មេរៀនទី ២២
ម៉ាថាយ ១៩-២០
សេចក្ដីផ្ដើម
ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបង្រៀនអំពីភាពបរិសុទ្ធនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ ទ្រង់បានគូសបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃការជ្រើសយកជីវិតអស់កល្បជានិច្ចជាជាងទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកិយ ហើយបានបង្រៀនរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីពួកអ្នកធ្វើការនៅក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរ ។ ព្រះយេស៊ូវក៏បានមានបន្ទូលប្រាប់ជាមុនពីអំការសុគតរបស់ទ្រង់ ហើយបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យបម្រើមនុស្សដទៃ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
ម៉ាថាយ ១៩:១-១២
ព្រះអង្គសង្គ្រោះបង្រៀនអំពីភាពបរិសុទ្ធនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍
សូមដាក់បង្ហាញ រូបភាព គូស្វាមីភរិយាដែលបានរៀបការហើយមានសុភមង្គល ហើយបានផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។ សូមចង្អុលបង្ហាញថា គោលលទ្ធិរបស់ព្រះអម្ចាស់ពាក់ព័ន្ធនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងការលែងលះគ្នាគឺខុសពីជំនឿជាច្រើនរបស់លោកិយ ។
-
តើជំនឿមួយចំនួនរបស់លោកិយអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬការលែងលះគ្នាមានអ្វីខ្លះ ? (បម្រាម ៖ សូមចៀសវាងចំណាយពេលច្រើនពេកទៅលើប្រធានបទពុំសូវមានប្រយោជន៍នានា ដូចជាអាពាហ៍ពិពាហ៍ភេទដូចគ្នា ដែលអាចឲ្យទាញយកពេលវេលាចេញឆ្ងាយពីគោលការណ៍ដ៏សំខាន់ផ្សេងទៀតនៅក្នុងមេរៀនថ្ងៃនេះ ) ។
នៅពេលសិស្សសិក្សា ម៉ាថាយ ១៩:១–១២ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យរកមើលការបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់អំពី អាពាហ៍ពិពាហ៍ និងការលែងលះគ្នា ហើយពិចារណាពីសារៈសំខាន់នៃការបង្រៀនទាំងនេះចំពោះពួកគេ ។
ចូរសុំសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ១៩:១-៣ ឲ្យឮៗ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលសំណួរដែលពួកផារិស៊ីបានទូលសួរទៅព្រះយេស៊ូវ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យប្រាប់ពីអ្វី ដែលពួកគេរកឃើញ ។
សូមពន្យល់ថា ឃ្លា « នឹងលែងប្រពន្ធ ដោយហេតុណាក៏ដោយ » ( ម៉ាថាយ ១៩:៣ ) សំដៅលើបុរសម្នាក់ដែលនឹងលែងលះប្រពន្ធខ្លួនឲ្យខានតែបាន សូម្បីតែវាជារឿងតូចតាច ឬជាភាពអត្មានិយមក៏ដោយ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ១៩:៤-៦ ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលអ្វី ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងការលែងលះគ្នា ។
-
តើសេចក្ដីពិតទាំងឡាយណាខ្លះ អំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលយើងរៀនពីព្រះបន្ទូលតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ពួកផារិស៊ី ? ( សិស្សអាចនឹងរកឃើញសេចក្ដីពិតពីរបី ប៉ុន្តែត្រូវប្រាកដថាអ្នកបានគូសបញ្ជាក់ថា អាពាហ៍ពិពាហ៍រវាងបុរសម្នាក់ និងស្ត្រីម្នាក់គឺជាទំនាក់ទំនងដ៏ពិសិដ្ឋមួយដែលព្រះបានរៀបចំ ហើយបង្កើតឡើង ) ។
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ១៩:៧ ឲ្យឮៗ ហើយចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលសំណួរមួយទៀត ដែលពួកផារិស៊ីបានទូលសួរដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
-
តើពួកផារិស៊ីបានទូលសួរអ្វីខ្លះដល់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ១៩:៨-៩ ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលព្រះបន្ទូលតបរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
-
យោងតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហេតុអ្វីម៉ូសេបានអនុញ្ញាតឲ្យមានការលែងលះនៅក្នុងចំណោមពួកអ៊ីស្រាអែល ? ( ដោយសារចិត្តរឹងរូសរបស់ប្រជាជន ) ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់ពីរបៀបដែលការបង្រៀននេះពាក់ព័ន្ធនឹងសម័យរបស់យើង សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ៖
« ប្រភេទអាពាហ៍ពិពាហ៍ដែលទាមទារឲ្យមានភាពតម្កើងឡើង—មានរយៈពេលអស់កល្ប ហើយមានគុណសម្បត្តិដូចជាព្រះ—ពុំសញ្ជឹងគិតពីការលែងលះឡើយ ។ នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអម្ចាស់ ស្វាមីភរិយាត្រូវបានរៀបការសម្រាប់ភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ ប៉ុន្តែអាពាហ៍ពិពាហ៍ខ្លះមិនរីកចម្រើនឆ្ពោះទៅរកឧត្តមគតិនោះទេ ។ ដោយសារ ‹ ចិត្ត [ របស់យើង ] រឹងរបឹង [ ម៉ាថាយ ១៩:៨ ] នៅបច្ចុប្បន្ននេះ ព្រះអម្ចាស់ពុំបានបង្ខំឲ្យទូទាត់ផលវិបាកនៃបទដ្ឋានសេឡេស្ទាលឡើយ ។ ទ្រង់អនុញ្ញាតឲ្យបុគ្គលដែលលែងលះគ្នារៀបការម្ដងទៀត ដោយគ្មានស្នាមប្រឡាក់នៃអមតៈភាពដែលបានបញ្ជាក់នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យសួគ៌ា » ( « Divorce » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ៧០ ) ។
សូមពិចារណាអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយទីបន្ទាល់របស់ពួកគេថា ព្រះបានរៀបចំ ហើយបានបង្កើតអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាទំនាក់ទំនងដ៏ពិសិដ្ឋមួយរវាងបុរសម្នាក់ និងស្ត្រីម្នាក់ ។
ម៉ាថាយ ១៩:១៣–៣០, ២០:១–១៦
ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនអំពីជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ហើយប្រទានរឿងប្រៀបប្រដូចស្ដីពីពួកអ្នកធ្វើការក្នុងចម្ការ
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យឡើងមកមុខថ្នាក់ ។ សូមប្រាប់សិស្សថា ប្រសិនបើគាត់អាចអាវ៉ង់បាន ១០ គាត់នឹងទទួលបានរង្វាន់តូចមួយ ( ដូចជា ស្ករគ្រាប់ ១០ គ្រាប់ ) ។ បន្ទាប់ពីសិស្សអាវ៉ង់បាន ១០ ដងហើយ សូមឲ្យរង្វាន់ដល់គាត់ រួចសុំអ្នកស្ម័គ្រចិត្តម្នាក់ទៀត ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សទីពីរអាវ៉ងម្ដង រួចសួរដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់ តើពួកគេគិតថាសិស្សម្នាក់នេះគួរទទួលបានរង្វាន់អ្វីដែរ និងហេតុអ្វី ។ សូមអញ្ជើញសិស្សទាំងពីរនាក់ឲ្យត្រឡប់ទៅកាន់កន្លែងអង្គុយវិញ ។ សូមប្រាប់សិស្សក្នុងថ្នាក់ថា នៅពេលក្រោយទៀតក្នុងមេរៀននេះ សិស្សទីពីរនឹងទទួលរង្វាន់មួយអាស្រ័យទៅលើអ្វី ដែលសិស្សរៀននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ។
សូមសង្ខេប ម៉ាថាយ ១៩:១៣–២៧ ដោយពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានលើកទឹកចិត្តពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ឲ្យស្វែងរកជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចជាជាងទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកិយ ។ ពេត្រុសបានទូលសួរពីអ្វីដែលពួកសិស្សនឹងទទួលបាន ដោយសារពួកគេបានលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកិយរបស់ខ្លួនមកដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។ ( កំណត់ចំណាំ ៖ ព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានពិភាក្សានៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ នឹងត្រូវបានបង្រៀនយ៉ាងស៊ីជម្រៅនៅក្នុងមេរៀន ម៉ាកុស ១០ ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ១៩:២៨-៣០ ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលចម្លើយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះទៅកាន់ពេត្រុស ។
-
យោងតាម ខទី ២៩តើមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលលះបង់អ្វីទាំងអស់មកដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះនឹងគ្រងអ្វីជាមរតក ?
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់មកព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់នូវរឿងប្រៀបប្រដូចមួយ ដើម្បីជួយពួកគេឲ្យយល់ពីព្រះរាជបំណងរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដើម្បីប្រទានឱកាសទទួលបានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ។ នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ មានបុរសម្នាក់បានជួលពួកអ្នកធ្វើការនៅពេលខុសគ្នាពេញមួយថ្ងៃ ដើម្បីធ្វើការនៅក្នុងចម្ការគាត់ ។ ថ្ងៃធ្វើការធម្មតាមួយនៅក្នុងជំនាន់ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ចាប់ផ្ដើមប្រហែលពីម៉ោង ៦:០០ ព្រឹករហូតដល់ ៦:០០ ល្ងាច ដោយមានការផ្លាស់ប្ដូរបន្តិចបន្តួចតាមរដូវកាលខុសៗគ្នានៃឆ្នាំ ។
សូមចម្លងតារាងខាងក្រោមដាក់លើក្ដារខៀន ឬ ចែកចាយឯកសារឲ្យសិស្ស ៖
|
ពួកអ្នកធ្វើការ ( ម៉ោងចាប់ផ្ដើម ) |
ប្រាក់បៀវត្សរ៍ដែលបានព្រមព្រៀង |
ចំនួនម៉ោងដែលបានធ្វើការ |
ចំនួនប្រាក់ដែលត្រូវបង់ |
|---|---|---|---|
|
ព្រឹកព្រលឹម ( ៦:០០ ព្រឹក ) | |||
|
ម៉ោងទី ៣ ( ៩:០០ ព្រឹក ) | |||
|
ម៉ោងទី ៦ ( ១២:០០ ថ្ងៃត្រង់ ) | |||
|
ម៉ោងទី ៩ ( ៣:០០ រ សៀល ) | |||
|
ម៉ោងទី ១១ ( ៥:០០ ល្ងាច ) |
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យធ្វើការជាក្រុមតូចៗ ។ ចូរសុំឲ្យពួកគេអាន ម៉ាថាយ ២០:១–៧ នៅក្នុងក្រុមរបស់ខ្លួន រកមើលរយៈពេលធ្វើការ ដែលពួកអ្នកធ្វើការមួយក្រុមៗបានធ្វើ និងប្រាក់បៀវត្សរ៍ដែលពួកគេបានព្រមព្រៀង ។ ( « ១កាក់ » សំដៅលើប្រាក់មួយកាក់ដែលជាប្រាក់មួយកាក់របស់រ៉ូម ហើយវាប្រហាក់ប្រហែលនឹងថ្លៃមួយថ្ងៃសម្រាប់ពួកអ្នកធ្វើការម្នាក់ ) ។
លុះដល់ពេលកំណត់ហើយ សូមឲ្យសិស្សពីរបីនាក់ឡើងមកក្ដារខៀន ហើយបំពេញជួរឈរទីមួយក្នុងតារាង ( ឬ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យបំពេញវានៅលើសំណៅដែលអ្នកបានផ្ដល់ឲ្យ ) ។
-
តើអ្នកគិតថានរណាទៅ ដែលគួរទទួលបានកម្រៃច្រើនជាងគេ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ២០:៨-១០ ឲ្យឮៗ ហើយសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលប្រាក់កម្រៃ ដែលក្រុមអ្នកធ្វើការនីមួយៗបានទទួល ។
-
តើប្រាក់កម្រៃអ្វីទៅ ដែលពួកអ្នកធ្វើការមួយក្រុមៗទទួលបាន ? ( បន្ទាប់ពីសិស្សឆ្លើយសូមសរសេរ ១ កាក់ នៅក្នុងប្រអប់នីមួយៗក្នុងជួរឈរដែលសរសេរថា « ចំនួនប្រាក់ដែលត្រូវបង់ » ) ។
-
ប្រសិនបើអ្នកស្ថិតនៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកធ្វើការទាំងនោះ ដែលបានធ្វើការពេញមួយថ្ងៃ តើអ្នកមានគំនិត ឬអារម្មណ៍បែបណា ពេលអ្នកទទួលបានរង្វាន់ដូចគ្នានឹងអ្នកដែលបានធ្វើការតែមួយម៉ោងនោះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ២០:១១-១៤ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថាតើជនដែលបានធ្វើពេញមួយថ្ងៃនិយាយអ្វីខ្លះទៅម្ចាស់ចម្ការ និងអ្វីដែលគាត់បាននិយាយមកពួកគេវិញ ។
-
តើការត្អូញត្អែររបស់ជនដែលបានធ្វើការពេញមួយថ្ងៃជាអ្វីទៅ ?
-
តើម្ចាស់ចម្ការបាននិយាយដូចម្តេច ក្នុងការឆ្លើយតបអ្វី ?
-
តើម្ចាស់ចម្ការមានភាពយុត្តិធម៌ ( ភាពស្មើគ្នា ) ចំពោះជនដែលបានធ្វើការពេញមួយថ្ងៃយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ ?
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យស្គាល់សេចក្ដីពិតមួយនៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ សូមពន្យល់ថា ប្រាក់កម្រៃមួយកាក់នោះអាចតំណាងឲ្យជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ដូចដែលបានចែងនៅក្នុង ម៉ាថាយ ១៩:២៩ ។ សូមសរសេរសេចក្តីថ្លែងការណ៍មិនពេញលេញនៅលើក្តារខៀន ៖ ព្រះប្រទានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្សទាំងអស់ដែល …
-
ប្រសិនបើរង្វាន់នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ តំណាងឲ្យជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច តើអ្នកធ្វើការតំណាងឲ្យអ្វីទៅ ? ( សិស្សអាចមានចម្លើយខុសៗគ្នា ប៉ុន្តែត្រូវសង្ខេបថា អ្នកធ្វើការក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះអាចតំណាងឲ្យការធ្វើ និងការរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាពិសិដ្ឋជាមួយព្រះ ។ ( បន្ទាប់ពីសិស្សឆ្លើយ សូមបំពេញសេចក្ដីពិតនៅលើក្ដារខៀនដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ព្រះប្រទានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្សគ្រប់រូបដែលបានជ្រើសរើសធ្វើ និងរក្សាសេចក្តីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋជាមួយទ្រង់ ) ។
សូមចង្អុលបង្ហាញថា សេចក្ដីពិតនេះជួយយើងឲ្យយល់ពីសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌សម្រាប់បុគ្គលទាំងឡាយដែលពុំបានធ្វើ ឬរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាកាលពីក្មេង និងសម្រាប់ជនដែលគ្មានឱកាសធ្វើកិច្ចការនេះរហូតក្រោយពីពួកគេស្លាប់ ( សូមមើល គ. និង ស. ១៣៧:៧–៨ ) ។
-
ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា ការដឹងថាព្រះប្រទានជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចដល់មនុស្សគ្រប់រូបដែលជ្រើសធ្វើ ហើយរក្សាសេចក្ដីសញ្ញាពិសិដ្ឋជាមួយទ្រង់ជារឿងសំខាន់សម្រាប់យើង មិនថាវាកើតអាចកើតឡើងនៅពេលណានោះទេ ?
សូមរំឭកសិស្សទីពីរដែលបានអាវ៉ង់តែម្ដង រួចសួរ ៖
-
តើអ្នកគិតថាសិស្សម្នាក់នេះគួរទទួលបានរង្វាន់អ្វីទៅសម្រាប់ការអាវ៉ង់ម្ដង ? ( សូមឲ្យសិស្សនោះនូវរង្វាន់ដូចគ្នាដែលបានឲ្យទៅសិស្សដែលបានអាវ៉ង់ ១០ ដងដែរ ) ។
ចូរសុំឲ្យសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាថាយ ២០:១៥-១៦ ឮៗ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលរបៀប ដែលម្ចាស់ចម្ការបានតបទៅកាន់ជនដែលត្អូញត្អែរពីសេចក្ដីសប្បុរសរបស់លោក ចំពោះពួកអ្នកធ្វើការផ្សេងទៀត ។
-
តើអ្នកគិតថាម្ចាស់ចម្ការចង់មានន័យយ៉ាងដូចម្ដេច នៅពេលលោកបានសួរថា « តើភ្នែកអ្នកឃើញអាក្រក់ ពីព្រោះខ្ញុំល្អឬអី ? » ( ខទី ១៥ ) ។
សូមពន្យល់ថាអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បកស្រាយសំណួរនេះដូចខាងក្រោម ៖ « ហេតុអ្វីបានជា អ្នក ច្រណែនគ្នាដោយសារ យើង ជ្រើសរើសមានចិត្តល្អ ? » ( « The Laborers in the Vineyard » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០១២ ទំព័រ ៣១ ) ។
-
តើឃ្លាថា « បានហៅមនុស្សជាច្រើន តែរើសបានតិចទេ » ដែលចែងក្នុងខទី ១៦ មានន័យដូចម្ដេច ? ( ការបាន ហៅ មានន័យថា ការអញ្ជើញឲ្យចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ ។ ការ រើស មានន័យថា ការទទួលបានពរជ័យរបស់ទ្រង់—រួមបញ្ចូលទាំងពរជ័យនៃជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច ) ។
-
តើគោលការណ៍អ្វីដែលយើងរៀនមកពី ខ ១៦នេះ ? ( សិស្សអាចនឹងរកឃើញគោលការណ៍ជាច្រើន រួមបញ្ចូលទាំងគោលការណ៍ខាងក្រោមផងដែរ ៖ ប្រសិនបើយើងជ្រើសរើសមានចិត្តច្រណែនចំពោះពរជ័យរបស់ព្រះវរបិតាសួគ៌ដល់មនុស្សដទៃទៀត នោះយើងអាចនឹងបាត់បង់ពរជ័យដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យប្រទានឲ្យយើង ) ។
សូមអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ហើយអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតពីរបៀប ដែលពួកគេអាចល្បួងឲ្យច្រណែននឹងពរជ័យដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ប្រទានដល់អ្នកដទៃ ៖
« មានពេលខ្លះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ពេលដែលមាននរណាម្នាក់ទៀតទទួលបានពរជ័យដែលមិនបានស្មានទុកមុន ឬទទួលបានការទទួលស្គាល់ជាពិសេសខ្លះ ។ តើខ្ញុំអាចសុំអង្វរយើងកុំឲ្យឈឺចាប់—ហើយមានអារម្មណ៍ថា ពុំមានចិត្តច្រណែនបានទេ—នៅពេលដែលពរជ័យបានឲ្យទៅអ្នកផ្សេង ? យើងមិនបានអន់ថយនោះទេ នៅពេលអ្នកផ្សេងត្រូវបានផ្ដល់ពរបន្ថែមនោះ ។ យើងពុំស្ថិតនៅក្នុងការប្រណាំងគ្នា ដើម្បីនឹងមើលឃើញថាតើនរណាមានជាងគេ ឬមានទេពកោសល្យជាងគេបំផុត ឬស្អាតជាងគេបំផុត ឬបានពរជ័យជាងគេបំផុតនោះឡើយ ។ ការប្រកួតដែលយើងកំពុងធ្វើនោះ តាមពិតទៅ គឺជាការប្រកួតទាស់នឹងអំពើបាប ។ …
« … ការចង់បានរបស់អ្នកដទៃ ការខឹងតប់ប្រមល់ ឬការបំបាក់បំបែកអ្នកដទៃ មិនបានលើកកំពស់មុខមាត់អ្នកឲ្យខ្ពស់ជាងមុនទេ ហើយការធ្វើឲ្យអ្នកដទៃខ្មាស់គេ ក៏មិនបានជួយអ្នកឲ្យបានល្អដែរ ។ ដូច្នេះសូមមានចិត្តល្អ នឹងមានអំណរគុណ ដោយព្រះមានព្រះហឬទ័យល្អ ។ វាជារបៀបមួយដែលសប្បាយក្នុងការរស់នៅ » ( « Laborers in the Vineyard » ទំព័រ ៣១, ៣២ ) ។
សូមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកពីសេចក្ដីពិត ដែលសិស្សបានស្គាល់ នៅពេលពួកគេបានសិក្សារឿងប្រៀបប្រដូចស្តីពីពួកអ្នកធ្វើការនៅក្នុងចម្ការ ។
សូមសរសេរសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមនេះនៅលើក្ដារខៀន ៖ សូមទុកពេលឲ្យសិស្សបំពេញសេចក្ដីថ្លែងការណ៍នោះ នៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ៖ ផ្អែកលើអ្វីដែលខ្ញុំបានរៀននៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចនេះ ខ្ញុំនឹង …
ក្រោយពីមានពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ដែលឥតភ័យបារម្ភឲ្យ ចែកចាយជាមួយសិស្សក្នុងថ្នាក់អំពីអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ។
ម៉ាថាយ ២០:១៧-៣៤
ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់ជាមុនអំពីការសុគតរបស់ទ្រង់ ហើយបានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យបម្រើអ្នកដទៃ ។
សូមសង្ខេប ម៉ាថាយ ២០:១៧–៣៤ ដោយពន្យល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលប្រាប់ជាមុនថានឹងមានមនុស្សក្បត់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ត្រូវបានគេដាក់ទោសរហូតដល់សុគត កាលទ្រង់ត្រឡប់ទៅទីក្រុងយេរូសាឡិមវិញ ។ ទ្រង់បានបង្រៀនពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា ជាជាងការស្វែងរកមុខតំណែង និងសិទ្ធិអំណាច នោះពួកគេគួរតែធ្វើតាមគំរូរបស់ទ្រង់ ហើយបម្រើដល់មនុស្សដទៃវិញ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
ម៉ាថាយ ១៩:៣-៦ ។ « មនុស្សដែលព្រះបានផ្សំផ្គុំគ្នា »
អែលឌើរ អែហ្វ ប៌ើរតុន ហៅវើត នៃពួកចិតសិបនាក់បានពន្យល់ថា ពួកព្យាការីបានបង្រៀនតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយអំពីតួនាទីនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅក្នុងផែនការរបស់ព្រះ ៖
« អាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច គឺជាគោលការណ៍មួយដែលត្រូវបានស្ថាបនាឡើងពីមុនកំណើតលោកិយនេះម្ល៉េះ ហើយត្រូវបានណែនាំឲ្យបង្ហាញនៅលើផែនដីនេះពីមុនកើតមានសេចក្ដីស្លាប់ ។ អ័ដាម និងអេវ៉ា ត្រូវបានព្រះផ្សំផ្គុំនៅក្នុងសួនច្បារអេដែនពីមុនការធ្លាក់ ។ ព្រះគម្ពីរចែងថា ‹ នៅថ្ងៃដែលព្រះបានបង្កើតមនុស្សមក នោះទ្រង់ធ្វើឲ្យមានភាពមើលទៅដូចជាអង្គទ្រង់ ទ្រង់ក៏បង្កើតគេជាប្រុសជាស្រី រួច ប្រទានពរ ឲ្យ › ( លោកុ. ៥:១–២, ការគូសបញ្ជាក់បន្ថែម ) ។
« ពួកព្យាការីបានបង្រៀនដោយចុះសម្រុងនឹងគ្នាថា ធាតុដ៏ពេញលេញ ហើយខ្ពស់បំផុតនៃផែនការដ៏មហិមារបស់ព្រះសម្រាប់ប្រទានពរជ័យដល់កូនចៅរបស់ទ្រង់ គឺជាអាពាហ៍ពិពាហ៍ដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច » ( « Eternal Marriage » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៣ ទំព័រ ៩២ ) ។
ស៊ិស្ទើរ ជូលី ប៊ី ប៊េក ដែលបានបម្រើជាប្រធានសមាគមន៍សង្គ្រោះទូទៅ បានបង្រៀនពីហេតុផល ដែលអាពាហ៍ពិពាហ៍ត្រូវបានតែងតាំងឡើងដោយព្រះដូចតទៅនេះ ៖
« យើងដឹងថា នៅក្នុងជម្លោះដ៏ធំនៅជីវិតមុនផែនដីនេះ យើងបានជ្រើសរើសដើរតាមព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដើម្បីរក្សាសក្ដានុពលរបស់យើងទៅនឹងក្រុមគ្រួសារដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ … យើងជឿលើការបង្កើតក្រុមគ្រួសារដ៏អស់កល្បជានិច្ច ។ វាមានន័យថា យើងជឿលើការរៀបការ » ( « What Latter-day Saint Women Do Best: Stand Strong and Immovable » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ១១០ ) ។
ម៉ាថាយ ១៩:៦-៩ ។ ការលែងលះ
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានផ្ដល់ជាមតិស្ដីពីឥទ្ធិពលនៃការលែងលះទៅលើក្រុមគ្រួសារ ៖
« មានសមាជិកសាសនាចក្រល្អៗជាច្រើនដែលបានលែងលះគ្នា ។ … យើងដឹងថាអ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនជាជនរងគ្រោះស្លូតត្រង់—ជាសមាជិកដែលអតីតប្ដី ឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួនបានក្បត់នឹងសេចក្ដីសញ្ញាដ៏ពិសិដ្ឋនានា ឬបានបោះបង់ ឬបានបដិសេធអនុវត្តន៍ការទទួលខុសត្រូវក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍សម្រាប់រយៈពេលមួយ ។ …
« … អ្នកដែលបានឆ្លងកាត់ការលែងលះគ្នា ស្គាល់ពីការឈឺចាប់នោះ ហើយត្រូវការអំណាចព្យាបាល និងសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលកើតចេញពីដង្វាយធួន ។ អំណាចព្យាបាល និងសេចក្ដីសង្ឃឹមនោះមាននៅទីនោះសម្រាប់ពួកគេ ហើយក៏មានសម្រាប់កូនចៅពួកគេផងដែរ ។ …
« … យើងមិនអាចគ្រប់គ្រង ហើយយើងមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះការជ្រើសរើសរបស់មនុស្សដទៃទេ សូម្បីតែនៅពេលវាជះឥទ្ធិពលមកលើយើងយ៉ាងឈឺចុកចាប់យ៉ាងណាក្ដី ។ …
« មិនថាលទ្ធផលចេញមកបែបណា ឬអ្នកជួបការលំបាកប៉ុណ្ណានោះទេ អ្នកមានការសន្យានោះថា អ្នកនឹងមិនត្រូវបានបដិសេធពីទំនាក់ទំនងគ្រួសារអស់កល្បជានិច្ចនោះទេ ប្រសិនបើអ្នកស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ គោរពព្រះបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ ហើយធ្វើឲ្យអស់ពីលទ្ធភាពរបស់អ្នក » ( « Divorce » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ៧០–៧១, ៧៣ ) ។
ម៉ាថាយ ១៩:១០–១២ ។ « ពីព្រោះមានមនុស្សខ្ទើយ »
អែលឌើរ ប្រ៊ូស អ័រ ម៉ាក់ខន់ឃី ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានពន្យល់ថា កាលពីបុរាណមានមនុស្សមួយចំនួនមានជំនឿខុសឆ្គងថា ជីវិតនៅលីវគឺជាជីវិតដែលត្រូវខំស្វែងរក ៖
« ជាក់ស្ដែងជនដែលធ្វើឲ្យខ្លួនឯងទៅជាខ្ទើយ គឺជាមនុស្សដែលស្ថិតនៅក្នុងការថ្វាយបង្គំខុសឆ្គងដែលឥតជឿសាសនាបានបំផ្លាញខ្លួនឯងដោយចេតនាជាមួយនឹងការជឿជាក់ថា រឿងបែបនេះនឹងផ្ដល់សេចក្ដីសង្គ្រោះបន្ថែមទៀតដល់ពួកគេ ។ វាបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា រឿងបែបនេះពុំមែនជាតម្រូវការដ៏ពិតមួយនៅក្នុងដំណឹងល្អឡើយ ។ គ្មានរឿងបែបនេះថាជាការដកហូតតួនាទីនៅក្នុងដំណឹងល្អឡើយ ការយល់ដឹងមួយបែបនេះបំពានគោលការណ៍ពិតនៃការបង្កបង្កើតកំណើត និងអាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាល » ( កំណែទី ២ [ ឆ្នាំ ១៩៦៦ ] ទំព័រ ២៤១ ) ។
ម៉ាថាយ ២០:១-១៦ ។ រឿងប្រៀបប្រដូចស្ដីពីពួកអ្នកធ្វើការនៅក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរ
អែលឌើរ ដាល្លិន អេក អូក ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានចែកចាយមេរៀនដ៏សំខាន់មួយ ដែលត្រូវរៀននៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចស្ដីពីពួកអ្នកធ្វើការនៅក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរ ៖
« ដូចជារឿងប្រៀបប្រដូចផ្សេងទៀតដែរ រឿងនេះអាចបង្រៀនគោលការណ៍ដ៏មានតម្លៃផ្សេងៗគ្នាមួយចំនួន ។ ចំពោះគោលបំណងបច្ចុប្បន្នមេរៀនរបស់វាគឺថា រង្វាន់របស់លោកចៅហ្វាយ នៅក្នុងសេចក្តីជំនុំជំរះចុងក្រោយនឹងមិនផ្អែកទៅលើរយៈពេល ដែលយើងបានធ្វើការនៅក្នុងចម្ការទំពាំងបាយជូរបានយូរប៉ុណ្ណានោះទេ ។ យើងពុំទទួលបានរង្វាន់សួគ៌ារបស់យើងដោយកំណត់ពេលធ្វើការនោះឡើយ ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថា ការធ្វើការរបស់យើងនៅក្នុងកន្លែងធ្វើការរបស់ព្រះអម្ចាស់បានបណ្ដាលឲ្យយើងក្លាយទៅជាអ្វីមួយ ។ ចំពោះពួកយើងមួយចំនួន ការណ៍នេះតម្រូវឲ្យធ្វើច្រើនជាងមនុស្សដទៃទៀត ។ អ្វីដែលសំខាន់នៅចុងបញ្ចប់ គឺជាអ្វីដែលយើងបានប្រែក្លាយដោយសារតែការងាររបស់យើង » ( « The Challenge to Become » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០០៩ ទំព័រ ៣៤ ) ។