“Գլուխ 63: Պիոներները գնում են Սոլթ Լեյք Հովիտ: Ապրիլ – հուլիս 1847,” Վարդապետություն և Ուխտեր - Պատմություններ (2002), 225–28
“Գլուխ 63,” Վարդապետություն և Ուխտեր - Պատմություններ, 225–28
Գլուխ 63
Պիոներները գնում են Սոլթ Լեյք Հովիտ
Ապրիլ – հուլիս 1847
Պիոներների առաջին խումբը դուրս եկավ Վինթեր Քվոթերսից 1847թ. ապրիլին և ուղևորվեց դեպի արևմուտք: Խումբը առաջնորդում էր Բրիգամ Յանգը և բաղկացած էր 143 տղամարդուց, 3 կանանցից և 2 երեխայից:
ճանապարհորդության սկզբում պիոներները անցան հարթ տարածքներով, որոնք ծածկված էին բարձր խոտով: Այդպիսի հողերը կոչվում են տափաստաններ: Տափաստաններում ապլւում էին հնդկացիներ: Չկային ոչ քաղաքներ, ոչ ֆերմաներ:
ճանապարհին բոլորը աշխատանք ունեին անելու: Կանայք խնամում էին երեխաներին և ուտելիք պատրաստում: Տղամարդիկ ճանապարհ էին պատրաստում, կամուրջներ կառուցում, վերանորոգում սայլակները և որսորդություն անում:
Պիոներները քայլում էին ամբողջ օրը: Գիշերը նրանք շրջան էին վազմում իրենց սայլավնելտվ և ճամբալւում: Մարդիվ և վենդանիները մնում էին շրջանի մեջ: Նրանք խառույվ էին վառում և ուտելիք պատրաստում:
Հաճախ պիոներները պարում և երգում էին: Նրանց սիրած երգերից էր “Եկեք, Սրբեր” երգը: Երգելը օգնում էր նրանց քաջություն ունենալ իրենց դժվարությունները հաղթահարելու համար: Բրիգամ Յանգը Սրբերին ասաց, որ կիրակի օրերին նրանք հանգստանան և երկրպագեն Աստծուն: Սրբերը աղոթում էին, ուսումնասիրում էին սուրբ գրությունները և հաղորդության ժողովներ անցկացնում:
Ամեն առավոտ ժամը հինգին տղամարդիկ փող էին նվագում, հայտնելով, որ ժամանակն է արթնանալ: Մինչև ժամը յոթը նրանք պետք է աղոթեին, նախաճաշեին, կերակրեին կենդանիներին և պատրաստ լինեին շարժվելու:
Պիոներները տափաստաններով անցան չորս ամիս: ճանապարհին նրանք այլ մարդկանց հանդիպեցին: Նրանցից ոմանք որսորդներ էին և ասում էին Բրիգամ Յանգին չգնալ Ռոքի Մաունթեյնս, որովհետև այնտեղ դժվար կլիներ հացահատիկ աճեցնել:
Մյուսները Բրիգամ Յանգին ասում էին Սրբերին տանել Կալիֆորնիա, որովհետև հողն այնտեղ հալւոատ էր, իսվ եղանակը մեղմ: Բայց Բրիգամ Յանգը ասաց, որ Տերը ցույց էր տվել իրեն, թե ուր պետք է գնային Սրբերը:
Վերջապես պիոներները հասան Ռոքի Մաունթեյնս, որտեղ քայլելը շատ դժվար էր:
Բրիգամ Յանգը հիվանդացավ և չէր կարողանում արագ գնալ: Նա ընտրեց տղամարդկանց, որոնք պետք է արագ հասնեին Մեծ Սոլթ Լեյքի Հովիտ և սկսեին հացահատիկ ցանել այնտեղ:
Տղամարդիկ իրենց սայլակները անցկացրեցին սարերից այն կողմ: Նրանք իջան հովիտ և ճամբարեցին առվի մոտ:
Նրանք նվիրագործեցին հողը և խնդրեցին Տիրոջը օրհնել սերմերը, ոլտնք պատրաստվում էին ցանել: Ապա նրանք ցանեցին սերմերը:
Երեք օր անց Բրիգամ Յանգը և նրա խմբի մնացած մասը իջան սարերից և նայեցին հովտի վրա: Երբ Բրիգամ Յանգը տեսավ այն, նա իմացավ, որ դա այն վայրն էր, որտեղ Տերն ուզում էր, որ Սրբերը ապրեին: Նա ասաց. “Սա է վայրը: Առաջ”: Սրբերը քշեցին իրենց սայլակները դեպի հովիտ: 1847թ. հուլիսի 24-ն էր: Սարերով և դաշտերով 1,000 մղոն անցնելուց հետո Սրբերը վերջապես գտան այն վայրը, որտեղ կարող էին բնակվել: Նրանք շնորհակալ էին, որ Աստված տարավ իրենց խաղաղ և անվտանգ մի վայր, թեև նրանք գիտեին, որ դեռ շատ դժվարություններ կլինեին առջևում: