សេចក្ដីណែនាំស្ដីពីសំបុត្ររបស់ប៉ុលដល់ពួកភីលីព
ហេតុអ្វីត្រូវសិក្សាគម្ពីរនេះ ?
នៅក្នុងសំបុត្ររបស់លោកដល់ពួកភីលីព ប៉ុលបានលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធនៅភីលីព ហើយបានដាស់តឿនពួកគេឲ្យខ្ជាប់ខ្ជួននៅក្នុងសាមគ្គីភាព ហើយធ្វើការរួមគ្នាដើម្បីការពារដល់សេចក្ដីជំនឿ ។ ប្រហែលជាគោលការណ៍ដ៏សំខាន់មួយ ដែលប៉ុលបានបង្រៀននៅក្នុងភីលីពគឺថា ការអធិស្ឋានទៅព្រះ និងការទុកចិត្តទ្រង់នាំមកនូវ « សេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលហួសលើសពីអស់ទាំងគំនិត » ( ភីលីព ៤:៧ ) ។ ការសិក្សាសារលិខិតលើកទឹកចិត្តរបស់ប៉ុលនៅក្នុងសំបុត្រនេះ អាចជួយសិស្សនៅក្នុងការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេ ដើម្បីកាន់ខ្ជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុតដោយស្មោះត្រង់ ។ នៅពេលសិស្សខិតខំធ្វើតាមព្រះគ្រីស្ទ នោះពួកគេក៏អាចមានទំនុកចិត្ត ហើយប្រកាសដូចជាប៉ុលផងដែរថា « ខ្ញុំអាចនឹងធ្វើគ្រប់ទាំងអស់បាន ដោយសារព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ចម្រើនកម្លាំងដល់ខ្ញុំ » ( ភីលីព ៤:១៣ ) ។
តើនរណាបានសរសេរសរសេរគម្ពីរនេះ ?
ទោះបីជានៅត្រង់ពាក្យជម្រាបសួរនៅក្នុងសំបុត្រនេះមានឈ្មោះ ធីម៉ូថេ នៅជាមួយនឹងប៉ុលក្ដី ( សូមមើល ភីលីព ១:១ )ក៏ប៉ុលជាអ្នកសរសេរសំបុត្រនេះទៅពួកភីលីពដែរ ។ ការអះអាងនេះគឺដោយសារមានការប្រើសព្វនាមឯកវចនៈ ខ្ញុំ នៅក្នុងសំបុត្រនេះ ហើយនិយាយពីធីម៉ូថេ នៅក្នុង ភីលីព ២:១៩ ។ ធីម៉ូថេ អាចធ្វើជាអ្នកសរសេររបស់ប៉ុល ដោយសរសេរសំបុត្រនេះនៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ប៉ុល ។
តើនៅពេលណា និង នៅកន្លែងណាដែលគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរ ?
ប៉ុលទំនងជាសរសេរសំបុត្រទៅពួកភីលីពនៅចន្លោះ គ.ស. ៦០ និង ៦២ កាលលោកជាប់ឃុំនៅរ៉ូម ( សូមមើល ភីលីព ១:៧, ១៣, ១៧ សូមមើលផងដែរ កិច្ចការ ២៨:១៦–៣១, សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « ភីលីព » scriptures.lds.org ) ។
តើគម្ពីរនេះត្រូវបានសរសេរទៅកាន់នរណា ហើយតើហេតុអ្វី ?
ក្រុងភីលីពគឺជាទីតាំងទីមួយនៅទ្វីបអ៊ឺរ៉ុប ដែលប៉ុលបានប្រកាសដំណឹងល្អជាផ្លូវការ ហើយបានស្ថាបនាសាខាមួយរបស់សាសនាចក្រឡើង ( សូមមើល កិច្ចការ ១៦:១១–៤០ សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។ គោលបំណងមួយរបស់ប៉ុលនៅក្នុងការសរសេរសំបុត្រនេះ គឺដើម្បីបង្ហាញការដឹងគុណចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងជំនួយខាងហិរញ្ញវត្ថុដែលពួកបរិសុទ្ធនៅភីលីពមានចំពោះលោកនៅក្នុងដំណើរទីពីររបស់សាវកប៉ុលទៅផ្សាយសាសនា និងការជាប់ឃុំរបស់លោកនៅក្រុងរ៉ូម ( សូមមើល ភីលីព ១:៣–១១, ៤:១០–១៩, សូមមើលផងដែរ សេចក្ដីណែនាំដល់បទគម្ពីរទាំងឡាយ « សំបុត្ររបស់ប៉ុល » ) ។
ប៉ុលក៏បានសរសើរដល់សមាជិកទាំងឡាយនៅភីលីពចំពោះសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទផងដែរ ហើយបានទូន្មានពួកគេ ដោយផ្អែកលើព័ត៌មានដែលលោកបានទទួលមកពីសិស្សម្នាក់ជាពួកភីលីពដែលមានឈ្មោះថា អេប៉ាប្រូឌីត ( សូមមើល ភីលីព ៤:១៨ ) ។ ពាក្យទូន្មានរបស់ប៉ុលបានរួមបញ្ចូលនូវការលើកទឹកចិត្តឲ្យមានចិត្តរាបសា និងមានសាមគ្គីភាព ( សូមមើល ភីលីព ២:១–១៨, ៤:២–៣ ) ។ ប៉ុលក៏បានព្រមានដល់ពួកភីលីពឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នដល់ពួកគ្រីស្ទានដែលខុសឆ្គង ដូចជា ជនដែលបង្រៀនថា ការកាត់ស្បែកគឺជារឿងចាំបាច់សម្រាប់ការប្រែចិត្តជឿ ។ ជនទាំងនេះ ( ជារឿយៗត្រូវបានហៅថាជាពួកអ្នកកាន់សាសនាយូដា ) បានប្រកាសទាំងខុសឆ្គងថា ពួកអ្នកប្រែចិត្តជឿថ្មីត្រូវធ្វើតាមក្រឹត្យវិន័យពីបុរាណនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ពីការកាត់ស្បែក ពីមុនក្លាយជាពួកគ្រីស្ទាន ( សូមមើល ភីលីព ៣:២–៣ ) ។
តើគម្ពីរនេះមានលក្ខណៈពិសេសអ្វីខ្លះ ?
ជារឿយៗ គម្ពីរភីលីពត្រូវបានហៅថាជាសំបុត្រនៅក្នុងគុក អមជាមួយគម្ពីរអេភេសូរ កូល៉ុស និងភីលេម៉ូន ។ ទោះបីជាវាត្រូវបានសរសេរឡើងនៅក្នុងគុកក្ដី ក៏សំបុត្ររបស់ប៉ុលទៅកាន់ពួកភីលីពត្រូវបានរៀបរាប់ដោយពួកអ្នកប្រាជ្ញថា ជាការសរសេរដ៏រីករាយបំផុតរបស់លោកដែរ ។ ប៉ុលបានបង្ហាញការដឹងគុណ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងទំនុកចិត្តចំពោះសមាជិកសាសនាចក្រ បានរៀបរាប់ពីការលះបង់ដែលលោកបានធ្វើដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយបានណែនាំពួកបរិសុទ្ធនៅភីលីពពីគោលការណ៍នៃការរស់នៅដោយសុចរិត ។ សិស្សអាចនឹងស្គាល់នៅក្នុង ភីលីព ៤:៨ នូវភាសាមួយចំនួនដែលបានប្រើនៅក្នុងមាត្រាទីដប់បីនៃសេចក្ដីជំនឿ ដែលបានសរសេរដោយព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ។
ប៉ុលបានបរិយាយពីការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ អំពីភាពជាព្រះនៅជីវិតមុនផែនដី ជាទីកន្លែងដែលទ្រង់បានរងទុក្ខ « សុគតជាប់ឈើឆ្កាង » ( សូមមើល ភីលីព ២:៣–៨ ) ។ ដោយបានបំពេញបេសកកម្មដ៏ទេវភាពរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឥឡូវនេះត្រូវបានតម្កើងឡើង ហើយថ្ងៃនោះនឹងមកដល់កាល « គ្រប់ទាំងជង្គង់ ត្រូវលុតចុះ » នៅចំពោះទ្រង់ ហើយ « គ្រប់ទាំងអណ្ដាត … បានថ្លែងប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ » ( ភីលីព ២:១០–១១ ) ។ ប៉ុលបានបើកសម្ដែងថា ប្រភពនៃទំនុកចិត្ត និងកម្លាំងក្នុងចិត្តរបស់លោកកើតចេញពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល ភីលីព ៤:១៣ ) ។
គម្រោង
ភីលីព ១ ប៉ុលបង្ហាញពីការដឹងគុណចំពោះភាពរាប់អានរបស់ពួកបរិសុទ្ធនៅភីលីព ។ លោកបង្រៀនថា ឧបសគ្គដែលលោកបានជួបនៅក្នុងការបម្រើព្រះអម្ចាស់ រួមបញ្ចូលការជាប់ឃុំរបស់លោកផងដែរ បានជួយពន្លឿនដល់បុព្វហេតុនៃដំណឹងល្អ ។ លោកលើកទឹកចិត្តសមាជិកសាសនាចក្រ ឲ្យពង្រឹងសាមគ្គីភាពនៅក្នុងការការពារសេចក្ដីជំនឿ ។
ភីលីព ២ ប៉ុលលើកទឹកចិត្តបន្ថែមទៀតដល់សមាជិកសាសនាចក្រឲ្យមានសាមគ្គីភាព ហើយចង្អុលបង្ហាញពីគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាអង្គដែលបានបន្ទាបខ្លួនមកកាន់ជីវិតរមែងស្លាប់ ថាជាគំរូនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ ការគោរពប្រតិបត្តិ និងការបន្ទាបខ្លួន ។ មនុស្សគ្រប់រូប នៅថ្ងៃមួយនឹងទទួលស្គាល់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទថាជាព្រះអម្ចាស់ ។ ប៉ុលណែនាំសមាជិកសាសនាចក្រឲ្យស្វែងរកសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ។
ភីលីព ៣ ប៉ុលព្រមានពីពួកអ្នកកាន់សាសនាយូដា ។ លោករៀបរាប់ពីជីវិតពីមុនរបស់លោកក្នុងនាមជាពួកផារិស៊ីម្នាក់ និងរបៀបដែលលោកបានលះបង់ដោយស្ម័គ្រចិត្តនូវអ្វីៗទាំងអស់ ដើម្បីដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ លោកដាស់តឿនពួកបរិសុទ្ធឲ្យធ្វើតាមគំរូរបស់លោក នៅក្នុងការដើរឆ្ពោះទៅរកសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។ ប៉ុលពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងផ្លាស់ប្ដូររូបកាយរមែងស្លាប់របស់យើងទៅជារូបកាយរុងរឿងដូចជាព្រះកាយរបស់ទ្រង់ដែរ ។
ភីលីព ៤ ប៉ុលលើកទឹកចិត្តពួកបរិសុទ្ធឲ្យរីករាយនៅក្នុងព្រះអម្ចាស់ជានិច្ច ។ លោកទូន្មានពួកគេឲ្យជំនួសភាពភ័យខ្លាចរបស់ពួកគេដោយការអធិស្ឋាន និងការថ្លែងអំណរគុណ ដោយសន្យាថា ពួកគេនឹងរីករាយនឹងសេចក្ដីសុខសាន្តរបស់ព្រះ ដែលលើសពីការយល់ដឹងទាំងអស់ ។ ប៉ុលបានដាស់តឿនសមាជិកសាសនាចក្រឲ្យគិតពីរឿងស្មោះត្រង់ យុត្តិធម៌ ពិត បរិសុទ្ធ គួរឲ្យស្រឡាញ់ មានឈ្មោះល្អ ហើយមានគុណធម៌ ។ លោកទទួលស្គាល់ថា លោកអាចធ្វើរឿងទាំងអស់បានតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលប្រទានកម្លាំងដល់លោក ។