នៅក្នុងគ្រានៃការបាក់ទឹកចិត្ត សូមចងចាំអំពី ស្ត្រីមេម៉ាយនៃស្រុកណាអ៊ីន
ជាពិសេស ពេលយើងមានអារម្មណ៍ថា គេបំភ្លេចយើង ឬព្រងើយកន្តើយដាក់យើង យើងត្រូវតែចងចាំថា ៖ ព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅប្រទានជំនួយដល់ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ក្នុងគ្រាដែលនាងមានអាសន្ន ហើយទ្រង់ក៏នឹងយាងមកជួយយើងផងដែរ ។
ជួនកាលនៅក្នុងគ្រានៃភាពមួយថ្ងៃកាត់មួយថ្ងៃកោនៃជីវិត យើងអាចមានអារម្មណ៍ថា ព្រះពុំសូវសកម្មក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យើងឡើយ ។ លំនាំរបស់យើងហាក់ដូចជានឿយណាយ និងគួរឲ្យធុញទ្រាន់ ។ គ្មានការផ្លាស់ប្តូរច្រើនឡើយ ហើយជួនកាលវាពិបាករកឃើញចំណុចមួយដែលព្រះបានធ្វើអន្តរាគមន៍ដោយផ្ទាល់នៅក្នុងស្ថានភាពរបស់យើង ។ នៅពេលណាដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ជីវិតខ្ញុំផ្ទាល់គ្មានអ្វីសំខាន់ ជារឿយៗខ្ញុំគិតអំពីស្ត្រីម្នាក់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ដែលអាចមានអារម្មណ៍បែបនេះ ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរពុំបានបង្ហាញឈ្មោះរបស់គាត់ទេ ប៉ុន្តែយើងស្គាល់គាត់ដោយសាមញ្ញតាមរយៈឈ្មោះភូមិរបស់គាត់ និងស្ថានភាពអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គាត់ ។
ស្ត្រីនោះគឺជាស្ត្រីមេម៉ាយនៃស្រុកណាអ៊ីន ហើយមានតែលូកាតែប៉ុណ្ណោះដែលកត់ត្រាអំពីដំណើររឿងដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់ ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ស្ត្រីនោះតំណាងឲ្យភាពដ៏ចាំបាច់នៃការងារបម្រើផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ និងរបៀបដែលទ្រង់បានឈោងទៅជួយអ្នកបាក់ទឹកចិត្ត ជាមនុស្សទូទៅនៅក្នុងសង្គមរបស់ទ្រង់ ។ ដំណើររឿងនោះប្រាប់យ៉ាងច្បាស់ថា តើព្រះជ្រាបដឹង និងខ្វល់ព្រះទ័យពីយើងដែរឬអត់ ។
សេចក្តីសង្ខេបខ្លីមួយអំពីអព្ភូតហេតុមកពីលូកាជំពូកទី ៧ បង្ហាញថា ព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅទាន់ ក្បួនដង្ហែសពយកទៅបញ្ចុះមួយ ហើយបានប្រោសយុវជនម្នាក់ឲ្យរស់រានមានជីវិតឡើងវិញប្រកបដោយអព្ភូតហេតុ ។ ប៉ុន្តែមានចំណុចជាច្រើនទៀតដែលត្រូវយល់អំពីរឿងនេះ ។ ដូចជាអព្ភូតហេតុទាំងអស់ដែរ ការយល់ពីបរិបទនៃព្រឹត្តិការណ៍នេះគឺជារឿងសំខាន់ ជាពិសេសជាមួយនឹងអព្ភូតហេតុនេះ ។ ដោយបានបង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់ នៅមជ្ឈមណ្ឌលទីក្រុងយេរូសាឡិម នោះខ្ញុំនឹងចែកចាយជាមួយអ្នកនូវការយល់ដឹងផ្ទាល់ខ្លួនមួយចំនួនអំពីអព្ភូតហេតុនេះ ។
ណាអ៊ីនគឺជាភូមិស្រុកស្រែតូចមួយនៅជំនាន់ព្រះយេស៊ូវ ដែលមានទីតាំងនៅជាប់នឹងភ្នំម៉ូរេ ដែលជាព្រំដែននៅផ្នែកខាងកើតនៃជ្រលងភ្នំជេស្ស្រីល ។ ភូមិនោះនៅដាច់ស្រយាលពីគេ ។ មានតែផ្លូវមួយគត់ដែលអាចនាំទៅដល់ភូមិនោះបាន ។ នៅជំនាន់របស់ព្រះយេស៊ូវ ភូមិនេះមានទំហំតូច ហើយក្រខ្សត់ ហើយវានៅតែមានសភាពដូចនេះតាំងពីគ្រានោះមក ។ នៅគ្រាជាច្រើននៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ទីក្រុងនេះមានផ្ទះ ៣៤ ខ្នង និង មានប្រជាជនតែ ១៨៩ នាក់ប៉ុណ្ណោះ ។១ សព្វថ្ងៃនេះ ភូមិនេះមានប្រជាជនរស់នៅប្រហែល ១៥០០ នាក់ ។
លូកាបានចាប់ផ្តើមដំណើររឿងរបស់លោក ដោយកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូវនៅក្រុងកាពើណិមមួយថ្ងៃមុន ហើយបានព្យាបាលបាវរបស់មេទ័ព ( សូមមើល លូកា ៧:១–១០ ) ។ បន្ទាប់មក យើងរៀនថា « ដល់ថ្ងៃក្រោយមក » ( ខទី ១១ ការគូសបញ្ជាក់បានបន្ថែម ) ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានយាងចូលទៅទីក្រុងមួយហៅថាណាអ៊ីន ដោយមានសិស្សមួយក្រុមធំទៅជាមួយផងដែរ ។ ព្រឹត្តិការណ៍តាមលំដាប់លំដោយនេះគឺសំខាន់ណាស់ ។ ក្រុងកាពើណិមមានទីតាំងនៅភាគខាងជើងនៃឆ្នេរសមុទ្រកាលីឡេ មានកម្ពស់ ១៨៣ ម៉ែត្រក្រោមរយៈកម្ពស់ទឹកសមុទ្រ ។ ណាអ៊ីនមានចម្ងាយ ៤៨ គីឡូម៉ែត្រ នៅទិសនីរតីនៃក្រុងកាពើណិម ដែលមានកម្ពស់ ២១៣ ម៉ែត្រលើរយៈកម្ពស់ទឹកសមុទ្រ ដែលតម្រូវឲ្យមានការឡើងទួលដ៏លំបាកទៅកាន់ភូមិណាអ៊ីន ។ ដើម្បីដើរពីក្រុងកាពើណិមទៅភូមិណាអ៊ីន យ៉ាងហោចណាស់ត្រូវចំណាយពេលពីមួយ ឬពីរថ្ងៃ ។ ថ្មីៗនេះ ក្រុមសិស្សយុវវ័យនៅមជ្ឈមណ្ឌល ប៊ី. វ៉ា. យូ. យេរូសាឡិម ត្រូវចំណាយពេល ១០ ម៉ោង ដើម្បីដើរលើផ្លូវនេះដែលបានចាក់សាបហើយ ។ នេះមានន័យថា ព្រះយេស៊ូវប្រហែលជាបានក្រោកពីព្រលឹមអុល ឬប្រហែលជាយាងដើរអំឡុងពេលយប់ ដើម្បីទៅឲ្យទាន់ក្បួនដង្ហែសពយកទៅបញ្ចុះនោះ « នៅថ្ងៃបន្ទាប់ » ។២
ពេលព្រះគ្រីស្ទយាងទៅដល់ទីក្រុង បន្ទាប់ពីការធ្វើដំណើរដ៏ឆ្ងាយ យុវជនម្នាក់មានអាយុប្រហែលជា ២០ ឆ្នាំជាង ៣ ត្រូវបានគេសែងនៅលើបន្ទះក្តារសពមួយ ។ លូកាប្រាប់យើងថា យុវជននេះគឺជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់របស់ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ ហើយអ្នកប្រាជ្ញមួយចំនួនបកប្រែអត្ថបទភាសាក្រិកដើម្បីបញ្ជាក់ថា ស្ត្រីនោះគ្មានកូនណាផ្សេងទៀតទេ ។៤ អ្នកភូមិមួយក្រុមធំបានហែរហមគាត់នៅក្នុងគ្រាដ៏សោកនាដកម្មនៃអពមង្គលបំផុតក្នុងគ្រួសារនេះ ។
ប្រាកដណាស់ មរណភាពរបស់កូនប្រុសម្នាក់គឺជាសោកនាដកម្មមួយសម្រាប់ម្តាយម្នាក់ ប៉ុន្តែសូមពិចារណាអំពីផលវិបាកសម្រាប់ស្ត្រីមេម៉ាយនេះ ។ តើវាមានសភាពបែបណាទាំងក្នុងផ្នែកសង្គម ខាងវិញ្ញាណ និងហិរញ្ញវត្ថុ ដែលស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់គ្មានអ្នកស្នងមរតកនៅក្នុងពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលជំនាន់បុរាណនោះ ? នៅក្នុងវប្បធម៌នៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ គេជឿថា ពេលស្វាមីស្លាប់ពីមុនចាស់ជរា វាជាទីសម្គាល់មួយស្តីពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះទៅលើអំពើបាប ។ ដូច្នេះហើយ មានមនុស្សមួយចំនួនជឿថា ព្រះបានដាក់ទារុណកម្មលើស្ត្រីមេម៉ាយដែលនៅរស់រានមានជីវិតនេះ ។ នៅក្នុងគម្ពីរនាងរស់ ពេលណាអូមីក្លាយជាស្ត្រីមេម៉ាយទាំងវ័យក្មេង គាត់បានសោកសៅ « លើសពីអ្វីៗទាំងអស់ ព្រះអម្ចាស់បានធ្វើបន្ទាល់ទាស់នឹងខ្ញុំ ហើយព្រះដ៏មានគ្រប់ទាំងព្រះចេស្តាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំខូចចិត្ត » ( នាងរស់ ១:២១ កំណែ International Standard ) ។៥
ពុំគ្រាន់តែមានការឈឺចាប់ខាងវិញ្ញាណ និងផ្លូវចិត្តប៉ុណ្ណោះទេ ស្ត្រីមេម៉ាយនៃស្រុកណាអ៊ីនក៏ជួបនឹងការវិនាសហិចហោចហិរញ្ញវត្ថុ—ដែលអាចប្រឈមមុខនឹងភាពអត់ឃ្លានផងដែរ ។៦ តាមរយៈការរៀបការ ស្ត្រីម្នាក់ត្រូវបានចាត់ឲ្យទទួលបានហិរញ្ញវត្ថុខាងគ្រួសាររបស់ស្វាមីនាង ។ ប្រសិនបើស្វាមីនោះស្លាប់ នោះគេត្រូវផ្ទេរឲ្យទៅកូនប្រុសដែលមានអំណាចកូនច្បងរបស់នាង ។ ឥឡូវនេះ កូនប្រុសដែលមានអំណាចកូនច្បងរបស់ស្ត្រីមេម៉ាយនេះបានស្លាប់ នោះស្ត្រីមេម៉ាយនេះពុំទទួលបានហិរញ្ញវត្ថុអ្វីឡើយ ។ ប្រសិនបើកូនប្រុសគាត់មានអាយុ ២០ ឆ្នាំជាង នោះស្ត្រីមេម៉ាយនេះប្រហែលជាមានអាយុពាក់កណ្តាលអាយុស្ត្រី រស់នៅក្នុងភូមិស្រុកស្រែតូចមួយដែលនៅដាច់ស្រយាលពីគេ ហើយឥឡូវនេះឃើញថា ខ្លួនគាត់គ្មានសល់អ្វីសោះទាំងខាងវិញ្ញាណ សង្គម និងហិរញ្ញវត្ថុ ។
ប្រាកដណាស់ នៅក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លី ពេលអ្នកភូមិបានសែងសពកូនប្រុសរបស់ស្ត្រីនេះយកទៅបញ្ចុះ ព្រះយេស៊ូវបានជួបនឹងក្បួនដង្ហែសព ហើយមាន « ព្រះហឫទ័យក្តួលអាណិតអាសូរដល់គាត់ណាស់ » ( លូកា ៧:១៣ ) ។ ប្រាកដណាស់ នេះអាចជាការវាយតម្លៃទាបបំផុតរបស់លូកា ។ យ៉ាងហោចណាស់ ព្រះយេស៊ូវបានដឹងពីស្ថានភាពអស់សង្ឃឹមដ៏ខ្លាំងបំផុតនៃស្ត្រីមេម៉ាយនេះ ។ ប្រហែលជាគាត់បានចំណាយពេលមួយយប់ដេកលើកម្រាលដីផ្ទះគាត់ ទូលអង្វរព្រះវរបិតាសួគ៌ចង់ដឹងពីមូលហេតុ ។ ប្រហែលជាគាត់បានសួរសំណួរដោយបើកចំហរពីមូលហេតុដែលទ្រង់ តម្រូវឲ្យគាត់រស់នៅតបន្តទៀតនៅលើផែនដីនេះធ្វើអ្វី ។ ឬប្រហែលគាត់មានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចនឹងការបន្តនៅឯកោដែលគាត់នឹងជួបប្រទះ ។ យើងពុំដឹងទេ ។ ប៉ុន្តែយើងដឹងថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះជ្រើសចាកចេញពីក្រុងកាពើណិមភ្លាម ដែលអាចតម្រូវឲ្យទ្រង់ធ្វើដំណើរទាំងយប់ ដើម្បីទៅឲ្យទាន់ក្បួនដង្ហែសពយកទៅបញ្ចុះ ពីមុនពួកគេដាក់សពនោះទៅក្នុងដី ។
មែនហើយ ពេលទ្រង់បានឃើញទឹកភ្នែកដក់នៅមុខគាត់ ពេលស្ត្រីនោះដើរពីក្រោយក្បួនដង្ហែសព ព្រះយេស៊ូវមានព្រះទ័យក្តួលអាណិតអាសូរដល់ស្ត្រីនេះ—ប៉ុន្តែវាបង្ហាញថា សេចក្តីអាណិតអាសូររបស់ទ្រង់កើតមកពីព្រះទ័យដែលទ្រង់បានមានយូរមកហើយ ពីមុនទ្រង់ « បាន » ទៅទាន់ក្បួនដង្ហែសពយកទៅបញ្ចុះនោះ ។ ទ្រង់បានយាងទៅដល់ទីនោះតែម្តង នៅគ្រាដែលស្ត្រីនោះត្រូវការ ។
ព្រះយេស៊ូវបានប្រាប់ស្ត្រីមេម៉ាយនោះ « កុំឲ្យយំ » ( ខទី ១៣ ) ។ ដោយពុំខ្លាចពីក្បួនរិត៍មិនស្អាតស្អំ នោះទ្រង់ « បានពាល់ក្តារមឈូស » ហើយក្បួនដង្ហែ « ក៏ឈប់ » ។ បន្ទាប់មកទ្រង់បានត្រាស់បង្គាប់ថា « អ្នកកំឡោះអើយ ខ្ញុំបង្គាប់អ្នកថា ចូរក្រោកឡើង
អ្នកដែលស្លាប់នោះ ក៏ក្រោកឡើងអង្គុយ ហើយចាប់តាំងនិយាយ ។ រួច [ ព្រះយេស៊ូវ ] ប្រគល់ដល់ម្តាយវិញ ( ខទី ១៤–១៥ ) ។ ជាធម្មតាទេ ហ្វូងអ្នកភូមិ និងអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវប្រាកដជាបានភ្ញាក់ផ្អើល ខណៈដែលទុក្ខសោករបស់ពួកគេបានបែរទៅរកអំណរដ៏បរិសុទ្ធ ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នា « បានសរសើរតម្កើងដល់ព្រះ ដោយពាក្យថា មានហោរាមួយធំបានកើតឡើងក្នុងពួកយើង » ( ខទី ១៦ ) ។ ប៉ុន្តែអព្ភូតហេតនេះក៏បានសង្គ្រោះព្រលឹងមួយដែលអស់សង្ឃឹម ។ ព្រះយេស៊ូវបានជ្រាបថា មានអ្វីមួយមិនប្រក្រតីបានកើតឡើងចំពោះស្ត្រីនេះ—ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលត្រូវបានគេចាត់ទុកមិនសូវសំខាន់នៅក្នុងវប្បធម៌របស់ពួកគេ ។ ស្ថានភាពរបស់គាត់ត្រូវការយកចិត្តទុកដាក់ពីទ្រង់ភ្លាម ទោះបីជាទ្រង់បានធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយដើម្បីទៅដល់ទីនោះចំពេលនោះតែម្តង ។ ទ្រង់ជ្រាបដឹងពីស្ថានភាពអស់សង្ឃឹមរបស់គាត់ ហើយទ្រង់បានយាងទៅយ៉ាងលឿន ។ ប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ( ១៩២៧–២០១៨ ) បានថ្លែងពីសេចក្តីពិតដែលពុំអាចបដិសេធ « ថ្ងៃមួយ ពេលយើងមើលទៅព្រឹត្តិការណ៍ដែលហាក់ដូចជាចៃដន្យក្នុងជីវិតយើង យើងនឹងទទួលស្គាល់ថា ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនោះមិនដូចជាចៃដន្យទៀតឡើយ » ។៧
ឥឡូវនេះ វាត្រូវតែក្លាយជាដំណើររឿងកាន់តែអស្ចារ្យក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីបចំពោះយើង គឺលើកស្ទួយចិត្តយើងដូចព្រឹត្តិការណ៍នេះ ។ វាបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះយេស៊ូវបានដឹងអំពីស្ត្រីមេម៉ាយក្រខ្សត់ ដែលគេបំភ្លេចចោល និងទុរគត៌នេះ ។ ជាពិសេស ពេលយើងមានអារម្មណ៍ថា គេបំភ្លេចយើង ឬព្រងើយកន្តើយដាក់យើង ឬយើងពុំសូវសំខាន់ យើងត្រូវតែចងចាំថា ៖ ព្រះយេស៊ូវបានយាងទៅប្រទានជំនួយដល់ស្ត្រីមេម៉ាយម្នាក់ក្នុងគ្រាដែលនាងមានអាសន្ន ហើយទ្រង់ក៏នឹងយាងមកជួយយើងផងដែរ ។ លើសពីនេះទៀត មេរៀនទីពីរដែលយើងអាចទទួលបានពីគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះយើងគឺ សារៈសំខាន់នៃការឈោងទៅផ្តល់ពរដល់មនុស្សដទៃដែលនៅជុំវិញយើង ។ មនុស្សជាច្រើនដែលយើងស្គាល់នឹងបាក់ទឹកចិត្តយូរម្តងៗ ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចប្រាប់ពួកគេអំពី « បងស្រីណាអ៊ីន » និងរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់ជ្រាបដឹងច្បាស់ពីការបាក់ទឹកចិត្ត និងវិបត្តិផ្ទាល់ខ្លួនដ៏ធំរបស់គាត់ នោះវាអាចប្រែយប់ឲ្យទៅជាថ្ងៃបាន ។ សូមចាំពីការអង្កេតដ៏រំជួលចិត្តមួយរបស់ ប្រធាន ស្ពែនស៊ើរ ដបុលយូ ឃឹមបឹល ( ១៨៩៥–១៩៨៥ ) ៖ « ព្រះស្គាល់យើង ហើយទ្រង់មើលថែយើង ។ ប៉ុន្ដែជាធម្មតាទ្រង់ធ្វើដូចនោះតាមរយៈមនុស្សផ្សេងទៀតដែលបំពេញតម្រូវការរបស់យើង » ។៨
សម្រាប់ខ្ញុំអំឡុងពេលទ្រង់គង់នៅលើផែនដី ក្នុងចំណោមអព្ភូតហេតុទាំងអស់របស់ព្រះយេស៊ូវ មានអព្ភូតហេតុមួយចំនួនគឺទន់ភ្លន់ និងមានចិត្តអាណិតអាសូរដូចជាការប្រទានការងារបម្រើរបស់ទ្រង់ដល់ស្ត្រីមេម៉ាយនៃស្រុកណាអ៊ីន ។ វារំឭកយើងថា យើងសំខាន់ចំពោះទ្រង់ ហើយថាទ្រង់មិនដែលបំភ្លេចយើងឡើយ ។ យើងពុំអាចបំភ្លេចរឿងនោះបានឡើយ ។