ការស្វែងរក ការសង្គ្រោះ
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា ។
ដូចជាបុរស ៣៣ នាក់ ដែលត្រូវជាប់ក្នុងការបាក់រលំអណ្ដូងរ៉ែនៅប្រទេសឈីលីដែរ យើងអាចមានអារម្មណ៍ថាត្រូវជាប់ដោយការសាកល្បង និង ភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង ទោះយ៉ាងណា តាមរយៈផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ នោះយើងអាចរកឃើញសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃការសង្គ្រោះ ។
រូបភាពចេញពី iStockphoto/Thinkstock
នៅថ្ងៃទី ៥ ខែ សីហា ឆ្នាំ ២០១០ អ្នករុករករ៉ែជនជាតិឈីលី ៣៣ នាក់ ត្រូវបានជាប់ដោយការបាក់រលំភ្លាមៗយ៉ាងសម្បើម បន្ទាប់ពីថ្មនៅខាងក្នុងអណ្ដូងរ៉ែនោះត្រូវបាក់ ។ ពួកគេបានជាប់នៅនឹងកន្លែងសុវត្ថិភាពតូចមួយ តាមផ្លូវចុះទៅអណ្ដូងរ៉ែដែលនៅពីក្រោមចំនុចបាក់រលំនោះ ដែលមានជម្រៅប្រមាណ ៧០០ ម៉ែត្រ ទៅក្រោមដី ។
វាជាស្ថានភាពដ៏គួរឲ្យអស់សង្ឃឹម ។ ពួកគេត្រូវបានបំបែកចេញពីផ្ទះ និង ក្រុមគ្រួសារ ដោយមានថ្មដែលមិនអាចរំកិលបានកំពស់ប្រមាណជិតមួយគីឡូម៉ែត្រនៅពីលើក្បាល ហើយពួកគេមានម្ហូបអាហារ និង ទឹកតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ។ ថ្វីបើពួកគេមានឧបករណ៍ និង ចំណេះដឹងក៏ដោយ តែដោយសារតែអណ្ដូងរ៉ែនោះពុំមានលំនឹង ពួកគេពុំអាចសង្គ្រោះខ្លួនឯងបានទេ ។ ឱកាសតែមួយគត់របស់ពួកគេ គឺត្រូវបានគេរកឃើញ ហើយត្រូវគេសង្គ្រោះ ។
ថ្វីបើដូច្នោះក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានជ្រើសរើសដើម្បីមានសង្ឃឹម ។ ពួកគេបានរៀបចំខ្លួន ចែកចំណែកម្ហូប និង ទឹក ហើយបានរង់ចាំ ។ ពួកគេបានមានសេចក្ដីជំនឿថា ពួកអ្នកដែលនៅខាងលើកំពុងតែធ្វើអ្វីៗដែលពួកគេអាចធ្វើ ដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ ។ ទោះបីដូច្នោះក៏ដោយ វាពិតជាពិបាកណាស់ ដែលត្រូវតោងជាប់ទៅនឹងសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះ ពេលដែលពួកគេបានរង់ចាំនៅក្នុងទីងងឹត ។ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃចេះតែកន្លងទៅ រហូតដល់រាប់សប្ដាហ៍ ។ អាហារដែលគេចែកចំណែកដោយប្រុងប្រយ័ត្ននោះក៏អស់ទៅ ។
ខ្ញុំបានរងនូវការរលំបាក់យ៉ាងធំសម្បើម ក្នុងជីវិតខ្ញុំផ្ទាល់ ។ កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំអាយុប្រាំបីឆ្នាំដែលពោរពេញដោយថាមពល កំប្លុកកំប្លែង ហើយស្រស់ស្អាត បានស្លាប់ក្នុងគ្រោះថ្នាក់រថយន្តមួយ នៅពីមុខភ្នែកខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានបីត្រកងរូបកាយគាត់ ពេលដែលឈាមរបស់គាត់ហូរស្រក់ទៅលើផ្លូវ ហើយវិញ្ញាណរបស់គាត់ត្រូវបានបំបែកចេញទៅ ហើយត្រឡប់ទៅផ្ទះនៅស្ថានសួគ៌របស់គាត់វិញ ។ ខ្ញុំបានទូលអង្វរដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ដើម្បីទុកឲ្យគាត់រស់នៅ ប៉ុន្តែការណ៍នោះមិននៅក្នុងផែនការជីវិតរបស់កូនប្រុសខ្ញុំទេ ។
ខ្ញុំបានវង្វេងនៅក្នុងភាពងងឹត ត្រូវបានសន្ធប់ដោយបន្ទុកនៃទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំគ្មានកម្លាំងពលំ មិនអាចសម្រាកបាន ខណៈដែលបញ្ហានៃភាពរមែងស្លាប់បាំងគ្របភ្នែកខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ដួងចិត្តសង្រែងគឺជាអារម្មណ៍ខាងសាច់ឈាមដ៏ពិត ។ ខ្ញុំធ្លាប់តែមានដួងចិត្ត ឥឡូវនេះមានតែភាពទទេស្អាតដែលពោរពេញដោយភាពឈឺចាប់ ។
ខ្ញុំបានជឿថា ខ្ញុំរឹងមាំគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីយកឈ្នះវា ។ មនុស្សជាច្រើនរងទុក្ខច្រើនជាងនោះទៀត ។ ប៉ុន្តែ ដូចជាពួកអ្នករុករករ៉ែ ដែលត្រូវជាប់ដោយថ្មដែលមិនអាចរំកិលចេញបានដែរ ខ្ញុំពុំអាចដកចេញនូវបន្ទុកនៃទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំបានឡើយ ។
យើងទាំងអស់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍ថាត្រូវជាប់នៅក្នុងរបៀបជាច្រើន ។ មនុស្សខ្លះអាចមានអារម្មណ៍ថាត្រូវជាប់ ដោយការសាកល្បងផ្ទាល់ខ្លួន ភាពទន់ខ្សោយ ឬ កាលៈទេសៈលំបាកនានាក្នុងជីវិត ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ មាននូវការលួងលោមក្នុងការដែលដឹងថា ជីវិតរមែងស្លាប់គឺជាពេលមួយដែលយើងត្រូវលូតលាស់ឲ្យកាន់តែរឹងមាំឡើង កាលដែលយើងប្រឈមនឹងទុកព្រួយ និង ភាពសោកសៅរបស់យើង ។ យើងរកឃើញសេចក្ដីសង្ឃឹមក្នុងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
រស្មីនៃសេចក្ដីសង្ឃឹម
នៅថ្ងៃទី ១៧ នៃការលំបាករបស់ពួកគេ នោះចាប់ផ្ដើមមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងវិញសម្រាប់ពួកអ្នករុករករ៉ែ ពេលដែលពួកគេបានប្រើដែកខួងដើម្បីខួងបំបែកថ្មដែលបាំងគេនោះដើម្បីធ្វើជារន្ធបញ្ឈរតូចមួយ ។
ដោយចង់ឲ្យពួកអ្នកនៅខាងលើបានដឹងថាពួកគេនៅរស់នៅឡើយ នោះពួកបុរសដែលជាប់ក្នុងអណ្ដូងរ៉ែបានគោះផ្លែដែកខួង ហើយបានចងក្រណាត់ដែលមានសរសេរពណ៌ក្រហមនៅចុង ។ ក្រណាត់នោះសរសេរថា “Estamos bien en el refugio, los 33” ( « ពួកយើងសុខសប្បាយទេនៅក្នុងជម្រកនេះ ពីពួកយើងទាំង ៣៣ នាក់ » ) ។ សេចក្ដីសង្ឃឹមបានមានឡើងវិញ ។ ពួកគេត្រូវបានរកឃើញ ។
តាមរយៈប្រហោងតូចមួយ ដែលមានរង្វង់ប្រហែលប៉ុនផ្លែទំពាំងបាយជូរមួយប៉ុណ្ណោះ នោះទំនាក់ទំនងមួយត្រូវបានបង្កើតឡើងជាមួយអ្នកនៅខាងលើ ។ ពួកអ្នកជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នករុករករ៉ែទាំងនោះបានបញ្ជូនម្ហូបអាហារ ទឹក ថ្នាំសង្កូវ និង សំបុត្រ ទៅក្នុងអណ្ដូងរ៉ែនោះ ។
វាប្រកដជាមានអារម្មណ៍លាយឡំគ្នា ដែលពួកអ្នករុករករ៉ែបានដឹងពីស្ថានភាពរបស់ខ្លួន ។ ទោះបីពួកគេបានមានសេចក្ដីអំណរដ៏លើសលប់ និង បានធូរចិត្ត ដែលពួកគេត្រូវបានរកឃើញក្ដី ប៉ុន្តែស្ថានភាពរបស់ពួកគេគឺស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៅឡើយ ។ ថ្វីបើពួកអ្នកនៅខាងលើបានដឹងថាពួកគេនៅកន្លែងណាក៏ដោយ ក៏វាត្រូវការពេលវេលាដើម្បីដាក់ផែនការសង្គ្រោះ ហើយពួកគេគ្រាន់តែអាចសង្ឃឹមថា ផែនការនោះនឹងបានសម្រេចប៉ុណ្ណោះ ។
ពួកអ្នកសង្គ្រោះស្ទាក់ស្ទើរនឹងប្រាប់ដល់ពួកអ្នករុករករ៉ែថា វានឹងត្រូវចំណាយពេលរាប់ខែ ទើបអាចយកពួកគេមកខាងលើវិញបាន ។ ពួកគេសង្ឃឹមថានឹងយកពួកអ្នករុករករ៉ែមកជួបនឹងក្រុមគ្រួសារពួកគេវិញនៅពេលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស មានន័យថា ពួកអ្នករុករករ៉ែត្រូវប្រឈមនឹងថ្មកប់នោះរយៈពេលបួនខែបន្ថែមទៀត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ឥឡូវនេះពួកគេបានរង់ចាំជាមួយនឹងក្ដីសង្ឃឹម ។
យើងក៏មានរស្មីនៃសេចក្ដីសង្ឃឹមដែរ ។ តាំងពីមុនផែនដីត្រូវបានបង្កើត មានផែនការមួយត្រូវបានធ្វើឡើង ដើម្បីសង្គ្រោះយើង ។ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានប្រទានដល់យើងនូវព្រះអង្គសង្គ្រោះមួយអង្គ ដែលនឹងសង្គ្រោះយើងចេញពីភាពរមែងស្លាប់របស់យើង ពីអំពើបាបរបស់យើង ពីភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង និង ពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងរងទុក្ខក្នុងជីវិតនេះ ។ ទ្រង់គឺជាអង្គប្រទាននូវសេចក្ដីសង្ឃឹម និង ជីវិត ។ ទ្រង់ត្រាយផ្លូវសម្រាប់យើងដើម្បីត្រឡប់ទៅព្រះវរបិតាសួគ៌យើងវិញ និង ដើម្បីបានជួបជុំនឹងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងដែលបានស្លាប់ទៅមុនយើង ។ ទ្រង់គង់នៅក្បែរយើង ដើម្បីយកទម្ងន់នៃបន្ទុកដែលយើងរែក ដើម្បីជូតទឹកភ្នែកយើង និង ដើម្បីប្រទានសេចក្ដីសុខសាន្តដល់យើង ។ ទ្រង់បានយាងមកដើម្បីនាំយើងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ប្រសិនបើយើងធ្វើតាមផែនការដែលទ្រង់បានដាក់ឲ្យ ។
ការសង្គ្រោះ
ថ្វីបើមានការព្យាយាមខុសៗគ្នាត្រូវបានធ្វើឡើង ដើម្បីសង្គ្រោះដល់ពួកអ្នករុករករ៉ែ ប៉ុន្តែមានតែដែកខួងមួយប៉ុណ្ណោះដែលបានខួងតាមផ្លូវត្រង់ តាមរន្ធគំរូតូចមួយដែលត្រូវបានគេខួងពីមុនមកដើម្បីរកមើលកន្លែងដែលពួកអ្នករុករករ៉ែនៅ ។
ពួកអ្នករុករករ៉ែពុំមែនមិនធ្វើអ្វីសោះនៅក្នុងការសង្គ្រោះនោះទេ ។ ពេលដែលដែកខួងខួងថ្មដើម្បីសង្គ្រោះ នោះមានថ្មធ្លាក់តាមរន្ធតូចៗ ហើយគរជាគំនរនៅក្នុងរូងថ្មដែលពួកអ្នករុករករ៉ែទាំងនោះនៅជាប់ ។ ពួកគេបានយកថ្មចេញពេលថ្មធ្លាក់មក ដើម្បីទុកកន្លែងសម្រាប់ដែកខួងធំ ។
ពួកអ្នកសង្គ្រោះបានធ្វើឡាំងមួយដើម្បីសម្រូតចុះទៅក្រោមតាមរន្ធអណ្ដូងតូចនោះដោយប្រើខ្សែពួរ ។ ឡាំងសង្គ្រោះនោះគឺគ្រាន់តែធំល្មមសម្រាប់ដាក់មនុស្សម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ។ ឡាំងនោះមានទំហំតូចជាងរន្ធអណ្ដូងតែ ១០ សង់ទីម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវសម្រូតចុះទៅក្រោមប្រមាណ ៧០០ ម៉ែត្រ ឆ្លងកាត់ថ្មដ៏តាន់នៅជុំវិញ ។
នៅពេលដែលពេលវេលាមកដល់ដើម្បីសង្គ្រោះពួកអ្នករុករករ៉ែទាំងនោះ នោះពួកគេម្នាក់ៗត្រូវប្រឈមនឹងជម្រើសមួយ ។ មនុស្សម្នាក់ម្ដងៗចូលក្នុងឡាំងនោះ ហើយនឹងត្រូវលើកឡើងមកលើតែម្នាក់ឯង ។ ខណៈដែលមនុស្សម្នាក់ៗជ្រើសរើសទុកចិត្តផែនការនោះ នោះគាត់ត្រូវតែមានសេចក្ដីសង្ឈឹមថា ឡាំងនោះនឹងត្រូវបានលើកឡើងតាមរន្ធអណ្ដូងដ៏ចង្អៀតដោយត្រង់ និង មិនផ្អៀង ហើយជាប់គាំងនឹងថ្ម ។ ផែនការនោះត្រូវតែបានសម្រេច ឬ ត្រូវបាត់បង់សេចក្ដីសង្ឃឹមទាំងអស់តែម្ដង ។ ពួកអ្នករុករករ៉ែម្នាក់ៗបានចូលក្នុងឡាំង ហើយប្រគល់ការតាំងចិត្តរបស់គាត់ទៅលើផែនការ និង ទៅលើពួកអ្នកសង្គ្រោះ ។
ម្នាក់ម្ដងៗ ពួកអ្នករុករករ៉ែបានធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងមកខាងលើ ចេញពីទីងងឹតមកកាន់ពន្លឺ ។ ពួកគេត្រូវបានស្វាគមន៍ដោយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ខណៈដែលពិភពលោកទាំងមូលបានមើល និង សាទរ ។
ផែនការសង្គ្រោះបានជោគជ័យ មិនមានបុរសណាម្នាក់ត្រូវបាត់បង់ឡើយ ។ ពួកគេត្រូវបានសង្គ្រោះនៅថ្ងៃទី ១៣ ខែ តុលា ឆ្នាំ ២០១០ — គឺ ៦៩ ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីការបាក់រលំអណ្ដូងរ៉ែ និង ៥២ ថ្ងៃ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបានរកឃើញថានៅរស់រាន្តមានជីវិត ។
ទុកចិត្តលើដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
យើងម្នាក់ៗត្រូវតែជ្រើសរើសប្រគល់ឆន្ទៈរបស់យើងដើម្បីទុកចិត្តលើព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ សម្រាប់យើង មានផែនការនៃការសង្គ្រោះតែមួយគត់ វាគឺនៅក្នុង និង តាមរយៈការលះបង់ដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ។ ទ្រង់បានយាងចុះមកក្រោមអ្វីៗទាំងអស់ដើម្បីសង្គ្រោះយើង ។
ព្រះគ្រីស្ទនៅសួនគែតសេម៉ានី ដោយ ហារី អែនឌើរសិន
ដូចជាពួកអ្នករុករករ៉ែទាំងនោះដែរ ការសង្គ្រោះរបស់យើងគឺជាការសង្គ្រោះម្នាក់ៗ ។ ទោះជាសេចក្ដីសង្គ្រោះមានដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាក្ដី ក៏ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះ គឺជាទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួនដ៏ជ្រាលជ្រៅ ។ យើងម្នាក់ៗត្រូវតែជ្រើសរើសប្រគល់ឆន្ទៈរបស់យើងដើម្បីទុកចិត្តលើព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
ដោយសារតែភាពស័ក្ដិសិទ្ធិនៃសិទ្ធិជ្រើសរើសរបស់មនុស្សដែលជីវិតរមែងស្លាប់នេះមាន នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះពុំអាចដកយកឆន្ទៈរបស់យើងបានឡើយ ។ យើងមានសេរីភាពដើម្បីជ្រើសរើស ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះទ្រង់គង់នៅក្បែរយើង រង់ចាំព្យាបាលរបួសយើង និង លើកយើងទៅឯសេចក្ដីសង្គ្រោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច ប៉ុន្តែទ្រង់អាចធ្វើដូច្នោះបាន មានតែដោយការអញ្ជើញរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ ។ យើងត្រូវតែជ្រើសរើសយកទ្រង់ ។ សម្រាប់យើង មានផែនការនៃការសង្គ្រោះតែមួយគត់ វាគឺនៅក្នុង និង តាមរយៈការលះបង់ដ៏ធួនរបស់ទ្រង់ ។ ទ្រង់បានយាងចុះមកក្រោមអ្វីៗទាំងអស់ដើម្បីសង្គ្រោះយើង ។
ការសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំបានមានដល់ខ្ញុំ ពេលខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះក្នុងជម្រៅនៃទុក្ខព្រួយចំពោះការស្លាប់របស់កូនប្រុសខ្ញុំ ។ ដូចជាពួកអ្នករុករករ៉ែពេលដែលពួកគេចូលក្នុងឡាំងសង្គ្រោះដែរ ខ្ញុំបានស្ថិតនៅក្នុងចំនុចស្នូលមួយ ៖ តើខ្ញុំគួរតែព្យាយាមយកឈ្នះឧបសគ្គរបស់ខ្ញុំ ដោយកម្លាំង និង ការចេះដឹងរបស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ឬ ខ្ញុំគួរតែឈោងទៅឯព្រះវរបិតាសួគ៌ ហើយសូមជំនួយ ?
ដោយត្រូវបានសង្កត់សង្កិនដោយទម្ងន់នៃទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តបែរទៅរកព្រះ ។ កាលដែលខ្ញុំអំពាវនាវដល់ព្រះវរបិតារបស់ខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ នោះខ្ញុំបានទូលទ្រង់ថា ខ្ញុំទន់ខ្សោយយ៉ាងណា ហើយខ្ញុំបានសូមទ្រង់មេត្តាលើកបន្ទុកនៃទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំចេញ ។ មុនពេលដែលខ្ញុំបានក្រោកឈរម្ដងទៀត នោះទម្ងន់នៃទុក្ខព្រួយរបស់ខ្ញុំត្រូវបានលើកចេញពីស្មារបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំនៅតែត្រូវខំចេញឲ្យផុតពីការឈឺចាប់ និង ការបាត់បង់នោះ ប៉ុន្តែបន្ទុកដែលមិនអាចទ្រាំទ្របាននោះត្រូវបានយកចេញពីខ្ញុំ ។
នៅពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះទ្រង់គង់នៅក្បែរយើង រង់ចាំលើកយើងឡើង រង់ចាំឲ្យយើងគ្រាន់តែសូមដល់ទ្រង់ រង់ចាំឲ្យយើងដាក់បន្ទុករបស់យើងលើស្មាទ្រង់ រង់ចាំយើងឲ្យដាក់ដៃយើងក្នុងព្រះហស្តទ្រង់ ដើម្បីទ្រង់អាចសង្គ្រោះយើង ។
យើង — ដូចជាពួកអ្នករុករករ៉ែ ដែលត្រូវតែទាញទ្វារឡាំងបិទ ហើយទុកចិត្តលើពួកអ្នកសង្គ្រោះរបស់ពួកគេដែរ — ត្រូវតែដាក់ចុះនូវឆន្ទៈរបស់យើងចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយទុកចិត្តលើផែនការសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់សម្រាប់យើង ។
វាជាសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំថា ពេលខ្ញុំធ្វើដំណើរតែម្នាក់ឯងចេញពីជីវិតនេះទៅឯជីវិតបន្ទាប់ទៀត នោះនឹងមាននូវសេចក្ដីអំណរ កាលដែលខ្ញុំបានជួបជុំគ្នាវិញជាមួយពួកអ្នកដែលបានធ្វើដំណើរទៅមុនខ្ញុំ ! នៅចន្លោះពីពេលនេះទៅពេលនោះ នោះខ្ញុំដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំមានព្រះជន្មរស់នៅ ហើយស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយគង់នៅក្បែរខ្ញុំ ។