តើវាស័ក្តិសមនឹងការខំប្រឹងប្រែងដែរឬទេ ?
ប្រាដុន ខុមស្តុក រដ្ឋយូថាហ៍ ស.រ.អា.
កូនប្រុសអាយុបួនឆ្នាំរបស់យើង ខូលតុន បានបង្ហាញក្រដាសមួយសន្លឹកដោយមានមោទភាព ដែលគាត់វាបានទទួលពីគ្រូថ្នាក់បឋមសិក្សារបស់ខ្លួន ដែលមានប្រាប់ពីផ្នែករបស់គាត់នៅក្នុងកម្មវិធីថ្នាក់បឋមសិក្សាបន្ទាប់ទៀត ។ តួនាទីរបស់យើងគឺដើម្បីបង្រៀនពាក្យប្រាំពីរជួរដល់គាត់ ពីមុននឹងកម្មវិធីសម្តែងក្នុងរយៈពេលពីរសប្តាហ៍ទៀត ។
នៅល្ងាចថ្ងៃចន្ទមួយ យើងបានផ្លាស់ប្តូរពីរាត្រីជួបជុំគ្រួសារឲ្យទៅជាការហាត់សមដ៏ធំមួយ ។ ខូលតុនបានព្យាយាមធ្វើការហាត់សមជាច្រើនដងទាំងញញឹម ដោយមានការផ្តល់មតិពីភរិយាខ្ញុំ និង រូបខ្ញុំដូចជា « សុំកុំឡេះឡោះ ពេលកូននិយាយវា ហើយសូមប្រាកដថាកូននិយាយវាច្បាស់ៗ » ។
ទោះបីជាមានការខិតខំអស់ពីសមត្ថភាពយើងក្តី យើងពុំប្រាកដថាយើងបានធ្វើប្រសើរជាងពេលយើងចាប់ផ្តើមនោះឡើយ ។
ការរៀបចំខ្លួនទៅព្រះវិហារនៅថ្ងៃអាទិត្យបន្ទាប់ រួមមានទាំងកូនរបស់យើងពីរនាក់បានបាត់ស្រោមជើង កូនម្នាក់អាយុប្រាំបីខែដែលធ្មេញកំពុងដុះ និង កូនអាយុបួនឆ្នាំដែលយំស្រែក ។
ការប្រជុំបានចាប់ផ្តើម ពេលចម្រៀងបើកបានចប់ ខ្ញុំបានដើរចេញទៅសាលពីរដងដោយសារកូនយំ ។ នៅពេលក្រុមចម្រៀងបានក្រោកឈរច្រៀង ខ្ញុំហៀបនឹងបោះបង់ក្តីសង្ឃឹមថានឹងមានបទពិសោធន៍នៃការស្អាងឡើង ហើយបែបជាគិតថាយើងមិនអាចនៅរហូតដល់ចប់ការប្រជុំឡើយ ។
នៅពេលគេនិយាយពាក្យថា អាម៉ែនជាលើកចុងក្រោយ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្បើយជាខ្លាំង ។ ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំបានព្យាយាមជំនះលើការលំបាកនោះ ខ្ញុំបានឆ្ងល់ថា « តើវាសក្តិសមនឹងនឹងការខំប្រឹងប្រែងដែរឬទេ ? តើយើងមានការរីកចម្រើនជាមួយកូនៗរបស់យើងដោយការនាំពួកគេមកព្រះវិហាររៀងរាល់សប្តាហ៍ដែរឬទេ ? »
ប្រសាសន៍របស់អែលឌើរ ដេវីឌ អេ បែដណា ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានផុសចេញមកក្នុងគំនិតខ្ញុំ ។ លោកមានប្រសាសន៍ ៖ « នៅពេលស៊ីស្ទើរ បែដណា និង ខ្ញុំមានការធុញថប់ ដោយសារតែទម្លាប់សុចរិត ដែលយើងបានខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីចិញ្ចឹមកូន ហាក់បីដូចជាពុំទទួលបានផ្លែផ្កាខាងវិញ្ញាណភ្លាមៗតាមដែលយើងចង់បាន និង រំពឹងទុក ។ …
« ស៊ិស្ទើរ បែដណា និង ខ្ញុំបានគិតជួយកូនប្រុសរបស់យើងឲ្យយល់ពីមាតិកានៃមេរៀនសំខាន់ៗ ឬ ខគម្ពីរជាក់លាក់មួយដែលទីបំផុតវាលេចចេញនូវផ្លែផ្កា ។ ប៉ុន្តែលទ្ធផលបែបនោះពុំកើតឡើងគ្រប់ពេលដែលយើងសិក្សា ឬ អធិស្ឋាន ឬ រៀនជាមួយគ្នានោះទេ ។ ភាពខ្ជាប់ខ្លួននៃបំណងចិត្ត និង កិច្ចការរបស់យើងទេដែលអាចជាមេរៀនដ៏ល្អ—ជាមេរៀនដែលយើងពុំសូវមានអំណរគុណពេញលេញនៅគ្រានោះ » ( « More Diligent and Concerned at Home » Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ១៩ ) ។
ដោយមានទំនុកចិត្តជាថ្មី ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅផ្ទះ ហើយបន្តអនុវត្តម្តងហើយម្តងទៀតជាមួយកូនរបស់ខ្ញុំ ។ នៅពេលដល់វេនគាត់និយាយ នោះយើងមានអារម្មណ៍រំភើបជាខ្លាំង ដើម្បីស្តាប់ឮគាត់និយាយច្បាស់ៗ និង ប្រកាសដោយទំនុកចិត្តថា « ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ » ។
យើងបានស្តាប់ឮគាត់និយាយឃ្លាជាច្រើនដងហើយពីមុនការសម្តែង ប៉ុន្តែនៅពេលឮគាត់និយាយឃ្លានោះនៅក្រៅផ្ទះ ដោយខ្លួនឯង នោះវាពិតជាអស្ចារ្យ ហើយជាទីពេញចិត្តកាន់តែខ្លាំង ។
យើងមានការបង្រៀនជាច្រើនពីមុនកូនប្រុសរបស់យើងពេញវ័យ ប៉ុន្តែយើងនឹងបន្តចូលរួមការប្រជុំរបស់យើងឲ្យអស់ពីសមត្ថភាព ធ្វើរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ហើយអធិស្ឋានរាល់ថ្ងៃ ដោយសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយនៅពេលពេលគាត់នៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ហើយនៅតែឯង នោះគាត់នឹងចងចាំឃ្លាដ៏សំខាន់នោះជាថ្មីទៀត ៖ « ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ » ។