ផ្លូវទៅកាន់ ប៉ាលម៉ៃរ៉ា
ចេញពីការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាន « ការបង្កើតព្រះគម្ពីរមរមន យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង អ្នក » ដែលត្រូវបានផ្ដល់នៅមជ្ឈមណ្ឌលហ្វឹកហ្វឺនអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ទីក្រុង ប្រូវ៉ូ រដ្ឋ យូថាហ៍ នៅថ្ងៃទី ១៥ ខែ កុម្ភៈ ឆ្នាំ ២០១៤ ។ ម៉ាថាយ អេស ហូឡិន ជានាយកសាកលលវិទ្យាល័យយូថាហ៍វែលលី ។
ផ្លូវទៅកាន់ប៉ាលម៉ៃរ៉ា — ជាកន្លែងនៃទស្សននិមិត្តដំបូង និង ជាកន្លែងដែលផ្ទាំងមាសត្រូវបានលាក់ទុក — ជាផ្លូវនៃសេចក្ដីផ្អែមល្ហែម និង ពន្លឺសម្រាប់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ និង ក្រុមគ្រួសារលោក ។
រូបថតដោយ ចច អែនឌើរសិន ដោយបានការអុនញ្ញាតជាផ្លូវការពីសារមន្ទីប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ
សូមកុំយល់ច្រឡំឲ្យសោះ ។ ទោះបីជាអ្នកមិនមែនជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោងក៏ដោយ ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយទាំងអស់ត្រូវបានហៅឲ្យទទួលយកសារលិខិតនៃដំណឹងល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅកាន់ « គ្រប់ក្នុងលោកីយ៍ » ( ម៉ាថាយ ២៤:១៤ ) ។ យើងត្រូវបានហៅឲ្យចែកចាយគោលការណ៍បរិសុទ្ធ ហើយរៀបចំអនុវត្តដំណឹងល្អ របស់ទ្រង់ នៅក្នុងព្រះនាម របស់ទ្រង់ ។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះបាន អ្នកត្រូវតែចាំផងដែរថា វាជាការចាំបាច់ដើម្បីបង្រៀន និង ថ្លែងទីបន្ទាល់ថា យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ជាឧបករណ៍របស់ទ្រង់នៅក្នុងការស្ដារឡើងវិញនូវគោលការណ៍ដ៏បរិសុទ្ធទាំងនោះ និង រៀបចំនូវការអនុវត្តន៍ទាំងឡាយចំពោះផែនដីនេះ ។
ដោយព្រោះតែមាននូវអ្វីៗជាច្រើនស្ថិតនៅក្នុងភាពប្រថុយប្រថាន នោះអ្នកអាចឆ្លាតវៃដើម្បី សួរខ្លួនឯងថា តើអ្នកត្រៀមរួចរាល់ហើយឬនៅ ដើម្បីឈានទៅមុខ ហើយប្រកាសដោយការជឿជាក់ច្បាស់ និងម៉ឺងម៉ាត់ថា « នៅព្រឹកព្រលឹមនៃថ្ងៃដ៏ល្អភ្លឺស្វាង គឺនៅដើមនិទារឃរដូវក្នុងឆ្នាំមួយពាន់ប្រាំបីរយម្ភៃ »១ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានដើរចូលទៅក្នុងព្រៃដាច់ស្រយាលមួយ លុតជង្គង់ចុះអធិស្ឋាន នោះពិភពលោកនេះ បានផ្លាស់មិនដូចមុនទៀតឡើយ ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ធ្វើជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះ នោះអ្នកត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើដូច្នោះ នោះអ្នកត្រូវតែរៀបចំរួចជាស្រេចដើម្បីធ្វើដូច្នោះ ។
សូមសម្រេចចិត្តពីឥឡូវនេះ ដើម្បីសិក្សាដោយយកចិត្តទុកដាក់អំពីជីវិតរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ មាននូវអំណាច និង ប្រាជ្ញាក្នុងជីវិតរបស់លោក ដែលមនុស្សផ្សេងទៀតគ្មានឡើយ លើកលែងតែព្រះជន្ម របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះផ្ទាល់ប៉ុណ្ណោះ ។ នៅពេលដែលអ្នករៀនដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត និង ប្រកបដោយការអធិស្ឋាន អំពីព័ត៌មានពិស្ដារអំពីជីវិតយ៉ូសែប នោះខ្ញុំសន្យាថា អ្នកនឹងឃើញថា សេចក្ដីស្រឡាញ់ និង ការកោតសរសើររបស់អ្នកចំពោះលោករីកលូតលាស់ឡើង អ្នកនឹងទទួលបានការលួងលោម និង ការលើកទឹកចិត្ត ជាពិសេសគឺសម្រាប់ថ្ងៃ និង ការបម្រើដ៏លំបាកទាំងឡាយ ហើយអ្នកនឹងបង្កើនការយល់ដឹងរបស់អ្នក ជំទាស់នឹងអ្នករិះគន់មើលងាយក្នុងសម័យទំនើបនេះ ដែលពួកគេប្រាកដណាស់ថា ភស្ដុតាងខាងលោកិយបង្ហាញថា យ៉ូសែបមិនអាចជាអ្វីដែលលោកបានប្រកាសអះអាងនោះទេ ។ ដើម្បីសម្រេចវាបាន សូមពិចារណាលើព័ត៌មានសង្ខេបមួយចំនួនអំពីបុរសដ៏ឆ្នើមអស្ចារ្យបំផុតនេះ ។
ផ្លូវដ៏ឈឺចាប់មួយ
មានមូលហេតុដ៏ជាក់មួយ ដើម្បីជឿថា ព្រឹកព្រលឹមនៃការនិមិត្តដំបូងគឺរុងរឿង ហើយក៏ស្ងប់ស្ងាត់ដូចជាទំនុកតម្កើង « ការអធិស្ឋានដំបូងរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ »២ បានប្រាប់ ។ ប៉ុន្តែ ខណៈដែលយើងកំពុងរីករាយនឹងរូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាតនេះនៅក្នុងគំនិត នោះយើងមិនត្រូវភ្លេចពីព្រឹត្តិការណ៍ទាំងឡាយដែលនាំទៅដល់ព្រឹកនោះឡើយ ។ ផ្លូវទៅកាន់ប៉ាលម៉ៃរ៉ា — ជាកន្លែងសាមញ្ញនៃគ្រាដ៏ពិសិដ្ឋ និង គ្មានពីរ — ជាផ្លូវនៃភាពដ៏ផ្អែមល្ហែម និង ពន្លឺសម្រាប់ក្មេងប្រុសជាព្យាការីនេះ និង ក្រុមគ្រួសារលោក ។
ឪពុកម្ដាយរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ស៊ីញ្ញ័រ និង លូស៊ី ម៉ាក ស្ម៊ីធ បានរៀបការក្នុងភូមិ ថុនប្រ៊ីដច៍ រដ្ឋ វ័រម៉ន្ត ស.រ.អា ក្នុងឆ្នាំ ១៧៩៦ ។ ប្រាំមួយឆ្នាំក្រោយពីការធ្វើចម្ការមិនសូវទទួលបានផល នោះក្រុមគ្រួសារស្ម៊ីធ បានប្ដូរមកនៅជិតភូមិរេនដូល ដើម្បីសាកបើកហាងរកស៊ីវិញ ។៣
ទំនិញដែលយ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ បានទទួល ដោយមកពីជំនួយរបស់អ្នកឲ្យខ្ចីប្រាក់នៅទីក្រុងបោស្តុន លក់ដាច់យ៉ាងខ្លាំងទៅដល់អតិថិជនថ្មីថ្មោងដែលចង់បាន — មិនបានជាលុយទេ តែបានជាការសន្យាថានឹងសងវិញពេលប្រមូលផលនៅចុងរដូវ ។ ខណៈដែលលោករង់ចាំការសងមកវិញដែលគេសន្យា ដើម្បីលោកអាចយកទៅសងម្ចាស់បំណុលវិញ នោះលោកបានឈោងចាប់យកឱកាសបណ្ដាក់ទុនថ្មីមួយទៀត ។
នៅសម័យនោះ ទីផ្សារចិនកំពុងត្រូវការរកទិញឫសយិនសិន ។ ថ្វីបើឈ្នួញកណ្ដាលបានសុខចិត្តផ្ដល់លុយ ៣០០០ ដុល្លារ ដល់យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ សម្រាប់ឫសយិនសិនដែលលោកបានប្រមូលបាន និង បានរៀបចំបញ្ជូនទៅក្ដី ក៏លោកបានសម្រេចចិត្តប្រើយុទ្ធសាស្ត្រដែលមានហានិភ័យខ្ពស់ជាង ប៉ុន្តែអាចជាយុទ្ធសាស្ត្រដែលផ្ដល់កម្រៃចំណេញច្រើនជាង ដោយលោកបានយកទំនិញទៅនូវយ៉ោកដោយខ្លួនឯង ហើយចុះកិច្ចសន្យាជាមួយមេកប៉ាល់ ដើម្បីឲ្យមេកប៉ាល់នោះលក់ទំនិញនៅស្រុកចិនជំនួសលោក ។ ដោយការកាត់ចោលឈ្នួញកណ្ដាល នោះលោកអាចនឹងទទួលកម្រៃបាន ៤៥០០ ដុល្លារ — ជាចំនួនដ៏ច្រើនក្រៃលែងនៅជំនាន់នោះ ។៤
ដោយសំណាងអាក្រក់ ឬក៏ជាផែនការកំណាចអប្រីយ នោះទំនិញរបស់យ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ បានស្ថិតនៅលើកប៉ាល់ដែលកូនប្រុសរបស់ឈ្នួញកណ្ដាលដែលលោកបានបដិសេធមិនធ្វើជំនួញជាមួយនោះ ។ ដោយឆ្លៀតយកប្រៀបលើស្ថានការណ៍នេះ កូនប្រុសនោះបានលក់យិនសិនរបស់គ្រួសារស្ម៊ីធ ក្នុងប្រទេសចិន « ក្នុងតម្លៃយ៉ាងខ្ពស់ » ហើយទុកប្រាក់ចំណេញសម្រាប់ខ្លួនឯង ហើយបានកុហកថា ការខិតខំលក់ជិនសិននោះមិនបានជោគជ័យទេ តែទទួលបានមកវិញត្រឹមតែស្លឹកតែមួយហិបប៉ុណ្ណោះ។៥
ខណៈដែលលោកត្រូវបានគេបោក នោះក៏ត្រូវដល់ពេលសងលុយសម្រាប់ទំនិញក្នុងហាងស្ម៊ីធទៀត ។ ដោយត្រូវប្រឈមនឹងម្ចាស់បំណុលដែលតម្រូវឲ្យសងលុយ នោះក្រុមគ្រួសារស្ម៊ីធបានធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពដ៏អស់សង្ឃឹម ។ ដើម្បីសងបំណុល លូស៊ីបានលះបង់អំណោយអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលនាងបានរក្សាទុកមកជាយូរ ដោយបានលុយមកវិញចំនួន ១០០០ ដុល្លារ ចំណែកយ៉ូសែបសុខចិត្តលក់ចម្ការរបស់ក្រុមគ្រួសារនៅភូមិថុនប្រ៊ិជន៍ ក្នុងតម្លៃ ៨០០ ដុល្លារ ។៦ ចម្ការគឺជារបស់តែមួយគត់ដែលយ៉ាងហោចណាស់អាចធានាបាននូវស្ថេរភាពសេដ្ឋកិច្ចបន្តិចបន្តួច និង ផ្ដល់ជាសន្តិសុខខាងរាងកាយបានយូរអង្វែង ក្នុងពិភពដ៏ឃោរឃៅនៃដែនដីអាមេរិកដែលមិនទាន់មានស្ថេរភាពនោះ ។ ឥឡូវនេះ ដោយគ្មានប្រាក់ ហើយគ្មានដី នោះក្រុមគ្រួសារស្ម៊ីធត្រូវបង្ខំឲ្យផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅ ៨ ដង ក្នុងរយៈពេល ១៤ ឆ្នាំ ដោយតែងតែព្យាយាមរកមធ្យោបាយនានាដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ។
យ៉ាងហោចណាស់មានការផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅមួយក្នុងចំណោមការផ្លាស់ប្ដូរទាំងនោះ ដែលបណ្តុះបណ្ដាលមកពីការលំបាកផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ដោយត្រូវបង់ថ្លៃថ្នាំដោយសារតែជំងឺគ្រុនសណ្ដំដែលរាតត្បាតយ៉ាងខ្លាំងក្នុងឆ្នាំ ១៨១៣ ដែលបានឆ្លងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់កូនៗទាំងអស់របស់ក្រុមគ្រួសារស្ម៊ីធ ។ ពីរបីសប្ដាហ៍បន្ទាប់ពីបានជាពីជំងឺគ្រុនសណ្ដំ យ៉ូសែបបានមានការឈឺចាប់យ៉ាងក្រៃលែងនៅត្រង់ស្មារបស់លោក ។ គ្រូពេទ្យក្នុងភូមិបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យខុស ដោយថាការឈឺចាប់នោះគឺដោយសារការគ្រេច ។ ពីរសប្ដាហ៍ក្រោយមក ពេលដែលការឈឺចាប់នោះរឹតតែឈឺខ្លាំងឡើងហួសប្រមាណ នោះគ្រូពេទ្យបានត្រឡប់មកវិញ ហើយបានរកឃើញថា មេរោគឆ្លងនោះគឺជាប់ទាក់ទងនឹងគ្រុនសណ្ដំដែលសអូសបន្លាយរបស់ យ៉ូសែបប ។៧
គេវះបង្ហូរយកបាននូវខ្ទុះមេរោគនោះប្រហែលមួយលីត្រ ប៉ុន្តែទម្រង់ការនោះមិនបានសម្រេចឡើយ ហើយមេរោគថ្មីបានឆ្លងទៅដល់ផ្នែកខាងក្រោមនៃជើងឆ្វេងរបស់យ៉ូសែប ។ ដូច្នេះ គេក៏បានហៅគ្រូពេទ្យវះកាត់មក ។ គ្រូពេទ្យបានវះ អស់ប្រវែង ២០ សង់ទីម៉ែត្រ គឺចាប់ពីក្បាលជង្គង់ដល់កែងជើង ដែលជួយសម្រាលនូវការឈឺចាប់ ។ ជាអកុសល មេរោគនោះបានចូលទៅក្នុងឆ្អឹង ។៨
មកដល់ត្រឹមនេះ ក្រុមគ្រួសារបានស្វែងរកដំបូន្មានពីផ្នែកវេជ្ជសាស្ត្រចុងក្រោយបំផុតពីអ្នកជំនាញខាងវេជ្ជសាស្ត្រនៅមហាវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ត្រដាតម៉ៅស៍ ។ លូស៊ីបានទទូច កុំ ឲ្យគេប្រើទម្រង់ការព្យាបាលដោយកាត់ជើងតាមបែបបុរាណ និង ដែលគេធ្វើច្រើនបំផុតនាពេលនោះ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ក្រុមគ្រួសារស្ម៊ីធ នឹងសាកល្បងទម្រង់ការថ្មី និង ដ៏ឈឺចាប់មួយ — ជាទម្រង់ការមួយដែលគេពុំបានសន្យាថានឹងមានជោគជ័យនោះទេ ។ គ្រូពេទ្យនឹងកាត់បើកជើងរបស់យ៉ូសែប ហើយចោះរន្ធពីរនៅសងខាងឆ្អឹង ។ បន្ទាប់មក គេនឹងច្រឹបឆ្អឹងបីកន្លែងដើម្បីយកមេរោគចេញឲ្យអស់ ។៩
ទម្រង់ការទាំងអស់នេះធ្វើឡើងដោយគ្មានថ្នាំស្ពឹកដូចយើងសព្វថ្ងៃនេះទេ ។ ជាលទ្ធផល ក្រុមគ្រួសារត្រូវបានគេជម្រុញឲ្យផ្ដល់ស្រាដល់យ៉ូសែប ឬ ចងលោកទៅនឹងគ្រែ ដើម្បីកុំឲ្យលោកកន្ត្រាក់ដោយឈឺចាប់ក្នុងអំឡុងពេលនៃការធ្វើទម្រង់ការដ៏ឈឺចាប់នោះ ។ ទើបនឹងមានអាយុប្រាំពីរឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ តែយ៉ូសែបបានបដិសេធជម្រើសទាំងពីរនោះ ។ តែលោកបានដាក់សំណើរពីរវិញ—គឺថា សូមឲ្យឪពុកលោកត្រកងបីលោក និង សូមឲ្យម្ដាយលោកចេញពីបន្ទប់ ។១០
ព័ត៌មានពិស្ដារចេញពី ប្រសិនបើប៉ានឹងបីខ្ញុំ ដោយ លីហ្ស លេមិន ស្វីនដល រូបថតដោយ អាឡិន ដេ ដោយបានការអុនញ្ញាត្តជាផ្លូវការពីសារមន្ទីប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ
ពេលយ៉ូសែបយំស្រែកខ្លាំងពេករហូតឮដល់ម្ដាយលោក ធ្វើឲ្យគាត់ពុំអាចឈរនៅឆ្ងាយពីបន្ទប់បាន នោះគាត់បានចូលមកក្នុងបន្ទប់ពីរដង ទោះមានការប្រកែកអង្វររបស់លោកក្ដី ។ អ្វីដែលគាត់បានឃើញនោះធ្វើឲ្យដក់ជាប់នូវអនុស្សាវរីដែលមិនអាចរលុបបានឡើយ ។ គឺឃើញយ៉ូសែបដេកស្ដូកស្ដឹងនៅក្នុងថ្លុកឈាមលើគ្រែ « ស្លាំងដូចសាកសព [ ដោយមាន ] តំណក់ញើសធំៗ … ហូរចុះលើមុខគាត់ ខណៈដែលទឹកមុខគាត់បង្ហាញពីការឈឺចាប់វេទនាខ្លាំងបំផុត » ។១១ សំណាងល្អ ការវះកាត់នោះបានទទួលជោគជ័យ ប៉ុន្តែ យ៉ូសែបបានប្រើឈើច្រត់រយៈពេលបីឆ្នាំក្រោយពីការវះកាត់នោះ ។
បន្ទាប់ពីបទពិសោធន៍ដ៏លំបាកនេះ ក្រុមគ្រួសារបានសង្ឃឹមថា ការចាប់ផ្ដើមជាថ្មីនៅភូមិ ណូវិច រដ្ឋ វ័រម៉ុន្ត នឹងនាំមកនូវស្ថេរភាពនិង ភាពចំរុងចម្រើនដែលពួកគេខំស្វែងរកជាបន្ទាន់នោះ ។ ប៉ុន្តែជាថ្មីម្ដងទៀតក្ដីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេត្រូវរលាយសាបសូន្យ ។ នៅឆ្នាំដំបូងដែលពួកគេបានព្យាយាមធ្វើស្រែចម្ការនៅលើដីជួយ នោះដំណាំរបស់ពួកគេមិនបានផលទេ ។ នៅឆ្នាំទីពីរក៏មិនបានផលទៀត ។ ក្នុងឆ្នាំទីបី គឺឆ្នាំ ១៨១៦ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ស៊ីញ្ញ័រ បានតាំងចិត្តសាកល្បងម្ដងទៀត ដោយជឿថា អ្វីៗនឹងប្រសើរឡើង ។១២
នៅឯម្ខាងទៀតនៃផែនដី ក្នុងឆ្នាំ ១៨១៥ នោះភ្នំថេមបូរ៉ាក្នុងប្រទេស ឥណ្ឌូនេស៊ី បានផ្ទុះ ហើយបានព្រួសចេញនូវផេះជាច្រើនទៅក្នុងបរិយាកាសផែនដី ដែលបានធ្វើឲ្យបង្អាក់ដល់ដំណើរវិវឌ្ឍន៍ជាធម្មតារបស់អាកាសធាតុ ។ តាំងពីខែ មិថុនា រហូតដល់ខែ សីហា ឆ្នាំ ១៨១៦ — ត្រូវបានគេហៅថា « ឆ្នាំដែលគ្មានរដូវក្ដៅ » — នោះមានកំណកទឹកកកកកឡើងនៅតំបន់ នូវ អង់គ្លេស បំផ្លាញអស់ដំណាំដែលដាំនៅរដូវក្ដៅនោះទៀត ។១៣
ដោយមានគ្រោះមហន្តរាយ ហើយប្រជាជនរាប់ពាន់នាក់បាននាំក្រុមគ្រួសារចាកចេញពីរដ្ឋ វ័រម៉ុន្ត នោះយ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ បានធ្វើអ្វីដែលចាំបាច់បំផុតដែលលោកអាចធ្វើបាន ។ លោកបានសម្រេចចិត្តចាកចេញពីទឹកដីដែលមានប្រវែងប្រមាណ ៣២ គីឡូម៉ែត្រ ជាទឹកដីដែលមានក្រុមគ្រួសារ មិត្តភក្ដិ និង ដីចម្ការដែលលោកបានស្គាល់អស់មួយជីវិតមជ្ឈិមវ័យរបស់លោក ហើយបានធ្វើដំណើរ ៤៨២ គីឡូម៉ែត្រ ទៅទិសនិរតី ទៅកាន់ទីក្រុងប៉ាលម៉ៃរ៉ានៅប៉ែកខាងលើនៃរដ្ឋ នូវ យ៉ោក ។ នៅទីនោះ ត្រូវបានគេផ្ដល់ដំណឹងថា ដីមានជីជាតិ ហើយក៏មានការផ្ដល់ឥណទានក្នុងរយៈពេលយូរអង្វែងផងដែរ ។ ដោយមានភាពចាំបាច់ នោះយ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ បានចាកចេញទៅមុន ដោយទុកលូស៊ី និង កូនៗទាំងប្រាំបីនាក់ ឲ្យរៀបចំឥវ៉ាន់ និង ផ្ទះសម្បែង ហើយទៅតាមលោក ។១៤
វាជារដូវរងា នៅពេលលូស៊ី និង កូនៗដ៏ក្លាហានរបស់នាងបានដាក់របស់របរគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេមានទៅលើគាវទឹកកក ហើយបន្ទាប់មកទៅក្នុងរទេះ ។ បន្ទាប់ពីបានសងលុយទៅកាន់ម្ចាស់បំណុលមួយចំនួនហើយ លូស៊ីមានលុយតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះសម្រាប់ការធ្វើដំណើរ ។ ទម្រាំការធ្វើដំណើរចប់ នាងបានឲ្យសំលៀកបំពាក់ និង ថ្នាំសង្កូវជាថ្នូរនឹងថ្លៃឈ្នួលផ្ទះសំណាក់ ។ នាងបានរំឭកពីការមកដល់ប៉ាលម៉ៃរ៉ា ដោយមានសល់ « លុយតែពីរសេនប៉ុណ្ណោះ » ។១៥
នៅតាមផ្លូវ បុរសដែលត្រូវបានជួលឲ្យបរគាវទឹកកក បានបង្ខំឲ្យយ៉ូសែបដ៏ក្មេងខ្ចីចុះ ដើម្បីទុកកន្លែងឲ្យកូនស្រីស្រស់ស្អាតរបស់ក្រុមគ្រួសារហ្គេត ដែលពួកគេបានជួបក្នុងការធ្វើដំណើរទៅតាមផ្លូវដូចគ្នា ។ យ៉ូសែប — មិនទាន់ទាំងបានជាស្រួលបួលផង — ត្រូវបានបង្ខំឲ្យដើរខ្ចើចៗ « កាត់ព្រឹល ៦៤ គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងមួយថ្ងៃ អស់រយៈពេលបួនប្រាំថ្ងៃ » ជាបទពិសោធន៍ដែលលោកហៅថា « ការអស់កម្លាំង និង ការឈឺចាប់ដ៏ទារុណបំផុត » ។១៦
ពេលបងប្រុសដ៏មានភក្ដីភាពរបស់យ៉ូសែប គឺហៃរុម និង អាលវិន បានអង្វរដល់បុរសនោះឲ្យបន្ទន់ចិត្ត នោះគាត់បានវាយពួកលោកដោយហឹង្សាដួលទៅលើដី ។ ពេលទៅដល់ទីក្រុងយូធីកា ពេលដែលមើលទៅឃើញថា លូស៊ីមិនមានប្រាក់ទៀត បុរសនោះបានបោះបង់ចោលគ្រួសារស្មីធ — ប៉ុន្តែមិនចាកចេញភ្លាមទេ វាបានព្យាយាមលួចរទេះរបស់ពួកគាត់ ប៉ុន្តែត្រូវពួកគាត់តាមទាន់ពេលកំពុងបោះឥវ៉ាន់ចោលទៅលើដី ។១៧ ទោះយ៉ាងណា ពួកគាត់បានបន្តទៅមុខរហូតមកដល់ប៉ាលម៉ៃរ៉ាដោយសុវត្ថិភាព ដោយរត់ទៅក្នុងរង្វង់ដៃយ៉ូសែប ស៊ីញ្ញ័រ ទាំងទឹកភ្នែករហាម ។
ប្រហែលរឿងពិស្ដារនៃការធ្វើដំណើរដ៏រន្ធត់ចិត្តបំផុតនេះ គឺមាននៅក្នុងបច្ឆាលិខិតដែលមិនត្រូវបានឲ្យតម្លៃ ដែលក្រោយមកយ៉ូសែបបានបន្ថែមទៅក្នុងដំណើររឿងដើមនៃការធ្វើដំណើររបស់ក្រុមគ្រួសារលោក ៖ « នៅតាមផ្លូវពីទីក្រុងយូធីកា ខ្ញុំត្រូវបានទុកឲ្យនៅជិះលើគាវទឹកកកក្រោយគេបំផុតក្នុងក្រុម ប៉ុន្តែពេលគាវនោះមកដល់ អ្នកបរដែលជាកូនប្រុសម្នាក់របស់ក្រុមគ្រួសារហ្គេត បានវាយខ្ញុំ ហើយទុកឲ្យខ្ញុំដេកស្ដូកស្ដឹងក្នុងថ្លុកឈាមរបស់ខ្ញុំ រហូតទាល់តែមានមនុស្សមិនស្គាល់គ្នាម្នាក់បានមកត្រកងខ្ញុំឡើង ហើយលីខ្ញុំទៅកាន់ទីក្រុងប៉ាលម៉ៃរ៉ា » ។១៨ សារៈសំខាន់នៃរឿងនេះមិនគួរត្រូវបានមើលរំលងនោះទេ ។
រតនៈសម្បត្តិដែលមានតម្លៃលើសលុបមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន
ព័ត៌មានពិស្ដារចេញពី ប្រសិនបើប៉ានឹងបីខ្ញុំ ដោយ លីហ្ស លេមិន ស្វីនដល រូបថតដោយ អាឡិន ដេ ដោយបានការអុនញ្ញាត្តជាផ្លូវការពីសារមន្ទីប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាចក្រ
តែបីគីឡូម៉ែត្រនៅខាងត្បូងពីកណ្ដាលក្រុងប៉ាលម៉ៃរ៉ាប៉ុណ្ណោះ មានព្រៃមួយដែលនឹងក្លាយជាទីកន្លែងនៃទស្សននិមិត្តដ៏អស្ចារ្យបំផុតមួយក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សលោក ។ ប្រាំគីឡូម៉ែត្រពីកន្លែងនោះ គឺភ្នំគូម៉ូរ៉ា ជាកន្លែងទុកផ្ទាំងចំណារមាសដែលពុំមាននរណាដឹងនៅពេលនោះទេ ។
ពេលយ៉ូសែបបានមកដល់ប៉ាលម៉ៃរ៉ា ព្រះអម្ចាស់បាននាំមកនូវព្យាការីរបស់ទ្រង់ដែលត្រូវបានតែងតាំងតាំងពីមុនកំណើតផែនដីមក មកដល់កន្លែងដែលលាក់ទុករតនៈសម្បត្តិដែលមានតម្លៃឥតគណនា ។ រតនៈសម្បត្តិនេះនឹងផ្តល់ជាសញ្ញាថា បន្ទាប់ពីភាពងងឹង និង ការភ័ន្តច្រឡំខាងវិញ្ញាណជាទូទៅអស់ជាច្រើនសតវត្សមក នោះស្ថានសួគ៌បានបើកទ្វារម្ដងទៀត ។ រតនៈសម្បត្តិនេះនឹងបង្ហាញថា ការបម្រើរបស់ព្រះយេស៊ូវគឺមានភាពទូលំទូលាយទាំងខាងគោលលទ្ធិ និង ខាងភូមិសាស្ត្រជាងដែលសាសនាចក្រគ្រីស្ទានទាំងឡាយនៅជំនាន់នោះអាចដឹង ។ រតនៈសម្បត្តិនេះនឹងបញ្ជាក់នៅក្នុងរបៀបដ៏អស្ចារ្យក្រៃលែងថា ព្រះពិតជាសកម្មពេញលេញឥតចន្លោះក្នុងកិច្ចការរបស់មនុស្សគ្រប់ពេលវេលា ភាសា និង ទ្វីប ។ ហើយរតនៈសម្បត្តិនេះនឹងសន្យានូវការបង្រៀនដ៏សច្ចៈ និង ពោរពេញដោយព្រះចេស្ដា ដែលថាបើសិនជាអ្នកដាំវាចូលយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងព្រលឹងអ្នក នោះអ្នកអាចត្រូវបានប្រែរូប បានភ្លក់នូវអ្វីដែលឆ្ងាញ់បំផុត ដូចជាមាននូវពិធីជប់លៀងមួយដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបាន និង ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតតាមការប្រាថ្នាចង់បានរបស់អ្នក ។
ជាមួយនឹងភ្នែកខាងជីវិតរមែងស្លាប់ យើងអាចនឹងត្រូវបានល្បួងឲ្យស្រមៃឃើញថា មានផ្លូវដ៏សក្ដិសមសម្រាប់បុរសម្នាក់ដូចនេះ និង សម្រាប់គ្រាបែបនេះគួរជាផ្លូវមួយដែលងាយស្រួលជាង ល្អជាង និង រីករាយសាទរជាងនេះ ។ ក្នុងការទទួលស្គាល់នូវព្រឹត្តិការណ៍ដែលរន្ទឺដល់ផែនដី ដែលហៀបនឹងកើតឡើង ដែលជាលទ្ធផលនៃការចូលមកដល់ក្នុងទីក្រុងនេះរបស់ក្មេងប្រុសនេះនៅពេលនេះ តើព្រះអម្ចាស់ ជាអង្គដែលបានរៀបគម្រោងដ៏ប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការដាក់ទុកនូវផ្ទាំងចំណារមាស អស់ជាងមួយពាន់ឆ្នាំមកហើយនោះ មិនអាចផ្ដល់នូវផ្លូវដែលត្រង់ជាង ងាយស្រួលជាង និង ឲ្យបានដឹងជាមុនទេឬអី ?
មែនហើយ ទ្រង់ពិតជាអាចធ្វើបាន ប៉ុន្តែទ្រង់មិនបានធ្វើដូច្នោះទេ ។
ពុំមាននូវការចាក់ប្រេងតាំងពេលលោកនៅវ័យក្មេងនោះទេ ( សាំយូអែល ទី១ ១៦:១១–១៣ ) ។ ពុំមាននូវការសុបិន្តចំៗ ចង្អុលគាត់ឲ្យទៅដែនដីសន្យានោះទេ ។ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ១ ១ ៥:៤–៥ ) ។ ពុំមានលីអាហូណាដើម្បីជួយក្រុមគ្រួសារលោកឲ្យចៀសផុតពីការដើរខុសនៅតាមផ្លូវនោះដែរ ( សូមមើល នីហ្វៃទី១ ១៦:១០; អាលម៉ា ៣៧:៣៨ ) ។ ហើយប្រាកដណាស់ថាគ្មានយានយន្តបើកដំបូលទំនើបដឹកលោកកាត់ក្បួនព្យុះហយាត្រាក្រោមថ្ងៃចែងចាំង ដែលមានហ្វូងមនុស្សកុះករអបអរសាទរនោះដែរ ។
ផ្ទុយពីនោះ សម្រាប់យ៉ូសែប និង ក្រុមគ្រួសារ មាននូវការសាកល្បងទុក្ខវេទនាដ៏ជូរចត់ ដែលមានដូចជាសំណាងអាក្រក់ ជំងឺ ការវិនិច្ឆ័យខុស គ្រោះធម្មជាតិ ការឈឺចាប់ហួសប្រមាណ ភាពអយុត្តិធម៌ឥតមេត្តា ភាពងងឹតជាបន្តបន្ទាប់ និង ភាពក្រីក្រឥតស្រាកស្រាន្ត ។ ការណ៍នេះមិនបាននិយាយថា ក្រុមគ្រួសារស្ម៊ីធបានរស់នៅក្នុងវដ្ដនៃសេចក្ដីវេទនាតែមួយរហូតនោះទេ ។ ប៉ុន្តែផ្លូវទៅកាន់ប៉ាលម៉ៃរ៉ាពុំមែនជាផ្លូវត្រង់ ចម្រុងចម្រើន និង ដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់ជាសារធាណៈនោះទេ ។ ដោយដើរខ្ចើចៗ យឺតៗ និង ដោយហូរចេញឈាម នោះព្យាការីត្រូវបានលីសែងដោយមនុស្សមិនស្គាល់ឈ្នោះម្នាក់ ទៅកាន់ជោគវាសនាមួយដែលពិសេសគ្មានពីរ ។
សូមចងចាំថា នោះប្រហែលជាមេរៀនដំបូងបំផុតនៃជីវិតរបស់យ៉ូសែប និង ការលេចចេញមកនៃព្រះគម្ពីរមរមន ។ ថ្វីបើមានការបរាជ័យ គ្រោះអកុសល និង ស្ថានភាពល្វីងជូរចត់ក្ដី — ហើយក្នុងករណីជាច្រើនគឺប្រាកដជា ដោយសារ រឿងអាក្រក់ទាំងនោះ — ក៏យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានទៅដល់កន្លែងដែលលោកត្រូវការដើម្បីបំពេញបេសកកម្មរបស់លោក ។ ដូច្នេះ បើឥឡូវនេះ ឬ ក្នុងថ្ងៃអនាគតណាមួយ អ្នកមើលជុំវិញខ្លួនអ្នក ហើយឃើញថា មនុស្សដទៃទៀតហាក់ដូចជាពុំសូវលះបង់កំពុងជោគជ័យក្នុងការងារខ្លួន ខណៈដែលអ្នកបរាជ័យបើសិនជាអ្នកមានជំងឺកាចសាហាវមានលើរូបអ្នកនៅចំពេលដែលមានការហៅបម្រើសំខាន់បានមកដល់ឬ បើសិនជាអ្នកត្រូវបានហៅបម្រើក្នុងតំណែងដែលមានឋានៈមុខមាត់ខ្ពស់ ត្រូវផ្តល់ទៅឲ្យនរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត បើសិនដៃគូផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់អ្នកហាក់បីដូចជារៀនភាសាបានលឿនជាងអ្នកបើសិនសកម្មភាពដោយចេតនានានានាំទៅរកភាពមហន្តរាយជាមួយនឹងដៃគូ សមាជិកវួដ អ្នកជិតខាង ឬសាសនាគន់ការី បើសិនមានដំណឹងពីផ្ទះពីការលំបាកផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ឬ សោកនាដកម្មខាងជីវិតរមែងស្លាប់ដែលអ្នកពុំអាចធ្វើអ្វីបាន ឬ ប្រសិនបើ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ អ្នកមានអារម្មណ៍ដូចជាមនុស្សធម្មតា និង គ្រាន់តែជាអ្នកសម្ដែងដំណឹងល្អនៅក្នុងរឿងល្ខោនបេសកកម្មមួយដែលគ្រាន់តែសម្រាប់ភាពសប្បាយរបស់អ្នកដទៃ នោះសូមដឹងដូចនេះថា ៖ មានរឿងរ៉ាវជាច្រើន ដែលយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានទ្រាំទ្រដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់ គឺនៅគ្រានោះតែម្ដង ជាគ្រាដែលលោកត្រូវបានដឹកនាំទៅកាន់ឆាកនៃរឿងមួយដែលវិសេសវិសាលបំផុត ដែលនឹងកើតឡើងនៅលើផែនដីនេះ តាំងពីព្រឹត្តិការណ៍នៅគាល់កូថាដែលស្រាយថាភ្នំរលាក្បាល និង សួនផ្នូរ ជិត ២០០០ ឆ្នាំមុន ។
« ប៉ុន្តែ » អ្នកអាចនិយាយថា « ជីវិត និង ជោគវាសនាខាងលោកិយរបស់ខ្ញុំ នឹងមិនដូចជាឆាកជីវិតរបស់ព្យាការី យ៉ូសែប ឡើយ » ។
នោះប្រហែលជាការពិត ។ ប៉ុន្តែ វាជាការពិតថា ជីវិតរបស់អ្នកពិតជាសំខាន់ណាស់ចំពោះព្រះ ហើយសក្ដានុពលភាពដ៏អស់កល្បរបស់អ្នក និង គ្រប់ព្រលឹងទាំងអស់ដែលអ្នកនឹងជួប គឺពុំមែនមានភាពសំខាន់តិចជាងព្យាការី យ៉ូសែប នោះឡើយ ។ ហេតុដូច្នេះហើយ គឺដូចជាយ៉ូសែប ជាទីស្រឡាញ់របស់យើងដែរ អ្នកមិនត្រូវបោះបង់ចោល មិនត្រូវចុះចាញ់ឡើយ នៅក្នុងជីវិតទូទៅ ឬ ជាពិសេសកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយសាសនាទទួលការឈឺចាប់ ការភ័ន្តច្រឡំ ឬ ធុញទ្រាន់ពេញទំហឹងនោះ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដូចជាប៉ុលបង្រៀន អ្នកត្រូវតែឃើញថា « គ្រប់ ការណ៍ទាំងអស់ផ្សំគ្នាសម្រាប់សេចក្ដីល្អដល់ពួកអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ គឺដល់ពួកអ្នកដែលទ្រង់ហៅមកតាមព្រះតំរិះទ្រង់ » ( រ៉ូម ៨:២៨ ការសង្កត់ន័យត្រូវបានបន្ថែម ) ។
ដូចជាទ្រង់បានធ្វើជាមួយនឹងយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ក្មេងខ្ចីដែរ ព្រះកំពុងតែដុសខាត់ និង តម្រែតម្រង់អ្នកជារៀងរាល់ថ្ងៃសម្រាប់គោលបំណងទាំងឡាយដែលរុងរឿងជាងដែលអ្នកអាចដឹង !