De nieuwe

Ik voelde me niet erg thuis. Mijn familie was net van de andere kant van het land hiernaartoe verhuisd. De wijk waar we naartoe waren verhuisd had veel jongeren, maar dit was mijn eerste keer als ‘de nieuwe’. Het ergste was dat ik naar een nieuwe school moest en ik dacht meteen: ‘Bij wie moet ik nu gaan zitten voor de lunch?’ Misschien zag ik iemand uit de kerk, maar ik wilde me niet opdringen aan het lunchgroepje van iemand anders, vooral omdat ik niet wist of ze me er wel bij wilden hebben!

De eerste dag op school leek geen einde te hebben. Eindelijk ging de bel voor de lunch. Ik liep langzaam de kantine binnen en bad hemelse Vader dat ik iemand mocht vinden die ik kende. Ik keek om mee heen in de hoop dat ik iemand herkende. Niemand. Dus ging ik naar een tafel aan het andere eind van de kantine en at mijn lunch op.

Later die dag zag ik in de wiskundeles een bekend gezicht. Ik had David die ochtend bij het seminarie gezien. Hij vroeg naar mijn lesrooster en we ontdekten dat we allebei op dezelfde tijd lunchpauze hadden. ‘Hé, waar was jij vandaag bij de lunch?’ zei hij.

‘Ik zat aan de andere kant van de kantine’, antwoordde ik.

‘Kom morgen maar bij mij zitten’, zei hij.

Ik ben een liefhebbende hemelse Vader die ieders noden kent en onze gebeden verhoort dankbaar. Ik ben ook iemand dankbaar die bereid was om mij in vriendschap de hand te reiken. Iets eenvoudigs als een uitnodiging kan zo veel verschil uitmaken.