Had ik het te druk om te dienen?

In 1997 kondigde onze gemeentepresident aan dat de gemeente een dienstbetoonproject in de buurt rond de kerk zou uitvoeren. We deden die activiteit om samen met kerkleden over de hele wereld de honderdvijftigste verjaardag van de aankomst van de pioniers van de kerk in de Salt Lake Valley te vieren.

We zouden onder meer wegen schoonmaken en gaten in het wegdek vullen. De gemeentepresident zei dat we wel vies zouden worden, maar dat we door de activiteit een kans zouden krijgen om met andere mensen over de kerk te praten.

Ik dacht niet dat ik zou gaan omdat mijn docent extra colleges had gepland op de dag van de activiteit. Ik dacht dat iedereen er wel begrip voor zou hebben, maar toen kwam ik een brochure tegen: Geloof bij elke voetstap. Toen ik las over de ontberingen van de heiligen op hun trek naar het westen van de Verenigde Staten, werd ik tot tranen toe bewogen. Enkele heiligen verruilden hun comfortabele woning voor een woestijn, niet wetend wat ze daar zouden aantreffen. Anderen zwoegden door zelfs nadat ze elk ander lid van hun familie onderweg hadden verloren aan de dood. In ziekte, pijn, honger en armoede hadden ze het geloof dat ze vrij van verdrukking zouden zijn als ze naar het westen trokken.

Ik vond het heel erg dat de eerste leden van de kerk zulke grote offers moesten brengen, soms zelfs hun leven moesten geven, om te zorgen dat de kerk voortgang bleef maken. Ik geniet nu de zegeningen van het evangelie omdat zij geloof hadden en offers brachten.

En toen besefte ik dat mijn offer relatief maar klein zou zijn. Mij was gevraagd om slechts twee uur dienstbetoon te verlenen en enkele mensen over het evangelie te vertellen, en ik verzon smoesjes om niet mee te hoeven doen.

Ik liet de colleges schieten en nam deel aan de activiteit. Ik werd vies, maar er kwamen mensen informeren naar de kerk. Ik was blij dat ik had meegedaan, en ik ben sindsdien afgestudeerd — ondanks het overslaan van een paar colleges.