Pagiging Mas Mabubuting Banal sa pamamagitan ng Pagtulong sa Iba’t Ibang Relihiyon

Ilang taon na ang nakararaan, isang Presbyterian pastor ang lumipat sa aming komunidad sa hangaring paglingkuran ang lahat ng kapitbahay niya, hindi lamang ang kongregasyon ng kanyang simbahan. Nang tumulong siya nang may kabaitan, mag-alok ng tulong, at mag-anyayang magsalu-salo sa buong pamayanan namin na halos lahat ay LDS, nagsimulang makilahok ang mga miyembro ng ward sa mga proyektong pangserbisyo ng kanyang kongregasyon; sama-sama silang magkakapitbahay na iba’t iba ang relihiyon na nangalap ng pondo na nakatulong nang malaki sa isang pamilyang LDS na napakalaki ng mga bayarin sa pagpapagamot.

Sinabi ng apostol na si Orson F. Whitney (1855–1931), “Hindi lang isang grupo ng mga tao ang ginagamit ng Diyos para maisakatuparan ang kanyang dakila at kagila-gilalas na gawain. … Napakalawak, napakahirap nito para gawin ng isang grupo lamang.”³ Maisasagawa ang mga dakilang bagay kapag pinagtulung-tulungan ng mabubuting tao. Ang mga pagsisikap ng pastor sa aming pamayanan ay humantong sa pagbuo ng isang community interfaith committee para magdaos ng isang kumperensya ng kababaihan, kasama ang aming stake Relief Society, sa pagsusuplay ng mga hygiene kit at aklat sa mga refugee agency. Ang pag-uugnayang ito ng iba’t ibang relihiyon ay nagbigay-daan para matulungan ng mga miyembro ng stake ang isang kongregasyon na mapakain ang mga refugee sa isang malaking pagtitipon at tumulong nang mangailangan ng dagdag na mga volunteer ang isa pang simbahan sa isang bahay-kanlungan.

“May responsibilidad tayong … makipagtulungan sa iba pang mga simbahan at organisasyon,” sabi ni Pangulong Thomas S. Monson sa mga miyembro,⁴ at ang pagtulong na ito ay nagpala sa mundo nang higit pa sa serbisyong pantao. Sa isang mensahe sa mga Kristiyanong lider sa Estados Unidos, inilarawan ni Elder Jeffrey R. Holland ng Korum ng Labindalawang Apostol ang sunud-sunod na pag-uusap ng mga LDS at ng mga Evangelical Christian na ginanap sa Brigham Young University.⁵ Nangyari ang isang resulta ng mga kumperensyang ito nang humingi ng paumanhin sa Simbahan ang isang kilalang taong dalubhasa sa teolohiya sa maling pagkalarawan ng ilang miyembro nila sa relihiyong Mormon.⁶ Hinggil sa pagpapatatag ng gayong mga kaugnayan sinabi ni Elder Holland, “Hindi ko maiwasang maniwala na bahagi ito ng banal na plano ng mga kaganapan sa mga panahong ito ng kaguluhan.”⁷

Kapag naglingkod tayo na kasama ng iba, matutulungan tayo ng ilang patnubay para maging mas makahulugan ang ating mga pakikipag-ugnayan at hindi tayo makasama ng loob. Nakatira ako dati sa isang malaking lungsod at nagboluntaryo akong magturo sa isang lokal na simbahan na bukas sa publiko—para lamang matuklasan na ayaw ng taong namamahala ang pagiging miyembro ko ng Ang Simbahan ni Jesucristo ng mga Banal sa mga Huling Araw. Nakumbinsi ako ng karanasang iyon na mahalaga ang kontribusyon ng sinuman anuman ang relihiyong kinasasapian niya (o kawalan niya nito). Nagpapasalamat akong subaybayan ang sinumang interesadong makaalam tungkol sa Simbahan, ngunit alam ko rin na seryoso tayong mga Banal sa mga Huling Araw na sundin ang utos ni Jesus na mahalin ang ating kapwa, damitan ang hubad, pakainin ang gutom, at dalawin ang bilanggo (tingnan sa Mateo 25:34–36) nang hindi umaasang magbalik-loob ang tumanggap o yaong mga naglilingkod na kasama natin. Ang taimtim at magalang na pakikihalubilo sa iba’t ibang relihiyon ay hindi kailanman pinipilit ang anumang grupo, pati na ang atin, na talikuran ang mga paniniwala nito. Bagkus, hinihikayat nito ang mga miyembro na “huwag makipagtalo laban sa anumang simbahan” (D at T 18:20) at “damitan ang [kanilang] sarili ng bigkis ng pag-ibig sa kapwa-tao” (D at T 88:125).

Ang isa pang makakatulong na gabay ay nagmula sa isang matalinong stake leader sa aming pamayanan na halos lahat ay miyembro ng Simbahang LDS. Pinayuhan niya ang mga miyembrong naglilingkod na kasama ang mga miyembro ng ibang mga relihiyon na “mangibabaw” sa pagdedesisyon o pamumuno ngunit makipagtulungan sa mga council at tulutan ang lahat na “magkaroon ng pantay na pribilehiyo” (D at T 88:122). Ang pinunong ito, na malawak ang karanasan sa pagtulong sa ibang mga simbahan, ay hinikayat din ang mga miyembro na bumuo ng magagandang ugnayan. Natuklasan niya na nalaman ng ilang nakipagtulungan sa mga Banal sa mga Huling Araw na masisipag sila at masayang kasama ngunit mas interesado silang matapos ang gawain kaysa makipagkaibigan.

Nakumbinsi ako ng mga karanasan ko sa komunidad at mga layunin sa pag-aaral na ang Espiritu ay malakas kapag nagkakaisa ang iba’t ibang tao sa isang makabuluhang misyon. Pagmamahal sa kapwa at dalisay na mga layunin ang tumutulong sa atin na maglingkod nang higit pa kaysa sa hirap ng gawain.⁸

Naobserbahan ng isang tagapagsalitang LDS sa isang kumperensyang akademiko ng iba’t ibang relihiyon na ang pakikipag-ugnayan sa iba ay tumutulong para higit tayong maunawaan ng mga hindi miyembro.⁹ Isa pang scholar, na hindi natin kasapi, ang nagturo sa isang seminar tungkol sa Mormonismo sa isang bantog na unibersidad sa Amerika. Natuklasan niya na gustong matuto ng kanyang mga estudyante tungkol sa ating Simbahan “unang-una … dahil lumaki sila na naniniwala na ang relihiyon ay isang kulto, ngunit ang karanasan nila sa mga kaibigan at kasamahan nilang Mormon ay hindi naaayon sa bansag na iyon.”¹⁰

Hindi lamang makakatulong ang paglilingkod na kasama ng iba para maunawaan nila tayo, kundi hinihikayat din tayo nitong matuto mula sa kanila at higit nating malaman na ang Diyos ay “hindi nagtatangi ng mga tao” (D at T 1:35). Tinutulungan Niya ang mabubuting tao sa lahat ng relihiyon at kultura sa mga pagsisikap nilang mapabuti pa ang buhay ng Kanyang mga anak.

Ang pagkilalang ito sa kabutihan ng iba ay tumutulong sa atin na manatiling mapagpakumbaba—kumpara sa mga Fariseo na isinumpa ni Jesus dahil sa kanilang espirituwal na kapalaluan (tingnan sa Mateo 23) o sa mga Zoramita, na inilarawan sa Aklat ni Alma na ayaw makisama sa iba at mayayabang (tingnan sa Alma 31). Sa pagkilala sa kabutihan ng iba, nagiging mas mabubuting tao tayo.

Maaari nating ipaabot ang ating pagmamahal hindi lamang sa ating sariling pamilya at mga kaibigan kundi pati na sa ating kapwa—at maging sa ating mga kaaway. Isang miyembro ng Simbahan na naglilingkod sa militar ng Amerika sa Japan pagkaraan ng Ikalawang Digmaang Pandaigdig ang nagkuwento na nahirapan siyang magpigil ng galit sa mga Hapones. Gayunman, matapos papasukin sa isang bahay-sambahan ng sambayanan ng mga Hapones, naramdaman niya na “naantig ako ng kanilang espiritu, at himalang nagbago ang damdamin ko sa kanila. Naglaho ang galit ko. … Naisip ko ang nangyari sa sambahang iyon at ang mahimalang pagbabago ng damdamin ko sa mga tao roon.”¹¹

Gayundin, kapag taos nating inanyayahan ang iba na sumapi sa atin, maaari din silang magbago. Isang Evangelical Christian na nagtapos sa Brigham Young University ang sumulat ng isang artikulo tungkol sa kanyang karanasan at inilarawan ang pagtatanggol niya sa sarili noong una laban sa mga estudyanteng LDS. Ngunit matapos magkaroon ng mabubuting kaibigan, napahalagahan niya “ang nadama kong pagbibigay-diin ng mga Banal sa mga Huling Araw sa pagiging malapit ng Diyos sa sangkatauhan. Naunawaan ko na habang sinisikap kong isaisip ang kadakilaan ng Diyos, nakaligtaan ko ang pagiging malapit ng Diyos sa akin—at ang pagkatantong ito ay nagkaroon ng malaking impluwensya sa akin.”¹²

Sa kanyang mensahe sa mga Kristiyanong lider, kinilala ni Elder Holland ang “panganib sa pagkatuto ng isang bagong bagay tungkol sa ibang tao. Ang mga bagong ideya ay laging umaapekto sa mga dating pananaw, kaya hindi maiiwasang muling pag-isipan, ayusin, at baguhin nang kaunti ang ating mga pananaw tungkol sa mundo.¹³ Sa pakikipagkaibigan sa mga miyembro ng ibang relihiyon, madalas kong suriin ang aming mga pagkakaiba, sa pagsisikap na matukoy ang mga pagkakaiba sa kultura ng mga doktrina, samantalang sinisikap na pahalagahan ang lahat ng bagay na marangal at kaaya-aya na mayroon sila. Katunayan, ang pagsisikap kung minsan ay parang mapanganib, ngunit ito ay palaging sulit. Sa proseso ng pagbabago ng aking pananaw, nasumpungan ko na tinatalikuran ko ang iba pang mga tradisyong nakamulatan ko at mas napapalapit ako sa diwa ng ebanghelyo.

Inanyayahan ng ilang grupong LDS ang kaibigan kong pastor na magsalita tungkol sa paksang “pagmamahal sa ating kapwa sa kabila ng mga pagkakaiba ng relihiyon,” at naranasan niya na lubos siyang tinanggap ng mga dumalo. Pagkatapos ay inanyayahan naman niya ang ilang Banal sa mga Huling Araw, pati ako, na magsalita sa iba’t ibang kongregasyon tungkol sa paksa ring iyon. Pagkatapos ng serbisyo, pinalibutan ako ng mga miyembro ng kongregasyon na gusto akong kausapin at yakapin, at napaluha pa sila dahil sa pagmamahal at pag-unawa namin sa isa’t isa. Sa karanasang katulad nito, nalaman ko na totoo nga ang sinabi ni Elder Holland:

“Kapag isinantabi natin ang kulay, lahi, sitwasyon sa buhay, simbahan, sinagoga, moske, doktrina, at paniniwala ng mga tao, at sinikap nang lubos na tingnan sila sa kung sino at ano talaga sila—mga anak ng iisang Diyos—may mangyayaring mabuti at makabuluhan sa ating kalooban, at sa gayon ay higit tayong napapalapit sa Diyos na iyon na Ama nating lahat.”¹⁴