Si Mama Miluwas Kanamo

Sa dihang unom pa ko ka tuig, ang akong manghud nga babaye ug ako nanan-aw og dula sa basketball sa among magulang nga babaye. Milakaw ang akong papa, ug dayon nakahukom kami nga gusto namong mouli kuyog kaniya, busa midagan kami nga miapas kaniya nga nagpasingulan. Sa dihang wala namo siya makita, mibalik kami sa gym aron mokuyog sa pagpauli ni mama, apan sa dihang misulod kami sa gym, wala nay tawo sa building.

Akong nahinumduman nga mipidpid sa may pultahan, naningkamot nga ang akong manghud ug ako dili maulanan, nag-ampo nga adunay moabut. Dayon akong nahinumduman nga nakadungog og gibundak nga pagsira sa pultahan sa among pula nga van, ug nanagan kami paingon sa tingog. Dayon miabut ang labing maanindot nga mga halandumon sa pagkabata nga akong nasinati: ang among inahan migakos kanamo “ingon sa usa ka himongaan nga magtigum sa iyang mga pisô sa ilawom sa iyang mga pako” (3 Nephi 10:4). Ang akong inahan miluwas kanamo, ug wala gayud ako mobati sukad nga mas luwas kay sa akong gibati nianang higayuna.

Samtang naghunahuna ko sa iyang impluwensya ngari kanako, akong nakita nga ang kinabuhi sa akong inahan mipunting kanako paingon sa Manluluwas ug mipakita kanako sa unsay ipasabut sa “ipataas ang mga kamot sa nawad-an og paglaum, ug lig-una ang mga tuhod nga mahuyang” (D&P 81:5). Misalig siya ni Jesukristo, kinsa mihatag kaniya og kalig-on “lapas pa sa [iyang] kaugalingon” (“Lord, I Would Follow Thee,” Hymns, nu. 220).