គេហដ្ឋានរបស់យើង ក្រុមគ្រួសាររបស់យើង
កូនប្រុសយើងគឺជាបុត្ររបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌
អ្នកនិពន្ធរស់នៅក្នុងរដ្ឋ អារីស្សូណា ស.រ.អា. ។
ពាក្យដែលពុំមែនជាពាក្យផ្ទាល់របស់ខ្ញុំបានផុសឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំថា ៖ « តើអ្នកគិតថា អ្នកស្រឡាញ់គាត់ជាងយើងស្រឡាញ់គាត់ឬ ? »
រូបថតរបស់អ្នកនិពន្ធ និងកូនប្រុសរបស់នាង
ហេឌិនកូនប្រុសតូចដ៏គួរឲ្យស្រឡាញ់របស់យើង បានកើតមកលើផែនដីនេះដោយស្លេកស្លាំង អត់ដកដង្ហើម និងមានការពិបាកនឹងរស់នៅ ។ អត់យំ ។ អត់កម្រើក ។
ពេលវេជ្ជបណ្ឌិត និងគិលានុប្បដ្ឋយិការត់ខ្វែងដៃខ្វែងជើងពេញបន្ទប់ពេទ្យ នោះខ្ញុំដឹងថា មានអ្វីអាក្រក់បានកើតឡើងហើយ ។ ស្វាមីខ្ញុំ និងឪពុកខ្ញុំបានផ្តល់ការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពមួយភ្លាមឲ្យហេឌិន ហើយហេឌិនត្រូវបានយកទៅបន្ទប់សង្គ្រោះបន្ទាន់ភ្លាម ។ មិនយូរប៉ុន្មានក្រោយមក វេជ្ជបណ្ឌិតបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថា ហេឌិនមានជំងឺបេះដូងមិនប្រក្រតីដ៏កម្រមួយ ។ ហេឌិនបានទទួលការវះកាត់បេះដូងជាច្រើនដងក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ។
តាមរយៈអំណាចនៃការប្រសិទ្ធពរបព្វជិតភាពប្រកបដោយអព្ភូតហេតុ ការតមអាហារ និងអធិស្ឋាន នោះហេឌិនបានរស់រានមានជីវិតទោះបីគាត់មិនត្រូវបានរំពឹងថានឹងរស់ក្តី ។ យើងបានរីករាយជាខ្លាំងដើម្បីនាំយកកូនប្រុសរបស់យើងមកផ្ទះ ហើយចាប់ផ្តើមជីវិតថ្មីរបស់យើងជាមួយគ្នា ។
ហេឌិនបាននាំមកនូវអំណរដ៏ច្រើនអនេកមកក្នុងជីវិតយើង ។ យើងស្រឡាញ់ និងពេញចិត្តគាត់ណាស់ ។ ប៉ុន្តែយូរៗទៅ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមបារម្ភថា គាត់ពុំរីកលូតលាស់ដូចការរំពឹងទុកឡើយ ។ ទោះបីអ្នកឯកទេសបានបញ្ជាក់ជាមួយយើងថា គាត់នឹងអភិវឌ្ឍក្តី ក៏មន្ទិលសង្ស័យបានបន្តមាន កាលខ្ញុំពុះពារជួយដល់កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ ។
ស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំបានសិក្សាអំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងអាចរៀនពីជំងឺរបស់ហេឌិន ។ យើងបានធ្វើនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលវេជ្ជបណ្ឌិតបានប្រាប់យើងឲ្យធ្វើ ។ ប៉ុន្តែការរីកចម្រើននោះពុំកើតឡើងសោះ ។
ការនឿយហត់ និងភាពស្មុគស្មាញរបស់ខ្ញុំបានកើនឡើង ។ ខ្ញុំបានទូលអង្វរដល់ព្រះវរបិតាខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ឲ្យជួយខ្ញុំស្វែងរកនរណាម្នាក់ដែលអាចជួយហេឌិន ប៉ុន្តែជំនួយនោះពុំបានកើតឡើងទេ ។ ស្ថានភាពរបស់ហេឌិនប្រែកាន់តែដុនដាបទៅៗ ។ គាត់បានចាប់ផ្ដើមមានការប្រកាច់ ។ យើងមានការភ័យព្រួយ ។ យើងគិតថា យើងនឹងបាត់បង់គាត់ហើយ ។
យប់មួយ ខ្ញុំនៅស្រាវជ្រាវរកចម្លើយរហូតដល់យប់ជ្រៅ ។ ខ្ញុំបានសរសេរសំបុត្រមួយឲ្យទៅហេឌិន ។ ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់អំពីក្តីស្រឡាញ់ដ៏ធំធេងដែលខ្ញុំមានចំពោះគាត់ និងពីការខិតខំជាខ្លាំងដែលខ្ញុំបានធ្វើដើម្បីឲ្យជីវិតគាត់មានភាពងាយស្រួល ។ ខ្ញុំបានសន្យាថា ខ្ញុំនឹងចំណាយពេលពេញមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីរកជំនួយតាមគាត់ត្រូវការ ។
ភាពស្មុគស្មាញ និងគ្រាដែលពុំប្រាកដប្រជាបានកើតមានចំពោះខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះ ហើយទូលសួរទៅកាន់ព្រះវរបិតារបស់ខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួរថា « ហេតុអ្វី ? » ខ្ញុំបានគិតថា ទ្រង់បានបញ្ជូនហេឌិនមកខ្ញុំ ដោយសារទ្រង់បានដឹងថា ខ្ញុំពុំបោះបង់ការព្យាយាមជួយកូនប្រុសខ្ញុំឡើយ ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីខ្ញុំពុំបានចម្លើយអ្វីសោះ ? ហេតុអ្វីវេជ្ជបណ្ឌិតថ្មីគ្រប់រូប និងការព្យាបាលថ្មីៗនាំទៅរកឧបសគ្គផ្សេងមួយទៀត ? តើព្រះវរបិតាសួគ៌មិនស្រឡាញ់ហេឌិនទេឬ ?
ខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចគ្រានោះឡើយ ។ រំពេចនោះ អារម្មណ៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅបានផុសឡើងនៅក្នុងចិត្តខ្ញុំភ្លាម ។ ពាក្យដែលពុំមែនជាពាក្យផ្ទាល់របស់ខ្ញុំបានផុសឡើងក្នុងគំនិតខ្ញុំថា ៖ « ជើលីន តើអ្នកគិតថា អ្នកស្រឡាញ់គាត់ជាងយើងស្រឡាញ់គាត់ឬ ? »
ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ។ ម៉ោងហាក់ដូចជានៅស្ងៀមទ្រឹង ។ ទឹកភ្នែកបានហូរចុះលើមុខខ្ញុំ—ពុំមែនដោយភាពស្មុគស្មាញពីមុនទេ ប៉ុន្តែដោយសារសេចក្តីសង្ឃឹម ការយល់ដឹង និងសេចក្តីស្រឡាញ់វិញ ។
នៅគ្រានោះ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងបានផ្លាស់ប្តូរ ។ ចិត្តរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបន្ទន់ ។ សំណួររបស់ខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរ ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំយល់ថា ព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់ហេឌិនដោយនូវសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ។ ហេឌិនត្រូវបានបញ្ជូនមកកាន់ផែនដីនៅក្នុងរូបកាយដែលស័ក្តិសមសម្រាប់តម្រូវការរបស់គាត់ និងឱកាសគាត់សម្រាប់រីកចម្រើន និងរៀនសូត្រ ។ គាត់មានសមត្ថភាពពិសេស និងឧបសគ្គផ្ទាល់ខ្លួនគាត់ ដូចជាពួកយើងម្នាក់ៗមានផងដែរ ។ ខ្ញុំបានដឹងច្បាស់ថា កុមារដែលពិការគឺមានតម្លៃ ហើយជាបុត្រសំណព្វរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ដែលមានបេសកកម្មពិសេសនៅលើផែនដីនេះ ។
ស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំបន្តទទួលចម្លើយ និងពរជ័យ ប៉ុន្តែវាកើតឡើងតាមពេលវេលារបស់ព្រះអម្ចាស់ ពុំមែនតាមពេលវេលារបស់យើងទេ ។ យើងត្រូវបានដឹកនាំទៅរកសៀវភៅ ការព្យាបាល សាលារៀន និងគ្រូបង្រៀនត្រឹមត្រូវ ដើម្បីជួយហេឌិនមានជោគជ័យក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់របស់គាត់ ។ យើងព្យាយាមស្រាវជ្រាវរកផ្លូវដែលព្រះវរបិតាគង់នៅស្ថានសួគ៌បានដាក់សម្រាប់ហេឌិន ជំនួសឲ្យផ្លូវដែលយើងចង់បានឲ្យគាត់ដើរ ។ យើងកំពុងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយើងអាចធ្វើបាន ដើម្បីជួយហេឌិនឲ្យឈានទៅដល់សក្តានុពលនៃភាពជាព្រះរបស់គាត់ និងរស់នៅក្នុងជីវិតដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បានរៀបចំសម្រាប់គាត់ ។ ការយល់ដឹងរបស់យើងអំពីផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌បានប្រែកាន់តែច្បាស់ឡើងក្នុងពេលនេះដោយសារយើងយល់ថា ហេឌិនគឺបុត្ររបស់ទ្រង់ពីមុនគាត់ក្លាយជាកូនរបស់យើង ។