មេរៀនទី ២៨ ៖ ថ្ងៃទី ១
ហេព្រើរ ៥-៦
សេចក្តីផ្ដើម
សាវកប៉ុលបានបង្រៀនថា អស់អ្នកដែលទទួលបព្វជិតភាពត្រូវតែបានហៅដោយព្រះ ហើយថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវ « ព្រះបានតាំងងារទ្រង់ [ ជា ] សម្តេចសង្ឃ ( សង្ឃជាន់ខ្ពស់ ) តាមរបៀបលោកមិលគីស្សាដែក (ហេព្រើរ ៥:១០) ។ ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តសមាជិកសាសនាចក្រ ឲ្យមានភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម មានសេចក្តីជំនឿ ការអត់ធ្មត់ និង សេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងការទទួលបាននូវការសន្យារបស់ព្រះ ។
ហេព្រើរ ៥
ប៉ុលបង្រៀនថា អស់អ្នកដែលទទួលបព្វជិតភាពត្រូវបានហៅមកពីព្រះ
សូមស្រមៃថា មនុស្សដែលយើងស្គាល់ម្នាក់សរសេរពាក្យ វេជ្ជបណ្ឌិត នៅលើក្រដាសមួយសន្លឹក ហើយខ្ទាស់វានៅលើអាវរបស់គាត់ ។ ទោះបីជាគាត់កំពុងពាក់ស្លាកនោះបង្ហាញពីមុខងារជាត្រឹមត្រូវក្តី តើអ្នកមានក្តីបារម្ភអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់នោះ ព្យាយាមវះកាត់អ្នក បន្ទាប់ពីអ្នកមានគ្រោះថ្នាក់នោះ ? តើអ្នកមានក្តីបារម្ភអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើគាត់បានពាក់ស្លាកដែលបង្ហាញពីមុខងារជា មន្ត្រីអនុវត្តច្បាប់ ហើយបានព្យាយាមផាកពិន័យអ្នកដោយសារអ្នកធ្វើអ្វីមួយខុស ?
ហេតុអ្វីអ្នកមានការស្ទាក់ស្ទើរ ដើម្បីទុកចិត្តបុគ្គលនេះឲ្យធ្វើកិច្ចការដែលទាក់ទងនឹងមុខងាររបស់គាត់ ?
ទោះបីជាការពាក់ស្លាកឈ្មោះជាមួយនឹងងារត្រឹមត្រូវក្តី បុគ្គលនេះខ្វះនូវសិទ្ធិអំណាច និង សមត្ថភាពចាំបាច់ដើម្បីធ្វើកិច្ចការទាំងនោះ ។ គឺដូចជាសង្គមមនុស្សដែលបានបង្កើតវិធីនានា ដើម្បីទទួលបានសិទ្ធិអំណាច ឲ្យសម្រេចបាននូវការទទួលខុសត្រូវជាក់លាក់នានា នោះព្រះបានបង្កើតវិធីមួយដើម្បីទទួលបានសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ឲ្យសម្រេចបាននូវការទទួលខុសត្រូវនៅក្នុងសាសនាចក្រទ្រង់ ។ នៅពេលអ្នកសិក្សា ហេព្រើរ ៥ សូមរកមើលលំនាំដែលព្រះបានបង្កើតឡើងដើម្បីទទួលបានសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ។
សាវកប៉ុលបានពិពណ៌នាពីព្រះអង្គសង្គ្រោះថាជា « សម្តេចសង្ឃ ( សង្ឃជាន់ខ្ពស់ ) យ៉ាងធំមួយអង្គ » (ហេព្រើរ ៤:១៤ ) ។ សូមអាន ហេព្រើរ ៥:១–៣ ដោយរកមើលអ្វីដែលប៉ុលបានបង្រៀនអំពីតួនាទីរបស់សង្ឃជាន់ខ្ពស់នៅក្នុងចំណោមពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលក្រោមក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ ។
« នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យលោកម៉ូសេ អ្នកកាន់តំណែងជាអធិបតីនៃបព្វជិតភាពអើរ៉ុន ត្រូវបានហៅថាជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ ។ តំណែងនេះត្រូវបានផ្តល់ឲ្យជាតំណពូជ ហើយចាប់តាំងពីកូនច្បងក្នុងចំណោមគ្រួសារអើរ៉ុន អើរ៉ុនផ្ទាល់គឺជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដំបូងគេនៃលំដាប់បព្វជិតភាពអើរ៉ុន » ។ ជាទូទៅ សង្ឃជាន់ខ្ពស់បម្រើពេញមួយជីវិតរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែទីបំផុតតំណែងនេះត្រូវបានរឹបអូសយកដោយពួកទុច្ចរិត ។ « ិង ពួករ៉ូម ។ តំណែងនេះត្រូវបានដាក់បំពេញដោយបុរសចំនួន ២៨ រូបនៅចន្លោះឆ្នាំ ៣៧ មុន គ. ស. និង គ. ស. ៦៨ » ( Bible Dictionary « High priest » ) ។
សូមអាន ហេព្រើរ ៥:៤ ដោយរកមើលថា តើសង្ឃជាន់ខ្ពស់ត្រូវបានជ្រើសរើសតាមរបៀបណា ។
ដើម្បីយល់ពីរបៀបដែល អើរ៉ុនត្រូវបាន « ហៅពីព្រះ » ( ហេព្រើរ ៥:៤) សូមអាន និក្ខមនំ ២៨:១ ដែលកត់ត្រាអំពីទំនាក់ទំនង ដែលបានកើតឡើងរវាងព្រះ និង ម៉ូសេនៅលើភ្នំស៊ីណាយ ។
សូមពិចារណាអំពីមូលហេតុដ៏សំខាន់ដែល ព្រះបានបើកសម្តែងការហៅរបស់អើរ៉ុនដល់ម៉ូសេ ជាជាងដល់អើរ៉ុនផ្ទាល់ ឬ នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត ។ ម៉ូសេគឺជាព្យាការី ហេតុដូច្នោះហើយ លោកមានសិទ្ធិអំណាចដើម្បីទទួលវិវរណៈបែបនោះ ហើយគ្រប់គ្រងការប្រើប្រាស់បព្វជិតភាពនៅលើផែនដី ។
ចេញពីការណែនាំរបស់ប៉ុលនៅក្នុង ហេព្រើរ ៥:៤ យើងរៀនថា អស់អ្នកដែលត្រូវបានតែងតាំងនូវបព្វជិតភាពត្រូវតែបានហៅពីព្រះ តាមរយៈវិវរណៈដោយអ្នកបម្រើដែលមានសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ។ នៅក្នុងសាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះ អ្នកដឹកនាំបព្វជិតភាពដែលមានសិទ្ធិអំណាចត្រូវសម្ភាសបុគ្គលម្នាក់ៗសម្រាប់ការតែងតាំង ហើយស្វែងរកការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដើម្បីកំណត់ថា ការត្រៀមខ្លួន និង ភាពសក្តិសមរបស់បុគ្គលរួចរាល់ ដើម្បីទទួលការតែងតាំងនូវបព្វជិតភាព ។
តើសេចក្ដីពិតនេះ ទាក់ទងនឹងដំណើរការនៃការហៅមនុស្សឲ្យបម្រើនៅក្នុងមុខងារផ្សេងៗនៅក្នុងសាសនាចក្រយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអាន មាត្រានៃសេចក្តីជំនឿ ១:៥ ដោយរកមើលរបៀបដែលសេចក្តីពិតមុនៗបានរកឃើញនៅក្នុង ហេព្រើរ ៥:៤ ហើយការដែលត្រូវបាន « ព្រះទ្រង់ហៅប៉ុណ្ណោះ តួយ៉ាងដូចជាលោកអើរ៉ុន » គឺឆ្លុះបញ្ជាំងនៅក្នុងការសរសេររបស់ព្យាការីយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ការព្យាករ សំដៅលើវិវរណៈ ។
យោងតាមមាត្រានៃសេចក្ដីជំនឿខទីប្រាំ ជាមួយនឹងការ « ត្រូវតែបានហៅពីព្រះ ដោយការព្យាករ » តើមានអ្វីទៀតត្រូវតែកើតឡើងចំពោះនរណាម្នាក់ឲ្យទទួលបាននូវសិទ្ធិអនុញ្ញាត « ដើម្បីនឹងផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយប្រព្រឹត្តពិធីបរិសុទ្ធទាំងឡាយនៃដំណឹងល្អ ? »
ទាំងក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ និង ថ្មីកត់ត្រាថា ព្យាការី អ្នកកាន់បព្វជិតភាព និង គ្រូបង្រៀនដំណឹងល្អ ទទួលការហៅរបស់ពួកគេតាមរយៈការដាក់ដៃលើដោយអ្នកកាន់បព្វជិតភាពដែលមានសិទ្ធិអំណាច ( សូមមើល ជនគណនា ២៧:១៨–២៣, កិច្ចការ ៦:៥–៦, ១៣:២–៣, ធីម៉ូថេទី ១ ៤:១៤) ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរមួយ ឬ សំណួរទាំងពីរខាងក្រោមនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
តើដំណើរការនៃការហៅមនុស្សឲ្យបម្រើក្នុងតំណែងនានានៅក្នុងសាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះ ឆ្លុះបញ្ជាំងពីលំនាំដែលបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរដោយរបៀបណា ?
-
ហេតុអ្វីវាសំខាន់ដើម្បីដឹងថា សិទ្ធិអំណាចបព្វជិតភាពអាចទទួលបានតែតាមវិធីនេះប៉ុណ្ណោះ ?
-
សូមអាន ហេព្រើរ ៥:៥–៦ ដោយរកមើលថានរណាបានប្រទានសិទ្ធិអំណាចដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
យោងតាមខគម្ពីរទាំងនេះ ព្រះវរបិតាសួគ៌បានប្រទានបព្វជិតភាពដល់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ទ្រង់គឺជា « សង្ឃនៅអស់កល្បជានិច្ច តាមរបៀបលោកមិលគីស្សាដែក » ( ហេព្រើរ ៥:៦ ) ។
តំណែងមួយនៅក្នុងបព្វជិតភាពមិលគីស្សាដែក គឺតំណែងសង្ឃជាន់ខ្ពស់ « អនុវត្តចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក្នុងនាមជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដ៏អស្ចារ្យ ។ លោកអ័ដាម និងពួកអយ្យកោទាំងអស់ក៏ជាសង្ឃជាន់ខ្ពស់ដែរ ។ សព្វថ្ងៃនេះ ពួកសង្ឃជាន់ខ្ពស់ជាអធិបតីបីនាក់ បង្កើតបានជាគណៈប្រធាននៃសាសនាចក្រ ហើយត្រួតត្រាលើអស់ទាំងពួកអ្នកកាន់បព្វជិតភាព និងលើសមាជិកក្នុងសាសនាចក្រ ។ មានបុរសដែលសក្ដិសមថែមទៀត ត្រូវបានតែងតាំងឡើងជាពួកសង្ឃជាន់ខ្ពស់ តាមដែលសមនៅក្នុងសាសនាចក្រសព្វថ្ងៃនេះ » ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សង្ឃជាន់ខ្ពស់ » scriptures.lds.org ) ។
សូមអាន ហេព្រើរ ៥:៧–១០ ហើយគិតពីការគូសចំណាំនៅក្នុង ខទី ៩ អំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រែក្លាយ ។ ខទី ៧–៨ សំដៅលើមិលគីស្សាដែក ជាព្យាការី និង ស្តេចដែលបានរស់នៅអំឡុងជំនាន់អ័ប្រាហាំ ។
អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានបង្រៀនថា ខគម្ពីរទាំងនេះ « សំដៅលើទាំងមិលគីស្សាដែក និង ព្រះគ្រីស្ទ ដោយសារមិលគីស្សាដែកគឺជាគំរូអំពីព្រះគ្រីស្ទ ហើយថាកិច្ចការបម្រើរបស់ព្យាការី ជាគំរូ និង ជាស្រមោលអំពីព្រះអម្ចាស់របស់យើង » ( Doctrinal New Testament Commentary ភាគទី ៣ [ ឆ្នាំ ១៩៦៥–៧៣ ] ៣:១៥៧ ) ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរដូចតទៅនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជា « មេបង្កើតនៃសេចក្តីសង្គ្រោះដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ( ហេព្រើរ ៥:៩ ) ចំពោះអស់អ្នកដែលធ្វើតាមទ្រង់តាមរបៀបណា ?
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង ហេព្រើរ ៥:១១–១៤ ប៉ុលបានបង្ហាញពីបំណងប្រាថ្នា ដើម្បីបង្រៀនបន្ថែមទៀតអំពីប្រធានបទនេះ ប៉ុន្តែបានមានប្រសាសន៍ថា ប្រជាជនមានការខ្វះខាតការយល់ដឹង និង ភាពចាស់ទុំខាងវិញ្ញាណ ដើម្បីយល់បន្ថែមការបង្រៀនដ៏អស្ចារ្យផ្សេងទៀត ។
ហេព្រើរ ៦
ពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានលើកទឹកចិត្ត ឲ្យមានភាពឧស្សាហ៍ព្យាយាម មានសេចក្តីជំនឿ ការអត់ធ្មត់ និង សេចក្តីសង្ឃឹមក្នុងការទទួលបាននូវការសន្យារបស់ព្រះ
ព្រះបានសន្យាដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់នូវពរជ័យដូចជា មានភាពសុខសាន្ត សុភមង្គល ការអភ័យទោស ទទួលចម្លើយចំពោះការអធិស្ឋាន ពរជ័យនានារួមបញ្ចូលនៅក្នុងពររបស់លោកអយ្យកោ ការរស់ឡើងវិញ និង ជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ ពរជ័យមួយចំនួននោះ ត្រូវបានប្រទានឲ្យយើងតាមលក្ខខណ្ឌនៃជម្រើសរបស់យើង ។
តើពរជ័យណាមួយដែលអ្នកទន្ទឹងរង់ចាំទទួលនោះ ?
ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុង ហេព្រើរ ៦ ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តដល់ពួកបរិសុទ្ធកុំឲ្យបោះបង់ការព្យាយាមទទួលបាននូវពរជ័យដែលព្រះអម្ចាស់បានសន្យា ។ នៅពេលអ្នកអានជំពូកនេះ សូមរកមើលសេចក្ដីពិតដែលអាចជួយអ្នកឲ្យទទួលបានពរជ័យដែលព្រះបានសន្យា ។
សូមអាន ហេព្រើរ ៦:១–៣ ដោយរកមើលអ្វីដែលប៉ុលបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធឲ្យបន្តធ្វើទៀត ។ សូមកត់សម្គាល់ថា ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហេព្រើរ ៦:១ ( នៅក្នុង សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ ) បានចែងថា « ដូច្នេះដោយ ពុំ បែរចេញពីគោលការណ៍ទាំងឡាយនៃគោលលទ្ធិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ » ( បានបន្ថែមអក្សរទ្រេត ) ។ ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ហេព្រើរ ៦:៣ ( នៅក្នុង សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ ) ថ្លែងថា « ហើយយើងរាល់គ្នានឹងជឿនទៅមុខ ទៅរកភាពដ៏ល្អឥតខ្ចោះ បើសិនជាព្រះទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យ » ។
ដើម្បីមានភាពល្អឥតខ្ចោះមានន័យថា ការមានភាពចាស់ទុំ ឬ មិនខ្វះលក្ខណៈខាងវិញ្ញាណ ( សូមមើល សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « ល្អឥតខ្ចោះ » scriptures.lds.org) ។ យើងអាននៅក្នុង ហេព្រើរ ៦:១–២ ថាគោលការណ៍ និង ពិធីបរិសុទ្ធនៃដំណឹងល្អទីមួយ បង្កើតបានជាគ្រឹះ ដែលយើងគប្បីស្ថាបនាខ្លួននៅលើនោះ នៅពេលពេលយើងបន្តដើរឆ្ពោះទៅរកភាពល្អឥតខ្ចោះ ឬ ការចាស់ទុំខាងវិញ្ញាណ ។
ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុង ហេព្រើរ ៦:៤–៨ ប៉ុលបានពិពណ៌នាពី អស់អ្នកដែលត្រូវបានហៅថាជា កូនហិនវិនាស—អស់អ្នកដែលមានចំណេះដឹងពេញលេញ និង ឥតខ្ចោះថាព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ ហើយក្រោយមកបានបែរចេញពីសេចក្តីពិតនេះ ព្រមទាំងក្លាយជាសត្រូវរបស់ព្រះ ។ ប៉ុលបានប្រៀបធៀបបុគ្គលទាំងនោះជាមួយនឹងពួកបរិសុទ្ធ ដែលលោកបានការលើខ្នងសំបុត្រនេះ ដែលបានធ្វើការនៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះគ្រីស្ទ ( សូមមើល ហេព្រើរ ៦:៩–១០ ) ។
សូមអាន ហេព្រើរ ៦:១១-១៥ ដោយរកមើលអ្វីដែលប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើ នៅពេលពួកគេបន្តដើរឆ្ពោះទៅរកការគ្រងមរដកនៃពរជ័យរបស់ព្រះដែលបានសន្យា ។ វាអាចមានប្រយោជន៍ដើម្បីដឹងថាឃ្លា « បានសម្តែងចេញជាចិត្តឧស្សាហ៍ដូចគ្នាទាំងអស់ ប្រយោជន៍ឲ្យបានសេចក្តីជំនឿដ៏ពេញលេញរបស់សេចក្តីសង្ឃឹម » នៅក្នុង ខទី ១១ សំដៅលើការមានចិត្តឧស្សាហ៍រហូតដល់យើងទទួលពរជ័យរបស់ព្រះដែលបានសន្យា ។
ប៉ុលបានពិពណ៌អំពីអ័ប្រាហាំថាជាគំរូនៃការមានចិត្តឧស្សាហ៍ សេចក្តីជំនឿ និង ការអត់ធ្មត់នៅក្នុងការព្យាយាមទទួលពរជ័យរបស់ព្រះដែលបានសន្យា ។ អ័ប្រាហាំមានអាយុ ៧៥ ឆ្នាំ កាលព្រះបានសន្យាដល់លោកឲ្យមានពូជពង្ស ហើយក្រោយមកលោកបានរង់ចាំ ២៥ឆ្នាំដោយសេចក្តីជំនឿទម្រាំការសន្យានោះបានសម្រេច តាមរយៈកំណើតរបស់អ៊ីសាក ។ ចេញពីការណែនាំរបស់ប៉ុល យើងរៀនថា តាមរយៈការឧស្សាហ៍រហូតដល់ទីបំផុត មានសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយមានការអត់ធ្មត់ នោះយើងអាចទទួលបានពរជ័យរបស់ព្រះដែលបានសន្យា ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីការឧស្សាហ៍ព្យាយាម សេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ការអត់ធ្មត់មានសារៈសំខាន់ នៅពេលយើងព្យាយាមដើម្បីទទួលបាននូវពរជ័យរបស់ព្រះដែលបានសន្យា ?
-
តើនៅពេលណាដែលអ្នកបានទទួលពរជ័យដែលបានសន្យា តាមរយៈការឧស្សាហ៍ព្យាយាម សេចក្តីជំនឿ លើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង ការអត់ធ្មត់ ?
-
ដូចបានកត់ត្រានៅក្នុង ហេព្រើរ ៦:១៦–១៨ ប៉ុលបានបង្រៀនថា ព្រះនឹងរក្សាការសន្យារបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ពុំដែរកហុកឡើយ ។ ហេតុដូច្នោះហើយ យើងអាចមានសង្ឃឹមនៅក្នុងការសន្យារបស់ទ្រង់ ហើយទទួលបានការអះអាងចំពោះការបំពេញនូវការសន្យាទាំងនោះ ។
សូមអាន ហេព្រើរ ៦:១៩-២០ ដោយរកមើលពីរបៀបដែលសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើង នៅក្នុងការសន្យារបស់ព្រះជះឥទ្ធិពលក្នុងជីវិតរបស់យើង ។
សេចក្តីពិតមួយដែលយើងអាចរកឃើញនៅក្នុង ហេព្រើរ ៦:១៩ គឺថា សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងនៅក្នុងការសន្យារបស់ព្រះគឺជាយុថ្កាខាងវិញ្ញាណសម្រាប់ព្រលឹងយើង ។ សេចក្ដីសង្ឃឹមគឺជា « ការរំពឹងទុកដ៏មានទំនុកចិត្ត និងការទន្ទឹងរង់ចាំដល់ពរជ័យដែលបានសន្យានៃសេចក្ដីសុចរិត » ( សេចក្ដីណែនាំដល់ព្រះគម្ពីរ « សេចក្ដីសង្ឃឹម » scriptures.lds.org ) ។
-
នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមគូររូបយុថ្កាមួយ ។ សូមគិតថាតើយុថ្កាជួយអ្វីខ្លះដល់កប៉ាល់ ។ សូមសរសេរអំពីរបៀបដែលសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់អ្នក នៅក្នុងការសន្យារបស់ព្រះបានក្លាយជាយុថ្កាខាងវិញ្ញាណសម្រាប់អ្នក ។
សូមគិតពីរបៀបដែលអ្នកអាចអភិវឌ្ឍឲ្យបានកាន់តែពេញលេញនូវភាពឧស្សាហ៍ សេចក្តីជំនឿ ការអត់ធ្មត់ និង សេចក្តីសង្ឃឹម ។ អ្នកអាចកត់ត្រាអារម្មណ៍ដែលអ្នកមាន ទុកនៅក្នុងសៀវភៅទិន្នានុប្បវត្តិរបស់អ្នក ។
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា ហេព្រើរ ៥-៦ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖