មេរៀនទី ៥៥
លូកា ១៧
សេចក្ដីផ្ដើម
ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់អំពីតម្រូវការដើម្បីអភ័យទោសអ្នកដទៃ ។ បន្ទាប់មក ពួកសាវកបានសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវបង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ។ ក្នុងការឆ្លើយតប ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានបង្រៀនពួកគេនូវរឿងប្រៀបធៀបអំពីបាវឥតប្រយោជន៍ ។ ក្រោយមក ព្រះយេស៊ូវបានព្យាបាលមនុស្សឃ្លង់ដប់នាក់ ប៉ុន្តែមានតែម្នាក់គត់ដែលបានត្រឡប់មកថ្លែងអំណរគុណទ្រង់ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រឈមនឹងពួកផារិស៊ី ហើយទ្រង់បានបង្រៀនអំពីការមកដល់នៃនគររបស់ព្រះ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
លូកា ១៧:១-១០
ពួកសាវកបានសូមឲ្យព្រះយេស៊ូវបង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតអំពីស្ថានភាពជាក់លាក់ដែលអាចនឹងតម្រូវឲ្យពួកគេអនុវត្តសេចក្ដីជំនឿ ( ដូចជាការស្វែងរកពរជ័យបព្វជិតភាព បង់ដង្វាយមួយភាគក្នុងដប់ ឬផ្ដល់ការឡើងនិយាយ ឬមេរៀននៅព្រះវិហារ ) ។ សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សពីរបីនាក់រាយកាណ៍ពីអ្វីដែលពួកគេបានគិតពិចារណា ហើយកត់ត្រាចម្លើយរបស់ពួកគេនៅលើក្តារខៀន ។
សូមឲ្យសិស្សសញ្ជឹងគិតដោយស្ងាត់ៗនូវសំណួរខាងក្រោមនេះ ៖
-
តើអ្នកធ្លាប់ចង់បានសេចក្ដីជំនឿកាន់តែខ្លាំងឬទេ ? ប្រសិនបើដូច្នោះ តើបទពិសោធន៍អ្វីខ្លះដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍បែបនេះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលគោលការណ៍ទាំងឡាយ នៅពេលពួកគេសិក្សាលូកា ១៧ដែលអាចជួយពួកគេបង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ។
សូមសង្ខេបលូកា ១៧:១-២ដោយពន្យល់ថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានព្រមានថា អ្នកទាំងឡាយណាដែលដឹកនាំអ្នកដទៃឲ្យវង្វេង ឬបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឲ្យធ្វើបាប នឹងទទួលខុសត្រូវ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអានលូកា ១៧:៣-៤ដោយស្ងាត់ៗ រកមើលបញ្ញត្តិមួយ ដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រទានដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ដែលនឹងតម្រូវឲ្យមានសេចក្ដីជំនឿ ។
-
យោងតាមខទី ៣តើព្រះយេស៊ូវបញ្ជាដល់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់បានធ្វើខុសនឹងពួកគេ ?
-
យោងតាមខទី ៤តើពួកសិស្សត្រូវអភ័យទោសញឹកញាប់ប៉ុណ្ណា ? ( សូមគិតធ្វើការពន្យល់ថា ចម្លើយរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ គឺជារបៀបមួយដែលយើងគប្បីអភ័យទោស មិនថាច្រើនដងប៉ុណ្ណា ដល់នរណាម្នាក់ធ្វើខុសនឹងយើង ដែលបានប្រែចិត្តនោះទេ ) ។
-
ហេតុអ្វីក៏វាពិបាកដើម្បីអភ័យទោសដល់នរណាម្នាក់ដែលបានធ្វើខុសនឹងយើងដដែលៗនោះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១៧:៥ឲ្យ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវអ្វីដែលពួកសាវកប្រាថ្នាចង់បានពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានប្រាប់ដល់ពួកសិស្សឲ្យអភ័យទោសដល់អ្នកទាំងឡាយដែលបានធ្វើឲ្យពួកគេអាក់អន់ចិត្ត ។
-
តើពួកសាវកប្រាថ្នាចង់បានអ្វីខ្លះពីព្រះអង្គសង្គ្រោះ ? ( អ្នកអាចនឹងចង់អញ្ជើញសិស្សឲ្យគូសចំណាំឃ្លា « បង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង » នៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។
-
តើការស្វែងរកសេចក្ដីជំនឿកាន់តែខ្លាំងទៅលើព្រះអម្ចាស់ អាចនឹងជួយដល់ពួកសាវកឲ្យគោរពតាមបទបញ្ញត្តិដើម្បីអភ័យទោសដល់អ្នកដទៃយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមសង្ខេបលូកា ១៧:៦ដោយពន្យល់ថាក្រោយមក ព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានបង្រៀនដល់ពួកសាវករបស់ទ្រង់ថា សេចក្ដីជំនឿមានទំហំតូចប៉ុនគ្រាប់ពូជមួយគ្រាប់ អាចធ្វើឲ្យមានអព្ភូតហេតុ ។ ដើម្បីជួយពួកសាវកឲ្យដឹងអំពីរបៀបដើម្បីបង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ នោះព្រះយេស៊ូវបានប្រទានរឿងប្រៀបធៀប ពិពណ៌នាអំពីទំនាក់ទំនងរបស់ចៅហ្វាយ និងអ្នកបម្រើម្នាក់ ។
សូមសរសេរប្រយោគមិនពេញលេញខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ សេចក្ដីជំនឿរបស់យើងនឹងកើនឡើងនៅពេលយើង …
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សមួយចំនួនតូចប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗនៅក្នុង លូកា ១៧:៧-១០ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលអ្វីដែលចៅហ្វាយរំពឹងពីអ្នកបម្រើ ។
-
តើចៅហ្វាយតម្រូវអ្វីខ្លះពីអ្នកបម្រើ ?
ចូរពន្យល់ថា នៅក្នុងជំនាន់ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប មានចៅហ្វាយម្នាក់បានផ្ដល់នូវអ្វីៗដែលចាំបាច់ទាំងអស់ក្នុងជីវិតទៅឲ្យអ្នកបម្រើរបស់គាត់ នៅពេលអ្នកបម្រើស្មោះត្រង់បានបំពេញកាតព្វកិច្ចដែលបានរំពឹងទុករបស់គាត់ ។ ដោយសារតែរឿងនេះ វាពុំចាំបាច់ឲ្យចៅហ្វាយត្រូវផ្ដល់នូវការអរគុណជាពិសេសដល់អ្នកបម្រើ ឬមានអារម្មណ៍ថា ជំពាក់គុណគាត់ចំពោះការបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់គាត់នោះទេ ។
-
តើព្រះវរបិតាសួគ៌យើងដូចគ្នានឹងលោកចៅហ្វាយនៅក្នុងរឿងប្រៀបធៀបនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ? តើទ្រង់តម្រូវអ្វីខ្លះពីយើង ? ( ឲ្យ « ធ្វើតាមបង្គាប់គ្រប់ជំពូក ដែលបានប្រទានដល់ » យើង [ ខ ១០] ) ។
សូមបន្ថែមទៅលើសេចក្ដីថ្លែងការណ៍នៅលើក្ដារខៀន អានដូចតទៅ ៖ សេចក្ដីជំនឿរបស់យើងនឹងកើនឡើង នៅពេលយើងព្យាយាមធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បញ្ជា ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យមើលឃើញនូវអ្វីផ្សេងទៀតដែលអាចបង្កើនជំនឿរបស់ពួកគេ សូមសួរ៖
-
យោងតាមខទី ១០តើអ្នកបម្រើគួរនិយាយអ្វីខ្លះ បន្ទាប់ពីរក្សាបញ្ញត្តិរបស់ចៅហ្វាយរបស់ពួកគេហើយនោះ ?
-
តើ« បាវឥតប្រយោជន៍ » មានន័យយ៉ាងណា ? ( វាមានន័យថា មិនថាមនុស្សរក្សាបញ្ញត្តិបានល្អប៉ុណ្ណាទេ ពួកគេគឺនៅតែជំពាក់គុណព្រះជានិច្ច ) ។
-
ហេតុអ្វីក៏យើងជំពាក់គុណព្រះវរបិតាសួគ៌ជានិច្ច ទោះជាពេលយើងគោរពប្រតិបត្តិ ហើយរស់នៅដោយសុចរិតក៏ដោយក្តី ? ( ដោយសារព្រះវរបិតាសួគ៌ប្រទានពរដល់យើងជានិច្ច យើងពុំអាចបង់សងដល់ទ្រង់ទាំងអស់វិញនោះទេ [ សូមមើលម៉ូសាយ ២:២០-២៦]) ។
សូមបញ្ចប់សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នៅលើក្ដារខៀន ដើម្បីវានាំទៅគោលការណ៍ដូចខាងក្រោម ៖ សេចក្ដីជំនឿរបស់យើងនឹងបង្កើនឡើង នៅពេលយើងព្យាយាមដើម្បីធ្វើអ្វី ៗទាំងអស់ ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បញ្ជា និងនៅពេលយើងចងចាំថា យើងជំពាក់គុណទ្រង់ជានិច្ច ។ អ្នកអាចលើកទឹកចិត្តសិស្ស ឲ្យសរសេរគោលការណ៍នេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។
-
តើការព្យាយាមធ្វើតាមអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះវរបិតាសួគ៌បញ្ជា បង្កើនសេចក្ដីជំនឿរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពិចារណាអំពីគ្រាមួយ ដែលពួកគេបានរក្សាបទបញ្ញត្តិ ឬបានបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកគេដោយការគោរពប្រតិបត្តិ ហើយជាលទ្ធផលមានអារម្មណ៍ថា បានបង្កើនសេចក្ដីជំនឿ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យសរសេរគំនិតរបស់ពួកគេចូលក្នុងសៀវភៅសរសេរ ឬសៀវភៅកំណត់ត្រាការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ។
បន្ទាប់ពីផ្ដល់ពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យចែកចាយជាមួយនឹងសិស្សម្នាក់ទៀតអំពីអ្វី ដែលពួកគេបានសរសេរ។ សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ ឲ្យចែកចាយគំនិតរបស់ពួកគេជាមួយសិស្សនៅក្នុងថ្នាក់ ។
លូកា ១៧:១១-១៩
ព្រះយេស៊ូវព្យាបាលមនុស្សឃ្លង់ទាំងដប់នាក់
សូមសរសេរប្រយោគមិនពេញលេញខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ៖ អំឡុងជំនាន់ក្នុងព្រះគម្ពីរប៊ីប វាជាបញ្ហាដ៏ធំមួយ ក្នុងការរងទុក្ខដោយសារតែជំងឺឃ្លង់…
សូមជួយសិស្សឲ្យរំឭកមើលនូវអ្វីដែលពួកគេដឹងអំពីជំងឺឃ្លង់ តាមរយៈសុំឲ្យពួកគេប្រាប់ដល់សិស្សក្នុងថ្នាក់អំពីរបៀបដែលពួកគេនឹងបំពេញក្នុងសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ ។ ឧទាហរណ៍ សិស្សអាចនឹងប្រាប់ថា ជំងឺឃ្លង់អាចនាំឲ្យមានការខូចអវយវៈ និងសេចក្ដីស្លាប់ ដែលមនុស្សឃ្លង់ត្រូវបំបែកចេញពីមនុស្សផ្សេងទៀតក្នុងសង្គម ដើម្បីការពារសុខភាពរបស់អ្នកដទៃ ហើយដែលពួកគេតម្រូវឲ្យស្រែកថា « អសោច ! » ដើម្បីព្រមានដល់អ្នកដទៃកុំឲ្យមករកពួកគេ ( សូមមើល Bible Dictionary, « Leper » ) ។
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១៧:១១-១២ឲ្យ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់រកមើលនរណាដែលព្រះយេស៊ូវបានជួប នៅពេលទ្រង់បានឈប់នៅក្នុងភូមិមួយ ខណៈពេលកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់ទីក្រុងយេរូសាឡិម ។ សូមឲ្យសិស្សរៀបរាប់ពីអ្វីដែលពួកគេរកឃើញ ។
-
ប្រសិនបើអ្នកគឺជាមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់នៃមនុស្សឃ្លង់ទាំងនោះ តើអ្នកប្រហែលជាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ពេលអ្នកបានមើលឃើញព្រះយេស៊ូវ ?
សូមអញ្ជើញឲ្យសិស្សម្នាក់អាន លូកា ១៧:១៣-១៤ ឲ្យឮៗ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលអ្វីដែលមនុស្សឃ្លង់បានទូលទៅព្រះអង្គសង្គ្រោះ ហើយចម្លើយរបស់ទ្រង់ទៅកាន់ពួកគេមានអ្វីខ្លះ ។
-
តើមនុស្សឃ្លង់បានសូមអ្វីខ្លះពីព្រះយេស៊ូវ ?
-
តើព្រះយេស៊ូវបង្រៀនពួកគេឲ្យធ្វើអ្វីខ្លះ ?
សូមពន្យល់ថា ក្រឹតវិន័យរបស់ម៉ូសេ បានពិពណ៌នាថា មនុស្សឃ្លង់បង្ហាញខ្លួនពួកគេដល់ពួកសង្ឃបន្ទាប់ ពីពួកគេបានជាសះស្បើយដើម្បីអាចចូលទៅក្នុងសង្គមវិញបាន ( សូមមើលលេវីវិន័យ ១៤) ។
-
តើមានអ្វីកើតឡើងនៅពេលមនុស្សឃ្លង់ទាំងឡាយចេញទៅ ?
-
តើយើងអាចរៀនគោលការណ៍អ្វីខ្លះចេញមកពីខទី ១៤ អំពីអ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើដើម្បីទទួលបានពរជ័យពីព្រះអម្ចាស់ ? ( សិស្សគួរសំគាល់ឃើញពីសេចក្ដីពិតមួយ ដែលស្រដៀងគ្នានឹងសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ យើងទទួលពរជ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់នៅពេលយើងធ្វើនូវអ្វីដែលទ្រង់បានណែនាំឲ្យយើងធ្វើ )។
ចូរសុំឲ្យសិស្សគិតពិចារណាថា តើមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាក្នុងនាមជាមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់ដែលបានជាសះស្បើយនោះ ។
-
តើអ្នកគិតថាអ្នកនឹងបានធ្វើអ្វីខ្លះ នៅពេលអ្នកបានដឹងថាអ្នកត្រូវបានជាសះស្បើយពីជំងឺឃ្លង់នោះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សបីបួននាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗនៅក្នុង លូកា ១៧:១៥-១៩ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលនូវរបៀបដែលមនុស្សឃ្លង់ម្នាក់មានប្រតិកម្មផ្សេងៗពីអ្នកដទៃទៀត ។
-
តើមនុស្សឃ្លង់សាសន៍សាម៉ារីបានធ្វើអ្វីខ្លះ ដែលបានបង្ហាញពីការដឹងគុណរបស់គាត់ចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
-
ហេតុអ្វីលូកាបានប្រាប់ថា មនុស្សឃ្លង់ដែលដឹងគុណនោះ គឺជាសាសន៍សាម៉ារីម្នាក់—ជាមនុស្សម្នាក់ដែលពួកយូដាមើលងាយបំផុតនោះ ? តើរឿងលម្អិតអ្វីខ្លះដែលបានជួយឲ្យយើងយល់ដឹងបន្ថែមអំពីដំណើររឿងនេះ ?
-
តើសេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះដែលយើងអាចរៀនពីមនុស្សឃ្លង់ដែលត្រឡប់មកថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះអម្ចាស់វិញនោះ ? ( សិស្សគួរសំគាល់ឃើញពីសេចក្ដីពិតមួយ ដែលស្រដៀងគ្នានឹងសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ វាសំខាន់ដើម្បីបង្ហាញនូវការដឹងគុណចំពោះពរជ័យទាំងឡាយដែលយើងទទួល ) ។
-
ហេតុអ្វីក៏វាសំខាន់ ដើម្បីបង្ហាញនូវការដឹងគុណចំពោះពរជ័យទាំងឡាយដែលយើងទទួលនោះ ?
-
តើពេលខ្លះយើងអាចប្រៀបដូចជាមនុស្សឃ្លង់ទាំងប្រាំបួនយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមដោយប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ៖
« បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំអើយ តើយើងចងចាំថាត្រូវថ្លែងអំណរគុណចំពោះពរជ័យ ដែលយើងទទួលឬទេ ? ការថ្លែងអំណរគុណដោយស្មោះ ពុំគ្រាន់តែជួយយើងឲ្យទទួលស្គាល់ពរជ័យរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ចាក់សោរបើកទ្វារនៃស្ថានសួគ៌ ហើយជួយយើងទទួលអារម្មណ៍ដឹងពីក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះផងដែរ » (« The Divine Gift of Gratitude »EnsignឬLiahonaខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១០ ទំព័រ ៨៧ ) ។
-
យោងតាមខទី ១៩តើព្រះអង្គសង្គ្រោះមានបន្ទូលអ្វីខ្លះបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សឃ្លង់រូបនេះ ដោយសារតែទង្វើរបស់គាត់ ? ( គាត់បានជាសះស្បើយទាំងស្រុង ) ។
-
តើការថ្លែងអំណរគុណដល់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះពរជ័យរបស់យើង អាចជួយយើងឲ្យបានជាសះស្បើយទាំងស្រុងតាមរបៀបណា ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យកត់ត្រានៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាគម្ពីររបស់ពួកគេនូវពរជ័យជាក់លាក់មកពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ដែលពួកគេមានអំណរគុណចំពោះនោះ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យសរសេរអំពីរបៀបដែលពួកគេអាចរស់នៅក្នុងការដឹងគុណចំពោះពរជ័យទាំងនោះ ។
លូកា ១៧:២០-៣៧
ព្រះយេស៊ូវបង្រៀនអំពីការមកដល់នៃនគររបស់ព្រះ
សូមសង្ខេបលូកា ១៧:២០-៣៧ដោយពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនអំពីការយាងមកជាលើកទីពីររបស់ទ្រង់ ។ (កំណត់ចំណាំ ៖ ការបង្រៀនស្រដៀងគ្នា ត្រូវបានបង្រៀនក្នុងសម្ភារមេរៀនសម្រាប់ម៉ាថាយ ២៤និង យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ—ម៉ាថាយ ) ។
អ្នកអាចបញ្ចប់មេរៀន ដោយការចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកអំពីសេចក្ដីពិត ដែលបានប្រាប់នៅក្នុងមេរៀននេះ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យអនុវត្តគោលការណ៍នេះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។
![]()
រូបភាពរូបសញ្ញាចំណេះចំណានខគម្ពីរ
សកម្មភាពនេះអាចត្រូវបានប្រើដើម្បីជួយសិស្សទន្ទេញចាំចំណេះចំណានខគម្ពីរ ។
សូមបែងចែកសិស្សទាំងឡាយជាក្រុមដែលមានគ្នាបួន ឬប្រាំនាក់ ។ សូមឲ្យក្រុមនីមួយៗនូវគ្រាប់ឡុកឡាក់មួយ និងខ្មៅដៃមួយដើម ។ ( ប្រសិនបើពុំមានគ្រាប់ឡុកឡាក់ទេ អ្នកអាចដាក់ចំរៀកក្រដាសតូចៗចំនួនប្រាំមួយ ចាប់ពីលេខ ១ ដល់ ៦ នៅក្នុងស្រោមសំបុត្រមួយ ឬប្រអប់មួយផ្សេងទៀត ) ។ សិស្សម្នាក់ៗនឹងចាំបាច់ត្រូវមានចំរៀកក្រដាសទទេមួយ ។ ចូរសុំឲ្យក្រុមនីមួយៗអង្គុយគៀកគ្នានៅជុំវិញតុមួយ ឬអង្គុយជារង្វង់មួយ ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យបើកគម្ពីររបស់ពួកគេទៅចំណេះចំណានខគម្ពីរដែលអ្នកចង់ឲ្យពួកគេទន្ទេញចាំនោះ ។ សូមពន្យល់ថា គោលបំណងរបស់សកម្មភាពនេះ គឺត្រូវធ្វើជាមនុស្សទីមួយ នៅក្នុងក្រុមដែលសរសេរពីវគ្គគម្ពីរទាំងមូល ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សិស្សទាំងឡាយត្រូវប្រើខ្មៅដៃមួយដែលបានផ្ដល់ឲ្យក្រុមនីមួយៗនោះ ។ មនុស្សម្នាក់ដែលមានលទ្ធភាព ដើម្បីប្រើខ្មៅដៃ បោះគ្រាប់ឡុកឡាក់ចំលេខ ១ ( ឬចាប់យកក្រដាសមួយ ដែលបានលេខ ១ ) ។ សូមអញ្ជើញសមាជិកក្នុងក្រុមនីមួយៗឲ្យ ដាក់វេនគ្នាបោះគ្រាប់ឡុកឡាក់ ( ឬយកក្រដាសមួយឡើង ហើយដាក់វាចូលវិញ ) ។ នៅពេលសិស្សម្នាក់បោះចំលេខ ១ នោះសិស្សរូបនោះ យកខ្មៅដៃ ហើយចាប់ផ្ដើមសរសេរពាក្យខគម្ពីរនៅលើក្រដាសរបស់គាត់ ដោយនិយាយពាក្យនីមួយៗឮៗ ។ ខណៈពេលនោះ អ្នកផ្សេងទៀតនៅក្នុងក្រុម ផ្លាស់វេណគ្នាបោះគ្រាប់ឡុកឡាក់ ។ នៅពេលដែលសិស្សម្នាក់ទៀតនៅក្នុងក្រុមបោះចំលេខ ១ សិស្សនោះយកខ្មៅដៃពីអ្នកសរសេរមុនមក ហើយចាប់ផ្ដើមសរសេរខគម្ពីរនៅក្នុងក្រដាសរបស់ខ្លួន ខណៈដែលនិយាយពាក្យឮៗ ។ អ្នកសរសេរពីមុន ចូលរួមនឹងក្រុមវិញដើម្បីធ្វើការបោះគ្រាប់ឡុកឡាក់ ។ នៅពេលសិស្សដែលមានលទ្ធភាពនឹងកាន់ខ្មៅដៃ ហើយបានសរសរនូវផ្នែកមួយនៃខគម្ពីរហើយនោះ នោះពួកគេត្រូវតែអានវគ្គនោះឮៗមុនពេលសរសេរខគម្ពីរថែមទៀត ។ ( ការណ៍នេះផ្ដល់នូវចំនុចដដែលៗ ដែលនឹងជួយសិស្សឲ្យទន្ទេញចាំខគម្ពីរ ) ។ សកម្មភាពអាចបញ្ចប់ពេលសិស្សម្នាក់មកពីក្រុមនីមួយៗបានសរសេរចំណេះចំណានខគម្ពីរបានទាំងអស់ហើយ ។
សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់អានខឡើងវិញទាំងអស់គ្នាក្រោយពីបញ្ចប់សកម្មភាពនេះ ។
សេចក្តីអធិប្បាយ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
លូកា ១៧:១៥-១៦ ។ « មានម្នាក់ … ទម្លាក់ខ្លួនផ្កាប់មុខ … ហើយអរព្រះគុណដល់ទ្រង់ »
ប្រធាន ហ្គរដុន ប៊ី ហ៊ិងគ្លី បានថ្លែងអំពីសារៈសំខាន់នៃការដឹងគុណ ៖
« ទម្លាប់នៃការនិយាយអរគុណ គឺជាសញ្ញានៃបុរសស្ត្រីចេះដឹងមួយរូប ។ …
« … ចូរឲ្យស្មារតីនៃការអរគុណដឹកនាំ និងប្រទានពរដល់ជីវិតរបស់អ្នក ។ សូមខិតខំធ្វើឡើង ។ អ្នកនឹងរកបានវា ហើយវានឹងនាំមកនូវលទ្ធផលដ៏អស្ចារ្យ » («A Prophet’s Counsel and Prayer for Youth»Ensign,ខែ មករា ឆ្នាំ ២០០១ ទំព័រ ៤ ឬLiahonaខែ មេសា ឆ្នាំ ២០០១ ទំព័រ ៣២ ) ។
ប្រធាន ដេវីឌ អូ មិកឃេ បានបង្រៀនអំពីរបៀបដែលយើងគប្បីបង្ហាញនូវការដឹងគុណថា ៖
« ការដឹងគុណ គឺមានជ្រាលជ្រៅជាងការអរគុណ ។ ការចេះអរគុណ គឺជាការចាប់ផ្ដើមនូវការដឹងគុណ ។ ការដឹងគុណ គឺជាភាពពេញលេញនៃការចេះអរគុណ ។ ការចេះអរគុណ អាចមានត្រឹមតែពាក្យសម្ដី ។ ឯការដឹងគុណ គឺត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងទង្វើរទាំងឡាយ » ( « The Meaning of Thanksgiving »Improvement Era,ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៦៤ ទំព័រ ៩១៤ ) ។
ការបកប្រែរបស់យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ លូកា ១៧:២១ ។ « នគរព្រះបានមកដល់អ្នករាល់គ្នាហើយ »
ព្យាការី យ៉ូសែប ស៊្មីធ បានបង្រៀនអំពី « នគររបស់ព្រះ » ដូចខាងក្រោម ៖
« មនុស្សខ្លះនិយាយថា នគរព្រះ គឺពុំមាននៅលើផែនដីទេ រហូតដល់ថ្ងៃនៃបុណ្យថ្ងៃទី ៥០ ហើយថា « យ៉ូហាន [ បាទីស្ទ ] ពុំបានផ្សាយអំពីបុណ្យជ្រមុជទឹកនៃការប្រែចិត្តសម្រាប់ការផ្ដាច់បាបទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំនិយាយ នៅក្នុងព្រះនាមរបស់ព្រះអម្ចាស់ថា នគររបស់ព្រះ គឺត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅលើផែនដីចាប់តាំងពីជំនាន់អ័ដាមរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។ នៅពេលណាមានមនុស្សសុចរិតនៅលើផែនដីដែលព្រះបានបើកសម្តែងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយប្រទានអំណាច និងសិទ្ធិអំណាចឲ្យធ្វើកិច្ចការបម្រើ នៅក្នុងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ … នោះគឺមាននគរនៃព្រះហើយ » ( Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [ ឆ្នាំ ២០០៧ ] ទំព័រ ៨២)។