ការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអំពី ភាពជាសិស្ស

ដោយ ខេស៊ី ដាប់បឹលយូ អូលសិន

ថ្នាក់សិក្ខាសាលា និង វិទ្យាស្ថាន

នៅក្នុងដំណើររឿងរបស់លូកាអំពីការធ្វើដំណើរចុងក្រោយរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិម យើងឃើញថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះប្រទានដល់យើងនូវគំរូដ៍ច្បាស់លាស់មួយអំពីរបៀបដើម្បីធ្វើតាមទ្រង់ ។

រូបភាព

The Savior's Teaching on Discipleship

គំនូរ ដោយ ចាស្ទីន ឃុនហ្ស៍

ត្រឹមតែបួនខែមុនពេលការសុគតរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ « កាលជិតដល់កំណត់ដែលទ្រង់ត្រូវឡើងទៅស្ថានសួគ៌ នោះទ្រង់តម្រង់ព្រះភក្ត្រ [ យ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ] យាងឆ្ពោះត្រង់ទៅឯក្រុងយេរូសាឡិមតែម្ដង » ( លូកា ៩:៥១ ) ។^១ នៅប៉ុន្មានសប្ដាហ៍មុននោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរៀបចំពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ដោយព្រះទ័យទុកដាក់ សម្រាប់ភាពលំបាក និង ព្រឹត្តិការណ៍ខាងវិញ្ញាណដែលគិតមិនដល់ទាំងឡាយ ដែលនឹងមាននៅខាងមុខ ។

ឧទាហរណ៍ ភ្លាមៗបន្ទាប់ពីពេត្រុសបានថ្លែងបន្ទាល់អំពីទេវភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅឯខែសារៀ ភីលីពី នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីការសុគតរបស់ទ្រង់ដែលនឹងមកដល់ និង ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញជាលើកដំបូង ដោយទ្រង់បានមានបន្ទូលក្នុងន័យយ៉ាងច្បាស់ពិតប្រាកដ ( សូមមើល ម៉ាថាយ ១៦:១៣–២១; ម៉ាកុស ៨:២៧–៣១; លូកា ៩:១៨–២២ ) ។^២ ព្រះយេស៊ូវក៏បាននាំពេត្រុស យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន ទៅជាមួយនឹងទ្រង់ « ក៏នាំឡើងទៅលើភ្នំខ្ពស់ » ជាកន្លែងដែលទ្រង់ « បានផ្លាស់ប្រែនៅមុខអ្នកទាំងនោះ » ( ម៉ាថាយ ១៧:១–២ ) ។ នៅទីនោះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ម៉ូសេ និង អេលីយ៉ា បានប្រគល់កូនសោបព្វជិតភាពដល់ពេត្រុស យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន ។ ម៉ូសេ និង អេលីយ៉ា ក៏បានផ្ដល់ការលួងលោម និង ការគាំទ្រដល់ព្រះយេស៊ូវផងដែរ ពេលដែលពួកលោកបានមានប្រសាសន៍ថា « ដែលលេចមកក្នុងសិរីល្អ ទូលពីដំណើរទ្រង់សុគត ដែលត្រូវសម្រេចនៅក្រុងយេរូសាឡិម » ( លូកា ៩:៣១ ) ។^៣ អែលឌើរ ជេម អ៊ី ថាល់មេហ្គ ( ឆ្នាំ ១៨៦២–១៩៣៣ ) នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានសំដៅដល់បទពិសោធន៍នៅលើភ្នំនេះថាជា « ការចាប់ផ្ដើមនៃទីបញ្ចប់ » របស់ការបម្រើក្នុងភាពរមែងស្លាប់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។^៤

ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះបង្ហាញថា ពេលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ « តម្រង់ព្រះភក្ត្រយាងឆ្ពោះត្រង់ទៅឯក្រុងយេរូសាឡិមតែម្ដង » នោះទ្រង់បានត្រាស់ដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ទ្រង់កំពុងចាប់ផ្ដើមដំណើរមួយដែលនឹងបញ្ចប់ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ ។ គម្ពីរលូកា ដែលផ្ដល់នូវព័ត៌មានពិស្ដារបំផុតទាក់ទងនឹងការធ្វើដំណើរនេះ ចែងថា ពេលដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ « យាងកាត់អស់ទាំងក្រុង អស់ទាំងភូមិ ទាំងបង្រៀនបណ្ដើរ ហើយចេះតែតម្រង់ឆ្ពោះទៅឯក្រុងយេរូសាឡិម » ( លូកា ១៣:២២ ) នោះពួកសិស្សមួយក្រុម — មានទាំងបរុស និង ស្ត្រី — បានធ្វើដំណើរជាមួយទ្រង់ ( លូកា ១១:២៧ ) ។^៥ ខណៈកំពុងដើរជាមួយគ្នា នោះព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនពួកអ្នកដើរតាមទ្រង់ អំពីតម្រូវការនៃភាពជាសិស្ស ។ កាលដែលយើងសិក្សាពីការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងបរិបទនៃការធ្វើដំណើរនេះ នោះយើងអាចបង្កើននូវការដឹងគុណកាន់តែខ្លាំងឡើងអំពីរបៀបដែលទ្រង់បានពង្រឹងការណែនាំរបស់ទ្រង់អំពីភាពជាសិស្ស ជាមួយនឹងអំណាចនៃគំរូរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ។

ការឆ្លើយតបបីចំពោះការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលឲ្យ « ចូរមកតាមខ្ញុំ »

មិនយូរប៉ុន្មាន មុនពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានចាប់ផ្ដើមការធ្វើដំណើរចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិម នោះទ្រង់បានប្រកាសថា ៖ « បើអ្នកណាចង់មកតាមខ្ញុំ ត្រូវឲ្យអ្នកនោះលះកាត់ចិត្តខ្លួនឯង ទាំងផ្ទុកឈើឆ្កាងខ្លួនរាល់ថ្ងៃ ហើយមកតាមខ្ញុំចុះ » ( លូកា ៩:២៣ ) ។ ក្រោយមក ពេលព្រះយេស៊ូវ និង ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅក្រុងយេរូសាឡិម « នោះមានម្នាក់ទូលទ្រង់ថា ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំនឹងតាមទ្រង់ ទោះបើទ្រង់យាងទៅក្នុងទីណាក៏ដោយ » ( លូកា ៩:៥៧ ) ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលតបថា « កូនមនុស្សគ្មានកន្លែងណានឹងកើយក្បាលទេ » ( លូកា ៩:៥៨ ) ប្រហែលជាសំដៅថា « ជីវិតគឺមិនមានភាពសុខស្រួលទេសម្រាប់ទ្រង់ » ដូចអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានប្រតិបត្តិតាម ហើយថ្លែងថា « ជាញឹកញាប់ វានឹងដូច្នោះ » សម្រាប់ពួកអ្នកដែលជ្រើសរើសដើរតាមទ្រង់ ។^៦

បន្ទាប់មក ព្រះអម្ចាស់ « មានបន្ទូលទៅម្នាក់ទៀតថា ចូរមកតាមខ្ញុំ » ( លូកា ៩:៥៩ ) ប៉ុន្តែបុរសនោះបានស្នើសុំទៅកប់ខ្មោចឪពុកគាត់សិន ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលតបថា ៖ « ទុកឲ្យពួកមនុស្សស្លាប់កប់ខ្មោចពួកគេចុះ ឯអ្នក ចូរទៅផ្សាយដំណឹងពីនគរព្រះវិញ » ( លូកា ៩:៦០ ) ។^៧ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះពុំបានមានន័យថា វាជាការខុសឆ្គងដែលទួញសោកចំពោះការបាត់បង់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់នោះទេ ( សូមមើល គ. និង ស. ៤២:៤៥ ) ។ ប៉ុន្តែ ព្រះបន្ទូលនោះសង្កត់ន័យថា ភក្ដីភាពចំពោះព្រះអម្ចាស់គឺជាអាទិភាពខ្ពស់បំផុតរបស់សិស្សម្នាក់ ។

បុគ្គលទីបីបានទូលថា « ព្រះអម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំនឹងតាមទ្រង់ទៅដែរ តែសូមអនុញ្ញាតឲ្យទូលបង្គំទៅលាពួកផ្ទះទូលបង្គំសិន » ( លូកា ៩:៦១ ) ។ ព្រះយេស៊ូវបានតបដោយការប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្នកអូសនង្គ័ល ដែលការងារគឺតម្រូវឲ្យគាត់យកចិត្តទុកដាក់ទៅអ្វីដែលនៅខាងមុខ ជាងអ្វីដែលនៅពីក្រោយ ( សូមមើល លូកា ៩:៦២ ) ។ មេរៀនសម្រាប់បុរសនេះគឺថា គ្រាន់តែធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដែល « តម្រង់ព្រះភក្ត្រយាងឆ្ពោះត្រង់ទៅឯក្រុងយេរូសាឡិម » ( លូកា ៩:៥១ ) ហើយមិនក្រឡេកមើលក្រោយឡើយ ។

ផ្លូវឆ្លងកាត់សាម៉ារី

ពេលដែលព្រះយេស៊ូវ និង ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានឆ្លងកាត់សាម៉ារី នៅតាមផ្លូវទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិម នោះមានពួកសាសន៍សាម៉ារីមួយចំនួន « មិនទទួលទ្រង់ទេ » ( លូកា ៩:៥៣ ) — ទំនងជាពួកគេស្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវ និង ពួកសិស្សទ្រង់គឺជាពួកសាសន៍យូដា ។^៨ ជាការឆ្លើយតបវិញ យ៉ាកុប និង យ៉ូហាន បានសូមអនុញ្ញាតហៅភ្លើងឲ្យធ្លាក់មកពីលើមេឃមកបញ្ឆេះពួកគេ ( សូមមើល លូកា ៩:៥២–៥៤ ) ។ ដោយឃើញភាពឆេវឆាវបែបនេះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្ហាញឲ្យឃើញពីសេចក្ដីអត់ធ្មត់ និង ស៊ូទ្រាំ ខណៈដែលទ្រង់ទូន្មានដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យធ្វើដូចគ្នាដែរ ( សូមមើល លូកា ៩:៥៥–៥៦ ) ។

មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយពីនោះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលប្រាប់ពីការប្រៀបធៀបនៃសាសន៍សាម៉ារីមួយ ( សូមមើល លូកា ១០:២៥–៣៧ ) ។ បន្ថែមលើការធ្វើឲ្យស្កប់ទៅនឹងសំណួររបស់អ្នកប្រាជ្ញច្បាប់ដែលមិនទៀងត្រង់ម្នាក់ នោះការប្រៀបធៀបនេះអាចបានរំឭកដល់ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះថា ពុំមានការលើកលែងទេចំពោះបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយដែលថា « ត្រូវ … ស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងដូចខ្លួនឯងដែរ » ( លូកា ១០:២៧; សូមមើលផងដែរ ខ ២៥–២៩ ) ។

ដូចជាសាសន៍សាម៉ារីដ៏ល្អដែរ ព្រះយេស៊ូវបានបម្រើដល់គ្រប់ព្រលឹងដែលមានរបួសដែលទ្រង់បានជួប ។

ជាងនោះទៅទៀត ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចបានដឹងពីភាពស្រដៀងគ្នារវាងទង្វើរបស់សាសន៍សាម៉ារីដ៏ល្អ និង ទង្វើទាំងឡាយរបស់ព្រះយេស៊ូវ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលសាសន៍សាម៉ារីដ៏ល្អបានធ្វើដល់សាសន៍យូដាម្នាក់នោះ បានបង្ហាញពីសេចក្ដីសប្បុរសដែលព្រះយេស៊ូវទើបតែបានបង្ហាញចំពោះពួកសាសន៍សាម៉ារីដែលជាសត្រូវនោះ ។ នៅក្នុងសប្ដាហ៍ដែលនឹងចូលមកដល់នោះដែរ ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងបានឃើញព្រះយេស៊ូវជួបនឹងព្រលឹងដែលមានរបួសជាច្រើននាក់នៅតាមផ្លូវទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិម ( សូមមើល លូកា ១៣:១០–១៧; ១៤:១–៦; ១៧:១១–១៩; ១៩:១–១០ ) ។ ដូចជាសាសន៍សាម៉ារីដ៏ល្អ ដែលបានឈប់នៅតាមផ្លូវដែលមានចោរប្លន់ដ៏គ្រោះថ្នាក់មួយ ហើយបានសង្គ្រោះដល់មនុស្សម្នាក់ទៀតមុនខ្លួនគាត់ នោះព្រះយេស៊ូវនឹងបម្រើដល់ពួកព្រលឹងដែលមានរបួសដែលទ្រង់បានជួបទាំងនោះ ដោយពុំបានគិតអំពីខ្លួនអង្គទ្រង់ឡើយ សូម្បីតែទ្រង់ជិតនឹងសុគតហើយក៏ដោយ ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនដល់ម៉ារា និង ម៉ាថា

អំឡុងការធ្វើដំណើររបស់ទ្រង់ទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិម ព្រះយេស៊ូវបានឈប់នៅផ្ទះម៉ាថា ( សូមមើល លូកា ១០:៣៨ ) ។ ខណៈម៉ាថា « មានការរវល់ជាច្រើន » ( លូកា ១០:៤០ ) នោះប្អូនស្រីរបស់នាងគឺម៉ារា « បានអង្គុយស្ដាប់ព្រះបន្ទូលនៅទៀបព្រះបាទព្រះអម្ចាស់ » ( ខ ៣៩ ) ។ ការទទួលភ្ញៀវគឺសំខាន់ខ្លាំងណាស់ក្នុងសង្គមពួកសាសន៍យូដា ហើយវាហាក់បីដូចជាម៉ាថា កំពុងតែព្យាយាមបំពេញការរំពឹងខាងវប្បធម៌យ៉ាងឧស្សាហ៍ ក្នុងនាមនាងជាម្ចាស់ផ្ទះ ។^៩

ថ្វីបើម៉ាថាបានបង្ហាញនូវភក្ដីភាព និង សេចក្ដីជំនឿយ៉ាងអស្ចារ្យចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះតាមទម្រង់មួយផ្សេង ( សូមមើល យ៉ូហាន ១១:១៩–២៩ ) ក៏នាងបានរអ៊ូរទាំថា « ព្រះអម្ចាស់អើយ តើទ្រង់មិនគិតឃើញថា ប្អូនខ្ញុំម្ចាស់ វាទុកខ្ញុំម្ចាស់ឲ្យខ្វល់ខ្វាយបម្រើតែម្នាក់ឯងទេឬអី សូមទ្រង់ប្រាប់ឲ្យវាមកជួយខ្ញុំម្ចាស់ផង » ( លូកា ១០:៤០ ) ។ ដើម្បីជួយដល់សមាជិកសាសនាចក្រឲ្យរៀនពីមេរៀនសំខាន់មួយចេញពីរឿងនេះ អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក នៃកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានដកស្រង់សន្ទុរកថានៃការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានដែលថ្លែងដោយសាស្ត្រាចារ្យ ខេធើរីន ខូមែន ផែរី ថា ៖

« ព្រះអម្ចាស់ពុំបានចូលទៅក្នុងចង្ក្រាន ហើយប្រាប់ម៉ាថាឲ្យឈប់ចម្អិនម្ហូប ហើយមកស្ដាប់ឡើយ ។ ជាក់ស្ដែង ទ្រង់សប្បាយព្រះទ័យទុកឲ្យនាងបម្រើទ្រង់តាមរបៀបដែលនាងចង់ រហូតទាល់តែនាងបានវិនិច្ឆ័យដល់ការបម្រើរបស់មនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀត ។ … ភាពសំខាន់ផ្ទាល់ខ្លួន របស់ម៉ាថា … បានបណ្ដាលឲ្យមានការស្ដីបន្ទោសពីព្រះអម្ចាស់ ពុំមែនមកពីការរវល់ធ្វើម្ហូបរបស់នាងនោះទេ ។^១០

ដូចជាម៉ារា និង ម៉ាថា ដែរ យើងត្រូវតែរៀនដើម្បីលះបង់ខ្លួនយើងទៅក្នុងដំណើរការនៃការបម្រើព្រះអម្ចាស់ និង ធ្វើតាមព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់ ។

កំហុសចម្បងរបស់ម៉ាថានៅពេលនេះ ហាក់បីដូចជាការផ្ដោតទៅលើខ្លួនឯង — សូម្បីពេលនាងកំពុងបម្រើអ្នកដទៃ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានជួយម៉ាថាឲ្យយល់ថា វាមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេដែលគ្រាន់តែបម្រើព្រះអម្ចាស់ និង អ្នកនៅជុំវិញខ្លួននោះ ។ យើងត្រូវតែរៀនលះបង់ខ្លួនយើងក្នុងដំណើរការនៃការបម្រើ ហើយស្វែងរកព្រះឆន្ទៈរបស់ព្រះអម្ចាស់ដើម្បីដឹកនាំបំណងប្រាថ្នា និង កត្តាជំរុញ ក៏ដូចជាសកម្មភាពរបស់យើងផងដែរ ( សូមមើល លូកា ៩:២៤; គ. និង ស. ១៣៧:៩ ) ។ ពួកសិស្សត្រូវតែយកឈ្នះនូវទំនោរក្នុងការគិតពីខ្លួនឯងមុន ហើយរៀនបម្រើដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និង បុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ជាមួយនឹងភ្នែក « ស្មោះស្ម័គ្រទាំងស្រុងទៅចំពោះសិរីល្អ [ របស់ទ្រង់ ] » ( គ. និង ស. ៨៨:៦៧ ) ។ ក្រោយមកទៀត បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់ប្អូនប្រុសនាង ម៉ាថាបានបង្ហាញពីសេចក្ដីជំនឿរបស់នាង ដោយបានទម្លាក់ចោលអ្វីៗទាំងអស់ ហើយបានចេញទៅជួបព្រះអង្គសង្គ្រោះ ពេលនាងបានឮថាទ្រង់យាងមក ( សូមមើល យ៉ូហាន ១១:១៩–២០ ) ។

ព្រះអង្គសង្គ្រោះអធិប្បាយអំពីការតម្រូវនៃភាពជាសិស្ស

ក្រោយមកទៀត នៅក្នុងការធ្វើដំណើររបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ក្រុងយេរូសាឡិម មានបុរសម្នាក់បានស្នើថា « លោកគ្រូ សូមលោកប្រាប់បងខ្ញុំ ឲ្យគាត់ចែកមរតកមកខ្ញុំផង » ( លូកា ១២:១៣ ) ។ ព្រះយេស៊ូវបានតបដោយប្រាប់ពីឫសគល់នៃបញ្ហារបស់បុរសនោះថា ៖ « ចូរប្រយ័ត្ន ហើយខំចៀសពីសេចក្ដីលោភចេញ ដ្បិតជីវិតនៃមនុស្សមិនស្រេចនឹងបានទ្រព្យសម្បត្តិជាបរិបូរទេ » ( លូកា ១២:១៥ ) ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានប្រទានការប្រៀបធៀបពីអ្នកមានល្ងីល្ងើម្នាក់ ( សូមមើល លូកា ១២:១៦–២១ ) ។

នៅក្នុងការប្រៀបធៀបនោះ មូលហេតុមួយដែលព្រះបានចាត់ទុកថាបុរសអ្នកមាននោះជាមនុស្សល្ងីល្ងើ គឺអាចមកពីភាពអាត្មានិយមរបស់បុរសនោះ ។ នៅក្នុង លូកា ១២:១៧–១៩ បុរសអ្នកមានប្រើសព្វនាម ខ្ញុំ និង របស់ខ្ញុំ ចំនួន ១១ ដង ដោយបានបង្ហាញពីកង្វល់ចំពោះខ្លួនឯង ។^១១ បុរសនោះមិនត្រឹមតែត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយភាពអាត្មានិយមប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏មិនដឹងពីប្រភពនៃភាពមានបានរបស់គាត់ផងដែរ ។ គ្មានវិធីណាបានធ្វើឲ្យបុរសអ្នកមាននោះទទួលស្គាល់ ដូចដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទទួលស្គាល់ឡើយថា វាគឺជា « ស្រែចម្ការ » ដែល « បានកើតផលចម្រើនជាបរិបូរ » ( លូកា ១២:១៦ ) ហើយគាត់ក៏មិនបានអរព្រះគុណដល់ព្រះអម្ចាស់ដែលបានបង្កើតផែនដីសម្រាប់គាត់ដាំដំណាំដែរ ។ នៅទីបំផុត បុរសនោះត្រូវបានផ្ដន្ទាទោស មិនមែនដោយសារ ការអនុវត្តដ៏ឈ្លាសវៃក្នុងការទុកដាក់ស្បៀងខាងលោកិយនោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារមិនបានរៀបចំខាងវិញ្ញាណសម្រាប់ពេលខាងមុខ ។ ដោយ « ទុកបម្រុងតែខ្លួនឯង តែឥតមានខាងឯព្រះ » ( លូកា ១២:២១ ) នៅទីបំផុត បុរសនោះត្រូវបានដកហូតអស់ មិនត្រឹមតែទ្រព្យសម្បត្តិដែលគាត់មាននៅលើផែនដីប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំង « ទ្រព្យដែលមិនចេះអស់នៅឯស្ថានសួគ៌ » ទៀត ( លូកា ១២:៣៣ ) ។ ជម្រើសរបស់គាត់នៅក្នុងជីវិត បន្សល់ទុកដល់គាត់នូវភាពលិចលង់នៅក្នុងភាពអស់កល្បជានិច្ច ។

ផ្ទុយស្រឡះពីអ្នកមានល្ងីល្ងើដែលពូនគរតែទ្រព្យសម្បត្តិខាងសម្ភារ មុនពេលនៃការស្លាប់ដោយមិនបានរំពឹងទុក នោះព្រះយេស៊ូវបានមានបំណងយាងឆ្ពោះទៅកាន់សេចក្ដីសុគតរបស់ទ្រង់ ដោយមិនរុញរានឹងថ្វាយដល់ព្រះនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់មាន — រួមទាំងព្រះជន្មទ្រង់ផ្ទាល់ និង ព្រះឆន្ទៈដ៏ពេញរង្វាល់របស់ទ្រង់ ( សូមមើល លូកា ២២:៤២; ម៉ូសាយ ១៥:៧ ) ។ ទ្រង់បានប្រកាសថា « ខ្ញុំត្រូវទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកមួយសិន ហើយខ្ញុំត្រូវចង្អៀតចង្អល់យ៉ាងដូចម្ដេចទៅហ្ន៎ ទម្រាំបុណ្យនោះបានសម្រេច » ( លូកា ១២:៥០ ) ។ ដោយសារទ្រង់បានទទួលបុណ្យជ្រមុជដោយទឹករួចហើយ នោះព្រះយេស៊ូវចង់សំដៅដល់ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ។ មិនយូរទៀតទេ ទ្រង់នឹងយាងចុះទៅក្រោមអ្វីៗទាំងអស់ ហើយព្រះកាយរបស់ទ្រង់នឹងត្រូវស្រោចស្រប់ដោយព្រះលោហិត និង ញើស កាលដែលទ្រង់រងទុក្ខសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ហើយទទួលនូវការឈឺចាប់ និង សេចក្ដីវេទនារបស់យើង ។^១២

ក្រោយមក នៅពេលដែលពួកផារិស៊ីបានព្រមានព្រះយេស៊ូវថា ស្ដេចហេរ៉ូឌ អាន់ទីផាស នឹងព្យាយាមធ្វើគតទ្រង់ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះគ្រាន់តែបានបញ្ចាក់ថា ទ្រង់នឹងបន្តចាប់យកគ្រប់ឱកាសដែលទ្រង់មានដើម្បីបង្រៀន ប្រទានពរ និង ព្យាបាលអ្នកដទៃ ( សូមមើល លូកា ១៣:៣១–៣៣ ) ។ ទ្រង់ចំណាយពេលប៉ុន្មានថ្ងៃចុងក្រោយនៃជីវិតរមែងស្លាប់របស់ទ្រង់ — ដូចជាថ្ងៃទាំងឡាយរបស់ទ្រង់ពីមុនមកដែរ — ក្នុងការបម្រើអ្នកដទៃ ។

ខណៈដែលខិតកាន់តែជិតដល់ក្រុងយេរូសាឡិម នោះព្រះយេស៊ូវបានណែនាំពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យរាប់ចំនួនពួកសិស្ស — ដើម្បីឲ្យពួកគេគិតជាមុនឲ្យបានដិតដល់មុននឹងសម្រេចចិត្តដើរតាមទ្រង់ ( សូមមើល លូកា ១៤:២៥–២៨ ) ។ ទ្រង់មិនបានព្យាយាមបំផ្លៃស្ថានភាពលំបាកដែលពួកគេអាចនឹងជួបប្រទះនៅខាងមុខនោះទេ បើសិនពួកគេបន្តធ្វើជាសិស្សទ្រង់នោះ ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានប្រកាសយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា ៖ « អស់អ្នកណាក្នុងចំណោមពួកអ្នករាល់គ្នា ដែលមិនលះអាល័យពីរបស់ទ្រព្យខ្លួនទាំងអស់ នោះធ្វើជាសិស្សខ្ញុំមិនបានទេ » ( លូកា ១៤:៣៣ ) ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសង្គ្រោះក៏បានសន្យាផងដែរថា ពេលដែលយើងបំភ្លេចខ្លួនយើងនៅលើមាគ៌ានៃភាពជាសិស្ស នោះយើងនឹងទទួលបានមកវិញ ច្រើនជាងនេះទៅទៀត ( សូមមើល លូកា ៩:២៤ ) ។ ពរជ័យដែលទ្រង់បានសន្យាដល់សិស្សរបស់ទ្រង់ រួមមាន « សេចក្ដីសុខសាន្ត នៅលោកិយនេះ និងជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច នៅបរលោកនាយ » ( គ និង ស ៥៩:២៣ ) ។

ទោះបីយើងពុំបានមានឱកាសដើរជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទៅក្រុងយេរូសាឡិម តែយើងអាចបង្ហាញពីឆន្ទៈរបស់យើងក្នុងការធ្វើតាមការធ្វើដំណើរនោះនៅក្នុងជីវិតយើងផ្ទាល់ ។ ការចងចាំពីព្រះឆន្ទៈផ្ទាល់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីលះបង់ និង បម្រើឲ្យស្របទៅនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ អាចផ្ដល់កម្លាំងដល់យើងដើម្បី « ទៅ ហើយ … ប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងដូច្នោះដែរ » ( លូកា ១០:៣៧ ) ។