ແບບແຜນທີ່ມີພະລັງ ແລະ ຄຸນນະທຳແຫ່ງຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດ
ຂ້າພະເຈົ້າເຊື້ອເຊີນທ່ານໃຫ້ດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດຢ່າງຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ, ເໝືອນເດີມ, ແລະ ຢ່າງຕັ້ງໃຈ ແລະ ຊ່ວຍຄົນອື່ນລະຫວ່າງທາງຂອງພວກເຂົາ.
ຫລາຍປີກ່ອນ, ພັນລະຍາຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຣຸດ; ລູກສາວຂອງພວກເຮົາ, ແອສລີ; ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າໄປພາຍເຮືອກະຍັກ ກັບນັກທ່ອງທ່ຽວຄົນອື່ນໆໃນລັດຮາວາຍ ໃນສະຫະລັດ. ເຮືອກະຍັກມີລັກສະນະຄ້າຍຄືກັນກັບເຮືອຄະນູທີ່ຕ່ຳເກືອບຈຸນ້ຳ ຊຶ່ງຜູ້ພາຍຈະນັ່ງຫັນໜ້າໄປຂ້າງໜ້າ ແລະ ໃຊ້ໄມ້ພາຍທີ່ມີໃບຢູ່ທັງສອງສົ້ນ ເພື່ອພາຍຈາກໜ້າໄປຫລັງ ໃນເບື້ອງໜຶ່ງ ແລ້ວອີກເບື້ອງໜຶ່ງ. ພວກເຮົາໄດ້ວາງແຜນພາຍເຮືອໄປຍັງເກາະນ້ອຍສອງແຫ່ງຢູ່ນອກຊາຍຝັ່ງຂອງ ເກາະອາວາຮູ ແລະ ກັບຄືນມາ. ຂ້າພະເຈົ້າໝັ້ນໃຈເພາະ, ຕອນເປັນໜຸ່ມ, ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍພາຍເຮືອກະຍັກຂ້າມອ່າວທະເລຢູ່ພູເຂົາ. ຄວາມໂອຫັງບໍ່ເຄີຍເປັນລາງດີ, ແມ່ນບໍ?
ຜູ້ນຳທ່ຽວໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳ ແລະ ພາພວກເຮົາໄປເບິ່ງເຮືອກະຍັກທະເລທີ່ພວກເຮົາຈະໃຊ້. ມັນແຕກຕ່າງຈາກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍພາຍມາກ່ອນ. ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງນັ່ງຢູ່ເທິງເຮືອກະຍັກ ແທນທີ່ຈະນັ່ງລົງໃນເຮືອ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າຂຶ້ນໄປເທິງເຮືອກະຍັກ, ຈຸດສູນກາງຂອງແຮງໂນ້ມຖ່ວງຂອງຂ້າພະເຈົ້າແມ່ນສູງກວ່າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຄຸ້ນເຄີຍ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍມີຄວາມໝັ້ນຄົງໜ້ອຍລົງໃນນ້ຳ.
ເມື່ອພວກເຮົາເລີ່ມຕົ້ນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພາຍໄວກວ່າ ຣຸດ ແລະ ແອສລີ. ຫລັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ຂ້າພະເຈົ້າກໍນຳໜ້າເຂົາເຈົ້າໄປໄກ. ເຖິງແມ່ນຈະພູມໃຈກັບຈັງຫວະຄວາມໄວທີ່ກ້າຫານຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຢຸດພາຍ ແລະ ລໍຖ້າເຂົາເຈົ້າໃຫ້ຕາມມາທັນ. ຄື້ນລູກໃຫຍ່—ປະມານ 13 ຊັງຕີແມັດ1—ໄດ້ຊັດເຂົ້າຂ້າງເຮືອກະຍັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພິກຂ້າພະເຈົ້າລົງໃນນ້ຳ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປີ້ນເຮືອກັບຕັ້ງຊື່ ແລະ ພະຍາຍາມປີນຂຶ້ນເຮືອ, ຣຸດກັບແອສລີ ໄດ້ຜ່ານຂ້າພະເຈົ້າໄປແລ້ວ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໝົດແຮງທີ່ຈະພາຍເຮືອຕໍ່ໄປ. ກ່ອນທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຈະຫາຍໃຈຈັກໜ່ອຍໜຶ່ງ, ຄື້ນລູກໜຶ່ງອີກ, ລູກນີ້ແມ່ນໃຫຍ່ຫລາຍ—ຢ່າງໜ້ອຍ 20 ຊັງຕີແມັດ2—ໄດ້ຊັດເຮືອກະຍັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ພິກຂ້າພະເຈົ້າລົງໃນນ້ຳອີກ. ເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປີ້ນເຮືອກັບຕັ້ງຊື່, ຂ້າພະເຈົ້າກໍຫາຍໃຈບໍ່ອອກ ແລະ ຢ້ານວ່າຕົວເອງຈະປີນຂຶ້ນເຮືອບໍ່ໄດ້.
ເມື່ອເຫັນສະຖານະການຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ຜູ້ນຳທ່ຽວໄດ້ພາຍເຮືອມາ ແລະ ຈັບເຮືອກະຍັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າໄວ້, ເຮັດໃຫ້ມັນງ່າຍຂຶ້ນສຳລັບຂ້າພະເຈົ້າທີ່ຈະປີນຂຶ້ນເຮືອ. ເມື່ອລາວເຫັນວ່າຂ້າພະເຈົ້າອ່ອນແຮງເກີນກວ່າທີ່ຈະພາຍເຮືອຂອງຕົນເອງ, ລາວໄດ້ມັດເຊືອກໃສ່ເຮືອກະຍັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນພາຍເຮືອ, ດຶງຂ້າພະເຈົ້າໄປ. ບໍ່ດົນຂ້າພະເຈົ້າກໍຫາຍໃຈອອກ ແລະ ເລີ່ມພາຍໄປດ້ວຍຕົວເອງຢ່າງເໝາະສົມ. ລາວໄດ້ປ່ອຍເຊືອກ, ແລະ ຂ້າພະເຈົ້າກໍໄດ້ໄປເຖິງເກາະບ່ອນທຳອິດ ໂດຍທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມຊ່ວຍເຫລືອເພີ່ມເຕີມ. ເມື່ອໄປເຖິງ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລົ້ມລົງຢູ່ກັບພື້ນດິນຊາຍ, ດ້ວຍຄວາມເມື່ອຍລ້າ.
ຫລັງຈາກກຸ່ມພວກເຮົາໄດ້ພັກຜ່ອນ, ຜູ້ນຳທ່ຽວກໍໄດ້ເວົ້າກັບຂ້າພະເຈົ້າຄ່ອຍໆວ່າ, “ທ່ານ ເຣັນລັນ, ຖ້າທ່ານພາຍເຮືອຕໍ່ໄປ, ໃຫ້ຮັກສາແຮງຜັກດັນຂອງທ່ານ, ເຮົາຄິດວ່າ ທ່ານຈະພາຍສະບາຍ.” ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງລາວ ຂະນະທີ່ພວກເຮົາພາຍເຮືອໄປຍັງເກາະທີສອງ ແລະ ແລ້ວກັບຄືນມາທີ່ຈຸດເລີ່ມຕົ້ນ. ສອງເທື່ອ, ຜູ້ນຳທ່ຽວໄດ້ພາຍເຮືອມາຫາ ແລະ ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າຂ້າພະເຈົ້າເຮັດໄດ້ດີຫລາຍ. ເຖິງແມ່ນຄື້ນລູກໃຫຍ່ໆຊັດຂ້າງເຮືອກະຍັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ພິກຂວ້ຳ.
ໂດຍການພາຍເຮືອກະຍັກຢ່າງສະໝ່ຳສະເໝີ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຮັກສາແຮງຜັກດັນ ແລະ ມຸ້ງໜ້າຕໍ່ໄປ, ໂດຍຊ່ວຍລົດຜົນກະທົບຈາກຄື້ນທີ່ຊັດຂ້າພະເຈົ້າຈາກທາງຂ້າງ. ຫລັກທຳດຽວກັນນີ້ກໍສາມາດນຳໃຊ້ໄດ້ໃນຊີວິດຝ່າຍວິນຍານຂອງເຮົາ. ເຮົາຈະອ່ອນແອເມື່ອເຮົາຊ້າລົງ ແລະ ໂດຍສະເພາະເມື່ອເຮົາຢຸດ.3 ຖ້າຫາກເຮົາຮັກສາແຮງຜັກດັນ ໂດຍການສືບຕໍ່ “ພາຍ” ໄປຫາພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຕໍ່ໄປ, ເຮົາຈະປອດໄພກວ່າ ແລະ ໝັ້ນຄົງຫລາຍຍິ່ງຂຶ້ນ ເພາະຊີວິດນິລັນດອນຂອງເຮົາຂຶ້ນຢູ່ກັບສັດທາຂອງເຮົາໃນພຣະອົງ.4
ແຮງຜັກດັນທາງວິນຍານເກີດຂຶ້ນ “ຕະຫລອດຊີວິດ ເມື່ອເຮົາຮັບເອົາຄຳສອນຂອງພຣະອົງຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ.”5 ໃນການເຮັດເຊັ່ນນັ້ນ, ປະທານຣະໂຊ ເອັມ ແນວສັນ ໄດ້ສິດສອນວ່າ, ຈະເກີດ “ແບບແຜນທີ່ມີພະລັງ ແລະ ຄຸນນະທຳ.”6 ແນ່ນອນ, ອົງປະກອບຂອງຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດ—ເຊັ່ນ ສັດທາໃນອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ, ການກັບໃຈ, ການເຂົ້າສູ່ຄວາມສຳພັນຕາມພັນທະສັນຍາກັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຜ່ານທາງການບັບຕິສະມາ, ການຮັບຂອງປະທານແຫ່ງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ແລະ ການອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ6—ບໍ່ມີຈຸດປະສົງໃຫ້ມີປະສົບການພຽງຄັ້ງດຽວ, ພຽງໝາຍຊ່ອງເຫດການເທົ່ານັ້ນ. ໂດຍສະເພາະ, “ການອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ” ບໍ່ແມ່ນຂັ້ນຕອນທີ່ແຍກຕົວອອກຈາກຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດເລີຍ—ຄືກັບວ່າ ເຮົາຈະເຮັດອົງປະກອບສີ່ຢ່າງທຳອິດໃຫ້ສຳເລັດ ແລ້ວຊຸດຕົວລົງ, ກັດແຂ້ວ, ແລະ ລໍຖ້າຄວາມຕາຍ. ບໍ່ແມ່ນແນວນັ້ນ, ການອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດແມ່ນການນຳໃຊ້ອົງປະກອບອື່ນໆຂອງຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ ແລະ ເໝືອນເດີມ, ທີ່ສ້າງ “ແບບແຜນທີ່ມີພະລັງ ແລະ ຄຸນນະທຳ” ທີ່ປະທານແນວສັນໄດ້ບັນຍາຍ.8
ຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ ໝາຍຄວາມວ່າ ເຮົາປະສົບກັບອົງປະກອບຂອງຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດຕະຫລອດຊີວິດຂອງເຮົາ. ເໝືອນເດີມ ໝາຍຄວາມວ່າເຮົາຕໍ່ເຕີມ ແລະ ພັດທະນາດ້ວຍການເຮັດຊ້ຳຄືນແຕ່ລະຄັ້ງ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຮົາຈະເຮັດອົງປະກອບຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ພຽງແຕ່ໝຸນວຽນໃນວົງກົມ ປາດສະຈາກທາງໂຄຈອນໄປຂ້າງໜ້າ. ກົງກັນຂ້າມ, ເຮົາຫຍັບເຂົ້າໃກ້ພຣະເຢຊູຄຣິດຫລາຍຂຶ້ນ ທຸກຄັ້ງຜ່ານທາງແບບແຜນນັ້ນ.
ແຮງຜັກດັນກ່ຽວຂ້ອງກັບທັງຄວາມໄວ ແລະ ທິດທາງ.9 ຖ້າຫາກຂ້າພະເຈົ້າພາຍເຮືອກະຍັກແຮງໆໃນທິດທາງທີ່ຜິດ, ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດສ້າງແຮງຜັກດັນຫລາຍໆໄດ້, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າກໍຄົງໄປບໍ່ເຖິງຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ຕັ້ງໃຈໄວ້. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ໃນຊີວິດ, ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງ “ພາຍ” ເຮືອໄປຫາພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ ເພື່ອມາຫາພຣະອົງ.10
ສັດທາຂອງເຮົາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການບຳລຸງລ້ຽງທຸກວັນ.11 ມັນໄດ້ຮັບການບຳລຸງລ້ຽງ ເມື່ອເຮົາອະທິຖານທຸກວັນ, ສຶກສາພຣະຄຳພີທຸກວັນ, ສະທ້ອນເຖິງພຣະກະລຸນາທິຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າທຸກວັນ, ກັບໃຈທຸກວັນ, ແລະ ເຮັດຕາມການກະຕຸ້ນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດທຸກວັນ. ຄືກັບການເລື່ອນການກິນອາຫານທັງໝົດຂອງເຮົາໄປຈົນຮອດວັນອາທິດ ແລະ ແລ້ວກິນດື່ມຢ່າງໜັກຕາມທີ່ກຳນົດການໂພຊະນາການໄວ້ໃນໜຶ່ງອາທິດ, ການຈຳກັດພຶດຕິກຳການບຳລຸງລ້ຽງປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາໄວ້ພຽງວັນດຽວໃນໜຶ່ງອາທິດ ກໍບໍ່ດີຕໍ່ສຸກຂະພາບທາງວິນຍານຂອງເຮົາເຊັ່ນກັນ.12
ເມື່ອເຮົາຮັບຜິດຊອບຕໍ່ປະຈັກພະຍານຂອງເຮົາເອງ,13 ເຮົາຈະໄດ້ຮັບແຮງຜັກດັນທາງວິນຍານ ແລະ ຄ່ອຍໆພັດທະນາຮາກຖານສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ, ແລະ ຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດຈະກາຍເປັນສູນກາງຂອງຈຸດປະສົງຂອງຊີວິດ.14 ແຮງຜັກດັນຈະເພີ່ມຂຶ້ນເຊັ່ນກັນ ເມື່ອເຮົາພະຍາຍາມເຊື່ອຟັງກົດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກັບໃຈ. ການກັບໃຈເປັນສິ່ງທີ່ມີຄວາມສຸກ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຮົາຮຽນຮູ້ຈາກຄວາມຜິດພາດຂອງເຮົາ, ຊຶ່ງເປັນວິທີທີ່ເຮົາກ້າວໜ້າຊົ່ວນິລັນດອນ. ບໍ່ຕ້ອງສົງໄສວ່າເຮົາຈະມີເວລາເມື່ອເຮົາພິກເຮືອກະຍັກ ແລະ ພົບວ່າຕົວເອງຢູ່ໃນນ້ຳເລິກ. ຜ່ານການກັບໃຈ, ເຮົາສາມາດກັບຂຶ້ນເຮືອໄດ້ ແລະ ດຳເນີນຕໍ່ໄປ, ບໍ່ວ່າເຮົາຈະຕົກຈາກເຮືອຫລາຍເທື່ອປານໃດກໍຕາມ.15 ສ່ວນສຳຄັນຄືເຮົາບໍ່ຍອມແພ້.
ອົງປະກອບຕໍ່ໄປຂອງຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດແມ່ນການບັບຕິສະມາ, ຊຶ່ງລວມດ້ວຍການບັບຕິສະມາດ້ວຍນ້ຳ ແລະ, ຜ່ານທາງການຢືນຢັນ, ການບັບຕິສະມາດ້ວຍພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.16 ເຖິງແມ່ນການບັບຕິສະມາຈະເປັນເຫດການດຽວ, ແຕ່ເຮົາຕໍ່ພັນທະສັນຍາແຫ່ງການບັບຕິສະມາຂອງເຮົາຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ ເມື່ອເຮົາຮັບສ່ວນສິນລະລຶກ. ສິນລະລຶກບໍ່ໄດ້ແທນທີ່ບັບຕິສະມາ, ແຕ່ມັນເຮັດໃຫ້ອົງປະກອບເບື້ອງຕົ້ນໃນຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດ—ສັດທາ ແລະ ການກັບໃຈ—ເຊື່ອມໂຍງດ້ວຍການຮັບເອົາພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ.17 ເມື່ອເຮົາຮັບສ່ວນສິນລະລຶກຢ່າງມີສະຕິ,18 ເຮົາເຊື້ອເຊີນພຣະວິນຍານບໍລິສຸດເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງເຮົາ, ຄືກັນກັບຕອນທີ່ເຮົາຮັບບັບຕິສະມາ ແລະ ການຢືນຢັນ.19 ເມື່ອເຮົາຮັກສາພັນທະສັນຍາທີ່ໄດ້ບັນຍາຍໄວ້ໃນຄຳອະທິຖານສຳລັບສິນລະລຶກ, ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະກາຍເປັນເພື່ອນຂອງເຮົາ.
ເມື່ອພຣະວິນຍານບໍລິສຸດມີອິດທິພົນຫລາຍຂຶ້ນໃນຊີວິດຂອງເຮົາ, ເຮົາພັດທະນາຄຸນລັກສະນະເໝືອນດັ່ງພຣະຄຣິດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ເໝືອນເດີມ. ໃຈເຮົາຈະປ່ຽນແປງ. ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຮົາທີ່ຈະເຮັດຄວາມຊົ່ວກໍຈະໜ້ອຍລົງ. ຄວາມໂນ້ມອ່ຽງຂອງເຮົາທີ່ຈະເຮັດຄວາມດີຈະເພີ່ມຂຶ້ນ ຈົນກວ່າເຮົາພຽງຕ້ອງການທີ່ຈະ “ເຮັດຄວາມດີໂດຍຕະຫລອດ.”20 ແລະ ດ້ວຍເຫດນີ້ ເຮົາຈຶ່ງເຂົ້າເຖິງພະລັງແຫ່ງສະຫວັນທີ່ຈຳເປັນ ເພື່ອອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ.21 ສັດທາຂອງເຮົາໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນ, ແລະ ເຮົາພ້ອມທີ່ຈະເຮັດແບບແຜນທີ່ມີພະລັງ ແລະ ຄຸນນະທຳຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ.
ແຮງຜັກດັນທາງວິນຍານກໍຜັກດັນໃຫ້ເຮົາເຮັດພັນທະສັນຍາເພີ່ມເຕີມກັບພຣະເຈົ້າ ໃນບ້ານຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ພັນທະສັນຍາຫລາຍຂໍ້ດຶງເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃກ້ພຣະຄຣິດ ແລະ ເຊື່ອມຕໍ່ເຮົາເຂົ້າກັບພຣະອົງຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນຫລາຍຂຶ້ນ. ຜ່ານທາງພັນທະສັນຍາເຫລົ່ານີ້, ເຮົາໄດ້ເຂົ້າເຖິງອຳນາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າຂອງພຣະອົງ. ເພື່ອຄວາມແຈ່ມແຈ້ງ, ພັນທະສັນຍາແຫ່ງການບັບຕິສະມາ ແລະ ພຣະວິຫານບໍ່ແມ່ນ, ໃນຕົວຂອງມັນເອງ, ແຫລ່ງແຫ່ງອຳນາດ. ແຫລ່ງແຫ່ງອຳນາດຄືອົງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ ແລະ ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນຂອງເຮົາ. ການເຮັດ ແລະ ການຮັກສາພັນທະສັນຍາສ້າງຊ່ອງທາງໃຫ້ອຳນາດຂອງພວກພຣະອົງມີຢູ່ໃນຊີວິດຂອງເຮົາ. ເມື່ອເຮົາດຳລົງຊີວິດໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບພັນທະສັນຍາເຫລົ່ານີ້, ໃນທີ່ສຸດເຮົາຈະກາຍເປັນຜູ້ສືບທອດທຸກສິ່ງທີ່ພຣະບິດາເທິງສະຫວັນມີ.22 ແຮງຜັກດັນທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຈາກການດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດ ບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ອຳນາດການຫັນປ່ຽນທຳມະຊາດແຫ່ງສະຫວັນຂອງເຮົາໄປສູ່ຈຸດໝາຍປາຍທາງນິລັນດອນຂອງເຮົາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງກະຕຸ້ນໃຫ້ເຮົາຊ່ວຍເຫລືອຄົນອື່ນ ດ້ວຍວິທີທີ່ເໝາະສົມນຳອີກ.
ໃຫ້ພິຈາລະນາວ່າຜູ້ນຳທ່ຽວໄດ້ຊ່ວຍຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ ຫລັງຈາກທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ພິກຂວ້ຳໃນເຮືອກະຍັກ. ລາວບໍ່ໄດ້ເອີ້ນຖາມຢູ່ໄກໆແບບບໍ່ມີປະໂຫຍດ ເຊັ່ນ, “ທ່ານ ເຣັນລັນ, ທ່ານກຳລັງເຮັດຫຍັງຢູ່ໃນນ້ຳ?” ລາວບໍ່ໄດ້ພາຍເຮືອມາ ແລະ ຮ້າຍໃຫ້ຂ້າພະເຈົ້າ, ເວົ້າວ່າ, “ທ່ານ ເຣັນລັນ, ທ່ານຄົງບໍ່ຢູ່ໃນສະພາບແບບນີ້ ຖ້າຫາກທ່ານມີຮ່າງກາຍທີ່ແຂງແຮງ.” ລາວບໍ່ໄດ້ເລີ່ມລາກເຮືອກະຍັກຂອງຂ້າພະເຈົ້າ ໃນຂະນະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າພະຍາຍາມຂຶ້ນເທິງເຮືອ. ແລະ ລາວບໍ່ໄດ້ບອກສອນຂ້າພະເຈົ້າຢູ່ຕໍ່ໜ້າກຸ່ມ. ກົງກັນຂ້າມ, ລາວໄດ້ຊ່ວຍເຫລືອຕາມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການ ໃນເວລາທີ່ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການ. ລາວໄດ້ແນະນຳຂ້າພະເຈົ້າເມື່ອຂ້າພະເຈົ້າພ້ອມທີ່ຈະເປີດກວ້າງ. ແລະ ລາວກໍໄດ້ເຮັດເກີນກວ່າໜ້າທີ່ເພື່ອໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້າພະເຈົ້າ.
ເມື່ອເຮົາປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕໍ່ຄົນອື່ນ, ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຖາມຄຳຖາມທີ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດ ຫລື ເວົ້າສິ່ງທີ່ເຫັນຊັດເຈນຢູ່ແລ້ວ. ຜູ້ຄົນສ່ວນຫລາຍທີ່ດີ້ນລົນ ຮູ້ວ່າພວກເຂົາກຳລັງດີ້ນລົນ. ເຮົາບໍ່ຄວນຕັດສິນ, ການຕັດສິນຂອງເຮົາບໍ່ເປັນປະໂຫຍດ ຫລື ບໍ່ເປັນທີ່ຕ້ອນຮັບ, ແລະ ສ່ວນໃຫຍ່ມັກຈະບໍ່ມີຂໍ້ມູນພຽງພໍ.
ການປຽບທຽບຕົວເອງໃສ່ກັບຄົນອື່ນສາມາດນຳເຮົາໄປສູ່ອັນຕະລາຍອັນຮ້າຍແຮງ, ໂດຍສະເພາະ ຖ້າຫາກເຮົາສະຫລຸບວ່າ ເຮົາຊອບທຳຫລາຍກວ່າຄົນທີ່ກຳລັງດີ້ນລົນ. ການປຽບທຽບດັ່ງກ່າວຄືກັນກັບການກຳລັງຈົມນ້ຳຢ່າງສິ້ນຫວັງ ໃນນ້ຳເລິກສາມແມັດ23, ເຫັນຄົນອື່ນກຳລັງຈົມໃນນ້ຳເລິກສີ່ແມັດ24, ຕັດສິນວ່າເຂົາເປັນຄົນບາບໜາສາໂຫດ, ແລະ ຮູ້ສຶກດີກັບຕົວເອງ. ເຖິງຢ່າງໃດ, ເຮົາທຸກຄົນຕ່າງກໍຍັງດີ້ນລົນໃນວິທີທາງຂອງເຮົາເອງ. ບໍ່ມີໃຜໃນພວກເຮົາຈະລອດໄດ້ດ້ວຍຕົວເອງ.25 ເຮົາບໍ່ສາມາດ. ຢາໂຄບ, ໃນພຣະຄຳພີມໍມອນ, ໄດ້ສິດສອນວ່າ, “ຈົ່ງຈື່ຈຳໄວ້, ຫລັງຈາກ [ເຮົາ] ທຳຕົນເອງເຂົ້າກັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ວ່າຈະເປັນໂດຍພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ [ເຮົາ] ຈະລອດ.”26 ເຮົາທຸກຄົນຕ້ອງການການຊົດໃຊ້ອັນບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດ, ບໍ່ແມ່ນແຕ່ສ່ວນໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ.
ເຮົາຕ້ອງການຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ຄວາມເຂົ້າອົກເຂົ້າໃຈ, ແລະ ຄວາມຮັກທັງໝົດຂອງເຮົາມາ ຂະນະທີ່ເຮົາປະຕິສຳພັນກັບຜູ້ຄົນທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຮົາ.27 ຜູ້ທີ່ກຳລັງດີ້ນລົນ “ຈຳເປັນຕ້ອງປະສົບກັບຄວາມຮັກອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ ທີ່ສະທ້ອນຢູ່ໃນຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳ [ຂອງເຮົາ].”28 ຂະນະທີ່ເຮົາປະຕິບັດສາດສະໜາກິດ, ເຮົາໃຫ້ກຳລັງໃຈຄົນອື່ນເລື້ອຍໆ ແລະ ສະເໜີຊ່ວຍເຫລືອ. ເຖິງແມ່ນບາງຄົນບໍ່ເປີດກວ້າງ, ແຕ່ເຮົາກໍສືບຕໍ່ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດຕາມທີ່ເຂົາອະນຸຍາດ. ພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດໄດ້ສິດສອນວ່າ “ຈົ່ງປະຕິບັດສາດສະໜາກິດແກ່ຄົນນັ້ນສະເໝີໄປ ເພາະເຈົ້າບໍ່ສາມາດຈະຮູ້ໄດ້ວ່າ ເຂົາອາດຈະກັບມາ ແລະ ກັບໃຈຫລືບໍ່, ແລະ ມາຫາເຮົາດ້ວຍຈຸດປະສົງເຕັມທີ່ແຫ່ງໃຈ, ແລະ ເຮົາຈະປິ່ນປົວເຂົາ; ແລະ ເຈົ້າຈະເປັນທາງນຳຄວາມລອດມາສູ່ເຂົາ.”29 ວຽກງານຂອງພຣະຜູ້ຊ່ວຍໃຫ້ລອດຄືປິ່ນປົວ. ວຽກງານຂອງເຮົາຄືຮັກ—ຮັກ ແລະ ປະຕິບັດສາດສະໜາກິດໃນລັກສະນະທີ່ຄົນອື່ນຖືກດຶງດູດເຂົ້າຫາພຣະເຢຊູຄຣິດ. ນີ້ເປັນຜົນໜຶ່ງຂອງແບບແຜນທີ່ມີພະລັງ ແລະ ຄຸນນະທຳ ຂອງຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດ.
ຂ້າພະເຈົ້າເຊື້ອເຊີນທ່ານໃຫ້ດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດຢ່າງຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ, ເໝືອນເດີມ, ແລະ ຢ່າງຕັ້ງໃຈ ແລະ ຊ່ວຍຄົນອື່ນລະຫວ່າງທາງຂອງພວກເຂົາ. ຂ້າພະເຈົ້າເປັນພະຍານວ່າຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດ ເປັນສູນກາງໃນແຜນຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ; ເຖິງແນວໃດ, ມັນກໍເປັນຄຳສອນຂອງພຣະອົງຢູ່ແລ້ວ. ເມື່ອເຮົາໃຊ້ສັດທາໃນພຣະເຢຊູຄຣິດ ແລະ ການຊົດໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ເຮົາຈະຜັກດັນໄປຕາມເສັ້ນທາງແຫ່ງພັນທະສັນຍາ ແລະ ກະຕຸ້ນໃຫ້ຄົນອື່ນກາຍເປັນສານຸສິດທີ່ຊື່ສັດຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ. ເຮົາສາມາດກາຍເປັນທາຍາດໃນອານາຈັກຂອງພຣະບິດາເທິງສະຫວັນ, ຊຶ່ງເປັນຈຸດສູງສຸດຂອງການດຳລົງຊີວິດຕາມຄຳສອນຂອງພຣະຄຣິດຢ່າງຊື່ສັດ. ໃນພຣະນາມຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດ, ອາແມນ.