Leren weten

Ik was veertien toen er zendelingen van de kerk bij ons thuis kwamen en mij en mijn moeder lesgaven. Al gauw nodigden ze ons uit om ons te laten dopen. Mijn moeder weigerde, maar ik zei ja. Nu ik daar aan terugdenk, weet ik dat ik toen niet bekeerd was. Ik denk dat ik net als zo veel andere tieners gewoon iets bijzonders wilde doen.

Het jaar na mijn doop ging ik alleen naar de kerk. Ik had eigenlijk niet het gevoel dat ik er echt bij hoorde, en ik begreep niet veel van de lessen. Maar ik was actief. Het daaropvolgende jaar woonde ik op kamers omdat ik naar een middelbare school van de kerk in Mexico-Stad ging. Ik vond die school geweldig toen ik er de eerste keer ging kijken, en ik deed hard mijn best om toegelaten te worden (en om mijn ouders over te halen me erheen te laten gaan), maar ik merkte al gauw dat het niet makkelijk was om alleen te zijn. Ik had nog steeds geen getuigenis. Ik begreep niet goed wie Joseph Smith was of wat ik uit het Boek van Mormon kon leren. Meer dan ooit had ik het gevoel dat ik er niet bij hoorde.

Maar dat vertelde ik natuurlijk niet aan mijn ouders. Ik had ze met veel moeite overgehaald om me naar deze school te laten gaan. Hoe kon ik dan toegeven dat dit misschien helemaal niet de goede plek voor me was? Doordat ik te trots was, worstelde ik ermee zonder iets te zeggen.

Mijn moeilijke situatie werd erger toen ik hoorde dat mijn ouders gingen scheiden. Het voelde alsof mijn hele wereld instortte.

En toen nam mijn bisschop mij terzijde en vroeg hoe het met me ging. Ik vertelde over al mijn frustraties en verdriet. ‘Ik heb het gevoel dat ik helemaal niets meer zeker weet’, zei ik,

Die fijne bisschop begon me het evangelie te leren. En we begonnen met hoe je nu eigenlijk met je hemelse Vader moet communiceren. Na een tijdje praatten we ook over de verzoening. Hij leerde me de waarheden van het evangelie. En voor het eerst had ik het gevoel dat ik een getuigenis had. Ik was blij dat ik iets had om me aan vast te houden in die onzekere periode. Hoewel ik niet het gevoel had dat ik iets kon doen om mijn familie te helpen, was ik gelukkig omdat ik me dicht bij mijn hemelse Vader voelde. Ik wist dat Hij me kende, en dat veranderde alles.

Misschien is het heel gewoon voor nieuwe leden van de kerk om net als ik het gevoel te hebben dat ze er niet bij horen. Maar wat ik heb geleerd, is dat het niet uitmaakt als je niet meteen alles in het evangelie begrijpt. Wél belangrijk is dat je je band met je hemelse Vader begrijpt en dat Hij een doel en een plan voor je leven heeft. Het maakt wél uit dat je begrijpt dat de Heiland verzoening heeft gebracht voor je zonden en dat Hij je volmaakt begrijpt, zelfs al is Hij de enige. Zodra ik die leerstellingen kende, werd de rest duidelijk.

Dankzij mijn liefdevolle, geduldige bisschop werd de middelbare school een positieve periode voor me. Naar een middelbare school van de kerk gaan, veranderde mijn kijk op wie ik was en hoe mijn leven kon zijn. Toen ik mijn diploma had gehaald, bleef ik in Mexico-Stad. Het eerste wat ik deed zodra ik onderdak had gevonden, was de plaatselijke wijk opzoeken om een toevluchtsoord te hebben, een plek waar ik kon groeien in het evangelie.

Korte tijd daarna vervulde ik een zending op Temple Square in Salt Lake City. Ik vond grote vreugde in het aan anderen doorgeven van de waarheden die mij zo’n stevig fundament hadden gegeven in een anderszins turbulente tijd van mijn leven.

Ik ben dankbaar dat ik lid van de kerk ben. Ik weet dat onze hemelse Vader Zich ieder van ons bewust is, en dat Hij een plan heeft voor ons leven. Het is een grote zegen voor me geweest om Hem zijn plan voor mij te zien ontvouwen.