របៀបដែលយើង « ផ្សាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ » នៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើង
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា ។
« យើងនិយាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ យើងអររីករាយក្នុងព្រះគ្រីស្ទ យើងផ្សាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ យើងព្យាករអំពីព្រះគ្រីស្ទ ហើយយើងសរសេរស្របតាមពាក្យព្យាករណ៍ទាំងឡាយរបស់យើង ដើម្បីឲ្យកូនចៅយើងបានដឹងថា តើត្រូវស្វែងរកប្រភពណាមួយដើម្បីឲ្យបានផ្ដាច់បាបរបស់ពួកគេ » ( នីហ្វៃទី២ ២៥:២៦ ) ។
អំឡុងពេលបុណ្យអ៊ីស្ទើរនៅឆ្នាំមួយ ភរិយាខ្ញុំបានផ្ដល់យោបល់ថា យើងអានជាក្រុមគ្រួសារនូវដំណើររឿងចេញពីព្រះគម្ពីរ អំពីសប្ដាហ៍ចុងក្រោយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ រៀងរាល់យប់ពេលចូលគេង យើងអានព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ហើយបង្ហាញកូនៗយើងនូវវីដេអូខ្លីមួយ អំពីព្រឹត្តិការណ៍នីមួយៗ ហើយបានពិភាក្សាអំពីសំណួរទាំងឡាយដែលមាន ។ ខ្ញុំមានភាពអស្ចារ្យនឹងសំណួរដែលកូនៗយើងមាន ក៏ដូចជាមានភាពអស្ចារ្យនឹងព្រះវិញ្ញាណដែលយាងចូលក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើង អំឡុងពេលយើងអាន និង ពិភាក្សា ។
នៅចុងបញ្ចប់នៃសប្ដាហ៍នោះ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍នៃការដឹងគុណ និង សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលកាន់តែជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយបានឆ្លុះបញ្ចាំងជាច្រើនពីពលិកម្មរបស់ទ្រង់ និង លទ្ធផលដ៏អស់កល្បជានិច្ច ដែលបានមកពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់បានឆ្លងកាត់សម្រាប់យើង ។ ជាមួយនឹងអារម្មណ៍ដ៏រំជួលរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានដឹងថា ភរិយារបស់ខ្ញុំត្រូវបានបំផុសគំនិត ហើយខ្ញុំបានឃើញពីការយល់ដឹង និង សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលកាន់តែជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងចិត្តកូនៗយើង ក៏ដូចជាបំណងប្រាថ្នាកាន់តែធំធេងដើម្បីបង្ហាញអកប្បកិរិយាដូចព្រះគ្រីស្ទចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ។
តាំងពីពេលនោះមក យើងបានរុករកវិធីផ្សេងៗទៀត ដើម្បីយើងអាច « និយាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ » និង « ផ្សាយអំពីព្រះគ្រីស្ទ » ឲ្យបានកាន់តែច្រើនថែមទៀតនៅក្នុងការសន្ទនា និង មេរៀនរបស់យើង ដោយដឹងថា ដោយការស្ថាបនានៅលើគ្រឹះនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងត្រូវបានសន្យាថានឹងបាននូវការតទល់យ៉ាងអស្ចារ្យទាស់នឹងព្យុះនៃជីវិត ( សូមមើល ហេលេមិន ៥:១២ ) ។
យកព្រះអង្គសង្គ្រោះធ្វើជាការផ្ដោតដ៏សំខាន់ក្នុងការបង្រៀនរបស់អ្នក
អ្វីមួយដែលយើងបានរកឃើញ គឺថា ពេលយើងនាំយកគំរូ និង ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចូលក្នុងការពិភាក្សា និង ការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ក្រុមគ្រួសារយើង នោះគំរូ និង ការបង្រៀនទាំងនោះកាន់តែមានចេស្ដា និង កាន់តែពោរពេញដោយគោលបំណង ។ ដើម្បីប្រើប្រាស់ការប្រៀបធៀបចេញពីព្រះអង្គសង្គ្រោះផ្ទាល់ នោះទ្រង់បានបង្រៀនថា « ខ្ញុំជាគល់ អ្នករាល់គ្នាជាខ្នែង អ្នកណាដែលនៅជាប់នឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនៅជាប់នឹងអ្នកនោះ នោះទើបនឹងបង្កើតផលឡើងជាច្រើន » ( យ៉ូហាន ១៥:៥ ) ។ បើយើងអនុវត្តការប្រៀបធៀបនេះទៅនឹងការបង្រៀនរបស់យើង នោះយើងបង្រៀនគោលការណ៍ដំណឹងល្អ មិនត្រឹមតែជាគំនិតដែលទាក់ទងទេ តែជាផ្នែកនៃដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដូចជាព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានប្រកាសថាវាដូច្នោះ ។១ នេះជារបៀបដែលយើងយកព្រះអង្គសង្គ្រោះជាការផ្ដោតដ៏សំខាន់ក្នុងការណែនាំរបស់យើង មិនមែនគ្រាន់តែជាស្លឹកដែលយើងក្ដិចចេញពីគល់ដ៏ពិតរបស់ទ្រង់នោះទេ ។
បើយើងធ្វើឲ្យទ្រង់ជាចំនុចសំខាន់បំផុតនៃការបង្រៀនរបស់យើង នោះយើងត្រូវបានសន្យាថានឹងបាននូវការចិញ្ចឹមបីបាច់ កម្លាំង និង ការលូតលាស់ រួមទាំងមែកសាខាពេញដោយផលផ្លែ — និយាយម្យ៉ាងទៀត គឺថា ការពិភាក្សា និង មេរៀនរបស់យើងនឹងកាន់តែមាននូវចេស្ដានៃការប្រែចិត្តជឿ និង ជាលទ្ធផលដ៏យូរអង្វែង ។ របៀបមួយដែលយើងធ្វើ គឺបង្រៀនគោលការណ៍ដំណឹងល្អមួយ រួចហើយសួរកូនៗយើងសំណួរមួយ ដូចជា « តើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបង្ហាញពីគោលការណ៍ ឬ ការបង្រៀននេះយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ? » ឬ « តើព្រះអម្ចាស់បានបង្រៀនអ្វី អំពីការណ៍នេះ ? »
គំរូមួយពីការបង្រៀនអំពីការអធិស្ឋាន
ឧទាហរណ៍ អ្នកកំពុងបង្រៀនពីសារៈសំខាន់នៃការអធិស្ឋាន ។ អ្នកអាចប្រើ គោលលទ្ធិ និង សេចក្ដីសញ្ញា ១០:៥ ដែលយើងត្រូវបានណែនាំឲ្យ « អធិស្ឋានជានិច្ច » ឬ ការទូន្មានរបស់នីហ្វៃដែលថា « អារក្សអសោចិ៍មិនបង្រៀនមនុស្សណាមួយឲ្យអធិស្ឋានទេ ប៉ុន្តែបង្រៀនគេមិនឲ្យអធិស្ឋានវិញ » ( នីហ្វទី២ ៣២:៨ ) ។ បទគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនពីគោលលទ្ធិនៃការអធិស្ឋានប្រកបដោយចេស្ដា ។ ពេលអ្នកពិភាក្សាពីបទគម្ពីរទាំងនេះ ឧបមាថា អ្នកសួរសំណួរដូចជា « តើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានអធិស្ឋានដោយរបៀបណា ? » ឬ « តើការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានលក្ខណៈយ៉ាងណាដែរ ? » បើអ្នកមានក្មេងតូចៗ អ្នកអាចសួរថា « តើកូន គិត ថា ការអធិស្ឋានរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានលក្ខណៈយ៉ាងណាដែរ ? »
យកពេលមួយភ្លែតគិតអំពីរបៀបដែលអ្នកអាចនឹងឆ្លើយសំណួរនេះដោយផ្ទាល់ខ្លួន ដោយពិចារណាពីដំណើររឿងក្នុងព្រះគម្ពីរដែលអ្នកនឹកឃើញ ។ ខ្ញុំបានគិតភ្លាមអំពីកាលដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះយាងមកទ្វីបអាមេរិក ពេលដែល « ទ្រង់បានអធិស្ឋានទៅព្រះវរបិតា ហើយអ្វីៗដែលទ្រង់បានអធិស្ឋាននោះពុំអាចយកមកសរសេរបានឡើយ ។ … ភ្នែកមិនដែលឃើញសោះ ឯត្រចៀកក៏មិនដែលបានឮរឿងដ៏មហិមា និង អស្ចារ្យ ដូចដែលយើងបានឃើញ ហើយបានឮព្រះយេស៊ូវទ្រង់មានព្រះបន្ទូលទៅកាន់ព្រះវរបិតាឡើយ » ( នីហ្វៃទី៣ ១៧:១៥–១៦ ) ។
ក្រោយមកនៅក្នុងដំណើររឿងនេះ យើងឃើញថា ប្រជាជនបានព្យាយាមយកគំរូតាមការអធិស្ឋានរបស់ទ្រង់ ហើយជាលទ្ធផល « មិនត្រូវបានបន្ថែមពាក្យច្រើនឡើយ ដ្បិត ត្រូវបានប្រទានដល់ពួកគេ នូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវអធិស្ឋានហើយ ហើយពួកគេ បានពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីប្រាថ្នា » ( នីហ្វៃទី៣ ១៩:២៤ ការសង្កត់ន័យត្រូវបានបន្ថែម ) ។ មកដល់ត្រឹមនេះ អ្នកអាចអញ្ជើញកូនៗរបស់អ្នកឲ្យចែកចាយពេលមួយដែលពួកគេបានពោរពេញដោយសេចក្ដីប្រាថ្នាដើម្បីអធិស្ឋាន ឬ អ្នកអាចចែកចាយពីពេលមួយដែលអ្នកត្រូវបានប្រទានឲ្យនូវពាក្យទាំងឡាយដើម្បីនិយាយខណៈកំពុងអធិស្ឋាន ។ បន្ទាប់មក អ្នកអាចថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ការអធិស្ឋានមានភាពខុសប្លែកគ្នាយ៉ាងណា ពេលយើងអធិស្ឋានតាមរបៀបនេះ គឺដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀន ។
សូមគិតអំពីការផ្លាស់ប្ដូរដែលអ្នកអាចមានលើកូនៗអ្នក បើសិនពួកគេត្រូវអនុវត្តលើគោលការណ៍នៃការអធិស្ឋាន ដែលមានក្នុងខទាំងនេះ និង នៅក្នុងទីបន្ទាល់ដែលអ្នក និង ពួកគេបានថ្លែង ។ សូមគិតពីរបៀបដែលការណ៍នេះ អាចអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពក្នុងការទទួលអារម្មណ៍ និង ស្គាល់ព្រះវិញ្ញាណ លើកតម្កើងការហៅបម្រើរបស់ពួកគេ ផ្ដល់ពរជ័យបព្វជិតភាព ហើយក្រោយមកចិញ្ចឹមបីបាច់ក្រុមគ្រួសាររបស់គេផ្ទាល់ ត្រូវបានដឹកនាំដោយព្រះវិញ្ញាណដដែល ដែល « បង្រៀនមនុស្សឲ្យអធិស្ឋាន » ( នីហ្វៃទី២ ៣២:៨ ) ។
បើយើងមិនបានបញ្ចូលគំរូ និង ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះក្នុងការបង្រៀននេះទេ នោះយើងអាចនៅតែមានការពិភាក្សាដ៏ល្អមួយអំពីការអធិស្ឋាន ប៉ុន្តែការបញ្ចូលគំរូ និង ការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ កាន់តែបន្ថែមនូវភាពស៊ីជម្រៅ និង ព្រះចេស្ដា ។
សិល្បៈដែលផ្ដោតលើដំណឹងល្អ
អ្វីមួយទៀតដែលយើងបានព្យាយាមធ្វើ ដើម្បីស្ថាបនាគេហដ្ឋានដែលផ្ដោតលើព្រះគ្រីស្ទ គឺការមានរូបភាពព្រះគ្រីស្ទ ព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និង អ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងដំណឹងល្អ នៅកន្លែងដែលអាចងាយនឹងមើលឃើញ ហើយដែលកូនៗយើងអាចដឹងថា អ្វីដែលពិតជាសំខាន់សម្រាប់យើង ។
ពីរបីឆ្នាំកន្លងទៅហើយ ខណៈកំពុងអង្គុយជាមួយកូនៗយើងពេលទូទាត់ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ នោះប៊ីស្សពរបស់យើងបានអញ្ជើញកូនប្រុសអាយុ ១០ ឆ្នាំ របស់យើង ឲ្យយករូបព្រះអង្គសង្គ្រោះដ៏តូចមួយ ហើយឲ្យគាត់សម្រេចចិត្តថាត្រូវដាក់វានៅកន្លែងណានៅផ្ទះរបស់យើង ជាកន្លែងដែលវានឹងក្លាយជាការរំឭកអំពីការតាំងចិត្តរបស់ក្រុមគ្រួសារយើងដើម្បីធ្វើតាមទ្រង់ ។ បន្ទាប់ពីត្រឡប់មកផ្ទះវិញ គាត់បានដាក់រូបនៅទ្វារខាងមុខ ជាកន្លែងដែលកូនប្រុសយើងនិយាយថា « យើងម្នាក់ៗនឹងឃើញវាច្រើនបំផុត » ។ វាជាពរជ័យមួយដ៏មហិមា និង ជាការរំឭកដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួនដល់យើងទាំងអស់គ្នារៀងរាល់ថ្ងៃ នៅក្នុងរបៀបតូចមួយ ប៉ុន្តែប្រកបដោយចេស្ដា អំពីការសន្យារបស់យើងក្នុងការធ្វើតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ដោយមិនគិតពីទីកន្លែងដែលដាក់រូបភាពក្នុងគេហដ្ឋានរបស់អ្នក នោះវាសមនឹងតម្លៃនៃការខំយកចិត្តទុកដាក់លើរូបភាពទាំងឡាយដែលនៅលើជញ្ជាំង និង សារលិខិតដែលអ្នកនឹងផ្ដល់ដល់កូនៗអ្នក ។ តើរូបភាពសិល្បៈនៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់អ្នក បង្ហាញពីសារដែលថា អ្នកមានការតាំងចិត្តក្នុងការធ្វើតាមព្រះគ្រីស្ទដែរឬទេ ?
របៀបផ្សេងៗទៀតក្នុងការបង្រៀនពីព្រះគ្រីស្ទ
ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំបានសើចច្រើនជាងម្ដង ពេលកូនរបស់ខ្ញុំម្នាក់បានសួរខ្ញុំ បើសិនជាព្រះយេស៊ូវរាំងមាំជាងវីរបុរសក្នុងរឿងតុក្កតា ទោះយ៉ាងណាខ្ញុំបានឃើញថា សំណួររបស់កូនខ្ញុំតែងតែបង្កើតនូវការពិភាក្សាដ៏ប្រសើរអំពីអ្វីដែលធ្វើឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះខ្ពង់ខ្ពស់ឧត្ដុង្គឧត្តមជាងវីរបុរសនោះ ។ ទន្ទឹមនឹងការសន្ទនាប្រចាំថ្ងៃបែបនេះ នេះជាគំនិតមួយចំនួនបន្ថែមទៀត ដែលអ្នកអាចពិចារណា ដើម្បីធ្វើឲ្យគេហដ្ឋានរបស់អ្នកកាន់តែផ្ដោតលើព្រះគ្រីស្ទ ។
-
ប្រើព្រះគម្ពីរមរមនដើម្បីបង្រៀនកូនៗអ្នកអំពីដង្វាយធួននៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ពាក្យ ដង្វាយធួន ឬ ធួន មានលេចឡើង ៣៩ ដងក្នុងព្រះគម្ពីរមរមន ។
-
ប្រើវីដេអូ Mormon Messages វីដេអូព្រះគម្ពីរប៊ីប និង ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយផ្សេងៗទៀតរបស់សាសនាចក្រ ដែលបង្រៀនអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីធ្វើឲ្យមេរៀនរាត្រីជួបជុំក្រុមគ្រួសារ និង ការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នកកាន់តែប្រសើរឡើង ។
-
រៀន និង ច្រៀងទំនុកតម្កើងអំពីព្រះអង្គសង្គ្រោះជាមួយគ្នា ហើយពិភាក្សាការបង្រៀន និង អត្ថន័យនៃទំនុកតម្កើងនោះ ។
-
ស្វែងរករបៀបដើម្បីសង្កត់ន័យថា ពួកព្យាការីគឺជាពួកសាក្សីរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលប្រកបដោយព្រះចេស្ដា ។
-
ព្យាយាមជានិច្ចដើម្បីអភិវឌ្ឍទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកផ្ទាល់ជាមួយនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
ខ្ញុំបានដឹងតាមរយៈការសិក្សាដ៏យកចិត្តទុកដាក់ និង ការអធិស្ឋានដ៏ក្លៀវក្លាថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទមានព្រះជន្មរស់ ហើយថាអំណោយដ៏ធំធេងរបស់ទ្រង់ គឺដង្វាយធួន គឺមានពិតមែន ហើយផ្ដល់ជីវិតដល់យើង និង ជីវិតរបស់ពួកអ្នកទាំងឡាយដែលយើងស្រឡាញ់ ផ្ដល់នូវអត្ថន័យ និង គោលបំណង ជាមួយនឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏រុងរឿង និង ធំមហិមា ដែលក្រុមគ្រួសារយើងអាចបាន ហើយនឹងក្លាយជារបស់យើងអស់កល្បជានិច្ច ។ សូមឲ្យយើងម្នាក់ៗបានដឹងពីសារៈសំខាន់ដ៏ធំធេងនៃការស្ថាបនាគេហដ្ឋានដែលផ្តោតលើព្រះគ្រីស្ទ និង ទទួលស្គាល់ថា « គ្មានផ្លូវ ឬ មធ្យោបាយឯណាផ្សេងទៀតទេ ដែលនាំឲ្យមនុស្សបានសង្គ្រោះ មានតែដោយ និង តាមរយៈព្រះគ្រីស្ទមួយប៉ុណ្ណោះ » ( អាលម៉ា ៣៨:៩ ) ។