ផែនការរត់គេចដោយតន្ត្រីរបស់ខ្ញុំ
អេឡិចហ្សា ប៊ី ប្រទេស ហូឡង់
រូបភាពលំអរដោយ ប៊ែន ស៊ីម៉ុនសិន
ខណៈកំពុងជិះឡានក្រុងក្នុងដំណើរកម្មសិក្សាសាលា ខ្ញុំបានអង្គុយនៅពីមុខក្មេងស្រីម្នាក់ដែលចេះតែនិយាយ និង កំប្លែងដោយប្រើពាក្យមិនសមរម្យ ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំមិនស្រួសក្នុងចិត្ត ។ គ្រូៗរបស់ខ្ញុំ និង សិស្សដទៃទៀតបានប្រាប់នាងឲ្យឈប់ ប៉ុន្តែនាងនៅតែនិយាយបែបនោះ ។ ខ្ញុំមិនដឹងត្រូវធ្វើយ៉ាងណា ដូច្នេះខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តទាញយកម៉ាស៊ីន MP3 របស់ខ្ញុំ ហើយស្ដាប់បទចម្រៀងដែលខ្ញុំចូលចិត្ត ។
ខ្ញុំបានបើកវាឲ្យលេងឆ្លាស់បទ ហើយបទដំបូងគេមួយគឺជាបទដែលមកពី youth.lds.org/music ។ ខ្ញុំហៀបនឹងចុចឲ្យរំលងបទនោះទៅហើយ ពេលដែលមានអ្វីមួយនៅខាងក្នុងចិត្តបានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំគួរតែស្ដាប់បទនោះ ។ ខ្ញុំបានបន្តស្ដាប់បទចម្រៀងដែលពោរពេញដោយការបំផុសគំនិតអស់រយៈពេល ២០ នាទីបន្ទាប់ទៀត ។ ពាក្យពេចន៍ក្នុងបទចម្រៀងទាំងនោះបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យតោងជាប់ ហើយរំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំជាបុត្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
ក្រោយមកនៅក្នុងសប្ដាហ៍នោះ សាលារបស់ខ្ញុំរៀបចំការរាំកម្សាន្តមួយ ។ ថ្វីបើពួកគេបានប្រើបទកំណែថ្មីដែលមានពាក្យពេចន៍ល្អៗដែលមានទំនុកភ្លេងរបស់បទចម្រៀងល្បីក៏ដោយ ក៏ពួកសិស្សៗនៅថ្នាក់ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមស្រែកបន្ទរនូវពាក្យពេចន៍មិនល្អដែលគេដកចេញពីបទចម្រៀងមួយ ។
ជាថ្មីម្ដងទៀត ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួលក្នុងចិត្តទេ ។ គ្រូៗអង្គុយនៅជិតនោះ តែហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៍ទេ ។ ខ្ញុំបានក្រឡេកទៅកដៃខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានឃើញខ្សែដៃរបស់ខ្ញុំដែលបានមកពីសន្និសីទយុវវ័យដែលថា « ចូរអ្នករាល់គ្នាឈរនៅក្នុងទីបរិសុទ្ធទាំងឡាយ ហើយចូរកុំរើឡើយ ( គ. និង ស. ៨៧:៨ ) » ។
ខ្ញុំបានដឹងថា កន្លែងដែលខ្ញុំកំពុងឈរពុំមែនជាទីបរិសុទ្ធទេ ដូច្នេះខ្ញុំបានចាកចេញទាល់តែដល់បទថ្មី ។
ខ្ញុំដឹងថា តន្ត្រីអាចមានឥទ្ធិពលដ៏ជ្រាលជ្រៅនៅក្នុងជីវិតយើង ។ ខ្ញុំដឹងថា ការស្ដាប់តន្ត្រីដែលពោរពេញដោយការបំផុសគំនិតនៅក្នុងម៉ាស៊ីន MP3 របស់ខ្ញុំកាលពីពីរថ្ងៃមុន បានជួយផ្ដល់ដល់ខ្ញុំនូវភាពក្លាហានដែលខ្ញុំត្រូវការដើម្បីចាកចេញពីការរាំនោះ ។ បទពិសោធន៍ទាំងនេះបានជួយខ្ញុំឲ្យខិតកាន់តែជិតព្រះវរបិតាសួគ៌ ។