មូលហេតុដែលខ្ញុំឈប់សួរសំណួរ « ហេតុអ្វី ? » បន្ទាប់ពីមរណភាពរបស់បងប្រុសខ្ញុំ

ដោយ ស្ស៊ីមែណា ខាដូស្សូ ខូបាឡាន

អ្នកនិពន្ធរស់នៅទីក្រុងសាលតា ប្រទេសអាហ្សង់ទីន ។

ទោះបីជារូបកាយគាត់ពុំនៅជាមួយខ្ញុំក្តី ខ្ញុំនៅតែទទួលអារម្មណ៍ពីវត្តមានរបស់បងប្រុសខ្ញុំ ។

ពេលខ្ញុំបានទទួលដំណឹងថា បងប្រុសរបស់ខ្ញុំ សូជីអូបានស្លាប់ ខ្ញុំកំពុងនៅក្នុងបន្ទប់សិក្សា ហើយម្តាយខ្ញុំកំពុងអានអ៊ីម៉ែលដែលបងប្រុសខ្ញុំបានសរសេរមកពួកយើងកាលពីមួយថ្ងៃមុននោះ ។ គាត់បានប្រាប់ពួកយើងថា គាត់សប្បាយរីករាយដើម្បីបម្រើបេសកម្មនៅទីក្រុងឈីក្លាយ៉ូ ប្រទេសពេរ៉ូ ហើយធ្វើជាអ្នកតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ គាត់បានប្រាប់ពួកយើងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ដោយសុទិដ្ឋិនិយមយ៉ាងខ្លាំងដែលធ្វើឲ្យយើងអត់ញញឹមមិនបាន ។

នៅគ្រាពីមុនទទួលទូរសព្ទពីប្រធានបេសកកម្មរបស់គាត់ ដែលបានប្រាប់ពួកយើងអំពីដំណឹងដ៏សោកនាដកម្មនេះ ម្តាយខ្ញុំ និងខ្ញុំបានស្តាប់ចម្រៀងដែលបងប្រុសរបស់ខ្ញុំចូលចិត្ត ។ រំពេចនោះ អារម្មណ៍នៃភាពសុខសាន្តដ៏ខ្លាំងមួយបានមានពេញនៅក្នុងបន្ទប់ទាំងមូល ។ ព្រះវិញ្ញាណមានវត្តមានយ៉ាងខ្លាំង ។ យើងថែមទាំងបានយំដោយសារតែភាពកក់ក្តៅ និងអារម្មណ៍ដ៏ពិតដែលកើតឡើងចំពោះយើង ដែលគ្មានពាក្យពេចន៍ណាអាចពិពណ៌នាបានឡើយ ។ ហើយគ្រាន់តែ ១០ នាទីក្រោយមក ទូរសព្ទបានរោទិ៍ឡើង ។

ម្តាយខ្ញុំ និងខ្ញុំបានស្តាប់ឪពុកខ្ញុំឆ្លើយទូរសព្ទនូវគ្រប់សំណួរទាំងអស់ដែលគេបានសួរគាត់ ។ យើងបានដឹងថា ប្រធានបេសកកម្មកំពុងទូរសព្ទប្រាប់ពីរឿងធ្ងន់ធ្ងរមួយដែលបានកើតឡើង ។ បន្ទាប់មក យើងបានឮចម្លើយរបស់ឪពុកខ្ញុំថា « រឿងនេះមិនពិតទេ ។ រឿងនេះពុំអាចកើតឡើងបានទេ » ។

ខ្ញុំបានសួរគាត់ថា តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង ។ ឪពុកខ្ញុំបានយំ នៅពេលដែលគាត់បានឆ្លើយប្រាប់យើងដោយសំឡេងស្អកថា ៖ « កូនសូជីអូបានស្លាប់ហើយ » ។

ខ្ញុំបានយំដោយឈឺចិត្តជាខ្លាំង ដោយសួរខ្លួនខ្ញុំម្តងហើយម្តងទៀតថា « ឱព្រះវរបិតាអើយ ហេតុអ្វី ? ហេតុអ្វីយើងត្រូវជួបរឿងនេះ ? តើបេសកកម្មពុំមែនជាកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពបំផុតនៅក្នុងលោកនេះទេឬអី ! ? »

ទោះបីជាយើងមានដំណឹងល្អនៅក្នុងជីវិតយើង ហើយយើងស្គាល់ផែនការនៃសុភមង្គលក្តី វាហាក់បីដូចជាគ្មានការលួងចិត្តដល់ក្តីឈឺចាប់របស់យើងដែរ ។ ខ្ញុំបានដឹងថា មានតែព្រះវរបិតាសួគ៌ប៉ុណ្ណោះដែលអាចជួយយើងនៅក្នុងកាលៈទេសៈនេះ ។

នៅយប់នោះ ក្នុងគ្រាដ៏ច្បាស់លាស់ ខ្ញុំបានរត់ទៅរកព្រះគម្ពីររបស់ខ្ញុំ ដោយសារមានវគ្គបទគម្ពីរមួយមកពីគម្ពីរអាលម៉ាបានផុសឡើងក្នុងចិត្តខ្ញុំ ដែលបងប្រុសខ្ញុំបានចែកចាយជាមួយពួកយើងបីបួនសប្តាហ៍ ពីមុនគាត់បានស្លាប់ ។ ខគម្ពីរនោះចែងថា « ឱ បើសិនជាខ្ញុំបានទៅជាទេវតាមួយ ហើយអាចបំពេញបំណងចិត្តខ្ញុំ គឺឲ្យខ្ញុំអាចទៅនិយាយ ។… ខ្ញុំនឹងប្រកាសដល់មនុស្សគ្រប់រូប ដូចជាសូរផ្គរលាន់នូវការប្រែចិត្ត និងផែនការនៃសេចក្ដីប្រោសលោះ ។… ប៉ុន្តែមើលចុះ ខ្ញុំជាមនុស្សទេតើ…ខ្ញុំមិនគួរខ្វល់ខ្វាយនៅក្នុងបំណងទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំទេ អំពីច្បាប់ដ៏តឹងរឹងនៃព្រះដ៏យុត្តិធម៌ ព្រោះខ្ញុំដឹងថា ទ្រង់ប្រទានឲ្យមនុស្សតាមបំណងរបស់គេ ទោះជាសេចក្ដីស្លាប់ ឬសេចក្ដីរស់ក្ដី » ( អាលម៉ា ២៩:១–៤ ) ។

ក្រោយមកខ្ញុំបានយល់ថា បងប្រុសរបស់ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកយើងដឹងថា គាត់នៅរស់ ហើយរស់នៅជាមួយយើងនៅក្នុងវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែគាត់បានលាចាកពីជីវិតនេះ ដោយសារគាត់ត្រូវបានហៅឲ្យប្រកាសនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណ ។ គាត់ចង់ឲ្យយើងដឹងថា អវត្តមានរបស់គាត់គឺដូចជាការពង្រីកការហៅបេសកកម្មរបស់គាត់—គឺដូចជាការផ្លាស់ប្តូរតំបន់មួយទៀត ដោយសារគាត់ចូលចិត្តធ្វើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ហើយបំណងប្រាថ្នាដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតនៃចិត្តរបស់គាត់ត្រូវបានបំពេញ ៖ គឺការក្លាយជា « ទេវតា » នៃព្រះអម្ចាស់ ។ គាត់អាចលះបង់ខ្លួនរបស់គាត់ទាំងស្រុងដើម្បីធ្វើការងាររបស់ព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីប្រកាសដល់គ្រប់មនុស្សទាំងអស់អំពី « ការប្រែចិត្ត និងផែនការនៃសេចក្តីប្រោសលោះ » ផែនការនៃសុភមង្គល ។

ទោះបីជារូបកាយគាត់ពុំនៅជាមួយខ្ញុំក្តី ខ្ញុំនៅតែទទួលអារម្មណ៍ពីវត្តមានរបស់បងប្រុសខ្ញុំ ។ ខ្ញុំឈប់សួរថា « ឱព្រះវរបិតាអើយ ហេតុអ្វី ? » ទៀតហើយ ដោយសារចម្លើយនោះមានភាពច្បាស់លាស់ និងជ្រាលជ្រៅ ៖ « កូនមនុស្សបានចុះទាបជាងការណ៍ទាំងនោះទៅទៀត ។ តើអ្នកធំជាងទ្រង់ឬអី ? » ( គោលលទ្ធិ និង សេចក្តីសញ្ញា ១២២:៨ ) ។

យើងបានថ្វាយដួងចិត្តរបស់យើងទៅកាន់ព្រះជាគ្រួសារ ហើយយើងបានរកឃើញអំណរគុណដ៏លួងលោមមកពីដំណឹងល្អ ។ យើងដឹងថា នេះគឺជាជីវិតសាកល្បង ហើយវិញ្ញាណរបស់យើងគឺនៅអស់កល្បជានិច្ច ។

តាមរយៈសេចក្តីសង្ឃឹមនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏និរន្តរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និងព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង នោះយើងដឹងថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអាចកើតឡើងបាន ។ ហើយទោះបីជាការយល់ដឹងរបស់យើងនៅពុំទាន់ពេញលេញក្តី ហើយនៅក្នុងជីវិតនេះយើងពុំអាចនៅជាមួយមនុស្សទាំងអស់ដែលយើងស្រឡាញ់ជាខ្លាំងនៅឡើយក្តី នោះយើងដឹងថា វាគ្រាន់តែជារឿងបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ ចូរថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះជន្មទ្រង់ចំពោះកាលៈទេសៈបណ្តោះអាសន្ននោះ ។

វាអស់រយៈពេលបួនឆ្នាំមកហើយតាំងពីសូជីអូស្លាប់ទៅ ។ ខ្ញុំសារភាពថា ទោះបីឥឡូវនេះក្ដី ការកើតទុក្ខ និងការយំយែកនៅតែបន្តមានពីមួយគ្រាទៅមួយគ្រា ដោយសារខ្ញុំនឹកបងប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំណាស់ ។ ប៉ុន្តែចិត្តរបស់ខ្ញុំបានពោរពេញដោយអំណរគុណ ពេលខ្ញុំចាំថា ស្ថានភាពនេះគឺគ្រាន់តែបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ ។ សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំគឺថា នៅទីបំផុត នាថ្ងៃណាមួយ យើងនឹងជួបគ្នាម្តងទៀត ហើយជួបជុំជាមួយគ្រួសាររីករាយអស់កល្បជានិច្ចរបស់យើងជារៀងរហូតតទៅ ។ រឿងនេះមានភាពអស្ចារ្យជាងការឈឺចាប់ដែលខ្ញុំត្រូវទទួលរងនៅពេលនេះទៅទៀត ។