ផ្លែប៉ែសដែលផ្ទុះរបស់ខ្ញុំ
ម៉ារី ប៊ីស៊ីងហ្ក័រ រដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា
ខ្ញុំបានរត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយ ហើយបានឃើញអំបែងកែវខ្ចាត់ខ្ចាយ និង ដំណាប់ផ្លែប៉ែសស្អិតៗរាយប៉ាយពេញផ្ទះបាយ ។
រចនាដោយ ប្រេដលី អេជ ខ្លាក
ខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំគឺជាម្ដាយដ៏ល្អឥតខ្ចោះម្នាក់ … រហូតទាល់តែដល់ពេលខ្ញុំមានកូន ។
សម្រាប់ខ្ញុំ ភាពជាម្ដាយគឺជាភ្លើងរបស់ជាងសំរង ។ ភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំហាក់លេចចេញមក នៅពេលដែលខ្ញុំថប់អារម្មណ៍ មិនបានគេងគ្រប់គ្រាន់ ព្រួយបារម្ភ ឬ អន់ចិត្ត ។ ពិតណាស់ ពរជ័យនៃភាពជាម្ដាយទូទាត់សងវិញចំពោះគ្រាទាំងនោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំមានចិត្តឆេវឆាវ ។ វាគួរឲ្យអាម៉ាស់ណាស់ដែលត្រូវសារភាព ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្លាប់ស្រែក ឬ គប់របស់របរដើម្បីទាញយកចំណាប់អារម្មណ៍របស់កូនៗខ្ញុំ ។
ខ្ញុំតាំងចិត្តជាច្រើនដងណាស់ដើម្បីកុំឲ្យចិត្តឆេវឆាវ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែមានចិត្តឆេវឆាវនៅពេលខ្ញុំថប់អារម្មណ៍ ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវការអ្វីមួយដែលអស្ចារ្យក្រៃលែងដើម្បីជួយខ្ញុំ ។
នៅល្ងាចមួយ បន្ទាប់ពីធ្វើដំណាប់ផ្លែប៉ែសអស់ពេញមួយថ្ងៃ ខ្ញុំបានដាក់ចំហុយដំណាប់ប៉ុន្មានកែវចុងក្រោយ ហើយសម្រេចចិត្តទៅគេងសម្រាកមួយភ្លែត ។ ខ្ញុំមានភាពប្រាកដថា ខ្ញុំនឹងភ្ញាក់ទាន់ពេល ដើម្បីយកកែវទាំងនោះចេញពីឆ្នាំងចំហុយ ។
ខ្ញុំមិនបានភ្ញាក់ទេ ។
ឃ្វីន ជាស្វាមីខ្ញុំ និង ខ្ញុំត្រូវបានដាស់ឲ្យភ្ញាក់ឡើង ដោយសារសំឡេងនៃកែវដែលផ្ទុះ ។ ខ្ញុំបានរត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះបាយ ហើយបានឃើញអំបែងកែវខ្ចាត់ខ្ចាយ និង ផ្លែប៉ែសស្អិតៗប្រឡាក់ពេញផ្ទះបាយ ។ ជាក់ស្ដែង ទឹកក្នុងឆ្នាំងចំហុយនោះរីងហួតអស់ ហើយកម្ដៅ និង សម្ពាធកើនខ្លាំងឡើង គម្របឆ្នាំងបានខ្ទាតប៉ើងឡើង ហើយកែវប្រាំមួយក្នុងចំណោមប្រាំពីរត្រូវផ្ទុះ ។
ខ្ញុំបាននិយាយថា « ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនឹងសម្អាតវានៅពេលព្រឹក » ។
ជាគំនិតមិនល្អសោះ ។
ដល់ពេលព្រឹក ផ្លែប៉ែសដែលខ្ចាត់ខ្ចាយដ៏ស្មោគគ្រោកនោះបានកករឹង អំបែងកែវនៅជាប់ពេញផ្ទះបាយ និង កន្លែងញ៉ាំអាហារ ។ កម្ទេចតូចៗរបស់កែវផ្លែប៉ែសដែលខ្ទាតខ្ចាយនោះ ថែមទាំងខ្ទាតទៅលើប្រដាប់ប្រដាប្រើប្រាស់ដែលនៅលើតុ និង ខ្ទាតចូលទៅក្នុងគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ គ្រប់រន្ធតូចៗ រួមទាំងពីក្រោយទូរទឹកកកទៀតផង ។
ត្រូវចំណាយពេលបួនប្រាំម៉ោងក្នុងការសម្អាតវា ។ ខ្ញុំត្រូវជ្រលក់ក្រដាសឲ្យសើមហើយដាក់នៅលើអំបែងកែវដែលកកនោះ ហើយព្យាយាមកោសជូតវាដោយប្រយ័ត្នកុំឲ្យវាមុតដៃខ្ញុំ ។
ពេលខ្ញុំធ្វើការសម្អាត នោះមានសំឡេងដែលខ្ញុំស្គាល់បានខ្សឹបប្រាប់ខ្ញុំថា ៖ « ម៉ារី ពេលអារម្មណ៍អ្នកផ្ទុះឡើង គឺវាដូចជាកែវទាំងនេះអញ្ចឹង អ្នកមិនអាចជួសជុលវាដោយងាយស្រួលនោះទេ ។ អ្នកមិនអាចមើលឃើញពីកន្លែង និង របៀបដែលកំហឹងរបស់អ្នកធ្វើឲ្យកូនៗអ្នក និង អ្នកដទៃទៀតឈឺចាប់នោះទេ ។ ដូចជាភាពរាយប៉ាយនេះដែរ ភាពឈឺចាប់នោះកករឹងយ៉ាងឆាប់ ហើយវាឈឺខ្លាំងណាស់ » ។
ភ្លាមនោះ ខ្ញុំបានយល់ថាការសម្អាតនោះអាចជានិមិត្តរូបអំពីជីវិតខ្ញុំ ។ មេរៀននោះជាមេរៀនដ៏ពោរពេញដោយចេស្ដា ។ ដូចជាកំហឹងរបស់ខ្ញុំដែរ ការសម្អាតមិនមែនធ្វើតែមួយភ្លែតហើយនោះទេ ។ ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ក្រោយមក ខ្ញុំនៅតែឃើញមានដុំផ្លែប៉ែសកកជាប់នឹងអំបែងកែវខ្លះៗ ។
ខ្ញុំអធិស្ឋានថា ថ្ងៃមួយការអត់ធ្មត់របស់ខ្ញុំនឹងក្លាយជាកម្លាំងដ៏អស្ចារ្យ ដូចជាភាពទន់ខ្សោយដែរ ។ សម្រាប់ពេលនេះ ខ្ញុំមានអំណរគុណដែលដង្វាយធួនរបស់ព្រះអម្ចាស់កំពុងជួយខ្ញុំឲ្យគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបានកាន់តែប្រសើរ ដើម្បីខ្ញុំអាចការពារកុំឲ្យអ្នកដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ត្រូវទទួលរងនូវភាពរាយប៉ាយដែលបណ្ដាលមកពីការផ្ទុះកំហឹងរបស់ខ្ញុំ ។