Wakende met alle volharding

Het Boek van Mormon bevat de volheid van het evangelie van onze Heiland en is het enige boek waarvan de Heer zelf heeft getuigd dat het waar is (zie LV 17:6; zie ook Russell M. Nelson, ‘Een getuigenis van het Boek van Mormon’, Liahona, januari 2000, p. 84). Het Boek van Mormon is absoluut de sluitsteen van onze godsdienst.

De bekerings- en overtuigingskracht van het Boek van Mormon zijn het gevolg van zowel de diepgaande aandacht voor de Heer Jezus Christus als de geïnspireerde duidelijke en zuivere leer in het boek. Nephi heeft verklaard: ‘Mijn ziel verlustigt zich in duidelijkheid voor mijn volk, opdat het zal leren’ (2 Nephi 25:4). Dit vers wil zeggen dat de leringen duidelijk en gemakkelijk te begrijpen zijn.

Het Boek van Mormon is het nauwkeurigste boek op aarde omdat het zich bepaalt tot de Waarheid (zie Johannes 14:6; 1 Nephi 13:40), namelijk Jezus Christus, en de duidelijke en waardevolle delen herstelt die uit het ware evangelie zijn weggenomen (zie 1 Nephi 13:26, 28–29, 32, 34–35, 40). De unieke combinatie van deze twee factoren — aandacht voor de Heiland en duidelijkheid van de leringen — maakt het voor het derde lid van de Godheid, namelijk de Heilige Geest, mogelijk een geestelijke bevestiging te geven. Derhalve spreekt het Boek van Mormon als geen andere Schriftuur tot de geest en het hart van de lezer.

De profeet Joseph Smith heeft verklaard dat we door ons aan de leringen in het Boek van Mormon te houden, ‘dichter bij God’ komen dan door welk ander boek ook (Leringen van kerkpresidenten: Joseph Smith [2007], p. 68). Regelmatig lezen in en praten over het Boek van Mormon maken de kracht vrij om verleidingen te weerstaan en liefdevolle gevoelens in ons gezin teweeg te brengen. En discussies over de leerstellingen en beginselen in het Boek van Mormon bieden ouders de kans om hun kinderen te observeren, naar ze te luisteren, van ze te leren, en ze te onderrichten.

Kinderen van alle leeftijden, met inbegrip van peuters, staan open voor de kenmerkende geest van het Boek van Mormon. Kinderen zullen wellicht niet alle woorden en verhalen begrijpen, maar ze zullen zeker de geest voelen die uit het boek spreekt (zie Jesaja 29:4; zie ook 2 Nephi 26:16). En de vragen die een kind stelt, de opmerkingen die het plaatst, en de discussies die zich voordoen, verschaffen ouders belangrijke geestelijke waarschuwingssignalen. Wellicht nog belangrijker is het dat ouders door dergelijke gesprekken kunnen onderkennen wat hun kinderen leren, denken en voelen over de leringen die in deze heilige Schriftuur staan, alsmede de eventuele bedenkingen die zij hebben.

Een getuigenis is persoonlijke kennis, gebaseerd op de geestelijke bevestiging van de Heilige Geest, dat bepaalde feiten van eeuwig belang waar zijn. De Heilige Geest is de boodschapper voor de Vader en de Zoon, de leraar van en de leidsman tot alle waarheid (zie Johannes 14:26; 16:13). Vandaar dat er geschreven staat: ‘Door de macht van de Heilige Geest kunt gij de waarheid van alle dingen kennen’ (Moroni 10:5).

De kennis en de geestelijke bevestiging die we van de Heilige Geest ontvangen, zijn het gevolg van openbaring. Die zegeningen vallen ons ten deel als we daar met een oprecht hart, een eerlijke bedoeling en geloof in Christus naar zoeken (zie Moroni 10:4). Een persoonlijk getuigenis brengt ook verantwoordelijkheid en rekenschap met zich mee.

Ouders dienen oplettend en geestelijk alert te zijn op gelegenheden waarin zij spontaan tot hun kinderen kunnen getuigen. Dergelijke situaties hoeven niet te worden geprogrammeerd, ingeroosterd of voorbereid. Het is zelfs zo dat hoe minder de wijze van getuigen wordt gereguleerd, des te groter de kans op stichting en blijvende invloed is. ‘Evenmin moet gij u van tevoren bezorgd maken over wat gij zult zeggen; maar verzamelt de woorden des levens steeds als een schat in uw gedachten, en in die ure zal u het deel worden gegeven dat eenieder moet worden toegemeten’ (LV 84:85).

Een gesprek dat bijvoorbeeld spontaan onder de avondmaaltijd ontstaat, kan een perfecte achtergrond zijn waartegen een ouder over bepaalde zegeningen praat en getuigt die hij of zij die dag heeft ontvangen. En een getuigenis hoeft niet altijd te beginnen met: ‘Ik geef je mijn getuigenis.’ Ons getuigenis kan simpelweg zoiets zijn als: ‘Ik weet dat ik op mijn werk met inspiratie gezegend ben’, of ‘De waarheid in deze schrifttekst is mij altijd tot leiding geweest.’ Er zijn nog tal van andere momenten waarop we de gelegenheid hebben om te getuigen, bijvoorbeeld als we in de auto zitten of een busreis maken.

Hoe kinderen op dergelijke spontane getuigenissen reageren en met hoeveel enthousiasme of tegenzin zij dat doen, zijn krachtige geestelijke waarschuwingssignalen. Hoe een kind reageert op iets wat het tijdens de schriftstudie in de huiselijke kring leert of hoe het openhartig zijn bedenkingen over een evangeliebeginsel of -toepassing uitspreekt, kan zeer verhelderend zijn en ouders meer inzicht geven in de vragen en behoeften van een kind. Dergelijke discussies — in het bijzonder wanneer ouders net zozeer geneigd zijn te luisteren als te praten — kunnen een stimulerend en veilig religieus milieu thuis creëren en tot geregelde gesprekken over moeilijke onderwerpen uitnodigen.

In de onderverdeling van alle scheppingen Gods zijn er dingen die handelen en dingen die met zich laten handelen (zie 2 Nephi 2:14). Als kinderen van onze hemelse Vader is ons morele keuzevrijheid geschonken, het vermogen om zelfstandig te handelen. Begiftigd met keuzevrijheid kunnen wij naar eigen believen handelen, en we dienen voornamelijk te handelen en niet met ons te laten handelen — in het bijzonder als we ‘door studie en ook door geloof’ (LV 88:118) kennis zoeken.

Als actieve evangelieleerling dienen wij ‘daders des woords en niet alleen hoorders’ te zijn (Jakobus 1:22). We stellen ons hart open voor de invloed van de Heilige Geest als we onze keuzevrijheid goed gebruiken en in overeenstemming met correcte beginselen handelen — waarmee we de weg banen voor zijn onderricht en zijn getuigkracht. Ouders hebben de heilige plicht om hun kinderen te leren handelen en kennis te zoeken door geloof. En een kind is nooit te jong om aan deze vorm van leren deel te nemen.

Een man die een vis krijgt, heeft slechts een dag te eten. Een man die leert vissen, heeft zijn hele leven te eten. Wij, ouders en evangelieleerkrachten, houden ons niet bezig met het uitdelen van vis; het is ons werk om onze kinderen te leren ‘vissen’ zodat ze geestelijk zelfstandig worden. Dat belangrijke doel wordt het beste bereikt als het ons lukt onze kinderen aan te moedigen om in overeenstemming met correcte beginselen te handelen — door ze te helpen om het geleerde in praktijk te brengen. ‘Indien iemand diens wil doen wil, zal hij van deze leer weten, of zij van God komt’ (Johannes 7:17). Die vorm van leren vereist geestelijke, mentale en fysieke inspanning en niet slechts passief luisteren.

Kinderen ertoe brengen als actieve evangelieleerling te handelen en niet slechts met zich te laten handelen, borduurt voort op het Boek van Mormon lezen en bespreken en thuis spontaan uw getuigenis geven. Stel u bijvoorbeeld een gezinsavond voor waarop van kinderen wordt verwacht dat ze vragen stellen over wat zij lezen in en leren uit het Boek van Mormon — of over een onderwerp dat thuis recent naar voren is gekomen uit een evangeliediscussie of een spontaan gegeven getuigenis. En stel u voor dat de kinderen vragen stellen waarop de ouders niet een pasklaar antwoord hebben. Sommige ouders voelen zich wellicht niet op hun gemak met zo’n ongestructureerde benadering van de gezinsavond. Maar de beste gezinsavonden zijn niet noodzakelijkerwijs het product van een kant-en-klaar, gekocht of gedownload pakket met schema’s en visuele hulpmiddelen. Wat een geweldige gelegenheid voor de gezinsleden om samen de Schriften te onderzoeken, om kennis te zoeken door studie en ook door geloof, en om te worden onderricht door de Heilige Geest. ‘Want de prediker was niet beter dan de toehoorder, evenmin was de leraar beter dan de leerling; (…) en arbeidden zij allen, ieder naar zijn kracht’ (Alma 1:26).

Zetten u en ik onze kinderen aan tot handelend leren en kennis zoeken door studie en door geloof, of hebben we onze kinderen zo gevormd dat ze een afwachtende houding aannemen en met zich laten handelen? Geven wij als ouders onze kinderen voornamelijk het equivalent van geestelijke vis te eten, of helpen we ze consequent om te handelen, zelf actief te leren, en standvastig en onwrikbaar te zijn? Bieden we onze kinderen hulp zodat ze gedreven gaan vragen, zoeken en kloppen? (Zie 3 Nephi 14:7.)

Het geestelijke begrip waarmee u en ik zijn gezegend en dat we in ons hart bevestigd hebben gekregen, kan nu eenmaal niet zomaar aan onze kinderen worden doorgegeven. Het lesgeld van vlijt en van leren door studie en ook door geloof moet betaald worden om dergelijke kennis zelf te ‘bezitten’ en zich eigen te maken. Alleen op die manier kan wat het verstand begrijpt ook in het hart worden gevoeld. Alleen op die manier kan een kind zich aan zijn afhankelijkheid van andermans geestelijke kennis en ervaring onttrekken en zelf de hand leggen op die zegeningen. Alleen op die manier kunnen we onze kinderen geestelijk voorbereiden op de wisselvalligheden van het sterfelijk leven.

Ik getuig tot u dat ouders die consequent het Boek van Mormon lezen en bespreken met hun kinderen, die spontaan hun getuigenis geven aan hun kinderen, en die hun kinderen ertoe bewegen om als actieve evangelieleerling te handelen en niet enkel met zich te laten handelen, gezegend zullen worden met ogen die ver kunnen zien (zie Mozes 6:27) en met oren die het geluid van de bazuin kunnen horen (Ezechiël 33:2–16). Door het geestelijk onderscheidingsvermogen en de inspiratie die u ontvangt uit een combinatie van deze drie gewijde gewoonten zult u voor uw gezin als wachter op de toren staan — ‘wakende met alle volharding’ (Efeziërs 6:18) — tot zegen van uw gezin en uw toekomende nageslacht. Dat beloof ik u en getuig ik tot u in de heilige naam van de Heer Jezus Christus. Amen.