ការចាំងត្រឡប់
ការសង្គ្រោះសត្វបក្សី
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ស.រ.អា ។
ក្នុងការសង្គ្រោះសត្វបក្សីមួយ យើងបានរៀនពីរបៀបដើម្បីជួយអ្នកទន់ខ្សោយខាងវិញ្ញាណ ។
រូបថតដោយ Kojihirano/iStock/Thinkstock
នៅឯការបោះជំរុំយុវនារីនៅឯភ្នំនៃរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ពួកយុវនារី និង អ្នកដឹកនាំបានរង់ចាំទទួលទានអាហារពេលល្ងាចក្នុងផ្ទះសំណាក់រាងជាអក្សរ A មួយ ។ ពេលយើងរង់ចាំ យុវនារីមួយចំនួនបានកត់សម្គាល់ថាមានអ្វីមួយនៅក្រោមតុ ។ មិនដឹងថាដោយរបៀបណា តែមានសត្វបក្សីមួយបានហើរចូលមកក្នុងផ្ទះសំណាក់ មិនអាចរកផ្លូវចេញបាន ហើយនៅទីបំផុតក៏បានធ្លាក់ចុះនៅលើឥដ្ឋ ។ ពួកគេបានសូមឲ្យខ្ញុំជួយវា ។
បក្សីនោះ មើលទៅស្ទើរតែនឹងស្លាប់ទៅហើយ ចំពុះវាត្រូវរុំដោយសំបុកពីងពាង ហើយស្លាបវាឡើងវៀច ។ ខ្ញុំបានដាក់វាថ្នមៗទៅក្នុងពែងមួយ ហើយបានយកវាទៅខាងក្រៅ ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា វានឹងបានជាដោយខ្លួនវា ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿភាពជាក់ស្ដែង ហើយក៏រំពឹងថា វានឹងស្លាប់ទៅតាមបែបធម្មជាតិ ។ ទោះជាយ៉ាងណា នៅពេលដែលខ្ញុំផ្អៀងពែងថ្នមៗដើម្បីចាក់សត្វបក្សីនោះចេញទៅលើដី ស្រាប់តែសត្វបក្សីដែលកំពុងតែរំកិលខ្លួនចេញមក នោះបែរជាវាតោងមាត់ពែងនោះជាប់ជាមួយនឹងក្រញ៉ាំវាទៅវិញ ។ ខ្ញុំបានកាន់ពែងឲ្យត្រង់ឡើងវិញ សត្វបក្សីទុំនៅនឹងមាត់ពែង ហើយភ្នែកវាបិទ ។ ចុះឥឡូវនេះយ៉ាងម៉េចដែរ ?
ដោយបានឃើញសត្វបក្សី នោះអ្នកដឹកនាំម្នាក់បានលាយស្ករ និង ទឹក ហើយយកមកឲ្យខ្ញុំ ។ ដំបូង ខ្ញុំបបោសសំបុកពីងពាងថ្នមៗ ចេញពីចំពុះស្រួចដូចម្ជុល ។ សត្វបក្សីមិនបានកម្រើកឡើយ ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានជ្រលក់ម្រាមដៃទៅក្នុងទឹកស្ករ ហើយបន្តក់ទៅចុងចំពុះវា ។ តំណក់ទឹកស្ករបាត់អស់រលីង ទោះជាសត្វបក្សីមិនបានកម្រើកក្ដី ។ ប្រហែលទឹកស្ករហូរចូលក្នុងចំពុះ ? ខ្ញុំបានជ្រលក់ម្រាមដៃទៅក្នុងទឹកស្ករម្ដងទៀត ហើយដាក់ទៅនឹងចំពុះវា ។ ម្ដងនេះ អណ្ដាតដ៏តូច ស្ដើងជាងសរសៃសក់ បានលិតចុងម្រាមដៃខ្ញុំ ។
សត្វបក្សីបានផឹកទឹកស្ករពីមួយតំណក់ទៅមួយតំណក់ អស់រយៈពេល ១០ ឬ ១៥ នាទី ។ មកដល់ពេលនោះ អ្នកដឹកនាំបួនប្រាំនាក់ទៀតបានប្រមូលគ្នាមកជុំវិញខ្ញុំ ហើយខ្ញុំឲ្យពួកគាត់សាកឲ្យទឹកស្ករវា ។
រំពេចនោះ សត្វបក្សីបានបើកភ្នែកវា ហើយរោមដ៏រញ៉េរញ៉ៃរបស់វាបានរៀបរយឡើងវិញ ។ បន្ទាប់ពីផឹកទឹកស្ករពីរបីតំណក់ថែមទៀត វាចាប់ផ្ដើមរលាស់ ហើយកម្ដៅស្លាបវាមួយភ្លែត ហើយបានហើរឡើងទៅ ។ វាឈប់មួយសន្ទុះនៅពីលើយើង ហើយបានហោះចេញទៅ ។
យើងបានឈរនៅទីនោះ ទាំងស្រឡាំងកាំង ។ ក្រោយពីសត្វបក្សីហើរចេញទៅភ្លាម ក៏មាននូវមេរៀនខាងវិញ្ញាណមួយលេចឡើង ៖
-
ជាញឹកញាប់ ពេលយើងឈោងទៅជួយសមាជិកអសកម្ម ការខិតខំរបស់យើងហាក់ដូចជាមិនឃើញធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរអ្វីសោះ ។ ប៉ុន្តែ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងផ្ដល់ឲ្យពិតជាចូលទៅក្នុងចន្លោះដែលប្រេះស្រាំ — ដូចជាទឹកអម្រិតដែលចូលទៅក្នុងចំពុះដែលមិនកម្រើកនៃសត្វបក្សីនោះដែរ — ជាការផ្ដល់នូវការចិញ្ចឹមបីបាច់ខាងវិញ្ញាណ ដែលអាចនឹងបង្កើតជាផលផ្លែនៅថ្ងៃណាមួយ ។
-
ពេលខ្លះ យើងពុំអាចទៅបានឆ្ងាយជាងនេះទៀត ដោយខ្លួនឯងទេ យើងត្រូវការដៃដែលខ្វល់ខ្វាយ និង ករុណា ។
-
ជួនកាលមនុស្សត្រូវជំពាក់ជាប់ក្នុងសំបុកពីងពាងនៃអំពើបាប ឬ ការញៀន ហើយត្រូវការជំនួយពីមិត្តភក្ដិ ឬ អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពម្នាក់ និង ជំនួយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីទទួលបានសេរីភាព ។
-
យើងត្រូវការចំណីអាហារចិញ្ចឹមខាងវិញ្ញាណជាប្រចាំ ដើម្បីស៊ូទ្រាំ បើមិនដូច្នោះទេយើងនឹងអស់កម្លាំងខាងវិញ្ញាណ ហើយធ្លាក់ទៅជាជនរងគ្រោះចំពោះឥទ្ធិពលនៃអារក្ស ។
-
សត្វបក្សីនោះនៅបន្តតោងជាប់ ។ ពិតណាស់ ។ ការតោងជាប់ធ្វើឲ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរទាំងអស់ ។ ពេលខ្លះ យើងត្រូវតែស៊ូទ្រាំប៉ុណ្ណោះ គឺស៊ូទ្រាំនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿ កាលដែលយើងប្រឈមនឹងឧបសគ្គដ៏ឈឺចាប់ ហើយពេលខ្លះគឺជាឧបសគ្គដ៏គួរឲ្យរន្ធត់ក្នុងជីវិត ។
ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីចែងថា ព្រះអម្ចាស់ទ្រង់ត្រាស់ដឹងសូម្បីតែសត្វចាបមួយធ្លាក់ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១០:២៩–៣១ ) ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់ក៏ត្រាស់ដឹងពីការធ្លាក់របស់សត្វបក្សីនេះដែរ ។ ហើយទ្រង់ត្រាស់ដឹងពីអ្នក ។