មេរៀនទី ៣៧
ម៉ាកុស ៦
សេចក្ដីផ្ដើម
ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេបដិសេធនៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់ទ្រង់ ស្រុកណាសារ៉ែត ។ ទ្រង់បានបញ្ជូនពួកសាវកដប់ពីរនាក់ឲ្យផ្សាយដំណឹងល្អ ។ យ៉ូហាន បាទីស្ទ ត្រូវបានសម្លាប់ដោយបញ្ជារបស់ ហេរ៉ូឌ អាន់ទីប៉ាស ។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានចំណីអាហារដល់ប្រជាជនច្រើនជាងប្រាំពាន់នាក់ដោយអព្ភូតហេតុ បានដើរលើទឹក បានរម្ងាប់ព្យុះ ហើយបានព្យាបាលអ្នកឈឺ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
ម៉ាកុស ៦:១-២៩
ព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេបដិសេធនៅស្រុកណាសារ៉ែត ហើយទ្រង់បានបញ្ជូនពួកដប់ពីរនាក់ឲ្យចេញទៅផ្សព្វផ្សាយ ការស្លាប់របស់ យ៉ូហាន បាទីស្ទ ត្រូវបានតំណាលប្រាប់ ។
សូមចាប់ផ្ដើមថ្នាក់រៀនដោយការអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតអំពីគ្រាចុងក្រោយបំផុត ដែលពួកគេបានមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានបង្ខំឲ្យធ្វើអ្វីមួយ ដែលពួកគេដឹងថាវាពុំត្រឹមត្រូវ ។
សូមសរសេរនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមនៅលើក្ដារខៀន ( សេចក្ដីថ្លែងការណ៍នេះអាចរកបាននៅក្នុង« Making the Right Choices » Ensignខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៤ ទំព័រ ៣៧ ) ។
« បុគ្គលម្នាក់ៗដែលធ្វើខុស ចង់ឲ្យអ្នកចូលរួមនឹងពួកគេ ដោយសារពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍កាន់តែកក់ក្តៅ បើអ្វីដែលគេកំពុងតែធ្វើនោះ មានអ្នកដទៃធ្វើវាដែរ » ( រីឆាត ជី ស្កត ) ។
-
តើមានឧទាហរណ៍ណាខ្លះបង្ហាញអំពីរបៀបដែលអ្នកដទៃអាចនឹងព្យាយាមដាក់សម្ពាធមកលើអ្នកឲ្យធ្វើអ្វីមួយដែលអ្នកដឹងថាវាខុសឆ្គង ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិតមួយ នៅពេលពួកគេសិក្សាម៉ាកុស ៦ដែលអាចជួយពួកគេចៀសវាងពីការចុះចាញ់នឹងសម្ពាធអវិជ្ជមានរបស់មិត្តភក្ដិ ។
សូមសង្ខេបម៉ាកុស ៦:១-១៦ដោយការពន្យល់ថា ព្រះយេស៊ូវបានផ្សាយនៅក្នុងស្រុកកំណើតរបស់ទ្រង់នៅស្រុកណាសារ៉ែត ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារតែការមិនជឿរបស់ប្រជាជន នោះទ្រង់មិនធ្វើអព្ភូតហេតុច្រើននៅក្នុងចំណោមពួកគេទេ ។ ខណៈដែលនៅទីនោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានបញ្ជូនពួកសាវកដប់ពីរនាក់ឲ្យចេញទៅពីរៗនាក់ ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ ។ ខណៈពេលកំពុងផ្សាយដំណឹងល្អ នោះពួកគេក៏បានបណ្ដេញអារក្ស ហើយព្យាបាលអ្នកឈឺផងដែរ ។ នៅពេលហេរ៉ូឌស្ដាប់ឮអំពីអព្ភូតហេតុជាច្រើនដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ នោះទ្រង់ភ័យខ្លាចថាយ៉ូហាន បាទីស្ទ នឹងបានរស់ឡើងវិញពីការស្លាប់ ហើយធ្វើអព្ភូតហេតុទាំងនេះ ។
សូមពន្យល់ថាម៉ាកុស ៦:១៧-២៩ផ្ដល់នូវដំណើររឿងមួយអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះ យ៉ូហាន បាទីស្ទ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាកុស ៦:១៧-១៨ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវអ្វីដែលហេរ៉ូឌបានធ្វើចំពោះ យ៉ូហាន បាទីស្ទ ។
-
យោងតាមខគម្ពីរទាំងនេះ តើហេរ៉ូឌបានធ្វើអ្វីខ្លះដល់យ៉ូហាន ហើយហេតុអ្វី ?
សូមពន្យល់ថា ហេរ៉ូឌដែលបានដំណាលប្រាប់នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ គឺជា ហេរ៉ូឌ អាន់ទីប៉ាស ដែលគ្រប់គ្រងលើតំបន់កាលីឡេ ស្រុកពេរៀ បន្ទាប់ពីបិតារបស់ទ្រង់សុគត គឺស្ដេចហេរ៉ូឌ ។ ហេរ៉ូឌ អាន់ទីប៉ាស បានលែងលះមហេសីរបស់ទ្រង់ ហើយបានរៀបការនឹងហេរ៉ូឌាស ជាមហេសីរបស់អនុជទ្រង់ គឺភីលីព ។ ទង្វើនេះគឺជាការល្មើសនឹងច្បាប់របស់សាសន៍យូដាជាក់ស្ដែង ( សូមមើលលេវីវិន័យ ១៨:១៦) ហើយ យ៉ូហាន បាទីស្ទ បានដាក់បណ្ដាសារ ។ ការជំទាស់របស់យ៉ូហានចំពោះការរៀបការនេះ បានធ្វើឲ្យហេរ៉ូឌាសខឹងជាខ្លាំង ដូច្នេះហេរ៉ូឌបានចាប់យ៉ូហានដាក់គុកដើម្បីឲ្យស្កប់ចិត្តនាង ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អាន ម៉ាកុស ៦:១៩-២០ឲ្យ ឮៗ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលនូវអ្វីដែលហេរ៉ូឌាសបានធ្វើចំពោះ យ៉ូហាន បាទីស្ទ ។
-
តើហេរ៉ូឌាសចង់ធ្វើអ្វីខ្លះចំពោះ យ៉ូហាន បាទីស្ទ ?
-
ហេតុអ្វីក៏នាងមិនអាចសម្លាប់គាត់បាន ? ( ដោយសារតែហេរ៉ូឌខ្លាចយ៉ូហាន ហើយបានដឹងថាគាត់ជាមនុស្សរបស់ព្រះ សូមមើលផងដែរការបកប្រែដោយយ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ម៉ាកុស ៦:២១ សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែមអំពីការភ័យខ្លាចរបស់ ហេរ៉ូឌ ចំពោះយ៉ូហាន បាទីស្ទ ដោយរបៀបណា ) ។
សូមអញ្ជើញសិស្សបីបួននាក់ប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗនៅក្នុង ម៉ាកុស ៦:២១-២៩ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាម ហើយរកមើលនូវអ្វីដែលហេរ៉ូឌបានធ្វើចំពោះ យ៉ូហាន បាទីស្ទ ។
-
យោងតាមខទី ២៦តើហេរ៉ូឌមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា អំពីការសំឡាប់យ៉ូហានបាទីស្ទ ?
-
ហេតុអ្វីក៏ហេរ៉ូឌត្រូវកាត់ក្បាលយ៉ូហាន បើគាត់ដឹងថាវាខុស ហើយពុំចង់ធ្វើវាផងនោះ ? ( អ្នកអាចនឹងចង់ផ្ដល់យោបល់ឲ្យសិស្សគូសចំណាំឃ្លា « ដោយព្រោះសម្បថរបស់ទ្រង់ ហើយនិងពួកភ្ញៀវ » ដែលបង្ហាញថា ហេរ៉ូឌមានកង្វល់អំពីមតិរបស់អ្នកទាំងឡាយដែលជាភ្ញៀវនៅជាមួយទ្រង់ ) ។
-
តើគោលការណ៍អ្វីខ្លះ ដែលយើងអាចរៀនមកពីការជ្រើសរើសរបស់ហេរ៉ូឌអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង នៅពេលយើងព្យាយាមដើម្បីផ្គាប់ចិត្តអ្នកដទៃ ជំនួសឲ្យធ្វើនូវអ្វីដែលត្រឹមត្រូវនោះ ? ( សិស្សអាចនឹងប្រើពាក្យផ្សេង ប៉ុន្តែចូរប្រាកដថាពួកគេគួរស្គាល់គោលការណ៍ដូចខាងក្រោមនេះ ៖ ការព្យាយាមដើម្បីផ្គាប់ចិត្តអ្នកដទៃជំនួសឲ្យការធ្វើនូវអ្វីដែលយើងដឹងថាត្រឹមត្រូវ អាចនាំទៅរកការជ្រើសរើសខុសឆ្គង ការសោកស្ដាយ និង វិប្បដិសារី )។
ដើម្បីជួយសិស្សយល់បន្ថែមទៀតអំពីសេចក្ដីពិតនេះ សូមចាត់ពួកគេជាក្រុមដែលមានគ្នាពីរទៅបួននាក់ក្នុងមួយក្រុម ហើយសុំឲ្យពួកគេប្រាប់នូវឧទាហរណ៍អំពី ស្ថានភាពជាច្រើនដែលយុវវ័យត្រូវតែជ្រើសរើស រវាងការព្យាយាមដើម្បីផ្គាប់ចិត្តអ្នកដទៃ និងការធ្វើអ្វីដែលពួកគេដឹងថាត្រឹមត្រូវ ។ បន្ទាប់ពីផ្ដល់ពេលគ្រប់គ្រាន់ហើយ សូមអញ្ជើញឲ្យក្រុមនិមួយៗរាយការណ៍ ។ នៅពេលពួកគេរាយការណ៍ ចូរសរសេរឧទាហរណ៍មួយចំនួនរបស់ពួកគេនៅលើក្ដារខៀន ។
-
តើអ្នកធ្លាប់ឃើញថាការចុះញ៉មចំពោះសម្ពាធទាំងឡាយដូចនៅក្នុងឧទាហរណ៍ទាំងនេះ នាំមកនូវការសោកស្ដាយ និង វិប្បដិសារីតាមរបៀបណាខ្លះ ?
-
តើអ្នកធ្លាប់បានឃើញនរណាម្នាក់ជ្រើសរើសធ្វើនូវអ្វី ដែលត្រឹមត្រូវជំនួសឲ្យការព្យាយាមផ្គាប់ចិត្តដល់អ្នកដទៃ នៅពេលណា ?
-
តើអ្វីខ្លះអាចជួយយើងឲ្យជ្រើសរើសធ្វើអ្វី ដែលយើងដឹងថាត្រឹមត្រូវ ជំនួសឲ្យការព្យាយាមផ្គាប់ចិត្តអ្នកដទៃ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតពិចារណាអំពីសប្ដាហ៍ក្រោយ ហើយប្រាប់អំពីស្ថានភាពដែលអាចកើតមាន ដែលពួកគេអាចនឹងចាំបាច់ត្រូវជ្រើសរើសរវាងការផ្គាប់ចិត្តអ្នកដទៃ និង ការធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ ។ សូមលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យដាក់ផែនការ អំពីរបៀបដែលពួកគេនឹងឆ្លើយតបចំពោះសម្ពាធនេះ ដែលពួកគេនឹងជួបប្រទះនោះ ។
ម៉ាកុស ៦:៣០-៤៤
ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានចំណីអាហារដល់ប្រជាជនច្រើនជាងប្រាំពាន់នាក់ដោយអព្ភូតហេតុ
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតពិចារណាអំពីស្ថានភាពដូចខាងក្រោមនេះ ៖ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលទើបត្រូវបានហៅឲ្យបម្រើថ្មីម្នាក់ មានអារម្មណ៍ភ័យយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីចេញដំណើរទៅបេសកកម្មរបស់គាត់ ឬនាង ។ បុគ្គលនេះពុំសូវពូកែនិយាយបានល្អ ហើយមានការលំបាកក្នុងការរស់នៅចូលគេចុះក្នុងសង្គម ។
-
តើអ្នកនឹងប្រាប់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងរូបនេះអ្វីខ្លះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលគោលការណ៍មួយ នៅពេលពួកគេសិក្សាម៉ាកុស ៦:៣០-៤៤ដែលអាចជួយដល់អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងរូបនេះ និង យើងទាំងអស់គ្នា ពេលយើងមានអារម្មណ៍ថាមិនល្អគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធ្វើនូវអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់បានសុំឲ្យយើងធ្វើនោះ ។
សូមសង្ខេបម៉ាកុស ៦:៣០-៣៣ដោយពន្យល់ថា ពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានត្រឡប់មកពីផ្សាយដំណឹងល្អវិញ ហើយបានរាយការណ៍ដល់ព្រះយេស៊ូវអំពីអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើ និង បានបង្រៀន ។ ព្រះយេស៊ូវ និង ពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានជិះទូកមួយធ្វើដំណើរទៅកន្លែងមួយ ដែលពួកគេអាចនៅតែឯង ហើយសម្រាក ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រជាជនមកពីស្រុកជិតខាងជាច្រើន បានទៅកន្លែងដែលព្រះយេស៊ូវនឹងចុះចត ហើយរង់ចាំពេលទ្រង់យាងមកដល់ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានម៉ាកុស ៦:៣៤ឮៗ ហើយសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យរកមើលនូវរបៀបដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានឆ្លើយតបទៅកាន់ហ្វូងមនុស្ស ។
-
តើអ្នកគិតថាឃ្លា « គេធៀបដូចជាចៀមដែលគ្មានអ្នកគង្វាល » មានន័យយ៉ាងណា ?
សូមពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីការបង្រៀនដល់ហ្វូងមនុស្សពេញមួយថ្ងៃមក ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសម្ដែងអព្ភូតហេតុដ៏អស្ចារ្យមួយ ។ ដើម្បីជួយសិស្សយល់អំពីអព្ភូតហេតុនេះ សូមចាត់ពួកគេជាដៃគូ ហើយឲ្យដៃគូនីមួយៗនូវច្បាប់ចម្លងនៃឯកសារចែកឲ្យដូចតទៅ ។ សូមអញ្ជើញឲ្យដៃគូនីមួយៗអានជាមួយគ្នាម៉ាកុស ៦:៣៥-៤៤និងម៉ាថាយ ១៤:១៨ហើយបន្ទាប់មកដាក់លេខព្រឹត្តការណ៍នៅលើឯកសារដែលចែកឲ្យនោះជាលំដាប់កាលប្បវត្តិ ។
ការប្រទានអាហារដល់មនុស្ស ៥០០០ នាក់
សៀវភៅសិក្សាព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីសម្រាប់គ្រូថ្នាក់សិក្ខាសាលា—មេរៀនទី ៣៧
-
____ ព្រះអង្គសង្គ្រោះចម្រើនឲ្យកាន់តែច្រើនឡើងនូវអ្វី ដែលពួកសិស្សបានយកមក បានបំពេញតម្រូវការ ហើយនៅសល់ហួសពីអ្វីដែលត្រូវការទៀតផង ។
-
____ ពួកសិស្សបាននិយាយថា ពួកគេមាននំប៉័ងប្រាំដុំ និង ត្រីពីរ ។
-
____ ពួកសិស្សបានស្នើសុំថាឲ្យមនុស្សចេញទៅរកទិញអាហារ ។
-
____ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសួរថាតើពួកសិស្សអាចផ្គត់ផ្គង់អ្វីខ្លះ ។
-
____ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានប្រាប់ពួកសិស្សឲ្យផ្ដល់អាហារដល់ប្រជាជន ។
-
____ ហ្វូងមនុស្សទាំងនោះ ពុំមានអ្វីបរិភោគទេ ។
-
____ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសុំឲ្យពួកសិស្សផ្ដល់ឲ្យទ្រង់នូវអ្វីដែលពួកគេមាន ។
© ឆ្នាំ ២០១៥ ដោយ Intellectual Reserve, Inc. រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង ។
បន្ទាប់ពីសិស្សមានពេលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបំពេញសកម្មភាពនេះ សូមរំឭកមើលចម្លើយទាំងអស់គ្នា ។ ( លំដាប់ចម្លើយត្រឹមត្រូវ គឺ ៧, ៥, ២, ៤, ៣, ១, ៦ ) ។
-
តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលត្រូវបានផ្ដល់ចំណីអាហារឲ្យ ? ( សូមពន្យល់ថា អត្ដបទជាភាសាក្រិកនៃម៉ាកុស ៦:៤៤បានប្រាប់យ៉ាងច្បាស់នូវឃ្លាថា « ប្រុស ៗ៥ ពាន់នាក់ » មានន័យថាជាបុរសពេញវ័យចំនួនប្រាំពាន់នាក់ ។ ដូច្នេះ ចំនួនដែលបានផ្ដល់ចំណីអាហារទៅឲ្យ គឺទំនងជាមានច្រើនជាងនោះ ដោយគិតទាំងស្ត្រី និង កុមារ ដែលមានវត្តមាននៅទៅផងដែរនោះ [ សូមមើលផងដែរម៉ាថាយ ១៤:២១] ) ។
សូមចង្អុលបង្ហាញថា ពីមុនធ្វើអព្ភូតហេតុនេះ ដំបូងឡើយព្រះអង្គសង្គ្រោះបានសុំឲ្យពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ផ្ដល់នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរ--ដែលជាអ្វីដែលពួកគេមាន--ដើម្បីថ្វាយទ្រង់ ។
-
តើគោលការណ៍អ្វីខ្លះដែលយើងអាចរៀនមកពីអព្ភូតហេតុនេះ អំពីអ្វីដែលព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចធ្វើ នៅពេលយើងថ្វាយដល់ទ្រង់នូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងមាន ? ( សិស្សគួររកឃើញគោលការណ៍មួយដែលស្រដៀងគ្នានឹងគោលការណ៍ខាងក្រោម ៖ នៅពេលយើងថ្វាយព្រះអង្គសង្គ្រោះនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងមាន នោះទ្រង់អាចតម្កើងការថ្វាយរបស់យើងដើម្បីសម្រេចនូវព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់ ។ សូមសរសេរគោលការណ៍នេះនៅលើក្ដារខៀន ) ។
ដើម្បីជួយសិស្សយល់អំពីគោលការណ៍នេះ សូមរំឭកពួកគេអំពីស្ថានភាពនៃអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាដែលបានហៅបម្រើថ្មីដែលភិតភ័យនោះ ដូចបានប្រាប់ពីខាងដើម ។
-
ដោយពុំគិតអំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់យុវជន ឬយុវនារីរូបនេះ តើព្រះអង្គសង្គ្រោះអាចនឹងសុំឲ្យអ្នកផ្សព្វផ្សាយរូបនេះយកអ្វីមកថ្វាយទ្រង់ ? ( ព្រះអង្គសង្គ្រោះអញ្ជើញមនុស្សទាំងអស់ដែលព្យាយាម ដើម្បីសម្រេចនូវព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់ ឲ្យថ្វាយទ្រង់នូវអស់ទាំងបំណងប្រាថ្នា លទ្ធភាព ទេពកោសល្យ ជំនាញ កម្លាំង អំណោយទាន និង កិច្ចខិតខំទាំងអស់របស់ពួកគេ [ សូមមើលអោមណៃ ១:២៦,នីហ្វៃទី ២ ២៥:២៩ ] ) ។
-
តើលទ្ធផលអ្វីខ្លះនឹងកើតមាន ប្រសិនបើអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនានេះ ថ្វាយអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់ ឬនាងមានទៅព្រះអង្គសង្គ្រោះ ?
-
តើស្ថានភាពមួយចំនួនផ្សេងទៀតអ្វីខ្លះ ដែលសមាជិកវ័យក្មេងនៃសាសនាចក្រម្នាក់អាចជួប ដែលការដឹងអំពីគោលការណ៍នេះនឹងមានប្រយោជន៍ដល់គាត់ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យគិតពិចារណា ហើយសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅកំណត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់ ឬកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ អំពីរបៀបដែលព្រះអម្ចាស់បានតម្កើងការខិតខំរបស់ពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចធ្វើនូវអ្វីដែលទ្រង់បានបញ្ជាឲ្យពួកគេធ្វើ ។ ចូរគិតពិចារណាធ្វើការអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យចែកចាយជាមួយនឹងសិស្សក្នុងថ្នាក់នូវអ្វីដែលពួកគេបានសរសេរ ប្រសិនបើពួកគេមានអារម្មណ៍សុខស្រួលនឹងធ្វើដូច្នោះ ។
សូមចែកចាយទីបន្ទាល់របស់អ្នកថានៅពេលយើងថ្វាយព្រះអង្គសង្គ្រោះនូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលយើងមាន នោះទ្រង់អាចតម្កើងការថ្វាយរបស់យើងដើម្បីសម្រេចនូវព្រះរាជបំណងរបស់ទ្រង់ ។ សូមលើកទឹកចិត្តសិស្សឲ្យអនុវត្តគោលការណ៍នេះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។
ម៉ាកុស ៦:៤៥-៥៦
ព្រះយេស៊ូវយាងដើរនៅលើទឹក ហើយបានព្យាបាលអ្នកឈឺ
សូមសង្ខេបម៉ាកុស ៦:៤៥-៥៦ដោយពន្យល់ថា បន្ទាប់ពីព្រះយេស៊ូវបានប្រទានចំណីអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់រួចហើយ ទ្រង់បានណែនាំពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឲ្យចូលទៅក្នុងទូក ហើយបានជិះទៅផ្នែកផ្សេងទៀតនៃសមុទ្រកាលីឡេ ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់ឲ្យហ្វូងមនុស្សត្រឡប់ទៅវិញ ។ អំឡុងពេលយប់នោះមានព្យុះមួយកើតឡើង ហើយព្រះអង្គសង្គ្រោះបានទតមើលមកពីលើភ្នំមួយ ខណៈដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់កំពុងពុះពារ ប៉ុន្តែពុំមានការរីកចម្រើននៅក្នុងការធ្វើដំណើររបស់ពួកគេទេ ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានយាងដើរនៅលើទឹកទៅរកពួកគេ ព្យុះបានស្ងប់ទៅ ហើយពួកគេបានធ្វើដំណើរទៅដល់ផ្នែកម្ខាងទៀតនៃសមុទ្រកាលីឡេដោយសុវត្ថិភាព ។
-
នៅក្នុងករណីនេះ តើព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអម្ចាស់អាចជួយឲ្យសិស្សសម្រេចនូវអ្វីដែលទ្រង់បានណែនាំដល់ពួកគេឲ្យធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមគិតពិចារណាដើម្បីបញ្ចប់មេរៀននេះដោយការអញ្ជើញសិស្ស ដែលមានឆន្ទៈចង់ចែកចាយពីអារម្មណ៍ ឬទីបន្ទាល់របស់ពួកគេអំពីសេចក្ដីពិត ដែលពួកគេបានពិភាក្សានៅថ្ងៃនេះ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
ម៉ាកុស ៦:២៦ ។ « ដោយព្រោះសម្បថរបស់ទ្រង់ ហើយនិងពួកភ្ញៀវ »
អែលឌើរ រីឆាត ជី ស្កត នៃកូរ៉ូមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ បានផ្ដល់គំនិតមួយចំនួន ដែលអាចជួយយុវវ័យឲ្យទប់ទល់នឹងសម្ពាធអវិជ្ជមានពីមិត្តភក្ដិ ៖
« អ្នកពុំអាចផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះ ដោយពុំធ្វើឲ្យសាតាំងអន់ចិត្តនោះទេ ដូច្នេះអ្នកនឹងមានសម្ពាធមកពីអ្នកទាំងឡាយ ដែលវាល្បួងឲ្យធ្វើខុស ។ បុគ្គលម្នាក់ៗដែលធ្វើខុស ចង់ឲ្យអ្នកចូលរួមនឹងពួកគេ ដោយសារពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍កាន់តែកក់ក្តៅ បើអ្វីដែលគេកំពុងតែធ្វើនោះ មានអ្នកដទៃធ្វើវាដែរ ។ ពួកគេក៏អាចនឹងចង់ទាញយកប្រយោជន៍ពីអ្នកផងដែរ ។ វាមានពីធម្មជាតិដែលមនុស្សចង់ឲ្យមិត្តភក្ដិរាប់រក មានចំណែកនៅក្នុងក្រុម—ដែលខ្លះទៀតចូលរួមក្នុងក្រុមក្មេងខូច ដោយសារតែចង់នៅក្នុងក្រុមនោះ ប៉ុន្តែពួកគេបានបាត់បង់សេរីភាពរបស់ខ្លួន ហើយខ្លះបានបាត់បង់ទាំងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ រឿងដ៏លំបាកបំផុតមួយសម្រាប់អ្នក ដើម្បីទទួលស្គាល់គឺថា អ្នកគឺពិតជារឹងមាំរួចទៅហើយ ហើយអ្នកដទៃគោរពដល់អ្នកដោយស្ងាត់ស្ងៀម ។ យើងមានទំនុកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្នក ។ អ្នកពុំចាំបាច់បន្ទាបបទដ្ឋានរបស់ខ្លួនដើម្បីឲ្យមិត្តល្អៗរបស់អ្នករាប់អានអ្នកនោះទេ ។ កាលណាអ្នកកាន់តែគោរពប្រតិបត្តិ នោះអ្នកកាន់តែឈរចំពោះគោលការណ៍ពិត ហើយព្រះអម្ចាស់កាន់តែអាចជួយអ្នកយកឈ្នះលើការល្បួងថែមទៀត ។ អ្នកក៏អាចជួយអ្នកដទៃទៀតផងដែរ ដោយសារពួកគេនឹងដឹងអំពីភាពរឹងមាំរបស់អ្នក ។ ចូរទុកឲ្យពួកគេយល់ដឹងនូវបទដ្ឋានរបស់អ្នក តាមរយៈការរស់នៅដោយខ្ជាប់ខ្ជួនតាមបទដ្ឋាននោះ ។ សូមឆ្លើយសំណួរអំពីគោលការណ៍របស់អ្នក នៅពេលអ្នកត្រូវបានគេសួរ ប៉ុន្តែសូមចៀសវាងពីការទេសនាច្រើនពេក ។ ខ្ញុំដឹងមកពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដែលបានកើតឡើង ។
« គ្មាននរណាចង់ធ្វើខុសធ្ងន់ធ្ងរនោះទេ ។ កំហុសកើតមាន នៅពេលអ្នកបន្ទាបបទដ្ឋានរបស់អ្នក ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃរាប់អាន ។ ចូរអ្នកធ្វើជាមនុស្សរឹងមាំម្នាក់ ។ អ្នកធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ។ សូមជ្រើសរើសមិត្តល្អ ហើយទប់ទលនឹងសម្ពាធពីមិត្តភក្តិព្រមគ្នានោះផងដែរ » (« Making the Right Choices »Ensignខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៤ ទំព័រ ៣៧ ) ។
អែលឌើរ លីន ជី រ៉ូប៊ីន នៃពួកចិតសិននាក់ បានបង្រៀនអំពីសម្ពាធពីមិត្តភក្ដិតទៅនេះ ៖
« ការព្យាយាមផ្គាប់ចិត្តមនុស្សជាងធ្វើតាមព្រះហឫទ័យព្រះ គឺជាការប្រព្រឹត្តផ្ទុយទៅនឹងព្រះបញ្ញត្តិធំៗទីមួយ និង ទីពីរ ។ (សូមមើល ម៉ាថាយ ២២:៣៧–៣៩) ។ វាជាការភ្លេចថា យើងបែរមុខរបស់យើងទៅកាន់ទិសណា ។ ហើយយើងធ្លាប់បានធ្វើកំហុសនោះ ព្រោះយើងខ្លាចមនុស្ស ។ ព្រះអម្ចាស់បានព្រមានយើងក្នុងអេសាយថា ‹ កុំឲ្យខ្លាចសេចក្ដីត្មះតិះដៀលរបស់មនុស្សឡើយ › (អេសាយ ៥១:៧ សូមមើលផងដែរ នីហ្វៃទី ២ ៨:៧ ) ។ ក្នុងការនិមិត្តរបស់លីហៃ ការភិតភ័យនេះផ្ដើមដោយការចំអកពីអគារដ៏ធំ ហើយទូលាយដែលបណ្ដាលឲ្យមនុស្សជាច្រើនភ្លេចពីអ្វី ដែលត្រូវផ្ដោតអារម្មណ៍ ហើយដើរចេញពីដើមឈើ ‹ មានការខ្មាស់អៀន › (សូមមើល នីហ្វៃទី ១ ៨:២៥–២៨) ។
« សម្ភាធពីមិត្តភក្ដិនេះ ព្យាយាមផ្លាស់ប្ដូរឥរិយាបថបុគ្គលម្នាក់ថ្វីបើពុំមែនជាមាយាទក្តី ដោយធ្វើឲ្យអារម្មណ៍សោកស្តាយ ចំពោះការធ្វើខុស ។ យើងព្យាយាមចុះសម្រុងដោយការគោរព នឹងមនុស្សដែលចំអកដាក់យើង ប៉ុន្តែកាលដែលការខ្លាចមនុស្ស ទាក់ទាញយើងឲ្យចុះចូលនឹងអំពើបាប នោះវាក្លាយជា ‹ អន្ទាក់ › មួយ យោងតាមគម្ពីរសុភាសិត (សូមមើល សុភាសិត ២៩:២៥) ។ អន្ទាក់នេះត្រូវបានដាក់ជានុយយ៉ាងប៉ិនប្រសប់ ដើម្បីទាក់ទាញចំណង់យើងឲ្យចុះចូល ឬពេញចិត្តនឹងអ្វីដែលព្រះពុំសព្វព្រះទ័យ ។ សម្រាប់អ្នកមានជំនឿតិច វាអាចជាថ្មជំពប់ ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាវ័យក្មេងខ្លះ នាំយកនូវការខ្លាចដល់មនុស្សចូលទៅក្នុងបេសកកម្ម ហើយពុំរាយការណ៍ពីការធ្វើខុសច្បាប់ដោយការរឹងទទឹង របស់ដៃគូទៅប្រធានបេសកកម្មព្រោះតែគេពុំចង់ធ្វើឲ្យដៃគូមានះរបស់ខ្លួនអន់ចិត្ត ។ ការកំណត់ពីអត្តចរិត ត្រូវបានធ្វើឡើងតាមរយៈការចងចាំពីលំដាប់ត្រឹមត្រូវនៃព្រះបញ្ញត្តិធំៗ ទីមួយ និង ទីពីរ (សូមមើល ម៉ាថាយ ២២:៣៧–៣៩) ។ ពេលអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាភាន់ច្រឡំទាំងនេះដឹងថា គេត្រូវទទួលខុសត្រូវចំពោះព្រះ មិនមែនជាដៃគូរបស់ខ្លួនទេ នោះវាគប្បីធ្វើឲ្យគេមានភាពក្លាហានក្នុងការផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅណា» (« Which Way Do You Face? » Ensign ឬ Liahona ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៤ ទំព័រ ៩ ) ។
ម៉ាកុស ៦:៣៥-៤៤។ ការប្រទានចំណីអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់
ប្រធាន ជេមស៍ អ៊ី ហ្វោស្ដ នៃគណៈប្រធានទីមួយបានបង្រៀនថា កាលដែលព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះដើម្បីចម្រើននំប៉័ង និងត្រីកាន់តែច្រើនឡើងបង្ហាញថា ទ្រង់នឹងតម្កើងការខិតខំដោយស្មោះត្រង់របស់យើង ដើម្បីបម្រើនៅក្នុងសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ទោះជាយើងមានអារម្មណ៍ថា ការខិតខំរបស់យើងគឺស្មើនឹងនំប៉័ង និង ត្រីពីរបីក៏ដោយ ៖
« មានមនុស្សជាច្រើនរាប់មិនអស់ ដែលមានអំណោយទានស្មើនឹងនំប៉័ងប្រាំដុំ និង ត្រីតូចៗពីរ បានតម្កើងការហៅរបស់ពួកគេ [ នៅក្នុងសាសនាចក្រ ] ហើយបានបម្រើដោយគ្មានចង់ឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ ឬការទទួលស្គាល់ទេ ជាក់ស្តែងគាត់បានផ្ដល់ចំណីអាហារដល់មនុស្សរាប់ពាន់នាក់ ។ … អ្នកទាំងនេះ គឺជាអ្នកដឹកនាំ និង គ្រូបង្រៀនរាប់រយពាន់នាក់នៅក្នុងគ្រប់អង្គការជំនួយ និង កូរ៉ុមបព្វជិតភាព គ្រូបង្រៀនតាមផ្ទះ គ្រូបង្រៀនសួរសុខទុក្ខតាមផ្ទះរបស់សមាគមសង្គ្រោះ ។ អ្នកទាំងនេះ គឺជាប៊ីស្សពដ៏រាបសារជាច្រើនរូបនៅក្នុងសាសនាចក្រ ដែលមួយចំនួនពុំមានការបំពាក់បំប៉នជាផ្លូវការ ប៉ុន្តែបានតម្កើងការហៅដ៏អស្ចារ្យ តែងតែរៀនសូត្រដោយបំណងប្រាថ្នាដ៏រាបសារ ដើម្បីបម្រើព្រះអម្ចាស់ និង មនុស្សក្នុងវួដរបស់ពួកគេ ។ …
« មូលហេតុដ៏ចម្បងមួយដែលសាសនាចក្រនេះរីកចម្រើនចាប់តាំងពីការចាប់ផ្ដើមដំបូងដោយរាបសារទៅដល់ភាពរឹងមាំដូចសព្វថ្ងៃនេះ គឺជាភាពស្មោះត្រង់ និង ការលះបង់របស់មនុស្សរាបសារ និងលះបង់រាប់លាននាក់ ដែលមានតែនំប៉័ងប្រាំដុំ និង ត្រីតូចៗពីរ ដើម្បីថ្វាយនៅក្នុងការបម្រើនៃលោកចៅហ្វាយប៉ុណ្ណោះ » (« Five Loaves and Two Fishes »Ensignខែ ឧសភា ឆ្នាំ ១៩៩៤, ៥, ៦) ។