មានតែឌីជីថលប៉ុណ្ណោះ
ជម្រើស ៖ តើធ្វើជាវិចិត្រករដ៏ឆ្នើមម្នាក់ ឬធ្វើជាម្តាយដ៏ប្រពៃម្នាក់ ?
មនុស្សគ្រប់រូបបានប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំពុំអាចធ្វើបានល្អប្រពៃចំពោះរឿងទាំងពីរនេះឡើយ ។ តើវាអញ្ចឹងមែនឬ ?
ខ្ញុំចាំពីអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្ត ពេលខ្ញុំបានសិក្សាអំពីជីវិតរបស់វិចិត្រករដ៏ឆ្នើមកាលខ្ញុំរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ ។ វាទំនងថា ដើម្បីក្លាយជាវិចិត្រករដ៏ចំណាន និងដ៏ឆ្នើម ពួកគេត្រូវបោះបង់ចោលគ្រួសារ និងសតិអារម្មណ៍របស់ពួកគេ ។ វិចិត្រករដ៏ឆ្នើមបានផាត់ពណ៌រូបគំនូរ នាព្រឹកថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ខណៈដែលកូនៗរបស់ពួកគេបើកកញ្ចប់អំណោយ ។ មានវិចិត្រករម្នាក់បានរៀបការចំនួនប្រាំមួយដង ។ មានវិចិត្រករម្នាក់ទៀតបានកាត់ស្លឹកត្រចៀកគាត់ចេញ ហើយផ្ញើជូនមនុស្សដែលគាត់ស្រឡាញ់ ។ ហើយវិចិត្រករម្នាក់ទៀតថែមទាំងបានសម្លាប់មនុស្សម្នាក់ទៀតផង ! ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមឆ្ងល់ថា តើអាចទៅរួចដែរឬទេ ប្រសិនបើក្លាយជាវិចិត្រករដ៏ឆ្នើមម្នាក់ផង និងក្លាយជាភរិយា និងម្តាយដ៏ប្រពៃម្នាក់ផងនោះ ( ធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នោះ ដោយរក្សាសតិរបស់ខ្ញុំ ! ) ។
សាស្ត្រាចារ្យរបស់ខ្ញុំបានបង្រៀនថា ប្រសិនបើយើងពិតជាចង់ក្លាយជាមនុស្សឆ្នើមមែន នោះយើងត្រូវធ្វើការលះបង់ដើម្បីសម្រេចបាននូវរឿងនោះ ។ យើងត្រូវតែខិតខំធ្វើការនោះច្រើនជាងនរណាៗផ្សេងទៀតទាំងអស់ ។ យើងត្រូវតែដាក់ការគូររូបជាចម្បងគេក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ ជារឿយៗ ខ្ញុំបានសួរខ្លួនឯងថា « ចុះប្រសិនបើវិចិត្រករម្នាក់រក្សាបទបញ្ញត្តិ ដាក់កិច្ចការសំខាន់ជាអាទិភាព ហើយមានព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់ដឹកនាំកិច្ចការបស់ពួកគេ តើពួកគេមិនប្រែជាមនុស្សឆ្នើម ហើយអាចកាន់តែឆ្នើមឡើងទេឬអី ? » សំណួរនេះបានដក់ក្នុងចិត្តខ្ញុំរហូតដល់ខ្ញុំរៀនចប់ ។
នៅពេលស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំបានបញ្ចប់ការសិក្សា នោះយើងបានរៀបការបានមួយឆ្នាំហើយ ។ អែលឌើរ រ័សុល អិម ណិលសុន ( កាលនោះលោកជាសមាជិកក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ) បានមកថ្លែងសុន្ទរកថានៅពិធីទទួលសញ្ញាបត្ររបស់យើង ។ ការទទួលទានអាហារបានធ្វើឡើងបន្ទាប់ពីការប្រជុំនោះ ហើយមានសិស្សតែ ១៦ នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យចូលរួម ។ គួរឲ្យចម្លែកណាស់ ទាំងស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំត្រូវបានជ្រើសរើសឲ្យទៅទទួលទានអាហារនោះ ។ នៅពេលនោះមានវគ្គបើកការពិភាក្សាសម្រាប់សំណួរ និងចម្លើយ ។ ខ្ញុំបានលើកដៃ ហើយបានមើលទៅអែលឌើរណិលសុនចំកែវភ្នែកលោក ហើយបង្ហាញពីកង្វល់របស់ខ្ញុំអំពីការធ្វើជាវិចិត្រករ និងជាម្តាយមួយរូបផងដែរ ។ ខ្ញុំបានខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីកសាងទេពកោសល្យរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសាលារៀន ហើយខ្ញុំចង់បន្តខិតខំ និងកែលម្អខ្លួនឲ្យបានកាន់តែប្រសើរឡើង ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏ដឹងថា ភាពជាម្តាយគឺជាអាទិភាពដែរ ។ តើមានរបៀបមួយដើម្បីធ្វើកិច្ចការទាំងពីរបានដែរឬទេ ? ដោយក្តីចាប់អារម្មណ៍អែលឌើរណិលសុនបានតបថា « ពិតជាអាចធ្វើបាន ! » លោកបានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យបង្កើនទេពកោសល្យរបស់ខ្ញុំឲ្យបានប្រសើរឡើង ហើយអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះវរបិតាសួគ៌ទូលសូមជំនួយដើម្បីដឹង អំពីរបៀបដែលខ្ញុំអាចធ្វើកិច្ចការទាំងពីរបាន ហើយថាជាមួយនឹងទ្រង់ នោះខ្ញុំនឹងអាចធ្វើកិច្ចការនានាដែលខ្ញុំធ្លាប់គិតថា ខ្ញុំពុំអាចធ្វើបាន ។ ខ្ញុំបានយកការទូន្មាននោះទុកក្នុងចិត្ត ។
បានតាំងចិត្តតាមព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់
ឥឡូវនេះ ស្វាមីខ្ញុំ និងខ្ញុំមានកូនបួននាក់ ។ យើងបានរៀនអំពីរបៀបដោះស្រាយនឹងការទទួលខុសត្រូវជាច្រើនក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយ ។ កាលនោះ ស្ទើតែរាល់ថ្ងៃខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមក្រោកនៅម៉ោង ៤ ព្រឹក ហើយគូរគំនូរ ពីមុនកូនៗរបស់ខ្ញុំភ្ញាក់ឡើង ។ ខ្ញុំព្យាយាមគូរគំនូរប្រាំមួយថ្ងៃក្នុងមួយសប្តាហ៍ ទោះបីជាថ្ងៃខ្លះខ្ញុំមានតែ ៣០ នាទីដើម្បីគូរគំនូរក្តី ។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមការគូរគំនូរនីមួយៗដោយការអធិស្ឋាន ដោយដឹងថា ខ្ញុំពុំអាចធ្វើវាបានច្រើនដោយគ្មានជំនួយពីព្រះអម្ចាស់ឡើយ ។ ខ្ញុំពុំគ្រាន់តែអធិស្ឋានដើម្បីអាចគូរគំនូររបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ គឺខ្ញុំថែមទាំងបានអធិស្ឋានដើម្បីដឹងពីអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនៅថ្ងៃនោះ ហើយតាំងចិត្តធ្វើតាមព្រះទ័យទ្រង់ជាមុន ។ ទោះជាការរីកចម្រើនវាពុំបានលឿនក្តី ប៉ុន្តែវាមានស្ថេរភាព ។
វាអស់រយៈពេល ១២ ឆ្នាំហើយចាប់តាំងពីថ្ងៃបញ្ចប់ការសិក្សារបស់ខ្ញុំមក ។ ខ្ញុំមានគ្រាមួយនៃការបាក់ទឹកចិត្ត ។ ជីវិតហាក់ដូចជាស្មុគស្មាញណាស់ ។ ភាពជាម្តាយបានប្រែកាន់តែស្មុគស្មាញឡើងលើសពីការរំពឹងទុករបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានអង្គុយលើជើងជ្រោងរូបគំនូររបស់ខ្ញុំទាំងយំ ដោយឆ្ងល់ថា តើខ្ញុំពិតជាអាចក្លាយជាវិចិត្រករដ៏ឆ្នើម ដូចខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃចង់បានដែរឬទេ ។ ខ្ញុំទទួលការបំផុសគំនិតឲ្យទាញសៀវភៅកំណត់ហេតុចាស់របស់ខ្ញុំពីធ្នើរមក ហើយខ្ញុំបានបើកវាទៅរកការសរសេររបស់ខ្ញុំចុះថ្ងៃទី ៣០ ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០០៦ ជាថ្ងៃបន្ទាប់ពីខ្ញុំទទួលសញ្ញាបត្រ ។ ខ្ញុំបានភ្លេចទាំងស្រុងនូវបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្ញុំជាមួយប្រធានណិលសុន ! ជួនកាលព្យុះភ្លៀងនៃជីវិតបានធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ទើរតែភ្លេចនូវព្រឹត្តិការណ៍នោះ ។ ពាក្យនៅក្នុងសៀវភៅនោះ បាននៅចំពោះមុខខ្ញុំ ជាពាក្យមកពីព្យាការីបច្ចុប្បន្នរបស់យើងថា « ពិតជាអាចធ្វើបាន ! » ខ្ញុំហូរទឹកភ្នែកទាំងអំណរគុណ ពេលខ្ញុំនឹកគិតឡើងវិញពីអ្វីដែលខ្ញុំសម្រេចបាន ចាប់តាំងពីគ្រានោះ ហើយខ្ញុំក៏សម្លឹងទៅមុខទៀតដោយសេចក្តីសង្ឃឹមផងដែរ ។
ការធ្វើកិច្ចការដែលពុំអាចធ្វើបាន
ពីរបីខែក្រោយមក អ្នករចនាប្លង់ទស្សនាវដ្តី Ensign ម្នាក់បានទូរសព្ទមកខ្ញុំ ហើយសួរ ប្រសិនបើពួកគេអាចប្រើរូបគំនូរមួយរបស់ខ្ញុំ ដាក់លើគម្របខាងក្នុងនៃច្បាប់ចេញផ្សាយសន្និសីទទូទៅខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ ២០១៨ ។ ខ្ញុំមានក្តីរំភើបជាខ្លាំង ! អំឡុងពេលធំដឹងក្តី រឿងដំបូងដែលខ្ញុំតែងតែធ្វើ ពេលទទួលបានទស្សនាវដ្តីសាសនាចក្រគឺមើលរូបគំនូរក្នុងទស្សនាវដ្តីនោះតាំងពីដើមរហូតដល់ចប់ ។ ឥឡូវនេះរូបគំនូរមួយរបស់ខ្ញុំបានដាក់នៅក្នុងទស្សនាវដ្តីនោះ ! បន្ទាប់មក ពេលគេប្រាប់ខ្ញុំថា ពួកគេចង់ផ្គូផ្គងគំនូររបស់ខ្ញុំឲ្យត្រូវនឹងប្រសាសន៍របស់ប្រធានណិលសុន នោះខ្ញុំអាចឃើញព្រះហស្តរបស់ព្រះលើកទឹកចិត្តខ្ញុំឲ្យឆ្ពោះទៅមុខ ។
ខ្ញុំនៅតែមានដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយនៅលើវិថីផ្នែកគំនូររបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏មានអំណរគុណចំពោះក្តីសង្ឃឹមរបស់ប្រធានណិលសុនទៅលើព្រះអម្ចាស់ និងលើពួកយើងដែរ ។ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះភាពសុទ្ធិនិយម និងទំនុកចិត្តរបស់លោក ។ ខ្ញុំដឹងថា នៅពេលយើងអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿលើព្រះអម្ចាស់ នោះយើងអាចនឹងធ្វើកិច្ចការអស្ចារ្យបាន សូម្បីតែកិច្ចការដែលយើងធ្លាប់គិតថា យើងពុំអាចធ្វើបាននោះ ។ « ដ្បិតការណ៍អ្វីដែលព្រះទ្រង់ធ្វើពុំបាននោះគ្មានសោះឡើយ » ( លូកា ១:៣៧ ) ។