ការបង្ហាញអំពីសេចក្តីជំនឿ
ប៊ប និង ឡូរី ស្សើស្តុន
បានបម្រើនៅបេសកកម្មភ្នំពេញកម្ពុជា
« ពេលយើងបានដឹងថា យើងត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើនៅបេសកកម្មភ្នំពេញកម្ពុជា នោះពួកយើងបានយំ ។ ពួកយើងពិតជារំភើបចិត្តណាស់ ! » បងប្រុស ប៊ប ស្សើស្តុន និយាយ ។ « យើងពុំបានជ្រើសរើសយកប្រទេសកម្ពុជានោះទេ ប៉ុន្តែវាគឺជាអំណោយមួយដ៏ប្រពៃអ្វីម៉្លេះ ! ឱ វាជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យមួយ ! » បងស្រីស្សើស្តុននិយាយ ។
បងប្រុស និងបងស្រីស្សើស្តុនទទួលអារម្មណ៍នៃទំនាក់ទំនងពិសេសជាមួយនឹងប្រជាជនកម្ពុជា ។ បងស្រីស្សើស្តុននិយាយថា « យើងស្រឡាញ់ពួកគេ ហើយយើងបានទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់នោះពីពួកគេវិញ » ។ « ប្រជាជននៅប្រទេសកម្ពុជាបានបង្ហាញពួកយើងនូវសេចក្តីសប្បុរសដ៏អស្ចារ្យ » ។
ស្តីពីការទទួលខុសត្រូវទាំងអស់ដែលបងប្រុស និងបងស្រីស្សើស្តុនមាននៅក្នុងបេសកកម្មពួកគាត់ នោះពួកគាត់ផ្តល់តម្លៃខ្ពស់បំផុតដល់ឱកាសដែលបានសួរសុខទុក្ខសមាជិកនៅតាមផ្ទះរបស់ពួកគេ ។
បងស្រីស្សើស្តុនចាំពីការមើលទៅអស់អ្នកដែលគាត់បានបម្រើនៅប្រទេសកម្ពុជា ហើយគិតថា « ខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំរហូតដល់ខ្ញុំជួបអ្នកនៅក្នុងជីវិតបន្ទាប់ ដើម្បីខ្ញុំនឹងប្រាប់រឿងគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចំពោះអ្នក និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលខ្ញុំមានចំពោះអ្នក » ។
នៅក្នុងបេសកកម្មជាមួយគ្នាជាដំបូងរបស់ពួកគេ ប៊ប និង ឡូរី ស្សើស្តុន បានរៀនថា ការងារបម្រើប្រកបដោយអត្ថន័យអាចកើតមានឡើង ទោះបីជាមានរនាំងនៃភាសា និងវប្បធម៌ខុសគ្នាក្ដី ដោយសារយើងទាំងអស់គ្នាគឺជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ។
ឡេសលី នីលសុន ជាងថតរូប
ប៊ប ៖
ពីមុនឡូរី និងខ្ញុំរៀបការ យើងបាននិយាយអំពីការបម្រើបេសកកម្មពេលយើងចូលនិវត្តន៍ ។ យើងទាំងពីរនាក់បានបម្រើបេសកកម្មពីមុន ។ ឡូរីបានបម្រើនៅទីក្រុងកូបេប្រទេសជប៉ុន ហើយខ្ញុំបានបម្រើនៅទីក្រុងប្រ៊ីសបេន ប្រទេសអូស្ត្រាលី ។ ទីបំផុតពេលពួកយើងចាប់ផ្តើមរៀបចំខ្លួនចូលនិវត្តន៍ យើងបានប្រាប់កូនៗរបស់យើងថា ពួកយើងចង់បម្រើបេសកកម្មឲ្យបានច្រើន ។
ពួកយើងមានសំណាងណាស់ដែលអាចចូលនិវត្តន៍ទាំងនៅវ័យក្មេង ។ ពេលយើងបានឮថា ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារៀមច្បងមួយចំនួនពុំអាចបម្រើនៅក្នុងកន្លែងមួយចំនួន ដូចជាប្រទេសតតីយលោក ដោយសារតែបញ្ហាសុខភាព និងកង្វល់ផ្សេងៗទៀត នោះយើងបានគិតថា « ពួកយើងអាយុអត់ទាន់ដល់ ៦០ ទេ ។ យើងមានសុខភាពល្អ សូមប្រើពួកយើងចុះ ! »
ខ្ញុំបានចូលនិវត្តន៍ពីរថ្ងៃបន្ទាប់ពីខួបកំណើតគម្រប់ ៥៦ ឆ្នាំរបស់ខ្ញុំ ។ តាមពិតទៅ ពួកយើងបានទទួលការហៅបម្រើបេសកម្មរបស់យើង ពេលខ្ញុំកំពុងធ្វើការនៅឡើយ ។ ពេលយើងបានបើកកញ្ចប់ការហៅបម្រើរបស់យើង ហើយបានដឹងថា យើងត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើនៅបេសកកម្មភ្នំពេញកម្ពុជា នោះពួកយើងបានយំ ។ ពួកយើងពិតជារំភើបចិត្តណាស់ !
ឡូរី ៖
យើងពុំដែលគិតថា យើងនឹងទៅបម្រើនៅប្រទេសកម្ពុជាទេ ។ ខ្ញុំបានគិតថា យើងអាចនឹងទៅប្រទេសអាហ្វ្រិក ឬប្រទេសណាមួយបែបដូចអញ្ចឹង ។ យើងបានចាប់ផ្តើមសួរខ្លួនឯងថា « មែនហើយ តើការផ្សងព្រេងបែបណាទៅដែលរង់ចាំយើងនោះ ? » យើងពុំបានជ្រើសរើសយកប្រទេសកម្ពុជានោះទេ ប៉ុន្តែវាគឺជាអំណោយមួយដ៏ប្រពៃអ្វីម៉្លេះ ! ឱ វាជាពរជ័យដ៏អស្ចារ្យមួយ ! ព្រះអម្ចាស់វាងវៃជាងពួកយើង ។ ទ្រង់បានបញ្ជូនយើងទៅកន្លែងដែលគេត្រូវការយើង ។
យើងបានបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាផ្នែកសប្បុរសធម៌ ។ យើងបានធ្វើការក្នុងគម្រោងនានាសម្រាប់អង្គការសប្បុរសធម៌ អិល.ឌី.អេស ធ្វើរបាយការណ៍នានា ហើយស្មើគម្រោងថ្មីៗបន្ថែមទៀត ។ យើងក៏ពិនិត្យមើលលើគម្រោងកន្លងមកផងដែរ ដូចជាអណ្តូងស្នប់ដែលបានធ្វើកាលពីពីរឆ្នាំមុនជាដើម ។ យើងក៏បានបម្រើនៅក្នុងរបៀបជាច្រើនទៀតផងដែរ ។
យើងបានចូលរួមសន្និសីទស្តេក និងមណ្ឌល ដើម្បីជួយបំពាក់បំប៉នថ្នាក់ដឹកនាំ និងពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា យើងបានត្រួតពិនិត្យផ្ទះរបស់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា និងសួរសុខទុក្ខសមាជិកនៅតាមផ្ទះរបស់ពួកគេ ។ យើងបានធ្វើកិច្ចការគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីជួយបេសកកម្មឲ្យដំណើរការទៅដោយរលូន ។
មានអ្វីផ្សេងៗរៀងរាល់ថ្ងៃនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់យើង ។ ថ្ងៃខ្លះ យើងបានចេញទៅតំបន់គម្ពោតព្រៃ ដើរលុយទឹក ឬភក់ត្រឹមក្បាលជង្គង់ ។ ថ្ងៃផ្សេងទៀតយើងចំណាយពេលនៅក្នុងការិយាល័យបេសកកម្ម ។ ជាមួយនឹងអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាផ្នែកកិច្ចការសាធារណៈ នោះយើងបានទៅក្រសួងធម្មការ និងសាសនា ។ នៅប្រទេសកម្ពុជាពាក្យថា « ធម្មការ » ពុំមែនជាពាក្យមិនល្អនោះទេ ។ សាសនាព្រះពុទ្ធគឺជាសាសនាផ្លូវការ—សាសនាផ្សេងទៀតត្រូវបានចាត់ទុកថាជាធម្មការ ( ក្រុមមានជំនឿដូចគ្នា ) ។ យើងទៅក្រសួងធម្មការដើម្បីជួយឲ្យគេទទួលស្គាល់ថា សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយជាអង្គការល្អ និងអាចទុកចិត្តបាន ។
យើងបានបង្កើតទំនាក់ទំនងល្អជាមួយពួកគាត់ ហើយពួកគាត់បានស្វែងរកជំនួយ ។ ពួកគាត់បានទូរសព្ទមក ហើយនិយាយថា « យើងមានគ្រោះទឹកជំនន់ ហើយយើងត្រូវការអាហារសម្រាប់ ២០០ គ្រួសារដែលត្រូវបានជម្លៀសចេញពីទីជម្រក » ។ ពួកគាត់បានដឹងថា ពួកគាត់អាចពឹងពាក់លើសាសនាចក្រដើម្បីទទួលបានជំនួយដែលពួកគាត់គ្មាន ដើម្បីយកទៅកន្លែងដែលត្រូវការ ។
តើយើងមានបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ? គឺអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកអាចគិតឃើញ យើងប្រហែលជាធ្លាប់ជួបបទពិសោធន៍នោះហើយ ! យើងបានអង្គុយនៅលើកម្រាលដ៏រាបសាបំផុត—ជាទូទៅជាកម្រាលដីផ្ទាល់ ឬជារនាបធ្វើពីឫស្សី—នៅក្នុងផ្ទះដ៏រាបសាបំផុត ។ យើងក៏បានធ្លាប់ទៅលេងផ្ទះដ៏ធំស្កឹមស្កៃរបស់មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលផងដែរ ។ ប៊បក៏បានបម្រើជាគណៈប្រធានសាខាអស់មួយរយៈពេលផងដែរ ។
ប៊ប ៖
ប្រធានបេសកកម្មបានទូរសព្ទមកខ្ញុំ ហើយនិយាយថា « សួស្តី ខ្ញុំចង់ឲ្យអែលឌើរបម្រើជាទីប្រឹក្សាទីពីរនៅក្នុងសាខាមួយ » ។ មួយឆ្នាំកន្លះក្រោយមក ខ្ញុំបាននៅក្នុងបន្ទប់ផ្សារភ្ជាប់នៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធហុងកុងប្រទេសចិន ជាមួយប្រធានសាខាដែលខ្ញុំបានបម្រើជាមួយ ។ គាត់បានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធជាលើកដំបូង ! គាត់ និងគ្រួសារគាត់បានសន្សំប្រាក់ ហើយព្យាយាមអស់រយៈពេលប្រាំពីរដងដើម្បីទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែមានបញ្ហាបានកើតឡើង ឬមានសមាជិកគ្រួសារបានឈឺ ។ តែងតែមានរឿងផ្សេងៗបានកើតឡើង ។ បន្ទាប់ពីប្រាំពីរឆ្នាំមក ពួកគេសន្សំប្រាក់បានតែ ៤០ ដុល្លារប៉ុណ្ណោះ ។
យើងបានជួយពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយនៅប្រទេសកម្ពុជាចូលរួមព្រះវិហារបរិសុទ្ធបានបីដងនៅក្នុងបេសកកម្មរបស់យើង ។ យើងបានយកប្រធានសាខាជាច្រើននាក់ដែលបានសម្ភាសចេញប័ណ្ណព្រះវិហារបរិសុទ្ធឲ្យគេ ប៉ុន្តែពួកគេពុំធ្លាប់បានទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធឡើយ ។ នៅប្រទេសកម្ពុជា យ៉ាងហោចណាស់ពួកអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារៀមច្បងអាចជួយក្រុមគ្រួសារទាំងនេះធ្វើដំណើរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ ពួកគេត្រូវការមានមនុស្សម្នាក់ទៅជាមួយពួកគេ ដោយសារពួកគេពុំដឹងពីរបៀបជិះយន្តហោះទេ ។ មានពួកគេជាច្រើនថែមទាំងពុំធ្លាប់ជិះឡានក្រុងទៀតផង ! ហើយឥឡូវពួកគេត្រូវជិះយន្តហោះទៅទីក្រុងហុងកុង ហើយធ្វើដំណើរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ វាពិបាកសម្រាប់ពួកគេធ្វើដំណើរនោះតែឯង ។ យើងមានអំណរគុណចំពោះមូលនិធិជំនួយសម្រាប់ការធ្វើដំណើរទៅព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដែលបានជួយដល់ពួកគេ ។
ឡូរី ៖
ការក្លាយជាសមាជិកសាសនាចក្រនៅប្រទេសកម្ពុជាអាចជាឧបសគ្គមួយ ។ នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាទាំងមូលពុំមានផ្នត់គំនិតនៃថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ ។ សមាជិកគ្រប់រូបដែលទៅព្រះវិហារត្រូវធ្វើការលះបង់ដើម្បីទៅទីនោះ ។
ប្រទេសកម្ពុជាក៏មានអ្នកកាន់ឥស្លាមសាសនាប្រាំមួយភាគរយ ហើយគ្រិស្តសាសនាតែពីរភាគរយប៉ុណ្ណោះ—ទាំងអស់ផ្សេងទៀតគឺជាពុទ្ធសាសនិក ។ ការផ្លាស់ប្តូរជីវិតរស់នៅពីពុទ្ធសាសនិកទៅជាគ្រិស្តសាសនិកគឺមានការពិបាកខ្លាំងណាស់ ។ សមាជិកខ្លះបាត់បង់ការងារ ហើយមានគ្រាជាច្រើនដែលអ្នកជិតខាងរបស់ពួកគេបានបដិសេធពួកគេ ។
ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ក៏ជារឿងធំមួយផងដែរ ។ ព្រះសង្ឃនៅក្នុងព្រះពុទ្ធសាសនានឹងដើរបិណ្ឌបាទរៀងរាល់ព្រឹកដោយទទួលបានបាយ ឬប្រាក់ខ្លះ ហើយប្រជាជនស៊ាំនឹងរឿងនោះ ។ ប៉ុន្តែដើម្បីយកប្រាក់ខែរបស់អ្នក ហើយយកវាមួយផ្នែកថ្វាយដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់គឺជារឿងធំមួយ ។
មនុស្សជាច្រើនធ្លាប់មានការប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ដោយសារខ្មែរក្រហម ជារបបកុំម្មុយនិស្តមួយដែលបានត្រួតត្រាប្រទេសកម្ពុជាក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ៧០ នោះប្រជាជនគ្រប់រូបដែលមានអាយុលើពី ៤០ ឆ្នាំឡើងទៅមានរឿងរន្ធត់មួយផ្ទាល់ខ្លួន ។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់ជួបនរណាម្នាក់ដែលពុំរងគ្រោះដោយសាររឿងនេះឡើយ ។ ប្រជាជនគ្រប់គ្នាមានសមាជិកគ្រួសារដែលត្រូវបានសម្លាប់ ។ ទោះបីជាពួកគេបានហែលឆ្លងកាត់នូវរឿងជាច្រើនក្តី ខ្ញុំពុំអាចជឿឡើយថា ពួកគេជាមនុស្សដែលពូកែស៊ូទ្រាំ និងមានឆន្ទៈព្យាយាមខ្លាំងយ៉ាងនេះនោះ ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងការពូកែស៊ូទ្រាំរបស់ពួកគេ នោះក៏នៅតែមានមនុស្សជាច្រើនដែលផ្តល់តម្លៃទាបដល់ខ្លួនឯង ។ មនុស្សជាច្រើនមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេពុំសំខាន់ ឬគ្មានតម្លៃអ្វីឡើយ ។
វាពិតជារឿងដ៏អស្ចារ្យណាស់ដែលឃើញថា ដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានជួយពួកគេឲ្យរីករាយ ។ ពេលពួកគេបានដឹងថា ពួកគេពុំគ្រាន់តែជាមនុស្សអស្ចារ្យប៉ុណ្ណោះទេ ពួកគេថែមទាំងជាបុត្ររបស់ព្រះផងដែរ នោះពួកគេនិយាយថា « តើអ្នកនិយាយលេងទេមែនទេ ? ឥឡូវនេះ ខ្ញុំមានអ្វីមួយដើម្បីរួមចំណែកហើយ » ។
សាសនាចក្រនឹងរីកចម្រើនយ៉ាងពិតប្រាកដនៅប្រទេសកម្ពុជា ។ មនុស្សអស្ចារ្យជាច្រើនត្រូវបាននាំឲ្យស្គាល់សាសនាចក្រ ។ ពួកបរិសុទ្ធនៅទីនោះគឺជាអ្នកត្រួសត្រាយ ហើយអស់អ្នកដែលពិតជាឱបក្រសោបយកដំណឹងល្អ បានទទួលពរក្នុងរបៀបជាច្រើន ដោយសារពួកគេស្គាល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយ៉ាងច្បាស់ ។ វាពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ។
យើងមានសមាជិក និងវួដជាច្រើនដែលរឹងមាំនៅបរិវេណតំបន់មួយដែលហៅថា « ភ្នំសំរាម » ជាកន្លែងចោលសំរាមមួយដែលមានមនុស្សរស់នៅ ។ សមាជិកនៅទីនោះគឺជាអ្នកដើររើសអែតចាយ និងប្រមូលអែតចាយ ។ ពួកគេរកប្រាក់ដោយការដើររើសវត្ថុផ្លាស្ទីក និងអាលុយមីញ៉ូមដែលពួកគេកាយយកវាចេញពីគំនរសំរាម ។ ពួកគេរស់នៅក្នុងផ្ទះតូចៗ ដែលយើងបានទៅសួរសុខទុក្ខជាច្រើនដង ។
ប៊ប ៖
ថ្ងៃមួយយើងបានឮភ្លេងយ៉ាងខ្លាំងៗ ហើយយើងបានកត់សម្គាល់ឃើញថា មានគេសង់រោងមួយឡើង ។ នៅប្រទេសកម្ពុជា ពេលឮភ្លេងបែបនោះ វាមានន័យថា អាចមានមនុស្សរៀបការ ឬមានមនុស្សស្លាប់ ។
ឡូរី ៖
យើងបានដឹងថា មានម្តាយម្នាក់ដែលមានកូនប្រាំ ឬប្រាំមួយនាក់ទើបតែស្លាប់ ។ ពុំឃើញមានស្វាមីនៅទីនោះឡើយ ។ កូនៗទើបតែក្រោកពីដេកឡើង ហើយបានដឹងថា ម្តាយរបស់ពួកគេបានស្លាប់ ។
កូនស្រីម្នាក់បានស្រែកយំយ៉ាងខ្លាំង ។ តាមរយៈអ្នកបកប្រែ នាងបាននិយាយថា « ខ្ញុំជាកូនច្បងគេ ។ ខ្ញុំត្រូវមើលថែបងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំទាំងអស់នេះ ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា ត្រូវធ្វើអ្វីនោះទេ » ។
ខ្ញុំបានឱបនាងក្នុងរង្វង់ដៃខ្ញុំយ៉ាងណែន ។ តើខ្ញុំអាចមិនឱបនាងយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ ? ក្មេងស្រីនេះទើបតែបាត់បង់ម្តាយនាង ។ ខ្ញុំបាននិយាយជាភាសាអង់គ្លេសទៅកាន់នាងថា « មីងដឹងថា ក្មួយមិនយល់មីងនិយាយអ្វីទេ តែមីងសន្យាថា ក្មួយនឹងឃើញម្តាយក្មួយម្តងទៀត ។ ក្មួយនឹងពុំកើតអីទេ ។ យើងនឹងពុំទុកក្មួយឲ្យនៅឯកោឡើយ » ។
បទពិសោធន៍ជាច្រើនបែបនេះបានភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងពិសេសរវាងយើងជាមួយនឹងប្រជាជនកម្ពុជា ។
យើងបានទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់នោះត្រឡប់មកវិញ ។ ប្រជាជននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាបង្ហាញពួកយើងនូវសេចក្តីសប្បុរសដ៏អស្ចារ្យ ។ ពួកយើងស្រឡាញ់ពួកគេ ដោយសារពួកគេគឺជាបុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះ ។ ពួកគេគឺជាបងប្អូនប្រុសស្រីនឹងយើង ។
ជាមួយនឹងមនុស្សមួយចំនួន ខ្ញុំចាំពីការគិតថា « ខ្ញុំទន្ទឹងរង់ចាំរហូតដល់ខ្ញុំជួបអ្នកនៅក្នុងជីវិតបន្ទាប់ ដើម្បីខ្ញុំនឹងប្រាប់រឿងគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចំពោះអ្នក និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលខ្ញុំមានចំពោះអ្នក និងអ្វីដែលខ្ញុំបានកោតសរសើរអំពីអ្នក ដែលខ្ញុំពុំអាចនិយាយវាក្នុងពេលនេះបាន » ។
បេសកកម្មរបស់យើងបានផ្តល់ពរដល់យើងតាមរបៀបជាច្រើន ។ សមាជិកមួយចំនួននិយាយថា « ខ្ញុំពុំដឹងថា តើខ្ញុំអាចបម្រើបេសកកម្មបានឬអត់នោះទេ ។ ខ្ញុំពុំអាចចាកចោលចៅខ្ញុំឡើយ » ។ យើងមានចៅប្រុសតូចៗប្រាំនាក់ ដែលមានអាយុ ប្រាំឆ្នាំ បួនឆ្នាំ បីឆ្នាំ ពីរឆ្នាំ និងមួយឆ្នាំ ពេលយើងចេញបម្រើបេសកកម្ម ។ មានចៅស្រីពីរនាក់បានកើតអំឡុងពេលយើងបានចាកចេញទៅបេសកកម្ម ។ ខ្ញុំនឹងរក្សាទុកស្លាកឈ្មោះអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាជាភាសាខ្មែររបស់ខ្ញុំ ហើយទុកវាឲ្យចៅស្រីតូចៗរបស់ខ្ញុំមើល នោះពួកគេនឹងដឹងថា ជីដូនរបស់ពួកគេពុំបាននៅទីនោះពេលពួកគេកើត ដោយសារជីដូនពួកគេបានទៅធ្វើអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់ត្រូវការគាត់ឲ្យធ្វើ ។
ប៊ប ៖
មានវិធីជាច្រើនដើម្បីបម្រើព្រះអម្ចាស់ក្នុងនាមជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ។ យើងបានយកអ្វីដែលអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន បានថ្លែងអំពីការបម្រើជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនារៀមច្បងដាក់ទុកក្នុងចិត្តរបស់យើង ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា « ខ្ញុំសន្យានឹងបងប្អូនថា បងប្អូននឹងធ្វើកិច្ចការនានាសម្រាប់ [ គ្រួសារបងប្អូន ] នៅក្នុងការបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់ បងប្អូនពុំអាចធ្វើបានឡើយ ប្រសិនបើបងប្អូននៅផ្ទះសំកាំងមើលពួកគេនោះ ។ ឱ តើមានអំណោយណាដែលប្រសើរជាងនេះ ដែលលោកយាយលោកតាអាចឲ្យទៅពូជពង្សរបស់ពួកគេជាងទង្វើ ព្រមទាំងពាក្យសម្តីថា « នៅក្នុងគ្រួសារនេះ យើងបម្រើបេសកកម្ម ! › [ « We Are All Enlisted » Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១១ ទំព័រ ៤៦ ] » ។