មេរៀនទី ២៩ ៖ ថ្ងៃទី ១
យ៉ាកុប ២-៣
សេចក្តីផ្ដើម
សាវកយ៉ាកុបបានលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធឲ្យ ឈោងទៅជួយដល់អស់អ្នកដែលត្រូវគេគាបសង្កត់ ហើយបានបង្រៀនថា អ្នកដើរតាមដ៏ពិតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ មិនមែនផ្ដល់ការពេញចិត្តរើសមុខលើអ្នកមាន ជាងអ្នកក្រីក្រនោះទេ ។ លោកក៏បានបង្រៀនផងដែរ អំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីជំនឿ និង ការងារនានា ហើយលោកបានបង្រៀនដល់ពួកបរិសុទ្ធអំពីសារៈសំខាន់នៃការនិយាយស្តីរបស់ពួកគេផងដែរ ។ ក្រោយមកលោកបានប្រៀបធៀបប្រាជ្ញារបស់លោកិយជាមួយនឹងប្រាជ្ញាដែលកើតមកពីព្រះ ។
យ៉ាកុប ២:១-១៣
យ៉ាកុបបង្រៀនដល់ពួកអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទមិនឲ្យបង្ហាញពីការពេញចិត្តរើសមុខចំពោះតែអ្នកមានឡើយ
សូមគិតអំពីគ្រាមួយ នៅពេលអ្នកបានឃើញនរណាម្នាក់បានប្រព្រឹត្តដាក់អ្នកដទៃទៀតល្អជាងអ្នកផ្សេងទៀត ដោយសារគាត់នោះជាមនុស្សល្បីល្បាញ ស្លៀកពាក់សម្លៀកបំពាក់ឡូយឆាយ ជាមនុស្សមកពីគ្រួសារអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិ ឬ មានបុណ្យសក្តិ ឬ ដោយសារហេតុផលមិនសមរម្យមួយចំនួនផ្សេងទៀត ។
-
នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមសរសេរបទពិសោធន៍របស់អ្នកបន្តិចបន្តួច ហើយពិពណ៌ពីរបៀបដែលអ្នកមានអារម្មណ៍អំពីបទពិសោធន៍នោះ ។ រួចសូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ ៖ ហេតុអ្វីមានពេលខ្លះមនុស្សបង្ហាញពីការពេញចិត្តរើសមុខយ៉ាងដូច្នេះ ?
សូមអាន ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ យ៉ាកុប ២:១ ( នៅក្នុង យ៉ាកុប ២:១ ) ដោយរកមើលអ្វីដែលយ៉ាកុបបានសរសេរអំពី « ការរើសមុខមនុស្ស » ។ ការ « រើសមុខមនុស្ស » មានន័យថា ការបង្ហាញនូវការពេញចិត្តរើសមុខ ឬ ប្រព្រឹត្តដាក់បុគ្គលនោះ ឬ ក្រុមនោះផ្សេងពីអ្នកផ្សេងទៀត ដោយសារស្ថានភាព ឬ បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ពួកគេ ។
សូមអាន យ៉ាកុប ២:២–៤ ដោយរកមើលគំរូដែលយ៉ាកុប បានបង្ហាញអំពីស្ថានភាពនៅពេលពួកបរិសុទ្ធពុំគប្បីបង្ហាញការពេញចិត្តរើសមុខចំពោះបុគ្គលម្នាក់ជាងបុគ្គលម្នាក់ទៀត ។
សូមគិតអំពីស្ថានភាពនានានៅក្នុងជំនាន់សព្វថ្ងៃនេះ នៅពេលមនុស្សប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដទៃទៀតដោយ មិនគប្បី ដោយសារតែស្ថានភាព ឬ បុគ្គលិលក្ខណៈរបស់ពួកគេ ។
យោងតាម យ៉ាកុប ២:៥–៧ យ៉ាកុបបានបង្ហាញជាថ្មីដល់ពួកបរិសុទ្ធដែលស្អប់ដល់ពួកអ្នកក្រីក្រ ។ លោកបានរំឭកដល់ពួកគេថា ព្រះបានជ្រើសរើសអ្នកក្រីក្រ ដែលមានសេចក្តីជំនឿខ្លាំង ហើយថាអ្នកមានបានសង្កត់សង្កិនអ្នកក្រីក្រ ព្រមទាំងប្រព្រឹត្តដោយប្រមាថទាស់នឹងព្រះអម្ចាស់ ។
សូមអាន យ៉ាកុប ២:៨ ដោយរកមើលអ្វីដែលយ៉ាកុបបានរំឭកដល់ពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើ ដែលនឹងជួយពួកគេឲ្យលុបបំបាត់ចោលនូវការពេញចិត្តរើសមុខនោះ ។
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា បទបញ្ញត្តិនេះត្រូវបានសំដៅថាជា « ក្រឹត្យវិន័យដ៏ប្រសើរ » ( យ៉ាកុប ២:៨ ) ?
ប្រធាន ម៉ារ៉ុន ជី រ៉មនី ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានបង្រៀនអំពីការបង្រៀនចេញមកពីយ៉ាកុបនេះ ហើយបានអនុវត្តវាចំពោះដង្វាយតមអាហារ ៖
« យើងត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើងដូចយើងស្រឡាញ់ខ្លួនឯង ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានដាក់ក្រឹត្យវិន័យទីពីរនេះបន្ទាប់ពីក្រឹត្យវិន័យនៃការស្រឡាញ់ព្រះ [ សូមមើល ម៉ាថាយ ២២:៣៧, ៣៩ ] ។ …
នៅក្នុងការថ្វាយដង្វាយតមអាហាររបស់យើង យើងត្រូវធ្វើការណ៍នេះដោយក្រឹត្យវិន័យដ៏ប្រសើរនេះនៅក្នុងចិត្ត ។ …
ការថែទាំដល់អ្នកក្រីក្រ និង ជនពិការ ព្រមទាំងអស់អ្នកដែលត្រូវការជំនួយពីយើងគឺជាគោលបំណងចម្បង ហើយគឺជាតម្រូវការដាច់ខាតនៅក្នុងការបំពេញនូវក្រឹត្យវិន័យដ៏ប្រសើរនៃការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់យើងដូចជាខ្លួនយើង » ( « The Royal Law of Love » Ensign ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៨ ទំព័រ ៩៥ ) ។
សូមបំពេញគោលការណ៍ខាងក្រោមនេះ មកពីអ្វីដែលយ៉ាកុបបានបង្រៀននៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ ៖ ពួកសិស្សដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
សូមសរសេរគោលការណ៍នេះ ក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាគម្ពីររបស់អ្នក ។ បន្ទាប់មកសូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ ៖
-
តើព្រះអង្គសង្គ្រោះគឺជាគំរូមួយអំពីការស្រឡាញ់មនុស្សដទៃ ដោយមិនគិតពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្តេច ?
-
តើមនុស្សដែលអ្នកស្គាល់ណាម្នាក់ ដែលព្យាយាមស្រឡាញ់មនុស្សទាំងអស់ ដោយមិនគិតពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេ ? តើបុគ្គលម្នាក់នេះបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីបង្ហាញថាគាត់ស្រឡាញ់មនុស្សទាំងអស់ដោយមិនគិតអំពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេនោះ ?
-
សូមពិចារណាពីរបៀបដែលអ្នកប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដទៃ ។ សូមស្វែងរកឱកាសនានាដើម្បីធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ដោយការស្រឡាញ់ដល់មនុស្សដទៃដោយមិនគិតពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេឡើយ ។
សូមស្រមៃថា បន្ទាប់ពីស្តាប់ឮការបង្រៀនរបស់យ៉ាកុប អំពីការស្រឡាញ់ដល់មនុស្សដទៃ នោះអ្នកស្តាប់ឮមនុស្សម្នាក់និយាយថា វាមិនជាបញ្ហអ្វីឡើយ ប្រសិនបើយើងបង្ហាញការពេញចិត្តរើសមុខចំពោះមនុស្សមួយចំនួន ដោយប្រព្រឹត្តមិនគប្បីជាមួយអ្នកដទៃទៀតនោះ ។ បុគ្គលនេះក៏និយាយផងដែរថា មានរឿងអាក្រក់ៗជាងនេះច្រើនទៀតដែលយើងអាចធ្វើវាបាន ។
សូមអាន យ៉ាកុប ២:៩–១០ ដោយរកមើលមូលហេតុដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ដែលមិនស្រឡាញ់មនុស្សទាំងអស់ ដោយមិនគិតពីស្ថានភាពនានារបស់ពួកគេ ។
មានបទបញ្ញត្តិជាច្រើន ហើយការមិនគោរពបទបញ្ញត្តិណាមួយ មានន័យថា យើងបានបំពានលើក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះ ប្រែជាមិនស្អាតស្អំ ហើយពុំអាចរស់នៅជាមួយព្រះ ។ វាដូចជាយើងប្រែជា « មានទោសចំពោះក្រឹត្យវិន័យទាំងមូលនោះហើយ » ( យ៉ាកុប ២:១០ ) ដោយសារលទ្ធផលនោះគឺវាដូចគ្នា ៖ គឺការបែកចេញពីព្រះ ( សូមមើល នីហ្វៃទី ១ ១០:២១ ) ។
ចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះ យើងអាចរៀនគោលលទ្ធិដូចតទៅនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងធ្វើអំពើបាបសូម្បីតែមួយ នោះយើងប្រែជាមានទោសចំពោះព្រះ ។
ទោះបីជាការមិនគោរពប្រតិបត្តិរបស់យើងធ្វើឲ្យមិនស្អាតស្អំក្តី យើងនៅតែអាចមានសេចក្ដីសង្ឃឹម ។ ប្រធាន ឌៀថើរ អេស្វ អុជដូហ្វ ក្នុងគណៈប្រធានទីមួយ បានបង្រៀនអំពីរបៀបដែលយើងអាចត្រូវបានធ្វើឲ្យស្អាតស្អំម្តងទៀត ៖
« ព្រះគុណនៃព្រះគឺជាសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ធំ និងគ្មានទីបំផុត ។
តាមរយៈពលិកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ផែនការនៃសេចក្ដីមេត្តាករុណា រម្ងាប់ដល់តម្រូវការនៃសេចក្ដីយុត្តិធម៌ [ សូមមើល អាលម៉ា ៤២:១៥] ‹ ហើយ [ នាំមកនូវ ] មធ្យោបាយទាំងឡាយដល់មនុស្ស ដើម្បីឲ្យគេមានសេចក្ដីជំនឿចំពោះការប្រែចិត្ត › [ អាលម៉ា ៣៤:១៥ ] ។
ទោះបើអំពើបាបរបស់យើងដូចជាពណ៌ក្រហមទែងក៏ដោយ គង់តែនឹងបានសដូចហិមៈ [ សូមមើល អេសាយ ១:១៨ ] ។ ដោយសារព្រះអង្គសង្គ្រោះជាទីស្រឡាញ់របស់យើង ‹ បានថ្វាយព្រះអង្គទ្រង់ ទុកជាថ្លៃលោះមនុស្សទាំងអស់ › [ ធីម៉ូថេទី ១ ២:៦ ] ជាច្រកចូលទៅកាន់នគរអស់កល្បជានិច្ចរបស់ទ្រង់ត្រូវបានប្រទានដល់យើង [ សូមមើល ពេត្រុសទី ២ ១:១១ ] ។
ក្លោងទ្វារនោះត្រូវបានបើកហើយ ! » ( « The Gift of Grace » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១៥ ទំព័រ ១០៨ ) ។
តើយើងត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីប្រែកាន់តែស្អាតស្អំ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រយោជន៍ឲ្យយើងអាចចូលទៅក្នុងនគររបស់ព្រះអម្ចាស់ ?
ដំណើរការនៃការយកឈ្នះលើភាពទន់ខ្សោយរបស់យើង ហើយប្រែក្លាយស្អាតស្អំ ហើយបរិសុទ្ធ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ត្រូវបានសម្រេចតាមរយៈការព្យាយាមប្រែខ្លួនឲ្យកាន់តែប្រសើរឡើងបន្តិចម្តងៗរៀងរាល់ថ្ងៃ ។ ការប្រែក្លាយដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ គប្បីជាការស្វែងរកដែលយើងធ្វើតាមពេញមួយជីវិតយើងទាំងមូល ។
យ៉ាកុប ២:១១ មានគំរូនៃការបង្រៀនរបស់យ៉ាកុបនៅក្នុង ខទី ១០ ដោយគូសបញ្ជាក់ថា ការបំពានបទបញ្ញត្តិណាមួយរបស់ព្រះធ្វើឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សមានបាប ។ នៅក្នុង យ៉ាកុប ២:១២–១៣ លោកបានលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកជឿ ឲ្យពោរពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណាក្នុងរបៀបដែលពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សទូទៅ ដោយសារប្រសិនបើពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ ដោយគ្មានសេចក្តីមេត្តាករុណា នោះពួកគេក៏នឹងត្រូវបានជំនុះជម្រះដោយគ្មានសេចក្តីមេត្តាករុណាផងដែរ ។
យ៉ាកុប ២:១៤-២៦
យ៉ាកុបបង្រៀនអំពីតួនាទីនៃសេចក្តីជំនឿ និង កិច្ចការនានានៅក្នុងសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់យើង
មនុស្សប្រើពាក្យ សេចក្តីជំនឿ សំដៅលើអត្ថន័យផ្សេងៗគ្នា ។ អ្នកខ្លះអាចប្រើវា ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីជំនឿលើអ្វីមួយ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះទៀតអាចប្រើវាដើម្បីពិពណ៌នាពីសកម្មភាពអ្វីមួយ ។ នៅក្នុង យ៉ាកុប ២:១៤–២៦ យើងរៀនពីរបៀបដែលយ៉ាកុប បានកែតម្រូវគំនិតខុសឆ្គងអំពីសេចក្តីជំនឿ ។
សូមអាន យ៉ាកុប ២:១៤ ដោយរកមើលអ្វីដែលយ៉ាកុបបានសួរដល់ពួកបរិសុទ្ធអំពីសេចក្តីជំនឿ ។
នៅក្នុងបរិបទនេះ សាវកយ៉ាកុបបានប្រើពាក្យ ប្រព្រឹត្តតាម ផ្សេងពីអ្វីដែលសាវកប៉ុលបានប្រើពាក្យនេះ ។ នៅពេលប៉ុលបានប្រើពាក្យ ប្រព្រឹត្តតាម លោកបានសំដៅលើកិច្ចការនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យរបស់ម៉ូសេ ។ នៅពេលយ៉ាកុបបានប្រើពាក្យ ប្រព្រឹត្តតាម លោកបានសំដៅលើទង្វើនៃការបូជា ឬ កិច្ចការនៃសេចក្តីសុចរិត ។
សូមអាន យ៉ាកុប ២:១៧-១៨ ដោយរកមើលអ្វីដែលយ៉ាកុបបានបង្រៀនអំពីសេចក្តីជំនឿ ។ ( យ៉ាកុប ២:១៧-១៨ គឺជាវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរមួយ ។ អ្នកអាចគូសចំណាំវានៅតាមវិធីដែលងាយសម្គាល់ ដើម្បីអ្នកអាចងាយរកវាឃើញនៅពេលខាងមុខ ) ។
តើអ្នកគិតថាឃ្លា « ឯសេចក្តីជំនឿក៏បែបដូច្នោះដែរ បើគ្មានការប្រព្រឹត្តតាមទេ នោះក៏ស្លាប់នៅតែឯង » ( ខទី ១៧ ) មានន័យយ៉ាងណា ?
ចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះយើងរៀនថា សេចក្តីជំនឿពិតលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវបានបង្ហាញតាមរយៈកិច្ចការសុចរិតរបស់យើង ។
សូមគិតអំពីសកម្មភាពរបស់អ្នកអំឡុងសប្ដាហ៍មុន ។ តើសកម្មភាពទាំងនោះ បង្ហាញថាអ្នកមានសេចក្ដីជំនឿពិតលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឬទេ ? តើវាមានភាពងាយស្រួលសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ទៀត ឲ្យទទួលស្គាល់ថាអ្នកមានសេចក្ដីជំនឿពិតលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឬទេ ?
![]()
រូបភាពរូបសញ្ញាចំណេះចំណាខគម្ពីរ
-
សូមអាន យ៉ាកុប ២:១៧ ពីរបីដង ហើយបន្ទាប់មកព្យាយាមសូត្រវាតាមការចាំ ។ សូមធ្វើដូចគ្នានេះជាមួយនឹង យ៉ាកុប ២:១៨ ។ សូមសាកល្បងដោយខ្លួនអ្នក សរសេរខគម្ពីរទាំងពីរតាមការចាំរបស់អ្នកនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ។
យ៉ាកុប ៣
យ៉ាកុបបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធពីសារៈសំខាន់នៃការនិយាយស្តី
សូមស្រមៃថា អ្នកច្របាច់ថ្នាំដុសធ្មេញទាំងអស់ចេញពីដបរបស់វា ។ ឥឡូវនេះ សូមស្រមៃថា អ្នកព្យាយាមដាក់ថ្នាំដុសធ្មេញទាំងអស់នោះចូលក្នុងដបរបស់វាវិញ ។
តើថ្នាំដុសធ្មេញនេះអាចប្រដូចទៅនឹងពាក្យសម្តីដែលយើងនិយាយចេញមកនោះយ៉ាងដូចម្ដេច ?
តើអ្នកធ្លាប់និយាយអ្វី ដែលក្រោយមកធ្វើឲ្យអ្នកមានវិប្បដិសារីដែរឬទេ ? នៅពេលអ្នកសិក្សា យ៉ាកុប ៣:១-១២ សូមរកមើលសេចក្តីពិតដែលអាចជួយដឹកនាំអ្នក ក្នុងការជ្រើសរើសពាក្យសម្តីដែលអ្នកនិយាយ ។
សូមអាន យ៉ាកុប ៣:២–៤ និង ឃ្លាដំបូងនៃ យ៉ាកុប ៣:៥ ដោយរកមើលថា តើយ៉ាកុបបានពិពណ៌នាពីអ្នកដែលពុំបានធ្វើឲ្យមនុស្សដទៃអាក់អន់ចិត្តដោយសារសម្តីរបស់ពួកគេ ។
សូមកត់សម្គាល់នៅក្នុង ខទី ២ ពីរបៀបដែលយ៉ាកុប បានបង្រៀនថា « មិនបានជំពប់ដោយពាក្យសម្តី » ឬ នៅក្នុងអ្វីដែលពួកយើងនិយាយ ដែលបង្ហាញពីកម្រិតមួយនៃការគ្រប់គ្រងខ្លួនយើង ។ ឃ្លា « យើងទាំងអស់គ្នាក៏ជំពប់ » នៅក្នុង ខទី ២ មានន័យថា យើងទាំងអស់គ្នាភ្លាត់ជើងដួល ឬ ធ្វើកំហុស ហើយពាក្យ អណ្តាត នៅក្នុង ខទី ៥ សំដៅលើពាក្យសម្តីដែលពួកយើងនិយាយ ។
ពាក្យ ដែកបង្ខាំ ( យ៉ាកុប ៣:៣ ) គឺជាបន្ទះដែកតូចមួយដែលគេដាក់នៅក្នុងមាត់សេះ ។ បង្ខាំភ្ជាប់ទៅនឹងបង្ហៀរ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកជិះសេះអាចបញ្ជាសេះនោះបាន ។ ពាក្យ ចង្កូត ( យ៉ាកុប ៣:៤ ) សំដៅលើចង្កូតរបស់សំពៅមួយ ហើយអាចជួយបុគ្គលម្នាក់ឲ្យកាច់ចង្កូត ឬ ប្តូរទិសដៅរបស់សំពៅបាន ។
យោងតាមយ៉ាកុប តើបង្ខាំរបស់សត្វសេះ និង ចង្កូតរបស់សំពៅមានចំណុចរួមអ្វីខ្លះ ?
តើការប្រៀបធៀបរបស់យ៉ាកុបអំពីវត្ថុទាំងនេះ ទៅនឹងអណ្តាត ឬ ពាក្យសម្តីដែលយើងនិយាយ អាចជួយយើងយល់ពីអំណាចនៃពាក្យសម្តីរបស់យើងដូចម្តេច ?
សេចក្តីពិតមួយដែលយើងអាចរៀនចេញពីខគម្ពីរទាំងនេះគឺថា ការរៀនដើម្បីគ្រប់គ្រងនូវអ្វីដែលយើងនិយាយ អាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងធំធេងលើជីវិតរបស់យើង ។
តើកិច្ចការមួយដែលហាក់បីដូចជាតូចតាចសោះ គឺដូចជា ការរៀនដើម្បីគ្រប់គ្រងនូវអ្វីដែលយើងនិយាយ អាចមានឥទ្ធិពលយ៉ាងធំធេងលើជីវិតរបស់យើងយ៉ាងដូចម្តេច ?
សូមអានប្រយោគចុងក្រោយនៃ យ៉ាកុប ៣:៥ និង យ៉ាកុប ៣:៦ ផងដែរ ដោយរកមើលអ្វីផ្សេងទៀតដែលយ៉ាកុបបានប្រៀបប្រៀបទៅនឹងពាក្យសម្តីរបស់យើង ។ ពាក្យ ព្រៃ នៅក្នុង ខទី ៥ សំដៅលើ ព្រៃធំ ( សូមមើល យ៉ាកុប ៣:៥ ) ។
សូមគិតពីរបៀប ដែលជីវិតយើងអាចជា « ការបញ្ឆេះភ្លើង » ( យ៉ាកុប ៣:៦ ) ឬ នៅប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ដោយសារតែការប្រើប្រាស់ពាក្យសម្តីមិនឈ្លាសវៃរបស់យើងនោះ ។ តើការផ្លាស់ប្តូរតែតិចតួចប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងការនិយាយស្តីរបស់យើង អាចជះឥទ្ធិពលវិជ្ជមានចំពោះជីវិតរបស់យើងយ៉ាងដូចម្តេច ? តើការផ្លាស់ប្តូរបែបនេះអាចជះឥទ្ធិពលដល់ជីវិតរបស់អ្នកដទៃដោយរបៀបណា ?
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង យ៉ាកុប ៣:៨ យ៉ាកុបបានព្រមានថា ការមិនផ្សាំងអណ្តាត ឬ មិនផ្សាំងពាក្យសម្តី គឺដូចជាពិសដែលនាំឲ្យស្លាប់ ។ នៅក្នុងជំនាន់នៃទំនាក់ទំនងឌីជីថល និង ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គមនេះ ចូរឲ្យដឹងថា ពាក្យសម្តីពិសពុល ឬ មិនផ្អែមល្ហែម អាចផ្សព្វផ្សាយបានយ៉ាងលឿន ដែលបំផ្លាញជីវិតមនុស្សជាច្រើន ហើយអាចនៅចាំជាប់ជានិច្ចនៅក្នុងពិភពឌីជីថលនេះ ។
សូមអាន យ៉ាកុប ៣:៧-១២ ដោយរកមើលអ្វីផ្សេងទៀត ដែលយ៉ាកុបបានប្រៀបធៀបទៅនឹងពាក្យសម្តីរបស់យើង ។
ចេញពី យ៉ាកុប ៣:៩–១០ យើងរៀនថា អ្នកដើរតាមព្រះព្យាយាមប្រើពាក្យសម្តីរបស់ពួកគេក្នុងគោលបំណងសុចរិត ដោយមិនផ្សព្វផ្សាយការណ៍អាក្រក់ឡើយ ។
បន្ទាប់ពីដកស្រង់ យ៉ាកុប ៣:២–១០ អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានមានប្រសាសន៍អំពី ពាក្យសម្តីដែលយើងគួរប្រើ និង មិនគួរប្រើ ៖
« ពិតណាស់ យ៉ាកុបពុំមានន័យថាពាក្យសម្តីរបស់យើងគឺ តែងតែង ទុច្ចរិត ឬ ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលយើងនិយាយនោះវា ‹ ពេញដោយពិស ដែលនាំឲ្យស្លាប់ › នោះទេ ។ ប៉ុន្តែលោកចង់មានន័យយ៉ាងច្បាស់ថា យ៉ាងហោចណាស់អ្វីៗដែលយើងនិយាយ អាចជាគ្រឿងបំផ្លាញ គឺដូចជាមានពិស—ហើយថាវាជាការចោទប្រកាន់ជាប់ទោសសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធ ! សំឡេងដែលថ្លែងទីបន្ទាល់ដ៏ជ្រាលជ្រៅ ការអធិស្ឋានដ៏ស្មោះត្រង់បំផុត និង ការច្រៀងទំនុកតម្កើងនៃក្រុងស៊ីយ៉ូន អាចជា សំឡេងដដែលដែលជេរស្តី ឬ រិះគន់ ធ្វើឲ្យអាម៉ាស់ និង បន្ទាបបន្ទោក ធ្វើឲ្យឈឺចាប់ ហើយបំផ្លិចបំផ្លាញវិញ្ញាណរបស់មនុស្សម្នាក់ និង មនុស្សដទៃទៀតនៅក្នុងដំណើរការនេះ ។ …
« ដូច្នេះហើយ បងប្អូនប្រុសស្រី នៅក្នុងដំណើរស្វែងរកដ៏អស់កល្បដើម្បីប្រែក្លាយដូចព្រះអង្គសង្គ្រោះ ចូរយើងព្យាយាមប្រែក្លាយជាបុរសស្រ្តី ‹ ឥតខ្ចោះ › [ សូមមើល យ៉ាកុប ៣:២ ] យ៉ាងហោចណាស់ក្នុងរបៀបមួយដោយមិនប្រើពាក្យ—ធ្វើឲ្យអាក់អន់ចិត្ត ឬប្រើពាក្យកាន់តែវិជ្ជមាន ដោយនិយាយភាសាថ្មី គឺភាសានៃពួកទេវតា ។ ដូចជាទង្វើរបស់យើងដែរ ពាក្យសម្តីរបស់យើង គួរតែពោរពេញដោយសេចក្តីជំនឿ និង សេចក្តីសង្ឃឹម និង សេចក្តីសប្បុរស ដែលជាកត្តាទាំងបីដ៏អស្ចារ្យដែលពិតជាត្រូវការចាំបាច់នៅក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ ។ ជាមួយពាក្យសម្តីបែបនោះ ដែលជាពាក្យសម្តីនិយាយដោយព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ្ញាណ នោះការយំយែកនឹងឈប់មាន ដួងចិត្តដែលឈឺផ្សារនឹងបានធូរស្បើយ ជីវិតយើងនឹងត្រូវបានលើកស្ទួយ សេចក្តីសង្ឃឹមនឹងកើតមានឡើងវិញ ទំនុកចិត្តនឹងអាចកើតមានបាន » ( « The Tongue of Angels » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ១៦, ១៨ ) ។
សូមគិតអំពី កិច្ចការ មួយចំនួនដែលអ្នកអាចធ្វើបានកាន់តែ « ល្អឥតខ្ចោះ » ជាងមុនបន្តិច ( យ៉ាកុប ៣:២ ) នៅក្នុងការជ្រើសរើសអ្វីដែលយើងនិយាយ ។
« របៀបដែលអ្នកទំនាក់ទំនង គួរតែឆ្លុះបញ្ចាំងថាតើអ្នកជានរណាក្នុងនាមជាបុត្រា ឬ បុត្រីម្នាក់របស់ព្រះ ។ ពាក្យសម្តីដែលស្អាតស្អំ និង មានបញ្ញាជាភស្តុតាងនៃចិត្តដែលស្រស់ស្រាយ និងរីករាយ ។ ពាក្យសម្តីល្អដែលលើកតម្កើង លើកទឹកចិត្ត និងសរសើរអ្នកដទៃ អញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណឲ្យគង់ជាមួយអ្នក » ( ដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន [ កូនសៀវភៅ ឆ្នាំ ២០១១ ] ទំព័រ ២២ ) ។
-
សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ ដាក់នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
-
តើនៅពេលណា ដែលអ្នកត្រូវបានលើកស្ទួយ ឬ លើកទឹកចិត្ត ដោយសារតែពាក្យសម្ដីរបស់មនុស្សម្នាក់ផ្សេងទៀតនោះ ?
-
តើអ្នកធ្លាប់បានទទួលពរតាមរបៀបណា នៅពេលអ្នកបានព្យាយាមលើកស្ទួយ ឬ លើកទឹកចិត្តអ្នកដទៃដោយសារពាក្យសម្តីរបស់អ្នកនោះ ?
-
នៅលើក្រដាសមួយផ្សេងទៀត សូមសសេរគោលដៅដែលទាក់ទងនឹងអ្វីដែលអ្នកនឹងធ្វើឲ្យបានប្រសើរជាងមុន ដើម្បីគ្រប់គ្រងនូវអ្វីដែលអ្នកនិយាយ ហើយប្រើពាក្យសម្តីរបស់អ្នកក្នុងគោលបំណងសុចរិត ។ សូមប្រាកដថាអ្នកអនុវត្តអ្វីដែលអ្នកបានសរសេរ ។
ដូចមានកត់ត្រានៅក្នុង យ៉ាកុប ៣:១៣–១៨ យ៉ាកុបបានប្រៀបធៀបប្រាជ្ញារបស់លោកិយជាមួយនឹងប្រាជ្ញាដែលមកពី « ស្ថានលើ » ( ខទី ១៧ ) ឬ ប្រាជ្ញាដែលកើតមកពីព្រះ ។ ប្រាជ្ញារបស់លោកិយនាំឲ្យកើតមាននូវ « សេចក្តីច្រណែន » ( ខទី ១៦ ) « សេចក្តីគំនុំ » ( ខទី ១៤ ) ឬ ការឈ្លោះប្រកែកគ្នា និង « ការវឹកវរ » ( ខទី ១៦ ) ប៉ុន្តែប្រាជ្ញាដែលកើតមកពីព្រះវិញគឺ « បរិសុទ្ធ » និង « ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា » ( ខទី ១៧ ) ។
-
សូមសរសេរឃ្លាខាងក្រោមនេះ ពីក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
ខ្ញុំបានសិក្សា យ៉ាកុប ២-៣ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។
សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖