មេរៀនទី១៤២
យ៉ាកុប ៣
សេចក្ដីផ្ដើម
យ៉ាកុបបានបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធអំពីសារៈសំខាន់នៃការគ្រប់គ្រងការនិយាយរបស់ពួកគេ ។ បន្ទាប់មក លោកបានបង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាងប្រាជ្ញារបស់លោកិយ និងប្រាជ្ញាដែលកើតចេញមកពីព្រះ ។
យោបល់សម្រាប់ការបង្រៀន
យ៉ាកុប៣:១–១២
យ៉ាកុបបង្រៀនពួកបរិសុទ្ធអំពីសារៈសំខាន់នៃការគ្រប់គ្រងការនិយាយរបស់ពួកគេ
សូមយកថ្នាំដុសធ្មេញមួយបំពង់មកកាន់ថ្នាក់រៀន ។ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យច្របាច់ថ្នាំដុសធ្មេញឲ្យចេញមកក្រៅ ( ឬសូមឲ្យសិស្សនឹកស្រមៃពីទិដ្ឋភាពនេះ ) ។ សូមឲ្យសិស្សម្នាក់ទៀតសាកល្បងយកថ្នាំដុសធ្មេញទាំងអស់ដាក់ក្នុងបំពង់នោះវិញ ។ បន្ទាប់ពីមានការពិបាកក្នុងការធ្វើកិច្ចការនេះមក សូមសួរ ៖
-
តើថ្នាំដុសធ្មេញនៅក្នុងលំហាត់នេះ អាចប្រៀបបាននឹងពាក្យសម្ដីដែលយើងនិយាយចេញទៅយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសញ្ជឹងគិតថា ពួកគេធ្លាប់និយាយអ្វី ដែលធ្វើឲ្យពួកគេមានការសោកស្ដាយនៅពេលក្រោយដែរឬទេ ។ នៅពេលសិស្សសិក្សា យ៉ាកុប ៣:១–១២ សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យរកមើលសេចក្ដីពិតដែលនឹងជួយពួកគេ ឲ្យជ្រើសរើសចេះប្រើពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេដោយឈ្លាសវៃ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗក្នុង យ៉ាកុប៣:២–៤ និងប្រយោគទីមួយនៅក្នុង យ៉ាកុប ៣:៥ ។ សូមឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាមរកមើលថា យ៉ាកុបបានរៀបរាប់ពីជនដែលពុំបានធ្វើឲ្យមនុស្សដទៃរវាទចិត្តនឹងពាក្យសម្ដីរបស់ខ្លួនបែបណាដែរ ។ សូមពន្យល់ថាឃ្លា « យើងទាំងអស់គ្នាក៏ជំពប់ជាញយៗ » នៅក្នុង ខទី ២ មានន័យថា យើងទាំងអស់គ្នាធ្វើខុស ហើយពន្យល់ថា យ៉ាកុបបានប្រើពាក្យ អណ្ដាត ដើម្បីសំដៅទៅលើពាក្យដែលយើងនិយាយ ។
-
តើយ៉ាកុបបានរៀបរាប់ពីជនដែលអាចគ្រប់គ្រងពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមពិចារណាដាក់បង្ហាញ ឬគូរលើក្ដារខៀននូវរូបភាពស្ដីពី ដែកបង្ខាំ និង ចង្កូតសំពៅ ។ អ្នកគួរពន្យល់ថា ដែកបង្ខាំ មួយ ( ខទី ៣ ) គឺជាបន្ទះដែកតូចមួយដាក់នៅត្រង់មាត់សេះដើម្បីភ្ជាប់វាទៅនឹងខ្សែបង្ហៀរ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកជិះបញ្ជាសេះនោះបាន ។ នៅក្នុងខគម្ពីរនេះ ពាក្យ ចង្កូត ( ខទី៤ ) សំដៅទៅលើចង្កូតសំពៅដែលជួយមនុស្សម្នាក់ឲ្យតម្រង់ ឬបត់នាវានោះបាន ។
-
យោងតាមយ៉ាកុប តើដែកបង្ខាំសេះ និងចង្កូតសំពៅមានអ្វីដូចគ្នា ? ( ឧបករណ៍ទាំងពីរជារបស់តូចដូចគ្នា ហើយវាតម្រង់ ឬគ្រប់គ្រងអ្វីដែលធំជាង ដែលភ្ជាប់ទៅនឹងវា ) ។
-
តើការប្រៀបធៀបរបស់យ៉ាកុបអំពីឧបករណ៍ទាំងនេះទៅនឹងអណ្ដាត ឬ ពាក្យសម្ដីដែលយើងនិយាយ អាចជួយយើងឲ្យយល់ពីអំណាចនៃពាក្យសម្ដីរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើយើងអាចស្គាល់គោលការណ៍អ្វីខ្លះមកពីខគម្ពីរទាំងនេះ ទាក់ទងនឹងអ្វីដែលអាចកើតឡើង នៅពេលយើងរៀនគ្រប់គ្រងការនិយាយរបស់យើងនោះ ? ( សិស្សគួរស្គាល់គោលការណ៍មួយស្រដៀងគ្នានឹងគោលការណ៍ដូចតទៅនេះ ៖ នៅពេលយើងរៀនគ្រប់គ្រងការនិយាយរបស់យើង នោះយើងអាចរៀនគ្រប់គ្រងសកម្មភាពផ្សេងទៀតរបស់យើងបាន ) ។
-
ហេតុអ្វីការគ្រប់គ្រងការនិយាយរបស់យើងអាចជួយយើងឲ្យគ្រប់គ្រងសកម្មភាពផ្សេងទៀតរបស់យើងបាន ?
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានឮៗនូវប្រយោគចុងក្រោយនៅក្នុង យ៉ាកុប៣:៥ និង យ៉ាកុប៣:៦ផងដែរ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថាតើយ៉ាកុបបានប្រៀបធៀបការនិយាយរបស់យើងទៅនឹងអ្វីផ្សេងទៀត ។ សូមពន្យល់ថាពាក្យ ព្រៃធំៗ សំដៅទៅលើព្រៃព្រឹក្សា ។
-
តើយ៉ាកុបបានប្រៀបធៀបការនិយាយរបស់យើងទៅនឹងអ្វីផ្សេងទៀត ?
-
តើកត្តាអ្វីខ្លះនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ដែលអាចទទួលរងនូវការ « បញ្ឆេះ » ( ខទី ៦ ) ឬ គ្រោះថ្នាក់ដោយសារការប្រើពាក្យសម្ដីមិនឈ្លាសវៃរបស់យើង ?
សូមពន្យល់ថា ឃ្លា « ផ្លូវជីវិត » នៅក្នុង ខទី ៦ អាចសំដៅទៅលើឆាកជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ។
-
តើពាក្យសម្ដីដែលយើងនិយាយអាចជះឥទ្ធិពលលើឆាកជីវិតរបស់យើងយ៉ាងដូចម្ដេច ?
-
តើការធ្វើការផ្លាស់ប្ដូរតិចតួចនៅក្នុងពាក្យសម្ដីដែលយើងនិយាយ អាចជះឥទ្ធិពលដល់ឆាកជីវិតរបស់យើង និងជីវិតមនុស្សដទៃទៀតនៅក្នុងផ្លូវវិជ្ជមានយ៉ាងដូចម្ដេច ?
សូមអញ្ជើញសិស្សពីរបីនាក់ឲ្យប្ដូរវេនគ្នាអានឮៗនៅក្នុង យ៉ាកុប ៣:៧–១២ ។ ចូរសុំឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ផ្ទៀងតាម រកមើលថាតើយ៉ាកុបបានប្រៀបធៀបការនិយាយរបស់យើងទៅនឹងអ្វីផ្សេងទៀត ។
-
តើយ៉ាកុបបានប្រៀបធៀបការនិយាយរបស់យើងនឹងអ្វីផ្សេងទៀត ? ( សត្វមួយក្បាលដែលត្រូវមានការផ្សាំង [សូមមើល ខទី ៧–៨ ] « ពិសដែលនាំឲ្យស្លាប់ » [ ខទី ៨ ] រន្ធទឹកមួយដែល « ចេញទឹកជាប្រៃផង [ ទឹក ] «សាបផង » នៅ « រន្ធទឹកតែមួយ » [ ខទី ១១–១២ ] ដើមល្វាចេញផ្លែអូលីវជំនួសឲ្យផ្លែល្វា ហើយដើមទំពាំងបាយជូរបង្កើតផ្លែល្វា [ សូមមើល ខទី ១២ ] ) ។
ដើម្បីជួយសិស្សឲ្យយល់អំពីមាតិកានៃខគម្ពីរទាំងនេះ សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់អានឲ្យឮៗនូវសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមដោយអែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់ ។
« ពិតណាស់យ៉ាកុបពុំចង់មានន័យថាអណ្ដាតរបស់យើង ជានិច្ចកាល និយាយតែរឿងអយុត្តិធម៌ ឬថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលយើងនិយាយគឺ ‹ មានពេញដោយពិសដែលនាំឲ្យស្លាប់ › នោះឡើយ ។ ប៉ុន្តែលោកចង់បញ្ជាក់ថា យ៉ាងហោចណាស់ ពាក្យសម្ដីមួយចំនួនដែលយើងនិយាយអាចក្លាយជាពាក្យសម្ដីបំផ្លិចបំផ្លាញ ព្រមទាំងមានពិសទៀតផង—ហើយនោះគឺជាការអះអាងមួយដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាចសម្រាប់ពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ! សំឡេងដែលថ្លែងទីបន្ទាល់បានយ៉ាងល្អ ការអធិស្ឋានដ៏ក្លៀវក្លា និងការច្រៀងទំនុកតម្កើងនៃស៊ីយ៉ូន អាចជា សំឡេងតែមួយដែលស្ដីបន្ទោស ហើយរិះគន់ ធ្វើឲ្យអាម៉ាស់ ហើយបន្ទាបបន្ថោក ធ្វើឲ្យមានការឈឺចាប់ និងការបំផ្លិចបំផ្លាញវិញ្ញាណរបស់ខ្លួនឯង និងមនុស្សដទៃទៀតនៅក្នុងដំណើរការនេះ ។ …
« … ចូរយើងព្យាយាមប្រែក្លាយជាបុរសស្រ្តីដ៏ ‹ឥតខ្ចោះ › យ៉ាងហោចណាស់ក្នុងរបៀបមួយដោយ—មិនប្រើពាក្យសម្ដីធ្វើឲ្យអាក់អន់ចិត្ត ឬប្រើពាក្យកាន់តែវិជ្ជមាន ដោយនិយាយភាសាថ្មី គឺភាសានៃពួកទេវតា ។ ពាក្យសម្ដីរបស់យើង ក៏ដូចជាទង្វើរបស់យើងដែរ វាគួរត្រូវបានបំពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីសង្ឃឹម ព្រមទាំងសេចក្ដីសប្បុរស ជាបទបញ្ញត្តិធំបីរបស់ពួកគ្រីស្ទាន ដែលពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះត្រូវការយ៉ាងខ្លាំង ។ ជាមួយនឹងពាក្យសម្ដីបែបនេះ ដែលនិយាយឡើងនៅក្រោមព្រះចេស្ដានៃព្រះវិញ្ញាណ វានឹងគ្មានការបង្ហូរទឹកភ្នែក តែវានាំមកនូវការព្យាបាលដួងចិត្ត ការលើកកម្ពស់ជីវិត ការមានសេចក្ដីសង្ឃឹមឡើងវិញ និងភាពជឿជាក់អាចយកជ័យបាន » ( « The Tongue of Angels » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ១៦, ១៨ ) ។
-
តើយើងអាចស្គាល់សេចក្ដីពិតអ្វីខ្លះ នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះទាក់ទងនឹងការនិយាយស្ដីដែលពួកអ្នកដើរតាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគួរធ្វើ ? (ដោយប្រើពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេផ្ទាល់ សិស្សគួរស្គាល់សេចក្ដីពិតមួយស្រដៀងគ្នានឹងសេចក្ដីពិតដូចតទៅនេះ ៖ ពួកអ្នកដើរតាមព្រះត្រូវខិតខំប្រើពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេសម្រាប់គោលបំណងសុចរិត ពុំមែនសាយភាយអំពើអាក្រក់ឡើយ ) ។
-
ហេតុអ្វីវាគឺជាបញ្ហាមួយដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ ប្រសិនបើពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយប្រើពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេសម្រាប់គោលបំណងអាក្រក់ ឬធ្វើឲ្យមនុស្សដទៃឈឺចាប់ ឬខូចចិត្តនោះ ?
-
តើរឿងមួយចំនួនដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីឲ្យកាន់តែ « ល្អឥតខ្ចោះ » ថែមទៀត ( យ៉ាកុប ៣:២ ) នៅក្នុងការប្រើពាក្យសម្ដីរបស់យើងមានអ្វីខ្លះ ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យពន្យល់ថា ការរស់នៅតាមសេចក្ដីពិតដែលពួកគេបានស្គាល់នៅក្នុង យ៉ាកុប ៣:៩–១០ នឹងដឹកនាំទង្វើរបស់ពួកគេនៅក្នុងស្ថានភាពខាងក្រោមនេះយ៉ាងដូចម្ដេច ៖
-
អ្នកកំពុងសរសេរសារ ឬកំពុងប្រើបណ្ដាញសង្គម ។
-
អ្នកគឺជាសង្ឃម្នាក់ដែលប្រសិទ្ធពរពិធីសាក្រាម៉ង់នៅថ្ងៃអាទិត្យ ។ នៅសាលារៀន មិត្តរបស់អ្នកចាប់ផ្ដើមសើចចំអកដាក់សិស្សម្នាក់ទៀត ។
-
អ្នកគឺជាយុវនារីម្នាក់ដែលកាលពីមុនធ្លាប់និយាយមិនល្អអំពីយុវនារីម្នាក់ទៀតនៅក្នុងវួដ ឬសាខារបស់អ្នក ។
-
មិត្តរួមក្រុមរបស់អ្នកប្រើពាក្យសម្ដីមិនល្អ ។
សូមអញ្ជើញសិស្សម្នាក់ឲ្យអានសេចក្ដីថ្លែងការណ៍ដូចខាងក្រោមមកពីកូនសៀវភៅ ដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន ឲ្យឮៗ ៖
« របៀបដែលអ្នកទំនាក់ទំនង គួរតែឆ្លុះបញ្ចាំងអត្តសញ្ញាណរបស់អ្នកក្នុងនាមជាបុត្រា ឬ បុត្រីម្នាក់របស់ព្រះ ។ ពាក្យសម្តីដែលស្អាតស្អំ និងមានបញ្ញា គឺជាភស្តុតាងនៃចិត្តដែលឆ្លាត និងរីករាយ ។ ពាក្យសម្តីដែលលើកតម្កើង លើកទឹកចិត្ត និងសរសើរអ្នកដទៃ អញ្ជើញព្រះវិញ្ញាណឲ្យគង់នៅជាមួយអ្នក ។ ពាក្យសម្ដីរបស់យើង ក៏ដូចជាទង្វើរបស់យើង គួរតែត្រូវបានពោរពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ សេចក្ដីសង្ឃឹម និងសេចក្ដីសប្បុរស » ( ដើម្បីកម្លាំងនៃយុវជន [ កូនសៀវភៅឆ្នាំ ២០១១ ] ទំព័រ ២០ ) ។
-
តើពាក្យសម្ដីរបស់មនុស្សម្នាក់ធ្លាប់លើកតម្កើង ឬលើកទឹកចិត្តអ្នកនៅពេលណា ?
-
តើអ្នកធ្លាប់បានទទួលពរ នៅពេលអ្នកខំព្យាយាមលើកតម្កើង ឬលើកទឹកចិត្តមនុស្សដទៃជាមួយនឹងពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកតាមរបៀបណា ?
សូមអញ្ជើញសិស្សឲ្យសរសេរគោលដៅមួយនៅក្នុងសៀវភៅកត់ចំណាំក្នុងថ្នាក់រៀន ឬសៀវភៅកំណត់ហេតុការសិក្សាព្រះគម្ពីររបស់ពួកគេ ទាក់ទងនឹងកិច្ចការដែលពួកគេនឹងធ្វើដើម្បីគ្រប់គ្រងការនិយាយរបស់ពួកគេឲ្យកាន់តែប្រសើរ ហើយប្រើពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេសម្រាប់គោលបំណងសុចរិត ។ សូមអញ្ជើញពួកគេឲ្យធ្វើសកម្មភាពសម្រាប់គោលដៅដែលពួកគេបានសរសេរនៅសប្ដាហ៍ក្រោយ ។
យ៉ាកុប៣:១៣–១៨
យ៉ាកុបបង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាងប្រាជ្ញារបស់លោកិយ និងប្រាជ្ញាដែលកើតចេញមកពីព្រះ
សូមសង្ខេប យ៉ាកុប ៣:១៣–១៨ ដោយពន្យល់ថា យ៉ាកុបបានបង្ហាញពីភាពខុសគ្នារវាងប្រាជ្ញារបស់លោកិយ និងប្រាជ្ញាដែលមកពីព្រះ ។ ប្រាជ្ញារបស់លោកិយដឹកនាំទៅរក « វឹកវរ » ( ខទី ១៦ ) និង « សេចក្ដីគំនុំ » ( ខទី ១៤ ) កាលប្រាជ្ញា« ដែលមកពីស្ថានលើ » គឺ « បរិសុទ្ធ » ហើយ « ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា » ( ខទី១៧ ) ។
សូមថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីគោលការណ៍ដែលបានបង្រៀននៅក្នុងមេរៀនថ្ងៃនេះ ។
សេចក្តីពន្យល់ និង ព័ត៌មានសាច់រឿង
យ៉ាកុប៣:២ ។ « មិនបានជំពប់ដោយពាក្យសម្ដី »
អែលឌើរ ជែហ្វ្រី អ័រ ហូឡិន ក្នុងកូរ៉ុមនៃពួកសាវកដប់ពីរនាក់បានព្រមានអំពីគ្រោះថ្នាក់នៃការនិយាយពាក្យអវិជ្ជមាន ហើយបានថ្លែងពីសេចក្ដីត្រូវការយ៉ាងច្រើនចំពោះការនិយាយវិជ្ជមាន ៖
« ខ្ញុំសន្មតថា យើងពុំចាំបាច់ត្រូវប្រាប់ដល់បងប្អូនថា ជារឿយៗការនិយាយអវិជ្ជមានកើតចេញពីការគិតអវិជ្ជមាន រួមបញ្ចូលទាំងការគិតអវិជ្ជមានអំពីខ្លួនយើងផងដែរនោះទេ ។ យើងមើលឃើញកំហុសខ្លួនឯង យើងនិយាយ—ឬយ៉ាងហោចណាស់គិត—ទិតៀនអំពីខ្លួនឯង ហើយមិនយូរមិនឆាប់យើងនឹងឃើញមនុស្សគ្រប់គ្នា និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងថាមានកំហុស ។ គ្មានថ្ងៃរះ គ្មានផ្កាកូលាប គ្មានការសន្យានៃសេចក្ដីសង្ឃឹម ឬសុភមង្គលឡើយ ។ មិនយូរមិនឆាប់យើង និងមនុស្សគ្រប់គ្នានៅជុំវិញយើងនឹងរងទុក្ខ ។
« … យើងគួរគោរពចំពោះការប្រកាសរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះឲ្យ ‹ សង្ឃឹមឡើង › [ ម៉ាថាយ ១៤:២៧, ម៉ាកុស ៦:៥០, យ៉ូហាន ១៦:៣៣ ] ។ ( ពិតណាស់ ចំពោះខ្ញុំយើងទំនងជាមានកំហុសច្រើនចំពោះការរំលងបទបញ្ញត្តិនោះជាងបទបញ្ញត្តិណាៗផ្សេងទៀត ! ) សូមនិយាយពេញដោយសេចក្ដីសង្ឃឹម ។ សូមនិយាយដោយពាក្យលើកទឹកចិត្ត រួមទាំងពីខ្លួនឯងផងដែរ ។ សូមកុំព្យាយាមត្អូញត្អែរ ហើយតម្អូញឥតឈប់ឈរឡើយ » ( « The Tongue of Angels » Ensign ឬ Liahona ខែ ឧសភា ឆ្នាំ ២០០៧ ទំព័រ ១៧–១៨ ) ។
យ៉ាកុប ៣:១០ ។ « មានទាំងពាក្យសរសើរ និងពាក្យប្រទេចផ្តាសា ចេញមកពីមាត់តែ១នោះឯង »
អែលឌើរ រ៉ូប៊ើត អេស វ៉ូត នៃពួកចិតសិបនាក់បានបង្រៀនអំពីអំណាចនៃពាក្យសម្ដីរបស់យើងដើម្បីឲ្យពរដល់មនុស្សដទៃ និងខ្លួនយើងផ្ទាល់ ៖
« ពាក្យសម្ដី និងការសម្ដែងចេញមកពីអាការៈខាងក្រៅរបស់យើងគឺខុសគ្នា ពីព្រោះវាឆ្លុះបញ្ចាំងថា យើងជាមនុស្សបែបណា ហើយរៀបចំយើងឲ្យក្លាយជាមនុស្សដែលយើងនឹងប្រែក្លាយ ។ …
« ពាក្យពេចន៍ដែលយើងនិយាយ និងរបៀបដែលយើងបង្ហាញខ្លួនយើង វាពុំគ្រាន់តែបំផ្លាញព្រលឹងរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏បំផ្លាញបុគ្គលនោះ មនុស្សជុំវិញខ្លួនយើង ហើយនៅទីបំផុតគឺសង្គមរបស់យើងទាំងមូល ។ រៀងរាល់ថ្ងៃយើងម្នាក់ៗគឺពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងការភ័ន្តច្រឡំអំពីពន្លឺ ឬនៅក្នុងការបណ្ដេញភាពងងឹតចេញ ។ យើងត្រូវបានហៅឲ្យអញ្ជើញពន្លឺនោះមក ហើយឲ្យធ្វើជាពន្លឺ ដើម្បីញែកខ្លួនយើងឲ្យបានបរិសុទ្ធ ហើយបង្រៀនដល់មនុស្សដទៃ ។ …
« នៅពេលយើងនិយាយ ហើយធ្វើសកម្មភាព យើងគួរសួរថា តើពាក្យសម្ដី និងការសម្ដែងទឹកមុខរបស់យើងមាននូវគោលបំណង ដើម្បីយាងអំណាចនៃស្ថានសួគ៌ឲ្យចូលមកក្នុងជីវិតយើង ហើយអញ្ជើញមនុស្សទាំងអស់ឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទដែរឬទេ ។ យើងត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះរឿងពិសិដ្ឋទាំងឡាយដោយគារវភាព ។ យើងត្រូវបំបាត់ចោលនូវវាចាអសីលធម៌ អាសគ្រាម ហឹង្សា គម្រាមកំហែង ជេរប្រមាថ ឬ ខុសឆ្គងចេញពីការសន្ទនារបស់យើង ។ ដូចជាសាវកពេត្រុសបានសរសេរថា ‹ តែចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធក្នុងគ្រប់កិរិយាទាំងអស់ ដូចជាព្រះដែលហៅអ្នករាល់គ្នាទ្រង់បរិសុទ្ធដែរ › ( ១ ពេត្រុស ១:១៥ ) ។ ការសន្ទនាតាមទឹកមុខនៅត្រង់នេះពុំមែនសំដៅទៅលើការនិយាយទេ ប៉ុន្តែទៅលើឥរិយាបថរបស់យើងទាំងស្រុង » ( « The Tongue of Angels » Ensign ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ១៩៩៩ ទំព័រ ៨៣, ៨៤ ) ។