តើអាហាររបស់ខ្ញុំសាមញ្ញពេកឬ ?
ជេនីហ្វើរ ឃ្លីងហ្គូនស្ម៊ីធ រដ្ឋ យូថាហ៍ ស.រ.អា
ពេលរសៀលថ្ងៃស្អែកនោះ ខ្ញុំបានទទួលការបំផុសឲ្យយកម្ហូបដែលខ្ញុំបានចម្អិនសម្រាប់អាហារពេលល្ងាចទៅជូនបងស្រី ម៉រហ្គិន និង ស្វាមីគាត់សម្រាប់ខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់ ។
រចនាដោយ ប្រេដលី អេជ ខ្លាក
អស់រយៈពេលពីរឆ្នាំ ខ្ញុំបានបង្រៀនសួរសុខទុក្ខអ្នកជិតខាង និង ជាមិត្តខ្ញុំម្នាក់ ឈ្មោះបងស្រី ម៉រហ្គិន ។ គាត់មានអាយុច្រើនជាងខ្ញុំច្រើន ដូច្នេះខ្ញុំបានរៀនពីគាត់ និង ពីជីវិតគាត់យ៉ាងច្រើន ដូចដែលគាត់បានរៀនពីសារលិខិតបង្រៀនសួរសុខទុក្ខរបស់ខ្ញុំដែរ ។
ពេលដែលខ្ញុំជាគ្រូបង្រៀនសួរសុខទុក្ខរបស់គាត់ បងស្រី ម៉រហ្គិន ត្រូវបានរកឃើញថាមានជំងឺមហារីក ។ ខ្ញុំមានភាពអស្ចារ្យចំពោះការស៊ូទ្រាំដ៏ក្លាហានរបស់គាត់ទៅនឹងការព្យាបាលខាងវេជ្ជសាស្ត្ររបស់គាត់ ហើយគាត់តែងតែមានស្នាមញញឹមស្ទើរតែគ្រប់ពេល ។
អំឡុងពេលនៃការសួរសុខទុក្ខមួយរបស់ខ្ញុំ គាត់បានលើកឡើងថា ថ្ងៃស្អែកនោះគឺជាថ្ងៃខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់ ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ការសន្ទនារបស់យើងបាននាំទៅរឿងផ្សេង ហើយការសួរសុខទុក្ខរបស់យើងក៏បានបញ្ចប់ ។
ពេលរសៀលថ្ងៃស្អែកនោះ ខ្ញុំបានទទួលការបំផុសឲ្យយកម្ហូបដែលខ្ញុំបានចម្អិនសម្រាប់អាហារពេលល្ងាចទៅជូនបងស្រី ម៉រហ្គិន និង ស្វាមីគាត់សម្រាប់ខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់ ។ ពីដំបូង ខ្ញុំបានព្រងើយកន្ដើយនឹងការបំផុសនោះ ដោយសារខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើម្ហូបធម្មតាៗប៉ុណ្ណោះ ។ ពិតណាស់ ម្ហូបធម្មតាបែបនេះវានឹងមិនសមនឹងឱកាសដ៏ពិសេសបែបនេះទេ ។
ប៉ុន្តែ ការបំផុសនោះមិនចាកចេញពីខ្ញុំទេ ។ ខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅស្វាមីខ្ញុំដែលនៅកន្លែងធ្វើការ ដោយសង្ឃឹមថា គាត់នឹងយល់ស្របថា វាមិនមែនជាគំនិតល្អទេ ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យទូរស័ព្ទទៅបងស្រី ម៉រហ្គិន ហើយប្រាប់គាត់ថាខ្ញុំនឹងយកអាហារពេលល្ងាចទៅជូនគាត់ ។
ដោយខ្មាស់អៀននឹងម្ហូបដ៏សាមញ្ញរបស់ខ្ញុំ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំគិតនោះគឺជាការសន្មត់ខាងខ្ញុំខ្លួនឯងផងនោះ បានរារាំងខ្ញុំមិនឲ្យទូរស័ព្ទទៅមិត្តរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចបោះបង់ចោលអារម្មណ៍ដែលថា ខ្ញុំត្រូវចែកចាយអាហារពេលល្ងាចរបស់ខ្ញុំនោះឡើយ ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានចាប់ម្ហូបដាក់ចាន ហើយដើរឆ្លងផ្លូវទៅទាំងភ័យ ។
ពេលខ្ញុំចូលក្នុងទីធ្លារបស់ពួកគាត់ ខ្ញុំបានឃើញបងប្រុស និង បងស្រី ម៉រហ្គិន កំពុងចូលក្នុងឡានរបស់ពួកគាត់ ។ ខ្ញុំបានប្រាប់ថា ខ្ញុំបានយកអាហារពេលល្ងាចមកសម្រាប់ខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់ ហើយសង្ឃឹមថា ពួកគាត់មិនប្រកាន់ទេ ។
ស្នាមញញឹមពព្រាយបានលេចឡើងនៅលើផ្ទៃមុខរបស់បងស្រី ម៉រហ្គិន ។ គាត់បានពន្យល់ថា ពួកគាត់បានសម្រេចចិត្តទៅអបអរខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់នៅឯភោជនីយដ្ឋានក្នុងតំបន់មួយ ព្រោះមហារីករបស់គាត់ធ្វើឲ្យគាត់អស់កម្លាំងខ្លាំង មិនអាចចម្អិនម្ហូប ឬ ទៅកន្លែងណាទៀតបានទេ ។ មើលទៅគាត់ហាក់រសាយចិត្ត ដែលអាចញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចនៅផ្ទះ ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រសាយចិត្ត និង សប្បាយរីករាយ ពេលពួកគាត់បានទទួលយកអាហារដ៏សាមញ្ញរបស់ខ្ញុំ ។
មិនបានពីរខែក្រោយមក ពេលបងស្រី ម៉រហ្គិន បានបញ្ចប់ការព្យាបាលមហារីករបស់គាត់ ស្វាមីជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់បានទទួលមរណៈភាពទៅ ដោយសារជំងឺឈឺភ្លាមៗមួយ ។ ខួបអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគាត់គឺទើបតែប៉ុន្មានសប្ដាហ៍មុនថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះ ។
ខ្ញុំបានរៀនយ៉ាងច្រើនពីពេលនោះ អំពីការធ្វើតាមសំឡេងដ៏តូចរហៀងរបស់ព្រះវិញ្ញាណ នៅក្នុងការបម្រើដល់អ្នកដទៃ ។ ការបម្រើដែលយើងត្រូវបានស្នើ — ឬ ត្រូវបានបំផុស — ឲ្យធ្វើ អាចមិនមានភាពងាយស្រួល ឬ សាមញ្ញពេកនៅក្នុងក្រសែភ្នែកយើង ប៉ុន្តែ ប្រហែលវាជាអ្វីដែលត្រូវការនោះឯង ។ បទពិសោធន៍នេះ បានផ្ដល់ភាពក្លាហានដល់ខ្ញុំ ដើម្បីបម្រើក្នុងគ្រប់លទ្ធភាពដែលព្រះអម្ចាស់ត្រូវការខ្ញុំ ហើយវាបង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំដើម្បីធ្វើ « កិច្ចការនៃពួកទេវតា » ( « ដោយជាស្ត្រីក្នុងស៊ីយ៉ូន » ទំនុកតម្កើង, លេខ ១៩៦ ) ។