Kies voor de tempel

William Prabhudas uit de gemeente Bangalore 2 werkt voor een rechtbank. Hij weet hoe hartverscheurend het kan zijn om huwelijken ontwricht te zien. Dat is een van de redenen dat zijn vrouw en hij zo graag kracht wilden opdoen in de tempel.

‘Net als de meeste echtparen hebben we soms kleine meningsverschillen’, zegt hij. ‘Maar het is zoveel makkelijker als we allebei een eeuwig perspectief hebben.’

Zijn vrouw, Sheela, zegt dat het tempelbezoek niet alleen haar man en haar heeft geholpen, maar ook hun kinderen, Celesta (13) en Doris (7). ‘We zijn aan elkaar verzegeld’, zegt Sheela. ‘Dat was een fijn gevoel. We vergaten de buitenwereld, het was of we in de hemel waren. We hebben het er de hele tijd over.’

‘Wat was het een zegen om aan mijn vrouw verzegeld te worden’, zegt broeder Prabhudas. ‘En toen brachten ze onze in het wit geklede dochters binnen om zich bij ons te voegen. Dat deed me denken aan reinheid — reinheid in ons leven en in ons gezin. Reinheid en de tempel gaan hand in hand. Als we rein zijn, belooft de Heer in zijn huis van beloften dat Hij ons zal zegenen.’

Celesta herinnert zich dat haar vader twee jaar lang hard werkte, plannen maakte en spaarde om naar de tempel te kunnen. Maar ze herinnert zich vooral dat ze met haar ouders in de tempel was en dat haar tante en oom, neven en nichten er ook waren toen ze aan haar familieleden werd verzegeld. ‘Naderhand zaten we allemaal hand in hand. We keken in de spiegels en dachten aan de eeuwigheid’, herinnert ze zich. ‘Het was prachtig. Ik wist dat ik voor eeuwig bij mijn familie wilde horen.’

In de loop der jaren hebben de gebroeders Thomas uit de gemeente Haiderabad 4 elkaar vaak een goed voorbeeld gegeven. Als tiener werden ze tegelijk lid van de kerk. Ze moedigden samen hun moeder aan totdat zij ook lid werd van de kerk. Ze vervulden allebei een zending in het zendingsgebied Bangalore. Ze troostten allebei hun moeder toen hun vader was overleden. En onlangs zijn ze allebei getrouwd.

Nu is Rejjie in de tempel aan zijn vrouw Metilda verzegeld, en Rennie en zijn vrouw, Keerthi, volgen spoedig hun goede voorbeeld.

‘Sinds ik tot de kerk ben toegetreden, is het een proces van verandering en verbetering geweest, het heilsplan leren en het volgen’, zegt Rejjie. ‘Maar het ware doel is terug te keren naar onze hemelse Vader, onze liefhebbende Vader, om bij Hem te wonen, want Hij wil zo graag dat we bij Hem terugkomen dat Hij ons de Heiland gaf, zijn Zoon, Jezus Christus, om ons te redden van zonde en de blijvende dood. Ik ben dankbaar dat het evangelie van Jezus Christus mijn familie en mij heeft veranderd. En naar de tempel gaan is de kroon op die verandering.’

Rejjie legt uit dat Metilda en hij moeite hadden om toestemming van hun ouders te krijgen voor hun huwelijk, daar ze uit verschillende regio’s komen en allebei een ander dialect spreken. ‘Maar in de tempel zijn er geen verschillen,’ zegt hij, ‘en het was fijn om daaraan herinnerd te worden.’ Hij vindt dat de toekomst van India afhangt van de jonge mensen. ‘Wij zijn de mensen die iets tot stand zullen brengen’, zegt hij, kijkend naar Metilda. ‘Zo zien we het allebei. We moeten gezinsavond houden, samen in de Schriften studeren, gezinsgebed houden en ons op de tempel blijven concentreren. Dat is onze toekomst.’

Metilda is het met hem eens: ‘Als ik hem vraag hoe hij zo begripvol en lief kan zijn, zegt hij dat het evangelie hem beter maakt. Op zending had hij het voorbeeld van zijn zendingspresident die zijn vrouw vol respect en liefde behandelde. En in de tempel zag hij dat voorbeeld ook. Geven wij in ons leven en aan onze kinderen datzelfde voorbeeld, dan zal dat de kerk in India sterken.’

Rennie vertelt hoe hij op het seminarie kennismaakte met zijn vrouw, die de kerk toen aan het onderzoeken was. ‘Ik wilde liever cricket spelen, maar de seminarieleerkracht zei: “Je moet God op de eerste plaats zetten.” En dat deed ik. Ik was verlegen, maar ik kwam, en ik ging op de achterste rij zitten.’ Op de voorste rij zag hij Keerthi, die toen nog maar een half jaar lid was. Ze sloten vriendschap, maar pas na Rennie’s zending gingen ze samen uit. Keerthi herinnert zich dat ze na hun besluit om te trouwen naar hun ouders gingen om hen te overtuigen dat het de juiste keuze was.

‘In het seminarie hadden we geleerd om onze ouders te eren, en dat hadden we onthouden’, zegt ze.

Rennie voegt daaraan toe: ‘Ze gaven ons het advies om onze opleiding af te maken en te wachten tot mijn broer getrouwd was. Dus we werkten en wachtten en het mooie was dat mijn broer trouwde toen we net onze opleiding af hadden. En Keerthi’s vader was erg onder de indruk van hun bruiloft. Toen hij hun goede voorbeeld zag, stemde hij in met ons huwelijk, en zo eerden we onze ouders en regelden ons huwelijk zoals het hoort.’

Rennie zegt dat zijn ervaring met Keerthi een goed voorbeeld is van de wijdere verbreiding van het juiste begrip van het huwelijk in de kerk. ‘Toen ik pas lid van de kerk was geworden, was het heel wat als een lid met een lid trouwde’, zegt hij. ‘En als ze nog naar de tempel gingen ook, was dat nog veel indrukwekkender. Maar nu begrijpen we hoe we met een kerklid kunnen trouwen. We moeten zorgen dat we klaar zijn voor de tempel. De tempel is de sleutel.’

Als je naar de flat van Venkat en Lynda Dunna van de gemeente Haiderabad 4 gaat, zie je heel wat aanwijzingen dat dit pasgetrouwde stel gek op elkaar is. Aan de muur hangt een verjaardagsbanier voor hem, die zij zelf gemaakt heeft. Er ligt een album met trouwfoto’s op de salontafel. Tijdens het gesprek slaat hij zijn arm om haar heen, en zij glimlacht zo vaak dat het besmettelijk is.

Ze vertellen hoe ze met elkaar kennismaakten door kerkactiviteiten en hoe blij Lynda’s moeder was toen ze zich verloofden omdat ze Venkat uit de kerk kende. Maar er was een probleem. Venkat had een oudere, alleenstaande broer, en in India houden sommigen nog vast aan de traditie dat een oudere broer of zus éérst moet trouwen. Zijn ouders stonden niet onwelwillend tegenover de kerk, maar waren geen lid. Bovendien waren ze een huis aan het bouwen en ze wilden pas een bruiloft als het huis klaar was. ‘Mijn ouders wilden geen nee zeggen, maar ze wilden wel dat we vele maanden wachtten, en misschien wel een jaar’, herinnert Venkat zich.

‘Maar de Geest hielp ons’, vervolgt hij. ‘Ik had de ingeving om iedereen te vertellen dat zowel Lynda als ik een baan hadden, dus dat we met alles konden helpen, maar dat het belangrijk was om zo gauw mogelijk te trouwen, en dat het belangrijk was om eerst naar de tempel te gaan. We bleven maar denken: “De Heer zal ons helpen”. En dat deed Hij.’

Er ging precies op tijd een nieuw kerkgebouw open om daar hun bruiloft en receptie te houden, en daarna vertrokken ze onmiddellijk naar de Hongkongtempel in China om zich daar te laten verzegelen. ‘We reisden met zijn zevenen naar de tempel’, zegt Lynda. ‘Op de dag dat Venkat en ik aan elkaar verzegeld werden, lieten mijn moeder, mijn zus en ik ons verzegelen aan mijn overleden vader. Het was in alle opzichten een geweldige dag.’

Venkat, die nu gemeentepresident is, zegt dat het een van zijn grootste verlangens is om ooit een tempel in India te hebben. ‘Dat zou een grote zegen zijn’, zegt hij. ‘Het zal ons helpen om Zion in ons eigen land op te bouwen.’

Het verhaal van Barat en Ishla Powell uit de gemeente Chennai 2 begon eigenlijk met Barats ouders, Sathiadhas Powell en Suriya Kumari, die in 1981 trouwden en in 1991 lid werden van de kerk. In 1993 werd Sathiadhas geroepen als gemeentepresident. Na jaren sparen en voorbereiden, en nog voordat de Hongkongtempel was ingewijd, reisden ze naar de Manilatempel in de Filipijnen om zich aan elkaar te laten verzegelen.

Toen hun familie zich uitbreidde, en groeide in het evangelie, leerden ze hun twee zoons hoe belangrijk het is om naar de tempel te gaan. (Hun jongste zoon is momenteel op zending.) De Powells vonden het fantastisch toen hun oudste zoon, Barat, zich verloofde en meteen van plan was om in de tempel te trouwen. Ishla, zijn verloofde, was nog maar pas lid van de kerk. ‘Vanaf mijn eerste ontmoeting met de zendelingen wist ik dat het evangelie waar was, en ik was er weg van’, zegt ze. Ze kreeg een goede band met de familie van de huidige gemeentepresident, de familie Isaac, die door de Powells kennis hadden gemaakt met het evangelie.

Toen ze gedoopt werd, had Barat nog vier maanden van zijn zending over. ‘De familie Isaac bleef maar zeggen dat hij een goede man voor mij zou zijn, maar ik wilde een huwelijk uitstellen en zelf op zending gaan’, zegt Ishla. Hoewel de gemeentepresident en de zendingspresident allebei haar zendingsaanvraag goed hadden gekeurd, vertelt Ishla: ‘Plotseling zwaaide ik helemaal om. Ik wilde bidden om een huwelijk.’

Toen hij terugkwam van zijn zending, zeiden enkele mensen Barat tot zijn verbazing dat Ishla de juiste vrouw voor hem was. Korte tijd later zagen ze elkaar even bij de bruiloft van de dochter van president Isaac, maar ze praatten niet lang. In de Indiase samenleving verloopt een kennismaking van man en vrouw erg formeel, en zowel Barat als Ishla wilde zich netjes gedragen.

Drie weken later was Ishla aan het bidden en vroeg zich af wat ze moest doen, en Barat ook. ‘De Heer liet me op allerlei manieren zien dat Barat de juiste man voor mij was’, zegt Ishla. ‘Maar ik was erg terughoudend. Ik bad: ‘Heer, als dit de juiste weg is, laat mij dan zien hoe ik met hem kan praten.’

Barat zegt: ‘Ik had al met diverse mensen over haar gepraat, en ze hadden allemaal niets dan goeds te zeggen. Plotseling dacht ik: “Ik wil nu meteen met haar praten”, maar ik wist niet hoe. Ik belde de zus van president Isaac en vroeg of zij vond dat het gepast was om haar te bellen.’

Ishla vervolgt: ‘Ik was aan het bidden toen de zus van de gemeentepresident belde en zei: “Barat wil met je praten. Mag ik hem jouw nummer geven?”’ Een half uur later waren ze aan het praten. Barat zegt: ‘Het leek wel of we elkaar al jaren kenden.’

Ishla had in het instituut al geleerd wat het tempelhuwelijk inhield, en ze wist dat ze met niets minder genoegen nam. Dat gold ook voor Barat. Maar ze zouden moeten sparen om naar de tempel te kunnen reizen en het betekende dat veel vrienden en familieleden, inclusief de ouders van Barat, niet genoeg geld zouden hebben om met hen mee te reizen.

‘Het is heel erg ver, en de reis is erg duur, maar we waren het er allemaal over eens dat ze moesten gaan’, herinnert Sathiadhas zich. ‘We zeiden tegen ze dat we mee zouden gaan naar het burgerlijk huwelijk vóór hun vertrek, en vroegen of ze na hun verzegeling veel foto’s wilden nemen. En dan zouden we verder vieren als ze terug waren.

‘We leren de jongere generatie hoe belangrijk de tempel is’, legt Sathiadhas uit. ‘We moedigen alle mensen aan om naar de tempel te gaan, en we wilden ook dat onze kinderen erheen zouden gaan.’ Hij zegt dat hij vooral blij is met het respect dat Barat en Ishla hun ouders, de gewoonten van hun volk en hun eigen keuzevrijheid betoonden.

‘In India maken we onderscheid tussen “gearrangeerde huwelijken” en “liefdeshuwelijken”’, zegt Barat. ‘Wij vinden dat we allebei hebben.’ In feite noemen Barat en Ishla hun huwelijk bij voorkeur een ‘geleid huwelijk’. ‘Familie en vrienden hebben ons bij elkaar gebracht — en de Geest’, zegt hij. ‘Wij hopen dat de Geest ons altijd zal leiden in ons huwelijk.’