មេរៀនទី ២៣ ៖ ថ្ងៃទី ៤
កូរិនថូស ទី២ ៤-៧
សេចក្ដីផ្ដើម
សាវកប៉ុលបានបង្រៀនថា ការសាកល្បង និងការរងទុក្ខក្នុងជីវិតនេះគឺជារឿងបណ្ដោះអាសន្ន ហើយវាតូចបំផុតបើប្រៀបនឹងពរជ័យនៃភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ លោកក៏បានបង្រៀនដល់ពួកបរិសុទ្ធផងដែរអំពីការកាត់សេចក្ដី ហើយបានថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទអាចធ្វើឲ្យយើងបានផ្សះផ្សារនឹងព្រះ ។ ដោយសារប៉ុលបានបន្តកិច្ចការរបស់លោកក្នុងនាមជាអ្នកបម្រើមួយរូបរបស់ព្រះ នោះលោកបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យដកខ្លួនចេញពីគ្រប់ទាំងសេចក្ដីទុច្ចរិត ហើយអរសប្បាយចុះ ព្រោះពួកគេបានមានសេចក្ដីព្រួយ ហើយបានប្រែចិត្ត ។
កូរិនថូស ទី២ ៤
ប៉ុលថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ទោះជាលោកមានសេចក្ដីរងទុក្ខយ៉ាងណាក្ដី ក៏លោកមិនខ្លាច ឬចំបែងចិត្តឡើយ
តើរូបភាពនេះបង្ហាញអំពីអ្វី ? តើមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវគេរុញ អាចនឹងគិតយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះមនុស្សដែលកំពុងរុញគាត់នោះ ?
ទស្សនទូលំទូលាយនៃរូបភាពនេះបង្ហាញថា តាមពិត មនុស្សម្នាក់នោះកំពុងរុញមនុស្សម្នាក់ទៀតពីផ្លូវដែលរថយន្តមួយគ្រឿងកំពុងបរសំដៅមក ។
តើការមើលឃើញស្ថានភាពនេះនៅក្នុងបរិបទ ឬទស្សនមួយទូលំទូលាយ បានផ្លាស់ប្ដូរការកាត់សេចក្ដីរបស់អ្នកទៅលើអ្វីដែលរូបភាពទីមួយបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៤ សាវកប៉ុលបានសរសេរសំបុត្រទៅពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងកូរិនថូស ដើម្បីជួយពួកគេមើលឃើញបរិបទទូលំទូលាយនៃសេចក្ដីវេទនារបស់ពួកគេ ។ នៅពេលអ្នកសិក្សាជំពូកនេះ សូមពិចារណាអំពីរបៀបដែលអ្នកអាចអនុវត្តតាមសេចក្ដីដែលប៉ុលបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធអំពីសេចក្ដីវេទនា ។
នៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៤:១–៧ យើងអានអំពីរបៀបដែលប៉ុលបានអះអាងដល់ពួកបរិសុទ្ធថា លោកបានប្រកាសដំណឹងល្អដល់ពួកគេដោយមានសេចក្ដីពិតពេញលេញ ។ លោកបានបង្រៀនថា សាតាំងដែលជា « ព្រះរបស់លោកិយ ( កូរិនថូស ទី២ ៤:៤ ) សង្វាតរារាំងមនុស្សពីការទទួលយកដំណឹងល្អ ។ ប៉ុលបានប្រៀបធៀបខ្លួនលោក និងពួកអ្នកបម្រើផ្សេងទៀតជាមួយលោក ទៅនឹងថូដីដែលមាននូវ « ទ្រព្យសម្បត្តិ » នៃ « រស្មីពន្លឺនៃដំណើរស្គាល់សិរីល្អរបស់ព្រះ » ( កូរិនថូស ទី២ ៤:៦–៧ ) ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី២ ៤:៨–៩ ដោយស្វែងរកថាតើប៉ុលបានរៀបរាប់អំពីឧបសគ្គនៃការងាររបស់លោកជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាយ៉ាងដូចម្ដេច ។
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាប៉ុលអាចរក្សាឥរិយាបថវិជ្ជមានបាន កាលលោកបានជួបនឹងឧបសគ្គទាំងនេះ ?
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៤:១១–១៤ ប៉ុលបានបង្រៀនថា ទោះបីជាមនុស្សខ្លះនឹងស្លាប់ដោយសារដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក្ដី ក៏សេចក្ដីស្លាប់របស់ពួកគេនឹងជារឿងបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី២ ៤:១៤–១៦ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលប៉ុលបានដឹង ដែលវាបានជួយលោកឲ្យប្រឈមនឹងការសាកល្បង និងសេចក្ដីបៀតបៀន ។
ឃ្លា « ទោះបើមនុស្សខាងក្រៅរបស់យើងខ្ញុំ កំពុងតែពុករលួយទៅក៏ពិតមែន តែនៅខាងក្នុងកំពុងតែកែប្រែជាថ្មីឡើងរាល់ថ្ងៃជានិច្ចវិញ » ( កូរិនថូស ទី២ ៤:១៦ ) មានន័យថា ទោះបីជាប៉ុល និងពួកដៃគូរបស់លោកនឹងស្លាប់ខាងរូបកាយក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែវិញ្ញាណពួកលោកត្រូវបានពង្រឹងជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី២ ៤:១៧–១៨ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីពិតនានា ដែលប៉ុលបានបង្រៀនដល់ពួកបរិសុទ្ធអំពីការសាកល្បង និងការរងទុក្ខ ។
សេចក្ដីពិតមួយដែលយើងអាចរៀនចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះគឺថា ការសាកល្បង និងការរងទុក្ខរបស់យើងនៅក្នុងជីវិតនេះគឺមានភាពតូចតាចបើប្រៀបធៀបទៅនឹងពរជ័យ និងការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បជានិច្ចដែលកើតមាននៅពេលយើងកាន់ខ្ជាប់វាដោយស្មោះត្រង់ ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
ហេតុអ្វីវាជារឿងសំខាន់ដែលត្រូវមើលឃើញការរងទុក្ខរបស់យើងនៅក្នុងបរិបទទូលំទូលាយនៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ?
-
តើនៅពេលណាដែលអ្នកធ្លាប់ឃើញមនុស្សម្នាក់បន្តរឹងមាំនៅក្នុងការសាកល្បង ដោយសារពួកគេបានមើលឃើញការរងទុក្ខរបស់ខ្លួននៅក្នុងបរិបទទូលំទូលាយនៃផែនការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ?
-
កូរិនថូស ទី២ ៥
ប៉ុលបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធអំពីការកាត់សេចក្ដី និងដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
បត់ក្រដាសមួយសន្លឹកជាពីរ ។ លាក្រដាសមកវិញ ។ សូមសរសេរឈ្មោះរបស់អ្នកនៅផ្នែកម្ខាងនៃក្រដាស រួចសរសេរ ព្រះវរបិតាសួគ៌ នៅផ្នែកម្ខាងទៀត ។ នៅពេលយើងចាប់កំណើតនៅលើផែនដី យើងបានចាកចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ សូមហែកក្រដាសជាពីរ ហើយដាក់ក្រដាសទាំងពីរនោះឲ្យដាច់ពីគ្នា ។ សូមពិចារណាថា តើក្រដាសដែលបានហែកនោះអាចតំណាងឲ្យអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅពេលយើងបានចាកចេញពីវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ហើយមកចាប់កំណើតលើផែនដីដើម្បីដកពិសោធន៍ជីវិតរមែងស្លាប់ ។ នៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៥ យើងអានអំពីសេចក្ដីពិតមួយចំនួនដែលប៉ុលបានចែកចាយ ដែលអាចជួយយើងយល់អំពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីត្រឡប់ទៅឯវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌វិញ ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី២ ៥:៦–១០ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីពិតនានា ដែលអាចជួយយើងរក្សាទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ដោយមានទស្សនវិស័យ ។ អ្នកអាចគូសចំណាំ ឬ កត់ចំណាំនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នកនូវអ្វីដែលអ្នករកឃើញ ។
ខាងក្រោមនេះគឺជាសេចក្ដីពិតចំនួនពីរ ដែលយើងអាចរៀនចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះ ៖ ដោយសារយើងបែកចេញពីព្រះនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ នោះយើងត្រូវដើរដោយសេចក្ដីជំនឿ ហើយពុំមែនដោយការមើលឃើញនោះទេ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងកាត់សេចក្ដីយើងម្នាក់ៗ ស្របតាមអ្វីដែលយើងបានធ្វើនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។
សូមគិតអំពីអត្ថន័យនៃ « ការដើរដោយជំនឿ [ ហើយ ] មិនមែនដោយមើលឃើញ » ( កូរិនថូស ទី២ ៥:៧ ) ។ តើនរណាម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់ ដែលដើរដោយជំនឿ ហើយមិនមែនដោយមើលឃើញ ?
សូមពិចារណាអំពីអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកក្នុងការសង្វាត « ឲ្យបានគាប់ដល់ [ ព្រះអម្ចាស់ ] » ( កូរិនថូស ទី២ ៥:៩ ) ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី២ ៥:១៥–១៦ ដោយស្វែងរកអ្វីដែលពួកអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទធ្វើដោយសារតែដង្វាយធួន ។ សូមអានផងដែរនៅក្នុង ការបកប្រែដោយ យ៉ូសែប ស៊្មីធ កូរិនថូស ទី២ ៥:១៦ ( នៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៥:១៦ លេខយោង a ) ។ ឃ្លា « យើងខ្ញុំមិនរស់ខាងឯសាច់ឈាមទៀតទេ » មានន័យថា យើងចាកចេញពីជីវិតខាងលោកិយ ។
នៅលើក្រដាសដែលមានសរសេរឈ្មោះរបស់អ្នក សូមសរសេរសេចក្ដីដែលអ្នកបានរៀនអំពីរបៀបរស់នៅដែលអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគួរតែមាន ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី២ ៥:១៧–១៩ ដោយស្វែងរកថា តើដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាចជួយយើងឲ្យត្រឡប់ទៅវត្តមានរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌វិញបានតាមរបៀបណា ។ អ្នកអាចគូសចំណាំ ឬ កត់ចំណាំនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់អ្នកនូវអ្វីដែលអ្នករកឃើញ ។
សូមសរសេរសេចក្ដីពិតខាងក្រោមនេះនៅលើក្រដាសដែលមានពាក្យ « ព្រះវរបិតាសួគ៌ » ៖ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងអាចប្រែក្លាយជាមនុស្សថ្មី ហើយបានផ្សះផ្សារនឹងព្រះ ។
តើអ្នកគិតថា ឃ្លា « កើតជាថ្មី » ( កូរិនថូស ទី២ ៥:១៧ ) មានន័យដូចម្ដេច ?
សូមភ្ជាប់ក្រដាសទាំងពីរជាមួយគ្នាវិញ ។ ដើម្បីបានផ្សះផ្សាជាមួយព្រះមានន័យថា តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ យើងអាចបានកែប្រែ ហើយធ្វើឲ្យបរិសុទ្ធ ដែលមានន័យថា យើងបានកើតជាថ្មី ដើម្បីយើងអាចត្រឡប់ទៅរស់នៅក្នុងវត្តមាននៃព្រះវរបិតាសួគ៌វិញ ។
នៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៥:២០–២១ យើងអានថា ប៉ុលបានចាត់ទុកខ្លួនលោក ព្រមទាំងអ្នកទាំងឡាយដែលបង្រៀនជាមួយលោកថាជា « ទូតតំណាងព្រះគ្រីស្ទ » ហើយលោកបានដាស់តឿនពួកបរិសុទ្ធឲ្យផ្សះផ្សានឹងព្រះ ។
កូរិនថូស ទី២ ៦
ប៉ុលពិពណ៌នាអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិនៃពួកអ្នកបម្រើព្រះ ហើយលោកទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យដកខ្លួនចេញពីចំណោមពួកទុច្ចរិត
តើអ្នកធ្លាប់ត្រូវបានគេចំអក ឬ ទិតៀននៅពេលអ្នកព្យាយាមបម្រើ ឬជួយនរណាម្នាក់ដែរឬទេ ? នៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៦:១–១៣ យើងអានអំពីរបៀបដែលប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើជាអ្នកបម្រើនៃព្រះ ហើយមានចិត្តអត់ធ្មត់ ហើយប្រុងប្រយ័ត្នកុំឲ្យបាក់ទឹកចិត្ត ទោះជាត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តមិនល្អក៏ដោយ ។
នៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៦:១៤–១៨ យើងអានថា ប៉ុលបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធអំពីពរជ័យនៃការដកខ្លួនចេញពីសេចក្ដីទុច្ចរិត ។
សូមបំពេញតារាងខាងក្រោមដោយអាន កូរិនថូស ទី២ ៦:១៤–១៨ រួចស្រង់ដំបូន្មានរបស់ប៉ុល និង ការសន្យាដែលជាប់ទាក់ទង ៖
|
ទូន្មានពួកបរិសុទ្ធ |
ការសន្យាមកពីព្រះអម្ចាស់ |
|---|---|
នៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៦:១៥ ពាក្យ ត្រូវអ្វីនឹងគ្នា មានន័យថា ចុះសម្រុង ពាក្យ អារក្សបេលាល មានន័យថា សេចក្ដីទុច្ចរិត ( សូមមើល Bible Dictionary « Belial » ) និង អ្នកដែលមិនជឿ សំដៅទៅលើជនដែលមិនមានជំនឿ ឬ ជនដែលជឿទៅលើព្រះខុសឆ្គង ។ នៅជំនាន់គ្រឹស្តសាសនិកជនពីបុរាណ ជនទាំងឡាយដែលមិនមែនជាគ្រិស្តសាសនិកជនគឺជាអ្នកដែលមិនជឿ ។
ឃ្លា « ញែកខ្លួនទៅដោយឡែក » និង « កុំឲ្យពាល់របស់ស្មោកគ្រោក » ( ខទី ១៧ ) គឺជាការព្រមានឲ្យចៀសវាងពីការថ្វាយបង្គំរូបសំណាក និង ការប្រតិបត្តិខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ ហើយក៏អនុវត្តនៅក្នុងជំនាន់របស់យើងនេះដែរ ។ « ប៉ុលបានប្រដូចពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូសទៅនឹង ‹ វិហារនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ › ( កូរិនថូស ទី២ ៦:១៦ ) ។ ក្រោយមកលោកបានហាមឃាត់ពួកគេពីការមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកថ្វាយបង្គំរូបសំណាក ឬ ចូលរួមក្នុងការប្រតិបត្តិដែល ‹ មិនស្អាត › ( សូមមើល អេសាយ ៥២:១១ ) ។ នៅក្នុងការបង្រៀនទាំងនេះ ប៉ុលបានរំឭកឡើងវិញអំពីការសន្យាមួយដែលបានធ្វើជាមួយរាស្ត្ររបស់ព្រះកាលពីបុរាណ—ថាប្រសិនបើពួកគេនឹង ‹ ចេញពីកណ្តាល › ពួកទុច្ចរិត លំដាប់នោះព្រះនឹងគង់នៅកណ្ដាលពួកគេ ហើយធ្វើជាព្រះរបស់ពួកគេ ( កូរិនថូស ទី២ ៦:១៧ សូមមើលផងដែរ … យេរេមា ៣២:៣៨ និង អេសេគាល ១១:១៩–២០ ) » ( New Testament Student Manual [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ៤០២ ) ។ ប៉ុលបានព្រមានជាពិសេសដល់សមាជិកឲ្យចៀសវាងពីការថ្វាយបង្គំខុសឆ្គង ពួកថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និង ការប្រតិបត្តិខុសឆ្គង គឺដូចជាព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់បានបង្រៀនមនុស្សឲ្យថ្វាយបង្គំព្រះ ហើយក្លាយជារាស្ត្រដ៏ជម្រើសរបស់ទ្រង់ដោយបដិសេធរាល់ព្រះដទៃៗទៀតដែរ ។
គោលការណ៍មួយដែលយើងអាចរៀនចេញពី កូរិនថូស ទី២ ៦:១៤–១៨ គឺថា នៅពេលយើងចេញពីការប្រតិបត្តិខុសឆ្គង និង អ្វីដែលមិនស្អាត នោះព្រះអម្ចាស់នឹងទទួលយកយើង ។ ( គោលការណ៍នេះពុំមានន័យថា យើងប្រព្រឹត្តដោយគំរោះគំរើយដាក់មនុស្សដែលមានជំនឿខុសពីយើង ឬ ពុំប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយពួកគេនោះទេ ) ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
នៅជំនាន់របស់យើង តើការចេញពីការប្រតិបត្តិខុសឆ្គង និង អ្វីដែលមិនស្អាត មានន័យដូចម្ដេច ? ( សូមមើល គ. និង ស. ១:១៥–១៦ ) ។
-
តើនៅពេលណាខ្លះដែលអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថាមានពរដោយសារអ្នកបានចេញពីស្ថានភាព ដែលអាចដឹកនាំអ្នកចេញពីព្រះអម្ចាស់ ?
-
កូរិនថូស ទី២ ៧
ប៉ុលរីករាយចំពោះការប្រែចិត្តដ៏ពិតរបស់ពួកបរិសុទ្ធ
នៅក្នុង កូរិនថូស ទី២ ៧ សាវកប៉ុលបានបង្រៀនថា លោក និង ដៃគូផ្សព្វផ្សាយសាសនារបស់លោក បានពុះពារឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនាដ៏លំបាកនៅស្រុកម៉ាសេដូន ទីតុសបាននាំពាក្យពីក្រុងកូរិនថូសដែលបានធ្វើឲ្យប៉ុលពេញទៅដោយអំណរ និង ការសម្រាលទុក្ខ ។ ប៉ុលបានផ្ញើសំបុត្រមួយច្បាប់កាលពីមុនទៅក្រុងកូរិនថូស ដោយអំពាវនាវឲ្យពួកបរិសុទ្ធមួយចំនួនប្រែចិត្ត ចំណែកឯទីតុសបានជម្រាបលោកអំពីការឆ្លើយតបរបស់សមាជិកសាសនាចក្រ ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី២ ៧:៨–១០ ដោយស្វែងរកថា តើពួកបរិសុទ្ធនៅក្រុងកូរិនថូសបានឆ្លើយតបយ៉ាងដូចម្ដេចទៅនឹងសំបុត្ររបស់ប៉ុល ។
ហេតុអ្វីបានជាប៉ុលមានចិត្តរីករាយ នៅពេលពួកបរិសុទ្ធមានអារម្មណ៍ព្រួយដោយសារតែសំបុត្ររបស់លោក ?
សូមពិចារណាថាតើសេចក្ដីព្រួយដែលអ្នកមានចំពោះអំពើបាបគឺជាសេចក្ដីព្រួយដែល « នាំឲ្យប្រែចិត្តឡើង ប្រយោជន៍ឲ្យបានសង្គ្រោះ » ឬជា « សេចក្តីព្រួយរបស់លោកីយ៍ » ( កូរិនថូស ទី២ ៧:១០ ) ដែលមានន័យថា អ្នកសោកស្ដាយដែលត្រូវគេឃើញ ហើយត្រូវប្រឈមមុខនឹងលទ្ធផលនៃទង្វើខុសឆ្គងរបស់អ្នក ។
សូមអាន កូរិនថូស ទី២ ៧:១១ ដោយស្វែងរកប្រភេទនៃការផ្លាស់ប្ដូរដែលពួកបរិសុទ្ធបានមាននៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ដោយសារសេចក្ដីព្រួយរបស់ពួកគេបានជួយពួកគេឲ្យប្រែចិត្ត ។
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា កូរិនថូស ទី២ ៤-៧ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖