កូរិនថូសទី ១ ១៥–កូរិនថូសទី ២ ៧ ( មេរៀនទី ២៣ )

ការរៀបចំសម្ភារសម្រាប់គ្រូបង្រៀនដល់សិស្សដែលសិក្សានៅផ្ទះ

សេចក្ដីសង្ខេបនៃមេរៀនសិក្សានៅផ្ទះប្រចាំថ្ងៃ

សេចក្ដីសង្ខេបខាងក្រោមនៃព្រឹត្តិការណ៍ គោលលទ្ធិ និងគោលការណ៍នានាដែលសិស្សបានរៀន នៅពេលពួកគេបានសិក្សា កូរិនថូសទី ១ ១៥–កូរិនថូសទី ២ ៧ ( មេរៀនទី ២៣ ) ពុំត្រូវយកមកបង្រៀនជាផ្នែកនៃមេរៀនរបស់អ្នកនោះទេ ។ មេរៀនដែលអ្នកបង្រៀនផ្ដោតតែលើគោលលទ្ធិ និង គោលការណ៍តែពីរបីនេះប៉ុណ្ណោះ ។ សូមធ្វើតាមការបំផុសគំនិតពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នៅពេលអ្នកគិតពីតម្រូវការរបស់សិស្សអ្នក ។

ថ្ងៃទី ១ ( កូរិនថូសទី ១ ១៥:១–២៩ )

នៅពេលសិស្សបានសិក្សា កូរិនថូសទី ១ ១៥ ពាក់កណ្ដាលដំបូង នោះពួកគេបានរៀនថា ពួកសាវកថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ហើយបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញពីសុគត ។ សិស្សក៏បានរៀនផងដែរថា ជនដែលបានចែកឋានទៅដោយគ្មានពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹកអាចទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធពិសេសនេះ ។

ថ្ងៃទី ២ ( កូរិនថូសទី ១ ១៥:៣០–១៦:២៤ )

នៅក្នុងមេរៀននេះ សិស្សបានបន្តសិក្សាការបង្រៀនរបស់ប៉ុលអំពីការរស់ឡើងវិញ ។ ពួកគេបានរៀនថា សិរីល្អសម្រាប់រូបកាយដែលបានរស់ឡើងវិញមានកម្រិតខុសៗគ្នា ។ លើសពីនេះទៀត ពួកគេបានរៀនថា ប្រសិនបើយើងខ្ជាប់ខ្ជួន ហើយនឹងនរនៅក្នុងការរស់នៅតាមដំណឹងល្អ នោះចំណងនៃសេចក្ដីស្លាប់ដែលកើតចេញមកពីអំពើបាប នឹងត្រូវបានដកចេញតាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។

ថ្ងៃទី ៣ ( កូរិនថូសទី ២ ១-៣ )

នៅក្នុងសំបុត្រទីពីររបស់ប៉ុលដល់ពួកកូរិនថូស សិស្សបានរៀនថា នៅពេលព្រះវរបិតាសួគ៌លួងលោមចិត្តយើងនៅក្នុងសេចក្តីឈឺចាប់របស់យើង នោះយើងអាចជួយមនុស្សដទៃទៀតឲ្យទទួលបានការលួងលោមរបស់ទ្រង់ ។ ពួកគេក៏បានរៀនផងដែរថា ប្រសិនបើយើងមិនអភ័យទោសដល់មនុស្សដទៃទេ នោះសាតាំងនឹងមានប្រៀបមកលើយើង ហើយនៅពេលយើងបង្វែរដួងចិត្តយើងទៅរកព្រះអម្ចាស់ នោះយើងនឹងមានព្រះវិញ្ញាណ ដែលនឹងជួយយើងឲ្យប្រែក្លាយកាន់តែដូចជាព្រះបន្តិចម្ដងៗ ។

ថ្ងៃទី ៤ ( កូរិនថូសទី ២ ៤-៧ )

នៅពេលសិស្សបានសិក្សាការពិពណ៌នារបស់ប៉ុលអំពីការងារបម្រើរបស់លោកនៅក្នុងមេរៀននេះ ពួកគេបានរកឃើញសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ ការសាកល្បង និងទុក្ខព្រួយទាំងឡាយរបស់យើងនៅក្នុងជីវិតនេះគឺតូចតាចណាស់ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងពរជ័យ និងការរីកចម្រើនដ៏អស់កល្បដែលអាចកើតមានឡើង នៅពេលយើងស៊ូទ្រាំវាដោយស្មោះត្រង់ ។ ដោយសារយើងបែកចេញពីព្រះនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ នោះយើងត្រូវដើរដោយសេចក្ដីជំនឿ ពុំមែនដោយការមើលឃើញនឹងភ្នែកនោះទេ ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងកាត់សេចក្ដីយើងម្នាក់ៗ ស្របតាមអ្វីដែលយើងបានធ្វើនៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់ ។ តាមរយៈដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងអាចប្រែក្លាយជាមនុស្សថ្មី ហើយបានផ្សះផ្សារនឹងព្រះ ។ នៅពេលយើងដកខ្លួនយើងចេញពីទំនៀមទម្លាប់ខុសឆ្គង និងអ្វីៗដែលមិនស្អាតស្អំ នោះព្រះអម្ចាស់នឹងទទួលយកយើង ។

សេចក្តីផ្ដើម

នៅក្នុងសំបុត្រទីពីររបស់លោកទៅពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូស សាវកប៉ុលបានបញ្ជាក់ពីភក្ដីភាពរបស់លោកចំពោះពួកគេ ហើយបានថ្លែងថា លោកបានមានក្ដីរីករាយដោយដឹងថា ពួកគេបានទទួលយកការទូន្មានពីមុនរបស់លោក ។ លោកបានបង្រៀនថា សេចក្ដីព្រួយចំពោះ អំពើបាបដែលគាប់ព្រះទ័យដល់ព្រះ ដឹកនាំទៅរកការប្រែចិត្ត ។

យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន

កូរិនថូសទី២ ៧:៨-១១

ប៉ុលរីករាយដោយសារការប្រែចិត្តដ៏ពិតរបស់ពួកបរិសុទ្ធ

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសាច់រឿងដូចខាងក្រោមឲ្យឮៗ ៖

នៅក្នុងកិច្ចសម្ភាសន៍មួយសម្រាប់បណ្ណ័ចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ដើម្បីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ មានយុវនារីម្នាក់បានសារភាពអំពើបាបមួយចំនួនកាលពីអតីតកាលដល់ប៊ីស្សពរបស់នាង ។ បន្ទាប់ពីការពិភាក្សាក្រោយមកទៀត ប៊ីស្សពនោះបានដឹងថា យុវនារីនោះពុំបានប្រែចិត្តពិតប្រាកដពីអំពើបាបរបស់នាងឡើយ ហើយថាអំពើបាបនាងគឺមានភាពធ្ងន់ធ្ងរល្មមធ្វើឲ្យនាងគ្មានភាពសក្ដិសម ដើម្បីនឹងកាន់ប័ណ្ណចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធនោះទេ ។ ប៊ីស្សពនោះពន្យល់ថា យុវនារីម្នាក់នេះនឹងត្រូវតែរង់ចាំរហូតដល់នាងបានប្រែចិត្តពេញលេញសិន ដើម្បីទទួលបានប័ណ្ណនោះ ។ នាងបានភ័យខ្លាចដោយប្រកាសថា នាងបានប្រែចិត្តហើយ ដោយសារនាងមិនបានធ្វើអំពើបាបទាំងនោះម្តងទៀត ជាយូរណាស់មកហើយ ។ ប៊ីស្សពនោះបានពន្យល់ថា ការគ្រាន់តែឈប់ពីអំពើបាបនោះ វាពុំមែនជាការប្រែចិត្តពេញលេញនោះទេ ហើយគាត់អញ្ជើញនាងឲ្យចាប់ផ្ដើមដំណើរការនៃការប្រែចិត្តពិតប្រាកដដោយស្មោះត្រង់ ។

តើអ្នកគិតថា យុវនារីនោះមានអារម្មណ៍បែបណាដែរ នៅក្នុងកិច្ចសម្ភាសន៍ត្រង់ចំណុចនោះ ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យបន្តអានសាច់រឿងនោះឲ្យឮៗ ៖

យុវនារីនោះពន្យល់ទៅប៊ីស្សពនាងថា នាងខកចិត្តខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែលិខិតអញ្ជើញសម្រាប់ពិធីមង្គលការរបស់នាងត្រូវបានផ្ញើចេញអស់ហើយ ។ នាងនិយាយថា នាងមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងសំណួរ និងភាពអាម៉ាស់ ដោយសារតែការពន្យារពេលមង្គលការនាងបាននោះឡើយ ។ នាងសួរថា តើមានវិធីណាមួយផ្សេងទៀតដែលនាងអាចផ្សារភ្ជាប់នៅក្នុងព្រះវិហារបរិសុទ្ធដូចដែលបានគ្រោងទុក រួចហើយធ្វើការប្រែចិត្តតាមក្រោយបានទេ ។

ដោយផ្អែកទៅលើការឆ្លើយតបរបស់យុវនារីនោះទៅកាន់ប៊ីស្សព តើអ្វីទៅដែលនាងទំនងជាខ្វល់ខ្វាយដ៏ខ្លាំងបំផុតនោះ ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិតមួយ នៅពេលពួកគេសិក្សា កូរិនថូសទី ២ ៧:៨–១១ ដែលយុវនារីនៅក្នុងសាច់រឿងនោះត្រូវយល់ពីមុននាងអាចប្រែចិត្តពិតប្រាកដពីអំពើបាបរបស់នាង ។

សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអាន កូរិនថូសទី ២ ៧:៨-៩ឲ្យឮៗ ។ ចូរសុំសិស្សក្នុងថ្នាក់ឲ្យផ្ទៀងតាមរកមើលថា សំបុត្រដំបូងមួយរបស់ប៉ុលបានជះឥទ្ធិពលដល់ពួកបរិសុទ្ធកូរិនថូសដោយរបៀបណា ។

តើសំបុត្រនោះបានជះឥទ្ធិពលដល់ពួកបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច ?
ហេតុអ្វីប៉ុលរីករាយនៅក្នុងភាពសោកសៅរបស់ពួកគេ ?

សូមឲ្យសិស្សម្នាក់អាន កូរិនថូសទី ២ ៧:១០-១១ ដោយស្ងាត់ស្ងៀម ។ អ្នកគួរណែនាំឲ្យពួកគេគូសចំណាំពីទុក្ខសោកពីរប្រភេទដែលប៉ុលបានលើកឡើង និងប្រភេទទុក្ខសោកនីមួយៗដឹកនាំទៅរកលទ្ធផលយ៉ាងណា ។

តើអ្វីជាទុក្ខសោកពីរប្រភេទដែលប៉ុលបានលើកឡើង ?

សូមសរសេរចំណងជើង សេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះ និង ការសោកសៅខាងលោកិយ នៅលើក្ដារខៀន ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ខាងក្រោមដោយប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ស្ដាប់រកការពិពណ៌នារបស់លោកអំពីការសោកសៅខាងលោកិយ ។

រូបភាព
ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន

« វាជារឿងធម្មតា ដោយរកឃើញថា បុរស និងស្ត្រីនៅក្នុងពិភពលោកនេះមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយ ចំពោះរឿងដែលពួកគេធ្វើខុសនោះ ។ ពេលខ្លះ ការណ៍នេះកើតមានឡើង ដោយសារទង្វើរបស់ពួកគេបានធ្វើឲ្យពួកគេ ឬមនុស្សដែលពួកគេស្រឡាញ់មានរឿងទុក្ខសោក និងទុក្ខវេទនាដ៏ធំ ។ ពេលខ្លះ ទុក្ខសោករបស់ពួកគេបានបង្កឡើង ដោយសារពួកគេត្រូវចាប់បាន ហើយទទួលទណ្ឌកម្មចំពោះទង្វើរបស់ពួកគេ ។ អារម្មណ៍ខាងលោកិយបែបនេះពុំបានបង្កើតឡើងនូវ ‹ សេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះ › នោះទេ » ( Teachings of Presidents of the Church: Ezra Taft Benson [ ឆ្នាំ ២០១៤ ] ទំព័រ ៨២ ) ។

តើអ្នកនឹងសង្ខេបពីអត្ថន័យនៃសេចក្តីព្រួយរបស់លោកិយយ៉ាងដូចម្តេច ?
យោងតាម កូរិនថូសទី ២ ៧:១០តើសេចក្តីព្រួយរបស់លោកិយអាចដឹកនាំទៅរកអ្វី ? ( សូមពន្យល់ថា ពាក្យ សេចក្ដីស្លាប់ នៅក្នុង ខទី ១០ សំដៅទៅលើសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ មានន័យថា ការបែកចេញពីព្រះ ។ នៅក្រោមចំណងជើង « សេចក្តីព្រួយរបស់លោកិយ » នៅលើក្ដារខៀន សូមសរសេរសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ សេចក្តីព្រួយរបស់លោកិយអាចដឹកនាំទៅរកសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ ឬការបែកចេញពីព្រះ ) ។
តើសេចក្តីព្រួយរបស់លោកិយអាចដឹកនាំមនុស្សម្នាក់ទៅរកសេចក្ដីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណយ៉ាងដូចម្ដេច ? ( វាអាចរារាំងមនុស្សម្នាក់មិនឲ្យប្រែចិត្តពិតប្រាកដ និងមិនឲ្យទទួលបានការអភ័យទោសពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ) ។
ដោយផ្អែកលើ ខទី ១០តើសេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះដឹកនាំទៅរកអ្វី ? ( នៅក្រោមចំណងជើង « សេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះ » នៅលើក្ដារខៀន សូមសរសេរសេចក្ដីពិតដូចខាងក្រោម ៖ សេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះដឹកនាំយើងទៅរកការប្រែចិត្តពីអំពើបាបរបស់យើង ហើយទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ) ។

ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីហេតុផលដែលសេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះដឹកនាំយើងទៅរកការប្រែចិត្ត សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដោយប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន ឲ្យឮៗ ៖

រូបភាព
ប្រធាន អ៊ែសរ៉ា ថាហ្វ ប៊ែនសឹន

« សេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះគឺជាអំណោយទាននៃព្រះវិញ្ញាណ ។ វាគឺជាការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅមួយថា ទង្វើរបស់យើងបានធ្វើឲ្យព្រះវរបិតារបស់យើង និងព្រះរបស់យើងមិនពេញព្រះទ័យ ។ វាគឺជាចំណេះដឹងដ៏មុតមាំ ហើយសកម្មថា ឥរិយាបថរបស់យើងបានធ្វើឲ្យព្រះអង្គសង្គ្រោះ ជាអង្គដែលគ្មានអំពើបាប ហើយជាអង្គដែលមហអស្ចារ្យលើសគេទាំងអស់ ត្រូវស៊ូទ្រាំការឈឺចាប់ និងការរងទុក្ខ ។ អំពើបាបរបស់យើងបានធ្វើឲ្យទ្រង់ហូរព្រះលោហិតតាមគ្រប់រន្ធញើស ។ ការឈឺចាប់ខាងផ្លូវចិត្ត និងខាងវិញ្ញាណដ៏ពិតជាក់ស្តែងនេះ គឺជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានលើកឡើងថា ការមាន ‹ ចិត្តសង្រេង និង វិញ្ញាណទន់ទាប › ។ … ស្មារតីមួយបែបនេះគឺជាលក្ខណៈពេញលេញសម្រាប់ការប្រែចិត្តពិត » ( Teachings: Ezra Taft Benson ទំព័រ ៨៣ ) ។

ហេតុអ្វីអ្នកគិតថា សេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះដឹកនាំយើងឲ្យមានការប្រែចិត្តពីអំពើបាបយើងយ៉ាងពិតប្រាកដ ?

សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតពីសាច់រឿងអំពីយុវនារីដែលចង់បានបណ្ណ័ចូលព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ។

នៅក្នុងពេលសម្ភាសរបស់យុវនារីនោះជាមួយនឹងប៊ីស្សព តើវាបង្ហាញថា នាងបានដកពិសោធន៍នូវសេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះចំពោះអំពើបាបរបស់នាងដែរឬទេ ? ហេតុអ្វីមិនមែន ? ( នាងបានខ្វល់ខ្វាយច្រើនចំពោះការពន្យារពេលពិធីមង្គលការរបស់នាង និងគំនិតរបស់មនុស្សដទៃទៀតគិតចំពោះនាង លើសពីការដែលនាងត្រូវមានការប្រែចិត្តដ៏ពិតប្រាកដ ហើយទទួលបានការអភ័យទោសពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ) ។
តើយើងអាចធ្វើអ្វីខ្លះដើម្បីជំនួសការសោកសៅខាងលោកិយជាមួយនឹងសេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះ ? ( យើងអាចតមអាហារ ហើយអធិស្ឋាន ទូលសូមឲ្យព្រះវរបិតាសួគ៌ប្រទានពរដល់យើងនូវអំណោយទាននៃសេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះ ។ យើងក៏អាចសិក្សាផងដែរអំពីដង្វាយធួនរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយស្វែងរកការយល់ដឹងកាន់តែជ្រាលជ្រៅមួយអំពីរបៀប ដែលអំពើបាបយើងបានធ្វើឲ្យទ្រង់រងទុក្ខ ) ។

សូមថ្លែងទីបន្ទាល់ថា នៅពេលយើងមានសេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះលើសពីសេចក្តីព្រួយរបស់លោកិយ ចំពោះអំពើបាបរបស់យើង នោះយើងនឹងអាចប្រែចិត្តពិតប្រាកដ ជ្រះស្អាតពីអំពើបាបរបស់យើង ហើយនៅទីបំផុតបានទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យស្វែងរកសេចក្ដីព្រួយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះនៅក្នុងការខិតខំរបស់ពួកគេដើម្បីប្រែចិត្ត ។

ប្រសិនបើមានពេល សូមរំឭកដោយសង្ខេបពីសេចក្ដីពិត ដែលសិស្សបានរកឃើញ នៅពេលពួកគេបានសិក្សានៅក្នុងមេរៀនទី ២៣ ហើយលើកទឹកចិត្តពួកគេឲ្យធ្វើតាមរាល់ការបំផុសគំនិតដែលពួកគេអាចមាន ដើម្បីអនុវត្តសេចក្ដីពិតទាំងនេះ ។ អ្នកគួរតែរំឭកវគ្គចំណេះចំណានខគម្ពីរនៅក្នុង កូរិនថូសទី ១ ១៥:២០–២២ និង កូរិនថូសទី ១ ១៥:៤០–៤២ ។ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពន្យល់គោលលទ្ធិនៅក្នុងវគ្គគម្ពីរទាំងនេះ និងរបៀបដែលពួកគេអាចប្រើខគម្ពីរទាំងនេះ ដើម្បីបង្រៀនពីផែនការនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះដល់មនុស្សម្នាក់ទៀត ។

មេរៀនបន្ទាប់ ( កូរិនថូសទី ២ ៨–អេភេសូរ ១ )

ចូរសុំឲ្យសិស្សគិតពិចារណាអំពីសំណួរខាងក្រោម ៖ តើអ្នកដឹងអំពីពេលដែលអ្នកកំពុងមានអារម្មណ៍ពីព្រះវិញ្ញាណដោយរបៀបណា ? តើផលផ្លែ ឬ អារម្មណ៍នៃព្រះវិញ្ញាណគឺជាអ្វី ? តើពួកបរិសុទ្ធត្រូវបានតែងតាំងឲ្យទទួលអ្វីពីមុនមកលើផែនដី ? តើអ្វីទៅជាការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងចំពោះជនដែលខ្វះសេចក្ដីត្រូវការចាំបាច់មួយចំនួនក្នុងជីវិត ដូចជាអាហារ សំលៀកបំពាក់ និងទីជម្រក ? ចុះតើយើងខ្លួនយើងផ្ទាល់មានសេចក្ដីត្រូវការមួយចំនួនដូចគ្នានេះដែរឬទេ ? សូមពន្យល់ថា នៅសប្ដាហ៍ក្រោយ ពួកគេនឹងសិក្សាពីរបៀបដែលប៉ុលបានលើកឡើងនូវសំណួរទាំងនេះ និងសំណួរផ្សេងៗទៀត ។