ລູກທີ່ເສຍໄປ ແລະ ຫົນທາງທີ່ນຳມາສູ່ບ້ານ
ເຖິງແມ່ນວ່າ ການຕັດສິນໃຈຕ່າງໆອາດພາທ່ານໄປໄກຈາກພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ, ພຣະອາຈານຜູ້ປິ່ນປົວຊົງຢືນຢູ່ຫົນທາງທີ່ນຳມາສູ່ບ້ານ, ຕ້ອນຮັບທ່ານ.
ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງມີລູກຊາຍຢູ່ສອງຄົນ
ມັນຖືກເອີ້ນໂດຍບາງຄົນວ່າ ເປັນເລື່ອງສັ້ນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ເຄີຍບອກເລົ່າມາ.1 ເນື່ອງຈາກວ່າ ມັນໄດ້ຖືກແປເປັນຫລາຍພັນພາສາທົ່ວໂລກ, ມັນຂ້ອນຂ້າງເປັນໄປໄດ້ວ່າ ໃນໄລຍະເວລາສອງສະຫັດສະຫວັດມານີ້, ຕາເວັນບໍ່ເຄີຍຕົກ ໂດຍປາດສະຈາກການອ້າງອີງເລື່ອງລາວນີ້ໃນບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງຂອງໂລກ.
ມັນໄດ້ຖືກບອກເລົ່າໂດຍພຣະເຢຊູຄຣິດ, ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່ຂອງເຮົາ, ຜູ້ໄດ້ສະເດັດມາສູ່ໂລກນີ້ເພື່ອ “ໂຜດເອົາຄົນທີ່ຫລົງເສຍໄປແລ້ວນັ້ນໃຫ້ລອດພົ້ນ.”2 ພຣະອົງເລີ່ມດ້ວຍຖ້ອຍຄຳທີ່ລຽບງ່າຍດັ່ງນີ້: “ມີຊາຍຄົນໜຶ່ງມີລູກຊາຍຢູ່ສອງຄົນ.”3
ໃນທັນໃດນັ້ນ ພວກເຮົາກໍຮຽນຮູ້ຈາກການຂັດແຍ້ງທີ່ເຈັບປວດໃຈ. ລູກຊາຍຄົນໜຶ່ງ4 ບອກພໍ່ຂອງຕົນວ່າ ລາວພໍແລ້ວກັບຊີວິດຢູ່ທີ່ບ້ານ. ລາວຕ້ອງການຄວາມເປັນອິດສະລະຂອງລາວ. ລາວຕ້ອງການຖິ້ມວັດທະນະທຳ ແລະ ຄຳສອນຂອງພໍ່ແມ່ຂອງລາວໄວ້ທາງຫລັງ. ລາວຂໍສ່ວນແບ່ງຂອງມໍລະດົກຂອງລາວ—ດຽວນີ້.5
ທ່ານສາມາດຈິນຕະນາການໄດ້ບໍ່ວ່າ ຜູ້ເປັນພໍ່ຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອລາວໄດ້ຍິນເຊັ່ນນີ້? ເມື່ອລາວຮູ້ວ່າ ສິ່ງທີ່ລູກຊາຍຂອງລາວຕ້ອງການຫລາຍກວ່າສິ່ງອື່ນໃດນັ້ນ ແມ່ນການຖິ້ມຄອບຄົວ ແລະ ບາງທີອາດບໍ່ມີວັນກັບຄືນມາ?
ການພະຈົນໄພອັນຍິ່ງໃຫຍ່
ລູກຊາຍຜູ້ນັ້ນຄົງຈະຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມມ່ວນຊື່ນຂອງການພະຈົນໄພ ແລະ ຄວາມຕື່ນເຕັ້ນ. ໃນທີ່ສຸດ, ລາວກໍຢູ່ຕົວຄົນດຽວ. ໂດຍເປັນອິດສະລະຈາກຫລັກທຳ ແລະ ກົດຂອງວັດທະນະທຳໃນໄວເຍົາຂອງລາວ, ໃນທີ່ສຸດ ລາວກໍເລືອກການຕັດສິນໃຈເອງ ໂດຍບໍ່ຮັບອິດທິພົນຈາກພໍ່ແມ່ຂອງລາວ. ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຜິດອີກຕໍ່ໄປ. ລາວສາມາດດູດດື່ມໄປກັບການຍອມຮັບຂອງຊຸມຊົນທີ່ມີຄວາມຄິດຢ່າງດຽວກັນ ແລະ ໃຊ້ຊີວິດຕາມເງື່ອນໄຂຂອງລາວເອງ.
ໂດຍມາຮອດຈາກປະເທດທີ່ຫ່າງໄກ, ລາວໄດ້ມີໝູ່ໃໝ່ຢ່າງໄວວາ ແລະ ໄດ້ເລີ່ມໃຊ້ຊີວິດທີ່ລາວໄດ້ໄຝ່ຝັນຕະຫລອດມາ. ລາວຄົງຈະເປັນຄົນໂປດຂອງຫລາຍຄົນ, ເພາະລາວໄດ້ໃຊ້ເງິນຢ່າງເສລີ. ໝູ່ໃໝ່ຂອງລາວ—ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກຄວາມຟຸ້ມເຟືອຍຂອງລາວ—ບໍ່ໄດ້ຕັດສິນລາວ. ພວກເຂົາໄດ້ສະຫລອງ, ຕົບມື, ແລະ ສະໜັບສະໜູນການຕັດສິນໃຈຂອງລາວ.6
ຖ້າສະໄໝນັ້ນມີສື່ສັງຄົມ, ແນ່ນອນ ລາວຄົງຈະຕື່ມໜ້າດ້ວຍຮູບພາບເຄື່ອນໄຫວຂອງໝູ່ເພື່ອນທີ່ກຳລັງຍິ້ມຫົວ: #ໃຊ້ຊີວິດທີ່ດີທີ່ສຸດ! #ບໍ່ເຄີຍມີຄວາມສຸກແບບນີ້ມາກ່ອນ! #ໜ້າຈະເຮັດແນວນີ້ແຕ່ດົນແລ້ວ!
ການອຶດຢາກ
ແຕ່ງານລ້ຽງບໍ່ໄດ້ຄົງຢູ່—ມັນເກືອບຈະບໍ່ມີວັນຄົງຢູ່. ມີສອງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນ: ທຳອິດ, ລາວໝົດເງິນ, ແລະ ສອງ, ໄດ້ເກີດການອຶດຢາກໄປທົ່ວແຜ່ນດິນ.7
ຂະນະທີ່ບັນຫາຮ້າຍແຮງຂຶ້ນ, ລາວກໍວິຕົກກັງວົນ. ນັກພະນັນຂາໃຫຍ່ ຜູ້ທີ່ຄັ້ງໜຶ່ງເຄີຍຢຸດບໍ່ໄດ້ ແລະ ລ່າເລີງ ບັດນີ້ ບໍ່ສາມາດຈ່າຍຄ່າອາຫານຄາບດຽວໄດ້, ໂດຍບໍ່ຕ້ອງເວົ້າເຖິງບ່ອນພັກເລີຍ. ລາວຈະເອົາຕົວລອດໄດ້ແນວໃດ?
ລາວໄດ້ໃຈກວ້າງກັບໝູ່ເພື່ອນຂອງລາວມາຕະຫລອດ—ຕອນນີ້ພວກເຂົາຈະຊ່ວຍລາວບໍ່? ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເຫັນລາວຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫລືອເລັກໆນ້ອຍໆ—ພຽງແຕ່ຕອນນີ້ເທົ່ານັ້ນ—ຈົນກວ່າລາວຈະກັບມາຢືນໄດ້ອີກຄັ້ງ.
ພຣະຄຳພີບອກເຮົາວ່າ, “ບໍ່ມີຜູ້ໃດເອົາໃຫ້ລາວກິນ.”8
ດ້ວຍຄວາມສິ້ນຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່, ລາວໄດ້ພົບຊາວນາທ້ອງຖິ່ນຄົນໜຶ່ງ ຜູ້ທີ່ໄດ້ຈ້າງລາວໃຫ້ເກືອໝູ.9
ໂດຍທີ່ຫິວເຂົ້າແຮງໃນຕອນນີ້, ຖືກປະຖິ້ມ ແລະ ໂດດດ່ຽວ, ຊາຍໜຸ່ມຄົນນີ້ຄົງຈະສົງໄສວ່າ ສິ່ງຕ່າງໆຜິດພາດໄປຢ່າງຮ້າຍແຮງ ແລະ ໜ້າຢ້ານກົວເຊັ່ນນີ້ໄດ້ແນວໃດ.
ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ທ້ອງທີ່ວ່າງເປົ່າເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວເປັນທຸກໃຈ. ແຕ່ແມ່ນຈິດວິນຍານທີ່ວ່າງເປົ່າ. ລາວເຄີຍໝັ້ນໃຈວ່າ ການຍອມຕໍ່ຄວາມປາດຖະໜາຝ່າຍໂລກຈະເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມສຸກ, ວ່າກົດທາງສິນທຳເປັນອຸປະສັກຕໍ່ຄວາມສຸກນັ້ນ. ບັດນີ້ ລາວຮູ້ດີກວ່ານັ້ນ. ແລະ ໂອ, ລາຄາຄວາມຮູ້ທີ່ລາວຕ້ອງຈ່າຍນັ້ນແພງຫລາຍສໍ່າໃດ!10
ຂະນະທີ່ຄວາມຫິວໂຫຍທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ທາງວິນຍານໄດ້ເພີ່ມທະວີຂຶ້ນ, ຄວາມຄິດຂອງລາວກໍຫັນໄປຫາພໍ່ຂອງລາວ. ພໍ່ຈະຊ່ວຍລາວບໍ ຫລັງຈາກທຸກຢ່າງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນ? ແມ່ນແຕ່ຜູ້ທີ່ຕໍ່າຕ້ອຍທີ່ສຸດໃນບັນດາຄົນຮັບໃຊ້ຂອງພໍ່ລາວ ກໍຍັງມີອາຫານກິນ ແລະ ບ່ອນຊົ້ນພະຍຸ.
ແຕ່ກັບຄືນໄປຫາພໍ່ຂອງລາວບໍ?
ບໍ່ມີວັນ.
ສາລະພາບຕໍ່ໝູ່ບ້ານຂອງລາວວ່າ ລາວໄດ້ຜານມໍລະດົກຂອງລາວບໍ?
ເປັນໄປບໍ່ໄດ້.
ປະເຊີນໜ້າກັບເພື່ອນບ້ານຜູ້ທີ່ໄດ້ເຕືອນລາວຢ່າງແນ່ນອນວ່າ ລາວກຳລັງເຮັດໃຫ້ຄອບຄົວຂອງລາວເສື່ອມເສຍ ແລະ ກຳລັງທຳຮ້າຍຈິດໃຈພໍ່ແມ່ຂອງລາວບໍ? ກັບຄືນໄປຫາໝູ່ເກົ່າ ຫລັງຈາກທີ່ໂອ້ອວດວ່າ ລາວກຳລັງຈະຫລຸດພົ້ນເປັນອິດສະລະແລ້ວຫັ້ນບໍ?
ຮັບບໍ່ໄດ້.
ແຕ່ຄວາມຫິວໂຫຍ, ຄວາມໂດດດ່ຽວ, ແລະ ຄວາມສຳນຶກຜິດ ບໍ່ໄດ້ຫາຍໄປງ່າຍໆ—“ຈົນກວ່າ, ໃນທີ່ສຸດ, ລາວກໍສຳນຶກຕົວໄດ້.”11
ລາວຮູ້ວ່າ ລາວຕ້ອງເຮັດແນວໃດ.
ການກັບຄືນ
ບັດນີ້ ໃຫ້ເຮົາກັບໄປທີ່ຜູ້ເປັນພໍ່, ເຈົ້ານາຍຂອງເຮືອນທີ່ໃຈແຕກສະຫລາຍ. ລາວໄດ້ໃຊ້ເວລາຈັກຫລາຍຮ້ອຍ, ບາງເທື່ອເປັນຫລາຍພັນຊົ່ວໂມງ, ເປັນຫ່ວງລູກຊາຍຂອງລາວ?
ລາວໄດ້ແນມລົງໄປເບິ່ງຫົນທາງທີ່ລູກຊາຍຂອງລາວໄດ້ຍ່າງໄປຈັກເທື່ອ ແລະ ຫວນຄິດເຖິງການສູນເສຍທີ່ສຽບແທງຈິດໃຈທີ່ລາວໄດ້ຮູ້ສຶກ ຂະນະທີ່ລູກຊາຍຂອງລາວຍ່າງຈາກໄປ? ລາວໄດ້ອະທິຖານຈັກເທື່ອໃນຄືນທີ່ເດິກດື່ນ, ໂດຍວິງວອນຕໍ່ພຣະເຈົ້າໃຫ້ລູກຊາຍຂອງລາວປອດໄພ, ໃຫ້ລາວຄົ້ນພົບຄວາມຈິງ, ໃຫ້ລາວກັບຄືນມາ?
ແລະ ແລ້ວມື້ໜຶ່ງ, ຜູ້ເປັນພໍ່ກໍແນມອອກໄປເບິ່ງຫົນທາງທີ່ດຽວດາຍນັ້ນ—ຫົນທາງທີ່ນຳມາສູ່ບ້ານ—ແລະ ເຫັນຮູບຮ່າງໜຶ່ງກຳລັງຍ່າງມາຫາລາວແຕ່ໄກໆ.
ມັນເປັນໄປໄດ້ບໍ?
ເຖິງແມ່ນວ່າ ຄົນໆນັ້ນຈະຢູ່ໄກຫລາຍກໍຕາມ, ຜູ້ເປັນພໍ່ກໍຮູ້ໂດຍທັນທີວ່າ ນັ້ນແມ່ນລູກຊາຍຂອງລາວ.
ພໍ່ແລ່ນໄປຫາລາວ, ໂອບກອດລາວ, ແລະ ຈູບລາວ.12
“ພໍ່ເອີຍ,” ຜູ້ເປັນລູກຊາຍໄດ້ຮ້ອງອອກມາ, ໃນຄຳເວົ້າທີ່ລາວໜ້າຈະຊ້ອມມາແລ້ວເປັນພັນເທື່ອ, “ລູກໄດ້ເຮັດບາບຕໍ່ສູ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ສູ້ພໍ່ແລ້ວ. ລູກບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະຖືກເອີ້ນວ່າເປັນລູກຂອງພໍ່ອີກຕໍ່ໄປແລ້ວ. ລູກຂໍພຽງແຕ່ໃຫ້ພໍ່ຮັບລູກເຂົ້າເປັນລູກຈ້າງຄົນໜຶ່ງຂອງພໍ່ກໍພໍ.”13
ແຕ່ພໍ່ເກືອບຈະບໍ່ໃຫ້ລາວເວົ້າຈົບ. ໂດຍທີ່ນໍ້າຕາຄາເບົ້າ, ລາວໄດ້ສັ່ງຄົນຮັບໃຊ້ຂອງລາວວ່າ: “ເອົາເສື້ອຄຸມທີ່ດີທີ່ສຸດໃນເຮືອນມາ ແລະ ເອົາມາສວມໃສ່ບ່າຂອງລູກຊາຍຂອງເຮົາ. ສວມແຫວນໃສ່ນິ້ວມືຂອງລາວ ແລະ ສຸບເກີບໃສ່ຕີນຂອງລາວ. ເຮັດໃຫ້ເປັນງານລ້ຽງທີ່ຕ້ອງສະຫລອງ. ລູກຊາຍຂອງເຮົາໄດ້ກັບຄືນມາແລ້ວ!”14
ການສະເຫລີມສະຫລອງ
ໃນຫ້ອງການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ມີຮູບແຜ່ນໜຶ່ງແຂວນຢູ່ ແຕ້ມໂດຍນັກສິລະປະຊາວເຢຍລະມັນ ຣິເຈີດ ເບີດ. ແຮຣຽດ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າມັກຮູບແຕ້ມນີ້ຫລາຍ. ມັນພັນລະນາເຖິງສາກໜຶ່ງທີ່ອ່ອນໂຍນ ຈາກຄຳອຸປະມາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ໃນມຸມມອງທີ່ເລິກເຊິ່ງຍິ່ງຂຶ້ນ.
ຂະນະທີ່ເກືອບທຸກຄົນຊົມຊື່ນຍິນດີຢ່າງເຫລືອລົ້ນກັບການມາຂອງລູກຊາຍນັ້ນ, ມີຄົນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ຊົມຊື່ນຍິນດີ—ອ້າຍຂອງລາວ.15
ລາວກຳລັງແບກຫາບສຳພາລະທາງອາລົມ.
ລາວໄດ້ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເມື່ອນ້ອງຊາຍຂອງລາວຮ້ອງຂໍເອົາມໍລະດົກ. ລາວໄດ້ເປັນພະຍານດ້ວຍຕົວເອງ ເຖິງຄວາມໂສກເສົ້າອັນໜັກໜ່ວງຂອງພໍ່ລາວ.
ຕັ້ງແຕ່ນ້ອງຊາຍຂອງລາວຈາກໄປ, ລາວກໍພະຍາຍາມທີ່ຈະຍົກພາລະຂອງພໍ່ລາວ. ທຸກໆມື້, ລາວໄດ້ເຮັດວຽກເພື່ອທີ່ຈະຟື້ນຟູຈິດໃຈທີ່ແຕກສະຫລາຍຂອງພໍ່ລາວ.
ແລະ ບັດນີ້ ລູກທີ່ເສເພກໍກັບມາ, ແລະ ຄົນທັງຫລາຍກໍບໍ່ສາມາດຢຸດໃຫ້ຄວາມສົນໃຈຕໍ່ນ້ອງຊາຍທີ່ກະບົດຂອງລາວ.
“ຕະຫລອດຫລາຍປີຜ່ານມາ,” ລາວບອກພໍ່ຂອງລາວ, “ບໍ່ເຄີຍແມ່ນແຕ່ເທື່ອດຽວ ທີ່ລູກບໍ່ຍອມເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພໍ່ຂໍ. ແຕ່ຕະຫລອດເວລານັ້ນ ພໍ່ບໍ່ເຄີຍສະຫລອງລູກເລີຍ.”16
ຜູ້ເປັນພໍ່ຕອບວ່າ, “ລູກທີ່ຮັກເອີຍ, ທຸກໆສິ່ງທີ່ພໍ່ມີກໍເປັນຂອງເຈົ້າ! ນີ້ບໍ່ກ່ຽວກັບການປຽບທຽບລາງວັນ ຫລື ການສະຫລອງ. ນີ້ແມ່ນກ່ຽວກັບການປິ່ນປົວ. ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາທີ່ເຮົາຄອງຄອຍຖ້າເປັນເວລາຫລາຍປີ. ນ້ອງຊາຍຂອງເຈົ້າໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ ແລະ ໄດ້ມີຊີວິດອີກຄັ້ງ! ລາວໄດ້ເສຍໄປ ແຕ່ບັດນີ້ລາວກໍໄດ້ຖືກພົບແລ້ວ!”17
ຄຳອຸປະມາສຳລັບຍຸກສະໄໝຂອງເຮົາ
ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຮັກແພງທັງຫລາຍຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ເພື່ອນທີ່ຮັກແພງເອີຍ, ເຊັ່ນດຽວກັບທຸກໆຄຳອຸປະມາຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນທີ່ມີຊີວິດຢູ່ເມື່ອດົນນານມາແລ້ວເທົ່ານັ້ນ. ນີ້ແມ່ນກ່ຽວກັບທ່ານ ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າ, ມື້ນີ້.
ແມ່ນໃຜໃນທ່າມກາງພວກເຮົາທີ່ຍັງບໍ່ທັນອອກຈາກເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມບໍລິສຸດ, ໂດຍຄິດແບບໂງ່ໆວ່າ ເຮົາຈະສາມາດພົບຄວາມສຸກຫລາຍຂຶ້ນ ຖ້າໄປຕາມທາງທີ່ເອົາຕົວເອງເປັນສູນກາງ?
ແມ່ນໃຜໃນທ່າມກາງພວກເຮົາທີ່ຍັງບໍ່ຮູ້ສຶກຖ່ອມຕົວ, ຊອກຊໍ້າໃຈ, ແລະ ໝົດຫວັງທີ່ຈະຮັບການໃຫ້ອະໄພ ແລະ ຄວາມເມດຕາ?
ບາງທີ ບາງຄົນອາດເຄີຍແມ່ນແຕ່ສົງໄສວ່າ, “ມັນເປັນໄປໄດ້ບໍ ທີ່ຈະກັບຄືນໄປ? ເຮົາຈະຖືກຈຳແນກຕະຫລອດໄປ, ຖືກປະຕິເສດ, ແລະ ຖືກຫລີກລ້ຽງໂດຍໝູ່ເກົ່າຂອງເຮົາບໍ? ມັນດີກວ່າບໍ ທີ່ຈະຫລົງທາງຢູ່ຕໍ່ໄປ? ພຣະເຈົ້າຈະມີປະຕິກິລິຍາແນວໃດ ຖ້າເຮົາພະຍາຍາມທີ່ຈະກັບຄືນ?
ຄຳອຸປະມານີ້ ໃຫ້ຄຳຕອບແກ່ເຮົາ.
ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາຈະແລ່ນມາຫາເຮົາ, ພຣະໄທຂອງພຣະອົງຈະເຕັມລົ້ນໄປດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາສົງສານ. ພຣະອົງຈະໂອບກອດເຮົາ; ສວມເສື້ອຄຸມອ້ອມບ່າຂອງເຮົາ, ສວມແຫວນໃສ່ນິ້ວມືຂອງເຮົາ, ແລະ ສຸບເກີບໃສ່ຕີນຂອງເຮົາ; ແລະ ປະກາດວ່າ, “ມື້ນີ້ ພວກເຮົາສະເຫລີມສະຫລອງ! ເພື່ອລູກຂອງເຮົາ, ຜູ້ທີ່ຄັ້ງໜຶ່ງໄດ້ຕາຍໄປ, ໄດ້ກັບມາສູ່ຊີວິດແລ້ວ!”
ສະຫວັນຈະປິຕິຍິນດີຕໍ່ການກັບມາຂອງເຮົາ.
ຄວາມຍິນດີອັນຮຸ່ງເຮືອງ ຊຶ່ງເຫລືອທີ່ຈະອະທິບາຍໄດ້
ຂ້າພະເຈົ້າຂໍໃຊ້ເວລາໃນຕອນນີ້ ເພື່ອກ່າວກັບພວກທ່ານແຕ່ລະຄົນໄດ້ບໍ່?
ບໍ່ວ່າຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນໃນຊີວິດຂອງທ່ານ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສະທ້ອນ ແລະ ປະກາດຖ້ອຍຄຳຂອງເພື່ອນທີ່ຮັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ໝູ່ອັກຄະສາວົກດຽວກັນ ແອວເດີ ແຈັບຟະຣີ ອາ ຮໍແລນ ທີ່ວ່າ: “ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ທ່ານຈະຈົມລົງເລິກ ກວ່າຄວາມສະຫວ່າງທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງ [ການເສຍສະລະຊົດໃຊ້] ຂອງພຣະຄຣິດຈະສ່ອງແສງໄປເຖິງໄດ້.”18
ເຖິງແມ່ນວ່າ ການຕັດສິນໃຈຕ່າງໆອາດພາທ່ານໄປໄກຈາກພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະອົງ, ພຣະອາຈານຜູ້ປິ່ນປົວຊົງຢືນຢູ່ຫົນທາງທີ່ນຳມາສູ່ບ້ານ, ຕ້ອນຮັບທ່ານ. ແລະ ພວກເຮົາ ໃນຖານະສະມາຊິກສາດສະໜາຈັກຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ສະແຫວງຫາທີ່ຈະເຮັດຕາມຕົວຢ່າງຂອງພຣະອົງ ແລະ ໂອບກອດພວກທ່ານໃນຖານະອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງພວກເຮົາ, ໃນຖານະໝູ່ຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຮົາປິຕິຍິນດີ ແລະ ສະເຫລີມສະຫລອງກັບພວກທ່ານ.
ການກັບຄືນມາຂອງພວກທ່ານຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ພອນຂອງຄົນອື່ນຫລຸດໜ້ອຍລົງ. ເພາະຄວາມໂອບອ້ອມອາລີຂອງພຣະບິດາບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ, ແລະ ສິ່ງທີ່ຖືກມອບໃຫ້ຄົນໆໜຶ່ງ ຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ສິດທິໂດຍກຳເນີດຂອງຄົນອື່ນຫລຸດໜ້ອຍລົງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ.19
ຂ້າພະເຈົ້າຈະບໍ່ທຳທ່າວ່າ ການກັບຄືນມານັ້ນ ເປັນເລື່ອງງ່່າຍທີ່ຈະເຮັດ. ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງນັ້ນໄດ້. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ມັນອາດເປັນການຕັດສິນໃຈທີ່ຍາກທີ່ສຸດທີ່ທ່ານເຄີຍເຮັດມາ.
ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າ ທັນທີທີ່ທ່ານຕັດສິນໃຈທີ່ຈະກັບຄືນ ແລະ ຍ່າງໄປຕາມທາງຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ແລະ ພຣະຜູ້ໄຖ່, ອຳນາດຂອງພຣະອົງຈະເຂົ້າມາໃນຊີວິດຂອງທ່ານ ແລະ ປ່ຽນແປງມັນ.20
ທູດໃນສະຫວັນຈະປິຕິຍິນດີ.
ແລະ ພວກເຮົາ, ຄອບຄົວຂອງທ່ານໃນພຣະຄຣິດກໍເຊັ່ນກັນ. ເຖິງຢ່າງໃດ, ພວກເຮົາກໍຮູ້ວ່າ ການເປັນລູກທີ່ເສຍໄປນັ້ນ ເປັນແນວໃດ. ພວກເຮົາທຸກຄົນຕ່າງກໍເພິ່ງພາອຳນາດແຫ່ງການຊົດໃຊ້ຢ່າງດຽວກັນຂອງພຣະຄຣິດ. ພວກເຮົາຮູ້ຈັກເສັ້ນທາງນີ້, ແລະ ພວກເຮົາຈະຍ່າງໄປກັບພວກທ່ານ.
ບໍ່, ເສັ້ນທາງຂອງພວກເຮົາຈະບໍ່ປາດສະຈາກຄວາມທຸກໂສກ, ຄວາມໂສກເສົ້າ, ຫລື ຄວາມເສຍໃຈ. ແຕ່ພວກເຮົາໄດ້ມາໄກຂະໜາດນີ້ “ໂດຍພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດພ້ອມດ້ວຍສັດທາອັນບໍ່ສັ່ນສະເທືອນໃນພຣະອົງ, ໂດຍໄວ້ວາງໃຈຢ່າງເຕັມທີ່ໃນພຣະຄຸນຄວາມດີຂອງພຣະອົງ ຜູ້ຊົງອານຸພາບເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ລອດ.” ແລະ ນຳກັນ ພວກເຮົາຈະ “ມຸ້ງໜ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນຄົງໃນພຣະຄຣິດ, ໂດຍມີຄວາມສະຫວ່າງຢ່າງບໍລິບູນຂອງຄວາມຫວັງ ແລະ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂອງ [ຄົນ] ທັງຫລາຍ.”21 ນຳກັນ ພວກເຮົາຈະ “ຊື່ນຊົມຍິນດີ ດ້ວຍຄວາມຍິນດີອັນຮຸ່ງເຮືອງ ຊຶ່ງເຫລືອທີ່ຈະອະທິບາຍໄດ້,”22 ເພາະພຣະເຢຊູຄຣິດຊົງເປັນຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງເຮົາ!23
ນີ້ແມ່ນຄຳອະທິຖານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ເພື່ອວ່າແຕ່ລະຄົນໃນພວກເຮົາຈະໄດ້ຍິນ, ໃນຄຳອຸປະມາອັນເລິກເຊິ່ງນີ້, ສຽງຂອງພຣະບິດາທີ່ກຳລັງເອີ້ນພວກເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນຫົນທາງທີ່ນຳພວກເຮົາມາສູ່ບ້ານ—ເພື່ອວ່າພວກເຮົາຈະມີຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະກັບໃຈ, ຮັບການໃຫ້ອະໄພ, ແລະ ຕິດຕາມເສັ້ນທາງທີ່ນຳພວກເຮົາກັບໄປສູ່ພຣະເຈົ້າຜູ້ຊົງເຫັນອົກເຫັນໃຈ ແລະ ມີເມດຕາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານເຖິງສິ່ງເຫລົ່ານີ້ ແລະ ຂໍມອບພອນໃຫ້ແກ່ທ່ານ ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.