ເລືອກຢ່າງສະຫລາດ
ໂດຍ ແອວເດີ ຄວນຕິນ ແອວ ຄຸກ
ແຫ່ງສະພາອັກຄະສາວົກສິບສອງ
“ປະຕິເສດຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ແລະ ເລືອກສິ່ງດີ” (ເອຊາຢາ 7:15).
ອ້າຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງ, ຄວາມປາດຖະໜາຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຄ່ຳຄືນນີ້ແມ່ນຈະແບ່ງປັນຄຳແນະນຳບາງຢ່າງກ່ຽວກັບການຕັດສິນໃຈ ແລະ ທາງເລືອກ.
ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເປັນທະນາຍຄວາມໜຸ່ມໃນເຂດ ແຊນແຟນຊິສະໂກ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ທຳງານກ່ຽວກັບກົດໝາຍໃຫ້ແກ່ບໍລິສັດທີ່ປະດິດລາຍການໂທລະພາບ ຊາລີ ບຣາວ ພິເສດສຳລັບເທດສະການຕ່າງໆ.1 ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເປັນຄົນໜຶ່ງທີ່ນິຍົມທ່ານຊາລີ ຊ້າວ ແລະ ການປະດິດແຕ່ງຂອງເພິ່ນຊື່—Peanuts, ທີ່ປະກອບດ້ວຍ ຊາລີ ບຣາວ, ລູຊີ, ແລະ ສະນູບປີ ແລະ ຕົວລະຄອນທີ່ດີເດັ່ນອື່ນໆນຳອີກ.
ເລື່ອງໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກຫລາຍໃນຈຳນວນເລື່ອງເຫລົ່ານີ້ແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງນຳ ນາງລູຊີ. ຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈຳໄດ້, ທິມເບສະບານ ຂອງ ຊາລີ ບຣາວ ໄດ້ຫລິ້ນເກມທີ່ສຳຄັນ—ນາງລູຊີ ໄດ້ເປັນຜູ້ຮັບໝາກບານຢູ່ຂ້າງນອກ, ແລະ ໝາກບານທີ່ຖືກດຶກໄປໄກຈະຕົກຕຳນາງ. ທິມຄູ່ແຂ່ງມີຜູ້ຮັບໝາກບານເຕັມເດີ່ນ, ແລະ ເປັນຂັ້ນຕອນຫລິ້ນສຸດທ້າຍດ້ວຍ. ຖ້ານາງລູຊີ ຮັບໝາກບານນັ້ນໄດ້, ທິມຂອງນາງກໍຈະຊະນະ. ຖ້ານາງເຮັດໃຫ້ໝາກບານຫລຸດມື, ທິມຄູ່ແຂ່ງກໍຈະຊະນະ.
ດັ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໄດ້ພຽງແຕ່ໃນລະຄອນຕະຫລົກ, ທຸກຄົນໃນທິມກໍໄດ້ມາຢູ່ອ້ອມຂ້າງນາງເມື່ອໝາກບານນັ້ນຕົກລົງມາ. ນາງລູຊີ ໄດ້ຄິດຢູ່ວ່າ, “ຖ້າເຮົາຮັບໝາກບານໄດ້, ເຮົາຈະເປັນນາງເອກ; ແຕ່ຖ້າເຮົາຮັບບໍ່ໄດ້, ເຮົາຈະເປັນດັ່ງໝາຫົວເນົ່າ.”
ໝາກບານກໍໄດ້ຕົກລົງມາ, ແລະ ຂະນະທີ່ໝູ່ໃນທິມເບິ່ງຢູ່ດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ, ນາງລູຊີ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ໝາກບານຫລຸດມື. ຊາລີ ບຣາວ ໄດ້ດຶກຊົບມືຖິ້ມດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍ. ແລ້ວ ນາງລູຊີ ກໍໄດ້ຫລຽວເບິ່ງໝູ່ໃນທິມ, ເອົາມືຄ້ຳແອວຂອງນາງ, ແລະ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ພວກເຈົ້າຄາດໃຫ້ຂ້ອຍຮັບເອົາໝາກບານນັ້ນໄດ້ແນວໃດ ເມື່ອຂ້ອຍເປັນຫ່ວງນຳນະໂຍບາຍຂອງລັດຖະບານເຮົາກ່ຽວກັບເລື່ອງການຕ່າງປະເທດຢູ່?”
ຕະຫລອດຫລາຍປີແຕ່ນັ້ນມາ ນີ້ເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາໝາກບານທີ່ ນາງລູຊີ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫລຸດມື, ແລະ ນາງກໍໄດ້ມີຂໍ້ແກ້ຕົວຂໍ້ໃໝ່ທຸກໆເທື່ອ.2 ເຖິງແມ່ນວ່ານີ້ເປັນເລື່ອງຕະຫລົກກໍຕາມ, ຂໍ້ແກ້ຕົວຂອງ ນາງລູຊີ ກໍຖືກອະທິບາຍ. ຂໍ້ແກ້ເປັນເຫດຜົນທີ່ບໍ່ຈິງສຳລັບຄວາມລົ້ມເຫລວຂອງນາງທີ່ຈະຮັບໝາກບານນັ້ນ.
ໃນລະຫວ່າງການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ, ເພິ່ນໄດ້ສອນເລື້ອຍໆວ່າ ການຕັດສິນໃຈກຳນົດຈຸດໝາຍປາຍທາງ.3 ໃນທຳນອງດຽວກັນນັ້ນ ຄຳແນະນຳຂອງຂ້າພະເຈົ້າໃນຄ່ຳຄືນນີ້ແມ່ນທີ່ຈະຫລີກເວັ້ນຈາກການໃຫ້ຄຳແກ້ຕົວໃດໆ ທີ່ກີດກັນເຮົາຈາກການຕັດສິນໃຈທີ່ຊອບທຳ, ໂດຍສະເພາະ ເມື່ອມັນກ່ຽວກັບການຮັບໃຊ້ພຣະເຢຊູຄຣິດ. ໃນພຣະທຳຂອງເອຊາຢາ ເຮົາໄດ້ຮຽນຮູ້ວ່າ, “ເຮົາຕ້ອງປະຕິເສດຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ແລະ ເລືອກສິ່ງດີ.”4
ຂ້າພະເຈົ້າຊື່ວ່າມັນສຳຄັນເປັນພິເສດໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ, ຕອນທີ່ຊາຕານກຳລັງມີອິດທິພົນຫລາຍຕໍ່ຈິດໃຈຂອງມະນຸດ ໃນຫລາຍໆວິທີທາງໃໝ່ ແລະ ແບບສັບຊ້ອນ, ວ່າທາງເລືອກ ແລະ ການຕັດສິນໃຈຂອງເຮົາຕ້ອງເຮັດລົງໄປຢ່າງລະມັດລະວັງ, ສອດຄ່ອງກັບເປົ້າໝາຍ ແລະ ຈຸດປະສົງທີ່ເຮົາກ່າວວ່າເຮົາປະຕິບັດຕາມ. ເຮົາຕ້ອງມີຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ບໍ່ຫວັ່ນໄຫວຕໍ່ພຣະບັນຍັດ ແລະ ການເຊື່ອຟັງພັນທະສັນຍາທີ່ສັກສິດ. ເມື່ອເຮົາປ່ອຍໃຫ້ຄຳແກ້ຕົວກີດກັນເຮົາຈາກພິທີສັກສິດໃນພຣະວິຫານ, ການເຜີຍແຜ່ທີ່ມີຄຸນຄ່າ, ແລະ ການແຕ່ງງານໃນພຣະວິຫານ, ມັນຈະເປັນອັນຕະລາຍຫລາຍແນ່ນອນ. ມັນເປັນທີ່ໜ້າໂສກເສົ້າໃຈຫລາຍເມື່ອເຮົາປະກາດຄວາມເຊື່ອຖືໃນເປົ້າໝາຍເຫລົ່ານີ້, ແຕ່ແລ້ວບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ການປະພຶດຂອງທຸກວັນທີ່ຈຳເປັນເພື່ອຈະບັນລຸເປົ້າໝາຍນັ້ນໄດ້.5
ຄົນໜຸ່ມບາງຄົນປະກາດວ່າເປົ້າໝາຍຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນຈະແຕ່ງງານໃນພຣະວິຫານ ແຕ່ບໍ່ຊອກຫາແຟນທີ່ ມີຄຸນຄ່າດີພໍສຳລັບພຣະວິຫານ. ເມື່ອເວົ້າກົງໄປກົງມາ, ກໍຄື ບາງຄົນຮອດບໍ່ຊອກຫາແຟນເລີຍ! ທ່ານຊາຍໂສດ, ເມື່ອທ່ານຢູ່ເປັນໂສດດົນນານເທົ່າໃດ, ຫລັງຈາກທ່ານໄດ້ບັນລຸວຸດທິພາວະທີ່ສົມຄວນ ແລະ ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລ້ວ, ແລ້ວທ່ານແຮ່ງຈະພໍໃຈ. ແຕ່ທ່ານ ບໍ່ຄວນສະບາຍໃຈ ຫລາຍຂຶ້ນ! ຂໍໃຫ້ມີສ່ວນຮ່ວມ “ຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ”6 ໃນກິດຈະກຳທາງວິນຍານ ແລະ ທາງສັງຄົມສາເຖີດ.
ບາງຄົນກໍເລື່ອນເວລາຂອງການແຕ່ງງານຈົນກວ່າໄດ້ສຳເລັດການສຶກສາ ແລະ ມີງານທຳກ່ອນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ສິ່ງນີ້ເປັນທີ່ຍອມຮັບກັນຢູ່ທົ່ວໄປໃນໂລກນີ້, ເຫດຜົນດັ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ສະແດງເຖິງສັດທາ, ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄຳແນະນຳຂອງສາດສະດາໃນຍຸກສະໄໝນີ້, ແລະ ກໍບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄຳສອນທີ່ມີເຫດຜົນ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບຊາຍໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງ. ເປົ້າໝາຍຂອງລາວຄື ທີ່ຈະໄປສອນສາດສະໜາ, ຮັບການສຶກສາ, ແຕ່ງງານໃນພຣະວິຫານ, ແລະ ມີຄອບຄົວທີ່ຊື່ສັດມີຄວາມສຸກ. ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈຫລາຍກັບເປົ້າໝາຍຂອງລາວ. ແຕ່ໃນລະຫວ່າງການສົນທະນາຕໍ່ໄປ, ກໍເຫັນໄດ້ວ່າການປະພຶດຕົນ ແລະ ການເລືອກຂອງລາວບໍ່ສອດຄ່ອງ ກັບເປົ້າໝາຍຂອງລາວເລີຍ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າລາວຢາກໄປສອນສາດສະໜາດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ໄດ້ຫລີກລ້ຽງຈາກການລະເມີດທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ຈະກີດກັນລາວຈາກການເຜີຍແຜ່, ແຕ່ການປະພຶດຕົນຂອງລາວແຕ່ລະວັນບໍ່ໄດ້ ຊ່ອຍໃຫ້ລາວຕຽມພ້ອມສຳລັບການທ້າທາຍທາງຮ່າງກາຍ, ຈິດອາລົມ, ການຄົບຫາສະມາຄົມ, ທາງສະຕິປັນຍາ, ແລະ ທາງວິນຍານທີ່ລາວຈະປະເຊີນ.7 ລາວຍັງບໍ່ໄດ້ຮຽນຮູ້ທີ່ຈະເຮັດວຽກໜັກ. ລາວບໍ່ໄດ້ເອົາຈິງເອົາຈັງກ່ຽວກັບເລື່ອງໂຮງຮຽນ ຫລື ຫ້ອງຮຽນສາດສະໜາ. ລາວໄດ້ໄປໂບດ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ອ່ານພຣະຄຳພີມໍມອນ. ລາວໄດ້ໃຊ້ເວລາເປັນຈຳນວນໃຫຍ່ໃນການຫລິ້ນວິດີໂອເກມ ແລະ ການສື່ສານມວນຊົນ. ເບິ່ງຄືວ່າລາວຄິດວ່າການທີ່ລາວຈະອອກໄປເຜີຍແຜ່ກໍພຽງພໍແລ້ວ. ຊາຍໜຸ່ມທັງຫລາຍ, ຂໍໃຫ້ຕັ້ງໃຈໃໝ່ຕໍ່ການປະພຶດຕົນຢ່າງມີຄຸນຄ່າ ແລະ ການຕຽມຕົວຢ່າງຈິງຈັງ ທີ່ຈະເປັນຕົວແທນຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ.
ຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຕັດສິນໃຈທີ່ສຳຄັນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ການຕັດສິນໃຈທີ່ ເບິ່ງ ຄືວ່າບໍ່ສຳຄັນເທົ່າໃດ ທີ່ເປັນແບບທຳມະດາ ປະຈຳວັນ ບ່ອນທີ່ເຮົາໃຊ້ເວລາສ່ວນໃຫຍ່ຂອງເຮົາ. ໃນຂອບເຂດເຫລົ່ານີ້, ພວກເຮົາຕ້ອງເນັ້ນໜັກຄວາມພໍດີພໍຄວນ, ຄວາມສົມດຸນ ແລະ ໂດຍສະເພາະສະຕິປັນຍາ. ມັນກໍສຳຄັນທີ່ ທີ່ຈະຫລີກເວັ້ນຈາກການໃຫ້ຄຳແກ້ຕົວໃດໆ ແລະ ເລືອກສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ.
ຕົວຢ່າງທີ່ປະເສີດຂອງຄວາມຕ້ອງການຄວາມພໍດີພໍຄວນ, ຄວາມສົມດຸນ ແລະ ສະຕິປັນຍາຄືການໃຊ້ອິນເຕີແນັດ. ມັນສາມາດຖືກໃຊ້ເພື່ອວຽກງານການເຜີຍແຜ່, ເພື່ອຊ່ອຍເຫລືອໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຖານະປະໂລຫິດ, ເພື່ອຄົ້ນຫາບັນພະບຸລຸດທີ່ລ້ຳຄ່າ ຜູ້ທີ່ຕ້ອງການພິທີການພຣະວິຫານທີ່ສັກສິດ, ແລະ ອີກຫລາຍໆຢ່າງ. ຄວາມດີງາມທີ່ເປັນໄປ ໄດ້ກໍມີຢ່າງຫລວງຫລາຍ. ເຮົາກໍຮູ້ຄືກັນວ່າມັນສາມາດຖ່າຍທອດສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຫລາຍຢ່າງນຳອີກ, ຮ່ວມດ້ວຍຮູບພາບລາມົກ, ການສື່ສານທາງອິນເຕີແນັດທີ່ຂົ່ມເຫັງຄົນອື່ນ, ແລະ ການເວົ້າລັບຫລັງ.8 ມັນສາມາດນຳໄປສູ່ການກະທຳທີ່ໂງ່ຈ້າ ຫລາຍຢ່າງດ້ວຍ. ດັ່ງທີ່ ບຣາເດີ ແຣນໂດ ແອວ ຣິດ ໄດ້ສິດສອນຢ່າງມີພະລັງໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສາມັນທີ່ຜ່ານມາ, ເມື່ອກ່າວເຖິງອິນເຕີແນັດວ່າ, “ພວກເຈົ້າຈະຫລົງໄຫລເສຍເວລາຢູ່ກັບສິ່ງທີ່ໄຮ້ປະໂຫຍດທີ່ບໍ່ມີບ່ອນສິ້ນສຸດ ແລະ ສູນເສຍໂອກາດທີ່ຈະເຮັດຄວາມດີໄປລ້າໆກໍໄດ້.”9
ສິ່ງລົບກວນ ແລະ ການຕໍ່ຕ້ານກັບຄວາມຊອບທຳກໍບໍ່ພຽງແຕ່ຢູ່ໃນອິນເຕີແນັດເທົ່ານັ້ນ; ມັນມີຢູ່ໃນທຸກຫົນທຸກແຫ່ງ. ມັນບໍ່ໄດ້ກະທົບກະເທືອນຕໍ່ຄົນໜຸ່ມເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຕໍ່ເຮົາທຸກຄົນ. ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກທີ່ສັບສົນວຸ້ນວາຍແທ້ໆ.10 ການສະແດງອອກເຖິງ “ກິດຈະກຳທີ່ມ່ວນຊື່ນ” ທີ່ບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ ແລະ ຜູ້ຄົນທີ່ອະທຳ ແລະ ມີບັນຫາແຕກແຍກກັນ ກໍຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາຢູ່. ສິ່ງເຫລົ່ານີ້ກໍຖືກສະແດງອອກໃນສື່ສານມວນຊົນວ່າເປັນເລື່ອງທຳມະດາ.
ເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ແອວເດີ ເດວິດ ເອ ແບັດນາ ໄດ້ເຕືອນສະມາຊິກວ່າໃຫ້ຊື່ສັດໃນການໃຊ້ສື່ສານມວນຊົນ.11 ທ່ານອາເຕີ ຊີ ບຣຸກສ໌ ຜູ້ນຳໃນເລື່ອງຄວາມຄິດທີ່ມີຊື່ສຽງຄົນໜຶ່ງ ໄດ້ເນັ້ນຈຸດນີ້. ເພິ່ນໃຫ້ຄຳຄິດເຫັນວ່າ ເມື່ອໃຊ້ສື່ສານມວນຊົນ, ເຮົາມັກຈະຖ່າຍທອດເລື່ອງລາວທີ່ດີໆໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ແຕ່ບໍ່ຖ່າຍທອດບັນຫາໃນໂຮງຮຽນ ຫລື ບ່ອນທຳງານ. ເຮົາຖ່າຍທອດຊີວິດທີ່ບໍ່ຄົບຖ້ວນ ບາງເທື່ອໃນທ່າທາງທີ່ວ່າໂຕເອງດີເດັ່ນ ຫລື ທີ່ຈອມປອມ. ເຮົາແບ່ງປັນຊີວິດແບບນີ້, ແລະ ແລ້ວເຮົາກໍໃຊ້ເວລາຢູ່ກັບ “ຊີວິດທີ່ຈອມປອມຂອງໝູ່ເພື່ອນທາງອິນເຕີແນັດ [ຂອງເຮົາ].” ທ່ານບຣຸກສ໌ ກ່າວຕື່ມວ່າ, “ແນ່ນອນວ່າມັນຈະເຮັດໃຫ້ທ່ານຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າໃຈຫລາຍ ທີ່ຈະໃຊ້ເວລາສ່ວນໜຶ່ງຂອງທ່ານ ທຳທ່າວ່າຕົວເອງມີຄວາມສຸກຫລາຍກວ່າທີ່ເປັນຈິງ, ແລະ ອີກສ່ວນໜຶ່ງເຫັນຄົນອື່ນເບິ່ງຄື ວ່າມີຄວາມສຸກຫລາຍກວ່າທ່ານ.”12
ບາງເທື່ອກໍຮູ້ສຶກຄືວ່າເຮົາຫລົ້ມຈົມຢູ່ໃນຄວາມໂງ່ຈ້າຮ້າຍສາລະ, ການລົບກວນທີ່ຮ້າຍເຫດຜົນ, ແລະ ການຕໍ່ສູ້ ທີ່ຕໍ່ເນື່ອງ. ເມື່ອເຮົາຜ່ອນຄາຍການລົບກວນນັ້ນລົງ ແລະ ກວດກາເບິ່ງສິ່ງທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາແທ້ໆ, ບໍ່ມີຫຍັງຫລາຍ ໃນນັ້ນທີ່ຈະຊ່ອຍເຮົາໃຫ້ບັນລຸເປົ້າໝາຍທີ່ຊອບທຳຂອງເຮົາໃນຊ່ວງນິລັນດອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ຈັກພໍ່ຄົນໜຶ່ງທີ່ໃຫ້ຄຳຕອບ ລູກໆຂອງລາວຢ່າງສະຫລາດຕໍ່ຄຳຮ້ອງຂໍຂອງພວກເຂົາທີ່ຈະມີພາກສ່ວນໃນການລົບກວນເຫລົ່ານີ້. ລາວຖາມພວກເຂົາງ່າຍໆວ່າ, “ສິ່ງນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ລູກເປັນຄົນດີຂຶ້ນບໍ?”
ເມື່ອເຮົາໃຫ້ຂໍ້ແກ້ຕົວຕໍ່ທາງເລືອກທີ່ຜິດພາດ, ບໍ່ວ່າໃຫຍ່ ຫລື ນ້ອຍ, ທີ່ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບພຣະກິດຕິຄຸນທີ່ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູແລ້ວ, ເຮົາຈະສູນເສຍພອນ ແລະ ການປົກປ້ອງທີ່ເຮົາຕ້ອງການ ແລະ ສ່ວນຫລາຍແລ້ວຈະຕົກຢູ່ໃນບາບ ຫລື ຫລົງທາງໄປກໍໄດ້.
ຂ້າພະເຈົ້າເປັນຫ່ວງຫລາຍໂດຍສະເພາະກັບຄວາມໂງ່ຈ້າ13 ແລະ ການທີ່ຫລົງໄຫລ “ໄປນຳແນວໂນ້ມນິຍົມ ໃໝ່ທຸກຢ່າງ.” ໃນສາດສະໜາຈັກ ເຮົາສົ່ງເສີມ ແລະ ຍົກຍ້ອງຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມຮູ້ໃນທຸກຮູບແບບ. ແຕ່ເມື່ອວັດທະນະທຳ, ຄວາມຮູ້, ແລະ ຮີດຄອງຂອງສັງຄົມຖືກແບ່ງແຍກອອກຈາກແຜນແຫ່ງຄວາມສຸກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບົດບາດທີ່ຈຳເປັນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ມັນຈະມີຄວາມເສື່ອມໂຊມຂອງສັງຄົມທີ່ຫລີກລ້ຽງບໍ່ໄດ້ແນ່ນອນ.14 ໃນວັນເວລາຂອງເຮົາ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຄວາມກ້າວໜ້າໃນຫລາຍໆດ້ານກໍຕາມ, ໂດຍສະເພາະໃນດ້ານວິທະຍາສາດ ແລະ ການສື່ສານ, ຄຸນນະທຳພື້ນຖານກໍໄດ້ອ່ອນແອລົງ ແລະ ຄວາມສຸກ ແລະ ສະຫວັດດີພາບໂດຍທົ່ວໄປກໍໄດ້ມີໜ້ອຍລົງແລ້ວ.
ຕອນອັກຄະສາວົກໂປໂລ ຖືກເຊື້ອເຊີນໃຫ້ກ່າວປາໄສຢູ່ທີ່ ຄ້ອຍພູ ມາສ໌ ທີ່ ອາແຖນ, ເພິ່ນກໍໄດ້ພົບເຫັນນັກປາດຈອມປອມ ແລະ ທັງປັນຍາທີ່ແທ້ຈິງທີ່ຂາດໄປດັ່ງທີ່ພົບເຫັນຢູ່ໃນທຸກວັນນີ້.15 ໃນພຣະຄຳກິດຈະການ ເຮົາອ່ານເລື່ອງ ນີ້ວ່າ: “ດ້ວຍວ່າປະຊາຊົນຊາວອາແຖນ ແລະ ຊາວຕ່າງດ້າວຊຶ່ງອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນບໍ່ເຄີຍເສຍເວລາກັບສິ່ງອື່ນໃດນອກຈາກຈະເວົ້າ ແລະ ຟັງສິ່ງໃໝ່ໆ.”16 ຄຳເນັ້ນໜັກຂອງໂປໂລ ແມ່ນເຖິງການຟື້ນຄືນພຣະຊົນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເມື່ອຝູງຊົນໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງທຳມະຊາດທາງສາດສະໜາຂອງຂ່າວສານຂອງເພິ່ນ, ບາງຄົນກໍໄດ້ເຍາະເຍີ້ຍເພິ່ນ; ຄົນອື່ນອີກບໍ່ເອົາຫົວຊາເພິ່ນໂດຍກ່າວວ່າ, “ພວກເຮົາຢາກຟັງເຈົ້າເວົ້າເຖິງເລື່ອງນີ້ອີກ.”17 ໂປໂລໄດ້ຈາກເມືອງອາແຖນ ໄປປາດສະຈາກຄວາມສຳເລັດໃດໆ. ທ່ານດີນ ຟຣີເດຣິກ ຟາຣາ ໄດ້ຂຽນວ່າ: “ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຈັດຕັ້ງໂບດທີ່ ອາແຖນ, ແລະ ບໍ່ໄດ້ຂຽນສານເຖິງອາແຖນ, ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າເພິ່ນໄດ້ກາຍຜ່ານເມືອງອາແຖນໄປເລື້ອຍໆ, ແຕ່ເພິ່ນບໍ່ເຄີຍເຂົ້າໄປໃນທີ່ນັ້ນອີກເລີຍ.”18
ຂ້າພະເຈົ້າເຊື່ອວ່າຂ່າວສານທີ່ດົນໃຈຂອງ ແອວເດີ ດາລິນ ເອັຈ ໂອກສ໌ ທີ່ຈຳແນກລະຫວ່າງດີ, ດີກວ່າ, ດີທີ່ສຸດ ໃຫ້ວິທີທາງທີ່ມີປະສິດທິພາບ ທີ່ຈະປະເມີນທາງເລືອກ ແລະ ລະດັບຄວາມສຳຄັນ.19 ທາງເລືອກຫລາຍຢ່າງກໍບໍ່ເປັນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຕາມທຳມະຊາດ, ແຕ່ຖ້າຫາກມັນດຶງດູດເອົາເວລາຂອງເຮົາທັງໝົດໄປ ແລະ ກີດກັນເຮົາຈາກການເລືອກເຮັດສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ, ແລ້ວມັນຈະເປັນອັນຕະລາຍ.
ແມ່ນແຕ່ກິດຈະກຳ ແລະ ເປົ້າໝາຍທີ່ມີຄຸນຄ່າກໍຍັງຕ້ອງຖືກປະເມີນ ເພື່ອຈະຕັດສິນຖ້າຫາກວ່າມັນໄດ້ກາຍມາເປັນການລົບກວນຈາກເປົ້າໝາຍທີ່ດີທີ່ສຸດ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມີການສົນທະນາທີ່ຊົົງຈຳກັບພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າເປັນໄວລຸ້ນ. ເພິ່ນບໍ່ເຊື່ອວ່າຄົນໜຸ່ມຫລາຍພໍໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ ຫລື ຕຽມພ້ອມສຳລັບເປົ້າໝາຍສຳຄັນອັນຍາວນານ ດັ່ງວຽກງານ ແລະ ການຈັດຫາລ້ຽງຄອບຄົວ.
ການສຶກສາທີ່ມີຄວາມໝາຍ ແລະ ປະສົບການທາງວຽກງານທີ່ຕຽມພ້ອມໄດ້ເປັນຄວາມສຳຄັນອັນດັບໜຶ່ງຂອງຄຳແນະນຳຂອງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ເພິ່ນຍອມຮັບກິດຈະກຳນອກຫລັກສູດການສຶກສາ, ດັ່ງເຊັ່ນ ການໂຕ້ວາທີ ແລະ ການປົກຄອງຂອງນັກຮຽນອາດກ່ຽວຂ້ອງໂດຍກົງກັບເປົ້າໝາຍສຳຄັນຂອງຂ້າພະເຈົ້າບາງຢ່າງ. ເພິ່ນບໍ່ແນ່ໃຈປານໃດກ່ຽວກັບເວລາຢ່າງຫລວງຫລາຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໃຊ້ນຳການຫລິ້ນກິລາຟຸດບານ, ບານບ້ວງ, ເບສະບານ, ແລະ ການແລ່ນແຂ່ງຂັນ. ເພິ່ນຍອມຮັບວ່າການກິລາສາມາດເສີມສ້າງກຳລັງ, ຄວາມອົດທົນ, ແລະ ການຮ່ວມມືກັນ ແຕ່ໄດ້ແນະນຳວ່າ ບາງທີການຕັ້ງໃຈໃສ່ກິລາດຽວເປັນເວລາສັ້ນໆຈະດີກວ່າ. ໃນທັັດສະນະຂອງເພິ່ນ, ກິລານັ້ນດີ ແຕ່ບໍ່ເປັນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ ສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າ. ເພິ່ນເປັນຫ່ວງວ່າກິລາບາງຢ່າງແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບການສ້າງຄົນ ຫລື ຊື່ສຽງໃນທ້ອງຖິ່ນໃຫ້ໂດ່ງດັງ ແລ້ວສູນເສຍເປົ້າໝາຍສຳຄັນອັນຍາວນານນັ້ນໄປ.
ເປັນເພາະປະສົບການນີ້, ເຫດຜົນໜຶ່ງທີ່ຂ້າພະເຈົ້າມັກເລື່ອງລາວຂອງ ນາງລູຊີ ຫລິ້ນເບສະບານ ກໍຄື ໃນ ຄວາມຄິດຂອງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ຂ້າພະເຈົ້າຄວນສຶກສາເລື່ອງນະໂຍບາຍການຕ່າງປະເທດ ແລະ ບໍ່ຕ້ອງ ເປັນຫ່ວງຖ້າວ່າຂ້າພະເຈົ້າຈະຮັບໝາກບານໄດ້ຫລືບໍ່. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງເນັ້ນໃຫ້ແຈ້ງຊັດວ່າແມ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າມັກກິລາຫລາຍ. ເພິ່ນຈະບໍ່ໄປເບິ່ງຂ້າພະເຈົ້າຫລິ້ນເກມພຽງແຕ່ ຖ້າຫາກເພິ່ນຕ້ອງເປັນຄົນໄຂ້ ຢູ່ໂຮງໝໍເທົ່ານັ້ນ.
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈເຮັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຫລິ້ນກິລາຕອນຮຽນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ. ແລ້ວຄູກິລາໂຮງຮຽນມັດທະຍົມປາຍຂອງພວກຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ບອກວ່າຄູກິລາຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ ສະແຕນຝອດ ຢາກໄປກິນເຂົ້າທ່ຽງກັບ ເມີລິນ ໂອສັນ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ. ທ່ານຜູ້ທີ່ຍັງໜຸ່ມອາດບໍ່ຮູ້ຈັກ ເມີລິນ. ລາວໄດ້ເປັນນັກກິລາຟຸດບານທີ່ເກັ່ງກ້າໃນທິມຟຸດບານຂອງໂຮງຮຽນມັດທະຍົມປາຍເມືອງໂລກັນ ບ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຫລິ້ນເປັນ ໂຄເຕີແບກ ຜູ້ທີ່ຮັບບານ ແລະ ແລ່ນໄປຫາເປົ້າໝາຍ. ຕອນຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມປາຍ ມະຫາວິທະຍາໄລທີ່ໂດ່ງດັງຕະຫລອດທົ່ວປະເທດໄດ້ເກນເອົາ ເມີລິນ ໄປຫລິ້ນຟຸດບານໃຫ້ທິມຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕອນຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລ ລາວໄດ້ຮັບຖ້ວຍລາງວັນ Outland ໃນຖານະນັກກິລາຟຸດບານທີ່ເກັ່ງທີ່ສຸດຂອງປະເທດ. ໃນທີ່ສຸດ ເມີລິນ ເປັນນັກກິລາຄົນທີສາມເທົ່ານັ້ນທີ່ຖືກເລືອກໃນສະມາຄົມກິລາແຫ່ງຊາດ ແລະ ໄດ້ຫລິ້ນຟຸດບານໃຫ້ທິມມືອາຊີບ ແຫ່ງຊາດປະຈຳປີ ເປັນເວລາ 14 ປີ ຕິດຕໍ່ກັນ. ໃນປີ 1982 ລາວຖືກຮັບເປັນສະມາຊິກຂອງສະມາຄົມນັກກິລາ ຟຸດບານທີ່ດີເດັ່ນແຫ່ງຊາດ.20
ການກິນເຂົ້າທ່ຽງກັບຄູກິລາມະຫາວິທະຍາໄລ ສະແຕນຝອດ ແມ່ນຢູ່ທີ່ຮ້ານອາຫານ ບະລູເບີດ ຢູ່ເມືອງ ໂລກັນ ລັດຢູທາ. ຫລັກຈາກພວກເຮົາໄດ້ຈັບມືກັນ, ລາວບໍ່ໄດ້ສົບຕາຂ້າພະເຈົ້າເລີຍ. ລາວໄດ້ເວົ້າລົມກັບ ເມີລິນ ແຕ່ບໍ່ຫົວຊາຂ້າພະເຈົ້າ. ຫລັງຈາກກິນເຂົ້າແລ້ວໆ, ລາວໄດ້ຫັນໜ້າມາຫາຂ້າພະເຈົ້າແຕ່ບໍ່ຈຳຊື່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ແລ້ວລາວໄດ້ບອກເມີລິນວ່າ, “ຖ້າຫາກເຈົ້າເລືອກຈະໄປຫລິ້ນໃຫ້ ສະແຕນຝອດ ແລະ ຢາກເອົາໝູ່ຂອງເຈົ້າມານຳເຈົ້າ, ລາວກໍມີຄະແນນດີພໍສົມຄວນ ແລະ ເຮົາສາມາດຈັດການເລື່ອງນີ້ໄດ້.” ປະສົບການນີ້ຢືນຢັນຕໍ່ຂ້າພະເຈົ້າວ່າ ຂ້າພະເຈົ້າຄວນເຮັດຕາມຄຳແນະນຳທີ່ດີຂອງພໍ່ຂອງຂ້າພະເຈົ້າ.
ເຈດຕະນາຂອງຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຈະຫ້າມປາມການມີສ່ວນຮ່ວມໃນການກິລາ ຫລື ການໃຊ້ອິນເຕີແນັດ ຫລື ເຮັດກິດຈະກຳທີ່ມີຄຸນຄ່າອື່ນໆທີ່ຊາວໜຸ່ມມັກຫລິ້ນ. ມັນເປັນກິດຈະກຳທີ່ຕ້ອງການຄວາມພໍດີພໍຄວນ, ຄວາມສົມດຸນ, ແລະ ສະຕິປັນຍາ. ເມື່ອຖືກນຳໃຊ້ຢ່າງສະຫລາດ, ມັນຈະເພີ່ມພູນໃຫ້ແກ່ຊີວິດຂອງເຮົາ.
ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍຊຸກຍູ້ທຸກຄົນ, ໜຸ່ມ ແລະ ແກ່, ໃຫ້ທົບທວນເປົ້າໝາຍ ແລະ ຈຸດປະສົງ ແລະ ພະຍາຍາມໃຊ້ລະບຽບວິໄນຫລາຍຂຶ້ນ. ການປະພຶດຕົນ ແລະ ທາງເລືອກປະຈຳວັນຂອງເຮົາຄວນສອດຄ່ອງກັບເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາ. ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງຫລີກເວັ້ນຈາກການຂໍ້ແກ້ຕົວ ແລະ ການລົບກວນໃດໆ. ມັນກໍສຳຄັນເປັນພິເສດທີ່ຈະເລືອກໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບພັນທະສັນຍາຂອງເຮົາທີ່ຈະຮັບໃຊ້ພຣະເຢຊູຄຣິດໃນຄວາມຊອບທຳ.21 ເຮົາຕ້ອງບໍ່ຫລົງໄຫລໄປຈາກເປົ້າໝາຍນັ້ນເປັນເດັດຂາດ.
ຊີວິດນີ້ຄືເວລາທີ່ຈະຕຽມພ້ອມເພື່ອພົບພຣະເຈົ້າ.22 ເຮົາເປັນຜູ້ຄົນທີ່ມີຄວາມສຸກ, ແລະ ເບີກບານ. ເຮົາຮູ້ບຸນຄຸນຂອງອາລົມຂັນ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງການໃຊ້ເວລາກັບໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ຄອບຄົວ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງຮັບຮູ້ວ່າມີຈຸດປະສົງ ທີ່ຈິງຈັງ ທີ່ຕ້ອງເປັນພື້ນຖານຂອງວິທີທີ່ເຮົາດຳລົງຊີວິດ ແລະ ການເລືອກຂອງເຮົາທັງໝົດ. ການລົບກວນ ແລະ ຂໍ້ແກ້ຕົວທີ່ຈຳກັດຄວາມກ້າວໜ້າກໍເປັນອັນຕະລາຍພໍແລ້ວ, ແຕ່ເມື່ອມັນເຮັດໃຫ້ສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ສາດສະໜາຈັກມີໜ້ອຍລົງ, ມັນຈະເປັນເລື່ອງເສົ້າສະຫລົດໃຈແທ້.
ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດ, ເຮົາຈະປະພຶດຕົນໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບຈຸດປະສົງ ທີ່ສູງສົ່ງທີ່ຖືກຮຽກຮ້ອງຈາກຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ໃນການຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອາຈານ. ໃນທຸກສິ່ງທັງໝົດເຮົາຄວນຈື່ຈຳວ່າ ຄວາມຊື່ສັດໃນປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເຖິງພຣະເຢຊູ ເປັນການທົດສອບທີ່ສຳຄັນ ທີ່ຈະແບ່ງແຍກອານາຈັກລະຫວ່າງຊັ້ນສູງ ແລະ ຊັ້ນກາງ.23 ເຮົາຢາກຖືກພົບເຫັນວ່າຢູ່ໃນຝ່າຍຊັ້ນສູງໃນການແບ່ງແຍກນັ້ນ. ໃນຖານະອັກຄະສາວົກຂອງພຣະອົງຄົນໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານທີ່ແຮງກ້າເຖິງຄວາມເປັນຈິງຂອງການຊົດໃຊ້ແຫ່ງສະຫວັນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຮົາ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.