“Գլուխ 45: Ամբոխը Միսսուրիում ավելանում է: 1838–1839,” Վարդապետություն և Ուխտեր - Պատմություններ (2002), 167–71
“Գլուխ 45,” Վարդապետություն և Ուխտեր - Պատմություններ, 167–71
Գլուխ 45
Ամբոխը Միսսուրիում ավելանում է
1838–1839
Ֆար Վեստում, Միսսուրի, շատ Սրբեր էին ապրում, ներառյալ Ջոզեֆ Սմիթը: Մարդիկ տներ և դպրոցներ էին կառուցում, և երջանիկ էին:
Բայց Սրբերը երկար ժամանակ խաղաղություն չունեին: Նորից, Միսսուրիում մարդիկ սկսեցին անհանգստացնել նրանց:
Ամբոխը հավաքվեց և որոշեց վնաս պատճառել Սրբերին:
Ամբոխը շատ վատ բաներ արեց: Սրբերին հանում էին իրենց տներից:
Տները այրում էին, ֆերմաները ոչնչացնում:
Տղամարդկանց ծեծում էին, իսկ ոմանց բանա էիս գցում:
Ամբոխք վնաս էր պատճառում նաև կանանց:
Սրբերը օգնության համար դիմեցին Նահանգապետ Բոգսին: Սակայն այլ մարդիկ ստում էին նահանգապետին Սրբերի մասին, և նա չէր ցանկանում օգնել:
Սրբերի և ամբոխի միջև խնդիրները բարդանում էին: Մտածելով, որ այդ խնդիրների պատճառը Սրբերն էին, Նահանգապետ Բոգսը զինվորներին ասաց, որ սպանեն Սրբերին, եթե նրանք չհեռանան Միսսուրիից:
Որոշ Սրբեր ապրում էին Հոնս Միլ անունով մի քաղաքում: Մի օր ամբոխը հարձակվեց նրանց վրա:
Սրբերից ոմանք փախան անտառ: Մյուսները թաքնվեցին փայտե շինության ներսում: Ամբոխը կրակում էր պատերի ճեղքերից դեպի ներս: Ապա ամբոխը ներս ներխուժեց և շատերին գնդակահարեց:
Հոնս Միլում ամբոխը սպանեց մոտ 17 մարդ և վիրավորեց 13 հոգի: Սպանվել էին նաև երեխաներ:
Այնուհետև ամբոխը կողոպտեց Սրբերի տները և սայլակները:
Ավելի ուշ զինվորները բռնեցին Ջոզեֆ Սմիթին և Եկեղեցու մյուս ղեկավարներին: Զինվորներին ասել էին, որ գնդակահարեին Ջոզեֆին և նրա ընկերներին:
Բայց զինվորների ղեկավարներից մեկը չհնազանդվեց: Նա ասաց, որ դա սպանություն է:
Ջոզեֆի և նրա ընկերների համար դատ նշանակվեց: Դատից առաջ և դատի ժամանակ նրանք բանտարկված էին Րիչմոնդ քաղաքում, Միսսուրի: Պահակները շղթայել էին նրանց: Ջոզեֆը և նրա ընկերները ստիպված էին քնել սառը հատակին:
Պահակները շատ կոպիտ էին վարվում բանտարկյալների հետ: Նրանք հայհոյում էին և վատ պատմություններ պատմում: Նրանք պատմում էին, թե ինչպես էին կողոպտում և սպանում Սրբերին: Նրանք պատմում էին, թե ինչպես էին վնասում կանանց և երեխաներին: Մի երեկո մի քանի ժամ նրանք ծիծաղում և հպարտանում էին:
Ջոզեֆը ատում էր նրանց, լսելով այն, ինչ նրանք ասում էին: Նա այլևս չէր ուզում լսել, և նա կանգնեց և հրամայեց, որ նրանք դադարեին խոսել: «Լռություն», - ասաց նա: «Հիսուս Քրիստոսի անունով, . . . ես ձեզ հրամայում եմ լռել: Ես մեկ րոպե ավել չեմ ապրի, եթե լսեմ այս լեզուն: Դադարեցրեք այդ խոսակցությունները, այլապես ես կամ դուք կմեռնենք հենց այս վայրկյանին»: Պահակները վախեցան և ներողություն խնդրեցին Ջոզեֆից: Նրանք նստեցին անկյունում և ամբողջ գիշեր լուռ մնացին: