ជីវិតគឺដូចជា កីឡារត់ម៉ារ៉ាតុន
ពួកបរិសុទ្ធយុវវ័យថ្ងៃចុងក្រោយទាំងនេះរស់នៅសព្វថ្ងៃនេះ នៅកន្លែងដែលសាវកប៉ុលបានរស់នៅអំឡុងគ្រាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ។ ហើយពួកគេបានរស់នៅតាមការបង្រៀនរបស់លោក ។
« ខ្ញុំបានរៀនថា ដំណឹងល្អគឺដូចគ្នានៅគ្រប់ទីកន្លែង ។ ខ្ញុំបានរៀនផ្តោតចិត្តទៅលើសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អ ហើយទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណ ជាជាងត្រូវបានបង្វែរអារម្មណ៍ដោយសារតែវប្បធម៌នៃការរស់នៅក្រៅប្រទេស »—ប្រាយអាណា ដបុលយូ អាយុ ១៥ ឆ្នាំ ។
« ខ្ញុំបានសរសេរពាក្យ ចងចាំ នៅលើកញ្ចក់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីចងចាំពីរឿងទាំងអស់ដែលបានកើតឡើងនៅឆ្នាំនេះ ៖ សន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារី ថ្នាក់សិក្ខាសាលា ។ វាជួយខ្ញុំឲ្យចងចាំពីកន្លែងដែលខ្ញុំបានចេញមក » ។—ម៉ារី អេច អាយុ ១៧ ឆ្នាំ
« ខ្ញុំដឹងថា ពេលខ្ញុំទៅរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលា នោះខ្ញុំអាចទទួលអារម្មណ៍នៃការពេញចិត្តដែលដឹងថា ខ្ញុំកំពុងធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើ ហើយខ្ញុំដឹងថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនឹងដំណើរការល្អ » ។—លីស្ស៊ី ធី អាយុ ១៧ ឆ្នាំ
លូគៀ ស៊ី អាយុ ១៥ ឆ្នាំ បានថ្លែងទីបន្ទាល់របស់នាងជាលើកដំបូងនៅការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារី និងក្រោយមកទៀតពេលនាងទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក ។
« ផ្នែកដែលខ្ញុំចូលចិត្តនៅក្នុងសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជនគឺ កីឡា ការរាំ និងការប្រជុំក្រុមគឺជាការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាន និងការរំឭកឡើងវិញនៅពេលព្រឹក ។ វាជួយខ្ញុំឲ្យក្លាយជាមនុស្សកាន់តែមានប្រយោជន៍ និងអត់ធ្មត់ ហើយមានអំណរគុណចំពោះព្រះគម្ពីរកាន់តែច្រើនឡើង » ។—ហាហ្គ ធី អាយុ ១៤ ឆ្នាំ
« នៅសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន យើងបានចាប់ផ្តើមក្រុមមួយ ហើយវាបានពង្រឹងពួកយើង ។ វាបានជួយសម្រួចសម្រាំង និងជះឥទ្ធិពលដល់កម្មវិធីយុវវ័យនៅក្នុងប្រទេសក្រិក ដោយសារឥឡូវនេះយើងស្គាល់គ្នាបានច្បាស់ជាងមុន » ។—អាឡិចស៊ីស អេច អាយុ ១៨ ឆ្នាំ
« ការច្រៀងនៅលើវេទិកាក្នុងសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជនគឺជារឿងមួយដ៏ក្លាហានបំផុតដែលខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើ ហើយគឺជាគ្រាដ៏ពិសេសបំផុតដែលខ្ញុំធ្លាប់មាន ។ នៅគ្រានោះ ខ្ញុំបានរៀនថា យើងមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងប៉ុណ្ណានៅក្នុងពិភពលោកដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ » ។—អ៊ីរីនី អេស អាយុ ១៧ ឆ្នាំ
« នៅឯការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារី ខ្ញុំបានរៀនថា ជីវិតនេះគឺដូចជាកីឡារត់ម៉ារ៉ាតុន ។ វាជួយខ្ញុំបង្កើនសេចក្តីជំនឿខ្ញុំ ដោយសារដឹងថា យើងត្រូវបន្តដើរលើផ្លូវត្រូវ គឺដូចជាយើងកំពុងរត់កីឡាម៉ារ៉ាតុនដែរ ។ បទពិសោធន៍នោះជួយខ្ញុំបង្កើនទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ ហើយបន្តមានសេចក្តីជំនឿ ព្រមទាំងបន្តនៅលើផ្លូវត្រូវ » ។—វីនីហ្វ្រីក ខេ អាយុ ១៤ ឆ្នាំ
« ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តមើលពីសោភ័ណ្ឌភាពនៃការនៅជាមួយពួកយុវវ័យដែលមានជំនឿដូចគ្នា ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា យើងទាំងអស់គ្នាមានទំនាក់ទំនងគ្នាក្នុងរបៀបពិសេសមួយ គឺពិសេសជាងការគ្រាន់តែស្គាល់ឈ្មោះគ្នាទៅទៀត » ។—ប៉ាវលុស ខេ អាយុ ១៥ ឆ្នាំ
« ខ្ញុំរីករាយដែលខ្ញុំមានឱកាសជួបជាមួយយុវវ័យផ្សេងទៀត ដែលធ្វើកិច្ចការដូចគ្នាដែលខ្ញុំធ្វើរៀងរាល់ថ្ងៃ » ។—យ៉ូស្វេ ខេ អាយុ ១៧ ឆ្នាំ
« សន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន និងការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារី ទទួលអារម្មណ៍ដូចគ្នា មិនថាអ្នកទៅណានៅក្នុងពិភពលោកនេះទេ ។ ខ្ញុំរីករាយនឹងការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារីតូចៗ ដោយសារវាងាយទាក់ទងគ្នាជាង » ។—អូលីវៀ អេច អាយុ ១៥ ឆ្នាំ
« ខ្ញុំពុំមែនជាសមាជិកសាសនាចក្រទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមករៀងរាល់សប្តាហ៍ដែលខ្ញុំអាចមកបាន ។ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលក្រុមយុវនារីឈរការពារ » ។—អ៊ីរេនី ស៊ី អាយុ ១៤ ឆ្នាំ
ពីរបីខែកន្លងទៅ សិស្សថ្នាក់សិក្ខាសាលាមួយបានជួបគ្នានៅកូនភ្នំអើរីយ៉ូស ក្បែរទីក្រុងអាតែន ប្រទេសក្រិក ជាកន្លែងដែលសាវកប៉ុលបានថ្លែងការបង្រៀនដ៏មានឥទ្ធិពលមួយ ( សូមមើល កិច្ចការ ១៧:២២–៣៤ ) ។ ពួកសិស្សបាននិយាយគ្នាអំពីឥទ្ធិពលនៃថ្នាក់សិក្ខាសាលាមាននៅក្នុងជីវិតពួកគេ រួមទាំងការបង្រៀនរបស់ប៉ុលផងដែរ ។
អាឡិចស៊ីស អេច អាយុ ១៨ ឆ្នាំ និយាយថា « ការរស់នៅក្នុងប្រទេសក្រិកធ្វើឲ្យព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមានភាពរស់រវើកឡើង ។ ឪពុករបស់ខ្ញុំចូលចិត្តទៅកន្លែងបាក់បែកនានាដែលប៉ុលបានបង្រៀន ហើយគាត់នឹងចែកចាយខគម្ពីរ ឬប្រាប់ពួកយើងអំពីរឿងមួយស្តីពីកន្លែងដែលព្រឹត្តិការណ៍នោះបានកើតឡើង » ។
ដូចប៉ុលបានប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គនៅក្នុងជំនាន់លោកដែរ នោះពួកយុវវ័យនៅក្នុងប្រទេសក្រិកក៏ជួបនឹងបញ្ហាសង្គម នយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ចផងដែរ ។ សន្និសីទយុវវ័យ និងការបោះជំរំក្រុមយុវនារីគឺជាព្រឹត្តិការណ៍កម្រមួយនៅក្នុងប្រទេសក្រិក ហើយការចូលរួមថ្នាក់សិក្ខាសាលាអាចជាការពិបាកផងដែរ ។ ទោះបីជាមានឧបសគ្គទាំងនេះ និងឧបសគ្គផ្សេងទៀតក្តី ពួកយុវវ័យនៅក្នុងប្រទេសក្រិកបានអនុវត្តការលើកទឹកចិត្តរបស់ប៉ុល ដើម្បី « ឈរមាំមួនហើយព្រមទាំងមានចិត្តមានគំនិតតែមួយ ដើម្បីនឹងតតាំងជាមួយគ្នា ដោយនូវសេចក្តីជំនឿ ខាងឯដំណឹងល្អផង » ( ភីលីព ១:២៧ ) ។
ការរស់នៅក្នុងប្រទេសក្រិកមានន័យថា សមាជិកវ័យក្មេងទាំងនេះមានឱកាសរីករាយនឹងអាកាសធាតុក្តៅល្មម ឆ្នេរសមុទ្រ អាហារ និងការរាំ ។ ពួកគេក៏ចូលចិត្តជួបជុំគ្នាផងដែរ ។ ពេលពួកគេជួបគ្នាក្នុងថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងសកម្មភាពសាខា នោះពួកគេមានសេចក្តីជំនឿ និងមិត្តភាពកាន់តែរឹងមាំឡើង ។
ថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅលើភ្នំអើរីយ៉ូស
ក្រុមថ្នាក់សិក្ខាសាលានៅខាងមុខសាលាប្រជុំអាថែន ។
រូបថតបានទទួលសិទ្ធិអនុញ្ញាតពី លីអាន ហេឌើរ
នៅពេលថ្នាក់សិក្ខាសាលាបានចាប់ផ្តើមនៅប្រទេសក្រិកពីរបីឆ្នាំកន្លងទៅ គឺមានសិស្សតែប្រាំនាក់ប៉ុណ្ណោះ ។ ពួកគេជួបគ្នាបីដងពេលព្រឹកក្នុងមួយសប្តាហ៍ ដោយមានអ្នកខ្លះចូលរួមតាមវីដេអូសន្និសីទអ៊ិនធើរណែត ។ ពួកគេក៏ជួបគ្នានៅរសៀលថ្ងៃពុធផងដែរសម្រាប់ថ្នាក់សិក្ខាសាលា បន្ទាប់មកមានកម្មវិធីមួយ ។ ពួកគេបានជិតស្និទ្ធនឹងគ្នា ហើយពួកគេក្លាយជាពន្លឺដល់មិត្តភក្តិរបស់ពួកគេ ដែលកត់សម្គាល់ឃើញគំរូរបស់ពួកគេ ។ ពេលមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេសួរសំណួរ នោះពួកយុវវ័យនាំពួកគេទៅថ្នាក់សិក្ខាសាលា និងសកម្មភាពម៉្ញូតឆល ។
យុវជនម្នាក់ឈ្មោះ ប៉ោឡូស ខេ អាយុ ១៥ ឆ្នាំនិយាយថា « ការទៅរៀនថ្នាក់សិក្ខាសាលាគឺជារបៀបមួយល្អដើម្បីចាប់ផ្តើមថ្ងៃថ្មី និងជួយខ្ញុំឲ្យបន្តរឹងមាំ ។ វាជួយខ្ញុំឲ្យផ្តោតលើការធ្វើជាគំរូដល់មនុស្សដទៃ ។ វាជួយខ្ញុំឲ្យចាប់ផ្តើមថ្ងៃថ្មីដោយគិតអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។
ពេលយុវវ័យមានភាពរឹងមាំ និងមានសាមគ្គីភាពកើនឡើង នោះពរជ័យ និងឱកាសនានាបានកើតមានឡើង ។ ឧទាហរណ៍ ក្នុងឆ្នាំ ២០១៧ ពួកគេទទួលពរដើម្បីចូលរួមសន្និសីទយុវវ័យដ៏ធំមួយក្នុងតំបន់ គឺសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ។ ពួកយុវនារីក៏បានចូលរួមក្នុងការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារីដំបូងគេនៅក្នុងប្រទេសក្រិកផងដែរ ។ ជាលទ្ធផល ពួកគេបានស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នាកាន់តែខ្លាំងឡើង ហើយយុវនារីពីរនាក់បានចូលជាសមាជិកសាសនាចក្រ ។
សន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជនអន្តរជាតិ
នៅសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ការប្រកបពាក្យ « ចូរសូម » មកពីយ៉ាកុប ១:៥ ។
សន្និសិទដែលបានប្រារព្ធធ្វើឡើងនៅ ប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ បាននាំពួកបរិសុទ្ធយុវវ័យថ្ងៃចុងក្រោយមកពីទ្វីបអឺរ៉ុបមកជួបជុំគ្នា ។ យុវវ័យមកពីប្រទេសក្រិក និងស៊ីរ៉ុស បានធ្វើដំណើរចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រ ហើយបទពិសោធន៍នៃសន្និសីទមានឥទ្ធិពលខ្លាំងលើពួកគេ ។ សម្រាប់ ម៉ាស្ស៊ីម៉ូស អេ អាយុ ១៤ ឆ្នាំ « រឿងដ៏គួរឲ្យចងចាំបំផុតនៅសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជនគឺពេលយើងចែកចាយទីបន្ទាល់របស់យើង ។ អ្នកចូលរួមទាំងអស់បានទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណ ហើយវាបានបំផុសគំនិតខ្ញុំឲ្យអភិវឌ្ឍនូវទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំផ្ទាល់ » ។
លូគៀ ស៊ី អាយុ ១៥ ឆ្នាំ បន្ថែមថា « នៅគ្រាដំបូងមានយុវវ័យតែបួននាក់ប៉ុណ្ណោះដែលគ្រោងទៅកម្មវិធីនោះ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត យើងមានយុវវ័យ ១៥ នាក់ចូលរួម—កំណត់ត្រាមួយសម្រាប់ប្រទេសក្រិក—រួមទាំងមិត្តភក្តិ ៣ នាក់ដែលមិនមែនជាសមាជិកផងដែរ ។
វាពិតជាល្អណាស់ដើម្បីជួបគ្នានៅកន្លែងមួយដែលអ្នកមាននូវដំណឹងល្អដូចគ្នា ហើយអ្នកពុំមែនជាមនុស្សប្លែកពីគេ ។ ពួកយើងទាំងអស់គ្នានៅជាមួយគ្នា ហើយយើងទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណដូចគ្នា ។ រឿងទាំងនេះជួយដល់ខ្ញុំ » ។
ជេសៀណា អាយុ ១៦ និយាយថា « ឪពុកខ្ញុំពុំមែនជាសមាជិកទេ ហើយគាត់ពុំអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំទៅសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ឬទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកឡើយ ។ ប៉ុន្តែក្រោយមកប្រធានសាខាបានតមអាហារសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយលោកយាយខ្ញុំបាននិយាយរឿងនេះជាមួយឪពុកខ្ញុំ ។ បន្ទាប់មក ឪពុកខ្ញុំបាននិយាយថា ខ្ញុំអាចទៅសន្និសីទនោះបាន ! »
នៅសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ជេសៀណាបានទទួលបទពិសោធន៍ដំបូងៗជាច្រើនដូចជា « ការចូលរួមក្នុងមេរៀន និងសកម្មភាព ព្រមទាំងការថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំបានជួយខ្ញុំឲ្យយល់ថា តើការទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមានសភាពបែបណា ។ ខ្ញុំពុំធ្លាប់ទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណដូចនេះពីមុនឡើយ ហើយខ្ញុំពិតជារីករាយ និងរំភើបចិត្តខ្លាំងណាស់ ។ ខ្ញុំបានថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំជាលើកដំបូង » ។
បន្ថែមពីលើការទទួលបានអាហារខាងវិញ្ញាណ នោះពួកយុវជនអាចសម្រាកលំហែកាយ ហើយមានភាពរីករាយជាមួយគ្នានៅក្នុងសន្និសីទនោះ ។ ហាហ្គ ធី អាយុ ១៤ ឆ្នាំមកពីប្រទេសស៊ីរ៉ុសបានមកចូលរួមសន្និសីទនេះផងដែរ ។ « ខ្ញុំបានរៀនដើម្បីមានទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គមកាន់តែច្រើន រៀនដើម្បីមានមិត្តភាពពិតប្រាកដ និងមានភាពរីករាយ ទោះបីនៅក្នុងគ្រាលំបាកក្តី » ។
ការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារី
ក្រុមយុវនារីនៅទីក្រុងម៉ារ៉ាតុងប្រទេសក្រិក ។
ការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារីក៏មានឥទ្ធិពលស្រដៀងគ្នានេះផងដែរ ។ យុវនារីដប់ពីរនាក់បានជួបជាមួយថ្នាក់ដឹកនាំរបស់ពួកគេនៅក្បែរទីលានប្រកួតម៉ារ៉ាតុនពីបុរាណកាលមួយ ។ ពួកគេបានចំណាយពេលបីថ្ងៃជាមួយគ្នា ដោយរៀនពឹងផ្អែកគ្នាទៅលើផ្នែកកម្លាំង និងការលើកទឹកចិត្ត ។
លូគៀនិយាយថា « កាលខ្ញុំអាយុ ១២ ឆ្នាំ ខ្ញុំបានទៅព្រះវិហារជាលើកដំបូង ហើយខ្ញុំសប្បាយចិត្តណាស់ ប៉ុន្តែក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា អ្នកដែលមានអាយុ ១២ ឆ្នាំគឺមានតែខ្ញុំម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក យើងមានយុវនារីជាច្រើនដែលពួកយើងអាចបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារីជាលើកដំបូង » ។ ពេលពួកគេជួបជុំគ្នា លូគៀនិយាយថា « ខ្ញុំបានស្គាល់ពីអត្ថន័យនៃការក្លាយជាពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយហើយ ។ ពេលយើងរស់នៅតាមដំណឹងល្អ នោះមានពន្លឺមួយដែលហ៊ុមព័ទ្ធយើង » ។
ការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារីឆ្នាំ ២០១៧—ការបោះជំរំដំបូងគេនៅក្នុងប្រទេសក្រិក ។
សម្រាប់ ប្រាយអាណា ដបុលយូ អាយុ ១៥ ឆ្នាំ សន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន និងការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារី បានជួយនាងបើកដួងចិត្ត ហើយនិយាយជាមួយមនុស្សដទៃ ។ នាងនិយាយថា « ជារឿយៗគ្រួសារខ្ញុំប្តូរទីលំនៅ ហើយខ្ញុំពិបាកនឹងមានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដទៃ ដោយសារខ្ញុំអៀន ។ ប៉ុន្តែដោយសារខ្ញុំមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយក្រុមរបស់យើងនៅសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន នោះខ្ញុំបានរាប់អានមិត្តល្អៗមួយចំនួន ។ អំឡុងពេលការប្រជុំថ្លែងទីបន្ទាល់ យើងបានចែកចាយអារម្មណ៍យើង ហើយខ្ញុំដឹងថា មនុស្សផ្សេងទៀតក៏ទទួលអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំបានទទួលផងដែរ » ។
ម៉ារី អេច អាយុ ១៧ ឆ្នាំ ចាំពីបាវចនាការបោះជំរំនោះគឺ « ជីវិតគឺជាកីឡារត់ម៉ារ៉ាតុន ពុំមែនជាការរត់ប្រណាំងទេ » ។ នាងនិយាយថា ពួកយុវនារី និងថ្នាក់ដឹកនាំរបស់ពួកគេបានពិភាក្សាអំពីសារៈសំខាន់នៃការស៊ូទ្រាំ និងការបញ្ចប់ការប្រកួតនោះ ។ « វារំឭកខ្ញុំថា ខ្ញុំអាចស៊ូទ្រាំបាន កំណត់ល្បឿនរត់របស់ខ្ញុំ ហើយបន្តផ្តោតចិត្តលើទីផ្តាច់ព្រ័ត្ត ។ នោះខ្ញុំអាចសម្រេចបាននូវកិច្ចការដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ត្រូវការឲ្យខ្ញុំធ្វើ » ។
« ការមើលព្រះអាទិត្យរះនាំឲ្យមានចិត្តស្ងប់ វិញ្ញាណស្រស់ស្រាយ » ។ —លីស្ស៊ី ធី
ផ្នែកដ៏ល្អបំផុតមួយនៃការបោះជំរំនោះគឺ ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានពេលព្រះអាទិត្យរះនៅឆ្នេរសមុទ្រនៅព្រឹកថ្ងៃចុងក្រោយនៃការបោះជំរំនោះ ។ លីស្ស៊ី ធី អាយុ ១៧ ឆ្នាំ និយាយថា « យើងបានយកព្រះគម្ពីរយើង យើងមានការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាន និងបានមើលព្រះអាទិត្យរះ ។ យើងទាំងអស់គ្នាទទួលអារម្មណ៍នៃក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ។ យើងបានចំណាយពេលជាមួយគ្នាក្នុងកម្មវិធីនោះ តាំងពីដើមរហូតដល់ចប់ » ។
ការប្រឈមមុខនឹងអនាគតដោយគ្មានភ័យខ្លាច
អ៊ីរីនី អេស អាយុ ១៧ ឆ្នាំ និយាយថា « សម្រាប់សន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន និងការបោះជំរំរបស់ក្រុមយុវនារី នោះខ្ញុំបានរៀនច្រើនអំពីដំណឹងល្អ និងរបៀបដែលដំណឹងល្អអាចជួយខ្ញុំក្នុងជីវិតខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានរាប់អានមិត្តភក្តិជាច្រើននាក់ ហើយរៀនពីសារៈសំខាន់ដ៏អស្ចារ្យដើម្បីបង្ហាញគំនិត និងអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធយ៉ាងខ្លាំង និងទទួលអារម្មណ៍នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងគឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » ។
នាងបាននិយាយថា ការនៅជាមួយពួកយុវវ័យបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយផ្សេងទៀត បានពង្រឹងទំនុកចិត្តរបស់នាង ។ ម៉ាណាសេ អេ អាយុ ១៧ និយាយថា « ពីមុនសន្និសីទដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ខ្ញុំពុំអាចមើលឃើញពីអ្វីៗដ៏ល្អ និងស្រស់ស្អាតដែលព្រះបានបង្កើតសម្រាប់យើង និងផែនការដែលទ្រង់កំពុងតែបង្កើតសម្រាប់យើងឡើយ ។
យើងពុំគួរទទួលឥទ្ធិពលពីនរណាម្នាក់ ឬអ្វីមួយផ្សេងទៀតដែលនៅជុំវិញយើង ដែលនឹងព្យាយាមទាញយើងចេញពីការរស់នៅតាមដំណឹងល្អឡើយ ។ ដំណឹងល្អគឺដូចគ្នានៅគ្រប់ទីកន្លែង ហើយយើងគួរតែបន្តនៅលើផ្លូវត្រឹមត្រូវ » ។
ហើយទោះបីយើងរស់នៅប្រទេសក្រិក ឬកន្លែងផ្សេងទៀតក្នុងពិភពលោកនេះ ការចែកចាយសេចក្តីល្អនោះជាមួយគ្នាធ្វើឲ្យយើងមានភាពសាមគ្គីគ្នាក្នុងវិញ្ញាណ ។