtstbijzijnde eiland en wachten tot de storm overtrok. Het antwoord lijkt nu voor de hand te liggen, maar destijds was het niet zo’n makkelijke beslissing. Als we verder gingen, haalden we misschien de kampeerplaats die we in gedachten hadden. Als we onze reis onderbraken, zouden we laat aankomen en moesten we misschien in het donker reizen. Toen we nadachten over de mogelijkheden, kregen we het gevoel dat we snel naar het dichtstbijzijnde eiland moesten gaan. Toen we dat deden, barstte er een storm los die veel erger was dan we verwacht hadden. Hadden we besloten om door te varen, dan hadden we ons leven in groot gevaar gebracht.

Hier in het ondermaanse moeten we ernstige beslissingen nemen, die blijvende gevolgen kunnen hebben voor onze geestelijke toekomst. Ik moedig jullie aan om altijd in aanmerking te komen voor hulp van de Geest zodat je altijd het goede kunt kiezen.

Nephi zegt ons in het Boek van Mormon: ‘Dan zijt gij op dit enge en smalle pad, dat naar het eeuwige leven leidt; dan zijt gij binnengegaan door de poort; dan hebt gij gehandeld overeenkomstig de geboden van de Vader en de Zoon, en hebt gij de Heilige Geest ontvangen (…)’ (2 Nephi 31:18).

In het laatste deel van onze fietstocht van 362 kilometer leerden we dat, hoe moeilijk deze weg die we het leven noemen ook kan worden, er groot geluk wacht op hen die de geboden onderhouden en tot het einde toe volharden.

Jongemannen van de Aäronische priesterschap, jullie hebben de plicht om je ogen gericht te houden op je eeuwige bestemming. Ja, de levensreis heeft zijn goede en zijn slechte momenten. Ja, er zullen dagen zijn dat je het zwaar hebt. Maar als je op het juiste pad blijft, is de beloning aan het einde van je levensreis zeker de momenten waard waarop je onderweg tegenslag hebt.

Nogmaals, het Eerste Presidium schrijft in Voor de kracht van de jeugd: ‘Houd je geest en lichaam vrij van de zonden van de wereld, dan zul je het grote werk dat voor je ligt, kunnen doen. Wij bidden dat jullie waardig zullen zijn om de verantwoording op je te nemen van de opbouw van het koninkrijk van God en de voorbereiding van de wereld op de wederkomst van de Heiland.’ (Voor de kracht van de jeugd, blz. 3.)

Mijn jonge vrienden, bedenk alsjeblieft hoe belangrijk het is om verstandig te zijn en de raad van onze profeten op te volgen, want dan word je gelukkig op je levensreis.

Daarvan getuig ik, in de naam van Jezus Christus. Amen.