តើគាត់ ជាប៊ីស្សពឬ ?
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ អិលលីណោយ ស.រ.អា ។
ដោយសារខ្ញុំមិនសូវសកម្មអស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ សមាជិកម្នាក់ដែលស្គាល់ខ្ញុំ ពុំអាចជឿថាខ្ញុំត្រូវបានហៅឲ្យធ្វើជាប៊ីស្សពឡើយ ។
រូបគំនូរដោយ ម៉ាក ស្ម៊ីធ © ២០១៦
អំឡុងពេលប្រជុំគណៈកម្មការប្រតិបត្តិបព្វជិតភាព អ្នកផ្សាយសាសនាពេញម៉ោងរបស់យើងបានរាយការណ៍ពីការជួបសមាជិកម្នាក់ដែលកំណត់ត្រារបស់ខ្លួនមិននៅក្នុងវួដឡើយ ។ ភ្លាមនោះខ្ញុំបានស្គាល់ឈ្មោះនោះភ្លាម ហើយបាននិយាយថា នាងនិង ខ្ញុំធ្លាប់បាននៅវួដជាមួយគ្នាកាលពីច្រើនឆ្នាំមុន ។
អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់និយាយថា « មែនហើយ ប៊ីស្សព នាងបាននិយាយថា ហើយហាក់ដូចជាមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំងថាអ្នកក្លាយជាប៊ីស្សពឬ » ។
ខ្ញុំបានសួរពួកគេថា « តើនាងបាននិយាយអ្វីខ្លះ ? »
ពួកគេនិយាយថា នាងមើលទៅដូចជាភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ហើយនិយាយថា «តើគាត់ ជាប៊ីស្សពឬ ? »
ខ្ញុំបានសើច ហើយពន្យល់ថាបងស្រីម្នាក់នេះបានស្គាល់ខ្ញុំ ថាជាមនុស្សផ្សេងពីនេះយ៉ាងខ្លាំងកាលពី៣០ឆ្នាំមុន ។
ក្រោយមកនៅពេលខ្ញុំបានគិតពីព្រឹត្តិការណ៍នោះមក ខ្ញុំបានគិតអំពីការផ្លាស់ប្តូរដ៏ច្រើននៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំអំឡុងពេល៣០ ឆ្នាំជាងដែលគ្រួសារខ្ញុំ និង ខ្ញុំបានក្លាយជាសមាជិក ។ ខ្ញុំបានស្គាល់សមាជិកជាច្រើននៅក្នុងវួដរបស់យើងអស់រយៈពេល២០ ឆ្នាំមកហើយ ហើយបានបម្រើជាប្រធានសាខា និង ប៊ីស្សព ប៉ុន្តែគ្មានសមាជិកទាំងនេះណាមួយបានស្គាល់ខ្ញុំកាលពី ៣០ឆ្នាំមុនឡើយ ។ ទោះបីជាខ្ញុំបានចែកចាយម្តងម្កាលពីព្រឹត្តិការណ៍នានាកាលពីអតីតកាលរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីបង្រៀនអំពីការប្រែចិត្ត និង ដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក្តី ក៏សមាជិកវួដភាគច្រើនពុំដឹងថាមាននូវការផ្លាស់ប្តូរខ្លាំងប៉ុណ្ណាឡើយនៅក្នុងដំណើរជីវិតក្នុងសាសនាចក្ររបស់ខ្ញុំ ។
គ្រួសារខ្ញុំ និង ខ្ញុំត្រូវបាននាំឲ្យស្គាល់សាសនាចក្រនេះក្នុងខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៩ ហើយខ្ញុំបានដឹងភ្លាមថា ទីនេះហើយគឺជាកន្លែងដែលត្រឹមត្រូវសម្រាប់យើង ។ យើងបានជ្រមុជទឹកនៅខែមិថុនា ហើយនៅពេលដំបូងយើងទាំងអស់គ្នាសកម្ម ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក ខ្ញុំបានឈប់ចូលរួមព្រះវិហារ ហើយបានត្រឡប់ទៅរកទម្លាប់ចាស់របស់ខ្ញុំវិញ ។ ខ្ញុំពុំដែលមានមន្ទិលសង្ស័យអំពីភាពពិតដ៏ពោរពេញនៃដំណឹងល្អ និង ការស្តារឡើងវិញឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំពុំបានគិតថា ខ្ញុំពុំមានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីក្លាយជាសមាជិកសាសនាចក្រល្អឡើយ ។
នៅឆ្នាំ ១៩៨២ ដោយសារខ្ញុំបន្តសេពគ្រឿងស្រវឹង នោះភរិយារបស់ខ្ញុំ ដែលពុំធ្លាប់ធ្លាក់ជំនឿរបស់គាត់នោះ បានរៀបចំក្រដាសស្នាមសុំលែងលះខ្ញុំ ។ កាលនោះគ្រួសាររបស់ខ្ញុំកំពុងរស់នៅក្នុងទីក្រុង អូក្លាហូម៉ា ស.រ.អា. ប៉ុន្តែខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅរដ្ឋ អិលលីណោយ ស.រ.អា. វិញ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំត្រូវបានចិញ្ចឹមឲ្យធំឡើង ។ ខ្ញុំបានធ្លាក់ខ្លួនដល់ចំណុចមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំហៀបនឹងបាត់បង់អ្វីមួយ ដែលពិតជាមានតម្លៃបំផុតចំពោះខ្ញុំ ៖ គឺគ្រួសារខ្ញុំ ។
ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានដោយលុតជង្គង់ទាំងព្រឹក ទាំងយប់ដល់ព្រះ ដែលជាអង្គដែលខ្ញុំពុំប្រាកដថានៅមានទ្រង់ទៀតនោះ ឬ ប្រសិនបើមានទ្រង់មែន ខ្ញុំគិតថាទ្រង់បានភ្លេចខ្ញុំយូរហើយ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានអធិស្ឋានដោយស្មោះត្រង់អស់រយៈពេលបីខែ ។ នាព្រឹកព្រលឹមមួយ ខណៈដែលខ្ញុំកំពុងអធិស្ឋានដោយអស់ពីចិត្ត នោះអារម្មណ៍ធូរស្បើយយ៉ាងខ្លាំងមួយបានមានក្នុងខ្លួនខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានដឹងថាព្រះមានព្រះជន្មរស់នៅ ថាទ្រង់បានស្គាល់ខ្ញុំ ហើយថាទ្រង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ។ ហើយខ្ញុំក៏ដឹងផងដែរថាខ្ញុំនឹងមិនប៉ះគ្រឿងស្រវឹងសូម្បីតែមួយតំណក់ទៀតឡើយ ។
នៅល្ងាចនោះ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានទូរសព្ទមកខ្ញុំ ដើម្បីប្រាប់ឲ្យខ្ញុំដឹងថា នាងនឹងផ្ញើឯកសារលែងលះមកឲ្យខ្ញុំចុះហត្ថលេខា ។ អំឡុងពេលនិយាយគ្នានោះ នាងបាននិយាយថា « មានអ្វីមួយប្លែកយ៉ាងខ្លាំងអំពីបង ។ អូនមិនជឿថាបងនឹងផឹកស្រាម្តងទៀតឡើយ ហើយអូននឹងហែកក្រដាសស្នាមទាំងនេះចោល » ។ យើងបានជួបជុំគ្នាវិញ ហើយពីរឆ្នាំក្រោយមក នាងបានបង្កើតកូនប្រុសទីបីរបស់យើង ។
បុគ្គលម្នាក់អាចស្មានថាខ្ញុំនឹងត្រឡប់ទៅសកម្មទាំងស្រុងវិញនៅក្នុងសាសនាចក្រ ប៉ុន្តែខ្ញុំជាមនុស្សរឹងរូសម្នាក់ ។ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅវិញ ហើយបានទទួលការហៅជាអ្នកណែនាំកូរ៉ុមអែលឌើរ ។ ប៉ុន្តែមិនយូរប៉ុន្មានខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថានៅទន់ខ្សោយក្នុងការបង្រៀន ហើយបានធ្លាក់ខ្លួនអសកម្មម្តងទៀត ។
នៅក្នុងឆ្នាំ ១៩៩១ យើងបានប្តូរទៅនៅសាខាតូចមួយ ។ បួនប្រាំខែពីមុនកូនប្រុសពៅរបស់យើងអាយុ ៨ឆ្នាំ ភរិយារបស់ខ្ញុំ ដែលជាប្រធានបឋមសិក្សា បានសួរគាត់ថា តើគាត់ចង់ឲ្យនរណាជ្រមុជទឹកឲ្យគាត់ ។ មែនហើយ គាត់ចង់ឲ្យឪពុករបស់ខ្លួនធ្វើពិធីបរិសុទ្ធនោះ ។ ភរិយារបស់ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា ប្រហែលជាវាមិនអាចកើតឡើងបានទេ ។ គាត់ពុំទទួលយកចម្លើយនោះឡើយ ហើយបានចាប់ផ្តើមកិច្ចការនៃការធ្វើឲ្យឪពុករបស់គាត់សកម្មឡើងវិញ ។ គាត់មិនបង្អង់ពេលឡើយ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានឃើញថាខ្ញុំបម្រើជាប្រធានក្រុមកាយរិទ្ធ ហើយក្រោយមកខ្ញុំបានជ្រមុជទឹក និងបញ្ជាក់ដល់កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ។
ប្រាំបីខែបន្ទាប់ពីខ្ញុំសកម្មគឺជាពេលវេលាដ៏រីករាយ ។ យើងបានផ្សារភ្ជាប់ជាគ្រួសារនៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ឈីកាហ្គោ អិលលីណោយ ហើយខ្ញុំត្រូវបានហៅបម្រើជាអ្នកណែនាំកូរ៉ុមអែលឌើរម្តងទៀត លើកនេះខ្ញុំពុំបានបោះបង់វាទៀតឡើយ ។ ក្រោយមកខ្ញុំត្រូវបានហៅជាទីប្រឹក្សានៅក្នុងគណៈប្រធានសាខា ហើយប្រាំខែក្រោយមក ខ្ញុំត្រូវបានហៅបម្រើជាប្រធានសាខា ។ ប្រហែលជាមួយខែ បន្ទាប់ពីការបម្រើរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានចាំពីការគិតថា «តើខ្ញុំ ជាប្រធានសាខាឬ ? »
ខ្ញុំបានប្រាប់ពួកបរិសុទ្ធដែលមានការលំបាកៗ ជាច្រើនឆ្នាំថា ប្រសិនបើខ្ញុំអាចរីកចម្រើននៅក្នុងដំណឹងល្អ មនុស្សគ្រប់គ្នាអាចធ្វើវាបានផងដែរ ។ វាគឺជាការយល់ដឹងនូវអំណាចពិតនៃព្រះអង្គសង្គ្រោះ និង ដង្វាយធួនរបស់ទ្រង់ ហើយបោះជំហានទៅមុខដើម្បីមកកាន់ទ្រង់ ។
ខ្ញុំនឹងមានអំណរគុណជារៀងរហូតដល់ភរិយា និង កូនៗរបស់ខ្ញុំ និង ដល់គ្រូបង្រៀនតាមផ្ទះ អ្នកដឹកនាំកូរ៉ុមអែលឌើរ ប៊ីស្សព និង ពួកបរិសុទ្ធដ៏ស្មោះត្រង់ផ្សេងទៀត ដែលបានធ្វើជាគំរូល្អអស្ចារ្យសម្រាប់ខ្ញុំ ។ វាគឺជាឯកសិទ្ធមួយដើម្បីបម្រើព្រះអម្ចាស់ និង ពួកបរិសុទ្ធក្នុងរយៈពេល ២០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ។ ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានពរយ៉ាងលើសលប់លើសពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលខ្ញុំអាចស្រមៃគិត ។