ນຳພາກັບບ້ານດ້ວຍຄວາມປອດໄພ
ໂດຍ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ
ເຖິງແມ່ນເຮົາຖືກຫຸ້ມລ້ອມໄປດ້ວຍການປະດິດຄິດສ້າງທີ່ດີເດັ່ນຂອງມະນຸດ, ແຕ່ເຮົາອ້ອນວອນຂໍການນຳພາຈາກສະຫວັນ, ເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ວາງແຜນ ແລະ ເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ສະຫລາດ ແລະ ຖືກຕ້ອງ.
ອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາມາເຕົ້າໂຮມກັນເປັນກຸ່ມໃຫຍ່ຂອງຖານະປະໂລຫິດ, ທັງຢູ່ໃນສູນກາງປະຊຸມໃຫຍ່ນີ້ ແລະ ໃນສະຖານທີ່ຕ່າງໆ ຕະຫລອດທົ່ວໂລກ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບກຽດ ແຕ່ຖ່ອມຕົນກັບໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ທີ່ຈະກ່າວສອງສາມຢ່າງນຳທ່ານ. ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານວ່າ ພຣະວິນຍານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ຈະສະຖິດຢູ່ກັບຂ້າພະເຈົ້າ ໃນເວລານີ້.
ເຈັດສິບຫ້າປີກ່ອນ, ໃນວັນທີ 14 ເດືອນກຸມພາ ປີ 1939, ໃນເມືອງແຮມເບີກ, ປະເທດເຢຍລະມັນ, ຜູ້ຄົນໄດ້ສະຫລອງວັນພັກ. ຂະນະທີ່ມີການກ່າວປາໄສທີ່ມີພະລັງ, ມີການຮ້ອງໂຮ, ແລະ ມີການຮ້ອງເພງຮັກຊາດ, ກຳປັ່ນສູ້ຮົບລຳໃໝ່ ຊື່ວ່າ ບີສະມາກ ໄດ້ລ່ອງໄປຫາທະເລທາງແມ່ນ້ຳ ແອວບີ. ມັນເປັນເຮືອທີ່ມີພະລັງ, ມີອາວຸດທີ່ໜ້າງຶດງໍ້ ເດັ່ນກວ່າລຳອື່ນໆ. ໃນການສ້າງນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງໃຊ້ແຜນຜັງຫລາຍກວ່າ 57,000 ແຜ່ນ ສຳລັບ 380-ມີລີແມັດ, ມີປືນໃຫຍ່ທີ່ໃຊ້ເຣດາສອງກະບອກ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ສາຍໄຟຍາວປະມານ 28,000 ໄມ (45,000 ກິໂລແມັດ). ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ແຜ່ນເຫລັກປ້ອງກັນເປັນຈຳນວນ 35,000 ແຜ່ນ. ກຳປັ່ນນັ້ນສວຍງາມ, ກວ້າງໃຫຍ່, ແລະ ມີພະລັງຫລາຍ ດ້ານການສູ້ຮົບ, ຊຶ່ງຄິດວ່າ ຄົງບໍ່ມີວັນຈະຫລົ້ມ.
ເວລາຂອງ ບີສະມາກ ໄດ້ມາເຖິງ ປະມານສອງປີຈາກນັ້ນ, ເມື່ອວັນທີ 24 ເດືອນພຶດສະພາ ປີ 1941, ກຳປັ່ນຮົບສອງລຳຂອງຝ່າຍອັງກິດ ຊື່ ພຣິນສ໌ ອັອຟ ແວວສ໌ ແລະ ຫູດ, ໄດ້ສູ້ຮົບກັບ ບີສະມາກ ແລະ ເຮືອລາດຕະເວນຂອງເຢຍລະມັນອີກລຳໜຶ່ງ ຊື່ ພຣິນສ໌ ຢູຈີນ. ພາຍໃນຫ້ານາທີ ບີສະມາກ ໄດ້ສົ່ງກຳປັ່ນ ຮູດ ລົງໄປສູ່ຄວາມເລິກຂອງ ແອດແລນຕິກ ພ້ອມດ້ວຍທະຫານເຮືອທຸກຄົນ ຍົກເວັ້ນແຕ່ສາມຄົນເທົ່ານັ້ນ ຫລາຍກວ່າ 1,400 ຄົນ. ສ່ວນກຳປັ່ນ ພຣິນສ໌ ອັອຟ ແວວສ໌, ໄດ້ຖືກທຳລາຍຢ່າງຮ້າຍແຮງ ແລະ ໄດ້ຖອຍໜີ.
ສາມມື້ຫລັງຈາກນັ້ນ, ບີສະມາກ ໄດ້ມາສູ້ຮົບອີກ ຕ້ານກຳປັ່ນ ແລະ ຍົນຂອງອັງກິດ. ເມື່ອລວມແລ້ວ ຝ່າຍອັງກິດມີພະລັງຂອງກຳປັ່ນສູ້ຮົບເຖິງຫ້າລຳ, ມີຍົນສອງລຳ, ມີເຮືອລາດຕະເວນ 11 ລຳ, ແລະ ມີເຮືອຮົບ 21 ລຳ ໃນຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຊອກຫາ ແລະ ທຳລາຍ ບີສະມາກ ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່.
ໃນລະຫວ່າງການສູ້ຮົບທີ່ດຸເດືອດ ຝ່າຍອັງກິດໄດ້ຍິງໄປໃສ່ ບີສະມາກ. ກະບອກແລ້ວ ກະບອກເລົ່າ, ແຕ່ພຽງສາມາດທຳລາຍຂ້າງນອກໜ້ອຍດຽວເທົ່ານັ້ນ. ມັນເປັນກຳປັ່ນທີ່ບໍ່ມີວັນຫລົ້ມບໍ? ແລ້ວລູກປືນ ໂທພີໂດ ຖືກຍິງໄປ. ໂຊກດີມັນໄປຄາຢູ່ຫາງເສືອຂອງ ບີສະມາກ. ເຂົາເຈົ້າພະຍາຍາມສ້ອມແປງ, ແຕ່ກໍເຮັດບໍ່ໄດ້. ເຖິງແມ່ນໄດ້ຕຽມພ້ອມດ້ວຍອາວຸດ ແລະ ນັກຮົບ, ແຕ່ ບີສະມາກ ພຽງແຕ່ສາມາດຄ່ອຍລ່ອງໄປໃນວົງກົມເທົ່ານັ້ນ. ບໍ່ໄກຈາກນັ້ນ ກໍມີຄ້າຍທະຫານອາກາດຂອງເຢຍລະມັນ. ເຮືອ ບີສະມາກ ບໍ່ສາມາດແລ່ນເຂົ້າຝັ່ງປະເທດຂອງຕົນ. ທັງເຮັດຫຍັງບໍ່ໄດ້ອີກ ເພາະ ບີສະມາກ ບໍ່ສາມາດເດີນໄປຕາມແຜນທີ່. ບໍ່ມີຫາງເສືອ, ບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ອຍເຫລືອ, ບໍ່ມີຝັ່ງ. ພາວະສຸດທ້າຍໃກ້ຈະມາເຖິງແລ້ວ. ຝ່າຍອັງກິດໄດ້ຍິງທະລົ່ມ ໃນຂະນະທີ່ເຮືອຮົບຂອງເຢຍລະມັນພັງທະລາຍ ແລະ ຈົມລົງໃນນ້ຳ ຊຶ່ງຄັ້ງໜຶ່ງເຄີຍຄິດວ່າເປັນເຮືອທີ່ບໍ່ມີວັນທີ່ຈະຫລົ້ມ. ທຳອິດຟອງທະເລທີ່ຫິວໂຫຍຂອງ ແອດແລນຕິກ ໄດ້ຟາດກະທົບໃສ່ທາງຂ້າງຂອງເຮືອ ແລ້ວໄດ້ກືນກິນກຳປັ່ນຮົບທີ່ຍິ່ງຍະໂສຂອງເຢຍລະມັນ. ແລ້ວກໍບໍ່ມີ ບີສະມາກ ອີກຕໍ່ໄປ.1
ເຊັ່ນດຽວກັບ ບີສະມາກ, ເຮົາແຕ່ລະຄົນເປັນການສ້າງທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈ. ແຕ່ການສ້າງຂອງເຮົາ ບໍ່ໄດ້ຈຳກັດຢູ່ທີ່ຄວາມສະຫລຽວສະຫລາດຂອງມະນຸດ. ມະນຸດສາມາດສ້າງເຄື່ອງຈັກເຄື່ອງງານທີ່ຊັບຊ້ອນ, ແຕ່ບໍ່ສາມາດສ້າງມັນໃຫ້ມີຊີວິດ ຫລື ມອບອຳນາດໃຫ້ມັນ ເພື່ອສາມາດໃຊ້ເຫດຜົນ ແລະ ຕັດສິນໃຈ. ພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ທີ່ສາມາດມອບຂອງປະທານແຫ່ງສະຫວັນໄດ້.
ອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຊັ່ນດຽວກັບຫາງເສືອຂອງກຳປັ່ນ, ເສັ້ນທາງໄດ້ຖືກຈັດຕຽມໄວ້ໃຫ້ເຮົາ ເພື່ອເດີນໄປ. ຫໍໄຟຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ສ່ອງເຍືອງທຸກຄົນ ຜູ້ກຳລັງຂັບເຮືອໄປໃນທະເລແຫ່ງຊີວິດ. ຈຸດປະສົງຂອງເຮົາ ແມ່ນທີ່ຈະຂັບເຮືອຕົງໄປຫາຈຸດເປົ້າໝາຍຂອງເຮົາ—ນັ້ນຄື ອານາຈັກຊັ້ນສູງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄົນທີ່ບໍ່ມີເປົ້າໝາຍ ປຽບເໝືອນເຮືອທີ່ບໍ່ມີຫາງເສືອ, ຈະບໍ່ສາມາດໄປເຖິງຈຸດໝາຍປາຍທາງຈັກເທື່ອ. ເຮົາໄດ້ຮັບສັນຍານເຕືອນບອກວ່າ: ໃຫ້ວາງແຜນທາງທີ່ຈະໄປ, ຕຽມພ້ອມອອກເດີນທາງ, ຕັ້ງຫາງເສືອ, ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນ.
ດັ່ງທີ່ໄດ້ເກີດກັບ ບີສະມາກ, ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນັ້ນ, ກໍຈະເກີດກັບມະນຸດຄືກັນ. ແຮງດັນຂອງເຄື່ອງຈັກ ແລະ ພະລັງຂອງໃບພັດ ຈະບໍ່ມີປະໂຫຍດ ຖ້າບໍ່ມີຈຸດໝາຍປາຍທາງ, ການໃຊ້ພະລັງນັ້ນ, ພະລັງຂອງການຊີ້ນຳນັ້ນແມ່ນມາຈາກຫາງເສືອ, ຊຸກຊ້ອນຈາກສາຍຕາ, ເປັນພາກສ່ວນນ້ອຍໆ, ແຕ່ມີໜ້າທີ່ ທີ່ສຳຄັນຫລາຍທີ່ສຸດ.
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄດ້ຈັດຫາດວງຕາເວັນ, ດວງເດືອນ, ແລະ ດວງດາວ—ໄດ້ສ້າງທາງຊ້າງເຜືອກ ໄວ້ໃນທ້ອງຟ້າ ເພື່ອນຳພາຜູ້ເດີນເຮືອທີ່ຂັບໄປໃນທະເລ. ໃນຂະນະທີ່ເຮົາເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງຊີວິດ, ພຣະອົງກໍໄດ້ຈັດຫາແຜນທີ່ແຈ່ມແຈ້ງໄວ້ໃຫ້ເຮົາ ແລະ ຊີ້ທາງມຸ້ງໄປຫາຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງເຮົາ. ພຣະອົງໄດ້ເຕືອນວ່າ: ໃຫ້ລະວັງທາງອ້ອມ, ໄພອັນຕະລາຍ, ເລ້ກົນ. ເຮົາບໍ່ຄວນປ່ອຍໃຫ້ຄົນອື່ນລໍ້ລວງເຮົາໄປໃນທາງທີ່ຜິດ, ບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ຄົນລໍ້ໃຈທີ່ສະຫລາດແຫ່ງຄວາມບາບ ກວັກເອົາເຮົາຢູ່ບ່ອນນີ້ ຢູ່ບ່ອນນັ້ນ. ແຕ່ໃຫ້ເຮົາອະທິຖານ; ເຮົາຟັງຄຳເຊື້ອເຊີນທີ່ແຜ່ວເບົາຂອງພຣະອາຈານ ຊຶ່ງກ່າວໃສ່ຈິດວິນຍານສ່ວນເລິກຂອງເຮົາ ທີ່ວ່າ, “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ.”2
ແຕ່ກໍມີບາງຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຍິນ, ບໍ່ເຊື່ອຟັງ, ຜູ້ທີ່ເລືອກເດີນຕາມທາງທີ່ຕົນເອງເລືອກ. ສ່ວນຫລາຍ ເຂົາເຈົ້າຈະຍອມຕໍ່ການລໍ້ລວງ ຊຶ່ງອ້ອມຮອບເຮົາທຸກຄົນ ຊຶ່ງປະກົດໃນແບບທີ່ຢົ້ວຢວນໃຈຫລາຍ.
ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ດຳລົງຖານະປະໂລຫິດ, ເຮົາໄດ້ຖືກສົ່ງມາສູ່ໂລກໃນວັນເວລາທີ່ມີບັນຫາຫຍຸ້ງຍາກ. ເຮົາມີຊີວິດຢູ່ໃນໂລກທີ່ຊັບຊ້ອນ ໂດຍມີການຂັດແຍ້ງກັນຢູ່ທົ່ວທຸກບ່ອນ. ແຜນການເລື່ອງການເມືອງໄດ້ທຳລາຍຄວາມຢູ່ເຢັນເປັນສຸກຂອງປະເທດຊາດ, ຜູ້ຕໍ່ຕ້ານກໍພະຍາຍາມຍຶດຄອງອຳນາດ, ແລະ ພາກສ່ວນຕ່າງໆຂອງສັງຄົມເບິ່ງຄືວ່າ ຖືກຢຽບຍ່ຳຢູ່ຕະຫລອດ, ຂາດໂອກາດ, ແລະ ຖືກປະຖິ້ມໃຫ້ຮູ້ສຶກວ່າ ສິ້ນຫວັງ. ແນວຄິດຂອງມະນຸດກ້ອງຢູ່ໃນຫູຂອງເຮົາ, ແລະ ບາບກໍອ້ອມຮອບເຮົາຢູ່.
ເຮົາມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບທີ່ຈະມີຄ່າຄວນຕໍ່ພອນທີ່ຮຸ່ງເຫລື້ອມທຸກປະການ ທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາມີສຳລັບເຮົາ. ບໍ່ວ່າເຮົາຈະໄປບ່ອນໃດ, ຖານະປະໂລຫິດຂອງເຮົາຈະໄປກັບເຮົາ. ເຮົາໄດ້ຢືນຢູ່ໃນບ່ອນສັກສິດບໍ? ສະນັ້ນ, ກ່ອນທ່ານຈະເຮັດໃຫ້ຕົນ ຫລື ຖານະປະໂລຫິດຂອງຕົນ ຕົກຢູ່ໃນຂັ້ນອັນຕະລາຍ ໂດຍການເຂົ້າໄປໃນສະຖານທີ່ ທີ່ບໍ່ເໝາະສົມ ຫລື ມີສ່ວນຮ່ວມໃນກິດຈະກຳທີ່ບໍ່ມີຄ່າຄວນຕໍ່ທ່ານ ຫລື ຕໍ່ຖານະປະໂລຫິດນັ້ນ, ແລ້ວໃຫ້ທ່ານພິຈາລະນາຜົນສະທ້ອນຂອງມັນ ກ່ອນທ່ານຈະເຮັດຫຍັງລົງໄປ.
ເຮົາຜູ້ທີ່ໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງຕໍ່ຖານະປະໂລຫິດຂອງພຣະເຈົ້າ ສາມາດສ້າງຄວາມແຕກຕ່າງໄດ້. ເມື່ອເຮົາຮັກສາຄວາມບໍລິສຸດສ່ວນຕົວ ແລະ ຮັກສາກຽດຂອງຖານະປະໂລຫິດໄວ້, ແລ້ວເຮົາຈະກາຍເປັນຕົວຢ່າງທີ່ຊອບທຳໃຫ້ແກ່ຄົນອື່ນທີ່ຈະຕິດຕາມ. ອັກຄະສາວົກໂປນໄດ້ແນະນຳວ່າ, “ຈົ່ງເປັນແບບຢ່າງໃຫ້ຄົນທີ່ເຊື່ອທັງຫລາຍ ໃນທາງກິລິຍາ ແລະ ວາຈາ, ໃນຄວາມຮັກ, ໃນຄວາມເຊື່ອ, ແລະ ໃນຄວາມບໍລິສຸດຂອງເຈົ້າ.”3 ພຣະອົງຍັງໄດ້ຂຽນເຖິງສິ່ງທີ່ຜູ້ຕິດຕາມພຣະຄຣິດຄວນເປັນ ດັ່ງນີ້: “ຕ້ອງຊ່ອງແຈ້ງຢູ່ໃນໂລກ.”4 ການເປັນຕົວຢ່າງທີ່ຊອບທຳ ສາມາດຊ່ອຍເຮົາສ່ອງແສງໃນໂລກທີ່ມືດມົວນີ້ໄດ້.
ພວກທ່ານຫລາຍຄົນອາດຈື່ປະທານເອັນ ແອວດັນ ແທນເນີ ໄດ້, ຜູ້ໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນທີ່ປຶກສາໃຫ້ປະທານຂອງສາດສະໜາຈັກ ສີ່ຄົນ. ເພິ່ນໄດ້ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ຊອບທຳຕະຫລອດເວລາ ໃນການງານ, ໃນການຮັບໃຊ້ບ້ານເມືອງຢູ່ປະເທດການາດາ, ແລະ ໃນການເປັນອັກຄະສາວົກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເພິ່ນໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ດົນໃຈແກ່ເຮົາວ່າ: “ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ນຳຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມສຳເລັດຜົນອັນໃຫຍ່ຫລວງມາໃຫ້ ຫລາຍໄປກວ່າການດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະກິດຕິຄຸນ. ຈົ່ງເປັນຕົວຢ່າງທີ່ດີ; ຈົ່ງເປັນອິດທິພົນໃນທາງດີ.”
ເພິ່ນໄດ້ກ່າວຕື່ມວ່າ: “ເຮົາທຸກຄົນໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໄວ້ສຳລັບວຽກງານບາງຢ່າງກ່ອນແລ້ວ ໃຫ້ເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ [ຂອງພຣະເຈົ້າ] ຕາມທີ່ພຣະອົງເຫັນສົມຄວນ ເພື່ອມອບຖານະປະໂລຫິດ ແລະ ອຳນາດທີ່ຈະກະທຳໃນພຣະນາມຂອງພຣະອົງ. ຈົ່ງຈື່ຈຳສະເໝີວ່າ ຜູ້ຄົນໄດ້ເພິ່ງທ່ານໃຫ້ເປັນຜູ້ນຳ ແລະ ທ່ານເປັນອິດທິພົນຕໍ່ຊີວິດຂອງຄົນອື່ນ ຖ້າບໍ່ແມ່ນໃນທາງທີ່ດີ ກໍແມ່ນໃນທາງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ຊຶ່ງຜົນສະທ້ອນຂອງມັນ ຈະກະທົບກະເທືອນກັບລູກຫລານຫລາຍລຸ້ນຄົນ.”5
ເຮົາໄດ້ຮັບຄວາມເຂັ້ມແຂງ ໂດຍຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ອຳນາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຢູ່ໃນໂລກທຸກວັນນີ້ ແມ່ນອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ດຳເນີນງານຜ່ານທາງມະນຸດ. ໃນການເດີນເຮືອໃນໄປທະເລແຫ່ງຊີວິດມະຕະ, ເຮົາຕ້ອງໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳຂອງນັກຂັບເຮືອນິລັນດອນ—ນັ້ນຄື ພຣະເຢໂຮວາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ເຮົາເອື້ອມອອກໄປ, ເຮົາທູນຂໍ, ເພື່ອຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກສະຫວັນ.
ຕົວຢ່າງໜຶ່ງທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີ ຜູ້ບໍ່ໄດ້ທູນຂໍ ແມ່ນ ກາອິນ ລູກຊາຍຂອງອາດາມ ແລະ ເອວາ. ໂດຍທີ່ມີຄວາມສາມາດ, ແຕ່ບໍ່ມີຄວາມຕັ້ງໃຈ, ກາອິນໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ຄວາມໂລບມາກໂລພາ, ຄວາມອິດສາບັງບຽດ, ຄວາມບໍ່ເຊື່ອຟັງ, ແລະ ແມ່ນແຕ່ການຄາດຕະກຳ ມາຄາຢູ່ຫາງເສືອຂອງລາວ ອັນທີ່ຈະນຳພາລາວໄປຫາບ່ອນປອດໄພ ແລະ ຄວາມສູງສົ່ງ. ການສະແຫວງຫາສິ່ງທີ່ເປັນທາງໂລກໄດ້ເຮັດໃຫ້ກາອິນຕົກໄປ.
ໃນສະໄໝໜຶ່ງອີກ ໂດຍກະສັດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍອີກຄົນໜຶ່ງ, ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຖືກທົດລອງ. ໂດຍທີ່ໄດ້ຮັບການດົນໃຈຈາກສະຫວັນ, ດານີເອນ, ໄດ້ແປການຂຽນຢູ່ກຳແພງຂອງກະສັດ. ກ່ຽວກັບຂອງຂວັນທີ່ສະເໜີມອບໃຫ້ແກ່ລາວ—ເຊັ່ນ ຜ້າຄຸມຂອງກະສັດ, ສາຍຄໍຄຳ, ແລະ ອຳນາດປົກຄອງ—ແຕ່ດານີເອນໄດ້ກ່າວວ່າ, “ຂໍທ່ານຈົ່ງເກັບຂອງຂວັນນັ້ນໄວ້ເອງສາເຖີດ.”6 ຊັບສິນ ແລະ ອຳນາດໄດ້ຖືກສະເໜີມອບໃຫ້ແກ່ດານີເອນ, ແຕ່ເປັນລາງວັນຂອງສິ່ງທີ່ເປັນຂອງໂລກ ແລະ ບໍ່ແມ່ນຂອງພຣະເຈົ້າ. ດານີເອນໄດ້ປະຕິເສດ ແລະ ຊື່ສັດຕໍ່ໄປ.
ຈາກນັ້ນ, ເມື່ອດານີເອນໄດ້ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ຕັດກັບການປະກາດສັ່ງຫ້າມຂອງກະສັດ, ລາວໄດ້ຖືກໂຍນລົງຖ້ຳສິງ. ພຣະຄຳພີບອກວ່າ ໃນຮຸ່ງເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາ, “ພວກເຂົາໄດ້ດຶງເອົາດານີເອນຂຶ້ນມາຈາກຖ້ຳ ແລະ ເຫັນວ່າລາວບໍ່ໄດ້ຖືກທຳຮ້າຍແຕ່ຢ່າງໃດ ເພາະລາວໄວ້ວາງໃຈໃນ … ພຣະເຈົ້າ.”7 ໃນເວລາທີ່ຈຳເປັນ, ດານີເອນໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ, ປ່ອຍໃຫ້ສະຫວັນປົກປັກຮັກສາລາວໃຫ້ປອດໄພ. ການປົກປ້ອງ ແລະ ຄວາມປອດໄພເຊັ່ນນັ້ນ ສາມາດເປັນຂອງເຮົາໄດ້ ເມື່ອເຮົາຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ ທີ່ຈະພາເຮົາກັບໄປຫາບ້ານນິລັນດອນຂອງເຮົາ.
ໂມງຂອງປະຫວັດສາດ, ເຊັ່ນດຽວກັບດິນຊາຍຢູ່ໃນຂວດໂມງ ຈະບົ່ງບອກເວລາທີ່ຜ່ານໄປ. ຜູ້ຄົນກຸ່ມໃໝ່ໄດ້ມີຊີວິດຢູ່. ບັນຫາໃນສະໄໝຂອງເຮົາປະກົດຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຮົາ. ຕະຫລອດທົ່ວປະຫວັດສາດຂອງໂລກ, ຊາຕານໄດ້ທຳງານຢ່າງບໍ່ຢຸດພັກ ເພື່ອທຳລາຍຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ. ຖ້າເຮົາຍອມຕໍ່ການລໍ້ລວງຂອງມັນ, ເຮົາ—ຈະເປັນເໝືອນດັ່ງກຳປັ່ນ ບີສະມາກ ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນັ້ນ—ຈະສູນເສຍຫາງເສືອ ອັນທີ່ຈະນຳພາເຮົາໄປຫາບ່ອນປອດໄພ. ເຖິງແມ່ນເຮົາຖືກຫຸ້ມລ້ອມໄປດ້ວຍການປະດິດຄິດສ້າງທີ່ດີເດັ່ນຂອງມະນຸດ, ແຕ່ເຮົາອ້ອນວອນຂໍການນຳພາຈາກສະຫວັນ, ເພື່ອວ່າເຮົາຈະໄດ້ວາງແຜນ ແລະ ເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ສະຫລາດ ແລະ ຖືກຕ້ອງ. ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ ຈະບໍ່ໃຫ້ຄຳອ້ອນວອນທີ່ຈິງໃຈຂອງເຮົາໄຮ້ປະໂຫຍດ. ເມື່ອເຮົາສະແຫວງຫາຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກສະຫວັນ, ຫາງເສືອຂອງເຮົາ, ຈະບໍ່ເປັນເໝືອນດັ່ງຫາງເສືອຂອງກຳປັ່ນ ບີສະມາກ, ມັນຈະບໍ່ເສຍໄປ.
ເມື່ອເຮົາເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງຂອງເຮົາ, ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຂັບເຮືອໄປໃນທະເລແຫ່ງຊີວິດດ້ວຍຄວາມປອດໄພ. ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງກ້າຫານເໝືອນດັ່ງດານີເອນ, ເພື່ອວ່າເຮົາຈະຍຶດໝັ້ນຢູ່ນຳຄວາມຈິງ ແລະ ຊື່ສັດ ເຖິງແມ່ນບາບ ແລະ ການລໍ້ລວງຈະອ້ອມຮອບເຮົາຢູ່ກໍຕາມ. ຂໍໃຫ້ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາຈົ່ງເຂັ້ມແຂງ ແລະ ມີພະລັງເໝືອນດັ່ງຢາໂຄບ ນ້ອງຊາຍຂອງນີໄຟ ຕອນລາວໄດ້ປະເຊີນກັບຄົນທີ່ສະແຫວງຫາທີ່ຈະທຳລາຍສັດທາຂອງລາວ. ລາວໄດ້ປະກາດວ່າ, “ຂ້າພະເຈົ້າຫວັ່ນໄຫວບໍ່ໄດ້.”8
ໂດຍມີຫາງເສືອແຫ່ງສັດທານຳພາເສັ້ນທາງຂອງເຮົາ, ອ້າຍນ້ອງທັງຫລາຍ, ເຮົາກໍຄືກັນ ຈະພົບທາງກັບຄືນໄປບ້ານດ້ວຍຄວາມປອດໄພ—ໄປບ້ານຫາພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອອາໄສຢູ່ກັບພຣະອົງຊົ່ວນິລັນດອນ. ຂໍໃຫ້ເປັນດັ່ງນັ້ນນຳເຮົາແຕ່ລະຄົນ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານໃນພຣະນາມອັນສັກສິດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ, ອາແມນ.