មេរៀនទី ១១ ថ្ងៃទី ២ ៖ លូកា ១៣-១៥

មេរៀនទី ១១ ៖ ថ្ងៃទី ២

លូកា ១៣-១៥

សេចក្តីផ្ដើម

ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពីការប្រែចិត្ត និង នគរព្រះ ហើយបានព្យាបាលនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ ទ្រង់ក៏បានប្រើរឿងប្រៀបប្រដូចផងដែរ ដើម្បីបង្រៀនអំពីសេចក្តីរាបសា និង តម្លៃនៃភាពជាសិស្ស ។ ពួកផារិស៊ី និង ពួកអាចារ្យបានត្អូញត្អែរអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះជាមួយអ្នកយកពន្ធ និង មនុស្សមានបាប ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានឆ្លើយតបដោយនិទានរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីចៀមវង្វេងបាត់ កាក់ដែលបាត់ និង កូនប្រុសដែលខ្ជះខ្ជាយ ។

លូកា ១៣:១-១៤:១៤

ព្រះយេស៊ូវព្យាបាលនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ហើយបង្រៀនអំពីសេចក្តីរាបសា ហើយខ្វល់ខ្វាយដល់អស់អ្នកដែលមិនសូវសំណាង

សូមស្រមៃថាអ្នកកំពុងអង្គុយបរិភោគអាហារថ្ងៃត្រង់ជាមួយមិត្តភក្តិមួយចំនួន ហើយពួកគេបានឃើញសិស្សក្រីក្រម្នាក់ដែលស្លៀកពាក់តោកយ៉ាកអង្គុយនៅតែឯង ។ មិត្តភក្ដិម្នាក់របស់អ្នកបានវាចាយ៉ាងឈ្លើយអំពីរូបរាងរបស់សិស្សម្នាក់នោះ ហើយមានមិត្តភក្តិរបស់អ្នកជាច្រើនបានសើច ។

តើមានរបៀបណាខ្លះ ដែលអ្នកអាចឆ្លើយតបនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ ?

នៅពេលអ្នកសិក្សា លូកា ១៣–១៤សូមរកមើលអ្វី ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនអំពីទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សដែលមិនសូវសំណាងដូចពួកយើង ។

នៅក្នុង លូកា ១៣ យើងអានថាព្រះអង្គសង្គ្រោះបាននិទានពីរឿងប្រៀបប្រដូចអំពី ដើមល្វា ថានឹងត្រូវកាប់រំលំចោល ប្រសិនបើវាពុំផ្តល់ផ្លែទេនោះ ។ រឿងប្រៀបប្រដូចនេះត្រូវបាននិយាយពីសាសន៍យូដា ដែលគួរតែនាំមកនូវផលផ្លែល្អ ហើយវាបង្រៀនថា យើងនឹងវិនាសទៅប្រសិនបើយើងពុំប្រែចិត្តទេនោះ ។ ព្រះយេស៊ូវបានព្យាបាលស្ត្រីម្នាក់នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ ទ្រង់បានប្រដូចនគរព្រះទៅនឹងគ្រាប់ពូជមួយ ដែលដុះលូតទៅជាដើមឈើធំ ហើយទ្រង់បានបង្រៀនអំពីអស់អ្នកដែលនឹងចូលទៅក្នុងនគរព្រះ ។ ទ្រង់ក៏បានព្រះកន្សែងអំពីការបំផ្លិចបំផ្លាញក្រុងយេរូសាឡិមដែលនឹងជិតកើតមានឡើយ ។

នៅក្នុង លូកា ១៤:១–៦ យើងអានថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យសោយព្រះស្ងោយនៅផ្ទះរបស់នាម៉ឺនម្នាក់ដែលជាពួកផារិស៊ីម្នាក់នៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ ពីមុនសោយព្រះស្ងោយ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានព្យាបាលបុរសម្នាក់ដែលកើតជំងឺទាច—ជាជំងឺម្យ៉ាងដែលបណ្តាលឲ្យខ្លួនប្រាណរបស់បុរសនោះហើមប៉ោងដោយសារទឹក ។

សូមអាន លូកា ១៣:១៥–១៦ និង លូកា ១៤:៥–៦ដោយរកមើលការឆ្លើយតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះចំពោះពួកផារិស៊ី ដែលចោទប្រកាន់ទ្រង់ពីការរំលងច្បាប់ថ្ងៃឈប់សម្រាក ដោយព្យាបាលស្ត្រី និង បុរសម្នាក់នោះ ។

តើយើងអាចរៀនអ្វីខ្លះមកពីគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះអំពីការគោរពថ្ងៃឈប់សម្រាក ហើយរក្សាវាឲ្យបានបរិសុទ្ធ ។ មេរៀនមួយនោះគឺថា ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើជាគំរូនៃអាកប្បកិរិយាសុចរិតនៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ដោយបម្រើដល់សេចក្តីត្រូវការនានារបស់មនុស្ស ។ ការណ៍នេះវាផ្ទុយទៅនឹងពួកផារិស៊ីមួយចំនួន ដែលមានច្បាប់ជួយសត្វ ប៉ុន្តែមិនជួយមនុស្សនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកឡើយ ។ សូមពិចារណាអំពីសកម្មភាពនានានៅថ្ងៃឈប់សម្រាក ។ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះនៅថ្ងៃឈប់សម្រាកដើម្បីប្រែក្លាយឲ្យកាន់តែដូចជាព្រះយេស៊ូវ ?

លូកា ១៤:៧–១០ មាននូវរឿងប្រៀបប្រដូចមួយដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានប្រើដើម្បីបង្រៀនសេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អអំពីទំនាក់ទំនងរវាងសេចក្តីរាបសា និង ភាពតម្កើងឡើង ។ ពាក្យ « កន្លែងប្រសើរៗ » (លូកា ១៤:៦) គឺជាកន្លែងដ៏មានកិត្តិយស ។ ព្រះយេស៊ូវបានកត់ចំណាំពីរបៀបដែលអស់អ្នកដែលបានអញ្ជើញទ្រង់ឲ្យទៅសោយព្រះស្ងោយនោះ នឹងស្វែងរកកន្លែងដ៏មានកិត្តិយសនោះសម្រាប់ខ្លួនពួកគេដោយអង្គុយនៅជិតនឹងម្ចាស់ផ្ទះ ។

សូមអាន លូកា ១៤:១១ដោយរកមើលអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនអំពីសេចក្តីរាបសា ។ ពាក្យ បន្ទាបចុះ មានន័យថា ត្រូវបាននាំទៅរកឋានៈដែលទាបជាងមុន ។

សូមអាន លូកា ១៤:១២–១៤ដោយរកមើលអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពួកផារិស៊ីដែលបានអញ្ជើញទ្រង់ឲ្យសោយព្រះស្ងោយ ។ តើហេតុអ្វីមនុស្សដូចជាពួកផារិស៊ីម្នាក់នេះ អាចអញ្ជើញមិត្តភិក្តរបស់ខ្លួន និង អ្នកជិតខាងដែលជាអ្នកមាន ឬ ជាមនុស្សសំខាន់មកបរិភោគអាហារដូច្នេះ ?

នៅសម័យព្រះអង្គសង្គ្រោះ អស់អ្នកដែលត្រូវរបួស ( រងរបួស ) ពិការដៃជើង ឬ ខ្វាក់ជាញឹកញាប់មានការលំបាកក្នុងការរកអាហារទទួលទានដោយខ្លួនឯង ហើយគឺជាអ្នកក្រដោយសារតែភាពពិការរបស់ពួកគេ ។ ពួកផារិស៊ីមួយចំនួនមើលងាយដល់មនុស្សទាំងនោះ ។ តើមានហេតុផលណាខ្លះដែលមនុស្សមួយចំនួនអាចមើលងាយដល់មនុស្សដទៃនោះ ?

ខាងក្រោមនេះគឺជាគោលការណ៍មួយ ដែលយើងអាចរៀនចេញមកពីខគម្ពីរទាំងនេះ ៖ ប្រសិនបើយើងជួយមនុស្សដែលមិនសូវសំណាងដូចយើង នោះព្រះអម្ចាស់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់យើង ។

ក្រៅពីប្រទានរង្វាន់ដល់យើងនៅពេលរស់ឡើងវិញហើយនោះ ព្រះអម្ចាស់ក៏នឹងប្រទានពរដល់ពួកយើងនៅក្នុងជីវិតនេះ នៅពេលពេលយើងព្យាយាមជួយមនុស្សដែលមិនសូវសំណាងដូចយើង ( សូមមើល ម៉ាថាយ ៦:៤) ។

សូមបំពេញសកម្មភាពមួយ ឬ ទាំងពីរខាងក្រោមនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖
1. សូមសរសេរពីគ្រាមួយដែលអ្នក ឬមនុស្សម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់បានទទួលពរតាមរយៈការព្យាយាមជួយនរណាម្នាក់ដែលមិនសូវមានសំណាង ។ ( « មិនសូវមានសំណាង » អាចសំដៅលើស្ថានភាពផ្សេងៗទៀត ជាជាងគ្រាន់តែការខ្វះខាងនូវរបស់របរនានា ឧទាហរណ៍ វាអាចសំដៅលើនរណាម្នាក់ដែលឯកោ ឬ អ្នកដែលគ្មានមិត្តភក្តិ ) ។
2. សូមពិចារណាពីរបៀបនានា ដែលអ្នកអាចជួយអស់អ្នកដែលមិនសូវមានសំណាងដូចយើង ហើយសរសេរគោលដៅមួយដើម្បីបម្រើពួកគេ ។

លូកា ១៤:១៥-៣៥

ព្រះយេស៊ូវនិទានរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីការជប់លាងយ៉ាងធំ និង បង្រៀនអំពីតម្លៃនៃភាពជាសិស្ស ។

តើមានអ្វីខ្លះដែលយើងអាចត្រូវបានសុំឲ្យបូជា ឬ លះបង់ចោលក្នុងនាមជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ?

តើមានការដោះសារណាខ្លះ ដែលមនុស្សម្នាក់អាចត្រូវបានល្បួង ដើម្បីប្រើឲ្យចៀសវាងពីការធ្វើនូវការលះបង់ជានិច្ច ?

បន្ទាប់ពីព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទានឱវាទដល់ពួកផារិស៊ី ដើម្បីអញ្ជើញពួកអ្នកដែលមិនសូវសំណាងនោះឲ្យបរិភោគអាហារ នោះមានម្នាក់នៅក្នុងបន្ទប់នោះបាននិយាយទៅកាន់ទ្រង់ថា « មានពរហើយ អ្នកណាដែលនឹងបរិភោគក្នុងនគរព្រះ » (លូកា ១៤:១៥) ។ នៅក្នុងការឆ្លើយតបចំពោះសេចក្តីថ្លែងការណ៍ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបាននិទានរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីពិធីជប់លៀងយ៉ាងធំ ។

សូមអាន លូកា ១៤:១៦–២៤ដោយរកមើលការអញ្ជើញដែលមនុស្សនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនោះបានទទួល ព្រមទាំងការដោះសារដែលបានធ្វើឡើងដោយអស់អ្នកដែលបានបដិសេធការអញ្ជើញនោះ ។

ព្រះយេស៊ូវកំពុងមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសាសន៍យូដា ដែលធ្វើឬកដូចជាពួកអស់អ្នកដែលនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនោះ ដែលត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យទៅពិធីជប់លៀងដំបូងគេ ។ តើដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដូចគ្នាទៅនឹងពិធីជប់លៀងយ៉ាងធំនោះដូចម្តេច ? តើការដោះសាអ្វីខ្លះដែលមនុស្សទាំងនោះបានធ្វើ ដែលពុំទទួលយកការអញ្ជើញឲ្យទៅពិធីជប់លៀងយ៉ាងធំនោះ ? តើការដោះសាទាំងនេះបង្ហាញអ្វីខ្លះពីអាទិភាពរបស់មនុស្សទាំងនេះ ?

គោលការណ៍មួយ ដែលយើងរៀនចេញពីរឿងប្រៀបប្រដូចនេះគឺថា ប្រសិនបើយើងដាក់អាទិភាពដទៃទៀតលើព្រះអម្ចាស់ និង ដំណឹងល្អរបស់ទ្រង់ នោះយើងនឹងបាត់បង់ពរជ័យដែលយើងអាចទទួលបាន ។

សូមមើលបញ្ជីដែលអ្នកសរសេរអំពីអ្វីៗដែលអ្នកអាចត្រូវបានសុំឲ្យបូជា ឬ លះបង់ចោលក្នុងនាមជាសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ តើពរជ័យអ្វីខ្លះដែលអ្នកអាចបាត់បង់ ប្រសិនបើអ្នកគ្មានបំណងធ្វើការលះបង់ទាំងនេះទេនោះ ? តើអ្នកធ្លាប់គិតថាអ្នកកំពុងលះបង់អ្វីមួយប៉ុន្តែក្រោយមកបានដឹងថាពរជ័យដែលអ្នកបានទទួលនោះ ធំជាងអ្វីដែលអ្នកបានគិតថាបានលះបង់ ?

បន្ទាប់ពីការបង្រៀនរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលទៅហ្វូងមនុស្សអំពីអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវពីពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ។ សូមអាន លូកា ១៤:២៥-២៧ដោយរកមើលអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលអំពីអ្វីដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ត្រូវតែមានឆន្ទៈដើម្បីធ្វើ ។

« នៅក្នុងបរិបទនៃ លូកា ១៤:២៦ពាក្យក្រិកបានបកប្រែថា ‹ ស្អប់ › មានន័យថា ‹ ស្រឡាញ់តិចជាង › ឬ ‹ ឲ្យតម្លៃតិចជាង › ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះមិនកំពុងបដិសេធព្រះបញ្ញត្តិ ‹ ចូរឲ្យគោរពប្រតិបត្តិដល់ឪពុកម្តាយរបស់អ្នក › ឡើយ (និក្ខមនំ ២០:១២) ទ្រង់កំពុងបង្រៀនអំពីអាទិភាព ។ សម្រាប់សិស្សម្នាក់ ការស្មោះត្រង់ចំពោះគ្រួសារត្រូវធ្វើបន្ទាប់ពី ការស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ » (New Testament Student Manual [ Church Educational System manual ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ១៦៥សូមមើលផងដែរ ម៉ាថាយ ១០:៣៧, លូកា ១៤:២៦ លេខយោង ខ) ។

ពាក្យ ឈើឆ្កាង នៅក្នុង លូកា ១៤:២៧ សំដៅលើការឆ្កាង ព្រមទាំងតំណាងឲ្យឆន្ទៈដើម្បីលះបង់ ។ ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធជួយយើងឲ្យយល់ថា « ផ្ទុកឈឺឆ្កាង [ របស់មនុស្សម្នាក់ ] » (លូកា ១៤:២៧) មានន័យថា « កាត់ចិត្ត [ ខ្លួនឯង ] ចេញពីអស់ទាំងអំពើដ៏ឥតសុចរិត និង គ្រប់ទាំងសេចក្តីសម្រើបខាងលោកិយ ហើយកាន់តាមបញ្ញត្តិទាំងឡាយ [ របស់ព្រះអម្ចាស់ ] ចុះ » (ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាថាយ ១៦:២៦ [ នៅក្នុង Bible appendix ] ) ។

ខគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនយើងថា ពួកសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទត្រូវតែមានឆន្ទៈលះបង់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដើម្បីដើរតាមទ្រង់ ។ អ្នកអាចសរសេរសេចក្ដីពិតនៅលើគែមព្រះគម្ពីររបស់អ្នកក្បែរ លូកា ១៤:២៥–២៧។

បន្ទាប់ពីការបង្រៀនអំពីអ្វីដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ត្រូវតែមានឆន្ទៈដើម្បីធ្វើហើយនោះ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា « ហេតុដូច្នោះហើយសូមតាំងវានៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ដើម្បីអ្នកនឹងធ្វើរឿងទាំងឡាយដែលយើងនឹងបង្រៀន ហើយបញ្ជាដល់អ្នក » ( ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ លូកា ១៤:២៨ [ នៅក្នុង លូកា ១៤:២៧ លេខយោង ខ] ) ។ ពាក្យ តាំង នៅទីនេះមានន័យថា ការតាំងចិត្ត ឬ ការសម្រេចចិត្តយ៉ាងមុតមាំ ។ គោលការណ៍មួយ ដែលយើងអាចរៀនចេញពីខគម្ពីរនេះគឺថា នៅពេលយើងតាំងនៅក្នុងចិត្តរបស់យើងដើម្បីធ្វើអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបង្រៀន និង បញ្ជាដល់យើង នោះយើងក្លាយជាសិស្សរបស់ទ្រង់ ។

សូមពិចារណាពីរបៀប ដែលយើងអាចឈានដល់ចំណុចមួយនៃភាពជាសិស្សរបស់យើង ដែលយើងពិតជាតាំងចិត្តខ្លួនធ្វើនូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបង្រៀន និង បញ្ជាដល់យើង ។

បន្ទាប់ពីបង្រៀនគោលការណ៍ទាំងនេះអំពីភាពជាសិស្ស នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបាននិទាន រឿងប្រៀបប្រដូចពីរ ។ សូមអាន លូកា ១៤:២៨–៣០ និង លូកា ១៤:៣១–៣៣ដោយពិចារណាពីអ្វីដែលរឿងប្រៀបប្រដូចទាំងពីរនេះបានបង្ហាញ ។

ប៉មនៅក្នុងភូមិណាសារ៉ែតនៅស្រុងអ៊ីស្រាអែល គឺដូចជាប៉មដែលបានពិពណ៌នានៅក្នុង លូកា ១៤:២៨–៣០

ព្រះអង្គសង្គ្រោះមានព្រះទ័យឲ្យអ្នកដើរតាមទ្រង់គិតពិចារណាឲ្យហ្មត់ចត់ថាតើពួកគេមានឆន្ទៈ ដើម្បីលះបង់នូវអ្វីៗដែលអាចតម្រូវពីពួកគេ ដើម្បីពួកគេអាចបន្តធ្វើជាពួកសិស្សរបស់ទ្រង់រហូតដល់ទីអវសាន្ត ( សូមមើលផងដែរ ការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ លូកា ១៤:៣១ [ នៅក្នុង លូកា ១៤:៣០ លេខយោង ក] ) ។ សូមគិតពីការគូសចំណាំ លូកា ១៤:៣៣ដែលផ្តល់នូវការសង្ខេបសាមញ្ញមួយនៃការបង្រៀនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅក្នុងជំពូកនេះ ។

សូមគិតអំពីអ្វី ដែលនឹងមានតម្លៃ ឬ តម្រូវឲ្យធ្វើ សម្រាប់អ្នកដើម្បីក្លាយជាកូនសិស្សពិតរបស់ព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ សូមពិចារណាពីពរជ័យនៃការរស់នៅតាមដំណឹងល្អ និង រង្វាន់នៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ។ តើការសម្រេចចិត្តអ្វីខ្លះដែលអ្នកអាចធ្វើឥឡូវនេះ ដែលនឹងជួយអ្នកឲ្យដាក់ព្រះអម្ចាស់លើអាទិភាពដទៃផ្សេងទៀតទាំងអស់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ។ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក សូមឆ្លើយសំណួរនេះ ហើយរួមបញ្ចូលគោលដៅមួយចំនួនដែលអាចជួយអ្នកឲ្យក្លាយជាកូនសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទកាន់តែប្រសើរឡើង ។

លូកា ១៥

ព្រះយេស៊ូវនិទានរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីចៀមវង្វេងបាត់ កាក់ដែលបាត់ និង កូនប្រុសដែលខ្ជះខ្ជាយ

សូមគិតអំពីគ្រាមួយដែលអ្នកបានរកឃើញអ្វីមួយដែលសំខាន់ដែលអ្នកបានបាត់វា ។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ?

សូមគិតអំពីមនុស្សម្នាក់ដែលអ្នកស្គាល់ដែលអាច« បាត់បង់ » ខាងវិញ្ញាណ ។ ការណ៍នេះអាចជានរណាម្នាក់ដែលពុំទទួលយកដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឬ ដែលមិនកំពុងរស់នៅតាមការបង្រៀនដំណឹងល្អ ។

នៅពេលអ្នកសិក្សា លូកា ១៥សូមរកមើលសេចក្ដីពិតនានា ដែលទាក់ទងនឹងរបៀបដែលព្រះវរបិតាមានព្រះទ័យអំពីពួកអ្នកដែលត្រូវបានបាត់បង់ខាងវិញ្ញាណ ហើយនិងទំនួលខុសត្រូវដែលយើងមានចំពោះពួកគេ ។

សូមអាន លូកា ១៥:១–២ដោយរកមើលអ្វីដែលពួកផារិស៊ីកំពុងត្អូញត្អែរ ។

នៅក្នុងការឆ្លើយតបចំពោះការត្អូញត្អែររបស់ពួកផារិស៊ី និង ពួកអាចារ្យ នោះព្រះអង្គសង្គ្រោះបាននិទានរឿងប្រៀបប្រដូចបី ៖ មួយអំពី សត្វចៀមមួយទៀតអំពី កាក់ប្រាក់និង មួយទៀតអំពី កូនប្រុស។ រឿងប្រៀបប្រដូចទាំងនេះមានគោលដៅផ្តល់នូវសេចក្តីសង្ឃឹមចំពោះមនុស្សមានបាប ព្រមទាំងដើម្បីផ្ចាញ់ផ្ចាល និង កាត់ទោសដល់មនុស្សលាក់ពុត និង ភាពសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួននៃពួកអាចារ្យ ព្រមទាំងពួកផារិស៊ី ។ នៅពេលអ្នកសិក្សារឿងប្រៀបប្រដូចទាំងនេះ សូមយកចិត្តទុកដាក់ពីមូលហេតុនៃប្រធានបទរបស់រឿងប្រៀបប្រដូចនីមួយៗ ដែលបានប្រែជាវង្វេងផ្លូវ និង របៀបដែលវាត្រូវបានរកឃើញវិញ ។

សូមឲ្យអានរឿងប្រៀបប្រដូចនីមួយៗ ដោយរកមើលចម្លើយចំពោះសំណួរនៅក្នុងជួរឈរខាងឆ្វេងនៃតារាងខាងក្រោម ។ សូមសរសេរចម្លើយរបស់អ្នក ដាក់នៅក្នុងចន្លោះដែលបានផ្តល់ឲ្យ ។

រឿងប្រៀបប្រដូចនៃចៀមវង្វេងបាត់ កាក់ប្រាក់ និង កូនប្រុស
សំណួរ	លូកា ១៥:៣–៧ ( សូមមើលផងដែរ លូកា ១៥:៤ លេខយោង ក)	លូកា ១៥:៨-១០	លូកា ១៥:១១–៣២ ( នៅក្នុង ខ ១៦ ពាក្យ មានចិត្ត មានន័យថា « រីករាយ » )
តើអ្វីខ្លះបានបាត់ ( វង្វេង ) ?
ហេតុអ្វីវាបាត់ ( វង្វេង ) ?
តើវាត្រូវបានរកឃើញវិញដោយរបៀបណា ?
តើពាក្យ ឬឃ្លាណាខ្លះ ដែលពិពណ៌នាអំពីប្រតិកម្មចំពោះការរកឃើញវាវិញនោះ ?

« ឪពុកឃើញពីចម្ងាយ …ហើយបានរត់ទៅ …ហើយឱបថើបវា » (លូកា ១៥:២០) ។

សូមកត់ចំណាំថា ចៀមបានវង្វេងបាត់ដោយសារការធ្វើតាមដំណើរជីវិតជាធម្មតារបស់វា កាក់ប្រាក់បានបាត់ដោយសារតែការធ្វែសប្រហែស ឬ ពុំយកចិត្តទុកដាក់របស់ម្ចាស់វា ហើយកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយ ( ខ្ជះខ្ជាយ ឬ ឥតពិចារណា ) បានវង្វេងដោយសារតែការប៉ះបោរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់វា។

តើអ្នកគិតថាទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងចំពោះអស់អ្នកដែលវង្វេង ដោយមិនគិតពីរបៀបដែលពួកគេប្រែជាវង្វេងនោះមានអ្វីខ្លះ ?

សូមកត់ចំណាំឃ្លាដែលពិពណ៌នាអំពីប្រតិកម្មនៅពេលសត្វ វត្ថុ និង មនុស្សនោះត្រូវបានរកឃើញវិញ ។ សូមចាំថាគោលបំណងមួយនៃរឿងប្រៀបប្រដូចទាំងនេះ គឺដើម្បីវាយផ្ចាលនូវភាពសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកផារិស៊ី និង ពួកអាចារ្យ ដែលរអ៊ូរទាំអំពីអ្នកយកពន្ធ និង មនុស្សមានបាបដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីពួកគេ ។ នៅពេលព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា មាននូវសេចក្តីអំណរខ្លាំងជាងនេះនៅលើឋានសួគ៌ « ដោយសារមនុស្សបាបតែម្នាក់ដែលប្រែចិត្តវិញ … ជាជាងមនុស្សសុចរិត៩៩នាក់ ដែលមិនត្រូវការប្រែចិត្ត » (លូកា ១៥:៧) ទ្រង់កំពុងបង្រៀនថាមាននូវ សេចក្តីអំណរ ខ្លាំងជាងនេះទៅទៀតនៅលើលើឋានសួគ៌ ដោយសារអ្នកមានបាបម្នាក់បានប្រែចិត្ត ជាងពួកផារិស៊ី និង ពួកអាចារ្យ៩៩នាក់ដែលថាខ្លួនឯងសុចរិតនេះទៅទៀត ដែលនៅក្នុងអំនួតខ្លួនគិតថាពួកគេពុំត្រូវការការប្រែចិត្តឡើយ ។

ផ្អែកលើការឆ្លើយតបនៃអស់អ្នកដែលបានរកឃើញនូវអ្វីដែលបានបាត់ ( វង្វេង ) តើអ្នកនឹងបំពេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍នេះយ៉ាងដូចម្តេច ៖ នៅពេលយើងជួយអ្នកដទៃឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាប្រែចិត្ត នោះយើងមានអារម្មណ៍ថា ។

សូមឆ្លើយសំណួរខាងក្រោមនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖ តើមានកិច្ចការអ្វីខ្លះដែលអ្នកអាចធ្វើដើម្បីជួយមនុស្សម្នាក់ដែលវង្វេងបាត់ខាងវិញ្ញាណ ឲ្យមានបំណងប្រាថ្នាដើម្បីប្រែចិត្ត ឬ ខិតកាន់តែជិតព្រះវរបិតាសួគ៌វិញ ?
សូមសរសេរឃ្លាដែលនៅខាងក្រោមនេះ ពីខាងក្រោមកិច្ចការថ្ងៃនេះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់អ្នក ៖

ខ្ញុំបានសិក្សា លូកា ១៣–១៥ ហើយបានបញ្ចប់មេរៀននេះនៅ ( កាលបរិច្ឆេទ ) ។

សំណួរ គំនិត និង ការយល់ដឹងបន្ថែមដែលខ្ញុំចង់ចែកចាយជាមួយគ្រូរបស់ខ្ញុំ ៖