កូរិនថូស ទី១ ១២–១៤

សេចក្ដីផ្ដើម

សាវកប៉ុលបានសរសេរអំពីអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណយ៉ាងច្រើន ។ លោកបានប្រៀបធៀបសាសនាចក្រទៅនឹងរូបកាយ ហើយបានពន្យល់ថា ដូចជារូបកាយត្រូវការគ្រប់សរីរាង្គទាំងអស់ឲ្យដំណើរការត្រឹមត្រូវដែរ ដូច្នេះសាសនាចក្រត្រូវការសមាជិកម្នាក់ៗនៃសាសនាចក្រឲ្យប្រើអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្លួនចូលរួមចំណែក ហើយពង្រឹងដល់សាសនាចក្រ ។ ប៉ុលបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យស្វែងរកសេចក្ដីសប្បុរស និង អំណោយទានខាងវិញ្ញាណនៃការចេះព្យាករ ។

កូរិនថូស ទី១ ១២

ប៉ុលបង្រៀនអំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ

សូមអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះ រួចគូសរង្វង់លើសេចក្ដីថ្លែងការណ៍មួយដែលអ្នកគិតថាត្រឹមត្រូវច្រើន ៖

ទីបន្ទាល់មួយគឺអាចរកបាន ។
ទីបន្ទាល់មួយគឺជាអំណោយមួយ ។

សូមពន្យល់ចម្លើយរបស់អ្នក ៖

នៅពេលអ្នកសិក្សា កូរិនថូស ទី១ ១២ សូមស្វែងរកគោលការណ៍មួយដែលនឹងជួយអ្នកដឹងអំពីរបៀបមានទីបន្ទាល់មួយដ៏រឹងមាំអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ និង អំពីដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ ។

នៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១២:១–២ យើងអានថា សាវកប៉ុលចង់បង្រៀនសមាជិកសាសនាចក្រនៅក្រុងកូរិនថូសអំពីអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ។

សូមអាន កូរិនថូស ទី១ ១២:៣ ដោយស្វែងរករបៀបដែលយើងអាចដឹងដោយខ្លួនយើងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់ និង ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានបង្រៀនថា ពាក្យ ថា នៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១២:៣ គួរតែត្រូវបានយល់ថាជាពាក្យ ដឹង ( សូមមើល History of the Church ៤:៦០២–៣ ) ។

ដោយប្រើអ្វីដែលអ្នកបានរៀនចេញពី កូរិនថូស ទី១ ១២:៣ សូមបំពេញគោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ ៖ មានតែតាមរយៈ ប៉ុណ្ណោះ ទើបយើងអាចទទួលបានទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនមួយថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ។

ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយបានបង្រៀនអំពីតម្រូវការរបស់យើងឲ្យទទួលទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនមួយ ៖

រូបភាព
ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ

« ទីបន្ទាល់មួយគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មហាសាល ព្រោះវាពុំទទួលបានមកដោយសារតក្កវិជ្ជា ឬហេតុផលតែម្យ៉ាងនោះទេ វាពុំអាចជួញដូរដោយប្រើទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកិយនោះទេ ហើយវាពុំអាចត្រូវបានផ្ដល់ឲ្យជាអំណោយ ឬ ទទួលបានមកពីបុព្វការីជនរបស់យើងឡើយ ។ « យើងមិនអាចពឹងផ្អែកលើទីបន្ទាល់របស់អ្នកដទៃបានឡើយ ។ យើងត្រូវដឹងដោយខ្លួនឯង ។ ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បានមានប្រសាសន៍ថា ‹ ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយគ្រប់រូប មានការទទួលខុសត្រូវដើម្បីដឹងដោយខ្លួនឯងយ៉ាងច្បាស់លាស់លើសពីការសង្ស័យថា ព្រះយេស៊ូវ គឺជាព្រះរាជបុត្រាដែលបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដែលនៅមានព្រះជន្មរស់ របស់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ › ( ‹ Fear Not to Do Good › Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៨៣ ទំព័រ ៨០ ) ។ …

« យើងទទួលបានទីបន្ទាល់នេះ នៅពេលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ មានបន្ទូលមកកាន់វិញ្ញាណដែលនៅក្នុងខ្លួនយើង ។ យើងនឹងទទួលបានការជឿជាក់មួយដែលសន្តិភាព និង មិនងាករេ ដែលនឹងក្លាយជាប្រភពនៃទីបន្ទាល់ និង ការប្រែចិត្តជឿរបស់យើង » ( « The Power of a Personal Testimony » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៦ ទំព័រ ៣៨ ) ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. ហេតុអ្វីសំខាន់ដែលត្រូវយល់ថា ទីបន្ទាល់មួយអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ កើតមានតែតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ?
2. តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីយាងអញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមកក្នុងជីវិតរបស់យើង ហើយទទួលបានទីបន្ទាល់នោះ ?

ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១២:៤–៣១ ប៉ុលបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូសថា អំណោយទានវិញ្ញាណជាច្រើនត្រូវបានប្រទានឲ្យដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់បុត្រាបុត្រីរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ និង ដើម្បីជួយសមាជិកសាសនាចក្របម្រើគ្នាទៅវិញទៅមក ។ អំណោយទានទាំងឡាយនៃព្រះវិញ្ញាណគឺជាពរជ័យ ឬ សមត្ថភាពដែលត្រូវបានប្រទានឲ្យដោយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយព្រះប្រទានយ៉ាងហោចណាស់អំណោយទានមួយដល់សមាជិកគ្រប់រូបនៃសាសនាចក្រ ( សូមមើល គ. និង ស. ៤៦:១១ ) ។ ប៉ុលបានប្រៀបធៀបសាសនាចក្រទៅនឹងរូបកាយ ។ ដូចជារូបកាយត្រូវការគ្រប់សរីរាង្គនីមួយៗឲ្យដំណើរការត្រឹមត្រូវដែរ ដូច្នេះសមាជិកម្នាក់ៗនៃសាសនាចក្រអាចប្រើអំណោយទានខាងវិញ្ញាណរបស់ខ្លួនដើម្បីចូលរួមចំណែក ហើយពង្រឹងដល់សាសនាចក្រ ។ ដោយគោលបំណងនេះ ប៉ុលបានទូន្មានឲ្យពួកបរិសុទ្ធ « សង្វាត [ ឬ ស្វែងរក ] ឲ្យបានអំណោយទាន យ៉ាងវិសេស » ( កូរិនថូស ទី១ ១២:៣១ ) ។

កូរិនថូស ទី១ ១៣

ប៉ុលបង្រៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការមានសេចក្ដីសប្បុរស

សូមអានស្ថានភាពខាងក្រោមនេះ រួចពិចារណាថា តើអនុភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់ណាខ្លះ ដែលជាលទ្ធផលមកពីឥរិយាបថ និង អាកប្បកិរិយាទាំងនេះ ។

ជាញឹកញាប់ អ្នកត្រូវបានរំខាន និង ធ្វើឲ្យរកាំចិត្តដោយឥរិយាបថរបស់បងប្អូនរបស់អ្នក ។
មិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់គំរោះគំរើយដាក់អ្នក ដូច្នេះអ្នកមានអារម្មណ៍ថាត្រូវគំរោះគំរើយដាក់គាត់វិញ ។
អ្នកមានអារម្មណ៍ច្រណែននឹងទេពកោសល្យ និងជោគជ័យនានារបស់មិត្តភក្ដិអ្នក ។
ពេលខ្លះ អ្នកឃើញថាវាងាយស្រួលក្នុងការនិយាយដើម ឬ និយាយអាក្រក់អំពីមនុស្សដទៃនៅក្នុងកូរ៉ុមបព្វជិតភាព ឬ ថ្នាក់យុវនារីរបស់អ្នក ។

ដាក់គោលដៅដើម្បីអនុវត្តអ្វីដែលអ្នករៀន

ការដាក់គោលដៅដើម្បីអនុវត្តអ្វីដែលអ្នករៀន អាចជួយអ្នកឲ្យធ្វើអ្វីៗដោយសេចក្ដីជំនឿ រៀនចេះបន្ថែមទៀតអំពីការសិក្សារបស់អ្នក ហើយរីកចម្រើនខាងវិញ្ញាណ ។ សូមស្វែងរកការដឹកនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅពេលអ្នកដាក់គោលដៅទាំងឡាយ ។ ត្រូវប្រាកដថា គោលដៅរបស់អ្នកតម្រូវឲ្យមានការប្រឹងប្រែង ប៉ុន្តែក៏ត្រូវមានភាពប្រាកដប្រជា ហើយអាចសម្រេចទៅបានផងដែរ ។ សូមសរសេរជាពិសេសនូវអ្វីដែលអ្នកនឹងធ្វើ ពេលវេលាដែលអ្នកដាក់ផែនការធ្វើវា និងរបៀបដែលអ្នកដាក់ផែនការធ្វើវា ។ បន្ទាប់មក ត្រួតពិនិត្យមើលភាពរីកចម្រើនរបស់អ្នកជាទៀងទាត់ ។

នៅពេលអ្នកសិក្សា កូរិនថូស ទី១ ១៣ សូមស្វែងរកសេចក្ដីពិតនានាដែលអាចជួយអ្នកចៀសវាងពីឥរិយាបថ និង អាកប្បកិរិយានានា ដែលអាចបង្អាក់សុភមង្គលផ្ទាល់ខ្លួន និង ទំនាក់ទំនងល្អជាមួយមនុស្សដទៃ ។

សូមអាន កូរិនថូស ទី១ ១៣:១–៣ ដោយស្វែងរកឥរិយាបថ និង អំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណមួយ ដែលប៉ុលបានឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្ពស់ ។

សេចក្ដីសប្បុរសគឺជា « សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ដ៏មុតមាំ និង ធំធេងបំផុត ដែលមិនគ្រាន់តែជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ធម្មតាប៉ុណ្ណោះទេ » ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សប្បុរស » ) ។

សូមកត់ចំណាំនៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ថាតើប៉ុលបានពិពណ៌នាយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីអ្នកដែលមានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណ ប៉ុន្តែពុំមានសេចក្ដីសប្បុរស ( សូមមើលផងដែរ គ. និង ស. ៨៨:១២៥ ) ។

ឃ្លា « លង្ហិនដែលឮខ្ទរ » និង « ឈឹងដែលឮទ្រហឹង » នៅក្នុង ខទី ១ សំដៅទៅលើឧបករណ៍ដែលបញ្ចេញសំឡេងឮៗ ។ នៅក្នុងបរិបទនៃ កូរិនថូស ទី១ ១៣:១ ឃ្លាទាំងនេះអាចបញ្ជាក់ពាក្យនិយាយ ដែលសោះកក្រោះ ឬ គ្មានអត្ថន័យនៅពេលអ្នកដែលថ្លែងមកនោះពុំត្រូវបានជំរុញចិត្តដោយសេចក្ដីសប្បុរស ។

ប៉ុលបានពិពណ៌នាអំពីគុណសម្បត្តិ និង លក្ខណៈសម្បត្តិនៃសេចក្ដីសប្បុរស ដើម្បីជួយពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូសយល់កាន់តែច្បាស់អំពីអំណោយទាននេះ ។ សូមអាន កូរិនថូស ទី១ ១៣:៤–៨ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់ប៉ុលអំពីសេចក្ដីសប្បុរស ។ អ្នកអាចគិតដល់ការគូសចំណាំអ្វីដែលអ្នករកឃើញ ។

សូមពិចារណាអំពីការពន្យល់ឃ្លាខាងក្រោមនេះ ដែលអ្នកអាចនឹងពិបាកយល់ ៖ ឃ្លា « អត់ធ្មត់ » ( ខទី ៤ ) ពិពណ៌នាអំពីបុគ្គលដែលទ្រាំទ្រនឹងការសាកល្បងដោយសេចក្ដីអត់សង្កត់ ។ « មិនចេះឈ្នានីស » ( ខទី ៤ ) ពិពណ៌នាអំពីបុគ្គលដែលមិនចេះច្រណែននឹងមនុស្សដទៃ ។ « មិនចេះអួតខ្លួន » ( ខទី ៤ ) ពិពណ៌នាអំពីបុគ្គលដែលមិនចេះលើកខ្លួនឯងឡើង ។ « មិនដែលមានចិត្តធំ » ( ខទី ៤ ) ពិពណ៌នាអំពីគុណសម្បត្តិនៃការបន្ទាបខ្លួន ។ « មិនដែលប្រព្រឹត្តបែបមិនគួរសម » ( ខទី ៥ ) ពិពណ៌នាអំពីបុគ្គលដែលមិនមានភាពគំរោះគំរើយ ឬ ធ្វើអ្វីមិនចេះគិតក្រែង ។ « មិនដែលរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន » ( ខទី ៥ ) ពិពណ៌នាអំពីគុណសម្បត្តិនៃការទុកព្រះ និង មនុស្សដទៃសំខាន់ជាងខ្លួនឯង ។ « មិនរហ័សខឹង » ( ខទី ៥ ) ពិពណ៌នាអំពីបុគ្គលដែលមិនងាយមានសេចក្ដីក្រោធ ។ « ជឿទាំងអស់ » ( ខទី ៧ ) ពិពណ៌នាអំពីបុគ្គលដែលទទួលយករាល់សេចក្ដីពិត ។

តើជីវិតរបស់បុគ្គលណាមួយ ដែលជាគំរូនៃឥរិយាបថទាំងនេះនៃសេចក្ដីសប្បុរសដែលប៉ុលបានពិពណ៌នា ?

នៅក្នុង មរ៉ូណៃ ៧:៤៧ យើងអានថា ព្យាការីមរមនបានបង្រៀនថា « សេចក្តីសប្បុរស គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ។ អ្នកអាចគិតដល់ការសរសេរនិយមន័យនេះ និង សេចក្ដីយោងនេះក្បែរ កូរិនថូស ទី១ ១៣:៤–៨ ។

សូមជ្រើសរើសនិយមន័យនៃសេចក្ដីសប្បុរសចំនួនពីរបីចេញពី កូរិនថូស ទី១ ១៣:៤–៨ ។ សូមពន្យល់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក អំពីរបៀបដែលនិយមន័យទាំងនោះពិពណ៌នាអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ រួចលើកឧទាហរណ៍មួយចេញពីព្រះជន្មរបស់ទ្រង់សម្រាប់និយមន័យនីមួយៗដែលអ្នកបានជ្រើសរើសនោះ ។

សេចក្ដីពិតដែលយើងអាចរៀនចេញពី កូរិនថូស ទី១ ១៣:៤–៨ គឺថា នៅពេលយើងព្យាយាមទទួលបានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណនៃសេចក្ដីសប្បុរស នោះយើងអាចប្រែក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើងគឺ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

តើអ្នកគិតថា ខទី ៨ ដែលប្រាប់ថា « សេចក្តីស្រឡាញ់មិនដែលផុតឡើយ » មានន័យដូចម្ដេច ?

រូបភាព
អែលឌើរ ជេហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន

អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានពិពណ៌នាអំពីរបៀបមួយដែលសេចក្ដីសប្បុរសមិនដែលផុតឡើយ ៖ « ជីវិតមានរួមទាំងសេចក្ដីភ័យខ្លាច និង បរាជ័យ ។ ពេលខ្លះដំណើរការនានាទទួលបរាជ័យ ។ ពេលខ្លះ មនុស្សធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យ ឬ សេដ្ឋកិច្ច ឬ អាជីវកម្ម ឬ រដ្ឋាភិបាលធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យ ។ ប៉ុន្តែអ្វីមួយដ៏យូរអង្វែង ឬ ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដែល មិន ធ្វើឲ្យយើងបរាជ័យនោះគឺ—សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធនៃព្រះគ្រីស្ទ » ( Christ and the New Covenant [ ឆ្នាំ ១៩៩៧ ] ទំព័រ ៣៣៧ ) ។

នៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៣:៩–១២ យើងរៀនអំពីសេចក្ដីដែលប៉ុលបានបង្រៀនអំពីមូលហេតុ ដែលបណ្ដាលឲ្យអំណោយទានខាងវិញ្ញាណនៃចំណេះដឹង និង ការព្យាករនឹងផុតទៅនៅទីបំផុត ។ ប៉ុលបានសង្កេតឃើញថា ចំណេះដឹងដែលមាននៅក្នុងជីវិតនេះគឺមិនពេញលេញទេ ហើយថាយើងនឹងទទួលបានចំណេះដឹងដ៏ល្អឥតខ្ចោះនៅក្នុងភាពអស់កល្បជានិច្ច ។

សូមអាន កូរិនថូស ទី១ ១៣:១៣ ដោយស្វែងរកអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណទាំងបី ដែលប៉ុលបានបង្រៀនថានឹង នៅមាន ដែលមានន័យថា ទ្រាំទ្រ ឬ បន្តមានជានិច្ច ។

យោងតាម កូរិនថូស ទី១ ១៣:១៣ សូមបំពេញសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ____________________ គឺជាអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណដ៏មហិមាបំផុត ។

តើអ្នកគិតថា ហេតុអ្វីបានជាសេចក្តីសប្បុរសគឺជាអំណោយនៃព្រះវិញ្ញាណដ៏មហិមាបំផុត ?

ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៤:១ ប៉ុលបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យ « ដេញតាមសេចក្តីស្រឡាញ់ចុះ » ។ សូមអាន មរ៉ូណៃ ៧:៤៨ ដោយស្វែងរកសេចក្ដីដែលមរមនបានបង្រៀនឲ្យប្រជាជនលោកធ្វើ ដើម្បីទទួលបានអំណោយទាននៃសេចក្ដីសប្បុរស ។

តើយើងទទួលបានអំណោយទានខាងវិញ្ញាណនេះ និងអំណោយទានខាងវិញ្ញាណផ្សេងៗទៀតតាមរបៀបណា ? យោងតាមមរមន តើព្រះវរបិតាសួគ៌ប្រទានអំណោយទាននៃសេចក្ដីសប្បុរសដល់នរណា ?

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. តើការមានសេចក្ដីសប្បុរស អាចបង្កើនទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយក្រុមគ្រួសារ មិត្តភក្ដិ និង មនុស្សមានវ័យស្របាលយើងយ៉ាងដូចម្ដេច ?
2. តើអ្នកធ្លាប់បានឃើញសេចក្ដីសប្បុរសដែលស្ដែងចេញនៅក្នុងការប្រព្រឹត្តរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ចំពោះអ្នក ឬ មនុស្សដទៃទៀតនៅពេលណា ?
3. តើឥរិយាបថនៃសេចក្ដីសប្បុរសណាខ្លះដែលមាននៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៣:៤–៧ ដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកពិបាកធ្វើ ? ហេតុអ្វី ? សូមដាក់គោលដៅមួយអំពីកិច្ចការដែលអ្នកនឹងធ្វើ ដើម្បីដេញតាម ហើយទទួលបានអំណោយទាននៃសេចក្ដីសប្បុរស ។

កូរិនថូស ទី១ ១៤

ប៉ុលបង្រៀនថា អំណោយទាននៃការចេះព្យាករ គឺមហិមាជាងអំណោយទានខាងភាសា

នៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៤:១–៣ ប៉ុលបានទូន្មានពួកបរិសុទ្ធឲ្យស្វែងរកអំណោយទាននៃការចេះព្យាករ ។ លោកបានមានប្រសាសន៍ថា អំណោយទាននៃការចេះព្យាករ ស្អាង ឬ ស្ថាបនាមនុស្សដទៃឡើង ច្រើនជាងអំណោយទានខាងភាសា ។

« ការព្យាករមាននូវពាក្យ ឬការសរសេរដ៏បំផុសគំនិតពីព្រះ ដែលជនណាម្នាក់ទទួល តាមរយៈវិវរណៈពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ។ ទីបន្ទាល់អំពីព្រះយេស៊ូវ គឺជាវិញ្ញាណខាងការព្យាករ ( វិវរណៈ ១៩:១០ ) ។ … កាលណាជនណាម្នាក់ព្យាករ អ្នកនោះស្ដី ឬសរសេរនូវអ្វីដែលព្រះទ្រង់ចង់ឲ្យគាត់ដឹង សម្រាប់ផលប្រយោជន៍ដល់គាត់ ឬដល់អ្នកឯទៀត » ( សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « ព្យាករ ការព្យាករណ៍ scriptures.lds.org ) ។

យើងរៀនចេញពី កូរិនថូស ទី១ ១៤:១–៣ ថា នៅពេលយើងបង្រៀន ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ដោយការបំផុសគំនិត នោះយើងអាចជួយស្អាង ហើយលួងលោមចិត្តដល់មនុស្សដទៃបាន ។ របៀបមួយដែលយើងអាចផ្ដល់ដំបូន្មានដល់មនុស្សដទៃ ( សូមមើល ខទី ៣ ) គឺត្រូវលើកទឹកចិត្តពួកគេ ។

សូមគិតអំពីគ្រាដែលការបង្រៀន ឬ ទីបន្ទាល់របស់បុគ្គលម្នាក់បានស្ថាបនា លើកទឹកចិត្ត ឬ លួងលោមចិត្តអ្នក ។

នៅក្នុង កូរិនថូស ទី១ ១៤:៤–៤០ ប៉ុលបានដាស់តឿនពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូស អំពីអំណោយទាននៃការនិយាយភាសាច្រើន ។ លោកបានព្រមានថា ប្រសិនបើយើងមិនបានប្រើអំណោយទាននោះដោយត្រឹមត្រូវទេ អំណោយទានខាងភាសានឹងមិនស្អាងសាសនាចក្រឡើយ ហើយក៏នឹងបង្អាក់សមាជិកពីការស្វែងរកអំណោយទានខាងវិញ្ញាណដែលល្អជាងនេះដែរ ។ ប៉ុលក៏បានបង្រៀនដែរថា « ព្រះទ្រង់មិនមែនជាព្រះនៃសេចក្តីវឹកវរទេ » ( កូរិនថូស ទី១ ១៤:៣៣ ) ហើយថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងសាសនាចក្រនេះនឹងត្រូវបានធ្វើឡើងតាមរបៀបរៀបរយ ។

សូមសរសេរឃ្លាដែលនៅខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា កូរិនថូស ទី១ ១២-១៤ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖