ຈົ່ງວາງແຜນຢ່າງຮອບຄອບໃນສິ່ງທີ່ເຈົ້າກະທຳ
ໂດຍ ປະທານທອມມັສ ແອັສ ມອນສັນ
ເມື່ອເຮົາເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພຣະເຢຊູ ແລະ ເມື່ອເຮົາຕິດຕາມພຣະບາດຂອງພຣະອົງ, ເຮົາຈະສາມາດກັບຄືນໄປຫາພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄດ້ຢ່າງປອດໄພ.
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຖ່ອມຕົນຫລາຍ ທີ່ໄດ້ມາຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າທ່ານໃນເຊົ້າມື້ນີ້. ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສັດທາຈາກທ່ານ ແລະ ຂໍໃຫ້ທ່ານອະທິຖານເພື່ອຂ້າພະເຈົ້າແດ່ ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າແບ່ງປັນຂ່າວສານນຳທ່ານ.
ເຮົາທຸກຄົນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງທີ່ດີເລີດ ແລະ ສຳຄັນ ເມື່ອເຮົາໄດ້ຈາກໂລກວິນຍານມາ ແລະ ໄດ້ເຂົ້າມາສູ່ໂລກມະຕະທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍການທ້າທາຍນີ້. ຈຸດປະສົງຕົ້ນຕໍຂອງເຮົາຢູ່ໃນໂລກນີ້ ແມ່ນເພື່ອຮັບເອົາຮ່າງກາຍທີ່ມີເນື້ອໜັງ ແລະ ກະດູກ, ເພື່ອຮັບເອົາປະສົບການ ຊຶ່ງຈະໄດ້ມາຜ່ານການແຍກຈາກພຣະບິດາມານດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ, ແລະ ເພື່ອເບິ່ງວ່າ ເຮົາຈະຮັກສາພຣະບັນຍັດໄດ້ບໍ. ຢູ່ໃນ ໜັງສືຂອງ Abraham ບົດທີ 3 ເຮົາອ່ານວ່າ ພວກເຮົາຈະພິສູດພວກເຂົາໂດຍວິທີນີ້, ເພື່ອເບິ່ງວ່າພວກເຂົາຈະເຮັດທຸກສິ່ງທັງປວງສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າອົງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາຈະບັນຊາພວກເຂົາຫລືບໍ່.1
ເມື່ອເຮົາມາສູ່ໂລກ, ເຮົາໄດ້ເອົາຂອງປະທານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຈາກພຣະເຈົ້າມານຳ—ນັ້ນຄື ອຳເພີໃຈຂອງເຮົາ. ໃນຫລາຍໆວິທີ ເຮົາມີສິດພິເສດ ທີ່ຈະເລືອກສຳລັບຕົນເອງ. ຢູ່ໃນໂລກນີ້ ເຮົາຈະຮຽນຮູ້ຈາກປະສົບການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໃນຊີວິດ. ເຮົາຈະເຫັນລະຫວ່າງຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວ. ເຮົາຈະຮູ້ຈັກວ່າ ສິ່ງໃດຂົມຂື່ນ ແລະ ສິ່ງໃດຫວານແຊບຊ້ອຍ. ເຮົາຈະຮຽນຮູ້ວ່າ ວິຖີຊີວິດຂອງເຮົາແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບການຕັດສິນໃຈຂອງເຮົາ.
ຂ້າພະເຈົ້າແນ່ໃຈວ່າ ເຮົາໄດ້ຈາກພຣະບິດາຂອງເຮົາມາດ້ວຍຄວາມປາດຖະໜາອັນແຮງກ້າທີ່ຈະກັບຄືນໄປຫາພຣະອົງ, ວ່າເຮົາຈະໄດ້ຮັບຄວາມສູງສົ່ງ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ວາງແຜນໄວ້ສຳລັບເຮົາ ແລະ ຊຶ່ງເຮົາຕ້ອງການມັນຫລາຍທີ່ສຸດ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຮົາໄດ້ຈາກມາເພື່ອຊອກຫາ ແລະ ເດີນໃນເສັ້ນທາງທີ່ຈະນຳພາເຮົາກັບຄືນໄປຫາພຣະບິດາໃນສະຫວັນຂອງເຮົາກໍຕາມ, ແຕ່ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ສົ່ງເຮົາມາປາດສະຈາກແນວທາງ ແລະ ການນຳພາ. ແຕ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານເຄື່ອງມືທີ່ເຮົາຕ້ອງການໃຫ້ເຮົາ, ແລະ ພຣະອົງໄດ້ຊ່ອຍເຫລືອເຮົາ ເມື່ອຂໍຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຈາກພຣະອົງ ແລະ ພະຍາຍາມຈົນສຸດຄວາມສາມາດຂອງເຮົາ ທີ່ຈະອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ ແລະ ໄດ້ຮັບຊີວິດນິລັນດອນ.
ເພື່ອຊ່ອຍນຳພາເຮົາ ເຮົາມີພຣະຄຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະອົງ ຢູ່ໃນພຣະຄຳພີທີ່ສັກສິດ. ເຮົາມີຄຳແນະນຳ ແລະ ຄຳສອນຂອງສາດສະດາຂອງພຣະເຈົ້າ. ສຳຄັນທີ່ສຸດ, ເຮົາມີແບບຢ່າງທີ່ດີເລີດ ທີ່ຈະຕິດຕາມ—ນັ້ນຄື ແບບຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ, ພຣະເຢຊູຄຣິດ—ແລະ ເຮົາໄດ້ຖືກແນະນຳໃຫ້ເຮັດຕາມແບບຢ່າງດັ່ງນັ້ນ. ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ.”2 “ວຽກງານທີ່ເຈົ້າເຫັນເຮົາເຮັດມາແລ້ວ ສິ່ງນັ້ນເຈົ້າຈົ່ງເຮັດຕາມເໝືອນກັນ.”3 ພຣະອົງໄດ້ຖາມວ່າ, “ເຈົ້າຄວນເປັນຄົນແນວໃດ?” ແລ້ວພຣະອົງໄດ້ຕອບເອງວ່າ, “ຕາມຈິງແລ້ວ ເຮົາກ່າວກັບເຈົ້າວ່າ ເຖິງແມ່ນດັ່ງທີ່ເຮົາເປັນ.”4 “ພຣະອົງໄດ້ບອກເສັ້ນທາງ ແລະ ເດີນອອກໜ້າເຮົາ.”5
ເມື່ອເຮົາເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພຣະເຢຊູ ແລະ ເມື່ອເຮົາຕິດຕາມພຣະບາດຂອງພຣະອົງ, ເຮົາຈະສາມາດກັບຄືນໄປຫາພຣະບິດາເທິງສະຫວັນໄດ້ຢ່າງປອດໄພ ແລະ ອາໄສຢູ່ນຳພຣະອົງຕະຫລອດການ. ສາດສະດານີໄຟ ໄດ້ກ່າວວ່າ, “ນອກຈາກມະນຸດຈະອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດໃນການທຳຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າຜູ້ຊົງພຣະຊົນຢູ່, ເຂົາຈະລອດບໍ່ໄດ້.”6
ເອື້ອຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງ, ທຸກເທື່ອທີ່ນາງໄດ້ກ່າວເຖິງປະສົບການ ທີ່ນາງໄດ້ມີ ລະຫວ່າງການໄປທ່ອງທ່ຽວປະເທດອິດສະຣາເອນ, ນາງໄດ້ເວົ້າອອກມາດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນວ່າ, “ຂ້ອຍໄດ້ຍ່າງໃນບ່ອນທີ່ພຣະເຢຊູໄດ້ຍ່າງ!”
ນາງໄດ້ຢູ່ໃນບໍລິເວນບ່ອນທີ່ພຣະເຢຊູໃຊ້ຊີວິດ ແລະ ໄດ້ສອນ. ບາງທີ່ນາງໄດ້ຢືນຢູ່ເທິງໂງ່ນຫີນ ບ່ອນທີ່ຄັ້ງໜຶ່ງພຣະອົງເຄີຍໄດ້ຢືນຢູ່ ຫລື ຫລຽວເບິ່ງພູຜາທີ່ພຣະອົງເຄີຍຫລຽວເບິ່ງ. ປະສົບການດັ່ງກ່າວເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນສຳລັບນາງ, ແຕ່ການໄດ້ຍ່າງຢູ່ໃນ ບ່ອນທີ່ ພຣະເຢຊູໄດ້ຍ່າງ ບໍ່ສຳຄັນເທົ່າກັບ ການຍ່າງຕາມ ແບບຢ່າງ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ຍ່າງ. ການເຮັດຕາມການກະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ການເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະອົງ ແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນຫລາຍກວ່າ ການໄປເດີນຕາມຮອຍພຣະບາດຂອງພຣະອົງ ຕອນພຣະອົງມີຊີວິດມະຕະ.
ເມື່ອພຣະເຢຊູໄດ້ເຊື້ອເຊີນເສດຖີໜຸ່ມຄົນໜຶ່ງວ່າ, “ຈົ່ງຕາມເຮົາມາ,”7 ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ໃຫ້ຊາຍຄົນນັ້ນຍ່າງຕາມພຣະອົງໄປ, ຂຶ້ນພູ ຫລື ລົງເຂົານຳພຣະອົງຊື່ໆ.
ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄປຍ່າງເລາະຢູ່ແຖວແຄມທະເລຄາລີເລ ຫລື ຍ່າງຕາມຄ້ອຍພູຢູເດຍ ບ່ອນທີ່ພຣະເຢຊູເຄີຍໄດ້ຍ່າງ. ເຮົາທຸກຄົນສາມາດເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ພຣະອົງເຄີຍເດີນ ເມື່ອເຮົາຮັກສາພຣະຄຳຂອງພຣະອົງຢູ່ໃນໃຈ, ເມື່ອພຣະວິນຍານຂອງພຣະອົງເຕັມຢູ່ໃນໃຈຂອງເຮົາ, ແລະ ເມື່ອຄຳສອນຂອງພຣະອົງນຳພາຊີວິດຂອງເຮົາ, ແລ້ວເຮົາຈະເລືອກຕິດຕາມພຣະອົງ ໃນຂະນະທີ່ເຮົາເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງມະຕະຂອງເຮົາ. ແບບຢ່າງຂອງພຣະອົງສ່ອງແສງເຍືອງທາງເຮົາ. ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ, “ເຮົານີ້ແຫລະເປັນທາງນັ້ນ, ເປັນຄວາມຈິງ, ແລະ ເປັນຊີວິດ.”8
ເມື່ອເຮົາສຳຫລວດເບິ່ງເສັ້ນທາງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຍ່າງ, ເຮົາຈະເຫັນວ່າ ພຣະອົງໄດ້ຜ່ານຜ່າການທ້າທາຍຫລາຍຢ່າງ ຊຶ່ງຕົວເຮົາເອງຕ້ອງໄດ້ປະເຊີນຢູ່ໃນຊີວິດນີ້ຄືກັນ.
ຍົກຕົວຢ່າງ, ພຣະເຢຊູເຄີຍປະສົບກັບຄວາມຜິດຫວັງ. ເຖິງແມ່ນພຣະອົງເຄີຍປະສົບກັບຄວາມຜິດຫວັງຫລາຍເທື່ອກໍຕາມ, ແຕ່ຄຳທີ່ຕື້ນຕັນໃຈທີ່ສຸດ ທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວອອກມາ ແມ່ນຕອນທີ່ພຣະອົງກ່າວຢູ່ເຢຣູຊາເລັມ ໃນທ້າຍການປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຂອງພຣະອົງ. ລູກຫລານຂອງອິດສະຣາເອນໄດ້ປະຕິເສດບໍ່ຍອມຮັບພຣະອົງໃຫ້ເປັນພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດຂອງເຂົາ. ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ຫລຽວເບິ່ງຮອບໆເມືອງ ຊຶ່ງບໍ່ດົນຈະຖືກປະຖິ້ມໃຫ້ທຳລາຍ, ພຣະອົງຈຶ່ງມີຄວາມໂສກເສົ້າເປັນທຸກຫລາຍ ແລະ ໄດ້ຮ້ອງອອກໄປວ່າ, “ໂອ້ ເຢຣູຊາເລັມ, ເຢຣູຊາເລັມເອີຍ, ເຈົ້າໄດ້ຂ້າບັນດາຜູ້ປະກາດພຣະທຳ ເຈົ້າໄດ້ແກວ່ງກ້ອນຫີນໃສ່ພວກທີ່ຮັບໃຊ້ມາຫາເຈົ້າ ຫລາຍເທື່ອແລ້ວ ທີ່ເຮົາປາດຖະໜາ ອ້າແຂນໂອບກອດປະຊາຊົນທັງໝົດຂອງເຈົ້າໄວ້ ເໝືອນແມ່ໄກ່ຮວບຮວມລູກໄວ້ໃຕ້ປີກຂອງມັນ ແຕ່ພວກເຈົ້າຊ້ຳພັດບໍ່ຍິນຍອມ!”9
ພຣະເຢຊູເຄີຍໄດ້ຮັບການລໍ້ລວງ. ລູຊິເຟີ ຜູ້ຊົ່ວຮ້າຍ ໄດ້ເຕົ້າໂຮມກຳລັງທັງໝົດຂອງມັນ, ໄດ້ໃຊ້ຄວາມຕົວະທັງໝົດຂອງມັນ ເພື່ອພະຍາຍາມລໍ້ລວງພຣະອົງ ຜູ້ໄດ້ຖືສິນອົດເຂົ້າເປັນເວລາ 40 ມື້ 40 ຄົນ. ພຣະເຢຊູບໍ່ໄດ້ຍອມແພ້; ແຕ່ພຣະອົງໄດ້ຕໍ່ຕ້ານການລໍ້ລວງທຸກຢ່າງ. ພຣະອົງໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຈົ່ງໜີໄປ, ອ້າຍຊາຕານ.”10
ພຣະເຢຊູເຄີຍໄດ້ຮັບຄວາມທຸກທໍລະມານ. ໃນສວນເຄັດເຊມາເນ ບ່ອນທີ່ພຣະອົງ “ເປັນທຸກວຸ້ນວາຍຫລາຍ … ແລະ ເຫື່ອຂອງພຣະອົງເກີດເປັນເໝືອນເລືອດຢາດລົງດິນເປັນເມັດໃຫຍ່.”11 ແລະ ບໍ່ມີຄົນໃດສາມາດລືມ ຄວາມທຸກທໍລະມານທີ່ພຣະອົງໄດ້ຮັບຢູ່ເທິງໄມ້ກາງແຂນທີ່ໂຫດຮ້າຍນັ້ນໄດ້.
ເຮົາທຸກຄົນຈະປະເຊີນກັບຄວາມຜິດຫວັງ, ບາງທີໂອກາດທີ່ຫລຸດມືໄປ, ອຳນາດທີ່ໃຊ້ໃນທາງທີ່ຜິດ, ການເລືອກຂອງຄົນທີ່ເຮົາຮັກ, ຫລື ການເລືອກຂອງເຮົາເອງ. ເຮົາທຸກຄົນກໍຈະປະເຊີນກັບການລໍ້ລວງຄືກັນ. ເຮົາອ່ານໃນ ພາກທີ 29 ຂອງ Doctrine and Covenants ວ່າ ມັນຈຳເປັນວ່າມານຈະຕ້ອງລໍ້ລວງລູກຫລານມະນຸດ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈະບໍ່ສາມາດເປັນຜູ້ມີອິດສະລະພາບຂອງຕົນເອງ.12
ເຊັ່ນດຽວກັນ ເຮົາຕ້ອງປະເຊີນກັບຄວາມເຈັບປວດ. ເຮົາຜູ້ເປັນຄົນຮັບໃຊ້ ບໍ່ຄວນຄາດຫວັງຫລາຍກວ່າ ພຣະອາຈານ ຜູ້ໄດ້ຈາກໂລກນີ້ໄປ ພຽງແຕ່ຫລັງຈາກທີ່ໄດ້ຮັບເອົາຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານແລ້ວ.
ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຈະປະເຊີນກັບຄວາມໂສກເສົ້າເສຍໃຈ, ແຕ່ເຮົາຈະພົບຄວາມສຸກອັນຍິ່ງໃຫຍ່ນຳອີກ.
ເຮົາສາມາດເຊື່ອຟັງເໝືອນດັ່ງພຣະເຢຊູ. ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນເລື່ອງງ່າຍສະເໝີໄປ, ແຕ່ໃຫ້ຖ້ອຍຄຳຂອງຊາມູເອນ ເປັນມູນມໍລະດົກຂອງເຮົາ ທີ່ວ່າ “ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການອັນໃດຫລາຍກວ່າກັນ, ການເຊື່ອຟັງ ຫລື ຂອງຖະຫວາຍ ແລະ ເຄື່ອງບູຊາ?13 ຂໍໃຫ້ເຮົາຈົ່ງຈື່ຈຳໄວ້ວ່າ ຜົນທີ່ມາຈາກການບໍ່ເຊື່ອຟັງ ແມ່ນການເປັນຊະເລີຍ ແລະ ຄວາມຕາຍ, ແຕ່ລາງວັນສຳລັບການເຊື່ອແມ່ນການເປັນອິດສະລະ ແລະ ຊີວິດນິລັນດອນ.
ເຮົາສາມາດຮັບໃຊ້ເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດ. ຊີວິດຂອງພຣະເຢຊູ ເປັນແບບຢ່າງທີ່ດີເລີດ ເມື່ອພຣະອົງປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນບັນດາຜູ້ຄົນ. ພຣະອົງໄດ້ໂຜດຄົນເປ້ຍລ່ອຍໃຫ້ຍ່າງໄດ້, ຄົນຕາບອດໃຫ້ເຫັນຮຸ່ງ, ຄົນຫູໜວກໃຫ້ໄດ້ຍິນ.
ພຣະເຢຊູໄດ້ອະທິຖານ. ພຣະອົງໄດ້ສອນເຮົາເຖິງວິທີອະທິຖານ ໂດຍການສອນຄຳອະທິຖານທີ່ສວຍງາມ ຊຶ່ງເຮົາເອີ້ນວ່າ ຄຳອະທິຖານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ແລະ ມີໃຜແດ່ທີ່ລືມຄຳອະທິຖານຂອງພຣະອົງຢູ່ໃນສວຍເຄັດເຊມາເນໄດ້ ທີ່ວ່າ: “ຂໍຢ່າໃຫ້ເປັນໄປຕາມຄວາມປາດຖະໜາຂອງລູກ, ແຕ່ຂໍໃຫ້ເປັນໄປຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະບິດາເຈົ້າເທີ້ນ.”14
ຄຳແນະນຳທີ່ພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເຮົາ ມີຢູ່ໃນພຣະຄຳພີທີ່ສັກສິດ. ໃນຄຳເທດສະໜາທີ່ຄ້ອຍພູ, ພຣະອົງບອກເຮົາໃຫ້ເປັນຄົນມີເມດຕາ, ຖ່ອມຕົນ, ຊອບທຳ, ບໍລິສຸດໃນໃຈ, ເປັນຄົນສ້າງຄວາມສະຫງົບ. ພຣະອົງໄດ້ແນະນຳເຮົາໃຫ້ຍຶດໝັ້ນຢູ່ໃນຄວາມກ້າຫານສຳລັບຄວາມເຊື່ອຂອງເຮົາ, ເຖິງແມ່ນເຮົາຈະຖືກເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ຖືກຂົ່ມເຫັງກໍຕາມ. ພຣະອົງໄດ້ຂໍໃຫ້ຄວາມສະຫວ່າງຂອງເຮົາສ່ອງແສງ ເພື່ອວ່າຄົນອື່ນຈະໄດ້ເຫັນມັນ ແລະ ຢາກສັນລະເສີນພຣະບິດາໃນສະຫວັນຂອງເຮົາ. ພຣະອົງສອນເຮົາໃຫ້ສະອາດທາງສິນທຳ ທັງໃນຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທຳ. ພຣະອົງບອກເຮົາວ່າ ການເກັບຊັບສິນໄວ້ໃນສະຫວັນ ແມ່ນສຳຄັນກວ່າການເກັບຊັບສິນໄວ້ໃນໂລກ.15
ຄຳອຸປະມາຂອງພຣະອົງ ສອນດ້ວຍພະລັງ ແລະ ສິດອຳນາດ. ໃນຄຳອຸປະມາເລື່ອງໄທຊາມາເຣຍ ຜູ້ໃຈດີ, ພຣະອົງໄດ້ສອນເຮົາໃຫ້ຮັກ ແລະ ຮັບໃຊ້ເພື່ອນມະນຸດ.16 ໃນຄຳອຸປະມາເລື່ອງເງິນຕາລັນຕົນ, ພຣະອົງສອນເຮົາໃຫ້ພັດທະນາຕົນ ແລະ ພະຍາຍາມກາຍເປັນຄົນດີພ້ອມ.17 ໃນຄຳອຸປະມາເລື່ອງແກະທີ່ເສຍໄປ, ພຣະອົງແນະນຳເຮົາໃຫ້ອອກໄປຊອກຫາຄົນທີ່ເດີນອອກຈາກເສັ້ນທາງ ແລະ ຫລົງທາງໄປ.18
ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ພຣະຄຣິດເປັນສິ່ງສຳຄັນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ ໂດຍການຮ່ຳຮຽນພຣະຄຳຂອງພຣະອົງ, ໂດຍການເຮັດຕາມຄຳສັ່ງສອນຂອງພຣະອົງ, ແລະ ໂດຍການເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວພຣະອົງສັນຍາວ່າ ຈະມອບຊີວິດນິລັນດອນໃຫ້ເຮົາ ຊຶ່ງພຣະອົງໄດ້ສິ້ນພຣະຊົນເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາ. ບໍ່ມີຈຸດເປົ້າໝາຍໃດທີ່ສູງສົ່ງໄປກວ່ານີ້, ຊຶ່ງເຮົາຄວນເລືອກທີ່ຈະຮັບເອົາເງື່ອນໄຂຂອງພຣະອົງ ແລະ ກາຍເປັນສານຸສິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຮັດວຽກງານຂອງພຣະອົງຕະຫລອດຊີວິດຂອງເຮົາ. ບໍ່ມີສິ່ງອື່ນໃດ, ບໍ່ມີການເລືອກໃດໆຂອງເຮົາ ທີ່ສາມາດຊ່ອຍເຫລືອເຮົາໄດ້ດີກວ່າຄວາມຊ່ອຍເຫລືອຂອງພຣະອົງ.
ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຄິດເຖິງຄົນທີ່ພະຍາຍາມເຮັດຕາມແບບຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ຄົນທີ່ເຄີຍເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງຂອງພຣະອົງ, ບຸກຄົນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄິດໄດ້ ແມ່ນລຸງກູສະຕາ ແລະ ປ້າມາກາເຣັດ ວອກເກີ—ເຂົາເຈົ້າເປັນເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດແທ້ໆ ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍຮູ້ຈັກມາ. ເຂົາເຈົ້າເປັນຄົນເຢຍລະມັນ ທີ່ຍ້າຍມາຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ປະເທດການາດາພາກຕາເວັນອອກ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພົບກັບເຂົາເຈົ້າ ຕອນຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນປະທານເຜີຍແຜ່ຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ລຸງວອກເກີໄດ້ມີອາຊີບເປັນຊ່າງຕັດຜົມ. ເຖິງແມ່ນເຂົາເຈົ້າຍາກຈົນ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ແບ່ງປັນສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າມີ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີລູກ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າລ້ຽງດູທຸກຄົນທີ່ສາມາດເຂົ້າມາໃນເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າ.
ເຂົາເຈົ້າໃຊ້ຊີວິດແບບທຳມະດາສາມັນ, ປາກເວົ້າພາສາອັງກິດກໍບໍ່ເກັ່ງ, ເຮືອນຊານກໍບໍ່ມີຫຍັງຫລາຍ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີລົດ ຫລື ໂທລະທັດ, ບໍ່ໄດ້ສົນໃຈເຮັດສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນໃນໂລກສົນໃຈເຮັດ. ແຕ່ຜູ້ຄົນໄດ້ໄປຫາເຂົາເຈົ້າເລື້ອຍໆ ເພື່ອຈະໄດ້ຮູ້ສຶກເຖິງວິນຍານທີ່ປະທັບຢູ່ໃນນັ້ນ. ເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນສະຫວັນຢູ່ໃນໂລກ, ແລະ ວິນຍານທີ່ຮູ້ສຶກໃນນັ້ນ ແມ່ນວິນຍານແຫ່ງຄວາມສັນຕິສຸກ ແລະ ຄວາມດີງາມ.
ເຮົາກໍສາມາດມີວິນຍານນັ້ນຢູ່ໃນບ້ານເຮືອນຂອງເຮົາຄືກັນ ແລະ ສາມາດແບ່ງປັນມັນໃຫ້ກັບໂລກ ເມື່ອເຮົາເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ແລະ ເຮັດຕາມແບບຢ່າງທີ່ດີເລີດຂອງພຣະອົງ.
ເຮົາອ່ານໃນພຣະທຳ ສຸພະສິດ ວ່າ, “ຈົ່ງວາງແຜນຢ່າງຮອບຄອບໃນສິ່ງທີ່ເຈົ້າກະທຳ.”19 ເມື່ອເຮົາເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ເຮົາຈະມີສັດທາ, ແມ່ນແຕ່ມີຄວາມປາດຖະໜາ, ທີ່ຈະເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ພຣະຄຣິດເຄີຍເດີນ. ເຮົາຈະບໍ່ມີຄວາມສົງໄສວ່າ ເຮົາເດີນໄປໃນເສັ້ນທາງທີ່ພຣະບິດາປະສົງໃຫ້ເຮົາເດີນໄປຫລືບໍ່. ແບບຢ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ອຍໃຫ້ລອດ ເປັນເຄົ້າໂຄງສຳລັບທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາເຮັດ, ແລະ ພຣະຄຳຂອງພຣະອົງເປັນສິ່ງນຳພາທີ່ບໍ່ຜິດພາດ. ເສັ້ນທາງຂອງພຣະອົງຈະນຳເຮົາກັບຄືນບ້ານດ້ວຍຄວາມປອດໄພ. ຂໍໃຫ້ສິ່ງນີ້ຈົ່ງເປັນພອນແກ່ເຮົາ, ຂ້າພະເຈົ້າອະທິຖານໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ຜູ້ທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຮັກ, ຮັບໃຊ້, ແລະ ເປັນພະຍານເຖິງ, ອາແມນ.