ការបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្រ
មេរៀនរបស់ខ្ញុំស្ដីពីសេចក្ដីស្រឡាញ់
អ្នកនិពន្ធរស់នៅរដ្ឋ កាលីហ្វូញ៉ា ស.រ.អា ។
ខ្ញុំមិនរំពឹងទេថា គម្រោងនៃការបម្រើដ៏សាមញ្ញ បង្រៀនខ្ញុំយ៉ាងច្រើនអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ចំពោះបុត្រាបុត្រីទ្រង់ ។
ការរចនារូបភាពដោយ ដាក់ ហ្វេកខេល
ស្ដាប់ទៅវាដូចជាគម្រោងនៃការបម្រើធម្មតា ៖ ប្រមូលផ្ដុំបងប្អូនស្ត្រីក្នុងសមាគមន៍សង្គ្រោះ ដើម្បីរៀបចំកម្មវិធីចម្រៀងខ្លីមួយនៅមជ្ឈមណ្ឌលសម្រាកព្យាបាលក្នុងមន្ទីរពេទ្យមួយក្នុងមូលដ្ឋាន ទោះជាពុំមាននរណាម្នាក់ពីវួដរបស់យើងសម្រាកព្យាបាលនៅទីនោះក៏ដោយ ។
យើងបានឃើញថា ពួកយើងប្រជ្រៀតគ្នាក្នុងបន្ទប់តូចមួយ ដែលមានអ្នកជំងឺចាស់ៗប្រាំបួនអ្នកអង្គុយក្នុងរទេះរុញរបស់ពួកគាត់នៅទល់មុខយើង ។ ទឹកមុខរបស់ពួកគាត់ហាក់គ្មានចំណាប់អារម្មណ៍អ្វីសោះ ។ វាក្ដៅ ហើយស្អុះស្អាប់ ហើយខ្ញុំគិតថា « សូមធ្វើកិច្ចការនេះឲ្យចប់ចុះ » ។
ខ្ញុំត្រូវដឹកនាំតន្ត្រី ដូច្នេះខ្ញុំបានបែរខ្នងរបស់ខ្ញុំទៅអ្នកជំងឺ ហើយផ្ដោតទៅលើកម្មវិធី ។ ពេលយើងបានចាប់ផ្ដើម ខ្ញុំបានឮអ្នកជំងឺម្នាក់ហៅ « ម៉ាម៉ា ម៉ាម៉ា » ខណៈអ្នកជំងឺម្នាក់ទៀតទះដៃ ហើយធ្វើសំឡេង ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍មិនស្រួលក្នុងចិត្ត ប៉ុន្តែពីរបីនាទីទៀត ប៉ុណ្ណោះ យើងនឹងបញ្ចប់ ហើយបានទៅផ្ទះហើយ ។
កាលដែលយើងបានរៀបចំច្រៀងទំនុកតម្កើងចុងក្រោយរបស់យើង គឺបទ « ទ្រង់ធំណាស់ណា៎ ! » ( ទំនុកតម្កើង លេខ ៣៨ ) នោះយើងបានអញ្ជើញអ្នកជំងឺ និង បុគ្គលិកនៅមន្ទីរពេទ្យឲ្យចូលរួមច្រៀងជាមួយយើង ។ ខ្ញុំបែរខ្លួនទៅដឹកនាំចម្រៀងសម្រាប់អ្នកគ្រប់គ្នា ហើយនៅពេលនោះហើយដែលខ្ញុំបានឃើញគាត់ — ជាស្ត្រីម្នាក់ដ៏តូចមានសក់ស មុខជ្រីវជ្រួញ មានក្រដាសជូតមុខសើមជោកដោយទឹកភ្នែកនៅលើភ្លៅរបស់គាត់ ។
គាត់បានហៅខ្ញុំឲ្យទៅរកគាត់ ។ ខ្ញុំបានធ្វើដូច្នោះ ហើយពេលខ្ញុំឱនក្បាលទៅស្ដាប់ គាត់បានចាប់ដៃខ្ញុំ ។ ខ្លួនគាត់ទាំងមូលញ័រចំប្រប់ ពេលដែលគាត់ខ្សឹបថា « ខ្ញុំជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ វាអស្ចារ្យណាស់ដែលមានបងប្អូនស្ត្រីរបស់ខ្ញុំមកទីនេះ » ។
ព្រលឹងខ្ញុំពោរពេញដោយព្រះវិញ្ញាណ ហើយខ្ញុំបានលត់ជង្គង់ចុះក្បែរគាត់ ទាំងហូរទឹកភ្នែកជោកថ្ពាល់ ។ គាត់ដាក់ដៃដ៏ទន់ខ្សោយរបស់គាត់អោបខ្ញុំ ហើយបានទះខ្នងខ្ញុំ ដោយគាត់យល់ពីអារម្មណ៍ខ្ញុំ ។ អ្នកគ្រប់គ្នាបានចាប់ផ្ដើមច្រៀងទំនុកតម្កើង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចទាំងច្រៀងវគ្គទីមួយចេញផង ។
ខណៈដែលពួកអ្នកជំងឺ និង បុគ្គលិកច្រៀងពីភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះ នោះព្រះវិញ្ញាណបានមកសណ្ឋិតក្នុងបន្ទប់នោះ ហើយអ្នកទាំងអស់គ្នាបានរំជួលចិត្ត ។ ទីបំផុតខ្ញុំបានប្រមូលការគ្រប់គ្រងអារម្មណ៍ឡើងវិញ ហើយបានចូលរួមច្រៀងជាមួយអ្នកផ្សេងទៀត ៖
លុះដល់ព្រះគ្រីស្ទយាងមកលាន់ឮសូរអឺងកង
ទាំងស្រង់ខ្ញុំឡើង ជាមួយទ្រង់ជាវិសុទ្ធ
នោះចិត្តខ្ញុំអរ និង ក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះអង្គ
ទាំងថ្លែងទៅថា « ព្រះខ្ញុំទ្រង់ធំបំផុត ! »
បន្ទាប់ពីកម្មវិធីនោះ បងប្អូនស្ត្រីក្នុងសមាគមន៍សង្គ្រោះបាននៅនិយាយលេងជាមួយនឹងអ្នកជំងឺ និង បុគ្គលិក ។ បងស្រីសក់សបានប្រាប់យើងថា គាត់បានមានអារម្មណ៍ឯកោ ហើយមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធដោយមនុស្សចម្លែករហូតដល់ពួកយើងបានមកទីនោះ ។ យើងពុំបានដឹងថា គាត់នៅទីនោះទេ ប៉ុន្តែព្រះវរបិតាទ្រង់ត្រាស់ដឹង ។
ខ្ញុំត្រូវបានរំឭកថា មនុស្សទាំងអស់នេះជាបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង ថាពួកគាត់ត្រូវការសេចក្ដីស្រឡាញ់ និង ការលួងលោម ហើយថា ថ្ងៃមួយខ្ញុំអាចនឹងនៅកន្លែងនេះដែរ ។ ខ្ញុំមានការរំជួលចិត្ត ដែលយើងអាចធ្វើជាឧបករណ៍នៃព្រះវរបិតាដ៏ពោរពេញដោយក្ដីស្រឡាញ់ ហើយខ្ញុំមានអំណរគុណដែលគម្រោងនៃការបម្រើរបស់យើងបានបង្រៀនខ្ញុំនូវមេរៀនដ៏មានចេស្ដាមួយអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ ។